บทที่ 4

"แน่นอนว่าฉันก็เป็นเหมือนคุณค่ะ!" แววตาของเฉินจินเยว่เต็มไปด้วยความสงสัย "แต่ก่อนหน้านี้คุณเข้ามายังไง? และออกไปยังไงคะ? ทำไมคนอื่นถึงไม่เห็นคุณเดินไปเลย?"

"เจ้าไม่รู้ว่าข้าเข้ามาได้เยี่ยงไร?" เจียงฉีอันไม่อยากจะเชื่อ "เจ้าไม่ใช่เจ้าของร้านหรอกหรือ?"

"…"

ในระหว่างที่ต่างฝ่ายต่างหยั่งเชิงกันเป็นเวลานานกว่าสิบนาที ทั้งสองฝ่ายก็ได้รู้เบื้องลึกของอีกฝ่ายโดยคร่าวๆ

แต่ก็ต้องตกอยู่ในความเงียบที่ไม่มีที่สิ้นสุด

"อาณาจักรเจียงเหรอ?"

เฉินจินเยว่มั่นใจว่าในคลังความรู้ของตนนั้น ไม่เคยมีราชวงศ์นี้ปรากฏอยู่เลย

เธอสอบถามเขาอย่างรอบคอบว่า "คุณบอกว่าคุณเป็นองค์ชายหกของอาณาจักรเจียง ซึ่งถูกส่งไปยังชายแดน แล้วเจอกับพายุหิมะที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนในรอบศตวรรษ และขณะที่กำลังตระเวนหาเสบียงคุณก็เดินเข้ามาในห้องทำงานของฉันโดยบังเอิญ และคิดว่าฉันเป็นคนนำพาคุณเข้ามาในนี้งั้นเหรอคะ?"

เจียงฉีอันสะอึกไปราวกับมีก้อนอะไรติดอยู่ตรงลำคอ และอดที่จะชี้แจงแถลงไขออกไปไม่ได้ว่า "มิใช่ถูกส่งตัวมา เป็นการอาสามาเองในนามของฝ่าพระบาท เพื่อเพิ่มขวัญกำลังใจในชายแดน!"

เขามั่นใจว่า เขาเลือกแนะนำเฉพาะเรื่องที่รู้จักกันดีในเขตชายแดนเท่านั้น แต่ไม่คิดว่าแม่นางผู้นี้จะเข้าใจแก่นแท้ของมันได้อย่างง่ายดาย

ไม่เพียงแค่เปิดเผยเรื่องของจักรพรรดิเท่านั้น แต่ยังรับรู้ถึงความคิดของเขาอีกด้วย

เขาเคยสงสัยว่าการที่เขาเข้ามายังที่นี่ได้นั้นมันเป็นความผิดของเธอ

"บนถนนสายนี้ไม่มีร้านเสื้อผ้าสำเร็จรูปอื่นอีกแล้ว มีก็แต่ร้านของเจ้าที่ยังเปิดค้าขายอยู่ และเผอิญว่าเราเองก็ต้องการจะ..."

เขากระแอมเบาๆ อย่างประหม่า ก่อนจะถามขึ้นต่อว่า "เจ้ากล่าวว่าเจ้าเป็นคนมาจากยุคหลังพันปี และหากออกไปจากประตูบานนี้ ก็จะเป็นโรงงานของเจ้า ซึ่งอยู่ในช่วงกลางฤดูร้อน แต่ในโรงงานของเจ้ากลับมีเสื้อคลุมผ้าฝ้ายทำนองนั้นอยู่เยอะแยะมากมายกระนั้นรึ?"

เฉินจินเยว่พยักหน้าตอบรับ "ถูกต้อง"

"เหตุใดจักต้องทำเสื้อคลุมบุผ้าฝ้ายจำนวนมากในช่วงกลางฤดูร้อนด้วยล่ะ?"

