ตอนที่6

ร่างสูงของบุรุษในอาภรณ์สีดำผู้ที่มักจะมีใบหน้าเรียบเฉยอยู่เสมอ เจ้าของนัยน์ตาคมปลาบยืนอิงไหล่กว้างกับขอบหน้าต่างชั้นบนสุดของ หอหมื่นบุปผา หอสุราและโรงน้ำชาเลื่องชื่อแห่งแคว้น หากได้ยินเพียงชื่อหลายคนอาจจะคิดว่าสถานที่แห่งนี้คงจะเป็นหอคณิกาแหล่งรวบรวมหญิงงาม แต่เปล่าเลย หมื่นบุปผา ชื่อนี้หาได้สื่อถึงหญิงงาม แต่บ่งบอกถึงสุราและชารสเลิศที่บ่มมาจากดอกไม้นานาพันธ์ บุปผาหายากหลากหลายชนิดที่ใช้ทั้งเวลาและกรรมวิธีพิเศษจนได้สุราและชาที่มีกลิ่นหอมและรสเลิศแตกต่างกันออกไปให้เหล่าคอสุราและผู้ที่ชื่นชอบในการดื่มชาได้ลิ้มรสดื่มด่ำกับรสชาติของมัน

เซี่ยเยี่ยนเฉิน แม่ทัพผู้เกรียงไกรหนุ่มใหญ่วัยฉกรรจ์ ผู้ที่ถือคติมาตลอดว่า นารีงามไหนเลยจะสู้สุราดี เขาก็เป็นอีกผู้หนึ่งที่หลงใหลในรสสุราของที่นี่ แม้จะไปกรำศึกอยู่ชายแดนนานหลายปี แต่สุราและชาดีก็ถูกส่งไปให้ลิ้มลองไม่เคยขาดเพราะสหายสนิทของเขาคือเจ้าของหอหมื่นบุปผาแห่งนี้

ดวงตาคู่คมหลุบลงมองจอกสุราในมือ จู่ๆ ก็รู้สึกถึงความเงียบเหงาอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เมื่อศึกสงครามจบลงชีวิตของเขาก็กลับมาไร้สีสันอีกครั้ง เขาใช้ชีวิตในสนามรบมามากกว่าครึ่งหนึ่งของชีวิต สองมือนั้นคร่าชีวิตของศัตรูมานับไม่ถ้วน ผ่านอุปสรรคเรื่องราวต่างๆ มามากมายจนบางครั้งแทบจะเอาชีวิตไม่รอด ด้วยเพราะเป็นทายาทสายหลักเพียงคนเดียวของตระกูลเขาจึงมีหน้าที่ที่ต้องแบกรับ ฝ่าฟันทุกอย่างเพื่อนำพาให้ตระกูลมั่นคงและรุ่งเรืองหยั่งรากลึกไปจนชั่วลูกชั่วหลาน ทุกอย่างจึงต้องอยู่บนพื้นฐานของความเหมาะสมและเอื้อประโยชน์ให้กับวงศ์ตระกูล แม้กระทั่งการเลือกคู่ชีวิต

เขาผ่านการมีทั้งภรรยาและบุตร แม้แต่การมีภรรยาเขาก็คิดว่ามันคือหน้าที่ที่พึงกระทำเช่นกัน หาได้มีเรื่องความรู้สึกมาเกี่ยวข้อง หากถามว่าเขาเคยมีความรักหรือไม่ ตอบได้เลยว่าเขาไม่เคยรู้จักหรือสัมผัสกับความรัก ไม่เคยมีสตรีคนใดที่ทำให้หัวใจของเขาเต้นแรงมาก่อน จนบางครั้งเขาก็คิดว่าตัวเองไร้ความรู้สึก กลายเป็นคนจิตใจด้านชาไปเสียแล้ว หากจะไร้สตรีข้างกายเขาก็หาได้เดือดเนื้อร้อนใจ แต่เขาจำเป็นต้องมีสตรีที่เพียบพร้อมเหมาะสมทั้งชาติตระกูลและฐานะ เพื่อให้กำเนิดทายาทที่จะเชิดหน้าชูตาตระกูลต่อไป

