บทที่ 1152

อี้จิ่นหลีมองเขาอย่างเฉยเมยก่อนจะพูดเสียงแผ่วว่า “ทำสิ”

“ไม่นะ...” หลิงอี้หรานวิ่งเข้าไปยืนตรงหน้าอี้จิ่นหลี

เธอรู้ว่าสิ่งที่เธอต้องทำตอนนี้คือออกไปจากที่นี่และอยู่ห่าง ๆ จากเรื่องนี้ไว้ แต่... บางทีเพราะภาพที่เห็นทำให้เธอนึกถึงเมื่อตอนที่เธอโดนถอดเล็บและความเจ็บปวดที่เธอเคยรู้สึก

ตอนนั้นไม่มีใครช่วยเธอเลย!

และสิ่งที่เธอทำได้ก็คือ อดทนต่อความเจ็บปวดสุดหัวใจนั้น!

เขาค่อย ๆ เงยหน้าและใช้ดวงตาดอกท้ออันแสนเย็นชามองหลิงอี้หราน

เมื่อสบตากับเขา ร่างบางของเธอก็สั่นเทาขึ้นมาอีกครั้ง ดวงตาของเขาช่างเย็นชาและเฉยเมย

ราวกับเป็นสายน้ำเย็นที่ไม่มีจุดสิ้นสุด ยิ่งมองลึกลงไปเท่าไร เธอก็รู้สึกได้ถึงความหนาวเย็น

“ไม่นะ?” อี้จิ่นหลีลุกขึ้นช้า ๆ และมองเธอด้วยตำแหน่งเหนือกว่าด้วยสายตาเย็นชา “เธอเป็นใครมาพูดคำว่าไม่กับฉัน?”

ร่างกายของเธอสั่นเทา คนที่อยู่ตรงหน้าเธอไม่ใช่อี้จิ่นหลีที่เธอรู้จัก ไม่ใช่แม้กระทั่งจิน!

ตอนนี้เขาเป็นนายน้อยอี้แห่งเมืองเฉิน และเธอเป็นแค่มดปลวกในสายตาของเขา!

“คุณคิดว่าการถอดเล็บคนคนหนึ่งมันง่ายจนคุณจะถอดมันออกได้ตามใจเหรอคะ?” หลิงอี้หรานถามขณะที่สูดลมหายใจเข้าลึก

ใบหน้าของเ