All Chapters of พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย: Chapter 1231 - Chapter 1240

สีหน้าเย่ฉงเว่ยเครียดขึ้นมาในทันที นั่นเป็นเรื่องจริง ถ้าเขาไม่บอกตอนนี้ ในไม่ช้าวันหนึ่งลี่เฉินก็คงรู้เองอยู่ดีอย่างไรเสียเรื่องแบบนั้นก็ซ่อนไว้ไม่ได้อยู่แล้ว!“แต่นายต้องทำใจดี ๆ ไว้นะ อีกอย่างฉันก็ไม่รู้ว่ามันเป็นเรื่องจริงหรือเปล่า” เย่ฉงเว่ยกล่าวกู้ลี่เฉินเลิกคิ้วเล็กน้อย ไม่รู้ทำไมเขารู้สึกสังหรณ์ใจแปลก ๆ ราวกับว่าเรื่องที่เย่ฉงเว่ยกำลังจะบอกเป็นสิ่งสุดท้ายที่เขาอยากได้ยิน!เมื่อเย่ฉงเว่ยส่งโทรศัพท์มือถือให้กู้ลี่เฉิน รูม่านตาของดวงตารูปนกฟินิกซ์ก็หดตัวลงในทันทีที่เห็นรูปในโทรศัพท์ เขาจับมือถือไว้และมองภาพบนหน้าจอ เลือดในกายของเขาราวกับโดนแช่แข็ง แม้แต่ลมหายใจก็หยุดลงมีชายหญิง... อยู่ในรูป ทั้งคู่แต่งกายด้วยชุดสีขาวเข้าคู่กันเหมือนคู่รัก พวกเขานั่งอยู่บนเก้าอี้สำหรับรอคิว รูปนั้นเป็นภาพถ่ายหน้าจอมือถือซึ่งมีแคปชั่นว่า : [ลองเดาดูซิว่าใครมาแต่งงานที่ที่ว่าการอำเภอวันนี้? ใครทายถูกมีรางวัลให้!]เมื่อเพื่อนของเย้ฉงเว่ยส่งภาพนั้นมา เขาก็ถามว่า : [มีคนส่งรูปนี้มาให้ฉัน คนนี้จิ่นหลีไม่ใช่เหรอ? เขาแต่งงานแล้วเหรอ? ไม่จริงน่า!]‘นั่นอี้จิ่นหลีเหรอ...’ ถ้าถามกู้ลี่เฉิน เขาก็จะ

‘ในที่สุดเธอก็เป็น... ของฉัน เธอเป็นภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายของฉัน!’แม้ว่าเขาไม่ได้สนใจเรื่องใบสมรสอะไรนั่นเลย แต่มันก็ช่วยผูกมัดเธอไว้กับเขาได้แม้ว่าเธอจะอยู่กับเขาเพียงเพื่อชินเหลียนอีและเด็กในท้อง แต่ก็ไม่เป็นไรตราบใดที่เธอยังอยู่ข้างกายเขาและไม่ไปไหน!“อี้หราน ถ้าเธออยากไปจากฉันอีก ฉันจะไม่ ‘อ่อนโยน’ เหมือนครั้งล่าสุดแล้วนะ ฉันจะไม่ลังเลที่จะหักปีกเธอไม่ว่าจะต้องใช้วิธีไหนก็ตาม ถึงเธอจะเกลียดฉัน หรือคุกเข่าให้ ฉันก็จะไม่ปล่อยเธอไป” เขาพึมพำเสียงเบาจนมีแค่เขาที่ได้ยินเขามองเธอด้วยความรู้สึกหลงใหลอันไม่มีที่สิ้นสุดในดวงตาของเขา‘ไม่เคยคิดเลยว่าจะหลงใหลผู้หญิงคนหนึ่งขนาดนี้‘แม้ว่าผู้หญิงคนนี้จะทำร้ายฉันให้เจ็บปวดสุด ๆ แต่ฉันก็ไม่สามารถทนทำร้ายเธอได้ และอยากให้เธออยู่เคียงข้างฉันมากที่สุด‘ฉันรักเธอมากขนาดไหนกันนะ? เหมือนกับที่พ่อฉันรักแม่ฉันไหม?‘แต่ฉันไม่ใช่พ่อ และจะไม่ยอมเป็นเหมือนเขา...’ในทันใดนั้นเองที่รถซึ่งขับมาโดยสวัสดิภาพจู่ ๆ ก็เปลี่ยนทิศทางไป และคนขับก็เหยียบเบรกกะทันหันหลิงอี้หรานตื่นขึ้นมางง ๆ เพราะรถที่หยุดลงกะทันหัน เธอได้ยินเสียงของอี้จิ่นหลีถามว่า “เกิด

