ตอนที่2

อิงอิงในตอนนี้กำลังคิดไม่ตกว่าจะทำเช่นไรต่อไปกับชีวิตของตัวเองดี หลังจากที่ได้ทบทวนเรื่องราวชีวิตของว่านเย่วอิงที่พอจะจำได้แค่เลือนราง นางนั้นก็ให้รู้สึกกระวนกระวายกับเรื่องราวที่เกิดขึ้นเป็นอย่างมาก มาอยู่ในสถานที่ที่ไม่คุ้นเคยว่าหนักหนาแล้ว ยังต้องมาคอยหวาดระแวงระแวดระวังเพื่อรักษาชีวิตน้อยๆ นี้ให้อยู่รอดปลอดภัยอีก จิตใจของนางในตอนนี้นั้นร้อนรุ่มดังกับมีไฟสุม เดินวนไปเวียนมาอยู่ในห้องนอนมาหลายชั่วยามแล้ว แต่ก็ยังไม่มีทางออก นางทั้งรู้สึกหวาดกลัว กังวล อยากจะร้องไห้ก็ร้องไม่ออกเพราะน้ำตามันไม่ยอมไหล จะหัวเราะให้กับชะตาชีวิตของตนก็ขมขื่นเต็มทน

เมื่อไม่อาจทำสิ่งใดได้ร่างบอบบางจึงเดินกระแทกส้นเท้าปึงปังอย่างขัดใจ อารมณ์นั้นเดือดดาลถึงที่สุด จะว่าไปแล้วนิสัยของนางกับเจ้าของร่างเดิมดูจะคล้ายคลึงกันอยู่ไม่น้อย โดยเฉพาะนิสัยใจร้อน วู่วาม เอาแต่ใจ แต่นางก็ยังดีกว่าว่านเย่วอิงมากนัก เพราะนางไม่เคยคิดร้ายหรือทำร้ายให้ผู้อื่นต้องเป็นอันตรายถึงชีวิต แม้จะมีการกลั่นแกล้งผู้อื่นบ้าง แต่ก็ไม่ถึงกับเลือดตกยางออก แต่ดูสิ่งที่นางได้รับสิ ช่างไม่ยุติธรรมแม้แต่น้อย ถึงแม้นางจะเป็นคุณหนูเอาแต่ใจ แต่นางก็หมั่นทำบุญไม่เคยขาด ก่อนจะตาย นางยังทำบุญโดยการช่วยชีวิตเจ้ามดตัวน้อยที่ตกลงไปในชักโครกไม่ให้จมน้ำตายอยู่เลย

เฮ่อ! ทำดีแต่กลับไม่ได้ดี ช่างน่าอดสูยิ่งนัก

ความเดือดดาลที่ยิ่งพุ่งสูงขึ้นทำให้เท้าเล็กๆ กระแทกลงน้ำหนักจนรู้สึกเจ็บ ขาทั้งสองปวดร้าวจนปวดแปลบไปถึงฝ่าเท้า ความเจ็บปวดที่ได้รับส่งให้ใบหน้างามยิ่งยับย่น เดินขากะเผลกมาทิ้งกายลงนั่งหน้ากระจกทองเหลืองบานใหญ่ที่ฉลุลวดลายอย่างงดงามพลางสูดลมหายใจเข้าลึกอย่างพยายามสงบสติอารมณ์ที่กำลังเดือดปุดปุด

ยุบหนอ พองหนอ ยุบหนอ พองหนอ

สติ... สติ... สติมา ปัญญาเกิด

เมื่อกำหนดลมหายใจเข้าออกปลอบใจตัวเองจนรู้สึกดีขึ้นมาบ้างแล้ว สายตาจึงได้กวาดมองสำรวจภาพสะท้อนเบื้องหน้า พิศมองใบหน้างดงามราวกับนางจิ้งจอกของตน คิ้วเรียวได้รูปเรียงตัวสวย ขมวดมุ่นอยู่บนใบหน้ารูปไข่ขาวนวลผุดผ่อง ดวงตาหงส์ดำขลับเปล่งประกายวาววับนั้นดูขุ่นมัว ปลายจมูกโด่งเล็กเชิดขึ้นอย่างดื้อรั้นถือดี ริมฝีปากอวบอิ่มเย้ายวนตอนนี้เม้มเข้าหากันแน่น แม้องค์ประกอบบนใบหน้ามันจะดูยุ่งเหยิงอย่างมากแต่กลับไม่อาจบดบังความงามเย้ายวนนั้นลงได้เลยแม้แต่น้อย

