บทที่ 2

เธอวางเครื่องประดับหยกชิ้นนั้นลงบนกลางโต๊ะอย่างระมัดระวัง ก่อนจะเดินเข้าไปเอาเสื้อผ้าที่จัดแสดงโชว์ออกมาจากชั้นวาง

จากนั้นก็ค่อยๆสวมใส่ลงบนร่างกายทีละตัว โดยเริ่มจากเสื้อกันหนาวสเวตเตอร์ไปจนถึงเสื้อคลุมผ้าฝ้าย

รวมทั้งทำการแนะนำและเสนอขายทีละตัว

"คุณสามารถมั่นใจในคุณภาพของโรงงานของเราได้เลยค่ะ สินค้าล็อตนี้เดิมทีเป็นสินค้าที่ลูกค้ารายใหญ่ต้องการ ราคาไม่ใช่ถูกๆ และทุกชิ้นก็ล้วนเลือกใช้วัสดุคุณภาพดีทั้งนั้นเลยค่ะ..."

เมื่อเสื้อกันหนาวถูกสวมลงบนเรือนร่าง ดวงตาของเจียงฉีอันก็ดูเลิ่กลั่กขึ้นมาทันที

เสื้อผ้าที่นี่ ช่างเน้นสัดส่วนรูปร่างเกินไปแล้ว

แต่เขาก็ไม่อาจจะละสายตาได้

เพราะเสื้อคลุมนี้มันอัศจรรย์ยิ่งนัก

เพียงแค่รูดสิ่งเล็กๆ ชิ้นนั้นแค่ครู่เดียว เสื้อผ้าก็ปิดล็อคเข้าด้วยกันแล้ว

เขาขยับนิ้วมือเล็กน้อย เพราะอยากจะเอื้อมมือไปสัมผัสส่วนที่ปิดล็อคเสื้อคลุมบุผ้าฝ้ายนี้เอาไว้ แต่ดูเหมือนว่าจู่ๆ เขาก็ผงะ และไม่ขยับอยู่กับที่ไปชั่วครู่เสียอย่างนั้น

เฉินจินเยว่สังเกตเห็นสายตาที่จับจ้องมาของเขา จึงใช้มือข้างหนึ่งจับเสื้อผ้าเอาไว้ และใช้มืออีกข้างรูดซิปเลื่อนขึ้นลง

"มันเนียนลื่นมาก คุณไม่ต้องสงสัยในเรื่องคุณภาพของซิปได้เลยค่ะ!"

"…"

แววตาของเจียงฉีอันเป็นประกาย

แม้จะรู้สึกว่าร้านนี้มันมีบรรยากาศแปลกๆ แต่ก็ไม่อาจต้านทานต่อสิ่งล่อตาล่อใจนี้ได้เลย

และเขาเองก็ไม่อาจปิดบังความปลื้มปิติที่แสดงออกมาอย่างชัดเจนตรงหว่างคิ้วได้เช่นกัน ซึ่งในที่สุดเขาก็ตัดสินใจขึ้นอย่างเด็ดขาดว่า "ห่อรวมทุกชิ้นมาให้ข้าเลย"

มือของเฉินจินเยว่หยุดชะงักไปชั่วขณะ เธอจ้องมองไปที่เขาด้วยสายตาอันละเอียดอ่อน "คุณแน่ใจแล้วเหรอคะ ว่าจะใช้หยกโบราณชิ้นนี้ มาแลกกับเสื้อผ้าชุดจัดแสดงโชว์พวกนี้?"

เสื้อผ้าเหล่านี้ล้วนแต่เป็นรูปแบบที่ธรรมดาๆ ทั่วไปมาก ซึ่งการผลิตก็ไม่ซับซ้อน โรงงานทั่วไปต่างก็สามารถผลิตออกมาได้ แล้วทำไมเขาถึงยอมจ่ายเงินก้อนโตเพื่อมาซื้อของพวกนี้กัน?

อย่างไรก็ตามคำตอบของเขาก็คือ ฝ่ายตรงข้ามนั้นได้เข้ามาลงมือและถอดเอาเสื้อผ้าทุกชิ้นออกมาอย่างรวดเร็วด้วยมือของเขาเอง

ซึ่งการกระทำนั้น ดูเหมือนเขาเกรงว่าเธอจะเปลี่ยนใจไปเสียก่อน

เจียงฉีอันหอบเสื้อผ้ากองโตเอาไว้ในอ้อมแขน และก้าวสองก้าวไปยังประตู ก่อนที่สายตาจะมาตกอยู่ตรงผ้าม่านหนาที่สูงจากเพดานจรดพื้นซึ่งอยู่ถัดไปข้างๆ "ผ้าผืนนั้น ให้ข้าด้วยจะได้หรือไม่?"

