บทที่ 9

เจียงฉีอันนิ่งชะงัก สายตาพร่าเลือนเพราะรอยยิ้มสดใสนั่น

จากนั้นก็เห็นเฉินจินเยว่ลุกขึ้นจากพื้นอย่างรวดเร็ว "คุณออกไปก่อน อีกห้านาทีค่อยกลับเข้ามา!"

เจียงฉีอันกำลังจะถามว่าห้านาทีนี่นานแค่ไหน แต่เธอพุ่งออกไปราวสายลม และทันทีที่เธอก้าวพ้นประตู เขาก็ถูกพลังที่มองไม่เห็นผลักออกมา

เซียวเฉิงหยู่กำลังสั่งการลูกน้องอยู่ที่หน้าประตูอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย

แต่เมื่อเห็นเจียงฉีอันเข้าออกหลายรอบ ทั้งที่เป็นฤดูหนาว แต่เหงื่อกลับซึมออกมาที่หน้าผาก เขาก็มีความรู้สึกมากมายในใจ

เขาแตกต่างจากองค์ชายองค์อื่นๆ

บางที เขาอาจไม่ควรระบายความโกรธต่อราชสำนักใส่เขา

เมื่อได้เห็นเจียงฉีอันออกมาอีกครั้ง เขาไม่ทันสังเกตด้วยซ้ำว่าอีกฝ่ายมามือเปล่า รีบก้าวเข้าไปหาแล้วพูดว่า "ฝ่าบาท ลองพาผู้ใต้บังคับบัญชาเข้าไปลองดูอีกครั้งเถอะพ่ะย่ะค่ะ!"

เจียงฉีอันหันไปมองเขา สายตาเหม่อลอย "เจ้ารู้ไหมว่าห้านาทีมันนานแค่ไหน?"

เซียวเฉิงหยู่ "???"

เฉินจินเยว่อุ้มข้าวของเดินไปที่ออฟฟิศ

วางของไว้บนโต๊ะทำงาน

มันคือบ้านไม้สองห้องที่ไม่สมบูรณ์ ขอบประตูอยู่ใกล้กับรั้วไม้ไผ่ และใช้รั้วไม้ไผ่มาเชื่อมต่อกับประตูใหญ่อีกที

เธอยื่นนิ้วออกไปเปิดประตูไม้บานนั้น แล้วจ้องมองประตูอย่างตั้งใจ

ไม่นานหลังจากนั้น เจียงฉีอันก็เดินเข้ามาจากด้านนอก

ใบหน้ายังคงสงสัยอยู่ "แม่นางเฉิน เจ้า..."

พูดยังไม่ทันจบ เขาก็พบว่าสภาพแวดล้อมรอบๆ เปลี่ยนไปแล้ว มันกลายเป็นร้านค้าแปลกๆเมื่อวานนี้!

สีหน้าเขาบ่งบอกว่าประหลาดใจ "นี่มัน...?"

เฉินจินเยว่ยิ้มให้เขาเหมือนกับบอกว่าเป็นไปตามคาด

ทั้งสองร่วมมือกันลองอยู่หลายครั้ง ในที่สุดเฉินจินเยว่ก็สรุปได้ว่า บ้านสไตล์โบราณที่ไม่สมบูรณ์หลังนี้คือสถานที่แลกเปลี่ยนผ่านมิติ

และคนคนนี้เขาเข้ามาจากประตูของบ้านหลังนั้น

ประตูบ้านนี่อยู่ที่ไหน จุดหมายของเขาคนนี้ก็จะอยู่ที่นั่น

ตอนนี้กำลังยืนอยู่ในคลังสินค้า

เฉินจินเยว่จ้องมองที่กองเครื่องประดับบนพื้น ความคิดบางอย่างก็เกิดขึ้น ถ้าบ้านหลังนั้นเป็นพื้นที่อิสระแล้ว งั้นของเหล่านี้ก็อาจจะใส่เข้าไปได้สินะ?

