9. ร่วมมือ

9

- ร่วมมือ –

            “เดี๋ยวสิครับ พวกคุณจะปฏิเสธผมเพราะเรื่องแค่นี้ไม่ได้ ขอร้องเถอะครับ บริษัทผมอยากร่วมโครงการนี้จริง ๆ โปรดให้อภัยผมเถอะครับ” แม้นักธุรกิจคนนั้นจะวิงวอนเท่าไหร่ แต่ทางกลุ่มนายทุน ก็จับเขาโยนออกไปนอกประตูอย่างเลือดเย็น

นักธุรกิจหลายบริษัทที่พกความมั่นใจมาเต็มเปี่ยม ตอนนี้กลับมีท่าทีหวั่นเกรง กับกลุ่มนายทุนร่ำรวยนี้  จากที่มั่นอกมั่นใจว่าเขาต้องเลือก กลายเป็นภาวนาให้บริษัทของตนได้อยู่ในสายตาบ้างก็พอแล้ว

“กรณ์ แกว่าพวกเราจะได้ร่วมงานมั้ยเนี่ย ดูท่าไม่ง่ายอย่างที่คิดนะ”

“อืม ก็ว่างั้น ยังไงพวกเราดูท่าทีไปก่อน ไม่ได้ก็ช่างมัน ตอนนี้ขอแค่ไม่ทำให้อับอายต่อหน้าคนบริษัทอื่น ๆ ก็พอ” ฉันกับไอ้กรณ์พยักหน้าเห็นด้วย ตอนนี้ไม่ใช่เวลาห่วงว่าได้งานรึเปล่า แต่กลับต้องมาห่วงภาพลักษณ์ขององค์กรต่อหน้าบริษัทอื่นแทน ‘ดูท่างานนี้ไม่ใช่เรื่องกล้วย ๆ ซะแล้ว’

เมื่อสถานการณ์คลี่คลาย กลับเข้าสู่สถานะปกติ ทางกลุ่มนายทุนจึงได้ประชุมต่อ

“ผมหวังว่าพวกคุณที่อยู่ในนี้จะไม่เอ่ยถามหาประธานของเรา”

“...” ทุกคนในที่ประชุมเงียบเฉียบตั้งใจฟัง

“ทางเราจะเรียกบริษัทที่เราจัดลำดับไว้เข้าพบเพื่อให้ท่านได้นำเสนอแผนงานที่มีต่อเราส่วนตัว บริษัทแรกเชิญครับ” เมื่อบริษัทแรกถูกเรียกเข้าไป ทำให้บริษัทอื่น ๆ ต่างก็ผ่อนคลายลง ร่วมทั้งฉันกับกรณ์

“เฮ้อ...เป็นการมาดีลงานที่เหมือนมาเข้าสอบ อึดอัดชะมัดเลย”

“เอานาฟ้า คิดไว้ว่าเงินพันล้านกองอยู่ตรงหน้าเรา” ไอ้กรณ์พูดพลางทำหน้าระยิบระยับ ให้ตายเถอะ ถ้ามันง่ายแบบอย่างที่คิดก็คงดีสิยะ

พวกเรายังคงนั่งรออยู่แบบนั้น หลายบริษัทที่เข้าไป ก็ออกมาด้วยใบหน้านิ่งขรึมจนดูไม่ออกว่าบริษัทพวกเขาได้ร่วมงานรึเปล่า ชักเริ่มสงสัยแล้วสิ

“บริษัท KR GROUP จำกัด เชิญครับ”

ฉันกับไอ้กรณ์ลุกขึ้นเดินอย่างสง่าเพื่อไปยังห้องเสนอแผนงาน แต่ทันใดนั้น คนของกลุ่มนายทุนก็ยกมือห้ามให้พวกเราหยุดก่อนที่เขาจะได้รับสายจากใครบางคน

“ครับท่าน”

(...)

“ใช่ครับ บริษัท KR GROUP จำกัด ครับ”

(...)

“ท่านจะคุยด้วยตนเองเหรอครับ”

(...)

“ได้ครับท่าน”

สิ้นคำสนทนาของพวกเรา คนของกลุ่มนายทุนก็เอ่ยกับพวกฉัน

“เชิญคุณทั้งสองคน ไปห้องด้านโน้นครับ เดี๋ยวผมจะพาไป”

“เอ่อ...คือว่าพวกเรายังไม่ได้เสนอแผนงานที่ตั้งใจทำมาให้เลยนะครับ” กรณ์เอ่ยถามด้วยความสงสัย เพราะจู่ ๆ จากที่เราต้องเข้าไปเสนอแผนงานที่ห้องนั้น กลับถูกเปลี่ยนให้ไปอีกห้อง

“คุณทั้งสองไม่ต้องกังวลนะครับ บริษัทพวกคุณเป็นกรณีพิเศษ เชิญทางนี้เลยครับ”

