12. ขอให้โชคดี

12

- ขอให้โชคดี  –

ฉันข้ามฝากมาอีกฝั่งในตัวเมือง เพราะการนัดเจอกับคนใหญ่คนโตครั้งนี้ เป็นคลับหรูแห่งหนึ่งใจกลางเมือง ที่คุณเอ็ดเวิร์ดไม่ได้นัดเจอพวกเขาที่โรงแรมบนเกาะเพราะตอนนี้ยังอยู่ในช่วงรีโนเวทอยู่แหละนะ

หลังจากลงจากเรือฉันก็เดินไปยังรถเก๋งสีดำที่จอดเทียบอยู่

“คุ...คุณเอ็ดเวิร์ด ทำไมอยู่ตรงนี้คะ”

“ทำไมผมจะอยู่ตรงนี้ไม่ได้ นี่มันรถผม”

“เปล่าค่ะ ดิฉันไม่ได้หมายถึงแบบนั้น ดิฉันนึกว่าคุณเอ็ดเวิร์ดไปคลับก่อนแล้วน่ะค่ะ”

“รีบขึ้นรถเถอะ เวลาของผมมีค่า”

“ขอโทษค่ะ” ฉันรีบวิ่งจะอ้อมไปนั่งด้านหน้า แต่จู่ ๆ ก็โดนลูกน้องของคุณเอ็ดเวิร์ดห้ามไม่ให้เปิดประตูด้านหน้า

“คุณฟ้าครามต้องนั่งด้านหลังครับ”

“ให้ฉันนั่งข้างคุณเอ็ดเวิร์ดไม่ดีมั้งคะ”

“มัวทำอะไรอยู่” สิ้นคำ เสียงอันบาดลึกก็เปล่งออกมาด้วยความหงุดหงิด

“คุณฟ้ารีบขึ้นเถอะครับถ้าบอสโกรธผมตายแน่”

“ค่ะ..ค่ะ” ฉันรีบเปิดประตูรถด้านหลังก่อนจะรีบนั่งลงไป ไม่กล้าแม้แต่จะหันไปมองคนข้าง ๆ ภายในรถเงียบเฉียบ แค่เผลอกลืนน้ำลายก็ทำเอาได้ยินชัดเจน

“จำเป็นต้องพก เครื่องดื่มมาคลับด้วยเหรอ”

“เอ๊ะ  จริงสิ!! คุณเอ็ดเวิร์ดคะ ช่วยแวะที่หนึ่งได้มั้ยคะ เป็นทางผ่าน 10 นาทีเอง” ฉันรีบหันไปพูดอย่างตื่นตระหนก ลืมได้ไงเนี่ย “คุณลุงขอโทษนะคะ”

“ไม่มีเวลาแล้ว แวะไม่ได้”

“ขอร้องเถอะค่ะ”

“ทำไมผมต้องแวะ เรามาทำงานไม่ได้มาเที่ยว”

“แต่นี่มันจะส่งผลดีกับโรงแรมคุณเอ็ดเวิร์ดนะคะ ขอร้องเถอะค่ะ”

“เกี่ยวกับโรงแรมผม ยังไง??”

“เอ่อ ตอนนี้ฉันยังไม่สะดวกอธิบาย แต่ได้โปรดเชื่อใจดิฉันเถอะค่ะ”

“10 นาทีแน่นะ”

“ค่ะ 10 นาที”

“หืม  ก็ได้” ท่าทีของเขาจากที่นิ่งก็นิ่งยิ่งกว่าเดิม กอดอกแล้วหลับตา เฮ้อ...จะทำความดียังอึดอัดขนาดนี้

รถเก๋งขับเลียบไปตามถนนใหญ่

(...)

“ให้เลี้ยวซ้ายใช่มั้ยคะ ประตูรั้วสีขาว ได้ค่ะคุณลุง”

(...)

