All Chapters of พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย: Chapter 1161 - Chapter 1170

ถึงอย่างนั้นตอนนี้ เย่เหวินหมิงก็ได้ประกาศกร้าวแล้วว่า เธอไม่มีโอกาสแม้แต่จะลองเสี่ยง!“เย่เหวินหมิง คุณต้องเอาหยันน้อยไปจากฉันด้วยเหรอ?” โจวเชียนหยุนเงยหน้าและจ้องมองไปที่เขาเขาดูค่อนข้างจะประหม่ากับสายตาของเธอ!‘ทำไมฉันต้องประหม่าด้วยล่ะ? มันเป็นเรื่องธรรมดาที่ฉันจะได้รับสิทธิ์ในการดูแลลูกชายตัวเองสิ!’“ใช่แล้วล่ะ โจวเชียนหยุน ฉันจะไม่ยอมให้อาหยันน้อยอยู่กับเธอ ถ้าต้องอยู่กับเธอ เขามีแต่จะต้องลำบาก เธอให้อะไรเขาได้บ้างล่ะ? เธอคิดว่าตั้งแผงขายอาหารจะพอเลี้ยงเขาหรือไง?” เย่เหวินหมิงตะโกนถึงอย่างนั้นโจวเชียนหยุนก็ฝืนพยักหน้า “โอเค ฉันเข้าใจแล้ว”เธอก้าวถอยหลังด้วยความใจเย็นที่ผิดปกติและก้มลงมองมือของเธอที่ยังอยู่ในกำมือของเขา “คุณเย่ ปล่อยได้ไหมคะ? ฉันไม่พยายามทำให้ตัวเองตาบอดแล้ว เพราะถึงฉันตาบอด ก็คงไม่มีประโยชน์อะไรเลย ใช่ไหมคะ?”ใบหน้าของเย่เหวินหมิงบูดบึ้ง และเขาก็คลายมือออก หลังจากนั้นเขาถึงรู้ตัวว่าทั้งฝ่ามือและแผ่นหลังของเขาถูกปกคลุมไปด้วยเหงื่อเย็น ๆ เสียแล้วผู้หญิงคนนั้นทำให้เขาเหงื่อแตกซิกอีกครั้ง เหมือนกับครั้งนั้นที่เธอแทงเข้าที่ท้องของตัวเองโจวเชียนหยุนเดินถอย

“ได้ยินอย่างนั้นก็ดีใจค่ะ” ชินเหลียนอีกล่าวพลางหยิบของเล่นที่เธอซื้อมาเพื่อมอบความสุขให้เจ้าตัวเล็กโดยเฉพาะออกมา“ขอบคุณฮะ น้าชิน” เจ้าตัวเล็กกล่าวและดูเหมือนจะชอบของเล่นนั้นในตอนนั้นเองที่จู่ ๆ โทรศัพท์ของชินเหลียนอีก็ดังขึ้น เธอกดรับ และมันเป็นสายมาจากเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยของโรงพยาบาล “สวัสดีครับ คุณเป็นเจ้าของรถทะเบียน XXX หรือเปล่า? สัญญาณเตือนรถของคุณที่จอดอยู่ในลานจอดรถของโรงพยาบาลซิตี้เฟิร์สดังไม่หยุดเลย ช่วยมาจัดการทีครับ”“โอ้ ได้ค่ะ ฉันจะไปเดี๋ยวนี้!” ชินเหลียนอีกล่าว เธอพูดกับหลิงอี้หรานว่า “อี้หราน ฉันลงไปข้างล่างแป๊บนะ ดูเหมือนสัญญาณเตือนของรถฉันจะมีปัญหา”“โอเค” หลิงอี้หรานตอบ เมื่อชินเหลียนอีออกไปจากห้อง ก็มีพยาบาลเข้ามาและขอให้โจวเชียนหยุนไปพบหมอ ดังนั้นตอนนี้จึงเหลือเพียงหลิงอี้หรานที่อยู่ข้างเตียงหลังจากโจวเชียนหยุนเดินออกไปจากห้องพักผู้ป่วย อาหยันน้อยก็ก้มหน้าและเลิกเล่นกับของเล่นใหม่ในมือ“ทำไมเลิกเล่นแล้วล่ะ?” หลิงอี้หรานถาม“คุณน้าฮะ ผม... เป็นเด็กไม่ดีเหรอครับ?” อาหยันน้อยถามซื่อ ๆ“อะไรทำให้คิดอย่างนั้นล่ะ?” หลิงอี้หรานถามด้วยความสงสัย“ผมมีเรื่

