แม้เธอจะอยากหลบเลี่ยงการทำร้ายเขามากแค่ไหน แต่สุดท้ายก็กลายเป็นแบบนี้อยู่ดี!“ขอโทษเหรอ...” กู้ลี่เฉินกล่าวเย้ย “ทั้งหมดที่ผมพยายามมาตลอดหลายปีได้แค่คำว่าขอโทษเหรอ! เฮอะ ๆ ... เฮอะ ๆ ...”เขาหัวเราะ แต่มีน้ำตาร่วงหล่นออกมาจากดวงตาของเขา หลิงอี้หรานมองน้ำตาของกู้ลี่เฉินด้วยความว่างเปล่า จนกระทั่งดวงตาของเธอถูกปิดบังด้วยมือคู่หนึ่ง “หยุดดูได้แล้ว สิ่งที่ต้องพูดเธอก็ได้พูดไปแล้ว กลับขึ้นรถเถอะ”นี่เป็น... เสียงของอี้จิ่นหลี!หลิงอี้หรานซึ่งโดนปิดตาไว้เดินตามอี้จิ่นหลีกลับขึ้นรถไปรถสีดำค่อย ๆ เคลื่อนตัวจากไปจากนั้นเย่ฉงเว่ยก็กลับมาได้สติอีกครั้งเขาประหลาดใจกับทุกอย่างที่เกิดขึ้นในวันนี้ ไม่ใช่แค่เรื่องที่อี้จิ่นหลีแต่งงานกับหลิงอี้หรานเท่านั้น แต่เขายังประหลาดใจกับเรื่องที่หลิงอี้หรานกลายเป็นเด็กผู้หญิงคนนั้นที่ลี่เฉินตามหามาตลอดฟังดูบ้าบอ แต่ก็เป็นเรื่องจริงเมื่อเห็นสภาพกู้ลี่เฉินในตอนนี้ เย่ฉงเว่ยก็ถอนหายใจอยู่ในใจ ตั้งแต่โตมาด้วยกันน้อยมากที่เขาจะเห็นลี่เฉินร้องไห้ แต่ตอนนี้หลิงอี้หรานทำให้ลี่เฉินร้องไห้ดูเหมือนจะเป็นเรื่องจริงที่ว่าผู้หญิงสวยมีอันตรายถึงชีวิต“ลี่เฉิ
ครั้งหนึ่งหลิงอี้หรานรู้สึกว่าพ่อตาของเธอไม่ควรทิ้งลูกที่ยังเล็กไว้ตามลำพัง เขาเลือกที่จะตายเพราะไม่สามารถทนกับการสูญเสียคนรักไปได้แต่ว่า... เขาต้องรักลูกของเขาสุดหัวใจแน่ ไม่อย่างนั้น จินคงไม่คิดถึงพ่อของเขามาขนาดนี้แม้จะผ่านไปหลายปีแล้วก็ตาม“หนูจะพยายามอย่างหนักเพื่อเป็นภรรยาและแม่ที่ดี หนูจะดูแลชีวิตคู่ให้ดี” เธอพูดอย่างจริงจังและคิดเช่นนั้นจริง ๆ ในเมื่อเธอเลือกเดินทางนี้แล้ว เธอก็อยากทำให้มันเป็นทางเลือกที่ดี แม้ว่าสิ่งที่ผูกเธอไว้กับอี้จิ่นหลีจะเป็นพวกเด็ก ๆ แต่เธอก็ยังหวังว่าอย่างน้อยลูก ๆ ของพวกเขาจะอยู่ในครอบครัวที่รักใคร่กลมเกลียว ไม่มีความขัดแย้งและความขุ่นข้องหมองใจกันเมื่อพูดจบ เธอก็หันไปพบว่าอี้จิ่นหลีกำลังมองเธออยู่ ดวงตาสีน้ำหมึกของเขาราวกับปกคลุมไปด้วยสีเหลืองเรืองรอง“ทั้งหมดที่พูด... เป็นเรื่องจริงนะ” เธอพูดและรู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อยกับสายตาของเขา“สาบานได้ไหม?” เขาพูดช้า ๆ น้ำเสียงเย็นชาของเขาฟังดูจริงจังอย่างบอกไม่ถูกในห้องไว้ทุกข์ให้บรรพชนนี้“สาบาน?” เธอตะลึงไป“ใช่ สาบาน สาบานต่อหน้าป้ายจารึกของพ่อฉันว่าเธอจะไม่ทิ้งฉันไปอีก และจะอยู่ข้าง ๆ ฉันจนกว่าเ