ในวินาทีนั้น ของทั้งหมดก็หายไปจากที่เดิม

เฉินจินเยว่เบิกตากว้าง เธอเพ่งสมาธิเข้าไปอีกครั้ง ของทั้งหมดต่างถูกเก็บไว้ในห้องของบ้านหลังนั้น

นี่นี่นี่...!

ประตูโกดังถูกผลักเปิดออก พร้อมเจียงฉีอันที่ก้าวขายาวๆเข้ามาด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความสุข

"แม่นางเฉิน เจ้าหาคำตอบได้หรือยัง? เจ้าทำให้ข้าเข้าไปในที่ต่างๆได้หรือ?" เขาไม่ได้โง่ ให้เขากลับๆมาๆอยู่แบบนี้ เขารู้ทันทีว่าเฉินจินเยว่มีเจตนาอะไร

เฉินจินเยว่กดความตกใจไว้ในใจ แล้วพยักหน้าตอบเขา

เจียงฉีอันกวาดสายตามอง พบว่ากล่องที่อยู่บนพื้นพวกนั้นหายไปหมดแล้ว

นัยน์ตาเขาสั่นไหวเล็กน้อย แต่เพราะเรื่องมารยาทเลยไม่ถามอะไรเพิ่มเติม เพียงแต่ถามว่า "งั้นต่อไปข้ายังมาซื้อของเจ้าได้อีกหรือไม่?"

เฉินจินเยว่พยักหน้าอีกครั้ง "แน่นอนว่าได้ แถมยังมีบริการส่งสินค้าถึงบ้านด้วยนะ!"

เจียงฉีอัน "???"

"ก็คือคุณไม่ต้องขนของแล้ว คุณไปเถอะ ฉันจะส่งของของคุณไปให้ทันที"

"…"

เจียงฉีอันไม่มั่นใจนัก แต่ก็พยักหน้ารับอย่างลังเล แล้วค่อยๆ เดินออกไปทางประตู

เมื่อเขาเดินถึงหน้าประตู เขาก็นึกขึ้นมาได้ "แม่นางเฉิน นอกจากเจ้าจะทำงานด้านเสื้อผ้า ยังมีของอื่นอีกหรือไม่?"

เฉินจินเยว่เข้าใจในทันที "ถ้าคุณต้องการ ฉันก็ทำให้ได้"

พูดเป็นเล่น นี่ลูกค้ารายใหญ่เลยนะ

คำสั่งซื้อมูลค่าหลายสิบล้านของตาเฉินเจี้ยนกั๋วนั่น เทียบกับคนตรงหน้าแล้ว กระจอกไปเลย...

"ข้ายังต้องการถ่านหินและอาหาร" เจียงฉีอันเอ่ยปากพูดอย่างกระชับ

เฉินจินเยว่พยักหน้า แล้วถามต่อ "ปริมาณสำหรับกี่คนคะ?"

สินค้าในคลังนี้รวมทั้งหมดมีหนึ่งแสนสี่หมื่นชิ้น แต่ก็เป็นเสื้อผ้ากันหนาว เสื้อผ้าขนสัตว์ เสื้อผ้าฝ้ายและเสื้อคลุมทหารต่างๆ รวมเข้าด้วยกัน

เธอไม่แน่ใจว่าพวกเขามีกันทั้งหมดกี่คน

"เก้าหมื่นแล้วกัน เรื่องเงินเดี๋ยวถึงเวลาข้าเอามาให้ได้หรือไม่" ของที่เก็บมาทั้งหมดอยู่ที่นี่แล้ว

"ไม่มีปัญหา มาเอาวันพรุ่งนี้ตอนมืดได้ไหม?"

การย้ายของต้องใช้เวลา และเธอเองก็ต้องใช้เวลาในการจัดการเรื่องของตัวเองด้วย

ถ้าเกิดเจอเซอร์ไพรแบบเมื่อเช้านี้อีก หัวใจเธอคงรับไม่ไหวแน่

เจียงฉีอัน "ได้"

…

เจียงฉีอันที่เพิ่งเดินออกจากร้าน ด้านหลังก็มีเสื้อผ้าฝ้ายพวยพุ่งออกมาอย่างรวดเร็ว และกองทับกันอยู่ที่ประตู

เหล่าทหารที่กำลังย้ายของกันอยู่ยืนนิ่งไม่ไหวติง

"พระเจ้า! เสื้อผ้าฝ้ายหมดเลย! เสื้อผ้าฝ้ายลอยออกมาจากประตู!"

