บทที่ 6

ผู้เฒ่าเฉียนรับมาอย่างระมัดระวัง และเปิดออกทีละชิ้นๆ

สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความประหลาดใจ งานที่ทำมาอย่างประณีต สภาพก็สมบูรณ์ และมันก็มาจากยุคเดียวกันกับหยกโบราณจริงๆ

เขาพูดโพล่งออกมาโดยไม่คิดว่า "ทำไมเมื่อตอนบ่ายคุณไม่เอาให้ผมไปพร้อมกันเลยล่ะ?"

เฉินจินเยว่อ้าปากเตรียมจะแก้ตัว ศาสตราจารย์เหยียนก็พูดเสียงเย็นชาว่า "ให้โดนคุณหลอกอีกอะเหรอ?"

ผู้เฒ่าเฉียน "..."

ตาเฒ่าเหยียนไอ้เจ้านี่!

เราสองคนรู้จักมักจี่กันมาครึ่งค่อนชีวิต ดันมาสอนให้นักเรียนตัวเองระวังตัวกับผมเนี่ยนะ!

เสียใจนะ!

แต่ความเสียใจอยู่ได้ไม่ถึงสองนาที เขามองดูศาสตราจารย์เหยียนที่อยู่ข้างๆ กำลังสังเกตสิ่งของนั่นอย่างจริงจัง แล้วกดถ่ายรูปพร้อมส่งออกไป เสียงราวสัญญาณเตือนดังขึ้นในใจเขา

"แหวนหยกทรงยิงธนูนี่ ไหนเธอลองพูดซิเธอคิดว่าไง" จู่ๆ ศาสตราจารย์เหยียนที่เพิ่งส่งรูปเสร็จก็เอ่ยถามเฉินจินเยว่

"…"

เฉินจินเยว่ไม่คิดเลยว่าจะทำธุรกิจยังต้องมาสอบอีก

เธอทำได้เพียงอธิบายคร่าวๆ สองสามประโยคเกี่ยวกับรูปลักษณ์และงานฝีมือ

ศาสตราจารย์เหยียนพยักหน้า "เธอพูดได้ถูกต้อง รูปลักษณ์งดงาม ลวดลายหน้าสัตว์ใช้เทคนิคแกะสลักแบบเส้นบางประณีต บอกถึงความชำนาญสูง หยกทรงแหวนยิงธนูเมื่อพัฒนามาจนถึงสมัยราชวงศ์หนานเป่ย ก็ได้กลายเป็นของเล่นเหล่าเชื้อพระวงศ์และชนชั้นสูงเป็นหลักไปแทน แม้จะมีหลากหลายรูปแบบ แต่ก็สูญเสียวิถีการใช้งานเดิมในฐานะ ‘อุปกรณ์ยิงธนู’ ไปโดยสิ้นเชิง"

พอพูดถึงตรงนี้เขาก็หยุดลงครู่หนึ่ง "แต่แหวนหยกทรงยิงธนูนี่ต่างออกไป"

"ถูกต้อง!"

ผู้เฒ่าเฉียนตอบรับด้วยน้ำเสียงที่ฟังได้ชัดว่าไม่สุขุมเท่าศาสตราจารย์เหยียน มันแฝงไปด้วยความตื่นเต้นที่ยากจะระงับไว้ "แหวนหยกยิงธนูนี่เป็นรูปทรงกระบอก แถมตรงกลางยังมีร่องตะขออยู่ ลองดูตรงนี้ดีๆ การสึกหรอแบบนี้เห็นได้ชัดว่าใช้งานบ่อย!"

"มันไม่ใช่แค่เป็นเครื่องประดับเพื่อความสวยงามนะ แต่ยังรักษาฟังก์ชันการใช้งานไว้ด้วย และประสิทธิภาพไม่มีลดลงเลยแม้แต่น้อย!"

ผู้เฒ่าเฉียนพูดมาถึงตรงนี้ เขาก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจอย่างทึ่งๆ "ตกลงมันยุคไหนกันแน่ ถึงสามารถดึงเอาข้อดีทั้งสองด้านมาใช้ได้อย่างเต็มที่ถึงขีดสุดแบบนี้!"

เฉินจินเยว่ "..."

เธอรู้ว่าของสิ่งนี้มีความหมายมากในยุคนี้

แต่เธอเป็นแค่คนธรรมดาๆ ที่ยังคงให้ความสนใจกับเรื่องเดิมว่ามันสามารถแลกเปลี่ยนเป็นเงินได้เท่าไหร่...