“ค่ะ” “ครับ” ฉันกับไอ้กรณ์มองหน้ากันไปมา คนบริษัทอื่น ๆ ที่นั่งอยู่ ก็พากันสงสัย 

พวกเรามีแต่ต้องจำยอมเดินตามไปอย่างเลี่ยงไม่ได้ เพราะหากพวกเราดันดื้อตั้งคำถามก็กลัวจะเหมือนกับบริษัทก่อนหน้าที่ถูกลากออกนอกห้องนะสิ

เราถูกพาออกมายังห้องรับรองห้องหนึ่งที่ดูโอ่อ่า เกินกว่าจะเป็นห้องประชุม เมื่อเดินเข้าไป ก็พบกับชายสวมแว่นคนหนึ่งที่คุ้นหน้า และมีชายร่างใหญ่ที่กำลังหันหลังยืนอย่างสง่า ทั้งฉันและไอ้กรณ์ต่างก็ตัวเกร็งกันไปหมด

แต่น่าแปลกทำไมนะ แผ่นหลังนี้ดูคุ้นตาเป็นพิเศษ

“ท่านครับ คนจาก บริษัท KR GROUP จำกัด มาแล้วครับ” สิ้นเสียงชายใส่แว่นที่ยืนรับตั้งแต่หน้าประตู ก็เอ่ยต่อคนที่เป็นหัวหน้าของเขา

เพียงคน ๆ นั้นเดินพร้อมหันมานั่งยังโซฟา หัวใจของฉันก็แทบหล่นไปอยู่บนตาตุ่ม

‘นี่มันคุณเอ็ดเวิร์ดไม่ใช่เหรอ ทำไมพวกเราถึงโดนพามาหาเขาได้ล่ะ’ ฉันได้แต่คิดในใจไปต่าง ๆ นานา

“เชิญทั้งสองนั่งลงก่อนครับ”

“ครับ” “ค่ะ” ไอ้กรณ์กับฉันขานรับไปตามมารยาท แม้ตอนนี้สีหน้าของฉันแทบจะเก็บอาการประหม่าไม่มิดก็ตาม จนไอ้กรณ์ต้องสะกิดให้ฉันรู้สึกตัว

เรานั่งลงโซฟา โดยมีคุณเอ็ดเวิร์ดนั่งอยู่ด้านหน้า กรณ์มีสีหน้าท่าทางเป็นมิตรเป็นบุคลิกที่ซีอีโอพึงมี ส่วนฉันตอนนี้ชักทำตัวไม่ถูก ก็เพิ่งผ่านคืนนั้นมานิหว่า ใครจะคิดว่าจะได้เจอกันเร็วขนาดนี้

“ทำตัวตามสบายนะครับ ผมเพียงสนใจแผนโครงการของบริษัทคุณเป็นพิเศษเท่านั้น”

“ไม่ทราบว่า คุณคือ...” ไอ้กรณ์เอ่ยถามตามมารยาท

“ผมเอ็ดเวิร์ดครับ หนึ่งในผู้บริหารของโครงการนี้” ไอ้กรณ์ทำหน้าตกใจ ก่อนจะหันมาสะกิดฉัน ฉันเองที่ได้ยินก็ตกใจไม่น้อย ไหนเขาเคยบอกว่าถูกเชิญมาพักผ่อนเท่านั้น ใครจะคิดว่านี่คือหนึ่งในเจ้าของโครงการนี้กันเล่า

เมื่อคืนฉันเองก็ทำตัวอวดดีไปไม่น้อยเลยเชียว ให้ตายเถอะดูท่าโครงการนี้ได้ล้มแน่ ขอโทษนะกรณ์

“ผมกรณ์ครับ เป็นซีอีโอ ของบริษัท KR GROUP จำกัด ส่วนนี่ GM ของบริษัทผม”

“ฉัน ฟ้าครามค่ะ General Manager ของบริษัทค่ะ”

“คุณฟ้าคราม คุณเอาเอกสารให้คุณเอ็ดเวิร์ดสิ”

“ค่ะท่าน” ฉันตอบรับไอ้กรณ์ก่อนจะนำเอกสารยื่นให้กับคุณเอ็ดเวิร์ดที่อยู่ตรงหน้า สายตายิ้มร้ายนี่มันอะไรกัน เขากำลังคิดหาทางฆ่าฉันอยู่รึเปล่าวะเนี่ย “นี่ค่ะ เอกสารนี้เป็นแผนเสนอสำหรับโครงการปรับปรุงที่พักของโรงแรมค่ะ”

“ไม่ทราบว่าแผนนี้ใครเป็นคนทำครับ” เอ็ดเวิร์ดที่รับเอกสารไป เปิดดูคร่าว ๆ ก่อนจะเอ่ยถาม

“ฟ้าครามครับ เธอเป็นคนรับผิดชอบในโครงการนี้โดยเฉพาะ เธอเป็นมือหนึ่งของบริษัทเราเลยนะครับ” ไอ้กรณ์มันจะพูดเกินไปแล้ว แถมสายตาของคุณเอ็ดเวิร์ดมองมาที่ฉันเหมือนจะยกยิ้มมุมปาก

