ตอนที่5

ระหว่างที่อิงอิงกำลังฟุ้งซ่านคิดไม่ตกอยู่นั้น สายตาก็เหลือบไปเห็นร่างเล็กผอมบางของเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง อายุของนางคงไม่เกินห้าขวบปีเป็นแน่ กำลังทำตัวลับๆ ล่อๆ หลบอยู่หลังซอกกำแพงหินที่พังลงมา จากอาภรณ์ที่สวมใส่คาดว่าคงจะเป็นบุตรหลานของเหล่าขอทานจึงทำให้นางตัดสินใจเดินเข้าไปหา ใบหน้าเล็กมอมแมมนั้นเอาแต่ชะเง้อมองทางด้วยท่าทีกระวนกระวาย ไม่รู้ตัวแม้แต่น้อยแม้ว่านางจะมายืนอยู่ด้านหลัง

อิงอิงสะกิดแผ่นหลังเล็กนั้นสองสามครั้งเพื่อให้แม่หนูน้อยนั้นหันมามอง แต่อีกฝ่ายกลับไม่แม้แต่จะหันมามองหรือสนใจนาง จึงได้ลองสะกิดดูอีกครั้ง ปรากฏว่ามือเล็กๆ ของอีกฝ่ายกลับปัดมือของนางออกอย่างรำคาญ นางจึงตัดสินใจจับลงบนบ่าเล็ก ฝ่ามือบางรู้สึกได้ว่าร่างน้อยนั้นเกร็งตัวจนแข็งทื่อเมื่อรับรู้ถึงตัวตนของนาง ก่อนเจ้าตัวจะค่อยๆ หันใบหน้ากลับมามอง เมื่อเห็นใบหน้าของนาง เด็กน้อยผู้นั้นก็สะดุ้งเฮือก ดวงตากลมโตยิ่งเบิกกว้างอย่างตื่นตระหนก แล้วเปลี่ยนเป็นแดงเรื่อราวกับจะร้องไห้ ก่อนจะหลับหูหลับตาละล่ำละลักเอ่ยออกมา

"ข้าไม่รู้ ข้าไม่เกี่ยว ข้าไม่เห็นอะไรเลยเจ้าค่ะ"

อิงอิงยิ้มขำให้กับท่าทางของแม่หนูน้อยตัวจ้อยที่ริอ่านจะเป็นเด็กจอมโกหก เจ้าตัวคงมิรู้ว่าท่าทางร้อนตัวที่ตนได้แสดงออกมานั้น มันได้เปิดเผยออกมาให้คนตรงหน้ารับรู้หมดแล้วว่าอีกฝ่ายคงกำลังทำสิ่งผิดอยู่เป็นแน่ จึงเอ่ยถามออกไป

"เด็กน้อยเจ้ามาทำอันใดอยู่ตรงนี้ จงบอกข้ามาเสียโดยดี ไม่เช่นนั้น..."

อิงอิงจงใจลากเสียงยาว สีหน้านั้นบ่งบอกถึงความเจ้าเล่ห์เพื่อเป็นการข่มขู่อีกฝ่าย แม้นางจะไร้ความสามารถในเรื่องอื่น แต่การข่มขู่เด็กน้อยนั้นนางถนัดนัก

หนูน้อยที่แหงนหน้าขึ้นมองใบหน้างามตาปริบๆ เห็นว่าพี่สาวตรงหน้านั้นเดินมาจากทิศทางใดก็ให้รู้สึกหวาดหวั่น พี่สาวผู้นี้เดินออกมาจากตรอกขอทานไม่ผิดแน่ เช่นนั้นคงเป็นคนรู้จักของท่านลุงตู้อย่างมิต้องสงสัย แต่จะว่าไปแล้วนางก็รู้สึกคุ้นหน้าอีกฝ่ายอยู่ไม่น้อย

"พี่สาวคนงาม อย่าบอกท่านลุงตู้เลยนะเจ้าคะ ม่านม่าน โดนบังคับ"

น้ำเสียงอ่อนหวานหลุดออกมาจากริมฝีปากจิ้มลิ้มของเด็กน้อยนาม ม่านม่าน นิ้วเล็กๆ ทั้งห้าของเด็กหญิงเอื้อมมาจับชายแขนเสื้อของนาง กระตุกเบาๆ พร้อมด้วยดวงตากลมโตแสนออดอ้อนจ้องมองนางด้วยความหวัง แม้ใบหน้าเรียวเล็กนั้นจะสกปรกมอมแมมไปบ้าง แต่ก็น่ารักน่าเอ็นดูไม่หยอกจนอิงอิงอยากจะดึงทึ้งแก้มตอบนั้นเสียเหลือเกิน