เพราะอย่างนั้นเขาจึงห้ามไม่ให้หวาลี่ฟางเรียกเขาว่าเฉินเฉินอีก ชื่อนั้นปิดผนึกอยู่ในความทรงจำของเขาราวกับเป็นสิ่งต้องห้าม แต่หลิงอี้หรานเรียกเขาว่าเฉินเฉินอีกครั้ง เธอ...อยู่ ๆ เขาก็จำขึ้นมาได้ว่าครั้งล่าสุดที่พวกเขาเจอกันในโรงพยาบาล เธอเรียกเขาว่าเฉินเฉินและบอกว่าเธอคือเด็กผู้หญิงคนนั้นที่เจอกับเขาเมื่อตอนเด็ก! ตอนนั้นเขาคิดเพียงว่าเธอพูดเพื่อช่วยกวอซินหลี่ก็เท่านั้น! ‘เป็นไปได้ไหมว่า... เป็นไปได้ไหม...’ในตอนนั้นเองที่เขาไม่กล้าคิดอะไรเรื่องนี้อีกเสียงของหลิงอี้หรานยังคงพูดต่อไปว่า “คุณช่วยชีวิตฉันไว้มากกว่าครั้งหนึ่ง และฉันก็รู้สึกขอบคุณมาก ฉันเข้าใจความรู้สึกที่คุณมีให้ฉัน แต่ฉันตอบรับมันไม่ได้ ความรู้สึกของฉันที่มีต่อคุณไม่เคยเป็นความรัก หยุดรักฉันเถอะค่ะ และไม่ต้องมาเสียเวลามอบความรู้สึกให้ฉันอีกต่อไปแล้ว เรื่องที่คุณช่วยฉัน ฉันจะต้องตอบแทนคุณแน่เมื่อมีโอกาส”“สิ่งที่ผมต้องการจากคุณไม่ใช่การตอบแทน!” กู้ลี่เฉินกล่าว เขามองเธออย่างพินิจพิจารณา และพูดด้วยเสียงสั่นเครือ “บอกผมหน่อยว่าคุณเป็น... เด็กผู้หญิงที่ผมตามหาจริงเหรอ?”“ฉันเป็นใครมันสำคัญด้วยเหรอคะ?” หลิงอี้หรานพูดด้

แม้เธอจะอยากหลบเลี่ยงการทำร้ายเขามากแค่ไหน แต่สุดท้ายก็กลายเป็นแบบนี้อยู่ดี!“ขอโทษเหรอ...” กู้ลี่เฉินกล่าวเย้ย “ทั้งหมดที่ผมพยายามมาตลอดหลายปีได้แค่คำว่าขอโทษเหรอ! เฮอะ ๆ ... เฮอะ ๆ ...”เขาหัวเราะ แต่มีน้ำตาร่วงหล่นออกมาจากดวงตาของเขา หลิงอี้หรานมองน้ำตาของกู้ลี่เฉินด้วยความว่างเปล่า จนกระทั่งดวงตาของเธอถูกปิดบังด้วยมือคู่หนึ่ง “หยุดดูได้แล้ว สิ่งที่ต้องพูดเธอก็ได้พูดไปแล้ว กลับขึ้นรถเถอะ”นี่เป็น... เสียงของอี้จิ่นหลี!หลิงอี้หรานซึ่งโดนปิดตาไว้เดินตามอี้จิ่นหลีกลับขึ้นรถไปรถสีดำค่อย ๆ เคลื่อนตัวจากไปจากนั้นเย่ฉงเว่ยก็กลับมาได้สติอีกครั้งเขาประหลาดใจกับทุกอย่างที่เกิดขึ้นในวันนี้ ไม่ใช่แค่เรื่องที่อี้จิ่นหลีแต่งงานกับหลิงอี้หรานเท่านั้น แต่เขายังประหลาดใจกับเรื่องที่หลิงอี้หรานกลายเป็นเด็กผู้หญิงคนนั้นที่ลี่เฉินตามหามาตลอดฟังดูบ้าบอ แต่ก็เป็นเรื่องจริงเมื่อเห็นสภาพกู้ลี่เฉินในตอนนี้ เย่ฉงเว่ยก็ถอนหายใจอยู่ในใจ ตั้งแต่โตมาด้วยกันน้อยมากที่เขาจะเห็นลี่เฉินร้องไห้ แต่ตอนนี้หลิงอี้หรานทำให้ลี่เฉินร้องไห้ดูเหมือนจะเป็นเรื่องจริงที่ว่าผู้หญิงสวยมีอันตรายถึงชีวิต“ลี่เฉิ

อี้จิ่นหลี้เม้มปากบางของตัวเองแน่นขณะที่เดินเข้าไปหาหลิงอี้หรานทีละก้าว ดวงตาสีดำสนิทของเขาจ้องมองที่เธอแทนที่จะหลบตาเธอกลับมองสบกลับมาตรง ๆท้ายที่สุดเขาก็ยกมือขึ้นมากอดเธอไว้ในอ้อมแขน “หลิงอี้หราน ฉันจะเชื่อใจเธอครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้ายนะ ครั้งนี้ครั้งเดียว”เขาจะเชื่อใจว่าเธอจะทำในสิ่งที่เธอเพิ่งพูดออกมามากกว่าการเชื่อใจเธอ เขาอยากเชื่อในตัวเธอว่าสิ่งที่เธอพูดจะเป็นความจริงหลิงอี้หรานแอบอิงกับอ้อมแขนของอี้จิ่นหลีและสูดดมกลิ่นคุ้นเคยจากเขา เขาเต็มใจจะเชื่อในตัวเธอ นี่หมายความว่าชีวิตแต่งงานของพวกเขาจะราบรื่นดีใช่หรือไม่? ไม่ว่าเขาจะยังมีความเชื่อในตัวเธอแค่ไหน แต่อย่างน้อยตอนนี้เขาก็เต็มใจที่จะเชื่อเธอ และนั่นเป็นเรื่องดี!...เย่ฉงเว่ยพาก็ลี่เฉินกลับไปส่งบ้าน แต่กู้ลี่เฉินกลับไม่อยากเข้าบ้านตัวเองและยืนเหม่ออยู่หน้าประตูทางเข้าบ้านของตัวเองเย่ฉงเว่ยยืนเป็นเพื่อนเขาอย่างช่วยไม่ได้ดวงตาสีดำรูปนกฟินิกซ์ของชายหนุ่มมองไปยังพื้นใต้เท้าของตัวเองซึ่งเป็นที่เดียวกับที่อี้หรานยืนในวันนั้นในตอนนี้เองที่กู้ลี่เฉินรู้สึกได้ถึงความเจ็บปวดที่ไม่สามารถอธิบายได้เขาไม่เคยคิดเลยว่า