ฉันหันไปพูดกับคนขับรถ

“รบกวนเลี้ยวซ้ายตรงหน้า จอดตรงประตูรั้วสีขาวหน่อยค่ะ”

“ครับ” คนขับรถขานรับ

เมื่อรถมาถึง ฉันจึงเอ่ยขออนุญาตกับเขาก่อนจะรีบลงจากรถไป ไม่ให้รีบได้ไง มีเวลาแค่ 10 นาที

พอเข้าไปในบ้าน ก็พบว่ามีคุณยายคนหนึ่ง กับ ลูกสาวอยู่ด้วยกัน เพียงฉันพูดคำไม่กี่คำที่คุณลุงฝากให้เอ่ย กับเครื่องดื่มสวีทเรนโบว์ นัยน์ตาของคุณยายก็แดงก่ำพร้อมด้วยรอยยิ้ม

“งั้นเหรอ เขาฝากบอกไว้แบบนั้นงั้นเหรอ” คุณยายแหงนมองท้องฟ้า ก่อนจะดื่มน้ำสวีทเรนโบว์ น้ำตาของคุณยายค่อย ๆ เอ่อล้น

“คุณคะ เครื่องดื่มที่คุณนำมันมาให้อร่อยมากจริง ๆ ค่ะ ฉันดีใจที่คุณยังจำสัญญาที่ให้กับฉันได้ ตอนนี้ฉันกับลูกสบายดี คุณไม่ต้องห่วงนะคะ ฉันหวังว่าคุณจะคอยมองพวกเราอยู่บนฟ้าที่แสนไกล ฉันกับลูกจะใช้ชีวิตอย่างดีเลยค่ะ”

คุณยายเช็ดน้ำตาตัวเองก่อนจะหันมาหาฉันด้วยรอยยิ้ม

“ขอบใจมากนะยัยหนู”

เมื่อภารกิจสำเร็จฉันก็เดินออกจากประตูรั้วมา

(...)

“ไม่ต้องขอบคุณหรอกค่ะ หายห่วงได้แล้วนะคะคุณลุง จากนี้ไปสู่สุคตินะคะ”

(...)

“ลาก่อนค่ะ”

ฉันยืนโบกมือให้กับคุณลุงก่อนที่ร่างของเขาจะหายไป

“เฮ้อหมดบ่วงไปแล้วหนึ่งคน” เมื่อฉันหันไปที่รถ ก็พบว่ากระจกรถตรงคุณเอ็ดเวิร์ดนั้นลดลง และเขาก็ทอดสายตานิ่งมองมายังฉัน นัยน์ตาบ่งบอกถึงความสงสัย แต่เขาก็ไม่ได้เอ่ยอะไรออกมา และปิดกระจกรถไป

ฉันกลับไปนั่งยังรถด้วยความสงบ ภายในรถไม่มีใครเอ่ยถามอะไรฉัน เอาจริงนะ จะสบายใจก็ไม่ใช่ จะว่าอึดอัดก็ไม่เชิง แต่ถ้าจะให้พูดก็กลัวคนจะหาว่าบ้า งั้นคงต้องรอเวลาอีกสักหน่อยค่อยอธิบายแล้วกัน

ณ.คลับหรูอันดับหนึ่งของเมือง

 ปกติสภาพแวดล้อม สังคมที่ฉันอยู่มันก็คนรวยอยู่แล้วนะ แต่นี่มันเหมือนคนรวยอีกระดับอ่ะ ถ้าฉันรวยแบบแรร์ พวกเขาเหล่านี้ที่กำลังเดินเข้าไปในคลับก็คงรวยแบบแพลตตินั่ม ฉันไม่เหมาะที่จะอยู่ตรงนี้จริง ๆ

“เป็นอะไรทำไมถึงไม่เดินเข้ามา คุณอย่าลืมว่าเรามาทำงาน”

“ทราบค่ะ” ดูท่าวันนี้ฉันคงทำให้เขาหงุดหงิดไม่น้อยแหะ เหมือนทำอะไรก็โดนตำหนิไปหมด ไม่รู้จะเอาฉันมาด้วยทำไม ถ้าเอาเลขามาตั้งแต่แรกก็คงดีกว่ามั้ยละ

