บททั้งหมดของ พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย: บทที่ 661 - บทที่ 670

หลิง อี้หรานเป็นใคร? เธอเคยติดคุกมาก่อน!ในเมืองเล็ก ๆ แบบนี้ ผู้คนมักจะดูถูกอดีตนักโทษ บางคนวิพากษ์วิจารณ์หลิง อี้หราน ในขณะที่บางคนคิดว่าหลิง อี้หรานไม่ควรอยู่ที่นี่ เธอเป็นความอัปยศของตระกูลลู่ ดังนั้นพวกเขาควรไล่เธอออกไป!ทุกครั้งที่สมาชิกในตระกูลลู่ได้ยินเรื่องแบบนั้น พวกเขากลับรู้สึกหวาดกลัวมากว่า คำพูดเหล่านี้จะทำให้อี้ จิ่นหลีโกรธ หากเป็นเช่นนี้ เขาอาจจะกวาดล้างตระกูลลู่ได้แม้ว่าลี่ฟางจะอยู่ภายใต้การคุ้มครองของกู้ ลี่เฉิน แต่กู้ ลี่เฉินไม่เคยพูดว่าเขาจะปกป้องตระกูลลู่!ในวันเคลื่อนย้ายศพของคุณนายลู่ หลิง อี้หรานยืนอยู่ท่ามกลางฝูงชนในชุดดำ ดวงตาของเธอแดงเล็กน้อย เห็นได้ชัดว่าเธอกำลังร้องไห้อีกครั้งอี้ จิ่นหลีที่สวมชุดดำยืนอยู่ข้างหลิง อี้หรานและพาเธอไปที่งานศพตระกูลลู่ได้จองห้องโถงในหอประชุมสำหรับจัดงานศพ เพื่อที่จะสามารถรองรับผู้ที่มาร่วมงานได้หลิง อี้หรานยืนเงียบ ๆ ระหว่างพิธีรำลึก น้ำตาของเธอไหลลงมาไม่หยุดขณะที่ลุงใหญ่เล่าเรื่องชีวิตของคุณยายของเธอคนที่รักเธอจากเธอไปทีละคนแม่ของเธอทิ้งเธอไปและคุณยายของเธอก็เช่นกัน ต่อจากนี้ใครจะทิ้งเธออีก?เธอรู้สึกหวาดกลัวในใ

หลิง อี้หรานได้เรียนรู้ถึงเรื่องนี้ตั้งแต่ตอนที่อยู่ในคุก!เธอก้าวไปข้างหน้าและมองดูคุณยายของเธอที่นอนอยู่ในโลงอย่างเงียบ ๆ โดยรู้ว่ามันจะเป็นครั้งสุดท้ายที่เธอจะได้เห็นคุณยาย หญิงชราผู้ใจดีมอบความรักให้เธอมากมายหลังจากที่เธอสูญเสียแม่และทำให้เธอมีความสุขหลิง อี้หรานวางดอกไม้ไว้ในมือของคุณยายอย่างอ่อนโยนและกล่าวคำอำลาครั้งสุดท้ายในใจของเธอเธอไม่ได้มองดูตอนที่ร่างของคุณยายถูกเผา เธอกลัว กลัวว่าเธอจะทนไม่ได้ที่ต้องเห็นคุณยายถูกเผาต่อหน้าต่อตา“คุณยายทิ้งฉันไปแล้ว จิน มีเพียงไม่กี่คนบนโลกนี้ที่รักฉันจริง ๆ และปฏิบัติต่อฉันอย่างดี” หลิง อี้หรานพึมพำอี้ จิ่นหลีมองไปที่หลิง อี้หรานและพูดว่า “ผมจะไม่ทิ้งพี่ ผมจะอยู่ที่นี่เพื่อพี่เสมอ”“ฉันรู้ว่าคุณจะไม่ทิ้งฉัน และฉัน... ก็จะไม่ทิ้งคุณเหมือนกัน” หลิง อี้หรานพูด เขาให้ความอุ่นใจกับเธอเสมอเมื่อเธอรู้สึกสูญเสียร่างของคุณยายถูกเผา และเถ้าถ่านก็อยู่โกศตระกูลลู่ฝังคุณยายของเธอไว้ในหลุมฝังศพของบรรพบุรุษแห่งหนึ่งในหมู่บ้าน ในสมัยก่อน ก่อนที่ผู้คนจะเข้ามาตั้งถิ่นฐาน บรรพบุรุษตระกูลลู่และชาวบ้านคนอื่น ๆ ถูกฝังไว้ที่นี่หลังจากที่พวกเขาเสียชี