อี้จิ่นหลี้เม้มปากบางของตัวเองแน่นขณะที่เดินเข้าไปหาหลิงอี้หรานทีละก้าว ดวงตาสีดำสนิทของเขาจ้องมองที่เธอแทนที่จะหลบตาเธอกลับมองสบกลับมาตรง ๆท้ายที่สุดเขาก็ยกมือขึ้นมากอดเธอไว้ในอ้อมแขน “หลิงอี้หราน ฉันจะเชื่อใจเธอครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้ายนะ ครั้งนี้ครั้งเดียว”เขาจะเชื่อใจว่าเธอจะทำในสิ่งที่เธอเพิ่งพูดออกมามากกว่าการเชื่อใจเธอ เขาอยากเชื่อในตัวเธอว่าสิ่งที่เธอพูดจะเป็นความจริงหลิงอี้หรานแอบอิงกับอ้อมแขนของอี้จิ่นหลีและสูดดมกลิ่นคุ้นเคยจากเขา เขาเต็มใจจะเชื่อในตัวเธอ นี่หมายความว่าชีวิตแต่งงานของพวกเขาจะราบรื่นดีใช่หรือไม่? ไม่ว่าเขาจะยังมีความเชื่อในตัวเธอแค่ไหน แต่อย่างน้อยตอนนี้เขาก็เต็มใจที่จะเชื่อเธอ และนั่นเป็นเรื่องดี!...เย่ฉงเว่ยพาก็ลี่เฉินกลับไปส่งบ้าน แต่กู้ลี่เฉินกลับไม่อยากเข้าบ้านตัวเองและยืนเหม่ออยู่หน้าประตูทางเข้าบ้านของตัวเองเย่ฉงเว่ยยืนเป็นเพื่อนเขาอย่างช่วยไม่ได้ดวงตาสีดำรูปนกฟินิกซ์ของชายหนุ่มมองไปยังพื้นใต้เท้าของตัวเองซึ่งเป็นที่เดียวกับที่อี้หรานยืนในวันนั้นในตอนนี้เองที่กู้ลี่เฉินรู้สึกได้ถึงความเจ็บปวดที่ไม่สามารถอธิบายได้เขาไม่เคยคิดเลยว่า
“ยืมเงินเหรอ?” กู้ลี่เฉินตะลึงไป“ใช่ครับ เธอมาขวางรถของคุณไว้วันนั้นก็เพราะเธออยากจะยืมเงินจากนายน้อยกู้ครับ ดูเหมือนเธอจะอยากยืมเงินสักสองล้านมั้งครับ” เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยว่าพลางพยายามนึกสีหน้าของกู้ลี่เฉินเปลี่ยนไปในทันทีที่ได้ยินแบบนั้น‘สองล้านเหรอ? ทำไมอยู่ ๆ อี้หรานถึงอยากจะยืมเงินสองล้านขึ้นมา? มีอะไรเกิดขึ้นงั้นเหรอ?’ ตอนที่เขาหลับตาลง ในความคิดของเขาก็มีใบหน้าสิ้นหวังของเธอเมื่อครั้งนั้นปรากฏขึ้นมา‘ตอนนั้น ฉันน่าจะเป็นความหวังสุดท้ายสำหรับขอยืมเงินของเธอ!‘แต่ฉันทำอะไรลงไป? ฉันทำลายความหวังทั้งหมดของเธอ!‘ด้วยนิสัยของเธอแล้ว เธอไม่มีททางยืมเงินฉัน ยกเว้นว่ามันจำเป็นจริง ๆ‘บางอย่าง... ต้องมีบางอย่างเกิดขึ้นโดยที่ฉันไม่รู้!‘เธอยืนอยู่ทั้งคืน เธอขวางรถฉันไว้ให้จอดอย่างสุดกำลังไม่ใช่เพื่อกวอซินหลี่ แต่เพื่อยืมเงินสองล้าน!‘แต่ฉันเชื่อหวาลี่ฟาง แล้วไม่ยอมลงจากรถ หรือฟังสิ่งที่เธออยากจะพูดเลย ฉันเลือกที่จะจากไป!’ในตอนนั้นเองที่กู้ลี่เฉินอยากจะตบหน้าตัวเอง ‘ทำไมฉันโง่ขนาดนี้? ทำไมฉันไม่ฟังเธอ?’เขาล้วงมือถือออกมาจากกระเป๋ากางเกง แต่นิ้วของเขาดูเหมือนจะไร้เรี่
