ตอนที่7

หลังจากมองดูเด็กทั้งสองจูงมือกันกลับไปหาตู้เซิ่ง ใบหน้างามจึงปรากฏรอยยิ้มกว้างขึ้นอย่างระงับเอาไว้ไม่อยู่ จากนี้ก็ถึงเวลาของนางเสียที นางจะเดินเที่ยวให้หนำใจเลยทีเดียว

ร่างระหงก้าวเดินราวกับกำลังเริงระบำไปตามเส้นทางที่เริ่มจะมีผู้คนหนาตา สายตากวาดมองรอบกายอย่างตื่นตาตื่นใจ หลงลืมเรื่องทุกข์ใจไปหมดสิ้น ทุกอย่างล้วนแปลกตาสำหรับนาง แต่แล้วเสียงสนทนาอย่างออกรสของกลุ่มคนตรงร้านน้ำชาริมทางทำให้ใบหน้างามหุบยิ้มฉับ ปลายเท้าเล็กที่ก้าวเดินอย่างเริงร่านั้นหยุดกึก กายบางขยับเข้าไปใกล้อย่างแนบเนียน อาศัยร้านหินเครื่องรางที่อยู่ข้างๆ กันเป็นที่กำบัง มือนั้นแสร้งหยิบจับราวกับสนใจหนักหนาแต่หูนั้นตั้งใจฟังคำสนทนาของพวกเขา

นางมิใช่คนสอดรู้หากจะไม่บังเอิญได้ยินชื่อของนางอยู่ในหัวข้อสนทนา

"สตรีนางนั้นส่งคนไปพังร้านซาลาเปาของเถ้าแก่หลิวจนพังเละเทะ ข้าว่าอีกหลายวันกว่าจะเปิดขายได้ นางช่างจิตใจโหดร้ายยิ่งนัก อิจฉาริษยาจนน่ารังเกียจ รังแกคนไม่มีทางสู้"

นั่นคือเสียงของหญิงร่างท้วมที่จีบปากจีบคอเอ่ยเล่าอย่างออกรสชาติ ใบหน้ามันเยิ้มนั้นขบเขี้ยวเคี้ยวฟันราวกับมันเป็นร้านของตัวเอง ไฝเม็ดโตที่ขยับอยู่เหนือริมฝีปากหนาของนางเป็นเครื่องการันตีได้เป็นอย่างดีถึงความเมามันที่ได้เล่าสู่กันฟังเพราะมันขยับไม่หยุด แต่ประเด็นมันหาใช่ไฝเม็ดนั้น

เถ้าแก่หลิว บิดาของแม่นางเอกหลิวซูเซียนไม่ผิดแน่

หมดกันวันดีดีของนาง

คิ้วเรียวสวยพลันขมวดมุ่น นาง ในที่นี้คงไม่ต้องคาดเดาให้เหนื่อย นั่นย่อมหมายถึงตัวนางเอง แต่นางมิได้เป็นคนทำนี่สิปัญหา หญิงนางนี้ไปเอามาจากไหนว่านางเป็นคนทำในเมื่อนางล้มเลิกแผนการทั้งหมดกับตู้เซิ่งไปแล้ว เหตุใดจึงได้เกิดเรื่องขึ้นมาอีกหรือจะมีคนของนางอีกกลุ่ม นั่นย่อมเป็นไปไม่ได้ หากเป็นเช่นนั้นเสี่ยวมี่ต้องแจ้งนางสิ นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน

ขณะที่นางกำลังครุ่นคิดจนหัวแทบแตก ประโยคต่อมาที่ดังขึ้นกลับทำให้มุมปากกระตุก

"คุณชายเซี่ยนั้นโกรธมาก เร่งมาปลอบใจแม่นางหลิวเสียยกใหญ่ ตอนนี้คงกำลังตามหาสตรีร้ายกาจนางนั้นให้มารับโทษอยู่ ข่าวว่ากำลังหลบหนีหัวซุกหัวซุนเลยล่ะ"

หลังจากนั้นประโยคต่อมาก็ไม่เข้าหูนางอีกเลย เพราะนางนั้นกำลังโกรธจนหูอื้อตาลายไปหมด

