บททั้งหมดของ พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย: บทที่ 1151 - บทที่ 1160

อี้จิ่นหลีมองเขาอย่างเฉยเมยก่อนจะพูดเสียงแผ่วว่า “ทำสิ”“ไม่นะ...” หลิงอี้หรานวิ่งเข้าไปยืนตรงหน้าอี้จิ่นหลีเธอรู้ว่าสิ่งที่เธอต้องทำตอนนี้คือออกไปจากที่นี่และอยู่ห่าง ๆ จากเรื่องนี้ไว้ แต่... บางทีเพราะภาพที่เห็นทำให้เธอนึกถึงเมื่อตอนที่เธอโดนถอดเล็บและความเจ็บปวดที่เธอเคยรู้สึกตอนนั้นไม่มีใครช่วยเธอเลย!และสิ่งที่เธอทำได้ก็คือ อดทนต่อความเจ็บปวดสุดหัวใจนั้น!เขาค่อย ๆ เงยหน้าและใช้ดวงตาดอกท้ออันแสนเย็นชามองหลิงอี้หรานเมื่อสบตากับเขา ร่างบางของเธอก็สั่นเทาขึ้นมาอีกครั้ง ดวงตาของเขาช่างเย็นชาและเฉยเมยราวกับเป็นสายน้ำเย็นที่ไม่มีจุดสิ้นสุด ยิ่งมองลึกลงไปเท่าไร เธอก็รู้สึกได้ถึงความหนาวเย็น“ไม่นะ?” อี้จิ่นหลีลุกขึ้นช้า ๆ และมองเธอด้วยตำแหน่งเหนือกว่าด้วยสายตาเย็นชา “เธอเป็นใครมาพูดคำว่าไม่กับฉัน?”ร่างกายของเธอสั่นเทา คนที่อยู่ตรงหน้าเธอไม่ใช่อี้จิ่นหลีที่เธอรู้จัก ไม่ใช่แม้กระทั่งจิน!ตอนนี้เขาเป็นนายน้อยอี้แห่งเมืองเฉิน และเธอเป็นแค่มดปลวกในสายตาของเขา!“คุณคิดว่าการถอดเล็บคนคนหนึ่งมันง่ายจนคุณจะถอดมันออกได้ตามใจเหรอคะ?” หลิงอี้หรานถามขณะที่สูดลมหายใจเข้าลึกใบหน้าของเ

“ไปกันเถอะ ผมจะไปส่งคุณ” กู้ลี่เฉินจับมือหลิงอี้หรานไว้และพาออกไปจากห้องอี้จิ่นหลีชำเลืองมองร่างของกู้ลี่เฉินและหลิงอี้หรานที่เดินจากไปด้วยปลายหางตา จากนั้นเขาก็สั่งเย่ฉงเว่ยเบา ๆ ว่า “บอกให้พนักงานออกไปให้หมด”“ฮะ? แล้วพวกเขา...” เย่ฉงเว่ยชี้ไปยังบริกรหญิงซึ่งได้รับบาดเจ็บที่นิ้วและคุณหลี่ที่ยังคงนั่งคุกเข่าอยู่ “ให้เขาอยู่” อี้จิ่นหลีพูดเบา ๆเพราะเหตุนั้น เย่ฉงเว่ยจึงบอกให้พนักงานทั้งในและนอกห้องส่วนตัวออกไปในทันใดนั้นเอง คนในห้องก็เหลือเพียงอี้จิ่นหลี เย่ฉงเว่ย บริกรหญิงคนนั้น คุณหลี่ เกาฉงหมิง และบอดี้การ์ดหลายสิบคนของอี้จิ่นหลีอี้จิ่นหลีจับมือของบริกรหญิงคนนั้นขึ้นมาและลูบนิ้วชี้ซึ่งมีผ้าพันแผลของเธอเบา ๆ สายตาที่ก้มลงมองต่ำดูเหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่ใบหน้าของหญิงสาวเปลี่ยนเป็นเขินอาย และความแปลกใจก็ปรากฏขึ้นในดวงตาของเย่ฉงเว่ยเล็กน้อย ‘จิ่นหลีสนใจผู้หญิงคนนี้จริง ๆ เหรอ?’ถึงอย่างนั้นสิ่งที่อี้จิ่นหลีพูดในเวลาต่อมากลับทำให้เย่ฉงเว่ยประหลาดใจ“ถ้าอยากโดนถอดเล็บนัก ก็ไปหาถอดเอาเองนะ เธอจะได้ทำตามความปรารถนาสักที” อี้จิ่นหลีพูดเสียงแผ่วขณะที่คลายมือออกจากการจับมื

