บททั้งหมดของ พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย: บทที่ 441 - บทที่ 450

หลิง อี้หรานครุ่นคิดและพบว่ามันสมเหตุสมผลเธอจึงพยักหน้าและพูดว่า “โอเค” จากนั้นเธอก็กินอาหารเช้าในขณะที่อี้ จิ่นหลียังคงสังเกตเธอ บนใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยรอยยิ้ม เขาสังเกตการกระทำของเธอตอนที่เธอกัดแต่ละคำ การเคลื่อนไหวและปาท่องโก๋ รวมถึงการตักเต้าฮวยแต่ละคำของเธอ มันช่างน่ารักมากในสายตาของเขา ผมหางม้า หน้าผากที่เกลี้ยงเกลา และใบหน้าที่สง่างามของเธอ ดวงตาที่ส่องประกายคู่นั้น จมูกเล็ก ๆ และริมฝีปากสีชมพูเหล่านั้น... ทุกอย่างสมบูรณ์แบบสำหรับเขา เขาไม่เคยคิดมาก่อนว่าวันหนึ่งเขาจะตกหลุมรักผู้หญิงคนนี้ ดูเหมือนว่าเธอดูธรรมดาสำหรับเขามาก ตอนที่หลิง อี้หรานกำลังกิน เธอมองไปเรื่อยเปื่อยจนทำให้ดวงตาอัลมอนด์ของเธอสบกับสายตาของอี้ จิ่นหลีมี่กำลังมองเธออย่างจดจ่อ ในเสี้ยววินาทีเธอก็รู้สึกว่าสมองของเธอถูกดึงดูดด้วยดวงตาคู่นั้น “หือออ... มีอะไรเหรอ?” เธอพึมพำ “ไม่มีอะไร ผมแค่เห็นว่าพี่สวยมาก” หลิง อี้หรานตกตะลึง เขาเคยเห็นผู้หญิงสวย ๆ มากมาย แต่เขาก็ยังพูดแบบนี้กับเธอ ยิ่งไปกว่านั้นเธอยังละเลยการใช้ครีมดูแลผิวของเธอด้วยในช่วงสองสามปีที่ผ่านมา เธอรู้ว่าหน้าตาของเธอตอนนี้ คนส่วนใหญ่จะม

อี้ จิ่นหลีหยุดเดินชั่วครู่ ขณะที่ดวงตาสีดำของเขากำลังจ้องมาที่เธอ เธองงงวย “มันคืออะไร?” “ถ้าผมหลอกพี่ล่ะ จะทำยังไง?” ทันใดนั้นเขาก็ถาม เธอผงะไปชั่วครู่ ขณะที่รอยยิ้มบนใบหน้าของเธอค่อย ๆ หายไป ด้วยความลำบากใจ เธอเม้มริมฝีปากและมองเขาอย่างเคร่งขรึม “จิน ฉันไม่ชอบเวลาที่มีคนมาโกหกฉัน ฉันคิด มาตลอดว่าเพื่อความสัมพันธ์ที่ยืนยาวเราควรซื่อสัตย์ต่อกัน อย่างน้อยที่สุดก็คือการไม่โกหกกัน เขาเงียบ แต่สายตาของเขายังคงจับจ้องไปที่เธอ “คุณจะหลอกฉันเหรอ?” เธอถามอีกครั้ง หัวใจของเธอรู้สึกกังวลและไม่สบายใจราวกับว่า เธอกลัวว่าเขาจะตอบว่าใช่ เธอกลัวว่าสิ่งที่พวกเขาทำจะอยู่ในทัศนคติที่ตรงกันข้ามกัน หากพวกเขาไม่มีทัศนคติที่ตรงกันเกี่ยวกับเรื่องนี้ พวกเขาจะดำเนินความสัมพันธ์ต่อไปอย่างไร? มือของเขาที่อยู่ข้าง ๆ กำลังกำแน่นอย่างไม่สังเกตเห็น จากนั้นริมฝีปากของเขาก็ค่อย ๆ ขยับขณะที่เขาเปล่งเสียงออกมา “ผมไม่มีทางที่จะทำแบบนั้น” เมื่อเธอได้ยินคำตอบของเขา เธอรู้สึกราวกับว่าก้อนหินถูกยกออกจากหัวใจของเธอ และถอนหายใจ 'โชคดีที่เขาจะไม่หลอกฉัน' “ทำไมล่ะ พี่กลัวว่าคำตอบจะไม่ใช่สิ่งท

