บททั้งหมดของ พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย: บทที่ 1191 - บทที่ 1200

“ฉันไม่เข้าใจ ใส่ร้ายเขาเหรอ? แล้วฉันจะได้อะไรล่ะ?” หวาลี่ฟางถามนั่นเป็นสิ่งที่หลิงอี้หรานเองก็ยังสงสัย “เธอไม่ต้องการไกล่เกลี่ยด้วยใช่ไหม?”“เธอจะไกล่เกลี่ยกับผู้ชายที่อยากจะข่มขืนเธอไหมล่ะ?” หวาลี่ฟางถาม และเกือบจะแสดงความชื่นชมสีหน้าที่บูดบึ้งของหลิงอี้หรานคราวนี้เธอรู้สึกว่าตัวเองถือไพ่เหนือกว่าแล้วหลิงอี้หรานสูดลมหายใจเข้าลึก “เธอเคยคิดหรือเปล่าว่าการทำแบบนี้จะเป็นการตีตราผู้ชายคนนั้นไปตลอดชีวิต? เขาจะไม่มีวันได้เงยหน้าขึ้นมาอีก” “อี้หราน อย่ามาบอกว่าฉันใส่ร้ายกวอซิ่นหลี่นะ เธอเองก็เป็นทนาย เธอน่าจะรู้ว่าต้องแสดงหลักฐานสำหรับทุกอย่าง!” หวาลี่ฟางกล่าวอย่างภาคภูมิใจ“ฉันต้องทำยังไงเธอถึงจะปล่อยกวอซิ่นหลี่ไป?” หลิงอี้หรานสูดลมหายใจเข้าลึกและถาม “บอกมาสิ แล้วฉันจะทำเท่าที่ทำได้”ถึงแม้เธอจะไม่เข้าใจเจตนาของหวาลี่ฟาง แต่เธอก็รู้สึกได้ว่าเรื่องนี้น่าจะเกี่ยวกับเธอ! บางทีอาจเป็นเพราะเธอกวอซินหลี่จึงโดนใส่ร้าย“ถึงฉันจะอยากให้เธอเลิกเป็นทนายตั้งแต่นี้เป็นต้นไปน่ะเหรอ?” หวาลี่ฟางกล่าวเย้ย“ใช่” หลิงอี้หรานตอบเสียงเรียบ ถ้ากวอซิ่นหลี่ต้องเข้าคุกไปอย่างไม่ยุติธรรมเพราะเธอแล้วล่ะ

“เธอรู้ดีว่าฉันโกหกหรือเปล่า” หลิงอี้หรานไม่สนใจท่าทางตลก ๆ ของหวาลี่ฟาง สายตาของเธอมองไปยังใบหน้าของกู้ลี่เฉิน “คุณเชื่อเรื่องที่ฉันพูดไหมล่ะ?”ความตกตะลึงในแววตาของกู้ลี่เฉินจางหายไป ขนตาของเขาขยับเล็กน้อย และจากนั้นเขาก็ก้มหน้าลงเล็กน้อย “คุณอยากให้ผมเชื่อเหรอว่าคุณคือสาวน้อยที่ช่วยผมไว้ตอนเด็กเหรอ?”“ค่ะ” หลิงอี้หรานตอบ เธอรู้ว่าเป็นเรื่องกะทันหันที่พูดออกมาตอนนี้ แต่... เธออยากจะลองเดิมพันกับความเชื่อใจของเขาอยู่“คุณจำตอนที่เราเจอกันที่หน้าผาในวันครบรอบ 49 วันที่คุณยายของคุณตายได้ไหม? คุณพูดว่าอะไรในตอนที่ผมถามว่าคุณเป็นเด็กผู้หญิงคนนั้นหรือเปล่า?” เสียงของกู้ลี่เฉินแผ่วเบาหลิงอี้หรานรู้สึกขมขื่น เธอแค่อยากให้อี้จิ่นหลีรู้สึกปลอดภัย ดังนั้นแม้เธอจะจดจำได้ แต่เธอก็ยังคงยืนกรานที่จะปฏิเสธความจริงที่ว่า เธอเป็นคนช่วยชีวิตเขาไว้ตอนเด็กเธอกล่าวว่า “ฉันจำได้ ตอนนั้นฉันปฏิเสธ แต่...”“แต่หลังจากนั้น ผมก็ยังคงถามคุณอีกหลายครั้งว่าคุณเป็นเด็กผู้หญิงคนนั้นไหม!” น้ำเสียงของกู้ลี่เฉินเจือไปด้วยเสียงหัวเราะเย้ยหยัน ดวงตานกฟินิกซ์ของเขาเงยขึ้นช้า ๆ และเต็มไปด้วยความเหน็บแนม “แต่คุณบอกผ