เฉินจินเยว่ "???"

เธอกัดริมฝีปากแน่น พร้อมทั้งครุ่นคิดถึงสถานการณ์ปัจจุบันของตนเอง จากนั้นก็จ้องมองไปที่ชิ้นหยกขาวดุจไขมันแก และตัดสินใจเคารพในมุมมองของเขาผู้นั้น

"ได้เลยค่ะ คุณอยากได้อะไรก็เอาไปได้เลยค่ะ แต่พอทำการซื้อขายเสร็จแล้ว จะไม่สามารถคืนสินค้าได้แล้วนะคะ!"

"ได้!"

ทางด้านเจียงฉีอันนั้นอยากได้จนใจจะขาด

เขาถอดผ้าม่านออก และใช้มันมาห่อเสื้อผ้าทั้งหมดเอาไว้ข้างใน ก่อนจะเดินก้าวฉับใหญ่ๆ ออกไป

ส่วนเฉินจินเยว่ก็ค่อยๆ รู้สึกไม่สบายใจขึ้นมาในใจ

นี่มันเป็นครั้งแรกที่ได้เอาเปรียบผู้อื่นอย่างใหญ่หลวง

ซึ่งหากไม่รู้มูลค่าของของสิ่งนั้นก็ยังพอไหว แต่นี่เธอกลับรู้มูลค่าของเจ้าหินโบราณนั้นอย่างแจ่มชัดเลยทีเดียว...

เธอจึงเดินไล่ตามเขาไปนับหลายก้าว เพื่อจะขอข้อมูลติดต่อเพิ่มเติม รวมทั้งจะเอาสินค้าในโกดังมาเพิ่มให้เขาอีกบางส่วนตามมูลค่าโดยประมาณ

แต่เมื่อเธอยืนอยู่ตรงประตูห้องทำงาน กลับเห็นเพียงผู้จัดการโรงงานกับคนงานคนหนึ่งกำลังสูบบุหรี่อยู่ตรงทางเดิน และคอยจ้องมองมายังทางนี้อยู่เป็นระยะๆ ซึ่งเห็นได้ชัดว่าพวกเขากำลังจับจ้องมองเธอเพื่อกันไม่ให้เธอหลบหนีไปได้

และเมื่อมองไปที่ลิฟต์อีกครั้ง ตัวเลขข้างๆ ลิฟต์ก็ปรากฏเป็นเลข '1' อย่างนิ่งงัน ราวกับไม่ได้ถูกกดใช้งานแต่อย่างใด

"พวกคุณเห็นคนออกมาบ้างไหมคะ?"

คนทั้งสองต่างจ้องหน้ากันและกัน และต่างก็เห็นความงุนงงอยู่ในดวงตาของกันและกัน

คนงานที่ถือบุหรี่อยู่คนนั้นก็อดที่จะพูดขึ้นมาไม่ได้ว่า "คุณเฉิน คุณอย่ามาเสแสร้งแกล้งทำเป็นบ้าใบ้ไปเลยครับ เราไม่เห็นแม้แต่เงาของผีสางนางไม้เสียด้วยซ้ำ! คุณจะขายของโบราณไม่ใช่เหรอครับ? ร้านที่รับซื้ออยู่ที่ไหนล่ะ?"

เฉินจินเยว่ "..."

เธอจำคนผู้นี้ได้

เขาคือคนที่เพิ่งจะพูดไปว่า ผลิตผ้าฝ้ายในฤดูร้อนให้ผีใส่...

ให้ผีใส่...

ชายหนุ่มในชุดโบราณเมื่อครู่นี้ ตอนแรกเฉินจินเยว่คิดว่าเขาคงชอบใส่ชุดจีนโบราณแบบฮั่นฝูหรือพวกแต่งคอสเพลย์...

ในช่วงกลางฤดูร้อนของเดือนกรกฎาคม อากาศนั้นเต็มไปด้วยคลื่นความร้อน แต่เฉินจินเยว่กลับรู้ได้สึกถึงความเย็นสะท้านที่ผ่านขึ้นมาจากฝ่าเท้า ไปจนถึงหลังคอที่รู้สึกเย็นหนาวเย็นขึ้นมาด้วยเช่นกัน

เธอกลับเข้าไปยังห้องทำงาน แล้วปิดประตูดังปัง

จากนั้นก็นั่งลงบนเก้าอี้ แล้วเธอก็หยิบเครื่องประดับหยกชิ้นนั้นขึ้นมา ก่อนจะศึกษามันอย่างละเอียดอีกครั้ง

