10. อภิสิทธ์ชั้น 8

10

- อภิสิทธ์ชั้น 8 –

วันรุ่งขึ้น

ฉันที่ตระเตรียมกระเป๋าเดินทางพร้อมกับชุดมากมายและสิ่งของจำเป็นเรียบร้อยแล้ว ไม่นานรถเก๋งคันหรูก็มารับถึงหน้าบ้าน สวัสดิการจะดีไปไหนเนี่ย

ฉันถูกพาข้ามฟากด้วยเรือยอร์ชที่ทางบริษัทจัดเตรียมไว้ จู่ ๆ ก็รู้สึกพะอืดพะอม มวนท้องจนอยากจะอ้วก เพราะเรือขับด้วยความเร็วสูงมาก

เมื่อเรือมาถึงโรงแรมบนเกาะและจอดเทียบท่า ฉันก็รีบลงจากเรือทันทีก่อนจะดิ่งไปยังม้านั่งที่อยู่ไม่ไกลนัก

“คุณฟ้าครามครับ ไหวรึเปล่าครับ”

“เวียนหัวนิดหน่อยค่ะ ถ้าไม่รบกวนช่วยนำกระเป๋าเข้าไปให้ก่อนได้มั้ยคะ ฟ้าขออนุญาต นั่งพักตรงนี้สักครู่หน่อยน่ะค่ะ”

“ได้ครับเดี๋ยวผมจะบอกให้เจ้าหน้าที่โรงแรมจัดการเรื่องที่พักพร้อมนำกระเป๋าไว้ที่ห้องให้นะครับ หากคุณฟ้าครามดีขึ้นแล้วสามารถเข้าไปรับกุญแจที่เจ้าหน้าที่โรงแรมที่เคาน์เตอร์ได้นะครับ”

“ได้ค่ะ ขอบคุณมากค่ะ”

หลังจากที่คนของนายทุนกลับไปฉันก็นั่งอยู่ตรงม้านั่ง พักสูดอากาศหายใจอาการเวียนหัวเจียนจะอ้วก เริ่มดีขึ้น แต่ยังคงมวนท้องอยู่หน่อย ๆ ทะเลตรงหน้าที่สวยงามพอเยียวยาให้รู้สึกดีขึ้นได้บ้างล่ะนะ

“คุณลุงคะทำไมถึงยังนั่งอยู่ตรงนี้คะ”

‘...’

“งั้นเหรอคะ ให้หนูช่วยออะไรมั้ย”

‘...’

“เครื่องดื่มสวีทเรนโบว์เหรอคะ ได้ค่ะ ไว้ตอนกลางคืนฟ้าจะเอามาให้นะคะ”

ฉันแหงนหน้าขึ้นบนท้องฟ้า สูดหายใจให้เต็มปอด

“เอาล่ะรู้สึกดีขึ้นแล้ว กลับไปนอนหน่อยดีกว่า” ฉันลุกจากม้านั่งเดินตรงไปยังเคาน์เตอร์

“มารับกุญแจค่ะ” ฉันเอ่ยกับพนักงานหน้าเคาน์เตอร์

“ขอทราบชื่อค่ะ”

“ฟ้าครามค่ะ”

“คุณฟ้าครามห้อง 805 นะคะ”

“ชั้น 8 ฉันจำได้ว่านั่นมันชั้น VIP ไม่ใช่เหรอคะ คุณดูผิดรึเปล่า” พนักงานหันไปดูจอคอมอีกครั้งก่อนจะเงยหน้ายิ้มพูด

“ชั้น 8 จริง ๆ ค่ะเป็นสวัสดิการให้พนักงานร่วมโครงการน่ะค่ะ”

“งั้นเหรอคะ ที่นี่สวัสดิการดีจังเลย งั้นฉันรับกุญแจไปก่อนนะคะ”

“ค่ะ กระเป๋าเดินทางและสิ่งของต่าง ๆ อยู่ภายในห้องเรียบร้อยแล้วนะคะ”

“ขอบคุณมากค่ะ”

ฉันรับกุญแจมาก่อนจะเดินไปยังลิฟท์เพื่อขึ้นไปชั้น 8 ของโรงแรมแห่งนี้ ทุกอย่างมันได้มาเกินคาดไปรึเปล่านะ

“นี่สินะ ห้อง 805 ว่าแต่ชั้นนี้ทางเดินคุ้นแหะ เหมือนเคยขึ้นมาแล้วรึเปล่านะ แต่ช่างเถอะตอนนี้ง่วงจะตายอยู่แล้ว”

เมื่อเข้ามาในห้องก็พบว่าสัมภาระถูกนำเข้ามาก่อนอย่างที่พนักงานแจ้งแล้ว ฉันยังไม่จัดของอะไรหรอกตอนนี้หรอก แค่เพียงเห็นเตียงนุ่ม ๆ ฟูกหนา ๆ ร่างกายก็พาลอ่อนยวบไปหมดแล้ว

ทิ้งตัวลงนอนให้มันรู้แล้วรู้รอด ยังไงซะคืนนี้ฉันยังต้องทำบางอย่าง และพรุ่งนี้ถึงจะเริ่มทำงานละด้วย (Zzz)

20.00 น.