หนอย... หลบหนีหัวซุกหัวซุนเช่นนั้นหรือ นางมิได้ทำและไม่ได้ฆ่าใครตายเสียหน่อยเหตุใดต้องหลบหนีด้วย ถามนางสักคำหรือก็ไม่มี กล่าวหากันเกินไปแล้ว

เจ้าพระเอกน่าตายนั่นก็กระไร เอะอะก็จะลงโทษมิคิดจะให้นางแก้ตัวบ้างหรืออย่างไร การเจรจาอย่างสันติไม่เคยได้ยินหรือ

"ว่านเย่วอิง"

แล้วเสียงกัมปนาทก็ดังขึ้นจนร่างบางสะดุ้งสุดตัว ดวงตาคมสวยเบิกขึ้นอย่างเหลือกลาน ให้ตายเถอะ เสียงนี้เหตุใดนางจะจำไม่ได้ แม้จะได้ยินเพียงแค่ครั้งเดียวนางก็จำฝังหัว ใจคอจะไม่ปล่อยให้นางได้อยู่อย่างสงบกันเลยหรือไร

ใบหน้างามแหงนเงยขึ้นมองเจ้าของเสียงนั้น จนสบเข้ากับดวงตาคมกล้าที่กำลังจ้องมองนางราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ ร่างสูงโปร่งเจ้าของใบหน้าหล่อเหลาดูอบอุ่น ทุกอย่างที่รวมกันเป็นบุรุษผู้นี้นิยามคำว่าอบอุ่นอ่อนโยนได้เป็นอย่างดี แต่นั่นไม่ใช่สำหรับนาง ใบหน้านี้อาจจะเป็นดังพ่อไมโครเวฟของใครๆ ในโลกที่นางจากมา แต่สำหรับอิงอิง คนผู้นี้คือถ่านที่ถูกเผาจนร้อน และพร้อมจะแผดเผานางให้มอดไหม้

ด้านหลังของเขายังเต็มไปด้วยกลุ่มชายฉกรรจ์ที่ถือกระบี่ในมือนับสิบ อิงอิงมองภาพนั้นด้วยความหนาวยะเยือก นี่ใช่พระเอกของเรื่องจริงๆ น่ะหรือ หากบอกว่าเป็นตัวร้าย บอกเลยว่านางเชื่ออย่างสนิทใจ 

แค่สตรีตัวเล็กๆ เพียงคนเดียว มันต้องถึงขนาดนี้เลยหรือวะ

อิงอิงเผลอกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ กลืนถ้อยคำด่าทอที่ผุดขึ้นมาลงคอ เห็นทีนางคงต้องพับเก็บเรื่องที่จะขอเจรจากันอย่างสันติกับอีกฝ่ายเอาไว้เสียก่อน เมื่อสายตาของนางตอนนี้จับจ้องอยู่เพียงอาวุธในมือของคนเหล่านั้น กระบี่มันไม่มีตาเสียด้วยสิและนางไม่นิยมล้อเล่นกับของมีคม

เซี่ยชิงเทียนจ้องมองร่างบางด้วยอารมณ์กรุ่นโกรธ นางขยันสร้างเรื่องจนเขาปวดหัว เขาคิดว่านางจะเลิกก่อเรื่องวุ่นวายแล้วเสียอีก เห็นว่านางเก็บตัวอยู่เพียงในจวนอย่างสงบ จึงไม่คิดจะถือโทษกับเรื่องที่ผ่านมาอีก คิดไม่ถึงว่าเพียงไม่นานนางจะก่อเรื่องขึ้นมาอีกและครั้งนี้เห็นทีเขาคงต้องลงโทษนางให้หลาบจำเสียบ้าง ไม่เช่นนั้นนางคงก่อเรื่องไม่จบไม่สิ้น

