บททั้งหมดของ พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย: บทที่ 451 - บทที่ 460

โหยว เหลยกระพริบตาด้วยความรู้สึกผิด พร้อมกับกล่าวว่า “คุณหมายถึงอะไร? ผมเป็นคนตรงไปตรงมาและซื่อสัตย์ อะไรคือการทีคุณบอกว่าไม่สะอาด?”“ยังไงก็ตาม เมื่อวานนี้ผมไปที่บ้านพ่อแม่ของคุณเพื่อพูดคุยกับพวกเขาเกี่ยวกับคุณ พวกเขาทั้งคู่สื่อสารโดยใช้ภาษาของเมืองเฉิน พวกเขามาจากเมืองเฉินหรือเปล่า?” ผู้ไกล่เกลี่ยกล่าวอย่างไม่เป็นทางการ“ครับ พวกเขาเคยอาศัยอยู่ในเมืองเฉิน”“คุณเคยอาศัยอยู่ในเมืองเฉินด้วยใช่หรือไม่? ทำไมคุณถึงย้ายมาที่เมืองเอสล่ะ? เมืองเฉินดีกว่าเมืองเอสตั้งเยอะ” ผู้ไกล่เกลี่ยกล่าวราวกับว่าพวกเขากำลังคุยสอบถามสารทุกข์สุกดิบ“เมืองใหญ่มีแต่ความกดดัน ถึงแม้ว่าที่นี่จะเล็กกว่า แต่ก็รู้สึกสบายใจที่จะอยู่มากกว่า”“ก็จริงครับ” ผู้ไกล่เกลี่ยยิ้มและกล่าวทันทีว่า “ผมเกือบลืม ผู้ชายที่คุณสร้างบาดแผลในใจให้เขา เขาขอให้ผมถามคุณเกี่ยวกับคุณห่าว เขาบอกว่าถ้าคุณกลัวที่จะถูกเปิดโปง คุณควรจ่ายเงินตามที่เขาเรียกมาหรือไม่อย่างนั้นเขาจะประกาศให้โลกรับรู้”ใบหน้าของโหยว เหลยพลันเป็นซีดเผือก แม้ว่าเขาพยายามจะข่มความกลัวไว้ในใจอย่างหนัก “คุณห่าว... ผมไม่รู้ว่าเขาจะเปิดโปงอะไร แต่ผมเป็นพยานในคดีที่เหยื

“กินข้าวกันเถอะ” อี้ จิ่นหลีกล่าวพวกเขาทั้งสี่คนเริ่มลงมือรับประทานอาหารกลางวัน อี้ จิ่นหลีเสนอตัวที่จะช่วยหลิง อี้หรานปอกกุ้งเมื่อพวกเขากินอาหารจานนี้ หลิง อี้หรานรู้สึกเขินอายเล็กน้อย เพราะพวกเขาอยู่ต่อหน้าเพื่อนสนิทของเธอและไป๋ ทิงซินโดยเฉพาะอย่างยิ่งชิน เหลียนอีที่ถึงกับขยิบตาให้เธอ ทำให้หลิง อี้หรานพูดไม่ออกอี้ จิ่นหลีดูสง่างามมากในขณะที่ปอกเปลือกกุ้งให้เธอ โดยที่เขาดูเหมือนจะไม่สนใจความคิดเห็นของคนอื่นหลังจากทานอาหารเสร็จ อี้ จิ่นหลีก็เตือนหลิง อี้หรานว่า “อย่าลืมกินยา หลังอาหารกลางวันยี่สิบนาทีนะ”“โอเค” หลิง อี้หรานตอบ“เธอไม่สบายเหรอ?” ชิน เหลียนอีตกใจและถามด้วยความกังวลทันที“เปล่า มันเป็นยาฟื้นฟูสุขภาพร่างกายเท่านั้น สำหรับอาการปวดข้อของฉันน่ะ” หลิง อี้หรานตอบชิน เหลียนอีตะลึง เธอรู้เกี่ยวกับการจำคุกของเพื่อนสนิทเป็นเวลาสามปี หลังจากที่อี้หรานได้รับการปล่อยตัวจากคุก เธอต้องทนทุกข์ทรมานจากโรคไขข้อ เธอจะรู้สึกเจ็บข้อต่อเมื่ออากาศหนาวและมืดมนเธอแนะนำให้อี้หรานไปโรงพยาบาลเพื่อตรวจและรักษา แต่อี้หรานมักจะเฉไฉเธอรู้ว่าอี้หรานคิดว่าค่ารักษามันแพงเกินไปและมันจะหายปว