"…"

เฉินจินเยว่ใจแทบจะวายไปชั่วขณะ

ทำไมน่ะเหรอ?

ก็เพราะเฉินเจี้ยนกั๋วนั้นทางตันไปหมดแล้ว และพยายามจะดึงตัวเองกลับมาจากสถานการณ์ที่เคยเป็น และเติมเต็มข้อผิดพลาดก่อนหน้านี้ทั้งหมดซะ

แต่ไม่เคยคิดว่าจะตกเข้าไปในหลุมที่ใหญ่ยิ่งกว่าอย่างแน่นอน...

เธอพิจารณาคำพูดอย่างรอบคอบก่อนจะพูดขึ้นว่า "ประเทศของเรามีประชากรจำนวนมาก และความต้องการก็สูงมากเช่นกัน บางคนก็แสวงหาการได้กินอิ่มนอนหลับ ส่วนบางคนก็แสวงหาแฟชั่น ซึ่งก็คือรูปแบบที่แปลกใหม่ ดังนั้นก่อนที่ฤดูหนาวจะมาถึง นักธุรกิจบางคนจึงได้สั่งซื้อสินค้าใหม่จำนวนมากล่วงหน้าเพื่อเตรียมพร้อมเอาไว้ค่ะ"

เจียงฉีอันถามขึ้นอย่างลืมตัวว่า "สินค้าชุดนี้ของเจ้าก็คงเป็นคนอื่นที่สั่งเอาไว้ใช่หรือไม่?"

"เป็นเช่นนั้นค่ะ"

เฉินจินเยว่เห็นเขามีท่าทีผิดหวัง จึงพูดขึ้นต่อว่า "แต่จุดประสงค์ของเสื้อผ้าคือการให้ความอบอุ่น และหากคุณต้องการ ฉันก็จะขายให้คุณก่อนค่ะ"

เจียงฉีอันหรี่ตาลงเล็กน้อย "จริงหรือไม่?'"

"ยังมีอีกหลายเดือนกว่าจะถึงฤดูหนาว ของคนอื่นไว้ฉันค่อยทำก็ได้ค่ะ" เธอพยายามรักษาภาพลักษณ์ของตัวเองในฐานะที่เป็นนักธุรกิจที่น่าเชื่อถืออย่างดีที่สุด

"เช่นนั้นราคาก็..."

"สกุลเงินที่นี่มันแตกต่างจากอาณาจักรของคุณ ซึ่งยากที่จะกำหนดราคาได้ คุณให้ตามที่เห็นสมควรเถอะค่ะ"

อย่างไรก็ตามสิ่งที่เขาให้นั้นล้วนแต่เป็นของโบราณ และมูลค่าของมันก็ไม่ได้ลดน้อยลงเลย

นอกจากนี้ หยกชิ้นนั้นที่เขาให้มาก่อนหน้านี้ก็ยังมีมูลค่าที่คงเหลืออยู่ไม่น้อยเลยทีเดียว

เดิมทีเจียงฉีอันคิดว่าเธอจะฉวยโอกาสรีดไถเขา ซึ่งแม้ว่าเธอจะไม่ได้พูดออกมาอย่างชัดเจน แต่เขาก็เข้าใจได้ตั้งแต่การสนทนาในครั้งแรก ว่าตอนนี้เธอนั้นขาดแคลนเงินอยู่

แต่อย่างไรก็ตามอีกฝ่ายกลับไม่ได้เรียกร้องสิ่งใดเลย ทั้งยังเข้าใจเขา และให้เขาให้เธอไปตามที่เห็นสมควร ทำให้เขาดูเหมือนดั่งเป็นคนเลวที่ไปคาดเดาผู้มีคุณธรรมสูงส่ง

เจียงฉีอันโค้งคำนับ และยกมือขึ้นอย่างเคร่งขรึม "ในนามของทหารและพลเรือนหลายแสนคนที่อยู่ ณ ชายแดน ข้าอยากจะขอขอบน้ำใจสำหรับความชอบธรรมของเจ้า!"