แล้วเขาก็มีภรรยาที่เพียบพร้อมตามต้องการ นางเป็นบุตรสาวของตระกูลขุนนางผู้มากไปด้วยอำนาจแห่งแคว้น เป็นสตรีที่ได้รับขนานนามว่าเป็นหญิงงามอันดับหนึ่ง จนเขากลายเป็นที่อิจฉาของบุรุษทั่วเมือง แต่แปลกเขากลับมิได้มีจิตเสน่หาต่อนาง แต่ก็ให้เกียรตินางอย่างที่สามีผู้หนึ่งพึงกระทำ เขามีนางเป็นฮูหยินเพียงคนเดียวไม่เคยมีสตรีอื่น ไม่มีแม้แต่อนุหรือสตรีอุ่นเตียง ไม่มีเรื่องสตรีให้ผู้เป็นภรรยาต้องทุกข์ร้อนใจ ผู้คนภายนอกจึงรับรู้ว่าเขารักและหลงใหลในตัวภรรยาอย่างที่สุด แต่นางกลับหาได้พอใจเพียงเท่านั้น ยังคงร่ำร้องถึงความรักจากเขา นางเองนั้นก็คงจะรู้ดีถึงความรู้สึกของเขาจึงได้มองเขาด้วยสายตาตัดพ้ออยู่เสมอ แล้วนางก็ให้กำเนิดบุตรชายแก่เขา แต่หลังจากนั้นร่างกายของนางกลับอ่อนแอลงและจบชีวิตลงในตอนที่บุตรชายของเขาอายุได้เพียงห้าหนาว ภายในใจนั้นรู้สึกผิดต่อนางไม่น้อยที่เขานั้นเป็นสามีที่ไม่ดีนัก หลังจากนั้นเขาก็ไม่คิดที่จะแต่งงานใหม่อีกเลยเพราะไม่อยากให้ใครต้องมาเจ็บช้ำเช่นเดิมอีก เพราะเขาคิดว่าชีวิตนี้คงไม่อาจที่จะรักและดูแลใครได้

แต่ผู้คนภายนอกต่างก็เข้าใจว่าเขานั้นยังรักมั่นคงต่อผู้เป็นภรรยาจนไม่คิดที่จะแต่งงานใหม่ไปเสียได้ แต่ถึงแม้ว่าพวกคนเหล่านั้นจะเข้าใจเช่นนั้น ก็ยังไม่วายมีเหล่าสตรีมายุ่งวุ่นวายกับชีวิตของเขาจนต้องหลีกหนีหลบไปใช้ชีวิตอยู่ชายแดนเสียหลายปี

อายุของเขาก็ไม่ใช่น้อยๆแล้ว ผ่านร้อนผ่านหนาววนเวียนบรรจบมาหลายฤดู จากแม่ทัพหนุ่มวัยคึกคะนองจนตอนนี้กลายเป็นบุรุษวัยฉกรรจ์ในวัยสามสิบแปด กำลังอยู่ในช่วงวัยที่กำลังพลุ่งพล่าน แม้จะไร้สตรีร่วมเรียงเคียงหมอน แต่ก็ใช่ว่าเขาจะไร้นารีเคียงกาย ซึ่งมันเป็นเรื่องปกติของบุรุษที่ต้องได้รับการปลดปล่อย

มือหนาคลึงจอกในมือที่มีน้ำสีใสอยู่ค่อนจอก ก่อนจะยกขึ้นจรดริมฝีปากได้รูป ละเลียดชิมสุรารสเลิศปล่อยความคิดให้ล่องลอยไป ดวงตาสีนิลกวาดมองผู้คนเบื้องล่าง ก่อนมุมปากหนาหยักได้รูปจะกดลึกลงคล้ายยิ้มคล้ายไม่ยิ้ม ดวงตาคมกล้ามีประกายวาววับวูบผ่าน จับจ้องไปยังสตรีเจ้าของร่างบางกับเจ้าหัวขโมยตัวน้อยริมถนนเบื้องล่าง แต่เพียงครู่เดียวเท่านั้นก่อนที่มันจะเลือนหายไป แต่สายตาคู่คมหาได้ละจากภาพเบื้องหน้า ยังคงจับจ้องหนึ่งสตรีและหนึ่งเด็กชายขอทานตัวน้อย ที่หอบหิ้วกันหลบหลีกผู้คนจนหายเข้าไปในตรอกข้างทางจึงได้ละสายตาก้าวเข้าไปนั่งทอดอารมณ์ดื่มด่ำสุราที่ตนหลงใหล

"ว่าอย่างไรเจ้าตัวแสบ"

อิงอิงเอ่ยถามพร้อมกับใช้หลังข้อนิ้วชี้ของนางเคาะหน้าผากเจ้าเด็กตัวน้อยที่กำลังจับจ้องนางราวกับเห็นผีอย่างนึกมันเขี้ยว ฝ่ามือเล็กยกขึ้นลูบหน้าผากปอยๆ เพราะความเจ็บ แต่กลับไม่ร้องออกมาสักแอะ ดวงตาที่มีหยาดน้ำเอ่อคลอเผลอมองค้อนนางอย่างลืมตัว ก่อนจะเร่งถอยหลังออกห่างจากนางอย่างร้อนรน แม้จะแสดงออกว่ากลัวนางแต่สายตานั้นหาได้เป็นเช่นนั้นมันยังมีความดื้อรั้นแฝงอยู่

หึ เจ้าเด็กดื้อ

สองแขนเรียวยกขึ้นกอดอกมองดูท่าทีของอีกฝ่าย เด็กคนนี้ไม่ชอบนาง ไม่สิ เขาไม่ชอบว่านเย่วอิงต่างหาก แต่ท่าทางนั้นช่างน่ากลั่นแกล้งเสียจริง อิงอิงแสยะรอยยิ้มอย่างที่คิดว่าน่ากลัวที่สุด หรี่ตามองเด็กน้อยตรงหน้าจนอีกฝ่ายสะดุ้ง

