บททั้งหมดของ พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย: บทที่ 421 - บทที่ 430

“ถึงกู้ ลี่เฉิน จะต้องการแย่งพี่ไป เขาก็ทำไม่ได้ใช่ไหม? เพราะคนที่พี่ชอบคือผม และคนที่พี่จะตกหลุมรักในอนาคตก็คือผมด้วยใช่ไหม?”อี้ จิ่นหลี พึมพำออกมาเสียงดัง ลมหายใจอุ่น ๆ ของเขารวยรินบนใบหน้าของเธอ ทันทีที่กล่าวจบ เขาก็พรมจูบที่ริมฝีปากของเธอเขาจะไม่ยอมให้ใครมาแย่งเธอไป เธอจะต้องเป็นของเขาคนเดียวเท่านั้น!...เมื่อหลิง อี้หราน ตื่นขึ้นมาก็พบว่าอี้ จิ่นหลี ออกไปทำงานแล้ว หลังจากที่หลิง อี้หราน กินอาหารเช้าเสร็จ เธอก็จัดเตรียมอาหารกลางวันให้กับอี้ จิ่นหลีกล่องอาหารกลางวันและส่วนผสมต่าง ๆ มีอยู่ในคฤหาสน์ อี้ หมดทุกอย่าง นอกจากนี้ยังมีพ่อครัวที่อยู่ใกล้ ๆ คอยให้คำแนะนำด้วยเช่นกัน หากหลิง อี้หราน มีปัญหาหรือต้องการความช่วยเหลือ พ่อครัวก็พร้อมจะยื่นมือมาช่วยเหลือเธอทันทีหลังจากทำอาหารกลางวันของอี้ จิ่นหลี แล้ว หลิง อี้หราน รู้สึกว่าฝีมือของเธอพัฒนาขึ้นหลิง อี้หราน หยิบกล่องอาหารกลางวันมาและมุ่งหน้าไปยัง อี้ กรุ๊ป เนื่องจากคนขับรถของตระกูล อี้ เป็นคนไปส่งเธอไปที่นั่น เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่ทางเข้าบริษัทจึงตกตะลึงเมื่อเขาเห็นว่าเป็นหลิง อี้หราน ที่ออกมาจากรถแม้ว่าจะมีไม่กี

อีกด้านหนึ่ง เสียงของโจว เชียนหยุน “อี้หราน การผ่าตัดของอาหยันน้อยเป็นไปด้วยดี หมอบอกว่าเมื่อการได้ยินของหยันน้อยจะมีความมั่นคงในสองวันข้างหน้า เขาสามารถเริ่มต้นการฝึกเพื่อจดจำเสียงได้”“ดีเลยค่ะ” หลิง อี้หราน ดีใจมากที่ได้ยินข่าวนี้ “ได้สิ ฉันจะไปเยี่ยมอาหยันน้อยบ่ายนี้ค่ะ”เมื่อพูดจบ หลิง อี้หราน ได้ถามเกี่ยวกับห้องผู้ป่วยเฉพาะที่อาหยันน้อยอยู่ก่อนจะวางสาย“เกี่ยวกับเด็กที่มีปัญหาการได้ยินเหรอ?” อี้ จิ่นหลี ถามในขณะที่มองไปที่หลิง อี้หราน“ใช่ การผ่าตัดของอาหยันน้อยเป็นไปด้วยดี บ่ายนี้ฉันว่าง ฉันเลยว่าจะไปเยี่ยมเขาที่โรงพยาบาล” หลิง อี้หราน ตอบ“ถ้าอย่างนั้น ผมจะไปกับพี่” อี้ จิ่นหลี กล่าว“คุณอยากไปกับฉันเหรอ?” หลิง อี้หราน รู้สึกสับสน ดวงตาของเธอเบิกกว้าง “แต่… คุณยังทำงานอยู่ไม่ใช่เหรอ?”“ผมจะขอให้เลขาเลื่อนงานบ่ายนี้ออกไปก่อน อันที่จริงมันก็ไม่ใช่งานเร่งด่วนอะไร” อี้ จิ่นหลี กล่าวอย่างเฉยเมยหลิง อี้หราน ตระหนักดีว่าในฐานะประธานของบริษัทใหญ่ ทุกอย่างล้วนเป็นเรื่องเร่งด่วน“อะไรกัน? พึ่งไม่อยากให้ผมไปด้วยเหรอ?” อี้ จินหลี่ ถาม“ไม่… นั่นไม่ใช่” ความตั้งใจของอี้ จิ่นหลี