ฮะแฮ่ม

อิงอิงกระแอมไอ เมื่อรู้ตัวว่า นางกำลังโดนเด็กตก และกำลังหลงกลท่าทางออดอ้อนนั้น จึงยกสองแขนขึ้นกอดอกแสร้งเลิกคิ้วขึ้นมองสบตากลมโตที่จ้องมองนางตาแป๋วนั้นอย่างไม่ยอมใจอ่อน

ท่านลุงตู้ที่อีกฝ่ายกล่าวถึงคงจะหมายถึงตู้เซิ่งสินะ

"พี่สาวจะไม่ทำเช่นนั้น หากเจ้ายอมบอกมาว่ามาทำอันใดอยู่ตรงนี้"

อิงอิงหรี่ตามองเด็กน้อยช่างออดอ้อนตรงหน้า เอ่ยย้ำถึงคำตอบที่นางต้องการ การที่เด็กน้อยมาหลบอยู่ตรงนี้เพียงลำพังและอายุเพียงเท่านี้ย่อมที่จะเป็นอันตราย ท่าทางลุกลี้ลุกลนของอีกฝ่ายยิ่งชวนให้สงสัยและทำให้นางนึกเป็นห่วง

เมื่อเห็นท่าทีจริงจังของอิงอิงเด็กน้อยม่านม่านจึงยอมสารภาพจนหมดเปลือก ว่าตนนั้นกำลังรอพี่ชายที่กำลังออกไปหาซาลาเปานุ่มๆ หอมๆ มาให้นาง เพราะนางนั้นหิวมากๆ วันนี้มีเพียงมันเผาหัวเล็กๆ เพียงหัวเดียวเท่านั้นที่ตกถึงท้อง

เมื่อได้ฟังเรื่องราวอิงอิงจึงระบายลมหายใจออกมา ฝ่ามือนุ่มลูบลงบนศีรษะเล็กด้วยความสงสาร ก่อนจะเอ่ยกับเด็กหญิงด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลอ่อนโยน

"เสี่ยวม่านม่านรู้หรือไม่พวกเจ้าแอบออกมาเช่นนี้มันอันตรายมากและจะทำให้ทุกคนนั้นเป็นห่วง"

ไร้เสียงตอบรับจากแม่หนูน้อย มีเพียงศีรษะทุยเล็กที่ขยับน้อยๆ บ่งบอกว่าเจ้าตัวนั้นรับรู้

"เช่นนั้นเสี่ยวม่านม่านก็หลบอยู่ตรงนี้ก่อน พี่สาวจะไปตามพี่ชายของเจ้ากลับมา แล้วพวกเจ้าก็รีบกลับไปหาท่านลุงตู้ของพวกเจ้าเสีย เพราะเขากำลังรอพวกเจ้ากลับไปกินของอร่อย"

คำพูดของนางทำให้เด็กน้อยจ้องมองนางตาโต นัยน์ตาระยิบระยับจนนางอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา ยิ่งรู้สึกยินดีมากที่ได้มอบเงินถุงนั้นให้พวกเขา

"จริงๆ หรือเจ้าคะ"

เมื่อได้ยินว่ามีของกิน ม่านม่านถึงกับกลืนน้ำลายอึกใหญ่ ท้องของนางส่งเสียงครวญครางขึ้นมาทันใด จนต้องยกมือขึ้นลูบท้องน้อยๆ นั้นที่ทำให้นางอับอายพี่สาวคนงาม

อิงอิงมองท่าทางนั้นด้วยความเอ็นดู เอ่ยตอบอีกฝ่ายเสียงหวาน

"จริงสิ พี่สาวพึ่งจะกลับออกมา ไม่โกหกเจ้าหรอก เจ้าหิวมากแล้วใช่หรือไม่ เช่นนั้นพี่สาวจะรีบไปตามหาพี่ชายเจ้า จงรออยู่ตรงนี้ห้ามไปไหนเข้าใจหรือไม่"

เมื่อเอ่ยกำชับเด็กน้อยที่รับปากนางแข็งขันจึงวางใจ รีบเร่งฝีเท้าไปตามทางเดินเส้นเล็กแคบ เพียงชั่วจิบชาในที่สุดนางก็หลุดออกมาจากตรอกเล็กๆ 