ตู้เฟิงมองสตรีใจร้ายอย่างหวาดระแวง เขามองรอยยิ้มร้ายและแววตาเจ้าเล่ห์นั้นอย่างไม่วางใจ

สตรีนางนี้คิดจะมาไม้ไหนกัน

ตู้เฟิงเคยเจอกับสตรีนางนี้มาก่อน นางเป็นบุตรสาวของท่านหมอใจดีที่รักษาเขา ตอนเจอนางครั้งแรกเขาชอบนางมากๆ เพราะนางนั้นงดงามราวกับนางเซียน งามกว่าสตรีคนใดที่เขาเคยเห็น แต่แววตาของนางนั้นกลับดูน่ากลัว มันดูไร้ซึ่งความเมตตา และเขาก็ได้รู้ว่านางเป็นสตรีที่ใจร้ายที่สุดจริงๆ ถึงเขาจะเป็นเด็กแต่ก็รู้ว่านางใช้บุญคุณที่มีบังคับให้บิดาของเขาทำเรื่องชั่วร้าย แล้วดูสิครั้งนี้นางยังทำร้ายเขาอีก ช่างเป็นสตรีที่ไร้ยางอายเสียจริงรังแกได้แม้กระทั่งเด็ก แต่เขาจะทำสิ่งใดได้เล่า หากคิดจะต่อกรกับนางเห็นทีเรื่องที่เขาแอบหนีออกมาแล้วยังคิดที่จะขโมยซาลาเปาอีกคงได้ถึงหูบิดาเป็นแน่ คงไม่แคล้วเขาคงโดนบิดาโบยจนหลังลาย คงทำได้แค่เพียงก้มหน้ารับชะตากรรม

"นายหญิง"

เจ้าเด็กน้อยนั่นก้มหน้าก้มตาเอ่ยเรียกนางเสียงเบาราวกับยอมจำนน เก็บซ่อนแววตาดื้อรั้นของตนเอาไว้ จนนางอดที่จะขำกับท่าทางนั้นไม่ได้ เด็กคนนี้ดูท่าจะไม่ธรรมดา แต่ตอนนี้นางไม่มีเวลาที่จะมาเล่นกับอีกฝ่ายคงต้องรีบให้พวกเขากลับไปหาบิดามารดา

"ตามข้ามา"

อิงอิงเอ่ยขึ้นก่อนจะเดินนำเด็กน้อยไปข้างหน้า แต่ก้าวไปได้เพียงสามก้าว เจ้าเด็กนั่นกลับยังนิ่งเฉยท่าทางนั้นบอกให้รู้ว่าเขาไม่คิดที่จะเดินตามนางมา

"ข้าจะไปหาเสี่ยวม่านม่าน"

เพียงได้ยินนางเอ่ยถึงม่านม่าน ดวงตาของเจ้าเด็กตู้เฟิงก็เบิกโพลงจนแทบจะถลนออกมานอกเบ้าจนดูน่าขัน อย่าบอกนะว่าเจ้าเด็กนี่ ลืมหนูน้อยม่านม่านของนาง เมื่อเห็นอีกฝ่ายเร่งฝีเท้าจนแทบจะเรียกว่าเหาะก็รู้ได้ว่า ม่านม่านของนางถูกลืมแล้วจริงๆ

เมื่อไปถึงจุดนัดหมายม่านม่านน้อยก็ยิ้มร่าออกมาจากที่ซ่อนเอ่ยเรียกพี่ชายด้วยความดีใจ

"เฟิงเกอท่านมาแล้ว"

ส่วนเจ้าพี่ชายตัวดีนั้นเร่งเข้าไปสำรวจน้องสาวที่ตนเองลืมเอาไว้ จับร่างที่เล็กกว่าตนเพียงเล็กน้อยหมุนไปหมุนมาราวกับว่ากลัวอีกฝ่ายจะโดนนางล่อลวงทำร้าย

อิงอิงมองท่าทางของอีกฝ่ายอย่างหมั่นไส้ แล้วทรุดกายลงตรงหน้าเด็กหญิงพลางยกฝ่ามือขึ้นลูบศีรษะเล็กๆ ของอีกฝ่าย เอ่ยกับม่านม่านเสียงอ่อนเสียงหวาน

"เสี่ยวม่านม่าน พาพี่ชายของเจ้ากลับไปหาท่านลุงตู้เสีย ป่านนี้พวกเขาคงกำลังเป็นห่วงแย่แล้ว"

ตู้เฟิ่งมองภาพตรงหน้านั้นราวกับมิเคยเห็น อยากจะใช้นิ้วเล็กๆ ของเขาจิ้มดูเหลือเกิน ว่าสตรีนางนี้ใช่นายหญิงผู้เย็นชาและร้ายกาจผู้นั้นจริงๆ หรือ เหตุใดนางจึงได้ดูราวกับคนละคนเช่นนี้หรือนางจะมีแผนร้ายอันใดเขาคงต้องเตือนม่านม่านเอาไว้เสียแล้ว

"เจ้าค่ะพี่สาว"