“ฉงเว่ย...” กู้ลี่เฉินมองไปยังคนที่อยู่ตรงหน้าเขาด้วยความรู้สึกที่ไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี เขาดูเหมือนเด็กน้อยที่หัวใจแตกสลาย “ฉันจะทำยังไงดี? ฉันเข้าใจเธอผิด... ครั้งนี้ฉันเข้าใจเธอผิดจริง ๆ ... นี่ฉันต้อง... คลาดกับเธอตลอดไปเลยเหรอ... มันผ่านมาแค่ไม่กี่วันเองนะ... ทำไมฉันถึงไม่เชื่อเธอ? ทำไมวันนั้นฉันถึงไม่ลงจากรถแล้วฟังสิ่งที่เธออยากพูดกับฉัน? ทำไมฉันถึงทำลายความหวังของเธอ ทั้ง ๆ ที่เธอเห็นฉันเป็นแสงสุดท้ายในความหวังของเธอ...”กู้ลี่เฉินทั้งตะโกน คร่ำครวญ และร้องไห้... เย่ฉงเว่ยไม่เคยเห็นเพื่อนรักของเขาเป็นแบบนี้มาก่อน ทั้งหมดที่เขาทำได้คือคอยอยู่เคียงข้างและปลอบใจเขาเท่าที่ทำได้เท่านั้น ... หลังจากกินข้าวมื้อเย็นที่คฤหาสน์อี้แล้ว หลิงอี้หรานก็อาบน้ำและสวมชุดนอนที่อี้จิ่นหลีเตรียมไว้ให้ เธอเดินออกมาจากห้องน้ำและไปยังห้องนอนของอี้จิ่นหลีซึ่งอยู่ถัดไปของใช้ส่วนตัวของเธอบางอย่างเช่น เสื้อผ้า ก็ได้รับการย้ายมายังห้องนี้ด้วยห้องนอนนี้ไม่ได้ดูแปลกตาสำหรับเธอ เธอแค่ไม่เคยนอนที่ห้องนี้มาก่อน ทั้งห้องตกแต่งในโทนสีเทาให้ความรู้สึกสุขุมเล็กน้อย แต่วันนี้กลับมีบางอย่างที่เป็นสีแ
“ร้องไห้ทำไม?” อี้จิ่นหลีถามพลางเดินเข้ามาด้วยสีหน้าไม่สบายใจเล็กน้อยหลิงอี้หรานสะอึกสะอื้น “พ่อแม่ของเหลียนอี... เพิ่งโทรมาบอกว่า เหลียนอีถูกย้ายตัวไปโรงพยาบาลใหม่แล้วค่ะ ขอบคุณนะคะ” เธอขอบคุณเขาด้วยใจจริงอี้จิ่นหลีกล่าวเสียงเบา “ฉันต้องทำตามเงื่อนไขที่ตกลงกับเธออยู่แล้วสิ ไม่มีอะไรต้องขอบคุณหรอก ยังไงเธอแต่งงานกับฉันก็เพื่อชินเหลียนอีอยู่แล้วไม่ใช่หรือไง?”เขาเช็ดผมที่เปียกพลางพูดอย่างนั้นเธอสูดลมหายใจเข้าแล้วเดินมาหาเขาพร้อมพูดว่า “ให้ฉัน... เช็ดผมให้คุณนะ” เขาชอบให้เธอเช็ดผมให้หลังจากที่สระเสมอเขาชะงักไปเล็กน้อยก่อนจะมองเธอ ดวงตาสีดำสนิทซึ่งซ่อนอยู่หลังหน้าม้าที่เปียกของเขาเป็นสีเข้มยิ่งขึ้น “นี่เธอพยายามจะเอาใจฉันเหรอ?”หลิงอี้หรานกล่าวว่า “คุณจะคิดว่าฉันพยายามเอาใจคุณก็ได้ ถึงเราจะแต่งงานกันเพื่อเหลียนอี แต่ฉันก็ไม่อยากให้ชีวิตคู่ของเราแย่ เพราะไม่ว่ายังไงคุณก็ไม่ได้มีแผนจะหย่ากับฉันนี่ งั้นเราก็ต้องอยู่ด้วยกันตลอดไปใช่ไหม? คุณอยากมีชีวิตคู่ที่เย็นชืดไปตลอดชีวิตหรือไง?”เขาเงียบไปพักหนึ่งก่อนจะส่งผ้าขนหนูให้เธอ“ก้มลงมาสิคะ” หลิงอี้หรานกล่าว เขาตัวสูงกว่ามากจนเธอเช็ดผ
