บทที่ 5

เมื่อได้เห็นใบหน้าของคนที่ตนเกลียดนั้น เซียวเฉิงหยู่ก็เกือบจะร้องไห้ออกมาด้วยความดีใจ

จากนั้นก็รีบก้าวไปข้างหน้า แล้วดึงเขาเข้ามาสำรวจตั้งแต่หัวจรดเท้า ก่อนจะจ้องมองมาที่มวยผมอันหละหลวมของเขา "ปิ่นปักผมของท่านล่ะ? เหตุใดจึงเป็นเช่นนี้?"

พูดจบ สายตาของเขาก็จับจ้องไปที่เสื้อผ้ากองโตที่อยู่ข้างๆ

การที่อยู่ดีๆ ก็เห็นใครบางคนออกมาจากห้องนั้น มันทำให้แม่ทัพเซียวตกใจเป็นอย่างยิ่ง

แต่เขาก็ยังพอมีสติอยู่

จากนั้นเสียงตวาดก็ดังขึ้น "เซียวเฉิงหยู่!"

เซียวเฉิงหยู่รู้สึกตัว แล้วรีบปล่อยมือที่จับตัวเขาเอาไว้ "ฝ่าบาทโปรดอภัย!"

และแม้ว่าจะพูดออกมาเช่นนี้ แต่ดวงตาคู่นั้นก็ยังคงสอดส่องมองมาที่อีกฝ่ายอย่างสนอกสนใจ สลับกับเหลือบมองไปยังเสบียงที่สูงเหมือนดั่งเนินเล็กๆ ที่ไม่อาจละเลยไปได้

ราวกับรอคำอธิบายอยู่

เจียงฉีอันที่รู้สึกสบายอกสบายใจอยู่ ก็ไม่ได้โกรธเลยแม้แต่น้อย "พวกเจ้ารอสักประเดี๋ยวนะ ข้าจะไปขนย้ายสินค้าก่อน แล้วจักอธิบายให้พวกเจ้าฟังในภายหลัง"

คนทั้งหลายยังไม่ทันได้กลับคืนสติจากเสบียงที่เต็มรถ ก็กลับได้ยินคำนี้ขึ้นมาเสียก่อน

ยังมีสินค้าอีกงั้นรึ?!

"ข้าจะเข้าไปกับท่าน!" เซียวเฉิงหยู่พูดอย่างไม่คิด

เจียงฉีอันคิดขึ้นได้ว่าพรุ่งนี้จะมีสินค้าจำนวนมาก "งั้นลองดูเถิด"

ทั้งสองเดินพากันเข้าไปด้านหลัง

หลังจากก้าวผ่านประตูบานนั้นมา เมื่อเจียงฉีอันมองไปยังด้านหลัง ก็พบว่าไม่มีผู้ใดอยู่เลยตามที่คาดเอาไว้ และรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย

มีเพียงเขาเท่านั้นที่ได้รับอนุญาตให้เข้าออกร้านค้านี้ได้จริงๆ เสียด้วย

จากนั้นเขาก็เอาสินค้าในรถเข็นอีกคันหนึ่งออกไปโดยไม่สนใจใคร

และทันทีที่ออกไปก็เจอแม่ทัพเล็กเซียวที่จ้องมองมาที่เขา ด้วยสีหน้าอันขุ่นเคือง

"หรือว่า จะลองดูอีกครา?"

"…"

หลังจากพยายามอยู่หลายครั้ง เซียวเฉิงหยู่ก็นิ่งเงียบไป

และไปยืนอยู่ข้างๆ อย่างเงียบๆ คอยมองดูเขาขนย้ายเพียงลำพังโดยไม่พูดไม่จาใดๆ

ส่วนกลุ่มทหารที่ยืนอยู่รอบๆ ก็พากันทำหน้าเหลอหลา เมื่อเห็นเจียงฉีอันเดินเข้าไปดันรถเข็นที่เต็มไปด้วยเสื้อผ้า ออกมาจากร้านค้าอันว่างเปล่า

สีหน้าของพวกเขามีตั้งแต่ตกใจไปจนถึงปีติยินดี

พวกเขาปรับตัวเข้ากับสภาพแวดล้อมของชายแดนได้แล้ว และยังไม่ต้องเตรียมเสื้อผ้ากันหนาวเฉกเช่นปีที่ผ่านๆ มาอีกด้วย