เห็นเธอไม่สนใจในสิ่งนี้ ศาสตราจารย์เหยียนก็ถอนหายใจเบาๆ อย่างจนปัญญา

ของชิ้นต่อๆมาก็มีแต่ชายชราสองคนที่เริ่มพินิจพิเคราะห์เชยชม พูดคุยแลกเปลี่ยนความคิดเห็นกันไปมาอยู่สองคน

ศาสตราจารย์เหยียนในฐานะที่เป็นครูอยู่แล้ว ถึงจะตื่นเต้นแค่ไหนก็ยังคงรักษาท่าที แต่ผู้เฒ่าเฉียนนั้นกลับตกอกตกใจและตกตะลึงบ่อยๆ จากสีหน้าของเขาก็พอจะเดาได้ถึงมูลค่าของสิ่งของนั้น

ปิ่นปักผมหยกสีขาวไม่มีค่าเท่ากับแหวนหยกยิงธนู

ประตูไม้สำหรับตกแต่งที่ถูกยกขึ้นก็วางลงไปทันที

ส่วนทองคำแท่ง พวกเขาไม่แสดงอารมณ์ออกมา

เมื่อถึงเหรียญทองสัมฤทธิ์ สีหน้าศาสตราจารย์เหยียนเปลี่ยนไปเล็กน้อย ขณะที่ผู้เฒ่าเฉียนตื่นเต้นจนลุกขึ้นยืน

"ในยุคนั้นมีเทคโนโลยีการหล่อเหรียญของตัวเองด้วยหรือ?!"

"ยังต้องไปเสาะหาหลักฐานข้อมูลเพิ่มเติม"

ศาสตราจารย์เหยียนพยายามรักษาความสุขุม แต่เขาเองก็ตื่นเต้นไม่น้อย

เดิมทีพวกเขาคิดว่ามันเป็นเพียงประเทศเล็กๆที่มีความรุ่งเรืองในยุคประวัติศาสตร์เพียงช่วงเวลาสั้นๆเท่านั้น

มีความเฉพาะตัวและมูลค่าการขุดค้นที่สูง

แต่เมื่อเห็นการปรากฏตัวของเหรียญทองสัมฤทธิ์ พวกเขาก็รู้สึกสะเทือนไม่น้อย

ประเทศเช่นนี้ ในประวัติศาสตร์จะไม่มีบันทึกเลยงั้นหรือ?

หลังจากเงียบสงบอยู่นาน ผู้เฒ่าเฉียนก็มองไปที่เฉินจินเยว่ "เสี่ยวเยว่ ของพวกนี้บรรพบุรุษเธอตกทอดมาหรือเปล่า? แน่ใจนะว่ามาจากยุคเดียวกัน"

เฉินจินเยว่ส่ายหัวเหมือนเดิม ก่อนจะโยนคำถามกลับ "ไม่ทราบ ไม่แน่ใจเลยค่ะ คุณคิดว่าไงล่ะคะ?"

ผู้เฒ่าเฉียน "..."

เขาเสมอรู้สึกว่าสาวน้อยคนนี้ไม่ง่ายเหมือนที่เห็น เธอมีความลับ

ตัวอย่างเช่นเหรียญทองสัมฤทธิ์ที่ยังคงสภาพดี ส่วนทองคำแท่งนั้นใหม่เอี่ยมราวกับเพิ่งถูกผลิตออกมาไม่นาน

แต่เทคนิคการทำก็ยังคงมีความคล้ายคลึงกับวัตถุอื่น ๆ ในยุคเดียวกัน...

ตามที่ศาสตราจารย์เหยียนกล่าว เหรียญทองสัมฤทธิ์ยังต้องการการพิสูจน์ และมูลค่าจริงๆก็ไม่สูงมาก แค่หนึ่งหมื่นต่อเหรียญเท่านั้น

ทองคำแท่งผ่านการชั่งน้ำหนักแล้ว เป็นแบบสิบสองท่อน ราคาแท่งละสี่แสนห้า

ปิ่นปักผมโบราณหยกสีขาวมูลค่าประมาณหกล้าน

ประตูไม้สำหรับตกแต่งที่ระบุวัสดุไม่ได้ราคาหนึ่งหมื่นห้าพัน

ผู้เฒ่าเฉียนมองแหวนหยกยิงธนูอยู่นานแต่ไม่กล้าเอ่ยอะไรออกมา ซ้ำยังลอบมองศาสตราจารย์เหยียนเป็นระยะ ๆ

"ยี่สิบห้าล้าน"

ศาสตราจารย์เหยียนเขาไปครึ่งวันแล้วไม่พูดอะไร โดยไม่คาดคิดเลยเปิดปากพูด

เฉินจินเยว่เบิกตากว้าง

ผู้เฒ่าเฉียนกระโดดตัวลอยทันที "ไม่ปล้นกันไปเลยล่ะ?! ของชิ้นนี้หายาก มูลค่าการสะสมสูงมาก แต่ต่อให้เอาไปเข้าประมูลมันก็..."

