15. อีเว้นท์แรก(งั้นเหรอ)

เมื่อขึ้นลิฟท์และเดินมาจนถึงหน้าห้องของคุณเอ็ดเวิร์ดนั้น ก็พบว่ามีลูกน้องจำนวนหนึ่งยืนเฝ้าประตูอย่างรัดกุม

อยากจะบ้าแบบนี้เข้าไปในนั้น คนของเขาก็รู้กันหมดนะสิ แล้วฉันจะถูกมองต่างอะไรจากสาว ๆ พวกนั้นกัน ไม่สิฉันยังดูแย่กว่าพวกสาว ๆ นั่นอีก อย่างน้อยพวกเขาก็คงได้เงินเป็นฟ่อน แล้วฉันมานอนกับเขาได้อะไร... แค่ได้เอาเนี่ยนะ

ฉันยืนนิ่งคิดไปต่าง ๆ นา ๆ แบบนั้น จนพวกลูกน้องของเขาต้องเอ่ยเรียก ให้ฉันตื่นจากภวังค์ความคิดบ้า ๆ พวกนี้

“คุณฟ้าครับ เชิญด้านในครับ นายรออยู่”

“ค่า.......” ฉันเดินไปแบบหน้าเซง ๆ แต่ก่อนเข้าไป ฉันต้องหันไปพูดกับพวกลูกน้องเขาก่อน ฉันว่าพวกนี้ต้องเอาฉันไปซุบซิบเม้ามอยในกอไผ่แน่ ๆ

“เอ่อ...พวกคุณคะ”

“ครับ”

“อย่าเข้าใจผิดนะคะ ฉันไม่ได้มาขายตัว”

“คุณฟ้าอย่าได้กังวลครับ พวกเราไม่มีอำนาจหรือพูดถึงเรื่องเกี่ยวกับนายท่านได้ รวมถึงคนที่เกี่ยวข้องกับนายครับ คุณฟ้ารีบเข้าไปดีกว่าครับ ก่อนที่นายท่านจะอารมณ์เสีย”

“ค่ะ ถ้าคุณพูดแบบนี้ฉันก็สบายใจ ขอโทษที่รบกวนนะคะ” ฉันยิ้มให้เขาก่อนจะเปิดประตูเข้าไปในห้องของคุณเอ็ดเวิร์ด เพียงเปิดประตูเข้าไปฉันก็ค่อย ๆ เดินมองซ้ายมองขวาไปทั่วบริเวณ

“ไม่อยู่แหะ....” ฉันนั่งนิ่ง ๆ ลงโซฟาในห้องรับแขกอย่างเจียมตัว ความเงียบสงัดในห้องพาลทำให้ได้ยินเสียงน้ำไหลที่เล็ดลอดออกมาจากประตูบานหนึ่งที่แง้มเปิดออก เพราะปิดไม่สนิท

‘อึก...อึก’ ความเงียบนั้นแม้แต่เสียงกลืนน้ำลายของตัวเองฉันก็ยังได้ยินมัน บ้าเอ้ยคิดอะไรอยู่เนี่ย เขาก็คงอาบน้ำอยู่ไง มีอะไรให้ต้องคิดเยอะ คนเราก็ต้องอาบน้ำกันอยู่แล้วจริงมั้ย

ฉันนั่งอยู่นานพอควรจนเริ่มเบื่อ จากท่านั่งตัวแข็งทื่อ ก็เริ่มคลายความสบาย เอนหลังพิงพนักพิงโซฟาเงยหน้ามองฝ้าเพดานอย่างเลื่อนลอย

“เมื่อไหร่จะอาบน้ำเสร็จ รอจะเบื่อแล้ว อาบน้ำนานกว่าฉันอีก สำอางอะไรขนาดนั้น”

“คุณฟ้ากำลังนินทาผมอยู่??” เสียงที่คุ้นแว่วมาจากทางด้านหลังของฉัน เชี่ยแล้ว..ทำไมต้องมาประจวบเหมาะตอนนี้เนี่ย

จากที่ฉันนั่งด้วยท่าทีสบาย ๆ กางแขนกางขา ก็ต้องดีดตัวนั่งตัวตรง ค่อย ๆ หันหน้าไปหาเขา แต่…

“ไม่ใช่แบบนั้น นะ.......อึ่ก...” ฉันพูดในขณะที่ค่อย ๆ หันไปมองเขาด้านหลัง แต่เมื่อตัวเขาปรากฏต่อสายตาในเรือนร่างที่นุ่งแค่ผ้าเช็ดตัวผืนเดียวแบบนั้นใครเห็นก็ต้องสะดุ้ง

