บททั้งหมดของ พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย: บทที่ 1171 - บทที่ 1180

เธอจ้องมองเขา ใบหน้าของชายหนุ่มเป็นห่วงเธอมาก มีรอยคล้ำจาง ๆ ใต้ตาของเขา แสดงว่าเมื่อคืนเขาคงจะไม่ค่อยได้นอน นอกจากนั้น เขาบอกว่าต้องจัดการกับเรื่องในครอบครัวไป๋ แต่ตอนนี้เขากลับมาแล้ว!ชินเหลียนอีประคองใบหน้าของไป๋ทิงซินด้วยสองมือของเธอ “เราแต่งงานกันเถอะ ฉันจะแต่งงานกับคุณทันทีที่คุณจัดการเรื่องในครอบครัวไป๋เสร็จแล้ว!”ถึงแม้ว่าพวกเขาจะพูดถึงเรื่องการแต่งงานกันไว้ตั้งแต่แรกแล้ว แต่เธอก็อยากแต่งงานกับเขามากและอยากผ่านสถานการณ์ความเป็นความตายร่วมกันกับเขามากจริง ๆเธออยากจะใช้เวลาไปกับเขาให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ แม้ว่าจะเพิ่มมาเพียงแค่หนึ่งนาที หรือแม้แต่วินาทีเดียวก็ตาม!บางทีตอนนี้เธอคงจะทะนุถนอมเขามากขึ้นหลังจากที่ประสบกับเรื่องแบบนั้นแม้ตอนนี้พวกเขาจะยืนเจอกันแบบตัวต่อตัวและมองตากอดกันไว้ เธอก็รู้สึกว่าสิ่งนี้คือพรจากสวรรค์!ไป๋ทิงซินมองคนตรงหน้าและโน้มตัวลง แนบหน้าผากของเขาเข้ากับเธอเบา ๆ “เราจะแต่งงานกัน ผมจะแต่งคุณเข้ามาเป็นภรรยาของผมในตระกูลไป๋อย่างยิ่งใหญ่เลยล่ะ!”เธอมอบรอยยิ้มเปื้อนน้ำตาให้ เธอไม่สนใจว่ามันจะยิ่งใหญ่หรือไม่ เธอสนใจแค่ว่าพวกเขาจะได้อยู่ด้วยกันตลอด

“ฉันมีเพื่อนเข้ารับการรักษาที่นี่ และฉันต้องไปเยี่ยมเขา ตอนนี้ฉันคงต้องไปแล้วค่ะ” หลิงอี้หรานกล่าว“โอ้ โอเคครับ” กวอซิ่นหลี่ตอบ จากนั้นเขาก็เอนตัวหลบอย่างเก้ ๆ กัง ๆ เพื่อให้หลิงอี้หรานผ่านไปขณะที่หลิงอี้หรานเดินไปยังลิฟต์ตลอดโถงทางเดิน กวอซิ่นหลี่ก็ยังคงมองร่างผอมบางของเธอไม่วางตาเขาไม่รู้ว่าสุดท้ายผู้ชายคนที่หลิงอี้หรานเลือกจะเป็นใคร ไม่ว่าอี้จิ่นหลีหรือกู้ลี่เฉิน เขาไม่กล้าถาม และเขาก็ไม่จำเป็นต้องถามด้วย อย่างไรเขาก็มีความสุขไปกับเธอด้วยอยู่ดี ไม่ว่าเธอจะเลือกใครระหว่างสองคนนี้ก็ตามเขาไม่มีอะไรจะไปเทียบกับสองคนนั้นได้เลย!ถึงอย่างนั้น... หัวใจของเขาก็ยังไม่สามารถปล่อยเธอไปได้สักที แม้จะรู้ว่าเขาและเธอไม่มีความเป็นไปได้ใด ๆ ที่จะคบหากัน แต่เขายังคงปล่อยความรู้สึกนี้ไปไม่ได้ง่าย ๆหลิงอี้หรานไปยังห้องพักฟื้นของกู้ลี่เฉิน คราวนี้เธอไม่ได้เจอแค่หวาลี่ฟางเพียงคนเดียว แต่ยังมีพ่อแม่ของกู้ลี่เฉินด้วย“เธอมาทำอะไรที่นี่?” นายหญิงกู้ทำหน้าบูดบึ้ง และมองหลิงอี้หรานอย่างไม่พอใจในทันที“ฉันมาที่นี่เพื่อ... เยี่ยมคุณกู้ค่ะ” หลิงอี้หรานกล่าวเรียบ ๆ ทั้งยังยกถุงผลไม้ในมือขึ้นมา “ฉันซื

