บททั้งหมดของ พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย: บทที่ 471 - บทที่ 480

เธอมองเขาด้วยสีหน้าที่งุนงง “มีอะไรเหรอ?”“พี่คิดว่าจะแนะนำตัวผมยังไง?” อี้ จิ่นหลีถามหลิง อี้หรานตกตะลึง แต่ก็ตอบกลับอย่างรวดเร็วว่า “แน่นอน ฉันจะแนะนำคุณให้รู้จักในฐานะแฟนของฉันไง”อี้ จิ่นหลียิ้ม “ก็ได้ ไปกันเถอะ”หลังจากลงจากรถแล้ว หลิง อี้หรานก็เข้ามาและเคาะประตู ไม่นานก็มีคนมาเปิดประตูให้เธอ นั่นคือน้าคนเล็กของเธอเมื่อน้าคนเล็กเห็นหลิง อี้หราน สีหน้าของเธอก็เปลี่ยนเป็นเยาะเย้ยทันที “เธอนั่นเอง อี้หราน ครั้งนี้เธอพาผู้ชายมาด้วยเหรอเนี่ย!”น้าคนเล็กเหลือบมองออกไปนอกประตูขณะที่เธอพูดและสังเกตเห็นรถยนต์คันธรรมดาที่จอดอยู่หน้าบ้าน แล้วเธอจึงมองไปที่หลิง อี้หรานอย่างเยาะเย้ยพวกเขาทั้งหมดคิดว่าหลานสาวของเธอกำลังคบหากับเศรษฐีคนหนึ่ง ชายคนนั้นได้ช่วยเธอออกมาจากบ้านเช่าโง่ ๆ หลังนั้นมองดูรถที่จอดอยู่ข้างนอก ดูไม่เหมือนรถหรูเสียเลย นอกจากนี้ น้ายังมีความสามรถในการจดจำรถยนต์หรูหราได้อีกด้วยผู้ชายข้าง ๆ หลานสาวของเธอดูดีมาก จุดเด่นมีแค่ภาพลักษณ์ที่หล่อเหลาอย่างนั้นเหรอ? ถ้าอย่างนั้นเขาเป็นได้แค่ไม้ประดับเท่านั้นแหละ!นอกจากนี้ ผู้ชายคนนี้คงไม่รู้ว่าหลานสาวของเธอเคยติดคุกมาก่อน!

ราวกับว่าชายคนนี้ไม่ยอมให้ใครก็ตามที่พูดไม่ดีเกี่ยวกับหลิง อี้หรานหวา ลี่ฟางอดไม่ได้ที่จะรู้สึกอิจฉาริษยาภายในใจ หวา ลี่ฟางรู้สึกอิจฉาที่หลิง อี้หราน สามารถหาแฟนหนุ่มที่หล่อเหลาและไม่สนใจเรื่องที่เธอเคยติดคุกมาก่อนได้ แต่เธอกลับแต่งงานกับช่างตีเหล็กเมื่อเธอยังเป็นสาวหวา ลี่ฟางคิดว่าช่างตีเหล็กที่เธอแต่งงานมีฝีมือที่ไม่ดีมาก แต่เขาก็จ่ายค่าสินสอดเป็นจำนวนมาก อย่างไรก็ตาม ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา หวา ลี่ฟางเริ่มรู้สึกเศร้าโศกมากขึ้นเรื่อย ๆเพื่อนที่เธอเคยไปเที่ยวด้วย ตอนนี้ต่างก็มีชีวิตที่ดีในเมืองหลวง พวกเขาแต่งงานกับคนที่ทำงานในสำนักงาน ข้าราชการ, ผู้บริหารและอาชีพอื่นที่คล้ายคลึงกัน พวกเขาดูมีระดับมากจน หวา ลี่ฟาง รู้สึกอายที่สามีของเธอเป็นเพียงช่างตีเหล็กในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมาเธอเคยสงสัยอยู่เสมอว่าถ้าเธอไม่รีบแต่งงานเร็วขนาดนี้ เธอจะแต่งงานและได้ย้ายไปอยู่ในเมืองไหม? แต่อย่างน้อยเธอก็อาจจะได้แต่งงานกับคนที่ทำงานในสำนักงาน!“นี่ แฟนของอี้หรานน่ะ” น้าคนเล็กกล่าวพร้อมกับแสดงความกังวลออกมา “เธอต้องดูแลรักเขานะ ไหนบอกฉันทีว่าคนรวยและมีอำนาจคนก่อนหน้านี้เห็นอะไรดีในตัวเธอ? เขาคิดว

