All Chapters of พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย: Chapter 431 - Chapter 440

หลังจากเขาพูดจบ เขาก็หันไปหาผู้ช่วยร้าน “ห่อให้ทีครับ”ผู้ช่วยร้านมีความสุขมากและห่อเครื่องประดับผมทั้งหมดพร้อมใบเสร็จในทันทีอี้ จิ่นหลี จ่ายเงินสำหรับสินค้าและหยิบถุงที่มีเครื่องประดับผม หลิง อี้หราน ไม่ได้พูดอะไรเพื่อประท้วงเพราะเธอเข้าใจว่านี่เป็นของขวัญจากใจของเขาถ้าเธอปฏิเสธก็อาจจะทำให้เขารู้สึกไม่สบายใจ“ไปซื้อเสื้อผ้าและรองเท้ากัน” เขาพูดราวกับว่าเขากำลังสนุกสนานกับการเลือกซื้อของ“แต่ฉันมีรองเท้าแล้ว เราไม่จำเป็นต้องซื้อเพิ่มก็ได้”“แต่ฉันอยากเห็นเธอแต่งตัวสวย ๆ ผู้หญิงเคยมีคำพูดที่ว่าผู้ชายเป็นฝ่ายหาเงินให้ผู้หญิงใช้ใช่ไหม? คราวที่แล้วเธอยังเคยซื้อเสื้อผ้ากับรองเท้าให้ฉันเลย”โอเค เธอไม่มีอะไรจะหักล้างคำพูดพวกนี้ของเขาเธอเพียงแต่กังวลว่าเขาจะทุ่มซื้อแบรนด์หรูพวกนั้น เธอจึงรีบกล่าวว่า “แล้วฉันจะเลือกสิ่งที่ฉันชอบได้ไหม?”“ได้สิ” เขายิ้มเล็กน้อยขณะที่พวกเขาเดินผ่านห้างสรรพสินค้า หลิง อี้หราน ก็พบเสื้อผ้าและรองเท้าที่เธอชอบเธอลองสวมแล้วคิดว่ามันดูดี นอกจากนี้ราคาก็ไม่แพงเช่นกันตอนนี้เธอกำลังอยู่ในชุดกระโปรงยาวสีเบจ ราวกับว่าเธออยู่ในวันหยุดฤดูร้อน และเธอยังสวมรอ

สิ่งที่หยาน ฟางฟาง ไม่เคยคาดคิดก็คือผู้หญิงที่เธอคิดว่าจะเป็นคนบ้า ๆบอ ๆ กลับไม่ได้พูดอะไรแม้แต่คำเดียว เธอเพียงมองดูอย่างสงบนิ่ง แต่ผู้ชายที่เธอสนใจกลับกล่าวออกมาก่อน “ไปให้พ้น!”หยาน ฟางฟาง เบิกตากว้างอย่างไม่เชื่อ นี่เป็นครั้งแรกที่มีคนใช้คำแบบนี้กับเธอ“คุณ…” ใบหน้าของหยาน ฟางฟาง แดงขึ้นจากความอับอาย ในขณะที่อี้ จิ่นหลี ดึงหลิง อี้หราน เข้าไปในลิฟต์หยาน ฟางฟาง อยากจะตามพวกเขาเข้าไปในลิฟต์ แต่เมื่อเธอเห็นสายตาเย็นชาของอี้ จิ่นหลี มองมาที่เธอ ร่างกายของเธอก็สั่นเทาและราวกับว่ามีเถาวัลย์มารัดเท้าของเธอไว้ เธอไม่สามารถเคลื่อนไหวได้หลังจากที่ประตูลิฟต์ปิดลง เพื่อนของหยาน ฟางฟาง ซุน เฟยหยาน ก็ไม่นิ่งเงียบอีกต่อไป “ผู้ชายคนนั้นมีรสนิยมที่ห่วยมาก เขาเคยเรียนเรื่องมารยาทในการพูดบ้างไหม!”หยาน ฟางฟาง กัดฟันด้วยความคับแค้นใจ เธอไม่เคยถูกใครปฏิเสธมาก่อน เธอเป็นเหมือนอัญมณีล้ำค่าในสายตาคนอื่นเสมอ เธอไม่เคยได้รับการปฏิบัติที่เลวร้ายแบบนี้!เธอมองไปที่ลิฟต์ที่กำลังมุ่งหน้าลงไปก่อนที่จะหยุดอยู่ที่ชั้นหนึ่ง เธอรีบดึงซุน เฟยหยาน ขึ้นลิฟต์อีกตัวไปที่ชั้นหนึ่งเช่นกัน พวกเขารีบวิ่งข้ามไปเห็นทั้