เฉินจินเยว่ลุกขึ้นยืนอย่างประหม่า ก่อนจะโบกมือซ้ำแล้วซ้ำอีก

ขอบคุณอะไรกัน? เธอยังไม่ได้ขอบคุณเขาเลยด้วยซ้ำ!

"ก่อนหน้านี้ฉันได้โชว์เสื้อผ้าตัวอย่างให้คุณดูไปแล้ว คุณอยากได้แบบไหนบ้างคะ?" เธอถามขึ้นอย่างรวดเร็ว

"เอาหมด"

หลังจากที่เจียงฉีอันพูดจบ เขาก็หยิบเอาถุงเงินและทองออกมาจากใต้ท้องแขน จากนั้นก็หยิบเอาแหวนหยกทรงยิงธนูอันมีค่าที่อยู่บนตัวเขาออกมา

พร้อมทั้งไตร่ตรองอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะถอดเอาปิ่นปักผมหยกขาวที่ปักอยู่บนศีรษะมาวางลงบนโต๊ะ

"แม่นางประเมินดูของพวกนี้เถิดว่าสามารถซื้อเสื้อผ้ากันหนาวได้สักกี่ตัวกัน?" เขาเองก็ไม่รู้ราคาที่แน่ชัด แต่เขาก็ได้แสดงความจริงใจออกมาอย่างเต็มที่

เฉินจินเยว่เอื้อมมือขึ้นหยิบสิ่งของเหล่านั้นมาตรวจสอบอย่างละเอียด พวกมันล้วนเป็นของโบราณของแท้ทั้งนั้นเลย

ซึ่งมีอายุทางประวัติศาสตร์ใกล้เคียงกับจี้หยกมังกรเล่นน้ำชิ้นก่อนหน้านี้...

"คุณรอสักครู่นะคะ"

เธอวางข้าวของอย่างระมัดระวัง พร้อมทั้งหยิบโทรศัพท์มือถือ ที่เพิ่งได้รับเงินโอนเข้าบัญชีจำนวนสิบล้านเมื่อสักครู่นี้ขึ้นมา ก่อนจะกดโทรไปยังฝั่งโกดัง

ซึ่งก็ไม่น่าแปลกใจ ทันทีที่ทางนั้นรับสายก็เรียกร้องเงินเดือนโดยทันใด

เฉินจินเยว่ก็พูดขึ้นด้วยความมั่นใจอย่างเต็มที่ว่า "เงินเข้าบัญชีแล้วค่ะ เดี๋ยวจะจ่ายส่วนหนึ่งให้เร็วๆ นี้เลยค่ะ คุณจัดคนงานสักสองสามคน ให้เอาเสื้อคลุมผ้าฝ้าย เสื้อคลุมทหาร เสื้อกันหนาวและกางเกงกันหนาว แบ่งตามขนาดไซส์ต่างๆ อย่างละสามร้อยชุด มาที่ห้องทำงานของฉันหน่อยค่ะ"

เมื่อฝั่งนั้นได้ยินเรื่องจ่ายเงินเดือน ท่าทีก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย "เอาของมากมายขนาดนี้ไปวางไว้ในห้องทำงานทำไมเหรอครับ?"

"ลูกค้าต้องการตรวจสอบตัวอย่าง รีบส่งมาโดยเร็วที่สุดเลยนะคะ" เฉินจินเยว่พูดจบก็วางสายลงโดยทันที

ยิ่งพูดน้อยก็ยิ่งผิดพลาดน้อย

ลูกค้าคือพระเจ้า

ตอนนี้นอกจากเธอแล้ว คนที่หวังอยากจะกำจัดชุดผ้าฝ้ายล็อตนั้นไปให้ได้มากที่สุดก็คือคนงานเหล่านี้เอง