“แม่ว่าไงนะแม่? อี้หรานพาแฟนมาวันนี้ เราจะกลั่นแกล้งเธอได้ยังไง? แถมเรายังต้องเรียกแฟนเธอว่าคุณอีก” น้าคนเล็กฉวยโอกาสเย้าแหย่คุณยายรู้สึกประหลาดใจ “แฟน? อี้หรานมีแฟนแล้วเหรอ? เร็วเข้า ให้ฉันได้พบเขาหน่อยสิ!”“หนูจะไปพาเขามาที่นี่” หลิง อี้หรานกล่าวขณะที่เธอลุกขึ้นและเดินออกจากห้องน้าคนเล็กกล่าวอย่างไม่ค่อยพอใจว่า “แม่จะดีใจอะไรนักหนา? แฟนของอี้หรานดูเหมือนเด็กเล่นของเล่น เขาอาจจะเป็นคนหลอกลวงก็ได้!”จริง ๆ แล้ว เธอไม่ต้องการให้หลานสาวของเธอหาแฟนที่ดีกว่าลูกสาวของเธอ“พอแล้ว อี้หรานเป็นเด็กที่รอบคอบ เธอไม่ใช่คนที่จะหัวเสียได้ง่ายเพราะคำพูดของใครบางคน ฉันจะดูเองว่าเขาเป็นคนหลอกลวงหรือไม่!” คุณยายของหลิง อี้หรานกล่าวน้าคนเล็กเม้มริมฝีปากของเธอ คุณยายมองไปที่อี้ จิ่นหลี ขณะที่หลิง อี้หรานพาเขาเข้าไปในห้อง เธอกล่าวทักด้วยรอยยิ้มว่า “คุณเป็นแฟนของอี้หรานใช่ไหม คุณชื่ออะไรล่ะ?”หลิง อี้หรานกำลังจะช่วยอี้ จิ่นหลี แนะนำตัวเอง แต่คนหลังกลับเปิดปากก่อนและตอบว่า “นามสกุลของผมคือ อี้ คุณเรียกผมว่า จิน ก็ได้ครับคุณยาย”น้ำเสียงของอี้ จิ่นหลีเต็มไปด้วยความอ่อนน้อมถ่อมตน ทำให้หลิง อี้หรานปร

“ดีจัง โชคดีที่ตอนนี้พี่ดูเปลี่ยนไปแล้ว” อี้ จิ่นหลีพึมพำ เขาไม่ต้องการให้ผู้หญิงคนนั้นมีใบหน้าเหมือนกับหลิง อี้หรานอย่างไรก็ตาม พวกเขาทั้งสองดูเหมือนกันมากเมื่อตอนเป็น... เด็กอี้ จิ่นหลีกระพริบตาเล็กน้อยและหลับตาลง ขนตายาวของเขาปกคลุมไปด้วยความคิดและการวิเคราะห์สิ่งที่เขาเห็นในขณะนี้...…อี้ จิ่นหลีกับหลิง อี้หรานอยู่ทานอาหารเย็น เมื่อถึงเวลาค่ำ คุณตาของหลิง อี้หราน คุณตาลู่ก็กลับมา แต่เขาไม่แยแสหลิง อี้หรานและทำท่าทางเฉยเมยกับอี้ จิ่นหลี หลิง อี้หรานไม่แปลกใจกับท่าทีของคุณตา แต่อย่างไรก็ตาม เมื่อเห็นท่าทางของคุณตาของเธอที่มีต่ออี้ จิ่นหลี เธอมองด้วยความกังวลเพราะสถานะของอี้ จิ่นหลี มีคนเพียงไม่กี่คนที่กล้าปฏิบัติต่อเขาแบบนั้นอี้ จิ่นหลีเพียงส่งยิ้มให้หลิง อี้หรานราวกับว่าเขาสัมผัสได้ถึงความกังวลของเธอ เขามองดูราวกับบอกว่าเธอไม่จำเป็นต้องกังวลหลิง อี้หรานรู้สึกโล่งใจระหว่างกินอาหารมื้อเย็น คุณยายของเธอค่อนข้างมีความสุขและมีความอยากอาหารมากกว่าปกติขณะกินอาหารกัน หวา ลี่ฟางอดไม่ได้ที่จะพูดด้วยน้ำเสียงประชดประชันว่า “คุณตา รู้หรือไม่คะว่าอี้หรานลาออกจากศูนย์บริการสุขาภ

เขารู้สึกผ่อนคลายเพียงแค่ว่าเธอจะนั่งอยู่ข้าง ๆ เขาราวกับว่าเพียงแค่ได้มองดูเธอแบบนั้น เขาก็รู้สึกโล่งใจจากความตึงเครียดที่หนักหนาในแต่ละวันที่เขาต้องคอยต่อสู้อย่างโหดเหี้ยมคนอื่น ๆ ต่างเห็นว่าเขามีอำนาจขนาดไหน แต่เขาก็รู้สึกว่ายิ่งเขายืนสูงเท่าไร ยิ่งมีเงินและอำนาจมากเท่าไร ผู้คนรอบตัวเขาก็จะพยายามชักจูงเขามากขึ้นเท่านั้นมันอาจจะดูน่าสรรเสริญ แต่จริง ๆ แล้วมันอันตราย ความประมาทอาจทำลายอำนาจของตระกูลอี้ได้เขาจึงต้องระมัดระวังอย่างมากในทุกขั้นตอนที่เขาทำ การวางแผนล่วงหน้าสิบก้าวก่อนที่จะเริ่มก้าวที่หนึ่งเป็นบรรทัดฐานสำคัญสำหรับเขา เขายุ่งอยู่กับการคำนวณทุกความเป็นไปได้จนลืมไปว่าการพักผ่อนเป็นอย่างไรบางทีเธออาจเป็นคนเดียวที่สามารถทำให้เขารู้สึกโล่งใจได้เมื่อขับรถมาถึงปั๊มน้ำมัน อี้ จิ่นหลี่ก็ออกไปซื้อน้ำ ส่วนหลิง อี้หรานยังคงนั่งอยู่ในที่นั่งผู้โดยสารด้านหน้า เธอมองไปที่พวงมาลัยเธอยังคงจำความรู้สึกตื่นเต้นที่ได้สัมผัสพวงมาลัยเป็นครั้งแรกเมื่อตอนหัดขับรถได้ เงินที่เธอใช้ไปเพื่อสอบใบขับขี่ตามธรรมเนียมทางกฎหมายครั้งแรกของเธอ เธอยังจำมันได้ดีเธอไม่คิดว่าหนึ่งปีหลังจากเรียนขับ