งดงามขนาดนี้เหตุใดจึงยึดติดอยู่กับบุรุษเพียงผู้เดียวกันนะ

อิงอิงจ้องมองใบหน้างดงามที่บัดนี้นางเป็นผู้ครอบครองมันอย่างเหม่อลอย น่าเสียดายที่ตัวละครตัวนี้ต้องจบชีวิตลง

แต่มันจะต้องไม่เป็นแบบนั้นสิ ในเมื่อตอนนี้ เวลานี้ นางได้มาอยู่ในร่างนี้แล้ว นางจะไม่ยอมเดินตามบทอันน่ารังเกียจนั่นเป็นอันขาด

นางต้องรอดและต้องใช้ชีวิตในร่างใหม่นี้อย่างคุ้มค่าและมีความสุขที่สุด

แอ๊ด...

เสียงเปิดประตูพร้อมกับปรากฏร่างเล็กบางของเด็กสาวเพียงคนเดียวที่อยู่เคียงข้างนางตั้งแต่ฟื้นคืนสติขึ้นมาในสถานที่อันไม่คุ้นเคยแห่งนี้ ทำให้นางรีบหันไปมองและเอ่ยปากถามในทันที

"เป็นเช่นไรบ้างเสี่ยวมี่"

ใบหน้าจิ้มลิ้มของเด็กสาววัยราวๆ สิบสี่สิบห้าที่บัดนี้มีเม็ดเหงื่อผุดซึมจนชุ่มหน้าผากและไรผม ใบหน้านั้นไม่ใคร่จะสู้ดีนัก เอ่ยบอกนางเสียงสั่น ดวงตาหยีเล็กนั้นบ่งบอกถึงความหวาดหวั่นจนแลดูน่าสงสาร

"คุณหนูด้านหน้าจวนมีคนของคุณชายเซี่ยมาด้อมๆ มองๆ อยู่อย่างที่คุณหนูคาดเดาเอาไว้จริงๆ เจ้าค่ะ เห็นทีเราคงมิอาจย่างเท้าออกจากจวนได้เป็นแน่"

เสี่ยวมี่หอบหายใจก่อนจะกล่าวออกมา นางได้รับคำสั่งจากคุณหนูให้ไปดูสถานการณ์ด้านนอกจวน แต่ยังมิทันได้ก้าวพ้นธรณีประตูก็สังเกตเห็นคนของตระกูลเซี่ยคอยจับตามองอยู่เช่นดังที่คุณหนูบอกกับนางก่อนจะออกไป

บัดซบ!

คำตอบของบ่าวรับใช้คนสนิททำให้อารมณ์ที่สงบลงเมื่อครู่ปะทุขึ้นมาอีกครั้ง ความร้อนแล่นมาจุกอยู่ในอกจนแทบจะระเบิดออกมา นางมิได้คาดเดาอย่างที่บอกกับเสี่ยวมี่ไปในคราแรกหรอก แต่เพียงจำได้ว่าหลังจากที่แม่นางเอกเจ็บหนัก บุรุษผู้นั้นก็ส่งคนมาคอยจับตามองนางทุกฝีก้าว เพราะเกรงว่านางจะลงมือทำร้ายคนรักของเขาอีกอย่างไรล่ะ

คิดไปคิดมาความจริงแล้วตอนนี้ยังไม่ถือว่าสายเกินไป อีกฝ่ายยังไม่เกลียดนางถึงขนาดที่คิดจะวางยาให้ตกตาย นางยังพอจะจำเนื้อเรื่องได้บ้างว่าที่อีกฝ่ายตัดสินใจวางยาว่านเย่วอิง ก็เพราะนางคิดจะวางยาปลุกกำหนัดเขา และว่าจ้างให้บุรุษใจทรามหยามเกียรตินางเอก ในตอนนี้เรื่องราวยังไม่ได้เลวร้ายขนาดนั้น นางยังพอจะหันหัวเรือกลับเข้าฝั่งทันก่อนที่มันจะถูกพายุพัดจนอับปาง แต่อย่างไรเสียนางก็ไม่ควรจะประมาท หากเกิดผิดพลาดขึ้นมานั่นหมายถึงชีวิตน้อยๆ ของนาง