ก่อนจะเงยหน้าขึ้นพบกับสายตาอันสงสัยของเจียงฉีอัน เธอจึงอธิบายขึ้นว่า "ฉันได้แจ้งให้คนงานนำเสื้อผ้ามาส่งที่นี่ และให้เสื้อผ้าคุณไปอย่างละสองสามร้อยชุดก่อนค่ะ คนอื่นๆ ไม่สามารถเข้ามาได้ และการขนส่งก็ไม่สะดวก"

หลักสำคัญคือข้อจำกัดของสถานที่ที่ทำการซื้อขาย ถ้าเธอต้องการมากกว่านี้ เธอก็ไม่อาจหาข้ออ้างที่เหมาะสมได้อีกแล้ว

เจียงฉีอันพยักหน้าอย่างเรียบนิ่ง ยอมรับในการจัดการของเธอ

เธอเหลือบมองไปยังกล่องสีดำเล็กๆ ที่เธอวางเอาไว้บนโต๊ะ พร้อมทั้งสำรวจอย่างเงียบๆ อยู่เป็นระยะๆ

นี่มันอะไรกันแน่?

มันสามารถส่งข่าวไปยังภายนอกได้หรือไม่?

นี่มันจริงหรือไม่จริงกันนะ?

ในไม่ช้า เมื่อเขาเห็นรถเข็นที่เต็มไปด้วยเสื้อผ้าหนาเตอะเข้ามาจากประตูด้านนอก ความสงสัยทั้งหมดก็จางหายไป

เป็นเสื้อคลุมบุผ้าฝ้าย!

เสื้อคลุมบุผ้าฝ้ายที่มีคุณภาพดีและใหม่เอี่ยมอันอบอุ่นจำนวนมากมาย!

การซื้อขายนี้ช่างน่าตื่นเต้นและน่าตกใจเกินไปเสียแล้ว

เพื่อหลีกเลี่ยงความวุ่นวายจากฝูงชน เฉินจินเยว่เพียงแต่ขอให้คนงานส่งข้าวของมายังตรงทางเดิน และเธอก็เป็นคนเข็นรถเข็นเล็กๆ เข้ามาด้วยตนเอง

นักศึกษาของมหาวิทยาลัยที่ทำหน้าที่เป็นผู้ส่งสินค้าได้ส่งของมาจนครบรอบสุดท้าย ก็รู้สึกร้อนมากจนเกินจะทนไหว

เธอพิงตัวลงหน้าโต๊ะทำงาน แล้วเปิดฝาขวดน้ำดื่มขึ้นมาดื่มหนึ่งอึก ก่อนจะพูดกับเจียงฉีอันที่อยู่ข้างๆ ว่า "ของทั้งหมดอยู่นี่แล้วค่ะ คุณย้ายออกไปได้เลย"

เจียงฉีอันมองมาที่เธอแบบนี้ เขาเชื่ออย่างสนิทใจ ในสิ่งที่เธอเพิ่งพูดถึงไปเมื่อครู่นี้ว่าเป็นช่วงกลางฤดูร้อน

เงินเพียงเล็กน้อยนั้นสามารถซื้ออุปกรณ์ช่วยชีวิตได้มากมาย ซึ่งนั่นนับเป็นการลงทุนที่คุ้มค่ามากแล้ว

แต่สำหรับในเขตชายแดนแล้วนั้น มันก็เสมือนกับน้ำหยดเดียวซึ่งไม่เพียงพอต่อการแก้ปัญหาแต่อย่างใด

"เจ้ายังมีเสื้อผ้าชุดนั้นอีกเท่าไหร่? พรุ่งนี้ข้าจะเอาเงินมาเยอะๆ ให้ข้าหมดนั่นจะได้หรือไม่?"