เมื่อไป๋ ทิงซินเห็นแววตาของชิน เหลียนอี อารมณ์ของเขาก็เปลี่ยนเป็นบูดบึ้งเมื่อรถขับกลับมาที่เมืองเฉิน พวกเขาก็มาถึงคฤหาสน์อี้ อี้ จิ่นหลีและหลิง อี้หรานลงจากรถขณะที่ไป๋ ทิงซินเปลี่ยนไปนั่งที่ของคนขับแทน“ไว้เจอกันนะ อี้หราน” ชิน เหลียนอีกล่าวคำอำลา“แน่นอน” หลิง อี้หรานตอบ “ขอบใจสำหรับวันนี้นะ แล้วก็กลับบ้านอย่างปลอดภัยล่ะ!” จากนั้นเธอกับอี้ จิ่นหลีก็เดินผ่านประตูเหล็กขนาดใหญ่เข้าสู่คฤหาสน์อี้ชิน เหลียนอีจับจ้องไปที่อี้ จิ่นหลีกับหลิง อี้หรานที่ตอนนี้อยู่หลังประตูเหล็ก จากนั้นเธอก็ได้ยินเสียงที่ประชดประชันของไป๋ ทิงซิน “คุณยังดูไม่พออีกหรือไง?”“ฉันก็แค่มองดู แค่นั้นเอง” ชิน เหลียนอีพึมพำ ตอนที่เธอได้พบกับอี้ จิ่นหลีที่บ้านเช่าของอี้หรานก่อนหน้านี้ แม้ว่าเธอจะไม่ได้มองว่าเขาเป็นกุ๊ย แต่เธอก็ไม่เคยคิดว่าเขาจะเป็นผู้ปกครองแห่งเมืองเฉิน!จากนั้นมือคู่หนึ่งก็จับใบหน้าของชิน เหลียนอี ใบหน้าของเธอหันไปเผชิญหน้ากับเขา “เมื่อวันก่อนคุณไม่ได้บอกว่าคุณชอบมองหน้าผมเหรอ? ตอนนี้คุณกำลังสนใจอี้ จิ่นหลีใช่ไหม?”ชิน เหลียนอีแทบสำลัก เขากำลังพูดอะไร? ทำไมเขาถึงคิดว่าเธอสนใจอี้ จิ่นหลี?เธอรู้ส

“...” เธอพูดไม่ออก ไม่มีใครเคยลิ้มรสยาของคนอื่นเพียงเพื่ออยากจะรู้ว่ามันขมแค่ไหน นอกจากนี้ยังเป็นยาสำหรับสตรีอีกด้วยถึงแม้จะเหลือเพียงเล็กน้อยและไม่ทำให้เขารู้สึกขมมาก แต่... เอ่อ เขาประมาทเล็กน้อยที่ทำแบบนั้น“ทำไมคุณไม่กินขนมสักชิ้นเพื่อบรรเทาความขมล่ะ?” เธอถามในขณะที่ยังอมอมยิ้มอยู่ในปาก“งั้นเหรอ?” เขาตอบ แทนที่จะหยิบขนมบนจาน เขากลับเอนตัวไปเข้าหาเธอ มือของเขาจับด้านหลังศีรษะของเธอในขณะที่ใบหน้าอันหล่อเหลาของเขาโน้มเข้ามาใกล้ใบหน้าของเธอ“คุณ...” เธออ้าปากจะพูด แต่ริมฝีปากของเขากลับประกบลงบนริมฝีปากของเธอทันใดนั้น เธอก็รู้สึกได้ว่าเขาสอดใส่ลิ้นเข้ามาในปากของเธอ ราวกับว่าเขาต้องการที่จะสำรวจทุกอย่างของเธอ...เขาจูบอย่างอ้อยอิ่งและครอบงำ ทำให้เธอแทบหยุดหายใจ ความขมขื่นผสมกับความหวาน เมื่อสิ้นสุดการจูบ เธอไม่สามารถบอกได้ว่ารสชาติในปากของเธอคือรสชาติอะไรเมื่อจูบจบลง เธอก็มองเขาด้วยใบหน้าที่แดงก่ำ มือใหญ่ของเขายังคงอยู่ที่ด้านหลังศีรษะของเธอ ทำให้เธอไม่สามารถมองไปด้านอื่นได้“หวานจัง” ดวงตาที่สวยงามและเปี่ยมไปด้วยเสน่ห์ของเขาจ้องมองมาที่เธอ ในขณะที่ริมฝีปากบางของเขากระซิบถ้อย

“ถามจริง ๆ เธอไม่อายตัวเองบ้างเหรอที่อยู่ในสถานที่แบบนี้น่ะ!" ห่าว ฉี่หลง กล่าวหลิว จื่อเฉวียกล่าวด้วยความโกรธว่า “แค่ฉันเห็นมัน ฉันก็โกรธมากแล้ว บอกฉันทีว่ามันพูดอะไรฟังดูคล้ายกับสิ่งที่คนเขาพูดกันงั้นเหรอ? มันฆ่าเหมยยวี่แต่กลับบอกว่าไม่เคยทำร้ายใคร!”ห่าว ฉี่หลงจ้องมองไปที่หลิง อี้หรานด้วยสายตาที่แข็งกร้าว “เธอได้ออกมา การตัดสินว่าเธอผิดหรือไม่นั้นขึ้นอยู่กับการตัดสินของศาล แต่ถ้าเธอพูดถึงสิทธิ์...”ดวงตาของห่าว ฉี่หลงเต็มไปด้วยความรังเกียจราวกับว่าเขากำลังมองไปที่มดที่เขาสามารถบดขยี้ได้ “เธอไม่มีคุณสมบัติที่จะพูดถึงสิทธิ์ต่อหน้าฉัน”จากนั้นเขาจึงสั่งกับพนักงานรักษาความปลอดภัยข้าง ๆ ว่า “ไล่ผู้หญิงคนนั้นออก แล้วส่งรูปของเธอให้เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยคนอื่น ๆ และฝ่ายบริหารของห้าง ห้ามให้ผู้หญิงคนนี้เข้ามาในห้างอีก”เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยตอบรับ และหลิง อี้หรานก็ถูกชายที่อยู่ฝั่งซ้ายและขวาของเธอ บังคับให้ออกไปจากห้าง“ขะ... ขนมของฉันอยู่ที่พื้น” ที่เขาสามารถสั่งอะไรแบบนี้ได้ นั่นหมายความว่าห้างสรรพสินค้านี้เป็นของตระกูลห่าว หรืออย่างน้อยตระกูลห่าว ก็เป็นหนึ่งในผู้ถือหุ้นร