ยกตัวอย่างเช่น เซเลบชื่อดังที่เป็นที่รู้จักกันดี ครั้งหนึ่งเคยขอให้กู้ลี่เฉินจูบเพื่อเติมเต็มความปรารถนาของเธอ แค่ที่แก้มก็ยอมแต่กู้ลี่เฉินไม่ตกลง เขาพูดเบา ๆ เพียงว่า “คุณไม่ใช่คนที่ผมต้องการ”อีกหนึ่งตัวอย่างคือ กู้ลี่เฉินเป็นคนที่เก่งเรื่องการวาดภาพ นอกจากนั้นยังพูดได้ว่า เขามีสตูดิโอที่เต็มไปด้วยรูปวาดของเขา แต่เขาไม่เคยเปิดเผยให้สาธารณชนได้เห็นเลยนอกจากนั้น กู้ลี่เฉินไม่เคยให้ใครเรียกเขาว่า ‘เฉินเฉิน’ เลย ชื่อเล่นนี้ดูเหมือนจะเป็นสิ่งต้องห้ามของเขา มีเซเลบหญิงคนหนึ่งพยายามปีนขึ้นไปด้วยการเรียกเขาอย่างรักใคร่ว่า ‘เฉินเฉิน’ หลังจากนั้นเธอก็โดนขึ้นบัญชีดำจนกระทั่งออกจากวงการบันเทิงไป!หลิงอี้หรานฟังเรื่องซุบซิบที่ชินเหลียนอีเล่าให้ฟังจนเผลอแป๊บเดียวพวกเธอก็มาถึงหน้าประตูทางเข้าหมู่บ้านโดยไม่รู้ตัว ชินเหลียนอีหมุนพวงมาลัยและเหยียบเบรกเพื่อค่อย ๆ หยุดรถ แต่น่าแปลกที่เบรกดูเหมือนจะไม่ทำงาน และรถก็ไม่มีทีม่าว่าจะหยุดเลยใบหน้าของชินเหลียนอีเปลี่ยนเป็นสีขาวซีนและตัวแข็งทื่อไปในทันทีหลิงอี้หรานซึ่งนั่งอยู่ตรงที่นั่งผู้โดยสารรู้สึกได้ถึงบางอย่างที่ผิดปกติกับเพื่อนของเธอจึงรีบถามว่า

ข้างหน้าของรถเสียหายจากแรงกระแทก และประตูก็เป็นรอยแตกจนแยกออก ดูเหมือนว่ามันจะถูกเปิดออกจากข้างในได้อย่างยากลำบากร่างหนึ่งโซซัดโซเซออกมาจากรถดวงตาของหลิงอี้หรานเบิกกว้าง และเธอก็จ้องมองร่างนั้นอย่างไม่อยากจะเชื่อ เขาคือ... กู้ลี่เฉิน เป็นกู้ลี่เฉินจริง ๆ !แม้ว่าเธอจะไม่กล้าเชื่อสิ่งนั้น แต่สิ่งที่เห็นในตอนนี้ก็กำลังบอกว่านี่เป็นเรื่องจริงเธอมองดูเขาที่เดินเข้ามาหาเธอ ใบหน้าของเขาอาบไปด้วยเลือด สภาพของเขาดูไม่จืดเลยเขาเป็นถึงเจ้าชายแห่งวงการบันเทิง ปกติเขาเป็นคนที่แต่งตัวดูดีและสะอาดสะอ้านต่อหน้าผู้คนอยู่เสมอ เขาเคยอยู่ในสภาพนี้ด้วยเหรอ?เลือดสีแดงหยดลงบนเสื้อแจ็คเก็ตสีครีมขาวของเขา ทำให้ภาพที่เห็นชวนให้ดูน่าตกใจเขาเดินเข้ามาใกล้ประตูรถของเธอทีละก้าว ๆ ก่อนจะเปิดมันออก และก้มลงมาอย่างยากลำบาก ใบหน้าเปื้อนเลือดของเขาเคร่งเครียด “คุณเป็นอะไรไหม? บาดเจ็บหรือเปล่า?”น้ำเสียงของเขาแหบพร่า และมือทั้งสองข้างของเขาที่ยื่นมาหาเธอก็เต็มไปด้วยเลือดจมูกของหลิงอี้หรานรู้สึกระคายเคือง ชายคนนั้นถามเธอว่า เธอบาดเจ็บไหม ทั้ง ๆ ที่ตัวเขาเองกำลังเจ็บและมีเลือดออกมากอย่างเห็นได้ชัด!“คุณจง

เธอขนลุกเมื่อนึกถึงอุบัติเหตุของเธอกับห่าวเหมยยวี่ เธอยังจำได้ถึงความรู้สึกกลัวเหล่านั้นทว่าอุบัติเหตุรถชนในครั้งนี้... ไม่ได้ทำให้เธอรู้สึกกลัว แต่เป็น... ความขมขื่นอันหนักอึ้ง“ผมแค่ช่วยคนที่ผมรัก ทำไมคุณต้องขอบคุณผมด้วยล่ะ?” กู้ลี่เฉินกล่าวพร้อมด้วยรอยยิ้มบาง ๆ ซึ่งมีความอ่อนโยนซึ่งหาชมได้อยากปรากฏอยู่หวาลี่ฟางมองรอยยิ้มบนใบหน้าของเขาด้วยความหึงหวง รอยยิ้มของลี่เฉินที่มีให้หลิงอี้หราน!“ลี่เฉิน คุณพูดเรื่องช่วยอะไรเหรอคะ? เมื่อวานไม่ใช่ว่าคุณประสบอุบัติเหตุหรอกเหรอ?” หวาลี่ฟางถามด้วยความสับสนแทนที่จะได้รับคำตอบกู้ลี่เฉินกล่าวว่า “ลี่ฟาง ผมอยากกินนมถั่วเหลือง ทำไมคุณไม่ลงไปซื้อให้ผมหน่อยล่ะ?”หวาลี่ฟางสัมผัสได้ว่ากู้ลี่เฉินจงใจกีดกันเธอ แต่ตอนนี้เธอไม่สามารถหาเหตุผลปฏิเสธมาเพื่อปฏิเสธการลงไปซื้อนมถั่วเหลืองให้เขาได้ ดังนั้นเธอจึงตอบได้เพียงว่า “ได้ค่ะ ฉันจะไปซื้อให้”ถึงอย่างนั้นระหว่างทางที่ออกจากห้องพักฟื้นไป ปลายหางตาเธอก็เหลือบไปเห็นทั้งสองคนที่อยู่ห้อง แล้วความริษยาก็เพิ่มขึ้นในดวงตาของเธอ‘อี้หรานเป็นความน่ารำคาญจริง ๆ เหมือนที่หลิงลั่วอินบอกไว้ไม่มีผิด ฉันคงไม่มีวัน