“แล้วถ้าคนร้ายจับเธอไปด้วยล่ะ” เธอได้เสียงของเด็กน้อย แต่เธอกลับมองไม่เห็นใบหน้าของเขา“ไม่ พวกมันจับเราไม่ได้หรอก!” เด็กหญิงตัวน้อยโต้กลับทันทีเด็กน้อยมองเธออย่างครุ่นคิดโดยไม่พูดอะไรผ่านไปครู่หนึ่ง เด็กหญิงตัวน้อยก็พึมพำ “ถ้าฉันถูกจับได้ อย่างน้อย… อย่างน้อยเราก็อยู่เป็นเพื่อนกันได้ ฉันไม่กลัวหรอก!”เด็กหญิงตัวเล็กจับมือเด็กชายเอาไว้แน่น กำไลเงินคู่หนึ่งบนข้อมือที่เรียวบางของเธอนั้นโดดเด่นเป็นพิเศษเด็กหญิงตัวเล็กและเด็กชายวิ่งไปตามถนนบนเนินเขาที่ขรุขระ เด็กน้อยมักจะถูกเอาอกเอาใจ ถึงเขาจะมีร่างกายที่แข็งแรง แต่เขาก็ไม่พบเจอกับสถานการณ์เช่นนี้มาก่อนเด็กหญิงตัวเล็กนำทางไปพร้อมกับจับมือของเขาไว้แน่นทันใดนั้น เด็กชายก็ลื่นล้มลงจากเนินเขา ทำให้เด็กหญิงตัวเล็กที่จับมือเขาไว้ก็ลื่นล้มลงไปเช่นกัน ร่างของเธอลื่นตกลงไปติดอยู่ในกิ่งไม้เล็ก ๆ ที่งอกออกมาจากด้านข้างของเนินเขา มือซ้ายของเด็กหญิงตัวเล็กยังคงจับมือของเด็กชายไว้แน่น เท้าของเด็กชายลอยล่องอยู่ในอากาศ เขาต้องการจะกลับขึ้นไปบนเนินแต่กลับรู้สึกสิ้นหวัง ทางลาดนั้นสูงชันมากจนเขาคิดว่าเขาจะไม่สามารถกลับขึ้นไปได้อีกใบหน้าของเด็

“ไม่เป็นไร ถ้ามันเป็นสิ่งที่เธอต้องการ ฉันก็จะทำเพื่อคุณ” กู้ ลี่เฉินพูดเบา ๆ“ใจดีจัง เฉินเฉิน” หวา ลี่ฟางตอบคำว่า ‘เฉินเฉิน’ ทำให้กู้ ลี่เฉินรู้สึกเจ็บปวดในใจ เขาพบว่ามันกลับไม่น่าฟังเมื่อเธอพูดออกมา“ต่อจากนี้ไปเรียกฉันว่าลี่เฉิน เฉินเฉินเป็นชื่อเล่นในวัยเด็ก” กู้ ลี่เฉินพูด“ค่ะ” หวา ลี่ฟางตอบอย่างเชื่อฟังเมื่อพูดถึงเรื่องนี้ หลิง อี้หรานเป็นคนบอกเธอเกี่ยวกับชื่อของเฉินเฉิน ตอนที่หลิง อี้หรานยังเป็นเด็ก เธอกลับบ้านมาพร้อมเสื้อผ้าที่ขาดรุ่งริ่งและบอกว่าเธอได้ช่วยชีวิตใครบางคนเอาไว้ ไม่มีใครในครอบครัวเชื่อเธอและทุกคนคิดว่าเธอโกหกเพื่อปกปิดความจริงที่ว่าเธอไปแอบเล่นซนมา แต่หวา ลี่ฟางที่อยากรู้อยากเห็นตั้งแต่ยังเป็นเด็ก ไปถามหลิง อี้หรานเกี่ยวกับเรื่องนี้ ดังนั้นเธอจึงรู้ว่าหลิง อี้หรานได้ช่วยเด็กน้อยที่ชื่อเฉินเฉินอย่างไรไม่อย่างนั้น เธอคงไม่สามารถแกล้งหลอกกู้ ลี่เฉินได้สำเร็จและสิ่งที่สำคัญกว่านั้นคือในเวลาต่อมา หลิง อี้หรานมีไข้สูงซึ่งไม่สามารถรักษาที่โรงพยาบาลในเมืองได้ เธอจึงถูกย้ายไปรักษาตัวที่โรงพยาบาลใหญ่ในเมืองเฉินหลังจากต้องรักษาความเจ็บป่วยของเธอ หลิง อี้หรานจ

“ฉันมาที่นี่กับเพื่อน ถ้าเธออยากได้ความช่วยเหลือ เธอลองขอความช่วยเหลือกับพนักงานขายดูสิ” หลิง อี้หรานตอบเบา ๆหวา ลี่ฟางรู้สึกอาย เธอมองหาพนักงานขายเพื่อช่วยขอให้เขาช่วยเธอเลือกเสื้อผ้ากู้ ลี่เฉินเดินไปข้างหน้าหลิง อี้หรานและพูดว่า “อย่าเสียใจเพราะคุณยายนานเลย ทุกคนล้วนเกิด แก่ เจ็บและตาย ใครบางคนในโลกนี้มักจะจากไปก่อน”หลิง อี้หรานจ้องมองเขา ‘เขา... ปลอบใจฉันเหรอ?’ ร่างผอมบางของเขาตอนนี้อยู่ในชุดสูทสีเทาเข้ม ใบหน้าที่หล่อเหลาของเขาดูสงบนิ่งและไม่แยแสเจ้าชายแห่งวงการบันเทิงเป็นที่รู้จักกันในเรื่องของความเฉยเมยต่อทุกสิ่งและพฤติกรรมของเขาที่เปลี่ยนแฟนสาวบ่อย ๆไม่มีใครรู้ว่าแฟนสาวคนต่อไปจะเป็นใคร‘อาจจะเป็นลี่ฟาง?’ หลิง อี้หรานคิดในใจ แต่แฟนคนก่อนของกู้ ลี่เฉินก็ต่างเป็นตัวสำรองของน้องลี่ฟางตอนนี้เขาหาเธอพบแล้วและลี่ฟางก็หย่าร้างกับสามีเรียบร้อยแล้ว“คุณคิดอะไรอยู่?” เสียงของเขาดังขึ้น“ไม่มีอะไร” หลิง อี้หรานตอบ เธอไม่จำเป็นต้องคุยกับเขาเกี่ยวกับสิ่งที่เธอคิด นอกจากนี้ มันไม่ใช่เรื่องของเธอ มันเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นระหว่างเขากับน้องลี่ฟางอย่างไรก็ตาม... เธอยังรู้สึกสงสัยอยู