บทที่ 8

ภาพที่มองมืดบอดไปหมด มันมืดมิดจริงๆนะ

รอบๆ มืดมิดจนไม่เห็นอะไรเลย

มีแสงเลือนรางส่องมาจากประตูใหญ่ข้างหลัง ทำให้เขามองเห็นการตกแต่งภายในร้าน มันไม่ใช่ร้านเดิมที่เขาเจอเมื่อวานนี้เลย

เขาตื่นตระหนกอย่างมาก เขากำมือที่ที่จับรถเข็นแน่น จนเส้นเลือดที่ข้อมือปูดขึ้น

นี่มันเรื่องอะไรกัน?

เขาไม่สามารถเข้าไปร้านนั้นได้แล้วหรือ?

หลังจากนี้จะเข้าไปไม่ได้อีกหรือยังไม่ถึงเวลาเข้าไป?

ในช่วงเวลานั้น ความคิดมากมายพุ่งเข้ามาในหัวของเขา เขาถึงกับสงสัยว่าเมื่อวานนี้ทุกสิ่งที่เกิดขึ้นอาจจะเป็นแค่ความฝัน

ทันใดนั้น เสียงดนตรีที่แปลกประหลาดและไพเราะดังขึ้น...

เฉินจินเยว่ถูกปลุกจากเสียงเรียกเข้าของโทรศัพท์ เธอจับโทรศัพท์ขึ้นมาดูอย่างรำคาญๆ แต่เมื่อเห็นชื่อที่ปรากฏบนหน้าจอว่า ‘คุณปู่’ สมองที่มึนๆงงๆก็ได้สติขึ้นมา

"ฮัลโหล?"

เธอกดรับสายอย่างขี้เกียจๆ

เสียงอ่อนโยนและห่วงใยดังมาจากปลายสาย "จาวตี้ ได้ยินว่าเมื่อวานหลานไม่ได้กลับบ้านเหรอ? เงินเดือนคนงานจ่ายหมดแล้วเหรอ?"

นอกหน้าต่างฟ้าเพิ่งจะส่าง เธอลุกขึ้นเปิดไฟอย่างง่วง ๆ พร้อมพูดเสียงเย็นชาว่า "คุณปู่แก่แล้วเลอะเลือนหรือไงคะ? หนูเปลี่ยนชื่อแล้วนะ"

เมื่อไฟเปิดขึ้น ก็มีเงาร่างสูงใหญ่ปรากฏอยู่ไม่ไกลจากเธอ

"หา!"

เฉินจินเยว่ลืมตาตื่นทันที เกือบจะเผลอปล่อยมือถือทิ้งแล้ว

เมื่อเธอมองเห็นใบหน้านั้นชัดๆ เธอก็ยิ่งตกใจจนไม่อยากเชื่อ "ทำไมคุณถึงมาอยู่ที่นี่ได้?!"

"จาวตี้? เฉินจาวตี้? หลานคุยกับใครน่ะ? หลานเห็นใครเหรอ?"

"…"

น้ำเสียงกระวนกระวายใจที่ทำให้คนรู้สึกสะอิดสะเอียนดังมาจากปลายสาย

เฉินจินเยว่ก็หมดความอดทนทันที "มีอะไรก็พูดมา ตอนนี้หนูไม่มีเวลามาสานสัมพันธ์กับพวกคุณนะ"

ปลายสายเงียบไป

ถ้าเมื่อก่อนเฉินจินเยว่กล้าพูดแบบนี้กับพวกเขา พวกเขาคงเปิดปากด่าทอเธอไปนานแล้วว่าเป็นของไร้ประโยชน์ คิดว่าตัวเองเป็นคุณหนูไปได้

แต่ตอนนี้มันไม่เหมือนเดิมแล้ว

พวกเขาส่งเสียเฉินเจี๋ยแล้ว ยังมอบส่งเงินเก็บทั้งหมดของตระกูลเฉินไปให้ด้วย

ตอนนี้พวกเขาต้องอาศัยอยู่ในบ้านขนาดแปดสิบตร.ม. กับครอบครัวของลูกชายคนรอง สภาพดูไม่สู้ดีนัก แถมบางครั้งก็ถูกข่มขู่จากเจ้าหนี้ที่มาทวงหนี้บ่อยๆ...