"เมื่อครู่ผมส่งให้พ่อหนุ่มตระกูลโจวนั่น เขาให้ผมเสนอราคาเลย เขาไม่ต่อรอง"

"เขาจะไปรู้อะไร? เขาก็แค่มีเงินไม่เท่าไหร่! ซื้อของไม่ต่อรองราคา ถูกคนอื่นเอาเปรียบราวคนโง่ก็ยังไม่รู้ตัว! ถ้าผมเป็นปู่เขานะ ผมจะไล่เขาออกจากวงศ์ตระกูลไปเลย!"

"คุณไม่ใช่ปู่เขา เขาซื้อก็เพื่อให้ปู่เขา เขาปู่เขารู้เข้าใจประวัติศาสตร์มากกว่าใคร คุณแน่ใจไหมว่าจะไม่เอา?"

"…"

ผู้เฒ่าเฉียนหุบปากทันที

เขารู้ดีว่าถ้าเขาบอกไม่เอา ตาเฒ่านี่คงเอาให้คนอื่นจริงๆแน่

ถ้าหลุดถึงมือตระกูลโจวแล้ว ต่อไปของในยุคนี้คงไม่มีทางหลุดออกสู่ตลาดอีก

ราคานี้สูงไปหน่อย โอกาสที่จะทำกำไรจากส่วนต่างมีไม่มาก แต่ก่อนหน้านั้นเขาเก็บหยกขาวหยางจือมาแล้ว

เมื่อเทียบกันแล้ว สิ่งที่สำคัญที่สุดคือเขาคาดว่าในมือของเด็กสาวน่าจะยังมีของอยู่อีกมาก เขาพูดอย่างหนักแน่นว่า "ยี่สิบห้าก็ยี่สิบห้า!"

เขาคิดจะโอนเงินทันที แต่เฉินจินเยว่หยุดเขาไว้

"รอเดี๋ยวค่ะ!"

"รออะไร?"

ผู้เฒ่าเฉียนลนลาน "เธอเอาออกมาแล้ว ไม่ใช่ว่าจะไม่ขายนะ?"

เฉินจินเยว่ส่ายหัว จ้องไปที่ประตูไม้แล้วถามอย่างไม่ยอมแพ้ "ของตกแต่งชิ้นนี้มีมูลค่าเพียงหนึ่งหมื่นห้าพันบาทเท่านั้นเหรอคะ?"

ผู้เฒ่าเฉียนพอได้ยินว่าเธอแค่ไม่พอใจกับราคาประตูไม้ตกแต่ง ก็ถอนหายใจโล่งอก "ของชิ้นนี้วัสดุแปลกมาก แถมยังมีตำหนิอีก ถือเป็นข้อเสียสำคัญ ถ้าเธอชอบก็เก็บไว้เป็นที่ระลึกเถอะ ยังไงแค่หมื่นห้าก็ไม่ได้เป็นปัญหาสำหรับเธออยู่แล้วนี่"

เขาไม่ได้สนใจของเล็กๆ น้อยๆ นี้เลย เขาเพียงคิดว่าไหนๆก็มาแล้ว จึงคิดเอาติดกลับไปด้วย

เฉินจินเยว่รู้สึกว่าเขาพูดมีเหตุผล อีกทั้งเธอก็รู้สึกถูกชะตากับของชิ้นนี้อยู่ไม่น้อย จึงตัดสินใจเก็บมันกลับมา...

หลังจากทานอาหารเสร็จ เฉินจินเยว่ก็ขอตัวก่อน

คราวนี้เป็นผู้เฒ่าเฉียนที่หน้าบูดบึ้ง ก่อนพูดจาเหน็บแนมศาสตราจารย์เหยียน "มีมิตรภาพกันมาหลายสิบปี สุดท้ายกลับสู้ลูกศิษย์คนเดียวไม่ได้ ผมพอจะเข้าใจละ"

ศาสตราจารย์เหยียนไม่แสดงอารมณ์ใดๆ "คุณแค่มีรายได้น้อยลงมันไม่ตายหรอก แต่สถานการณ์ของเธอตอนนี้ ถ้าไม่มีเงินคงได้ตายจริงแน่"

ตระกูลเฉินไม่ได้เป็นหนี้แค่ธนาคารและเหล่าช่องทางจัดจำหน่ายของเท่านั้น แต่ยังมีหนี้สินจากการกู้เงินนอกระบบดอกเบี้ยสูงอีกด้วย