ฉันเดินตามเขาเข้าไปในคลับหรูนี้ หลายคนที่เห็นเขาก็ชายตามองกันอย่างเอิกเกริก แต่พอเห็นฉันที่ตามหลังเดินเข้ามา ก็พบถึงสายตาแสดงถึงความริษยาออกมาอย่างไม่ปิดบัง เฮ้อฉันแค่มาคุยงาน ทำไมต้องมาเจอสถานการณ์น่าเบื่อเช่นนี้

เราถูกเชิญมายังห้อง VIP ห้องหนึ่ง เพียงแค่ประตูนั้นเปิดก็พบว่า มีคนกลุ่มหนึ่งมาก่อนอยู่แล้ว แถมดูยังไงก็ไม่เหมือนคุยงาน เพราะมันมีทั้งผู้หญิงที่กำลังปรนเปรอผู้ชาย มีขวดเหล้าวางเกลื่อนอีก จนฉันหยุดเดินชะงักพูดกับเขาตรง ๆ

“คุณเอ็ดเวิร์ดคะ คุณแน่ใจนะว่าเรามาคุยงานกับพวกเขาจริง ๆ ”

“ใช่ คุยงาน”

“แต่นี่มัน...”

“คุณอย่าได้ตั้งคำถาม ถ้าคุณยังไม่อยากให้บริษัทของพวกคุณล้มละลาย เดินเข้ามาเงียบ ๆ ทำตามที่ผมสั่งก็พอ”

‘นี่เขากำลังขู่ฉันเหรอ ถ้าฉันไม่เข้าไปทำไมต้องถึงขนาดบริษัทเราล้มละลาย นี่มันเหมือนเหยียบกับดักระเบิดชัด ๆ’ ฉันคิดในใจ เริ่มรู้สึกเสียใจที่บริษัทเราโลภเข้ามาแล้วสิ ถอนตัวทันมั้ยเนี่ย

“มาได้สักทีนะไอ้เอ็ด กูรอมึงตั้งนาน” เสียงของชายคนหนึ่งที่มีรูปลักษณ์หล่อไม่ต่างจากเขาเอ่ยทักเขา ดวงตาหวานที่มองมาที่ฉัน ดูก็รู้ว่าเขาน่ะเจ้าชู้สุด ๆ

“ทำงาน” คุณเอ็ดเวิร์ดตอบไปนิ่ง ๆ ก่อนจะนั่งลงโซฟา จากนั้นผู้หญิงเซ็กซี่คนหนึ่งก็ผลักฉันแล้วนั่งลงเกาะแขนเขาแทบจะกลืนกิน พลางเทเหล้าให้เขาดื่ม ส่วนฉันที่เดินตามหลังเข้ามา ก็พยายามมองหาที่นั่ง แต่มันไม่มีที่ว่างเลยนะสิ

“แล้วผู้หญิงคนนั้นใคร ไม่เห็นเคยพามา ของเล่นใหม่เหรอ” เสียงของผู้ชายอีกคนในกลุ่ม คนนี้ดูหล่อแบดบอย หางคิ้วมีบาดแผล ปากเสียอีก นี่มันหมิ่นกันชัด ๆ  แถมสายตาของพวกผู้หญิงแต่ละคนในนั้นก็มองฉันด้วยสายตาเขม่นสุด ๆ

“ดิฉันมาที่นี่ครั้งแรก และคิดว่าได้เจอคุณเป็นครั้งแรก” ฉันเพ่งสายตาไปยังคนคิ้วบากนั่นอย่างตั้งใจก่อนจะพูดต่อ “รบกวนมีมารยาทในการพูดต่อกันด้วยนะคะ เอ่อ คุณเอ็ดเวิร์ดคะ ให้ดิฉันไปรอด้านนอกดีมั้ยคะ ที่นี่ดูจะแออัดเกินไป” สิ้นเสียงฉัน เขาหันมามองด้วยสายตาเรียบนิ่ง ไม่พูดอะไร ก่อนจะหันไปมองผู้หญิงที่นั่งเบียดเขาข้าง ๆ