“หืม....” เขาไม่พูดอะไรแต่กลับมานั่งบนโซฟาตรงหน้าฉัน แล้วใครจะมองได้กันเล่า ฉันจึงต้องยกมือปิดตาของตัวเอง

“นี่คุณจะออกมาทำไมไม่แต่งตัวให้เรียบร้อยก่อนคะ”

“ทำไมผมต้องทำแบบนั้น”

“ก็มัน......” ฉันแง้มมือดูก็พบว่าเขายังทำตัวสบาย ๆ เอนหลังกางแขนพาดไปตามโซฟาไม่รู้สึกร้อนสึกหนาว จนเมื่อสายตาเขามาบรรจบกับฉัน ฉันก็รีบปิดตาแทบไม่ทัน หวังว่าเขาจะไม่เห็นว่าฉันแอบมองเขานะ

“คุณฟ้า ผมอยู่ในห้องผมนะครับ ผมไม่ได้แต่งแบบนี้เดินโตงเตงข้างนอกซะหน่อย”

“แต่ตอนนี้คุณเอ็ดเวิร์ดไม่ได้อยู่คนเดียวนะคะ”

“หืม...ปกติตอนคุณเมาคุณออกจากชอบแผงอกผมนะ นี่ผมอุตส่าห์ตามใจพาร์ทเนอร์ผมเลยนะเนี่ย”

“คุณเอ็ด!!!!!” โอ๊ย.....ฉันลุกขึ้นแผดเสียงเท้าสะเอวมองเขา

“โอเค.. คุณอยากทำอะไรก็ทำค่ะ งั้นจะถือว่าเป็นบุญตาของอิฟ้าครามคนนี้แล้วกัน เฮ้อ.....” ฉันนั่งลงถอนหายใจตามเดิมพาลทำเอาอารมณ์เสีย มองเขาที่กำลังหยิบไอแพดขึ้นมา พาลจ้องเขม็ง

“นี่มันสี่ทุ่มแล้วนะคะ เวลานี้ คุณยังทำงานอยู่อีกเหรอ” ฉันค่อนข้างแปลกใจ แม้เขาจะเพิ่งอาบน้ำมา เสื้อผ้ายังไม่ได้ใส่ ผมยังเปียกชื้นอยู่แบบนี้เหมือนไม่ใส่ใจอะไร แต่กับงานแล้วเขาดูจริงจังมาก จนบางทีฉันอยากให้ไอ้กรณ์จริงจังกับงานแบบนี้บ้าง รับรองว่าบริษัทของมันจะต้องเจริญเติบโตรวดเร็วแหง ๆ

“.....” เขาไม่ตอบอะไร ราวกับอยู่ในภวังค์ในโลกของเขาที่ไม่มีฉันอยู่ตรงนี้ ฉันใช้สายตามองเขาอย่างพินิจ ถ้าไม่ติดว่าฉันเห็นว่าเขาเอาผู้หญิงเข้าออกห้องเป็นว่าเล่น เขาคงเป็นคนที่ฉันคิดว่าเพอร์เฟคไปทุกอย่างจริง ๆ แม้ท่าทีบางครั้งกับลูกน้องจะดูดุดันน่าเกรงขามไปหน่อย ก็อย่างว่าล่ะนะ เป็นเจ้าคนนายคนจะมาใจดีไปทุกเรื่องไม่ได้หรอก ไม่งั้นจะคุมคนจำนวนมากได้ยังไง

“คุณฟ้า....”

“....”

“คุณฟ้า....”

“....คะ???”

“คุณจะจ้องผมอีกนานมั้ย” คุณเอ็ดเวิร์ดพูดขึ้น แต่สายตาเขายังจับจ้องที่ไอแพดด้วยซ้ำ  เขาแยกประสาทตามามองฉันตอนไหนเนี่ย

“ฉะ...ฉันไม่ได้มองคุณนะ” ฉันตอบแถไปแบบนั้น แต่ไม่คิดว่าเขาจะใส่ใจคำพูดของฉันจนถึงขั้นวางไอแพดลงแล้วหันหน้าจริงจังมาทางฉันแบบนี้

“คุณจะหาว่าผมพูดใส่ร้ายคุณ ที่ว่าคุณมองผมงั้นเหรอครับ”

“ป่ะ...เปล่านะคะ”