แม้จะไม่ได้คำนึงถึงตัวตนของเขา แต่เพียงแค่รูปลักษณ์ภายนอกของเขาเพียงอย่างเดียวก็เพียงพอสำหรับผู้หญิงมากมายที่มารอเข้าแถวแล้ว อย่างไรก็ตามคำตอบของเธอก็ทำให้แววตาของเขาผิดหวัง “พี่ไม่รู้สึกหึงเลยเหรอ?” “หึงเนี่ยนะ?” เธอตะลึง เขาจ้องมองเธอราวกับว่าเขาต้องการมองเธอให้ทะลุปรุโปร่ง หลังจากนั้นไม่นาน ในที่สุดเขาก็ยอมรับความเป็นจริงบางอย่างและถอนหายใจ “พี่ใจร้าย ผมจะมีความสุข ถ้าพี่บอกว่าพี่หึงผม” หลิง อี้หรานกัดริมฝีปากล่างของเธอ ‘หึงเหรอ?... ก่อนหน้านี้ ตอนที่ผู้หญิงคนนั้น ที่ชื่อเยียน ฟางฟาง เข้าหาอี้ จิ่นหลี ในขณะที่ดูเหมือนว่าเธอไม่มีปัญหาอะไรเลยในการเอาชนะเขา ฉันควรหึงเหรอ? เธอมองฉันด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความดูถูกเหยียดหยาม...’ เธอก็ไม่รู้คำตอบเช่นกัน ราวกับว่าในขณะนั้นเธอไม่ได้นึกถึงเรื่องหึงหวงเลย เธอรู้เพียงว่าอี้ จิ่นหลีไม่มีทางยุ่งกับผู้หญิงคนนั้นแน่นอน เป็นเพราะเธอเชื่อว่า... อี้ จิ่นหลี เป็นของเธอหรือเปล่า? เธอมีความเชื่อใจต่ออี้ จิ่นหลีโดยไม่รู้ตัว… ความสัมพันธ์พัฒนาขึ้นมากแล้วอย่างนั้นหรือ? ความคิดนั้นทำให้หลิง อี้หรานแอบตกใจ “อี้หราน เมื่อไหร่พี่จะหึงผ

เมื่อมาถึงบริเวณวีไอพีก็มีเจ้าหน้าที่คอยดูแลอยู่ สิ่งที่หลิง อี้หรานต้องทำคือ ทำตามพยาบาล หลิง อี้หรานตามพยาบาลไปเจาะเลือด เอ็กซเรย์ และไปอัลตร้าซาวด์ร่วมกับคนอื่น ๆ อี้ จิ่นหลีรอหลิง อี้หรานอย่างอดทนในห้องรับรองวีไอพี ขณะที่หลิง อี้หรานเดินตามพยาบาลไปตามแผนกต่าง ๆ เธอก็เห็นคิวซึ่งยาวเหยียด พยาบาลอธิบายให้เธอฟังว่า คนเหล่านี้เป็นคนจากองค์กรอื่นที่มาตรวจสุขภาพที่นี่ ดังนั้นจึงค่อนข้างแออัด ขณะที่หลิง อี้หรานเดินตามพยาบาลไปที่ห้องอัลตราซาวนด์ ห้องอื่น ๆ สองสามห้องนั้นมีคิวยาวมาก แต่พยาบาลก็พาหลิง อี้หรานไปที่ประตูอีกบานที่ไม่มีคิวอยู่ด้านนอก “อี้หราน!” ทันใดนั้นก็มีเสียงเรียกชื่อของหลิง อี้หราน หลิง อี้หรานหันกลับมาเพื่อดูว่าเป็นใคร เธอเห็นกวาน ลี่หลี่เข้าคิวอยู่ หลิง อี้หราน ถึงกับผงะ เธอไม่คาดคิดว่าจะได้พบกับ กวาน ลี่หลี่ที่นี่ ‘เธอมาตรวจสุขภาพด้วยเหรอ? นั่นหมายความว่า... ‘ หลิง อี้หรานมองไปที่คิวของกวาน ลี่หลี่เพื่อมองใบหน้าที่คุ้นเคยจากสำนักงานกฎหมายที่เธอเคยทำงาน อะไรจะบังเอิญขนาดนั้น อดีตเพื่อนร่วมงานของเธอจากสำนักงานกฎหมายแห่งนั้นมาที่นี่เพื่อตรวจสุข

นั่นเป็นช่วงเวลาที่มืดมนที่สุดในชีวิตของเธอ เธอรู้สึกว่าไม่มีความหมายสำหรับเธอที่จะอยู่ต่อไป ถ้าไม่ใช่เพราะเหลียนอีที่มาเยี่ยมเธอบ่อย ๆ เธอก็คงไม่มีชีวิตอยู่ในตอนนี้ คุณหมอถอนหายใจ “ให้สูตินารีแพทย์ตรวจดูผลของคุณ และดูว่ามีอะไรที่เราสามารถทำได้หรือเปล่า” “มีอะไรที่ทำได้อีกหรือคะ?” หลิง อี้หรานตะลึงไปชั่วขณะ “มีวิธีอื่นอีกหรือคะ?” “คุณยังอายุน้อย เราไม่สามารถบอกได้ว่าโอกาสของคุณเป็นศูนย์ นอกจากนี้ในทางการแพทย์ ก็ยังไม่มีอะไรที่แน่นอน” ถึงอย่างนั้นก็เถอะ ความหวังเริ่มงอกเงยขึ้นภายในใจของหลิง อี้หราน แม้ว่าเธอจะรู้ว่าความหวังนั้นมันช่างเล็กน้อยเพียงใด ปต่มันก็ยังคงเป็นความหวัง ใช่ไหมล่ะ? หากมีวิธีที่เธอจะรักษามดลูกได้ นั่นหมายความว่าเธอสามารถมีลูกได้ ถูกไหม? เมื่อเธอคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ใบหน้าของอี้ จิ่นหลีก็ปรากฏขึ้นในความคิดของเธอ ถ้าเธอสามารถมีลูกได้ แล้วพ่อของเด็กก็จะ... “เอาล่ะ เสร็จแล้ว คุณสามารถลุกขึ้นได้” คำพูดของแพทย์ขัดจังหวะฝันกลางวันของหลิง อี้หราน เธอลุกขึ้นจากเตียงตรวจทันทีและจัดระเบียบเสื้อผ้า เธอรู้สึกได้ถึงอัตราการเต้นของหัวใจที่รวดเร็วเพราะความคิด