บททั้งหมดของ พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย: บทที่ 1211 - บทที่ 1220

คำพูดของเขาราวกับเป็นดาบแหลมคมที่หั่นเธอออกเป็นชิ้น ๆ! “ค่ะ” เธอกล่าว ไม่แปลกใจที่เขาจะรู้เรื่องนี้“เธอเป็นห่วงเพื่อนเธอจริง ๆ สินะ ถึงขนาดยืนหน้าบ้านกู้ลี่เฉินทั้งคืนได้เพื่อชินเหลียนอี และเธอก็มาหาฉันแล้วรออยู่ตั้งนานสองนาน” คำพูดของเขาเต็มไปด้วยความรู้สึกประชดประชันตัวเธอสั่นเทาและมือที่ตกอยู่ข้างตัวของเธอก็กำแน่นราวกับกำลังมอบความกล้าให้ตัวเองไม่ว่าอี้จิ่นหลีอยากทำให้เธออับอายมากแค่ไหน เธอก็ต้องอดทนยอมรับมัน เธอจะช่วยเหลียนอีได้อย่างไรถ้าทนเรื่องพวกนี้ไม่ได้?เธอกัดริมฝีปากตัวเองและกล่าวว่า “ฉันรู้ค่ะ ว่าฉันคงเป็นคนหน้าไม่อายสำหรับคุณ แต่... ฉันต้องการเงินจริง ๆ เหลียนอีไม่รอดแน่ถ้าไม่มีเงินนั่น ฉันจะทำทุกอย่างตามที่คุณต้องการตราบใดที่คุณให้ฉันยืมเงิน”‘ใช่ ฉันจะเป็นยังไงก็ช่างตราบใดที่เหลียนอีรอด! เหลียนอีทิ้งอนาคตตัวเองและยื่มมือมาหาฉันในตอนที่ฉันตกต่ำที่สุด ตอนนี้ฉันก็จะยอมทำทุกอย่างเพื่อช่วยเหลียนอีด้วยเหมือนกัน!’อี้จิ่นหลีหัวเราะเบา ๆ และยกริมฝีปากบางของเขาขึ้น “เธอคิดว่าฉันต้องการให้เธอทำอะไรให้ล่ะ? นี่เธอคิดว่าฉันจะพูดอะไรโง่ ๆ อย่างขอให้เธออยู่กับฉันอีก หรือว่าน

“ลี่เฉิน คุณไม่ได้... คิดถึงอี้หรานหรอกเหรอคะ? ที่คุณทะเลาะกับอี้หรานเพราะเรื่องของฉันจะไม่เป็นไรเหรอคะ? อี้หรานอุตส่าห์มาขอเจอคุณเพื่อกวอซินหลี่เลยนะคะ คุณโอเคที่จะไม่เจอเธอจริงเหรอ?” หวาลี่ฟางกล่าวพลางแสร้งรู้สึกผิด“คุณไม่ต้องถามคำถามพวกนั้นแล้วล่ะ คุยกับทนายของคุณได้เลยถ้าเป็นเรื่องเกี่ยวกับการฟ้องร้อง” กู้ลี่เฉินกล่าวอย่างเย็นชาในทันใดนั้นเองหวาลี่ฟางก็เริ่มร้องไห้และดูเหมือนกำลังเช็ดน้ำตาขณะที่ก้มหน้าลง “ลี่เฉิน ขอบคุณนะคะ ฉันคิดว่าคุณรักอี้หรานและจะแสดงความเป็นห่วงเธอด้วยการแนะนำฉันไม่ให้ฟ้องกวอซินหลี่เสียอีก ฉันคิดว่าคุณจะบอกให้ฉันกล้ำกลืนความเศร้าไว้ แต่... ไม่คิดเลยค่ะ ว่าคุณจะจ้างทนายมาให้ฉันและช่วยฉันเรื่องคดี ขอบคุณนะคะ คุณช่างดีจริง ๆ คุณยังเป็น... เหมือนเมื่อก่อนเลย”เธออยากเรียกเขาว่าเฉินเฉิน แต่ก็ล้มเลิกไปเมื่อคิดถึงคำเตือนครั้งก่อนไม่มีความจำเป็นที่จะต้องทำให้เขารำคาญด้วยการเรียกชื่อนั้น อย่างไรเสียตอนนี้สิ่งที่สำคัญคือการทำให้เขาหลีกเลี่ยงการเจอกับหลิงอี้หรานให้ได้มากที่สุด และทำให้เขาเหินห่างไปจากเธอกู้ลี่เฉินจ้องมองหวาลี่ฟาง “ถ้าเรื่องที่คุณพูดเป็นความจริง