ซึ่งมั่นใจได้ว่ามันไม่ได้ถูกขุดออกมาจากดินแต่อย่างใด

สถานการณ์ที่เห็นในตอนนี้ มันก็ไม่ได้แย่ไปกว่าการเจอผีเลย เธอไม่อยากคิดมากเกินไปกว่านี้ จึงกดโทรต่อสายออกไปทันที

…

ครึ่งชั่วโมงต่อมา

ณ ห้องทำงาน

ชายชราในวัยหกสิบกว่าปี ได้หยิบจี้หยกขึ้นมาอย่างระมัดระวัง พร้อมทั้งปรับแว่นสายตาของตน แล้วรูม่านตาที่อยู่หลังเลนส์ก็ปรากฏความตื่นเต้นขึ้นมาเล็กน้อย "เธอไปได้ไอ้นี่มาจากไหนเหรอ?"

เฉินจินเยว่ตอบกลับไปอย่างเรียบนิ่งว่า "เป็นมรดกตกทอดของตระกูลฉันเองค่ะ คุณคะ คุณพอจะรับมันไปได้ไหมคะ?"

ชายชราเฉียนเป็นคนที่อาจารย์ที่ปรึกษาของเธอแนะนำเธอมาเอง

ซึ่งอาจารย์ที่ปรึกษารู้เรื่องสถาการณ์ของครอบครัวเธอ และเห็นใจกับสถานการณ์ที่เธอต้องเผชิญเป็นอย่างมาก และเมื่อทราบว่าเธอต้องการขายของโบราณ จึงได้แนะนำคนในเส้นสายที่เขารู้จักให้กับเธอ

ซึ่งในปัจจุบัน วงการของของเก่าโบราณนั้นมีความซับซ้อนมาก

และเขาก็กลัวว่าเฉินจินเยว่นั้นจะมีเพียงความรู้ทางวิชาชีพ แต่ยังไม่รู้ในความซับซ้อนของงานมากพอ

"ได้สิ!"

ชายชราเฉียนตอบกลับเธออย่างหนักแน่น แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ และตรวจสอบดูต่ออย่างไม่หยุดหย่อน

และไม่เพียงแค่มองดูด้วยตาเปล่าเท่านั้น แต่ยังใช้มือลูบคลำดูอย่างละเอียดอีกด้วย

ซึ่งดูเหมือนเขาจะทั้งตื่นเต้น และสับสนเอามากๆ ในเวลาเดียวกัน

จากนั้นไม่นาน เขาก็มองไปที่เฉินจินเยว่ด้วยดวงตาอันสุกไสว "ขอโทษที่ชายชราคนนี้มันสายตาไม่ค่อยจะดี คุณพอจะเล่าเรื่องราวความเป็นมาเบื้องหลังของจี้หยกชิ้นนี้ให้ผมฟังหน่อยจะได้ไหมครับ?"

เฉินจินเยว่ส่ายหัวพร้อมทั้งฝืนยิ้มและกล่าวขึ้นว่า "คุณคงเคยได้ยินศาสตราจารย์เหยียนพูดมาว่าพ่อของฉันเป็นนักธุรกิจ เขาเก็บสะสมของพวกนี้ ก็เพื่อจะแกล้งโชว์ความเป็นคนรวย เพื่อรักษาหน้าตา ซึ่งท่านก็แยกแยะไม่ออกหรอกค่ะว่าเป็นของแท้หรือปลอม ยิ่งไม่ต้องพูดถึงความสำคัญเรื่องความเป็นมาทางประวัติศาสตร์เลยค่ะ"

ชายชราเฉียนรู้สึกเสียดายเล็กน้อย และถอนหายใจเบาๆ พร้อมกับกล่าวว่า "ตามการคาดการณ์ของผม หยกโบราณชิ้นนี้อยู่ในช่วงราชวงศ์เว่ยจิ้นหนานเป่ยเฉา แต่ระดับฝีมือดูล้ำหน้ากว่าเมื่อเทียบกับสมัยนั้น และยังคงอยู่ในสภาพที่สมบูรณ์เยี่ยมอีกด้วย คุณดูลวดลายนี้สิ สีสันหลากหลายและนุ่มนวล แต่ละลายเส้นก็เป็นธรรมชาติอย่างสมบูรณ์แบบ มังกรหยกพุ่งโจนทะยานดุจดั่งกองกำลังทหารอันเกรียงไกร เป็นสัญลักษณ์ของอัตลักษณ์และอำนาจแห่งจักรวรรดิ และเมื่อคุณดูไปที่ข้อความที่อยู่ด้านหลังต่อ มันก็มีแนวโน้มว่าจะเป็นนามสกุลของจักรพรรดิ์..."