ยอมรับว่าในตอนแรกที่คนจากร้านซาลาเปาของคนรักมาแจ้งเขาว่าที่ร้านนั้นเกิดเรื่อง เขาไม่อยากจะคิดว่าเป็นฝีมือนางเพราะคนของเขานั้นจับตามองนางอยู่และยืนยันว่านางมิได้ย่างเท้าออกจากจวนเลย แต่เมื่อเขาไปหานางที่จวนกลับไม่เห็นแม้แต่เงาของนาง เมื่อเขามาถึงร้านซาลาเปาของตระกูลหลิวยิ่งทำให้เขาโกรธจนตัวสั่น เพราะร้านซาลาเปาของคนรักพังจนไม่เหลือชิ้นดี และที่น่าเจ็บใจไปกว่านั้นคือ เขามาช้าไป จึงทำให้จับใครไม่ได้แม้แต่คนเดียว เขานึกไม่ถึงเลยจริงๆ ว่าน้องสาวผู้น่ารักของเขาจะเปลี่ยนไปมากมายถึงเพียงนี้ เพียงเพราะเขาปฏิเสธความรู้สึกที่นางมีให้ จิตใจและการกระทำของนางดูจะเลวร้ายขึ้นเรื่อยๆ เมื่อครั้งก่อนเขายอมปล่อยผ่านเพราะสตรีคนรักยืนยันกับเขาว่าเป็นอุบัติเหตุจึงได้ยอมปล่อยนางไป แต่ในครั้งนี้ถึงกับว่าจ้างอันธพาลมาพังร้านคงไม่ใช่เหตุบังเอิญแล้วกระมัง ยิ่งเห็นใบหน้าของสตรีอันเป็นที่รักเปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำตาแต่ยังละล่ำละลักแก้ตัวแทนอดีตสหายยิ่งทำให้เขาไม่อาจที่จะอภัยให้อีกฝ่ายได้อีก ดูเอาเถอะอีกฝ่ายทำกับนางถึงเพียงนี้ยังคิดที่จะปกป้องสตรีร้ายกาจผู้นั้นอยู่อีก อย่างไรเสียเขาจะต้องจับนางมารับโทษให้ได้

"นั่นนางอยู่ตรงนั้น หยุดเดี๋ยวนี้นะว่านเย่วอิง เจ้าจะก่อเรื่องอันใดอีก"

เมื่อเห็นว่านางตั้งท่าจะหนีจึงเอ่ยบอกคนของตน ดูจากการแต่งกายของนางในวันนี้ดูก็รู้ว่านางพยายามปกปิดตัวตน คงคิดจะก่อเรื่องอีกแน่

สิ้นคำของเซี่ยชิงเทียนเท้าเล็กรีบใส่เกียร์หมาวิ่งหางจุกตูดหายเข้าไปในกลุ่มคนที่เดินสวนกันไปมา เล้นกายไปกับผู้คนที่หลั่งไหลไปตามท้องถนน เสียงโหวกเหวกโวยวายของคนเหล่านั้นยังคงตามติดไล่หลังใกล้เข้ามาเรื่อยๆ จนต้องสอดสายตาหาที่หลบซ่อน ในใจนั้นก่นด่าบุรุษที่ไล่หลังมา เมื่อวันของนางมาถึงนางจะแหวกอกควักหัวใจของบุรุษผู้นั้นแล้วขยี้ให้แหลกลาญโทษฐานที่ทำให้นางเหนื่อยแทบขาดใจ

ข้าจะจดจำทุกความแค้นนี้เอาไว้

ความคั่งแค้นอัดแน่นอยู่ในอกทั้งปวดขาทั้งเหนื่อยหอบ ตั้งแต่ที่โผล่หัวมายังสถานที่แห่งนี้นางยังไม่ได้พักหายใจเลยด้วยซ้ำ ในขณะที่กำลังตัดพ้อต่อชะตาชีวิตอาคารหลังใหญ่โตก็ปรากฏอยู่ตรงหน้านาง ใบหน้างามที่มีเม็ดเหงื่อผุดซึมจนไรผมเปียกชุ่มแหงนเงยขึ้นมองป้ายขนาดใหญ่เบื้องหน้า

หอหมื่นบุปผา

ริมฝีปากอวบอิ่มพลันหยัดยิ้มขึ้น พาพ่อพระเอกชื่นชมหอคณิกาแห่งนี้หน่อยก็แล้วกันอีกฝ่ายคงไม่เคยมาเยือนสถานที่เช่นนี้เป็นแน่ ส่วนนางวันนี้จะสวมบทบาทเป็นหญิงคณิกาผู้เลอโฉมสักวัน มือเล็กยกขึ้นปาดเหงื่อบนหน้าผากมนพลางสูดลมหายใจเข้าเต็มปอดก่อนจะเร่งโกยแนบหายเข้าไปด้านในที่ผู้คนช่างหนาแน่นเหลือเกิน