ผู้เฒ่ากดความโกรธในใจลงแล้วพูดต่อด้วยเสียงอ่อนโยน "ลุงรองเป็นห่วงหลาน ให้ปู่มาเรียกหลานกลับมากินข้าวกลางวันด้วยกัน พวกเรามาช่วยกันคิดหาวิธีจัดการหนี้สินโรงงานเถอะ"

เฉินจินเยว่ยิ้มมุมปาก "ค่ะ เดี๋ยวหนูกลับไปมืดๆหน่อย รอเลยนะคะ"

หลังจากวางโทรศัพท์ เธอรีบเดินไปข้างหน้าเจียงฉีอัน ก่อนจะจ้องมองเขาด้วยความตกใจ "คุณเข้ามาที่นี่ได้ไง?"

เจียงฉีอันที่ในใจยังคงตกใจอยู่ แต่เมื่อเห็นคนที่คุ้นเคย เขาก็สงบลง

เห็นเธอกำลังพูดกับกล่องสีดำขนาดเล็ก เขาจึงแอบมองสังเกตไปรอบๆ

ห้องนี้ใหญ่กว่าห้องเมื่อวาน ด้านในสุดมืดสนิท ทำให้มองไม่เห็นว่ามีอะไรอยู่

แต่เต็มไปด้วยสิ่งของ

ใกล้กับขอบประตูมีเตียงเล็ก ๆ อยู่ ข้างๆเตียงมีเสาขนาดเท่าแขนคน ข้างบนมีลูกกลมๆกำลังส่ายไปส่ายมาพร้อมส่งเสียงฟู่ๆ...

เมื่อได้ยินคำถาม เขาก็ได้สติ "ข้าเข้ามาจากร้านเดิมก็มาอยู่ที่นี่เลย"

ในหัวเฉินจินเยว่เต็มไปด้วยความสงสัย

เขาเข้ามาจากจุดเดิม แต่ทำไมเขาถึงเข้ามาโผล่คลังสินค้าได้ล่ะ?

หรือว่าเธออยู่ที่ไหน เขาก็จะโผล่ไปที่นั่น?

นี่มันหลักการอะไรกัน?

เจียงฉีอันเห็นเธอไม่พูดอะไร และเขาก็มองไปที่เตียงเล็กๆนั่น แล้วถามอย่างสนใจว่า "ที่นี่คือห้องนอนของแม่นางหรือ?"

เฉินจินเยว่ไม่รู้จะพูดอะไร "นี่คือคลังสินค้าของโรงงาน เมื่อคืนฉันคิดหาวิธีการขนส่งสินค้าที่นี่น่ะ คิดไปคิดมาก็หลับไป..."

พูดถึงที่นี่ จู่ๆเธอก็ปรบมืออย่างแรง "บังเอิญไปไหม? ที่นี่คลังสินค้านี่นะ!"

เจียงฉีอันไม่เข้าใจ "คลังสินค้างั้นหรือ?"

เมื่อเฉินจินเยว่พูดจบ ก็เดินไปที่มุมหนึ่งแล้วเปิดไฟทั้งหมด

ในขณะนั้นเอง โกดังขนาดใหญ่ก็สว่างไสวราวตอนกลางวัน

ในที่สุดเจียงฉีอันก็ได้เห็นชัดเจนแล้วว่าสิ่งที่อยู่ข้างในมืดๆนั่น ของข้าวที่เต็มไปหมดมันคืออะไร

มันคือเสื้อกันหนาวผ้าฝ้ายแบบเดียวกับเมื่อวานทั้งหมดเลย!