“อี้หราน... ถ้าขออะไรได้ ผมจะไม่ขอความรู้สึกขอบคุณจากคุณ...” เขาพึมพำเขาเป็นคนที่มีระยะห่างจากคนอื่นโดยไม่รู้ตัว แม้แต่เพื่อนของเขาอย่างเย่ฉงเว่ยก็พูดได้ว่า เขาเย็นชามากเสียจนทำให้คนอื่นรู้สึกได้ถึงความหมางเมินราวกับว่าไม่ว่ายังไงก็ไม่มีใครสามารถเหยียบเข้ามาในหัวใจของเขาได้ตอนนี้ดูเหมือนเขาจะรู้แล้วว่าการที่เข้าไปในหัวใจของคนอื่นได้มันเป็นอย่างไร เขาเข้าหาเธออย่างเต็มที่และอยากจะเข้าไปในโลกของเธอ แต่เขาก็รู้สึกถึงความเหินห่างจากเธอได้ตลอดมาแม้เธอจะยิ้มให้เขา แต่ดูเหมือนกับปฏิเสธไม่ให้เขาเข้าใกล้เธออยู่กลาย ๆเขาต้องทำอะไรถึงจะได้เข้าไปในหัวใจของเธอได้จริง ๆ ? ...หลิงอี้หรานรีบไปยังชั้นของแผนกกุมารเวชผู้ป่วยใน เธอบอกชื่อของอาหยันน้อยกับพยาบาลที่โต๊ะพยาบาลและเดินไปหาที่ห้องพักผู้ป่วยอาหยันน้อยกำลังหลับอยู่เจ้าตัวน้อยนอนอยู่บนเตียงของโรงพยาบาล มีผ้าพันแผลพันรอบหน้าแข้งของเขา และใบหน้าก็ฟกช้ำ แม้ว่าดวงตาของเขาจะหลับอยู่ แต่มันก็บวมนูนออกมาอย่างเห็นได้ชัด ดูเหมือนว่าเขาจะโดนต่อยมาคุณนายโจวนั่งอยู่ข้างเตียงผู้ป่วยของอาหยันน้อย น้ำตาไหลลงมาตามใบหน้าของเธอเงียบ ๆหลิงอี้หรา

คุณนายโจวกล่าวด้วยความโกรธเคือง “ลูกเข้าใจผิดแล้ว! เป็นยัยคงจื่ออินอะไรนั่นต่างหากที่ทำให้เป็นแบบนี้! ถ้าลูกกังวลเรื่องการโดนตราหน้า งั้นลูกก็ต้องรื้อคดีใหม่ อี้หรานบอกไม่ใช่เหรอว่ามีโอกาสถึง 30 เปอร์เซ็นต์น่ะ?”โจวเชียนหยุนไม่ได้พูดอะไรมากไปกว่านั้น เธอแค่มองดูลูกชายเงียบ ๆ หลังจากนั้นสักพักเธอก็ลุกขึ้นยืนและพูดว่า “แม่คะ วันนี้หนูเหนื่อยแล้ว หนูขอกลับบ้านไปพักสักหน่อย หนูขอโทษที่ต้องรบกวนให้แม่ดูแลอาหยันน้อยที่โรงพยาบาลด้วยนะคะ”คุณนายโจวคิดว่านี่แปลก ๆ ด้วยนิสัยลูกสาวของเธอแล้ว ลูกสาวของเธอจะต้องนอนเฝ้าที่โรงพยาบาลแน่ ๆ แต่เมื่อคิดถึงความลำบากในการตั้งร้านในทุก ๆ คืน เธอก็คิดว่า โจวเชียนหยุนคงเหนื่อยกายจนทนไม่ไหวอีกต่อไป ดังนั้นเธอจึงกล่าวว่า “งั้นกลับบ้านไปพักเถอะ”“ค่ะ หนูกลับมาเปลี่ยนกับแม่พรุ่งนี้นะ” โจวเชียนหยุนพูดและออกจากห้องพักผู้ป่วยไปทว่าหลังจากออกมาจากโรงพยาบาล โจวเชียนหยุนไม่ได้กลับบ้าน และเดินไปยังป้ายรถเมล์แทน เธอกดโทรออก “ฉันโจวเชียนหยุน อยากจะคุยกับเย่เหวินหมิงเรื่องโจวหยันคืนนี้ ถ้าคุณไม่สะดวกเอาข้อมูลติดต่อของเขาให้ฉัน ก็ช่วยติดต่อเขาให้ฉันที ฉันจะรอการตอบกลับ

ราวกับเขาพยายามพิสูจน์ว่า ผู้หญิงตรงหน้าไม่มีผลอะไรกับเขาทั้งนั้น!โจวเชียนหยุนสัมผัสได้ถึงร่องรอยของความขมปร่าในปากของเธอ แม้ว่าเธอจะจบกับผู้ชายคนนั้นไปแล้ว และไม่มีความรู้สึกอื่นใดกับเขาหลงเหลืออยู่อีก แต่เธอก็หยุดความรู้สึกขมขื่นที่กระจายออกมาหลังจากที่ได้ยินเขาพูดแบบนี้ไม่ได้เลย“ถ้า... ฉันบอกว่าไม่ได้เป็นคนผลักคงจื่ออินตกบันได และคงจื่ออินตั้งใจทำแบบนั้นเอง คุณจะ... คุณจะเชื่อฉันไหม?”โจวเชียนหยุนพูดด้วยน้ำเสียงค่อนข้างจะนอบน้อมอ้อนวอน เธอกำลังขอร้องผู้ชายคนนี้ให้เชื่อใจและไม่เรียกเธอว่าอาชญากร เธอไม่สนใจว่าตัวเองจะเป็นอาชญากรไหม เพราะไม่ว่าเธอจะเป็นอาชญากรหรือไม่ นั่นก็ไม่สามารถเรียกคืนช่วงเวลาที่เธออยู่ในคุกกลับมาได้อยู่ดี! ถึงอย่างนั้น เธอก็ไม่ต้องการให้คำนิยามว่าเป็น ‘อาชญากร’ ทำให้อาหยันน้อยต้องเจ็บปวด!เย่เหวินหมิงเหมือนได้ยินเรื่องตลก “เชื่อเธอ? เธออยากให้ฉันเชื่อเธอเนี่ยนะ? โจวเชียนหยุน พูดเรื่องนั้นออกมาตอนนี้ เธอไม่รู้สึกว่ามันตลกเหรอ? จื่ออินเสียลูกไปเพราะเธอ และประสบกับภาวะมีลูกยากไปตลอดชีวิต แล้วเธอล่ะ มีสิทธิ์อะไรมาเลี้ยงลูกของฉัน?”“ฉันไม่เคยทำอะไรพวกนั้นเล