“คุณคิดถึงจิ่นหลีเหรอ” กู้ลี่เฉินถาม เขาไม่ควรที่จะถาม แต่ทิฐิที่มีทำให้เขาถามออกไปหลิงอี้หรานตกตะลึงและยังคงนิ่งเงียบแต่ความเงียบของเธอทำให้เขารู้ชัดว่าการคาดเดาของเขาถูกต้องแล้ว"ถึงจิ่นหลีจะยังอยู่ในใจคุณ แต่ผมจะรอจนกว่าคุณจะตัดเขาออกไปได้ และตกหลุมรักผม” กู้ลี่เฉินพึมพำ“ไม่ใช่ว่าฉันยังตัดเขาไม่ได้หรอกค่ะ ฉันไม่มีความรู้สึกแบบนั้นกับเขาอีกแล้ว” หลิงอี้หรานปฏิเสธ“ถ้าเป็นอย่างนั้นได้ ก็คงดีสิครับ” กู้ลี่เฉินหัวเราะเบา ๆ “บางทีการรอคอยของผมคงจะสั้นลงกว่าเดิมได้ด้วย อี้หราน คุณไม่ได้เกลียดผมใช่ไหม?”หลิงอี้หรานเม้มปาก ‘เกลียด? ฉันจะไปเกลียดเฉินเฉินได้ยังไง?’ทันใดนั้นเองโทรศัพท์ของกู้ลี่เฉินก็ดังขึ้น เขาหยิบมันขึ้นมาจากนั้นสีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปเล็กน้อยหลังจากที่ฟังปลายสายไปสักพัก เขาพูดด้วยเสียงทุ้มว่า “โอเค เข้าใจแล้ว!”เมื่อวางสายกู้ลี่เฉินก็มองหลิงอี้หรานหน้านิ่งและพูดว่า “เราเจอแล้วว่าใครเป็นคนอยู่เบื้องหลังอุบัติเหตุ”“อะไรนะ?” หลิงอี้หรานประหลาดใจ “เร็วขนาดนั้นเลยเหรอ?”“แต่ไม่ใช่คนของผมนะที่เจอ เป็นไป๋ทิงซินที่เร็วกว่าผม ส่วนคนบงการโดนตำรวจจับไปแล้วและอยู่ระหว่างซ

คนที่ผ่านไปผ่านมาบางคนรอบ ๆ ตัวพวกเขามองมาอย่างสงสัยเนื่องจากความวุ่นวายที่เกิดขึ้นถึงอย่างนั้นอี้จิ่นหลีก็ไม่แม้แต่จะชายตาแลและเดินตรงไปยังรถที่รออยู่จู่ ๆ ผู้หญิงคนนั้นก็เห็นหลิงอี้หรานจากปลายหางตาและรีบวิ่งเข้ามาหาเธอ “คุณหลิง ช่วยฉันด้วย ครั้งก่อนคุณอยากจะช่วยฉันไม่ใช่เหรอคะ? ช่วยขอคุณอี้ให้ปล่อยฉันไปหน่อยค่ะ!”ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมาก ในชั่วพริบตาเดียวก่อนที่หลิงอี้หรานจะรู้ตัวผู้หญิงคนนั้นก็ได้มาอยู่ตรงหน้าเธอแล้ว ร่างกายที่ปกคลุมไปด้วยผ้าพันแผลของอีกฝ่ายเป็นจุดรวมความสนใจของทุกคนหน้าผากของผู้หญิงคนนั้นบวมแดงและมีเลือดซึมออกมา สีหน้าของเธอหวั่นวิตกและอ้อนวอน ราวกับว่าเธอสามารถจับยึดสิ่งใดก็ได้ที่จะช่วยชีวิตของเธอได้จากตรงนี้“วันนั้นฉันไม่น่าเอาสิ่งที่คุณเจอมาหาผลประโยชน์เลย ฉันไม่น่าสร้างเรื่องว่าจะโดนถอดเล็บเพื่อเรียกความสนใจจากคุณอี้ แล้วได้รับการลงโทษแบบนี้เลย! ฉันโดนถอดเล็บแล้ว ฉันรู้ซึ้งแล้วค่ะว่ามันเจ็บแค่ไหน!”ผู้หญิงคนนั้นจับข้อมือของหลิงอี้หรานไว้แน่น โดยไม่สนใจแผลบนนิ้วของตัวเองเลย “คุณหลิง ช่วยสงสารฉันและขอร้องคุณอี้ให้หน่อยเถอะค่ะ ช่วยขอให้เขาปล่อยฉันไปเถอะนะ

หลิงอี้หรานพยักหน้าในขณะที่ไป๋ทิงซินมองใบหน้าที่ซีดเล็กน้อยของหลิงอี้หรานด้วยสีหน้าครุ่นคิดในตอนเย็นวันนั้นไป๋ทิงซินพูดกับชินเหลียนอีว่า “คุณคิดว่าจะมีความเป็นไปได้ไหมที่อี้หรานจะท้อง?”ชินเหลียนอีเกือบสำลักน้ำที่กำลังดื่มเมื่อได้ยินสิ่งนี้ “ไม่มีทาง!” เธอตอบโดยไม่มีท่าทีลังเล คำยืนยันของเธอทำให้ไป๋ทิงซินสับสนเล็กน้อย “ทำไมคุณถึงมั่นใจนักล่ะ? อี้จิ่นหลีกับหลิงอี้หรานเพิ่งเลิกกันยังไม่ถึงสามเดือนดีด้วยซ้ำ คุณพูดไม่ได้หรอกนะว่าเธอท้องไม่ท้องน่ะ”ชินเหลียนอีกัดริมฝีปาก เธอจะพูดไม่ได้ได้อย่างไร? ถึงจะเป็นเรื่องส่วนตัวของอี้หราน ความเป็นไปได้ที่อี้หรานจะตั้งท้องจึงเป็นไปได้น้อยมาก เธอได้รับบาดเจ็บในคุกอย่างหนัก และได้รับการรักษาหลังจากคบกับอี้จิ่นหลี แต่พวกเขาก็เลิกกันหลังจากนั้นไม่นาน อี้หรานจึงไม่ได้เข้ารับการรักษานั้นอีกชินเหลียนอีเผชิญหน้ากับสายตาของไป๋ทิงซินและพูดว่า “ให้สรุปก็คือ ไม่มีทางที่ตอนนี้อี้หรานจะท้อง แล้วก็นะทิงซิน... ฉันสัญญากับอี้หรานว่าลูกฉันก็เหมือนลูกเธอด้วย และเธอก็จะเป็นแม่ของลูกเราเหมือนกัน คุณจะไม่ว่าอะไรที่ฉันตัดสินใจแบบนี้ตามลำพังใช่ไหมคะ?”ไป๋ทิงซินมองคน