แต่ถ้าพิจารณาตามประวัติศาสตร์ เขาเองก็ไม่เคยเห็นนามสกุลของจักรพรรดิ์หรือชื่อราชวงศ์จีนที่เกี่ยวข้องกับคำนี้มาก่อน

และในตลาดก็ยังไม่เคยมีสินค้าในช่วงราชวงศ์เดียวกันกับชิ้นนี้มาก่อนเลย

"คุณเองก็ไม่สามารถระบุช่วงเวลาได้เหมือนกันเหรอคะ?" เฉินจินเยว่อดไม่ได้ที่จะรู้สึกผิดหวังขึ้นมาเล็กน้อย "ดูเหมือนว่าจะไม่สามารถหาราคาที่เหมาะสมออกมาได้ค่ะ"

"เด็กโง่!"

ชายชราเฉียนอดที่จะตำหนิเธอขึ้นมาไม่ได้ "น่าเสียดายที่คุณเป็นผู้เชี่ยวชาญในด้านนี้ ไม่เคยเกิดขึ้นมันก็ไม่ได้หมายความว่าจะไม่มีค่า! ประเทศจีนมีอารยธรรมอันรุ่งโรจน์มายาวนานนับห้าพันปี และยังมีอีกหลายสิ่งอย่างที่ยังไม่ถูกขุดค้นพบ! และหากมีสิ่งของที่ปรากฏขึ้นมาในช่วงเวลานี้ ก็จะเป็นการเผยให้เห็นอารยธรรมใหม่เชียวนะ!"

เฉินจินเยว่ "..."

แน่นอนว่าเธอนั้นรู้เรื่องเหล่านี้ดี

แต่ความรู้สูงส่งของศิลปะก็ต้องมีการสนับสนุนทางวัตถุอย่างมากมาย

แต่ตอนนี้เธอนั้นขาดแคลนเงิน ซึ่งขาดแคลนเงินเอามากๆ

ซึ่งไม่กล้าหวังแม้แต่จะได้กินอิ่มนอนหลับ หวังก็แต่จะได้พักหายใจเพียงชั่วครู่ และถ้ายังหาทางออกไม่เจอ เธอก็จะถูกหนี้สินทับจนตาย

และในที่สุด เธอก็ถามคำถามอันหยาบคายออกไป "คุณให้ได้เท่าไหร่คะ?"

เฉินจินเยว่รู้ดีว่า มูลค่าของของโบราณอยู่ที่ความสำคัญของความเป็นมาทางประวัติศาสตร์ที่เกี่ยวข้องกับมัน และหากไม่สามารถระบุช่วงเวลาได้ มูลค่าของมันก็จะไม่สูงเท่าที่ควรจะเป็นนัก

และเมื่อเธอทราบว่าชายชราเฉียนก็ไม่สามารถระบุช่วงเวลาได้เลย เธอจึงรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย

ดูเหมือนว่าจะมีก็แต่เธอเท่านั้นที่จะประมาณราคาเริ่มต้นได้...

"สักสิบสี่แล้วกัน"

เฉินจินเยว่รู้สึกประหลาดใจและสับสนกับตัวเลขนี้ และถามขึ้นด้วยใบหน้าอันบูดเบี้ยว "บาทเหรอคะ?"

ชายชราเฉียนจ้องมองเธออย่างด้วยใบหน้าเคร่งขรึม "คุณขายให้ผมในราคาสิบสี่ล้านบาทได้หรือเปล่า? สิบสี่ล้าน! ล้าน! ไม่แปลกใจเลยที่ตาแก่เหยียนกลัวคุณโดนหลอก ช่างเป็นเสือสาวใจร้อนเสียจริง!"

สิบสี่ล้านเป็นราคาที่ไม่สูงอยู่แล้ว

เธอรู้หรือไม่ว่าในยุคที่ไม่รู้จักนั้น สำหรับนักประวัติศาสตร์และนักสะสมชื่อดังแล้ว มันมีความดึงดูดใจมากมายเพียงใด?

ซึ่งเฉินจินเยว่หารู้ไม่

เธอรู้เพียงว่า เงินก้อนนี้ จะสามารถปลอบประโลมคนงานได้ก็เท่านั้น

และวันนี้เธอก็จะสามารถออกไปจากโรงงานโดยที่ยังมีชีวิตอยู่ต่อไปได้แล้ว

ดังนั้นเมื่อชายชราเฉียนบอกกับเธออย่างจริงจัง ว่าสิ่งของชิ้นนี้มีมูลค่ามากต่อการเก็บสะสม และถามเธอว่าเธอแน่ใจที่จะขายมันจริงๆ หรือไม่ เธอก็พยักหน้ารัวๆ โดยทันที

เพราะการลังเลเพียงวินาทีเดียวนั้นเท่ากับเป็นการไม่เคารพต่อสิบสี่ล้านบาทนี้