ด้วยความมั่งคั่งและมั่นคงของตระกูลอี้แล้ว แม้เด็ก ๆ จะคลอดก่อนกำหนด พวกเขาก็จะได้รับการดูแลที่ดีที่สุด เพราะอย่างนั้นแล้วโอกาสในการรอดของพวกเขาจึงสูงตามไปด้วย “แต่เธอนึกถึงร่างกายของตัวเองบ้างไหม?” เขาขึ้นเสียงโดยไม่รู้ตัว “ไม่ว่ายังไงฉันก็จะยอมเสี่ยง ฉันยอมเสี่ยงไปพร้อมกับพวกเขา ฉันเป็นแม่พวกเขานะ ทำไมพวกเขาต้องรับความเสี่ยงในขณะที่ฉันปลอดภัยดีด้วย?”เขาตัวแข็งทื่อไปเมื่อได้ยินคว่า ‘แม่’แม่เขาทิ้งเขาไว้ตามลำพังในตอนที่เขาได้รับบาดเจ็บสาหัสทว่าผู้หญิงตรงหน้าเขากำลังยอมเสี่ยงชีวิตเพื่อลูก ๆ ของเธอ‘เธอช่างต่างกับแม่ของฉันจริง ๆ ... เธอคงจะเป็นแม่ที่ดีได้ และลูกของเราก็คงจะไม่เป็นแบบฉันใช่ไหม?’ “จิน ฉันอยากเก็บเด็กทั้งสามคนนี้ไว้จริง ๆ นะ"“คุณจะบอกว่าฉันเพ้อเจ้อ หรือใช้อารมณ์และไม่มีเหตุผลก็ได้ แต่... คุณไม่รู้หรอกว่าฉันสิ้นหวังแค่ไหนตอนที่หมอบอกว่าฉันตั้งท้องไม่ได้แล้ว ฉันกลัว กลัวว่าตัวเองจะตัวคนเดียวและตายไปโดยที่ไม่มีใครในครอบครัวเลยสักคน!“แต่ตอนนี้ในที่สุดฉันก็มีลูกสามคน สมาชิกในครอบครัวตั้งสามคนที่เป็นสายเลือดเดียวกันกับฉัน ฉัน... ฉันยอมทิ้งใครสักคนไปไม่ได้ ฉันรู้ว่
มีบางครั้งที่เธอสามารถนอนหลับได้ทั้งที่ปิดไฟแต่เธอก็กลับไปนอนเปิดไฟอีกครั้งหลังจากเลิกกับเขา! หลิงอี้หรานหลับตาลงและนับแกะเงียบ ๆ ในใจ เธอหวังว่าตัวเองจะผล็อยหลับลงไปได้อย่างรวดเร็วแต่ไม่ว่าจะยังไงเธอก็หลับไม่ลงเลยแม้แต่นิดเดียวโดยเฉพาะ... เมื่อมีอีกคนนอนอยู่ข้างเธอ แม้ว่าเธอจะหลับตา แต่ดูเหมือนว่าเธอจะรู้สึกได้ถึงกลิ่นลมหายใจของเขา และ... เธอคงจะโดนตัวเขาได้เพียงขยับตัวแค่เล็กน้อยแม้เตียงจะมีขนาดใหญ่ แต่ดูเหมือนเธอจะโดนร่างกายของเขาได้อย่างง่ายดายเมื่อนับไปจนถึงแกะตัวที่ 1,000 หลิงอี้หรานก็ยังนอนไม่หลับ ดังนั้นเธอจึงลืมตาขึ้นเพราะตอนนี้เธอนอนตะแคงอยู่ ใบหน้าหล่อเหลานั้นจึงกล้ำกรายเข้ามาในสายตาของเธอดวงตาของเขาปิดสนิท และขนตายาวเป็นแพของเขาทำให้เกิดเงาตกกระทบลงบนเปลือกตาสันจมูกโด่ง ใบหน้าคมคาย และริมฝีปากบางสุดเซ็กซี่น่ามองการมองเขาตอนหลับนั้นสร้างความลำบากใจน้อยกว่าตอนที่เขาลืมตาเขาเป็นนายน้อยอี้แห่งเมืองเฉินที่สูงส่งและทรงอำนาจ ตอนนี้เขากำลังนอนอยู่ข้าง ๆ เธอ และเขาก็กลายเป็นสามีของเธอซึ่งเป็นสิ่งที่หนึ่งปีก่อนหน้านี้เธอไม่เคยคิดมาก่อน‘เราจะเถียงกันเรื่องจะทำห