"เราจะทำเช่นไรต่อไปดีเจ้าคะคุณหนู"

เสี่ยวมี่ที่เห็นว่าผู้เป็นนายนิ่งเงียบไปจึงเอ่ยถามขึ้นอย่างร้อนรน

อิงอิงทิ้งกายลงนั่งอีกครั้ง ก่อนจะเอ่ยออกมาด้วยใจที่สงบขึ้น

"ไม่ต้องทำอันใดทั้งนั้น เราจะอยู่กันอย่างสงบๆ ในจวน ไม่ไปยุ่งวุ่นวายกับพวกเขา"

ใช่ นางต้องอยู่อย่างสงบ ครั้งนี้อีกฝ่ายคงยังไม่ไร้เมตตาจนถึงกับเอาชีวิตของนางกระมัง หากนางไม่ก่อเรื่องเพิ่มเขาคงจะวางมือไปเอง หลังจากนั้นนางจะอยู่ให้ห่างจากคนเหล่านี้

"บ่าวไม่คิดว่าจะเป็นเช่นนั้นน่ะสิเจ้าคะ อึก ฮื้อ..."

เสี่ยวมี่เอ่ยกับผู้เป็นนายด้วยใบหน้าซีดเผือด ดวงตาหยีเล็กนั้นสั่นระริก ก่อนจะปล่อยโฮออกมาเมื่อไม่อาจอดกลั้น

นั่นทำให้อิงอิงใจคอไม่ดีเอาเสียเลย

"ยังมีเรื่องใดอีกงั้นหรือเสี่ยวมี่"

ดวงตาไหววูบจ้องมองคนที่ร้องไห้จนตัวสั่นด้วยหัวใจที่เต้นระรัวภาวนาอย่าให้เป็นเรื่องร้ายแรงอันใดเลย

แต่ราวกับสวรรค์ไม่เห็นใจนาง

คำภาวนานั้นไม่เกิดผล เมื่อสิ่งที่นางไม่อยากได้ยินพรั่งพรูออกมาจากปากเล็กๆ นั่น แม้มันจะเจือไปด้วยเสียงสะอื้น

แต่นางกลับได้ยินชัดทุกคำ

ว่านเย่วอิงสั่งให้คนไปวางเพลิงร้านขายซาลาเปาของครอบครัวนางเอกเช่นนั้นหรือ

อิงอิงกลืนน้ำลายลงคอที่แห้งผาก รู้สึกได้ถึงหัวใจที่สั่นรัว

หากนางจำไม่ผิดร้านขายซาลาเปาก็คือที่อยู่อาศัยของครอบครัวนางเอกด้วยมิใช่หรอกหรือ

นั่นมิเท่ากับว่า...ว่านเย่วอิงตั้งใจจะให้พวกเขาตายกันหมดใช่หรือไม่

อิงอิงรู้สึกหวาดกลัวกับสิ่งที่ได้รับรู้เป็นอย่างมาก

เหตุใดจึงได้ร้ายกาจและเลือดเย็นขนาดนี้

ใบหน้าตกตะลึงของผู้เป็นนาย ทำให้เสี่ยวมี่มองอย่างไม่เข้าใจ คุณหนูของนางทำราวกับว่าไม่เคยรู้เรื่องนี้มาก่อน แต่ในวันนั้นนางได้ยินมากับหูและยังโดนคุณหนูโกรธเคืองเพราะพยายามเอ่ยห้ามด้วยซ้ำ แต่เหตุใดวันนี้คุณหนูราวกับจำคำสั่งของตนเองมิได้ หรือจะเป็นเพราะเหตุการณ์พลัดตกน้ำในครั้งนี้ถึงทำให้คุณหนูหลงลืม

อิงอิงแม้จะรับรู้ถึงความสงสัยในดวงตาแดงก่ำของคนตรงหน้า แต่นางไม่มีกะจิตกะใจที่จะเอ่ยอธิบายหรือแก้ตัว มือบางยกขึ้นคลึงขมับที่ตอนนี้รู้สึกปวดตุบๆ เอ่ยเรียกอีกฝ่ายเสียงเบา ก่อนจะเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงที่อ่อนระโหยโรยแรง

"เสี่ยวมี่"

"เจ้าจงบอกทุกอย่างที่เจ้ารู้มาให้ข้าฟังทั้งหมด เราจะได้แก้ไขกันได้ทัน"