"ภาพลวงตา! ภาพลวงตาแน่ๆ!!"

"หรือนี่จะเป็นทักษะเซียน?"

"…"

เจียงฉีอันตกใจเล็กน้อย จากนั้นมุมปากยกขึ้นเบาๆ และอธิบายกับเซียวเฉิงหยู่ที่หน้าตาเต็มไปด้วยความมึนงง "แม่นางเฉินว่า นี่เรียกบริการส่งสินค้าถึงบ้าน"

วิธีการส่งของที่ดุเดือดแบบนี้ เขาชอบมาก!

…

เฉินจินเยว่ตอนนี้รู้สึกดีใจมากที่เมื่อวานตัดสินใจเก็บประตูบานนี้ไว้ตามสัญชาตญาณและความรู้สึก

การส่งของด้วยพลังจิตนี่ใช้พลังงานไปเยอะ แถมเมื่อคืนเธอก็ไม่ได้หลับเต็มอิ่มด้วย เธอส่งข้อความไปที่โกดังว่าไม่ต้องมาเข้าทำงานวันนี้

จากนั้นกลับไปที่โรงแรม อาบน้ำและนอนตากแอร์เย็นๆ

เธอนอนหลับไปจนถึงเที่ยงวัน

เฉินจินเยว่ถูกปลุกด้วยเสียงโทรศัพท์

เมื่อวานได้จ่ายเงินเดือนบางส่วนไปแล้ว แน่นอนว่าคนจัดซื้อวัสดุก็โทรเข้ามาเพื่อถามอย่างระมัดระวังว่าเมื่อไหร่เธอจะชำระหนี้ แต่พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนน้อม ไม่กล้าพูดแรงนัก

จากที่ดูตอนนี้ สาวน้อยคนนี้ก็โชคร้ายเอามากๆแล้ว แถมรับภาระนี้มาโดยไม่มีบ่น

ถ้าโดนกดดันมากไป เธออาจจะทิ้งงานแล้วหนีไป หรือสภาพจิตใจรับความเครียดได้น้อยทำร้ายตัวเองขึ้นมา แล้วเขาจะไปตามหนี้จากใครล่ะ?

"คุณอาหลี หนูจะบอกตามความเป็นจริงเลยนะคะ ตอนนี้หนูยังเอาเงินออกมาไม่ได้ แต่กำลังคิดวิธีอยู่ค่ะ จะชำระให้ภายในเดือนนี้แน่นอน"

"ปู่เธอไม่ได้เอาของเก่าในบ้านให้เหรอ?"

อาหลีเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง

เฉินจินเยว่หายใจเข้าลึกๆ และพยายามกดความหงุดหงิดในใจลง"ค่ะ ให้มาแล้ว แต่หนูก็ยังต้องใช้เวลาในการแปลงมาเป็นเงินนะคะ"

อาหลีพูดด้วยเสียงดีใจ "งั้นเดือนนี้แน่ใจนะว่าจ่ายคืนได้?"

เฉินจินเยว่ตอบกลับ "ได้ค่ะ!"

เสียงของอาหลีฟังดูเหมือนโล่งใจอย่างเห็นได้ชัด จากนั้นเขาก็เริ่มพูดคำพูดทั่วไปเพื่อกระชับความสัมพันธ์

พูดพวกอะไรนะว่าเขาเองก็แย่เลยต้องมาเร่งเธอ

แล้วก็พูดว่าเธอเป็นผู้หญิงตัวคนเดียวมันไม่ง่ายเลย ถ้ามีอะไรขอให้บอก เขาจะพยายามช่วยเต็มที่...