ที่พวกเขาฝึกซ้อมกันทุกวัน มันก็เพียงพอที่จะทนต่ออากาศหนาวเย็นได้

แต่ที่ชายแดนในปีนี้ ดูเหมือนจะจงใจให้ผู้คนแข็งตายไปเสียอย่างนั้น

ซึ่งไม่ว่าจะฝึกซ้อมให้นานเพียงใด แขนขาทั้งสี่ก็แข็งจนไม่อาจเคลื่อนไหวได้

เสื้อคลุมและเสื้อนวมขนที่พวกเขาเคยมองข้ามมาก่อนหน้านี้ ตอนนี้ในสายตาของพวกเขา กลับกลายเป็นความหวังที่จะได้มีชีวิตอยู่รอดต่อไปอย่างแท้จริง...

ส่วนทางด้านแม่ทัพอาวุโสเซียวก็ยังคงสงบนิ่งอยู่ และเมื่อคืนสติกลับมาได้เขาก็รีบสั่งให้เหล่าทหารนำข้าวของไปยังค่ายทหารทันที

ในครั้งสุดท้ายที่เจียงฉีอันเข้าไป เขาก็นึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ "แม่ทัพเล็กเซียวตอนมาเจ้าได้นำเงินมาด้วยหรือไม่?"

เซียวเฉิงหยู่ผงะไปชั่วครู่ ก่อนจะเข้าใจได้ในทันที ว่าฝ่าบาทผู้ไร้ประโยชน์ผู้นี้ได้ใช้ของมีค่าทั้งหมดบนตัวมาแลกกับเสื้อผ้าเหล่านี้เป็นแน่แท้

เมื่อมองไปยังมวยผมที่ยุ่งเหยิงเล็กน้อยจนหมดสภาพของเขา เขาก็รู้สึกตงิดๆ ขึ้นมาในใจ

"ข้าเอามาเยอะใช้ได้อยู่ หากไม่พอ ข้าจะสั่งคนให้กลับไปเอามาอีกขอรับ!" เซียวเฉิงหยู่หยิบถุงเงินใบใหญ่ออกมา และเนื่องจากเตรียมจะมาซื้อข้าวของ จึงมีเงินติดตัวมามากกว่าเจียงฉีอัน

ซึ่งล้วนแต่เป็นทองคำแท่งเนื้อดี

เมื่อแม่ทัพอาวุโสเซียวที่อยู่ข้างๆ ได้ยินเข้า เขาก็ไม่พูดพร่ำทำเพลงรีบหยิบเอาถุงเงินออกมาจากใต้ท้องแขนแล้วพูดว่า "เอาทั้งหมดนี้ของข้าไปด้วยเถิด!"

บนใบหน้าฟกช้ำของเหล่าพลทหารที่ติดตามมาด้วยก็มีความตื่นเต้นผุดขึ้นมา จากนั้นพวกเขาต่างก็นำเงินส่วนตัวออกมาจำนวนหนึ่ง "ฝ่าบาท ข้าเองก็พอมีอยู่บ้างขอรับ!"

"ข้าก็มี!"

"ข้าด้วย ข้าด้วย!"

"…"

เดิมทีเจียงฉีอันอยากจะบอกว่าพอแล้ว แต่พอมองเห็นแววตาอันคาดหวังเหล่านั้น เขาก็รับมาทั้งหมด ราวกับเป็นการจัดซื้อครั้งสุดท้าย

ทางด้านเฉินจินเยว่เองก็ได้ใช้แรงไปไม่น้อยในระหว่างที่เขาขนย้ายของ

และรถเข็นสองสามคันสุดท้ายก็ไม่จำเป็นต้องให้เธอช่วยอีก เธอจึงนั่งลงมาสังเกตเจ้าวัตถุสองชิ้นนั้นอีกครั้ง

ฝีมือล้วนละเอียดอ่อน

แต่ก็ไม่รู้ว่าผู้เฒ่าเฉียนจะให้สักเท่าไหร่...

