บทที่ 1151

หลิงอี้หรานกล่าวว่า “เอาเลย! อี้จิ่นหลีกับฉันจบกันแล้ว และเขาก็ไม่ได้อยากจะเจอฉันอีกเหมือนกัน ฉันว่าถ้าคุณพาฉันเข้าไป ก็มีแต่จะทำให้เขาโกรธมากกว่า!”

เย่ฉงเว่ยเหลือบมองหลิงอี้หราน “เธออยากให้จิ่นหลีฆ่าคนหรือไง? ฉันไม่สนใจหรอกนะว่าพวกเธอจบกันจริงหรือเปล่า แต่วันนี้ที่นี่ต้องไม่มีใครตาย!”

พูดจบเย่ฉงเว่ยก็ลากหลินอี้หรานเข้าไปในห้องส่วนตัว

มันเป็นห้องส่วนตัวก็จริง แต่ว่าดูเหมือนฮอลล์ที่มีขนาด 200 ตารางเมตรทีเดียว ภายในมีทั้งบาร์ โต๊ะพูล โต๊ะเล่นเกม ซุ้มคาราโอเกะ... รวมถึงเวทีเล็ก ๆ ที่พอจะใช้ทำการแสดงได้

ชายวัยกลางคนคนหนึ่งกำลังนั่งคุกเข่าขอความเมตตาอยู่ตรงที่ว่างซึ่งน่าจะเป็นกึ่งกลางห้อง

มีแหนบเปื้อนเลือดอยู่ตรงหน้าชายวัยกลางคน

เมื่อหลิงอี้หรานเห็นแหนบอันนั้น เธอก็รู้สึกราวกับเลือดโดนแช่แข็งไปในทันที

เธอเคยเห็นแหนบแบบนั้นมาก่อน ภาพเหล่านั้นราวกับฝังไว้ในจิตวิญญาณของเธอ และยากที่เธอจะลืมเลือน ในกลางดึกบางคืนเธอยังฝันเห็นแหนบเย็น ๆ พวกนั้นสอดลึกเข้าไปในเนื้อและเล็บของเธอ ก่อนจะดึงเล็บของเธอออกมาทีละอัน ๆ

คนที่ไม่เคยโดนไม่รู้หรอกว่ามันเจ็บแค่ไหน!

“นายน้อยอี้ ยกโทษให้ผมด้วย ผมผิดไปแ