“คุณจำสิ่งที่คุณพูดครั้งสุดท้ายก่อนเราจะจากกันที่โรงพยาบาลตอนเด็กได้ไหม?” เขาโพล่งถามขึ้นมา“คะ?” หวาลี่ฟางกะพริบตาและกล่าวว่า “แน่สิคะ ฉันจำได้ ฉันให้สร้อยข้อมือคุณไม่ใช่เหรอคะ? ฉันยังบอกคุณด้วยว่าให้เราใช้มันเป็นสัญลักษณ์ระหว่างกัน ฉันบอกคุณว่าให้คุณเอาสร้อยข้อมือมาด้วยตอนที่มาเจอฉัน เพื่อที่ว่าถึงคุณจะมาหาฉันช้าไป เราก็จะยังมีสร้อยข้อมือที่เอาไว้บอกได้ แม้ว่าหน้าตาเราจะเปลี่ยนไป แต่เราก็จะยังสามารถจำกันและกันได้ไงคะ”หวาลี่ฟางจงใจกล่าวเสริมขึ้นอีกว่า “ทั้งหมดนี้เป็นเพราะฉันจำมาจากละครในทีวีที่นักแสดงนำชายหญิงเขาจำกันได้ด้วยจี้หยกครึ่งซีก ฉันเลยทำตามไงคะ”เมื่อได้ยินอย่างนั้น กู้ลี่เฉินก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มแห้ง ‘ฉันกำลังคิดอะไรอยู่? นี่ฉันหวังว่าสิ่งที่หลิงอี้หรานพูดเป็นจริงงั้นเหรอ? นี่ฉันหวังให้ผู้หญิงคนนั้นเป็นเด็กสาวคนนั้นที่ช่วยฉันไว้ตอนเด็กงั้นเหรอ? นี่ฉันหวังวว่าคนที่ฉันคิดถึงมาตลอดหลายปีเป็นอี้หรานเหรอ?‘แต่คนนั้นคือลี่ฟาง! แม้ว่าลี่ฟางจะไม่ใช่แบบที่ฉันคิด ไร้ประโยชน์ และพยายามจะหาประโยชน์จากฉันที่สุด แต่เธอก็เป็นคนที่เคยช่วยชีวิตฉันเอาไว้!’ลี่ฟางไม่สามารถอธิบายได้ว่ามีบา

ดังนั้นนี่จึงเกิดเป็นภาพอันแปลกประหลาดตรงหน้าทางเข้าของบริษัทอี้กรุ๊ป หลิงอี้หรานกำลังอาเจียนใส่ถังขยะโดยมีพนักงานรักษาความปลอดภัยยืนอยู่ข้าง ๆ เธอ ห่างออกมาไม่ไกล อี้จิ่นหลีก็ยืนนิ่งอยู่กับที่และมองมายังหลิงอี้หรานโดยไม่ได้มีสีหน้าสุขใจหรือโกรธเคืองใด ๆ ส่วนเกาฉงหมิง คนขับรถ เหล่าผู้บริหารระดับสูง และบอดี้การ์ดจำนวนหลายคนก็มายืนกระจัดกระจายล้อมรอบอี้จิ่นหลีอยู่เมื่อหลิงอี้หรานอาเจียนจนหมดไส้หมดพุงแล้ว เธอก็เงยหน้าขึ้นอย่างเหนื่อยอ่อน และพบว่า... เธอกำลังโดนมองอยู่!นี่เป็นครั้งแรกเลยที่เธอถูกคนเยอะขนาดนี้มองตอนกำลังอาเจียนขนาดอี้จิ่นหลีเองก็ยังมองเธอเลย!วันนี้เขาดูเคร่งขรึมและไม่ค่อยเป็นมิตรในชุดสูทสีดำเข้าชุดกับเสื้อไหมพรมคอเต่าหลิงอี้หรานเลิ่กลั่กและอยากจะหนีไป แต่เธอต้องไปยังทางที่เขายืนอยู่เพื่อขึ้นรถเมล์กลับบ้าน ดังนั้นหลิงอี้หรานจึงทำได้เพียงก้มหน้าอย่างเก้ ๆ กัง ๆ และหยิบทิชชู่ในกระเป๋าออกมาเช็ดมุมปากของตัวเอง เธอรีบเดินเพื่อออกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุดอี้จิ่นหลีไม่ได้ขยับและยังคงยืนอยู่ที่เดิม ยิ่งเธอเดินเข้าไปใกล้เขา หลิงอี้หรานก็รู้สึกได้ว่าเธอกำลังโดนจับตามองหนักข

อี้จิ่นหลีพาหลิงอี้หรานออกมาจากลิฟต์เมื่อมันมาหยุดตรงชั้นซึ่งเป็นที่ตั้งของห้องทำงานของประธานบริษัท“ปล่อยสิ... นี่คุณพยายามทำอะไร...” เธอร้องโวยวาย สีหน้าเคร่งขรึมของเขาและออร่าทรงพลังก็แผ่ออกมาปกคลุมจนคนอื่นสามารถรับรู้ได้ถึงความอันตรายแทบเป็นไปไม่ได้เลยที่จะเดาว่าตอนนี้เขากำลังคิดอะไรอยู่ในขณะที่บรรดาเลขามองตาม แต่กลับไม่มีใครกล้าเดินเข้าไป หลังจากอี้จิ่นหลีพาหลิงอี้หรานเข้าไปในห้องทำงาน เลขาก็มองหน้ากันและทำทีเป็นว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นถึงอย่างนั้นความตกใจที่ปิดไม่มิดก็ปรากฏชัดในดวงตาของพวกเขา!เหล่าเลขาย่อมรู้จักหลิงอี้หรานและเคยคุยกันก่อนหน้านี้ด้วยว่าหลิงอี้หรานอาจจะเข้าไปเป็นนายหญิงของตระกูลอี้ด้วย เพราะอย่างไรเสียพวกเขาก็ไม่เคยเห็นนายน้อยอี้สนใจผู้หญิงคนไหนมากขนาดนี้มาก่อนถึงอย่างนั้นช่วงนี้หลิงอี้หรานกลับกลายเป็นสิ่งต้องห้ามที่ใครพลั้งปากพูดว่า ‘อี้หราน’ ขึ้นมาจะต้องโดนไล่ออกทันที!ช่วงหลังมานี้ เลขาเกาจึงแอบกำชับพวกเขาไว้ว่าอย่าพูดอะไรที่เกี่ยวโยงถึงหลิงอี้หรานอีกเหล่าเลขาต่างก็คิดว่า ซิ่นเดอเรลล่าคนนั้นเสียโอกาสของเธอไปแล้ว แต่พวกเขาไม่คาดคิดเลยว่าวันนี้จะมีเรื่อง