ทันใดนั้น ถุงเงินหลากหลายแบบก็วางกองรวมกันอยู่บนโต๊ะของเธอ

เธอเงยหน้าขึ้น และมองตรงไปยังชายหนุ่มที่อยู่ตรงข้าม

"ของพวกนี้เป็นเงินมัดจำ ไว้ข้าจักมาเอาสินค้าในวันรุ่ง" สายตาของเขานั้นจริงจัง ซึ่งแสดงให้เห็นว่าเขาต้องการจะเอาสินค้านั้นมาไว้ในมืออย่างแน่วแน่

เฉินจินเยว่ก้มหน้ามองไปที่กองเงินมัดจำนั่นอีกครั้ง

มีทั้งทองคำแท่งสุดแวววาว และแท่งเงินกระจัดกระจาย ไปจนถึงแผ่นทองแดง

เห็นได้ชัดว่าสภาพอากาศไม่ค่อยสู้ดีนัก และเต็มไปด้วยความหนาวเย็น แต่ก็ยังมีความหวัง และความสามัคคีอันอบอุ่นอีกนับไม่ถ้วน

เธอพยักหน้าและรับเงินมา พร้อมกับเตือนขึ้นว่า "พรุ่งนี้อย่าใช้เงินหรือทองมาชำระงวดสุดท้ายเลยค่ะ เอาเป็นของหายากที่มีความประณีตมาจะดีกว่า จำพวกภาชนะ เครื่องใช้บนโต๊ะอาหาร เครื่องประดับ และอัญมณีพวกนั้นค่ะ"

เหรียญโบราณมีมากเกินก็ไม่ค่อยจะมีมูลค่า

ทั้งนี้ยังเป็นการยากที่จะอธิบายถึงที่มาของเงินและทองคำจำนวนมากที่หลั่งไหลเข้าสู่ตลาด

แต่ใน 'มรดกตกทอด' ของเธอนั้นมีของโบราณอยู่มากมาย...

เจียงฉีอันหันหน้ากลับมาแล้วหยุดคิดอยู่ชั่วครู่ จากนั้นก็มองดูเธอด้วยสายตาประหลาดใจ เธอขาดแคลนเงินอยู่ไม่ใช่เหรอ?

แต่ในเมื่อเธอต้องการเช่นนี้ เขาก็ไม่ได้ถามอะไรต่อ เพียงแค่พยักหน้ารับ "ได้"

…

หลังจากเฉินจินเยว่ส่งเขากลับออกไปแล้ว ก็ได้รับสายเข้ามาจากผู้เฒ่าเฉียน

เสียงจากปลายสายนั้นตื่นเต้นมาก "เสี่ยวเยว่ ผมได้ค้นหาข้อความที่แกะสลักลงบนหยกโบราณในวรรณกรรมดูแล้วนะ จริงๆ แล้วมันคล้ายกับราชวงศ์เว่ยจิ้นหนานเป่ยเฉา มันคล้ายตัวอักษร 'เชียง' แต่ยังต้องการการพิสูจน์อีก!"

เฉินจินเยว่ที่ได้ยินคำว่าเจียง หัวใจก็เต้นแรงจนแทบจะหลุดออกมา "อาณาจักรเจียง ได้มีบันทึกที่เกี่ยวข้องในหนังสือประวัติบ้างไหมคะ?"

"มีนะ มีอาณาจักรเจียงโบราณดำรงอยู่ในยุควสันตสารทและรณรัฐ แต่ข้อมูลพื้นฐานไม่สอดคล้องกับหยกโบราณชิ้นนี้โดยสิ้นเชิง ต่อจากนี้ถ้าคุณมีของอะไรในช่วงยุคนี้อีก ต้องติดต่อผมมาทันทีเลยนะ! เรื่องราคาต่อรองกันได้!"

"งั้นตอนนี้คุณพอจะมีเวลาไหมคะ?"

"…"

หลังจากวางสายแล้ว เธอก็นำสิ่งของไปหาผู้เฒ่าเฉียนทันที

ฝ่ายการเงินน่าจะจ่ายเงินเดือนให้แล้ว และถึงแม้จะไม่ได้จ่ายครบ แต่เมื่อได้ยินว่ามีลูกค้ามาดูเสื้อผ้า อย่างน้อยคนงานก็เห็นถึงความหวัง

และไม่ได้คอยจับจ้องดูเธออีกต่อไป

ประจวบเหมาะเป็นเวลามื้อเย็น ทั้งสองจึงนัดกันที่ร้านอาหาร

เมื่อเฉินจินเยว่มาถึงยังห้องอาหารส่วนตัว ก็พบว่าด้านในไม่ได้มีเพียงผู้เฒ่าเฉียนเท่านั้น และบรรยากาศก็ดูแปลกๆ เล็กน้อย

แต่เธอไม่ได้รับรู้ในทันที เพียงแค่แปลกใจเพียงอย่างเดียว "อาจารย์? อาจารย์มาได้ยังไงคะเนี่ย?"