เจียงฉีอันมองตรงไปยังผมยาวที่ถูกรวบขึ้นอย่างลวกๆ โดยมีเส้นผมบางเส้นเกลียวติดอยู่ตามใบหน้าของเธอ พร้อมกับหยดเหงื่อหนึ่งที่ไหลลงมาจากกระดูกไหปลาร้าลงไปยังคอเสื้อ ทำให้เธอตกใจและหันหน้ามองออกไปด้วยความตื่นตระหนก

จากนั้นก็กล่าวเสริมขึ้นว่า "ข้าสามารถจ่ายค่าขนส่งให้เจ้าได้สามสิบส่วน"

เขาจำได้ว่าเธอเพิ่งบอกมาว่าไม่สะดวกในการขนส่ง

และตราบใดที่จ่ายเงิน เฉินจินเยว่สะดวกหรือไม่สะดวกก็ต้องสะดวกอยู่ดี "ไม่ว่าจะรูปแบบหรือขนาดใดๆ รวมกันแล้วมีทั้งหมดกว่าหนึ่งแสนสี่หมื่นตัวค่ะ คุณเอาทั้งหมดหรือเปล่าคะ?"

เจียงฉีอันตกใจกับสิ่งที่ถูกเธอเรียกว่า 'โรงงานขนาดเล็ก' หากเมืองเล็กๆ ยังมีความสามารถขนาดนี้ แล้วประเทศนั้นจะมีความแข็งแกร่งเพียงใดกัน?

และเพื่อยับยั้งความตกใจในใจของเขา เขาก็ยังคงแสดงสีหน้าเรียบเฉยออกมา "เอาหมด!"

…

ณ ทางเข้าของร้านค้า

ชายวัยกลางคนที่สวมชุดเกราะผู้หนึ่งได้เดินไปมาอยู่

เขาถือดาบด้วยมือที่มีแผลเปื่อยจากอากาศหนาวจัดเอาไว้แน่น โดยไม่อาจยับยั้งอาการสั่นสะท้านได้เลย ซึ่งไม่รู้ว่าเป็นเพราะกำลังโกรธ หรือหนาวกันแน่

"เจ้าจักพูดว่า เขาได้หายตัวไปต่อหน้าต่อตาเจ้า? เข้าไปในห้องก็หายไปแล้วงั้นรึ?"

เซียวเฉิงหยู่กัดฟันแล้วพูดขึ้นว่า "ขอครับ!"

"สามหาว!" แม่ทัพเซียวอดที่จะสบถขึ้นมาไม่ได้ ก่อนจะคว้าคอเสื้อของเขาขึ้นมา "มานี่ เจ้ามาดูนี่ซะ! ที่นี่มีลมพัดผ่านทั้งสี่ทิศ จะไปซ่อนใครหน้าไหนมิด? เดิมทีเจ้าก็ทำผิดพลาดเล็กๆ น้อยๆ ก็หาถือสาไม่ แต่ตอนนี้เจ้ายังไม่ยอมเปลี่ยนแปลงตราบเท่าชีวาวาย ทำให้ฝ่าบาทเสี่ยงอันตรายต่อชีวิตอยู่หลายครา ทั้งยังพูดปดปั้นน้ำเป็นตัวเยี่ยงนี้อีก..."

และก่อนที่จะพูดจนจบ ก็มีสิ่งดำๆ หนาๆ โผล่ออกมาเสียก่อน

แม่ทัพเซียวโมโห และรีบดึงเจ้าเด็กอกตัญญูกลับมาโดยเร็วไวในช่วงวิกฤตินี้ เพื่อหลบ'อาวุธลับ'

ทุกคนชักดาบออกมาพร้อมตั้งรับการรบอย่างเคร่งครัด

และสิ่งแรกที่พวกเขาเห็นก็คือกองเสื้อผ้าหนาๆ ที่ลอยออกมาอย่างต่อเนื่อง พร้อมกับเงาที่คุ้นเคยที่อยู่ทางด้านหลังของเสื้อผ้า

"แม่ทัพเซียว?"

เจียงฉีอันกล่าวอย่างแปลกใจว่า "ท่านมาได้อย่างไร?"