บททั้งหมดของ พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย: บทที่ 1201 - บทที่ 1210

หลิงอี้หรานรีบโทรหาชินเหลียนอี แต่เสียงปลายสายกลับดังเป็นสัญญาณว่าสายไม่ว่างหลิงอี้หรานยังคงกดโทรต่อซ้ำ ๆ แต่ไม่มีสายไหนที่ต่อติดเลยความไม่สบายใจระลอกใหญ่ถาโถมเข้าสู่หัวใจของเธอในทันที‘เหลียนอี... จะเกิดอะไรขึ้นกับเธอไม่ได้นะ!’หลิงอี้หรานรีบค้นหาข่าวเกี่ยวกับไป๋ทิงซินว่าตอนนี้เขาอยู่ที่ไหน แต่ข่าวล่าสุดที่เธอเห็นกลับเป็นข่าวซุบซิบที่เธออ่านไปก่อนหน้านี้คือ เขาหายตัวไปไป๋ทิงซินเป็นนักธุรกิจ ไม่ใช่คนดัง แม้เขาจะเป็นผู้นำของตระกูลไป๋ แต่ความสนใจที่คนอื่นมีต่อเขากลับอยู่ในวงจำกัดเท่านั้น ดังนั้นข่าวพวกนี้จึงไม่ได้รับความนิยมมากเท่าไหร่‘เกิดอะไรขึ้นกับเหลียนอีกันแน่? ทำไมเหลียนอีไม่รับโทรศัพท์ล่ะ?’ หลิงอี้หรานพยายามส่งข้อความไปด้วยเช่นกัน ทั้ง WeChat... และอื่น ๆ เธอทำทุกวิถีทางเพื่อให้ติดต่อกับอีกฝ่ายได้ แต่ก็ไม่มีการตอบกลับจากช่องทางใดเลยหลิงอี้หรานลังเลเล็กน้อยและสุดท้ายก็โทรหาพ่อแม่ของเหลียนอี เธอบันทึกเบอร์ของพวกท่านไว้ในโทรศัพท์ แต่ไม่เคยโทรไปสักครั้ง เพราะพ่อแม่ของเหลียนอีกไม่ชอบหน้าเธอหลังจากที่เธอเกิดอุบัติเหตุและโดนจับขังคุกถึงอย่างนั้นพ่อแม่ของเหลียนอีก็มีเหตุผลที

เมื่อได้ยินอย่างนั้น นายท่านชินก็กล่าวกับหลิงอี้หรานว่า “เหลียนอีบาดเจ็บหนัก อย่างที่เธอเห็น ตอนนี้ครอบครัวเราวุ่นวายมาก แล้วเราก็อารมณ์ไม่ดีด้วย หวังว่าเธอจะไม่โผล่หน้ามาให้พวกเราเห็นอีกนะ ถึงเราจะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเหลียนอีในครั้งนี้จะไม่เกี่ยวอะไรกับเธอ แต่พอเราเห็นเธอก็ทำให้นึกขึ้นได้ว่าเหลียนอีเคยเสียสละให้เธอไปมากแค่ไหน เราก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกโกรธเธอ”“หนู... หนูเข้าใจค่ะ” หลิงอี้หรานกล่าว เธอไม่เคยโทษนายท่านและคุณนายชินเลย พ่อแม่ทุกคนคงไม่อยากเห็นลูกของพวกเขาทิ้งอนาคตของตัวเองเพื่อเพื่อนคนหนึ่งในทันใดนั้นเองที่พยาบาลคนหนึ่งเดินเข้ามาและเอาบิลค่าใช้จ่ายมอบให้นายท่านและคุณนายชิน “เราหักเงินจากก่อนหน้านี้ออกไปแล้ว แต่ยังมีค้างอยู่บางส่วนค่ะ เพราะอย่างนั้นรีบไปจ่ายให้เร็วที่สุดด้วยนะคะ คุณชินเหลียนอียังมีการผ่าตัดที่ต้องเข้าผ่าตัดอีกสองครั้ง และยังมีค่ารักษาในห้องไอซียูกับค่าใช้จ่ายเฝ้าติดตามอาการด้วย ญาติคงต้องเตรียมเงินไว้... มากกว่าล้านดอลลาร์ค่ะ”สิ่งนั้นทำให้นายท่านชินและคุณนายชินสติหลุดไปเลยทีเดียว มากกว่าล้านเหรอ? ครอบครัวฐานะธรรมดา ๆ แบบพวกเขาจะไปเอาเงินมากขนาดนั้นมาจ