คนที่มาด้วยก็คืออาจารย์ที่ปรึกษาของเฉินจินเยว่เอง

เขาและผู้เฒ่าเฉียนต่างก็เป็นคนในเมืองหลวง เธอนั้นรู้สึกขอบคุณมากที่ผู้เฒ่าเฉียนเดินทางมารับของถึงในตำบล แต่คิดไม่ถึงว่าอาจารย์ก็ยังมาด้วยตัวเองอีกด้วย

"ถ้าฉันไม่มา ก็ไม่รู้ว่าใครบางคนจะใช้ชื่อของฉันมาเอาเปรียบขนาดไหนน่ะสิ" ศาสตราจารย์เหยียนเหลือบมองไปที่ผู้เฒ่าเฉียนอีกครั้ง แล้วพูดออกมาอย่างแผ่วเบา

ผู้เฒ่าเฉียนรู้สึกกินปูนร้อนท้องขึ้นมาเล็กน้อย "แกก็รู้ว่า ของมันไม่มีมาตรฐาน และฉันก็ประเมินราคาอยู่ในฐานราคาปกติ..."

เขาเป็นนักธุรกิจ เขาเองก็กลัวที่จะประเมินราคาสูงเกินไป จนทำการค้าขายที่ขาดทุนน่ะสิ

ถ้าจะโทษก็ต้องโทษที่เขาเอาหยกโบราณมาโชว์ในกลุ่มเพื่อนเก่าทันทีที่ได้มันมา และถูกเหล่าคนที่ชอบสะสมของโบราณและมีความมั่งคั่งหลายคนสนใจเข้า จนประมูลกันสูงถึงยี่สิบห้าล้านบาท

นี่ถ้าไม่ใช่เพราะ ผู้เฒ่าเหยียนได้ยินเข้า จนรีบมาฆ่ากันทันทีหลังเลิกสอน

และพอเพิ่งพบกันก็พูดจาเหน็บแนมเขาอยู่นับครึ่งชั่วโมง

"อีกอย่าง ฉันเองก็ไม่ได้ออกมาด้วยหรือไง" เขาอธิบายอย่างอ่อนแรง พร้อมทั้งมองเขาด้วยแววตาเว้าวอน

ไม่ต้องพูดแล้ว ให้เกียรติเขาต่อหน้าลูกค้าหน่อยสิ

เฉินจินเยว่มองดูผู้เฒ่าหัวหงอกทั้งสองโต้เถียงกัน ก็รู้สึกขบขันเล็กน้อย

หากศาสตราจารย์เหยียนรู้สึกว่าชายชราผู้นี้ไม่น่าเชื่อถือ ก็คงไม่มานั่งพูดจาเหน็บแนมอยู่ตรงนี้หรอก เธอจึงช่วยพูดให้คลี่คลายขึ้นว่า "มีอาจารย์ช่วยเป็นหูเป็นตาให้ ไม่โดนหลอกหรอกค่ะ!"

ผู้เฒ่าเฉียนก็ยิ้มแย้มขึ้นมาทันที "ใช่แล้ว ใช่แล้ว! เสี่ยวเยว่นี่รู้เรื่องดีจริงๆ! รีบให้ผมดูเถอะ ว่ายังมีของดีอะไรอีก!"

และถึงแม้ว่าศาสตราจารย์เหยียนจะยังโมโหอยู่ แต่เหตุผลส่วนใหญ่ที่มาด้วย ก็เพื่อของพวกนี้นี่แหละ

ดังที่ผู้เฒ่าเฉียนกล่าวเอาไว้ ว่ายุคที่ไม่รู้จัก เป็นยุคที่น่าดึงดูดสำหรับนักประวัติศาสตร์และนักสะสมเป็นอย่างยิ่ง

เฉินจินเยว่ก็ไม่พูดเยอะให้มากความ เธอหยิบเอาของออกมาทีละชิ้น

ซึ่งบรรจุอยู่ในกล่องของโบราณปลอมที่ครอบครัวเฉินส่งมาให้ก่อนหน้านี้ จากนั้นเธอจึงเลือกเหรียญทองสัมฤทธิ์สองสามเหรียญ ทองคำแท่งสามก้อน แหวนหยกทรงยิงธนูหนึ่งชิ้น และปิ่นปักผมหยกขาวอีกหนึ่งชิ้นออกมา

และยังมีประตูไม้ที่ไม่ทราบว่าทำจากวัสดุอะไรอยู่ในกองของโบราณปลอมนั่นด้วย...