แพ็คบรรจุเสร็จสรรพ!

เรียบร้อยและเป็นระเบียบ!

เขารีบผลักรถเข็นมาตรงหน้าของเฉินจินเยว่ และพูดว่า "ยอดเงินส่วนที่เหลือ! แม่นางลองดูว่าพอหรือไม่?"

เฉินจินเยว่เพิ่งจะสังเกตเห็นว่าเขาเข็นรถเข็นที่บรรทุกกล่องรูปร่างต่างๆ มาด้วย

พอเธอเปิดกล่องเล็กที่อยู่ด้านบน ดวงตาของเธอก็เปล่งประกายทันที

"พอค่ะ พอที่สุดแล้ว"

ทั้งหมดเป็นเครื่องประดับเพชรพลอยที่ละเอียดประณีต!

ร่ำรวยแล้วจ้า!

เงินฝากกำลังจะเพิ่มขึ้นแล้ว!

เธอไม่สามารถหยุดที่จะชมมันทีละชิ้นได้ เธอจับมันลงมาอย่างระมัดระวัง แล้วเปิดกล่องที่สองออกซึ่งเต็มไปด้วยเครื่องลายเคลือบและเครื่องปั้นดินเผาทั้งขนาดใหญ่และขนาดเล็ก!

กล่องที่สามเป็นกล่องที่ใหญ่ที่สุด ด้านบนมีแจกันคู่หนึ่ง ส่วนด้านล่างมีสิ่งของที่แบ่งบรรจุไว้ในกล่องอย่างเป็นระเบียบ ซึ่งทั้งหมดเป็นของประดับตกแต่ง

เฉินจินเยว่ติดใจการเปิดกล่องแบบสุ่มๆดู เธอเปิดดูทีละกล่อง

ทุกกล่องเต็มไปด้วยกลิ่นของเงิน พุ่งกระแทกหัวเธอที่เดิมทีก็ยังไม่ค่อยจะมีสติดี

แต่เมื่อเธอเปิดกล่องที่อยู่มุมที่สุด รูปแบบมันเปลี่ยนไป

ข้างในเป็นเศษไม้กองใหญ่ ทั้งยังมีเขม่าดำๆติดอยู่ เพิ่งดึงออกมาจากกองไฟเหรอ?

สายตาอันเฉียบคมของเธอสังเกตเห็นว่าเนื้อไม้เหล่านี้มีลักษณะพิเศษ เธอหยิบกระเป๋ามา แล้วนำประตูไม้เล็กๆ ที่ขายไม่ออกจากเมื่อวาน พร้อมกับเครื่องมือสำหรับตรวจสอบแบบต่างๆ ออกมา…

เจียงฉีอันที่ได้ยินเธอบอกว่าพอ ขาของเขาก็ขยับเดินตรงไปยังสินค้าที่กองเป็นเนินโดยไม่รู้ตัว

การได้ยินว่ามีหนึ่งแสนสี่หมื่นชุด กับการมาได้เห็นของจริงจำนวนหนึ่งแสนสี่หมื่นชุดนี่ ความรู้สึกที่ได้มันช่างแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง

ตอนนี้เลือดในร่างกายของเขากำลังเดือดพล่าน!

ทหารและชาวบ้านที่ชายแดนรอดแล้ว!