“ผมเชื่อครับ เพราะเพียงแค่ดูเอกสารก็รับรู้ได้ถึงความใส่ใจ และศึกษาโครงการที่เคยเจ๊งแห่งนี้มาเป็นอย่างดี เอาเป็นว่าทางเรายินดีที่จะได้บริษัทคุณมาร่วมงานนะครับ” คุณเอ็ดเวิร์ด ยืนขึ้นยื่นมือมาตรงหน้าก่อน

“ยินดีร่วมงานเป็นอย่างยิ่งครับ บริษัทเราจะทำงานให้อย่างเต็มที่แน่นอนครับ ” ไอ้กรณ์เองก็รีบลุกขึ้นจับมือเพื่อตอบรับการร่วมงานใหญ่ในครั้งนี้

“แต่ผมต้องแจ้งคุณกรณ์ไว้ก่อนนะครับ เนื่องจากบริษัทคุณได้รับผิดชอบส่วนงานที่ค่อนข้างใหญ่ มูลค่าสูงถึงพันล้าน ในการทำงานจะยุ่งยาก ต้องเจอกันและร่วมประชุมกับทางบริษัทเราตลอด คนที่เป็นหัวหลักของงานอาจจะต้องมาทำงานที่โรงแรมแห่งนี้จนกว่าจะเสร็จเรียบร้อยนะครับ”

“อะไรนะคะ ต้องมาทำงานที่นี่เหรอคะ” ฉันที่ฟังอย่างเงียบ ๆ อุทานออกมาด้วยความตกใจ อย่างลืมตัว

“คุณฟ้าครามไม่สะดวกเหรอครับ” เอ็ดเวิร์ดมองมาที่ฉันด้วยสายตาที่เหนือกว่า

“เปล่าหรอกครับ ฟ้าครามอาจแค่ตกใจเล็กน้อย แน่นอนว่า ผมจะให้ฟ้าครามร่วมงานกับคุณที่นี่อย่างแน่นอนครับ”

ฉันที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ไอ้กรณ์ เอื้อมมือไปหยิกแขนมัน แต่ดูท่าไอ้กรณ์เองก็คงปฏิเสธไม่ได้จริง ๆ

“คุณฟ้าครามว่าไงครับ งานของพวกเราจำเป็นต้องร่วมมือกันจริงจังนะครับ หากคุณปฏิเสธพวกเราก็ต้องหาบริษัทที่พร้อมจะร่วมงาน”

“ไม่ใช่แบบนั้นค่ะคุณเอ็ดเวิร์ด ฟ้าเต็มใจและพร้อมจะทำงานให้อย่างสุดความสามารถที่มีแน่นอนค่ะ ต้องขออภัยที่ทำตัวเสียมารยาท พอดีฟ้าไม่เคยทำงานห่างจากบ้านเท่าไหร่นะคะ หวังว่าคุณเอ็ดเวิร์ดจะไม่ถือสา”

“งั้นผมถือว่า พวกคุณตกลงกับข้อเสนอนี้นะครับ เริ่มงานวันมะรืน พรุ่งนี้ทางเราจะส่งคนไปรับคุณฟ้าครามนะครับ”

“มะ..ไม่เป็นไรค่ะ ฟ้ามาเองได้”

“นี่เป็นสวัสดิการของเรา คุณฟ้ารับไว้เถอะครับ เอาล่ะผมต้องขอตัวก่อน เมื่อคืนผมหนักไปหน่อยต้องการพักผ่อนครับ”

แล้วทำไมในขณะเขาพูดต้องหันมามองฉัน แถมเอามือลูบต้นคอ ให้เห็นรอยพวกนั้นด้วย ไม่อายรึไงกัน ทำเอาภาพเมื่อคืนก็ลอยมาในหัวฉันอีกครั้งให้ตายเถอะ

“งั้นพวกเราขอตัวนะครับ”

“เชิญครับ” เขาเอ่ย ก่อนที่ไอ้กรณ์จะหันหลังเดินออกไปก่อนส่วนฉันก็กำลังจะลุกตาม แต่จู่ ๆ เขาก็เอื้อมมือมาจับมือฉัน

“ไว้เจอกันพรุ่งนี้นะครับ” เขากระชับมือฉัน ก่อนที่ฉันจะพยายามคลี่มือให้ออกจากมือเขา

“ค่ะ ไว้เจอกันค่ะ” ฉันยิ้มพอเป็นพิธีก่อนจะรีบหันหลังเดินตามไอ้กรณ์ออกไป

และแล้ว บริษัทเราก็ดีลงานได้สำเร็จแบบแทบไม่ได้ทำอะไรเลยด้วยซ้ำ มันง่ายขนาดนี้เลยเหรอ แล้วทำไม บริษัทอื่น ๆ ถึงทำหน้าเคร่งเครียดกันมากขนาดนั้น ไอ้กรณ์เองก็ไม่เอะใจอะไร เอาแต่ยิ้มกรุ่นอารมณ์ดี ส่วนฉันนั้นหลังจากนี้ ต้องเผชิญหน้ากับเขาตลอดจนกว่างานจะเสร็จ พ่อแก้วแม่แก้ว โปรดช่วยให้ลูกช้างผ่านพ้นกับงานนี้ไปได้ด้วยดีเถิดนะเจ้าค่ะ