เธอตกใจมาก หน้าของเธอพลันแดงก่ำ “ฉัน... ฉัน...” หลิง อี้หรานรู้สึกตื้ออย่างกะทันหัน ราวกับว่าการตอบว่าใช่หรือไม่ใช่ มันดูจะผิดทั้งคู่! “พี่ห้ามตอบว่า ไม่ นะ” อี้ จิ่นหลีโอบรอบเอวของหลิง อี้หรานอย่างเจ้ากี้เจ้าการและพูดกับเธอว่า “ถ้าผมมีลูก ผมจะมีลูกกับพี่เท่านั้น ดังนั้น... ถ้าพี่อยากเป็นแม่คน พี่เป็นได้แค่แม่ของลูกผมคนเดียว” ใบหน้าของหลิง อี้หรานพลันแดงขึ้น “นี่มันโรงพยาบาลนะ” ยังคงมีผู้คนเดินไปเดินมาตลอดทาง และมีคนมองมาทางนี้อยู่แล้วขณะที่เขาโอบแขนรอบตัวเธอ “แล้วไง?” ริมฝีปากของเขากดแนบชิดใบหูของเธอ เขาหายใจรดหูและคอของเธอ “พี่เข้าใจที่ผมพูดไปเมื่อกี้ใช่ไหม?” ร่างกายของเธอไม่สามารถขยับ มันเอาแต่สั่นระริก เสียงและลมหายใจของเขาดูเหมือนทำให้ต้องมนต์สะกด เธอจึงพยักหน้า หลังจากเข้าไปในรถใบหน้าของหลิง อี้หรานก็ยังคงแดงอยู่ อี้ จิ่นหลีกำลังขับรถอยู่และเธอก็อดไม่ได้ที่จะเหลือบมองเขาตรงที่นั่งข้าง ๆ จากมุมมองของเธอ เธอสามารถเห็นโครงร่างด้านข้างที่คมชัด ดวงตาที่ลึกและจมูกที่โด่ง หน้าของเขาดูโดดเด่นกว่า คนเอเชียทั่วไป ลักษณะของเขา สันกรามและคอของเขาล้วนดูงดงาม ถ้า

“คุณคิดว่า ผมควรจะบอกให้เธอรู้ความจริงไหม?” อี้ จิ่นหลีถามเบา ๆ แต่มีความรู้สึกเย็นชาอยู่ในดวงตาของเขา ทันใดนั้นร่างกายของเกา ฉงหมิง ก็สั่นสะท้าน เขารู้ว่าเขาเผลอพูดแทงใจดำของเจ้านาย เกี่ยวกับคดีความและหลิง อี้หราน... นี่ไม่ใช่เรื่องที่นายน้อยอี้จะปล่อยให้คนนอกสอดรู้สอดเห็น สิ่งที่เขาต้องทำก็แค่ทำตามคำสั่งของนายน้อยอี้ “ฉันกำลังจะไปที่เมืองเอสแล้วค่ะ” เกา ฉงหมิง กล่าว จากนั้นเขาก็ออกไป เมื่อเขาออกจากที่นั่น เขาก็เห็นหลิง อี้หราน เดินตรงมาหาเขา “คุณกำลังมองหานายน้อยอี้หรือเปล่าครับ คุณหลิง?” เกา ฉงหมิงถามด้วยความเคารพ เขารู้อยู่ในใจว่าเธอจะเป็นนายหญิงของตระกูลอี้หากทุกอย่างเป็นไปด้วยดี แม้ว่านายน้อยอี้เหมือนแค่เล่นกับผู้หญิงคนนี้ในตอนแรก แต่ตอนนี้เขาจริงจังกับเธอมาก สามารถพูดได้เลยว่าเขาไม่เคยเห็นนายน้อยอี้จริงจังกับผู้หญิงคนไหนขนาดนี้มาก่อน แม้แต่ห่าว อี้เหมิงซึ่งอยู่ห่างออกไปเพียงก้าวเดียวจากการเป็นนายหญิงของตระกูลอี้ แต่นายน้อยอี้ก็ไม่เคยจริงจังเลย อย่างไรก็ตามหลิง อี้หรานได้สิ่งนั้นไป มีเพียงไม่กี่คนในเมืองเฉินที่จะคาดคิดถึงสิ่งนี้ “ใช่ค่ะ” หลิง อี้หรานตอบ

หลังจากที่ไป๋ ทิงซินทำสิ่งนี้และบอกเธอเกี่ยวกับเรื่องนี้ เธอก็ยกย่องไป๋ ทิงซินอย่างมาก แน่นอนหลังจากยกย่องเขา ไป๋ ทิงซินก็ใช้ประโยชน์จากเธอ เมื่อพูดถึงเรื่องนี้การถูกไป๋ ทิงชิน เอาเปรียบ เธอไม่ได้รังเกียจแต่เธอกลับสนุกกับมัน ชิน เหลียนอีเคยวิเคราะห์ตัวเองมานานแล้วว่าทำไมเธอถึงทำตัวแบบนั้น ในที่สุดเธอก็สรุปได้ว่าอาจเป็นเพราะใบหน้าของไป๋ ทิงซิน ท้ายที่สุดรูปลักษณ์ของเขาก็เหมือนกับถ้วยชาของเธอ เธอหมกมุ่นอยู่กับรูปลักษณ์มากจนยากที่เธอจะไม่ได้รับผลกระทบ ผู้คนไม่ได้ต่างอะไรจากสัตว์ ที่มองเห็นและได้กลิ่นอายของชายสองคนที่มองหน้ากันนอกรถนั่นช่างไม่กลมกลืนเหมือนของผู้หญิงสองคนที่อยู่บนรถ “ผมไม่ได้คาดหวังว่าคุณจะไปกับเราในวันนี้ คุณนายน้อยแห่งตระกูลอี้” ไป่ ทิงซิน กล่าว “อี้หรานเป็นแฟนของฉัน แน่นอนว่าฉันจะต้องไป ฉันเป็นห่วงเธอ” อี้ จิ่นหลีตอบเบา ๆ “อย่างนั้นเหรอ? ดูเหมือนว่าคนที่เสียชีวิตในคดีของหลิง อี้หราน คือคู่หมั้นของคุณ ห่าว เหมยยวี่ คุณนายน้อยแห่งตระกูลอี้ คุณเชื่อว่าหลิง อี้หรานมีความผิดหรือบริสุทธิ์?” ดวงตาของอี้ จิ่นหลีเปลี่ยนไปอย่างเย็นชา สายตาของเขาจ้อ