ฉันตื่นขึ้นมาหลังจากนอนไปหลายชั่วโมง แม้จะยังเพลียอยู่บ้าง แต่จะเอาแต่นอนก็ไม่ได้ เพราะตอนนี้ท้องกำลังส่งเสียงบ่งบอกว่าหิวข้าวแล้วนะสิ

ฉันลุกขึ้นมาอาบน้ำแต่งตัว ในลุคสบาย ๆ ก่อนจะลงไปยังห้องอาหารของโรงแรม

“โห บ้าไปแล้วนี่มันยิ่งกว่าภัตตาคารหรูห้าดาวหลาย ๆ แห่งซะอีก จะสร้างเว่อร์ไปรึเปล่านะ เขาไม่กลัวขาดทุนรึไง” ฉันสถบกับห้องอาหารที่ปรากฏอยู่ตรงหน้า จนไม่กล้าจะเข้าไปทานเพราะกลัวถูกชาร์จเงินเพิ่มนะสิ ถึงฉันจะมีเงิน แต่ฉันก็ไม่เสี่ยงใช้จ่ายอะไรฟุ่มเฟือยหรอก

ท่าที่ของฉันที่มันเก้ ๆ กัง ๆ จนทำให้พนักงานต้อนรับห้องอาหารเดินเข้ามาสอบถามฉัน

“มีอะไรให้ช่วยเหลือมั้ยคะ” เสียงอันนุ่มนวลที่บ่งบอกได้ว่าถูกอบรมในการบริการมาอย่างดี

“เออ ไม่ทราบว่าที่นี่ทานฟรีมั้ยคะ”

“ต้องขออนุญาตตรวจสอบคีย์การ์ดเพื่อตรวจสอบสิทธิ์การทานค่ะ ไม่ทราบว่าได้พกมาด้วยมั้ยคะ”

“เอามาค่ะ นี่ค่ะ”

“หะ..ห้อง 805” เสียงของพนักงานเปลี่ยนไปเล็กน้อย และมีท่าทีตระหนกไปนิด

“ทำไมคะ ห้องของฉันไม่มีสิทธิ์ได้ทานเหรอคะ”

“ปะ..เปล่าค่ะ ห้องของคุณสามารถทานได้ทุกอย่างในห้องอาหารนี้ค่ะ และยังสามารถสั่งเมนูอาหารที่ต้องการแม้จะไม่มีในเมนูก็ตามค่ะ เชิญด้านในเลยค่ะ”

“อ่อ” ฉันตกใจเล็กน้อย แต่ก็เดินตามพนักงานบริการเข้าไปแต่โดยดี ตอนนี้หิวจนแทบทานช้างได้ทั้งตัวแล้วล่ะ

แต่น่าแปลกฉันไม่ได้ถูกเชิญให้นั่งโต๊ะในบริเวณลานกว้างในห้องอาหารที่เต็มไปด้วยผู้คน แต่กลับถูกเชิญให้ไปนั่งห้องส่วนตัวสุดหรูแทน จนคนในห้องอาหารมองฉันตาไม่กะพริบ นี่ก็สวัสดิการของพนักงานร่วมโครงการจริง ๆ งั้นเหรอ มันจะมากเกินไปแล้วรึเปล่า ไม่ใช่ว่ามาหักค่าบริการตามหลังอีกนะ ชักสังหรณ์ใจไม่ดีแล้วสิ

ฉันเปิดหน้าเมนูดู

“ห๊ะ ฉันทานได้หมดนี่จริง ๆ เหรอคะ ไม่ใช่ว่ามีเก็บเงินทีหลังนะคะ” ฉันหันไปพูดกับพนักงานบริการที่นำเมนูมาให้ฉันเลือก

“ไม่มีเก็บค่าบริการจริง ๆ ค่ะทานได้ตามที่ต้องการเลยค่ะ”

ฉันกลืนน้ำลายไปหลายอึก ก็ดูสิ หูฉลามน้ำแดง คาเวียร์ อูนิ ฯลฯ แล้วเป็นเกรดพรีเมี่ยมทั้งนั้น ทานไม่อั้นจริงเหรอเนี่ย