"พูดแล้ว หนูก็มีเรื่องจะคุยกับคุณอาหลีพอดี"

"…"

อาหลีกลืนน้ำลายเสียงดัง

เขากำลังพูดตามมารยาทเท่านั้น

เฉินจินเยว่ไม่สนใจท่าทีที่เขาตอบสนองมา "อาหลี คุณมีหุ้นส่วนและยังมีบริษัทถ่านหินอีกบริษัทใช่ไหมคะ? ตอนนี้มีของในสต๊อกไหมคะ?"

บริษัทถ่านหินเล็กๆ ในเทศมณฑลนี้มีช่องทางจัดจำหน่ายไม่มาก จริงๆแล้วเมื่อปีที่แล้วพวกเขาก็มีค้างสต๊อกอยู่

ตอนนี้พวกเขาเองก็กำลังปวดหัวว่าจะจัดการกับมันยังไงดี

เมื่ออาหลีได้ยินที่เธอถาม เขาก็เริ่มรู้สึกกระตือรือร้นตามนิสัยนักธุรกิจ "ก็มี แต่เธอก็รู้ว่ามันเป็นแบบหุ้นส่วน ผมคนเดียวพูดมากไม่ได้ จะซื้อแบบติดเครดิตคงไม่ได้"

"ไม่ติดเครดิต หนูแค่ช่วยคนอื่นซื้อของ เขาจะจ่ายให้หน้างานเลยค่ะ"

"จริงหรือ? เธอต้องการเท่าไหร่ล่ะ?"

"มีเท่าไหร่เอาหมดค่ะ"

"…"

อาหลีลุกขึ้นอย่างตื่นเต้นทันที "ไม่มีปัญหา! เธอให้เบอร์ติดต่อของคนนั้นมาได้เลย! ถ้าทำธุรกิจครั้งนี้สำเร็จ ผมจะถือว่าติดหนี้บุญคุณเธอไว้เลย!"

เฉินจินเยว่ตอบอย่างตรงไปตรงมา "คุณขนของไปที่โกดังว่างตรงถนนโม่จื้อได้เลย หนูจะจัดคนไปรับของเอง"

สีหน้าของอาหลีตื่นเต้นน้อยลงไปบ้าง ในใจเขาแอบคิดว่าเด็กสาวคนนี้ฉลาดใช้ได้

รู้จักระวังคน

โกดังที่ถนนโม่จื้อของเฉินเจี้ยนกั๋วนั้นเขารู้จัก มันเอาไว้ใช้เก็บกระเบื้อง

เมื่อหลายปีก่อน ตระกูลเฉินยังพอมีฐานะ เปิดโรงงานหลายแห่ง

แต่เฉินเจี้ยนกั๋วไม่มีพรสวรรค์ในการทำธุรกิจ ธุรกิจโรงงานก็เริ่มแย่ลงเรื่อยๆ และล้มเหลวทีละแห่ง

ตอนนี้เหลือแต่ที่ร้างๆ...

เด็กสาวคนนี้มีความสามารถในการสร้างคอนเนคชั่นและนำโรงงานร้างมาใช้ได้ ก็ถือว่าเธอเก่งทีเดียว

"ได้ ผมจะติดต่อให้คนเอาไปให้! บอกไว้ก่อน ผมรับแต่จ่ายเต็มหน้างานนะ!" ไม่มีทางให้ติดเครดิตแน่

"ไม่มีปัญหา ขอบคุณค่ะ อาหลี"

เฉินจินเยว่จัดการสั่งถ่านหินเสร็จแล้ว ก็โทรไปที่ร้านข้าวในเทศมณฑล

บทสนทนาแทบจะเนื้อหาเดียวกัน

ในเทศมณฑลต่างรู้กันหมดว่าเฉินเจี้ยนกั๋วเป็นคนแบบไหน จึงไม่ยอมให้เครดิตกับพวกเขามานานแล้ว แต่เมื่อได้ยินว่าเฉินจินเยว่กำลังหาซื้อของให้คนอื่น แถมจ่ายสดหน้างานพวกเขาถึงเบาใจ

เมื่อจัดการเรื่องพวกนี้เสร็จ เธอก็ส่งข้อความไปยังเบอร์เบอร์หนึ่ง "ท่านจะมาถึงเมื่อไหร่คะ?"