ผู้เฒ่าเฉียนได้ยินแบบนั้น ก็หายใจเบาๆ อย่างจำใจ

เจอครอบครัวแบบนั้นนี่ก็ถือว่าโชคร้ายอยู่นะ

แต่ไม่นานเขาก็เปลี่ยนเรื่องทันที เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงสงสัย‘เฉินเจี้ยนกั๋ว เถ้าแก่ร้านเล็กๆ ในเมืองเล็ก ๆ ไม่คิดเลยว่าจะมีของดีแบบนี้ด้วย! แถมยังเก็บรักษาได้ดีมากอีก ไม่มีฝุ่นหรือเสื่อมสภาพเลย…’"

พอพูดถึงตรงนี้ จู่ๆเขาก็สงสัย "แต่แค่ของไม่กี่ชิ้นก็มีมูลค่ามากกว่าหลายสิบล้านแล้ว ทำไมพวกเขาก่อนหน้านี้ถึงไม่ขายของเก่าใช้หนี้ล่ะ?"

เขาถึงขั้นสิ้นหวังคิดยอมแพ้ชีวิต และหาวิธีที่โหดร้ายทำลายลูกสาวเพื่อช่วยลูกชาย

ศาสตราจารย์เหยียนคิดครู่หนึ่ง แล้วทว่าก็แสดงท่าทีสงสัยออกมาเช่นกัน

แต่เมื่อเห็นผู้เฒ่าเฉียนยังคงพูดจาอยากรู้อยากเห็นไม่หยุด เขาจึงตอบแบบขอไปทีไป

"ในเมืองเล็กๆ อาจไม่มีคนที่รู้คุณค่าของของพวกนี้ก็ได้ เรื่องส่วนตัวของคนอื่น เลิกพูดไปทั่วเถอะ"

"คุณพูดอะไรของคุณ! ผมเป็นคนแบบนั้นเหรอ?

…

เฉินจินเยว่พยายามรักษาความสุขุมต่อหน้าผู้เป็นอาจารย์ แต่พอเดินออกจากร้านอาหาร ความตื่นเต้นที่กดไว้ก็พุ่งขึ้นมาทันที

เธอนับจำนวนเลขศูนย์ในบัญชีธนาคารหลายรอบจนหัวใจเต้นเร็วขึ้น

ชั่วชีวิตนี้เธอไม่เคยเห็นเงินมากขนาดนี้มาก่อน

พรุ่งนี้ต้องรีบไปจ่ายภาษี จากนั้นจ่ายเงินเดือนพนักงาน คืนเงินกู้ธนาคาร และเคลียร์ค่าช่องทางการขาย

คิดดูแล้วเหมือนจะไม่เหลือเงินเท่าไหร่เลย

จริงๆคือยังไม่พอด้วยซ้ำ

ยังมีเงินกู้ส่วนตัวบางส่วน และเงินกู้นอกระบบอีกก้อนหนึ่งด้วย

เงินกู้นอกระบบจากห้าล้าน ตอนนี้พอกพูนจนเกือบสิบห้าล้านแล้ว

เฉินจินเยว่ไม่อยากจะจ่ายคืนเท่าไหร่ เพราะเงินก้อนนั้นเป็นเงินที่เฉินเจี้ยนกั๋วกู้ไว้ก่อนเสียชีวิต เพื่อให้เฉินเจี๋ยไว้เป็นสินสอด...

ระหว่างทาง เฉินจินเยว่ครุ่นคิดไปเรื่อยๆ จนมาถึงหน้าประตูทางเข้าชุมชนเก่าโดยไม่รู้ตัว

ปกติเธอใช้ทางเข้าข้างลัดกลับบ้าน เพราะใกล้ประตูอาคารมากกว่า แต่อาจจะเพราะวันนี้พกเงินจำนวนมาก เธอจึงเลือกเดินเข้าทางประตูใหญ่ที่สว่างและปลอดภัยกว่า

ยังไม่ทันเดินเข้าไปใกล้ เธอก็เห็นชายรูปร่างกำยำหลายคน ที่มีรอยสักบนแขน ยืนสูบบุหรี่ขวางอยู่หน้าประตูอาคาร

ปากก็กร่นด่าอย่างหยาบคายไปด้วย——

"ให้ตายเถอะ! ยายแก่บ้านั่นบอกไม่ใช่เหรอว่าหลานสาวอาศัยอยู่ที่นี่?"

"ขายของเก่าไปตั้งหลายอย่างแล้ว แต่ก็ยังไม่คืนเงินให้เรา ยัยหนูนี่กล้าดีนักนะ!"

"อย่าให้กูเจอนะ!"