เบื้องหน้าของนางในตอนนี้คือภาพความวุ่นวายของผู้คนที่เดินสวนกันไปมา อาคารร้านค้ารูปทรงโบราณดูงดงามมีเสน่ห์ เสียงพูดคุย ตะโกนขายของของเหล่าพ่อค้าแม่ค้า ภาพบรรยากาศที่นางไม่เคยเห็นทุกอย่างล้วนดูแปลกตาสำหรับนาง แต่มันก็คล้ายคลึงฉากในซีรี่ย์จีนที่เคยดูอยู่ไม่น้อย จะต่างก็แค่นางกำลังสัมผัสมันด้วยตัวเองมิใช่เพียงแค่มองด้วยตา

อิงอิงยิ้มกว้างให้กับภาพเบื้องหน้า ดวงตาดำขลับพราวระยับ นางอยากจะชื่นชม สำรวจไปให้ทั่วทุกตารางนิ้ว อยากเข้าไปภายในของอาคารและร้านค้าที่ตั้งเรียงรายอยู่ตามแนวถนน อยากชื่นชมเสื้อผ้าอาภรณ์ เครื่องประดับของยุคสมัยนี้ อยากลิ้มรสอาหารและสุรา อยากชื่นชมหญิงงามในหอคณิกาดูสักครั้ง และหลายๆ อย่างที่นางเคยจินตนาการตามเรื่องราวในนิยายที่นักเขียนที่นางชื่นชอบบรรยายถึง

แม้จะรู้สึกตื่นตาตื่นใจกับภาพตรงหน้ามากเพียงใด อิงอิงได้แต่ระงับความต้องการทุกอย่างเอาไว้ก่อน มีสิ่งที่สำคัญกว่าที่นางจะต้องทำ สองเท้าจึงก้าวไปข้างหน้า นัยน์ตากลมโตเฉี่ยวคมกวาดมองฝ่าผู้คนที่เดินผ่านไปผ่านมา ก่อนสายตาจะหยุดอยู่ที่ร่างเล็กกระจ้อยร่อยของเด็กผู้ชายในอาภรณ์ตัวเก่าสีมอซอที่กำลังจ้องมองซาลาเปาสีขาวนวลในซึ้งนึ่งที่มีควันหอมกรุ่นลอยโขมงด้วยแววตาเจิดจ้า ใบหน้าเล็กๆ ที่คล้ายคลึงกับตู้เซิ่งถึงแปดส่วนทำให้นางยิ่งมั่นใจว่าเด็กน้อยผู้นี้คือคนที่นางกำลังตามหา

ตู้เฟย บุตรชายตัวน้อยของตู้เซิ่งผู้ที่บิดาของนางได้ช่วยชีวิตไว้กำลังริจะทำตัวเป็นหัวขโมย

เฟยเกอของเสี่ยวม่านม่าน

ท่าทางของเจ้าตัวน้อยทำให้อิงอิงเร่งเดินตรงเข้าไปหาก่อนที่เด็กน้อยจะได้กลายเป็นหัวขโมยเต็มตัว และถูกเจ้าของร้านตีจนหลังเดาะ เมื่อเข้าประชิดตัวจึงคว้าจับตรงคอเสื้อสีหม่นแล้วยกขึ้นอย่างสบายๆ เพราะเจ้าตัวกระจ้อยร่อยนี้เบาเหมือนกับนุ่น

เจ้าหัวขโมยตัวน้อยที่ทำจมูกฟุดฟิดสูดกลิ่นหอมยั่วน้ำลายเข้าเต็มปอด มือเล็กมอมแมมยังไม่ทันได้คว้าเอาซาลาเปาขาวๆ นุ่มๆ มาไว้ในมือก็โดนหิ้วจากด้านหลังจนร่างลอยหวือ บังเกิดความคับแค้นใจ ว่าผู้ใดกันที่บังอาจมาขวางทางเขา แล้วยังหิ้วเขามาเหมือนผักปลาเช่นนี้ ประเดี๋ยวเถอะได้เห็นดีกับเขาแน่ ในระหว่างที่ขบเขี้ยวเคี้ยวฟันอยู่นั้น รู้ตัวอีกทีเท้าเล็กๆ ก็สัมผัสพื้นตรงตรอกแคบเสียแล้ว แต่เมื่อหันกลับไปเพื่อจะเล่นงานผู้ที่ทำให้เขาพลาดที่จะได้กินของอร่อย นัยน์ตากลมโตก็เบิกเพลิงจนแทบจะถลนออกมานอกเบ้า เมื่อเห็นใบหน้าผู้ที่หิ้วคอเขามา

"นะ นายหญิง"