“แล้วคุณฟ้า ทำไมถึงบอกว่าไม่ได้มองผมทั้งที่ผมก็เห็นอยู่ว่าคุณจ้องผมขนาดนั้น” เขาทำเสียงหนักแน่น ฉันค่อนข้างตกใจไม่คิดว่าเขาจะซีเรียสแค่เรื่องแบบนี้

“ขะ..ขอโทษค่ะ ฉันยอมรับว่ามองคุณ แค่คิดว่าคุณเอ็ดเวิร์ดตอนทำงานดูเท่ดีเหมือนกันนะคะ เลยเผลอจ้องไปบ้าง”

“....” เขากอดอกมองฉันด้วยสายตานิ่งเฉียบพาลทำเอาขนลุก

“ฉันสัญญาค่ะ ว่าจะพยายามไม่จ้องมองคุณแบบนี้อีก” ฉันยกนิ้วลูกเสือสามัญสัญญาไปโดยสัญชาตญาน

“พยายาม??? แสดงว่าคุณอาจจะจ้องผมแบบนี้อีกได้งั้นเหรอ”

“ก็ พูดตามตรงนะคะ คุณมีใบหน้าที่หล่อ  แล้วยิ่งมาแต่งตัวแบบนี้ ถึงไม่ใช่ฉัน คนอื่นเขาก็ต้องมองเหมือนกันนะแหละ คุณไม่เคยส่องกระจกมองตัวเองรึไงคะ”

“งั้นเหรอ....ผมก็เพิ่งรู้จากคุณนี่แหละ”

ห๊า............ไม่รู้ว่าตัวเองหน้าตาดีงั้นเหรอ ชิส์เริ่มหมั่นไส้ นี่เขาคิดว่าตัวเองหน้าตาธรรมดา ๆ มาตลอดรึไง เห็นผู้หญิงที่ออกจากห้องเขากี่คนต่อกี่คนก็ดี๊ด๊ากันสุด ๆ ทุกคนนิหว่า เหอะ

“แล้วนี่ ที่คุณให้ฉันมานอนด้วย  คือมาทำอะไร”

“ยังไม่ถึงเวลาของคุณ  ตอนนี้คุณอยากทำอะไรก็ทำรอผมไปก่อน หรือไม่คุณก็ไปนั่งเล่น นอนเล่นรอผมที่ห้องนอนได้เลย ผมอยากจะจัดการงานด่วนพรุ่งนี้ที่จะเกิดขึ้นก่อนให้เสร็จ”

“งานด่วนพรุ่งนี้ เกี่ยวกับโครงการที่บริษัทฉันร่วมรับผิดชอบมั้ยคะ”

“ไม่หรอกมันเป็นอีเว้นท์งานแต่งของนักการเมือง สส.คนดัง”

“งานแต่งงานพรุ่งนี้ ของนักการเมือง???”

“อืม เขาต้องการจัดงานที่โรงแรมแห่งนี้”

“แต่โรงแรมคุณยังรีโนเวทไม่เสร็จเลยนะ คุณเปิดให้เขามาจัดทั้งที่ยังไม่เปิดเป็นทางการแบบนี้ได้เหรอคะ”

“เขาขอร้อง บอกว่าต้องการแต่งงานที่นี่เท่านั้น แถมทุ่มเงินมาเยอะมากด้วย อีกอย่างเส้นสายเขาไม่ธรรมดา ก็เลยบริการให้หน่อยไว้สร้างคอนเนคชั่น”

“อ่อ ขอร้องมาด้วยแถมทุ่มเงินไม่อั้น สส.คนนั้นคงมีเหตุผลจริง ๆ”

เดี๋ยวนะ งานแต่งวันพรุ่งนี้ หรือว่า.....แฟนของคุณผีชื่อปาน คือสส.คนดังแน่ ๆ ดูท่าสส.คนนี้จะเป็นคนดี คนที่รักแฟนจริง ๆ แหะ ถึงขนาดขอร้องมาจัดที่โรงแรมที่ยังสร้างไม่เสร็จแบบนี้.... “คุณปาน ดีใจด้วยนะคะ ดูเหมือนแฟนของคุณจะรักษาสัญญากับคุณจริง ๆ”  อดตื่นเต้นด้วยไม่ได้เลยแหะ หวังว่าพรุ่งนี้จะเป็นวันที่ชื่นมื่นอบอุ่นหัวใจ หลังจากที่มีแต่พี่ ๆ ผีพาแต่เรื่องหนักหน่วงชวนปวดเฮดมาตลอดล่ะนะ