หลังจากนั้นไม่นานหลิง อี้หราน ก็เสร็จสิ้นการชี้แนะอี้ จิ่นหลี ผ่านขั้นตอนการตัดแต่งเล็บของเธอหลิง อี้หราน รู้สึกเหนื่อยจากการสอนเขาตัดเล็บ และมันจะง่ายกว่ามากสำหรับเธอ ถ้าเธอตัดเล็บของเธอด้วยตัวเองแต่อีกฝ่ายดูเหมือนจะชื่นชอบการเล็มเล็บ ขณะที่เขามองดูเล็บอีกข้างหนึ่งของหลิง อี้หราน ก่อนที่จะเริ่มเล็มเล็บทีละนิ้วหลังจากตัดเล็บทุกนิ้วเสร็จแล้ว อี้ จิ่นหลี ก็พูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่พอใจว่า “ถ้าเล็บของพี่ยาวขึ้นอีก ผมจะช่วยพี่เล็มเล็บอีกครั้งเอง”“...” หลิง อี้หราน รู้สึกพูดไม่ออกไปชั่วขณะหนึ่งยังคงเป็นเวลาเที่ยงวัน ถ้าหลิง อี้หราน ไปโรงพยาบาลเพื่อไปเยี่ยมอาหยันน้อยในตอนนี้ มันอาจจะยังเร็วไปสักหน่อยขณะที่อี้ จิ่นหลี กลับมาที่โต๊ะทำงานของเขาเพื่อจัดการกับกิจการของบริษัท หลิง อี้หราน หยิบโทรศัพท์มือถือของเธอออกมาและเริ่มเลื่อนดูข้อมูลบนหน้าเว็บประเด็นที่กำลังเป็นกระแสดึงดูดความสนใจของเธอ คือเป็นเรื่องของหลิง ลั่วอิน ดูเหมือนว่าเธอจะเป็นผู้ประสบความสำเร็จ เพราะเธอได้รับทั้งความรักและประสบความสำเร็จในหน้าที่การงานนอกจากนี้ยังระบุด้วยว่าหลิง ลั่วอิน กับกู้ ลี่เฉิน ได้ตัดสินใจที่จะเข้

แม้ว่าเธอจะเคยอยู่กับเย่ เหวินหมิง มาตั้งแต่แรก แต่เธอก็ไม่เคยเห็นอี้ จิ่นหลี เพราะตระกูลเย่กับตระกูลอี้ไม่เคยทำข้อตกลงทางธุรกิจอะไรกัน ตอนนี้เธอได้เจอกับอี้ จิ่นหลี ถึงสองครั้งในเวลาเพียงสองวันดูเหมือนว่าเขาจะอยู่เคียงข้างอี้หรานตลอดเวลาโจว เชียนหยุน นึกถึงคำเตือนของอี้ จิ่นหลี ที่บอกเธอ เธอมองไปที่สายตาของหลิง อี้หราน พร้อมกับรู้สึกงงงวย คนอย่างอี้หรานได้รับความรักจากคนอย่างอี้ จิ่นหลี เธอกำลังไตร่ตรองว่ามันเป็นความโชคร้ายหรือคำอวยพรกันแน่อย่างไรก็ตาม เธอยังคงหวังว่าอี้หรานจะพบกับความสุข “เอ่อ คือว่า ฉันลืมซื้อผลไม้มาค่ะ ฉันจำได้ว่าอาหยันน้อยบอกกับฉันว่าเขาอยากกินทับทิมตอนที่เขาอยู่ในโรงพยาบาล” หลิง อี้หราน กล่าวขณะที่เธอกดค้นหาในโทรศัพท์ของเธอเพื่อหาสถานที่ซื้อทับทิมแน่นอนว่า หลิง อี้หราน หมายถึงภาษามือของอาหยันน้อยที่เขาแสดงให้เธอดู“ไม่จำเป็นหรอก อี้หราน เธอซื้อของเล่นให้อาหยันน้อยแล้ว ฉันจะซื้อทับทิมให้เขาทีหลังเอง” โจว เชียนหยุน โต้กลับอย่างรวดเร็ว“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันจะรีบไป ฉันเห็นแผงขายผลไม้ตรงทางเข้าโรงพยาบาล น่าจะมีทับทิมอยู่ที่นั่นด้วย ฉันจะลงไปแล้วรีบขึ้นมาใหม่”

“คุณอยากเดินเล่นที่นี่จริง ๆ เหรอ?” หลิง อี้หราน ถามขึ้นอย่างไม่มั่นใจ “มีอะไรหรือเปล่า?” อี้ จิ่นหลี โต้กลับ “ครั้งที่แล้วพี่พาผมไปเดินตลาดกลางคืนด้วยไม่ใช่เหรอ? มันคล้ายกับที่นี่เลย”“แต่ตอนนั้นฉันไม่รู้ตัวตนจริง ๆ ของคุณ” หลิง อี้หราน กล่าว ถ้าเธอรู้ว่าเขาคืออี้ จิ่นหลี เธอคงไม่พาเขาไปตลาดกลางคืนเพื่อซื้อเสื้อผ้า“อะไรคือความแตกต่าง? ไม่ว่าจะเป็นอดีตหรืออนาคต ผมก็คือจินของพี่” อี้ จิ่นหลี มองดูเธออย่างครุ่นคิดสีหน้าของเขานั่น… อืม มันเหมือนกับการรู้แจ้งสำหรับหลิง อี้หราน! “งั้น...ไปเดินเล่นกัน” เธอเม้มริมฝีปากเล็กน้อย ก่อนเดินตามเขาเข้าไปในศูนย์อาหารในอดีต เมื่อหลิง อี้หราน ยังเรียนอยู่ในวิทยาลัย เธอเคยมาสถานที่นี้กับเพื่อนร่วมชั้นบ่อย ๆ แต่เมื่อเธอเริ่มทำงาน เธอกลับไม่ได้มาที่นี้บ่อยนักหลังจากอยู่ในคุกเป็นเวลาสามปีและได้รับการปล่อยตัว เธอพยายามหาซื้ออาหารและเสื้อผ้า จึงเป็นความคิดที่ดีที่จะมาเดินเล่นที่นี้ตอนนี้ก็เย็นแล้ว ฝูงชนในพื้นที่ก็เริ่มมากขึ้นทีละเล็กน้อย หลิง อี้หราน กับอี้ จิ่นหลี เดินไปรอบ ๆ ซื้อขนม และลูกชิ้นเสียบไม้เพื่อทำให้พวกเขาอิ่มท้องตลาดนี้เป็นตลาดที