ไม่ได้ ๆ ขืนตามใจปาก อาจจะกระเป๋าฉีกไม่รู้ตัว ทานเท่าที่อยากจะทานแล้วกัน

ฉันสั่งที่ฉันอยากทานเท่านั้น แต่มีอย่างหนึ่งที่ฉันต้องจัดการสั่งกลับไปด้วย

“เมนูที่ฉันจะทานมีเท่านี้ ว่าแต่ฉันสามารถสั่งหนึ่งอย่างกลับไปทานได้มั้ยคะ”

“ได้ค่ะ หากพักชั้นแปด สามารถสั่งกลับหรือจะสั่งขึ้นไปทานที่ห้องก็ได้เช่นกัน”

“งั้นมีเครื่องดื่มที่ชื่อสวีทเรนโบว์มั้ยคะ” ฉันเอ่ยถามพนักงาน เพราะเห็นว่าเมนูนี้ไม่ได้ปรากฏบนเมนู

“สวีทเรนโบว์ มีค่ะเป็นเครื่องดื่มพรีเมี่ยมที่มีไว้เสิร์ฟบุคคลสำคัญของทางโรงแรมเท่านั้นค่ะ”

“อ่อ ฉันคงสั่งไม่ได้สินะคะ แย่จัง แต่ไม่เป็นไรค่ะ”

“เปล่าค่ะ คุณสั่งได้ค่ะ”

“สั่งได้? แต่ฉันไม่ใช่บุคคลสำคัญของโรงแรมนี้นะคะเป็นเพียงพนักงานจากบริษัทอื่นที่มาร่วมดีลงานเท่านั้นเอง”

“เหตุผลเพราะคุณอยู่ชั้น 8 ค่ะ เดี๋ยวดิฉันจะจัดการให้ ตอนนี้เชิญเพลิดเพลินอาหารที่สั่งก่อนนะคะ” พนักงานโค้งคำนับก่อนจะเดินจากไป ในขณะอาหารที่สั่งก็ทยอยวางบนโต๊ะแล้ว

ฉันนั่งทานอาหารไป พลางคิดไปต่าง ๆ นา ๆ ‘อภิสิทธิ์ชั้น 8 นี่มันอะไรกัน แต่ช่างเถอะ ในเมื่อทานได้ฉันก็ไม่เกรงใจแล้วล่ะ’

ฉันนั่งเพลิดเพลินอาหารตรงหน้าอย่างเอร็ดอร่อย ไม่นานนักพนักงานบริการของห้องอาการก็เดินเข้ามา พร้อมกับเครื่องดื่มแก้วหนึ่ง

“สวีทเรนโบว์ ได้แล้วนะคะ” พนักงานวางแก้วเครื่องดื่มไว้บนโต๊ะ

“ขอบคุณมากค่ะ”

หลังจากที่ฉันกินข้าวเสร็จ ฉันก็เดินออกจากโรงแรมพร้อมกับเครื่องดื่มสวีทเรนโบว์ ไปยังม้านั่งที่นั่งช่วงบ่าย

ฉันวางสวีทเรนโบว์ไว้ข้าง ๆ ก่อนจะหันไปยังที่นั่งข้าง ๆ

“คุณลุงคะ ฉันนำสวีทเรนโบว์มาให้แล้วค่ะ”

‘...’

“ถูกใจมั้ยคะ”

‘...’

“คุณลุงอยากให้ภรรยาได้ทานด้วยเหรอคะ”

‘...’

“ถ้าฉันได้ออกไปนอกเกาะฉันจะนำไปฝากภรรยาคุณลุงให้แน่นอนค่ะ ไว้ถ้าได้ไปจะชวนคุณลุงไปด้วยนะคะ จะได้เจอคุณป้าด้วยกัน”

‘...’

“ไม่ต้องขอบคุณหรอกค่ะ เต็มใจช่วย คุณลุงจะได้หมดห่วงสักที”

‘...’

“เฮ้อ เรียบร้อย” ฉันนั่งแหงนหน้ามองท้องฟ้าในยามราตรีอย่างสบายใจ “พรุ่งนี้ก็ต้องเริ่มงานแล้วสินะ ต้องลุยกันหน่อยแล้วล่ะ มูลค่างานเป็นพันล้านจะมาทำเล่น ๆ ไม่ได้ล่ะนะ”

ฉันที่นั่งชมวิวจนหนำใจ ลุกขึ้นเพื่อจะกลับห้อง แต่จู่ ๆ อะไรก็ดลใจฉันไม่รู้ก่อนเข้าโรงแรมได้แหงนมองไปยังดาดฟ้าที่คุ้นตา พบว่ามีชายคนหนึ่งที่สามารถมองเห็นแต่ไกลกำลังยืนสูบบุหรี่และยังก้มมองมาทางฉันอีก ฉันจำใบหน้านั้นได้ดี

‘คุณเอ็ดเวิร์ด’