หลิงอี้หรานอยากจะหนีออกจากอ้อมแขนของอี้จิ่นหลีโดยอัตโนมัติ แต่เขากลับกอดเธอไว้แน่นขึ้นเล็กน้อย จมูกของเขามีแต่กลิ่นของเธอ เขาสูดดมมันอย่างตะกละตะกลาม และในทันทีที่แขนของเขาโอบกอดเธอไว้ก็ดูเหมือนจะไม่อยากปล่อยเธอไปอีกแล้วเธอมีอิทธิพลต่อเขามานานแค่ไหนแล้ว? ทุกความมีเหตุผลและความยืนกรานของเขาดูเหมือนจะพังลงได้ง่าย ๆ เมื่อเป็นเรื่องของเธอ!เธอเป็นคนเดียวที่กำลังทนทุกข์ทรมานอยู่ในตอนนี้ แต่ทำไมเขากลับรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นคนแพ้โดยสิ้นเชิง? เขาถึงขนาดที่... ละทิ้งเกราะกำบังและยอมแพ้เลยเหรอ?เขากอดเธอไว้ขณะที่ฝังใบหน้าลงบนไหล่ของเธอและดูเหมือนจะกอดเธอไว้ตลอดไปหลิงอี้หรานตะลึงไป ‘ไม่ใช่ว่าเขาเกลียดฉันหรอกเหรอ? เขาเกลียดฉันจนรู้สึกขยะแขยงเลยไม่ใช่เหรอ แล้วทำไมตอนนี้เขาถึงกอดฉันล่ะ?’ “ฉัน... เอาเงินสองล้านให้เธอได้นะ” สุดท้ายอี้จิ่นหลีก็เปิดปากพูดจนเสียงแหบของเขาดังออกมา “ฉันหาโรงพยาบาลกับหมอดี ๆ มาดูแลชินเหลียนอีให้ได้ แล้วฉันก็จะเป็นคนจ่ายค่ารักษาพยาบาลให้ชินเหลียนอีให้ทั้งหมดด้วย”ดวงตาของหลิงอี้หรานเบิกกว้าง และเธอก็แทบจะไม่อยากเชื่อในสิ่งที่ได้ยิน‘นี่เขา... เขาบอกว่า... จะช่วยเหล

เธอจะไม่เสียใจที่แต่งงานกับอี้จิ่นหลี เพราะนี่เป็นตัวเลือกที่ดีที่สุดในตอนนี้! ทั้งเพื่อเหลียนอีและเพื่อเด็กในท้อง!ถึงอย่างนั้นเมื่อเธอนึกถึงเรื่องนี้ ก็ราวกับมีเสียงหนึ่งจากก้นบึ้งของหัวใจถามเธอขึ้นมาในทันใดว่า ‘แล้วฉันล่ะ? การแต่งงานกับอี้จิ่นหลีเป็นตัวเลือกที่ดีที่สุดสำหรับฉันหรือเปล่า?‘ความรู้สึกที่ฉันมีต่ออี้จิ่นหลีจางหายไปหมดแล้วจริง ๆ เหรอ?‘หรือบางที... ความรู้สึกพวกนั้นยังคงอยู่ในก้นบึ้งของหัวใจฉันตลอดมา...’นายท่านและคุณนายชินไม่ได้สติรู้ตัวจนกระทั่งหลิงอี้หรานและเกาฉงหมิงจากไป พวกเขามองหน้ากันและเห็นความตกตะลึงในดวงตาของอีกฝ่ายใครจะไปคิดว่าหลิงอี้หรานจะแต่งงานกับอี้จิ่นหลี? เพราะแบบนั้นอี้จิ่นหลีถึงได้เข้ามาช่วยครอบครัวชินไว้ถึงอย่างนั้น นี่ก็กะทันหันไป!อี้จิ่นหลี... เขาเป็นคนที่รวยที่สุดในเมืองเฉิน คนที่ทั้งสูงส่งและมีอำนาจในเมืองเฉินกำลังจะแต่งงานกับหลิงอี้หรานงั้นเหรอ?หลังจากนั้นพักใหญ่นายท่านชินก็กระแอมและกล่าวว่า “คราวหน้าอย่าทำแบบนั้นเวลาเจอหลิง... อี้หรานอีกนะ เธอช่วยครอบครัวเราครั้งใหญ่เลย เหลียนอีคงจะตาถึงกว่าพวกเรา เธอ... ถึงได้มีเพื่อนถูกคนแบบนี้!”

มันฟังดูเป็นคำถามที่เขากำลังถามตัวเองมากกว่า เธอไม่เคยรู้เลยว่าเขาเป็นกังวลขนาดไหนในตอนที่ถามเธอว่าเสียใจไหม เขากังวลมากเสียจนรู้สึกเหมือนหัวใจและลมหายใจจะหยุดลงหลิงอี้หรานตัวสั่นเทา แต่น้ำเสียงของเขายังคงดังอยู่ในหูของเธอ “อี้หราน ตอนนี้เธอเสียใจไม่ได้แล้วนะ ฉันจะไม่ยอมให้เธอได้มีโอกาสเสียใจอีก ตั้งแต่นี้เป็นต้นไปเธอจะเป็นภรรยาของฉันเท่านั้น!”เธอสูดลมหายใจเข้าและสบตาของเขาด้วยดวงตารูปเมล็ดอัลมอนด์ของเธอ จากนั้นก็ตอบด้วยน้ำเสียงหนักแน่นว่า “ฉันไม่เสียใจหรอก!” อีกอย่างเธอไม่มีเวลามาเสียใจอีกแล้ว ...ห้องนอนของเธอยังเป็นห้องเดียวกับครั้งก่อน ห้องนอนของเขาอยู่ถัดไปจากเธอ และมีประตูเชื่อมกันระหว่างสองห้องให้ไปมาหาสู่กันได้โดยสะดวกหลิงอี้หรานมีความรู้สึกหลายอย่างผสมกันเมื่อมองไปยังห้องที่ดูคุ้นเคยนี้ทุกอย่างในห้องยังเหมือนเดิม แม้แต่เสื้อผ้า ขวดน้ำ และเหยือกแก้วที่เธอไม่ได้เอาไปด้วยก็ยังคงอยู่ที่เดิม“ลองดูว่ามีอะไรที่เธออยากเอาไปไว้ที่ห้องฉันไหม เธอบอกให้คนรับใช้ย้ายให้ได้เลยนะ” อี้จิ่นหลีกล่าว เมื่อเห็นความประหลาดใจบนใบหน้าของหลิงอี้หราน เขาก็ขยับริมฝีปากบางของตัวเอง “เธอคิด