ในตอนนั้นเองที่จู่ ๆ ก็มีรถเข้ามาจอดและหวาลี่ฟางก็ลงมาจากรถ มีความแปลกใจปรากฏในดวงตาของเธอเมื่อเห็นหลิงอี้หราน เธอเดินมาแล้วพูดว่า “อี้หราน ทำไมเธอมาอยู่ที่นี่ได้ล่ะ?”หลิงอี้หรานสูดลมหายใจเข้าลึกและพูดกับหวาลี่ฟาง “ฉันอยากเจอลี่เฉิน เพื่อนฉันได้รับบาดเจ็บสาหัสต้องเข้าห้องไอซียู ฉันจะมาขอให้กู้ลี่เฉินช่วย ถ้า... เป็นไปได้ เธอช่วยพาฉันเข้าไปเจอลี่เฉินหน่อยได้ไหม?”เธอรู้ว่าหวาลี่ฟางไม่มีทางตอบตกลงเพราะเรื่องระหองระแหงกันเมื่อเร็ว ๆ นี้ แต่เพื่อเหลียนอี หลิงอี้หรานก็ทำได้แค่ลองพยายามดูเป็นไปตามที่เธอคาดไว้ หวาลี่ฟางทำหน้าลำบากใจและพูดว่า “ช่วยไม่ได้หรอก อย่างที่เธอรู้ วันนี้เธอกับลี่เฉินจากกันไม่ดีเท่าไหร่ ลี่เฉินยังโกรธอยู่เลย ถ้าฉันพาเธอเข้าไป เขาไม่โกรธฉันไปด้วยหรือไง? ขอโทษนะ แต่ฉันคงช่วยไม่ได้จริง ๆ”พูดจบหวาลี่ฟางก็หันตัวกลับไปยังรถ ประตูเหล็กค่อย ๆ เปิดออก และรถคันนั้นก็แล่นเข้าไป ขณะนั่งในรถหวาลี่ฟางมองผ่านกระจกหน้าต่างไปยังหลิงอี้หรานที่ยืนอยู่ข้างนอกด้วยสีหน้าเจ็บปวด เธอจึงอดไม่ได้ที่จะคลี่ยิ้มอย่างพอใจเธอไม่ยอมให้อี้หรานเจอลี่เฉินง่าย ๆ หรอก เธอยังรอให้ความเข้าใจระหว่าง

‘ใช่ ฉันจะลืมได้ยังไง? อี้หรานทำแบบนี้ทั้งหมดก็เพื่อกวอซิ่นหลี่ ความซีดเซียว ความเศร้าหมอง และความยืนกรานของเธอทั้งหมดก็เพื่อกวอซิ่นหลี่!’“ออกรถ!” กู้ลี่เฉินกล่าวเสียงเบาเพื่อสั่งคนขับรถที่นั่งอยู่ข้างหน้าก่อนที่เขาจะเอนตัวพิงกับที่นั่งและหลับตาลงช้า ๆเมื่อได้ยินแบบนี้ คนขับรถก็กดปุ่มลดกระจกลงและพูดกับเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยข้างนอกว่า “พาเธอออกไป นายน้อยกู้ไม่อยากเจอผู้หญิงคนนี้”หลิงอี้หรานดูตกใจและตะโกนขึ้นทันทีว่า “ลี่เฉิน ฉันต้องเจอคุณ ฉันอยากให้คุณช่วย...”ถึงอย่างนั้นกระจกรถก็ค่อย ๆ เลื่อนขึ้นปิด และตัดเสียงของเธอออกไปนาทีต่อมาเจ้าหนาที่รักษาความปลอดภัยที่อยู่ใกล้ ๆ ก็ลากเธอออกไป!ขณะที่รถค่อย ๆ ขับผ่านหน้าเธอไป หลิงอี้หรานออกแรงทั้งหมดของเธอเพื่อผลักเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยออกและไล่ตามรถไป แต่ไม่ว่าเธอจะวิ่งเท่าไหร่ เธอก็ตามไม่ทัน ระยะทางระหว่างเธอและรถคันนั้นยิ่งห่างจากกันมากขึ้นเรื่อย ๆหวาลี่ฟางซึ่งอยู่ในรถแอบรู้สึกพึงพอใจที่เห็นหลิงอี้หรานวิ่งตามรถอย่างทำอะไรไม่ถูกเป็นหลิงอี้หรานเองที่ทิ้งตัวตนในฐานะคนช่วยชีวิตลี่เฉินไป แล้วจะผิดตรงไหนถ้าตอนนี้เธอจะเอามันม

เกาฉงหมิงหยุดพูดทันที ‘นี่นายน้อยอี้ไม่สนใจหลิงอี้หรานแล้วจริง ๆ เหรอ?’ แต่สิ่งที่อี้จิ่นหลีพูดหลังจากนั้นกลับทำให้เกาฉงหมิงต้องตะลึง“ไปหามาว่าทำไมเธอถึงอยากยืมเงินสองล้าน” อี้จิ่นหลีกล่าว“ครับ” เกาฉงหมิงรีบตอบและออกจากห้องทำงานไปอี้จิ่นหลีกลับมาเหลือคนเดียวในห้องทำงานขนาดใหญ่ของประธานบริษัทอีกครั้ง เขาเดินไปยังหน้าต่างสไตล์ฝรั่งเศสและก้มมองไปยังร่างนั้นที่ยืนนิ่งอยู่ตรงทางเข้าอาคารจากมุมนี้เขาเห็นเพียงจุดจาง ๆ เล็ก ๆ แต่เขาก็ยังบอกได้ว่าคนไหนคือเธอเป็นเรื่องน่าแปลกที่แม้เขาจะบอกตัวเองอยู่ตลอดว่าอย่าไปสนใจให้ค่าผู้หญิงคนนี้ แต่เขาก็ทำไม่ได้เสียทีแค่คิดถึงความซีดเซียว ใบหน้าที่ไร้สีสัน และร่างกายของเธอที่แทบจะไม่มีความมั่นคงใด ๆ แค่นั้นก็ทำให้เขาเป็นห่วงได้แล้ว!‘ฉันเป็นห่วงอะไรเนี่ย? มีเรื่องอะไรที่ฉันต้องห่วงด้วยเหรอ?’ อี้จิ่นหลีบอกกับตัวเองในใจว่าหลิงอี้หรานมาที่นี่ก็เพราะมีเรื่องเกิดขึ้นระหว่างเธอกับกู้ลี่เฉิน เขาเลยไม่ให้เธอยืมเงินสองล้านนั่นเพราะอย่างนั้นเขาเลยเป็นตัวเลือกที่ดีที่สุดรองลงมาเขายิ้มเยาะใส่ตัวเอง อี้จิ่นหลีกลายเป็นตัวเลือกที่ดีที่สุดรองลงมาไปตั้งแต่เ