เมื่อเขาหันกลับไปมองเฉินจินเยว่อีกครั้ง ก็พบว่าเธอกำลังตั้งใจศึกษากองเศษไม้อย่างจริงจัง โดยนั่งอยู่ท่ามกลางกองกล่องลัง

เขาก้าวเข้าไปสองสามก้าวและพูดว่า "นี่คือสิ่งที่ทหารข้าเจอในร้านที่ข้าเข้ามา พวกเขาบอกว่าวัสดุนี่พิเศษมาก เผาไม่ไหม้ ฟันไม่ขาด พอได้ยินมาว่าแม่นางชอบของหายาก ก็เลยส่งมาพร้อมกัน"

เฉินจินเยว่เดาไว้ไม่ผิด ประตูบานนี้ถูกถอดออกมาจากชุดตัวต่อของบ้านสไตล์โบราณ

ส่วนกองไม้ที่เจียงฉีอันนำมา ก็เป็นส่วนหนึ่งของบ้านสไตล์โบราณเช่นกัน

เธอเริ่มลงมือประกอบทันที

"ฉันชอบมากจริงๆเลยค่ะ ฝากขอบคุณลูกน้องคุณด้วยนะ!"

"เช่นนั้น ข้าเริ่มขนของได้เลยใช่หรือไม่?"

"…"

เฉินจินเยว่เงยหน้ามองเขา สัมผัสเข้ากับเสื้อคลุมที่เขาคลุมไว้อย่างแน่นหนา "คุณไม่ร้อนเหรอคะ?"

พอเธอถามแบบนั้น เจียงฉีอันถึงเพิ่งจะรู้สึกว่าจริงๆ แล้วร้อนมาก

ก่อนหน้านี้มัวแต่ตื่นเต้น ไม่ได้สังเกตเห็นว่าห้องนี้แปลกประหลาด ร้อนกว่าห้องเมื่อวาน...

คลังสินค้าไม่มีเครื่องปรับอากาศ

เฉินจินเยว่ลุกขึ้น ช่วยยกพัดมาให้คุณลูกค้ารายใหญ่อย่างกระตือรือร้น ก่อนจะวางข้างเขาแล้วกดเปิดเครื่อง "รถเข็นอยู่ทางนั้นนะคะ คุณยกไปก่อน เดี๋ยวฉันทำงานเสร็จแล้วจะมาช่วย"

พูดจบเธอก็กลับไปทุ่มเทกับการประกอบอีกครั้ง

เจียงฉีอันไม่ได้สนใจคำพูดท้ายๆ ของเธอ สายตาจับจ้องอยู่ที่สิ่งประหลาดที่กำลังหมุนไปมา

ข้างในมันปล่อยลมออกมาได้ด้วย เย็นสบายมาก

เขามองอยู่สักพัก ก็คิดได้ว่าร้านนี้และแม่นางผู้นี้แปลกพิกลอยู่แล้ว เขาเลยไม่คิดอะไรมาก เขาปลดเสื้อคลุมออก วางไว้ข้างๆ

ทำงานกันเถอะ!

…

เฉินจินเยว่ต่อไม้ชิ้นสุดท้ายเสร็จ อยู่ๆ ในหัวก็ปรากฏภาพบ้านสไตล์โบราณสองชั้นที่มีลานบ้าน แต่มีเพียงห้องสองห้องและประตูรั้วไม้ไผ่เท่านั้นที่เห็นได้ชัดๆ

ส่วนที่เหลือทั้งหมดเป็นเพียงเงาลางๆ ริบหรี่ มองเห็นเพียงโครงร่างรางๆ เท่านั้น

เมื่อเธอจดจ่อสมาธิ ก็สัมผัสได้ถึงสิ่งต่างๆ ภายในนั้น…

เจียงฉีอันที่ยกของเสร็จไปอีกหนึ่งรอบ ก็เห็นแม่นางผู้นั้นอ้าปากค้างเล็กน้อยเหม่อลอยนั่งอยู่กับพื้น

เขาเอ่ยปากถามอย่างอดไม่ได้ "แม่นางเฉิน? เจ้าเป็นอะไรงั้นหรือ?"

เฉินจินเยว่เงยหน้าขึ้น พร้อมยิ้มสดใสให้กับใบหน้าหล่อเหลาคมคายของเขา "ฉันเหมือนจะเจอสาเหตุที่คุณเข้ามาที่นี่ได้แล้วล่ะ!"