“เธอออกไป”

“คุณเอ็ดคะ มีมี่คิดถึงคุณเอ็ดมากนะคะ ให้มีมี่นั่งข้างคุณเอ็ดเถอะค่ะ”

“ออกไป” สายตาที่เขามองคนที่ชื่อมีมี่ เย็นชาชะมัด ขนาดฉันมองดูยังรับรู้ได้ถึงความด้านชาสุด ๆ  มีมี่ทำหน้าเศร้า ก่อนจะลุกขึ้นแต่โดยดี แถมยังหันมามองฉันด้วยสายตาเกลียดชังอีก อะไรวะเนี่ย

“มานั่งตรงนี้” เสียงของเขาพูดกับฉัน แต่บรรยากาศและพวกเขาเหล่านี้ในห้องทำฉันอึดอัดจนก้าวขาไม่ออก

“ฉัน...”

“ผมไม่อยากพูดซ้ำสองนะคุณฟ้า”

“มีครั้งไหนที่จะไม่ขู่ฉันบ้างเนี่ย” ฉันลืมตัวจนเผลอพูดความคิดออกมา อยากจะบ้าตาย

“คุณว่าอะไรนะ” เขาหันมามองฉัน สายตาดุนี้ทำเอาไม่อยากมองเลยวุ้ย

“เปล่าค่ะ นั่งค่ะนั่ง” ฉันเดินเข้าไปนั่งข้าง ๆ เขา แต่ก็ยังทิ้งระยะห่างให้ดูเหมาะสม

“ไม่แนะนำหน่อยเหรอวะ ตั้งแต่กูคบมึงมาเพิ่งจะเคยเห็นควงผู้หญิงมาเองแบบนี้ครั้งแรก” เสียงของผู้ชายนัยน์ตาหวานเอ่ยออกมาทำให้ฉันที่นั่งเงียบ ๆ ต้องหันไปมองคนข้าง ๆ ด้วยสายตาสงสัย

“...”  แต่เขาก็ไม่ตอบอะไรเพื่อนของเขาเลย แถมยังดื่มเงียบ ๆ ราวกับไม่ได้ยินที่เพื่อนเขาถาม จนเพื่อนของเขาหันมาหาฉันเอง

“คุณเป็นคู่ขาไอ้เอ็ดมันเหรอ” แค่ประโยคแรกก็หยาบคายแล้ว อยากจะบ้า แต่ฉันก็ต้องทำตัวนิ่งและยิ้ม เพราะยังไงคนพวกนี้ก็ดูมีอิทธิพลมากนัก หากทำอะไรให้ไม่พอใจมีหวังชีวิตฉันป่นปี้แน่ แค่คุณเอ็ดเวิร์ดฉันก็ดูจะแย่มากพอแล้ว

“เปล่าค่ะฉันไม่ใช่คู่ขาคุณเอ็ดเวิร์ดค่ะ ที่ฉันตามมาด้วยวันนี้เพราะเขาบอกว่ามาที่นี่เพราะเรื่องงาน” ฉันตอบไปตามความจริง จนเพื่อนทั้งสองของเขาหันไปหาเพื่อนของเขาแล้วหัวเราะออกมา มีอะไรตลกกันนะ

“อ่าวเพิ่งรู้นะเนี่ย  ว่าวันนี้เรามาคุยเรื่องงาน ฮ่า ฮ่า” ชายนัยน์ตาหวานพูด

“ไม่คิดเลยนะ ว่ามึงแถถึงขนาดต้องบอกว่ามาคุยงาน” ชายคิ้วบากเอ่ยพลางมองมาที่ฉันอย่างเจ้าเล่ห์ หล่อตายแหละ(ถึงจะหล่ออยู่หน่อย ๆ จริง ๆ ก็เถอะ)

“...” เขายังไม่พูดตอบโต้ใด ๆ กับเพื่อนของเขา ให้ตายเถอะจริง ๆ ฉันควรมาที่นี่มั้ยเนี่ย ไม่งั้นแม่จะแดกเหล้าให้จบ ๆ