เช้านี้ ทิวารีบตื่นแต่เช้าเพื่ออาบน้ำแต่งตัวเพื่อไปเรียน เพราะวันนี้เปิดเรียนเป็นวันแรก แต่เขากำลังมีปัญหากับการผูกเนกไทเพราะไม่ว่าเขาจะพยายามสักเท่าไหร่เขาก็ไม่สามารถผูกมันได้สักที ทั้ง ๆที่เมื่อวานนี้ทั้งวันเขาก็พยายามดูคลิปวิธีการผูกตั้งหลายรอบ แต่ก็ยังทำไม่ได้อยู่ดี
ก๊อก ๆๆ เสียงเคาะประตูจากทางด้านนอก ทำให้ทิวาเดินหน้ายุ่งพร้อมกับเนกไทที่พันเป็นปมยุ่งเหยิง เดินมาเปิดประตูห้อง“มึงมัวทำอะไรอยู่วะ นี่มันกี่โมงแล้ว ไปเรียนวันแรกก็จะสายเลยหรือไง” ภาคินบ่นทิวาทันทีหลังจากที่เจ้าของห้องเปิดประตูออก
“อย่าบ่นมากได้ไหมหล่ะ ก็รีบอยู่ ไม่เห็นเหรอ”ทิวาตอบภาคินหน้ายุ่งพร้อมกับก้มหน้าก้มตาพยายามผูกเนกไทของตัวเองอยู่ที่ตอนนี้เป็นปมหลายปมจนมองแทบไม่ออกว่าเคยเป็นเนกไทมาก่อน
“แล้วนี่มึงทำอะไรของมึง เนกไทเขาผูกกันแบบนี้เหรอ อย่าบอกนะว่ามึงผูกไม่เป็น”ภาคินถามคนตรงหน้าพร้อมจับดูเนกไทที่ผูกไว้ที่คอพลิกไปพลิกมา
“ก็ใช่หนะสิ ผูกไม่เป็น ถ้าผูกเป็นมันจะมีสภาพแบบนี้เหรอ”ทิวาบ่นออกมาอย่างหงุดหงิด
“แล้วก็ไม่บอกมานี่จะสอนผูก” พูดจบภาคินก็ดันทิวาเข้าไปในห้องนอน ตรงไปที่กระจก พร้อมกับจ้องมองหน้าอีกฝ่ายอย่างใกล้ ๆ จนหน้าแทบจะชิดกัน
“แกะเนกไทออก”ภาคินบอกกับทิวาเสียงเรียบ
“ทะ..ทำไมต้องแกะด้วย”ทิวากำเนกไทไว้แน่น พร้อมกับถามภาคินออกไปอย่างกล้า ๆ กลัว
“มึงคิดว่ากูทำอะไรมึง กูแค่ให้มึงแกะเนกไทออก แล้วกูจะสอนมึงผูกใหม่ ไม่แกะจะผูกยังไง”
“เปล๊า!! ใครเขาจะคิดว่าพี่คินจะทำอะไรวากัน” ทิวาปฏิเสธเสียงสูงอย่างมีพิรุธพร้อมกับก้มหน้าก้มตาแกะเนกไทที่พันกันเป็นปมหลายปม
หลังจากแกะเนกไทเรียบร้อยแล้วภาคินก็จับทิวาหันหน้าเข้าหากระจกก่อนที่เขาจะยืนซ้อนข้างหลังและเอื้อมมือไปด้านหน้าของทิวาพร้อมกับสอนให้ทิวาผูกเนกไทใหม่ ทิวาเองก็เอาแต่ใจตุ้ม ๆต่อม ๆหน้าแดงกับการกระทำของคนที่ยืนซ้อนหลังเขาในระยะใกล้ชิดส่วนด้านของภาคินเองก็รู้สึกแปลก ๆอยู่ในตัวเช่นกันเพราะเขาเองก็รู้สึกหัวใจเต้นแรงแต่ก็พยายามเก็บอาการเอาไว้พยายามข่มอารมณ์สอนทิวาผูกเนกไททั้งที่ใช้เวลาไม่นาน แต่ในความรู้สึกของพวกเขามันช่างยาวนานเสียเหลือเกิน เพราะปากเขาเอาแต่ใจเต้นตุ้ม ๆต่อม ๆทำตัวไม่ถูก“เสร็จแล้ว มึงจำที่กูสอนได้ไหม” หลังจากผูกเนกไทให้ทิวาเสร็จภาคินก็จับอีกฝ่ายหมุนตัวให้หันหน้ามาหาเขาพร้อมกับจัดเนกไทให้อีกฝั่งให้เรียบร้อย
“ขอบคุณ” ทิวาก้มหน้าก้มตาพูดอ้อมแอ้มจนอีกฝ่ายแทบไม่ได้ยินเสียง
“เสร็จแล้วก็ไปได้แล้ว วันแรกมึงก็จะทำให้กูสายแล้ว รีบ ๆ เลย”
พูดจบทั้งคู่ก็เดินออกจากคอนโดเพื่อตรงไปยังมหาวิทยาลัยของพวกเขา เมื่อมาถึงมหาวิทยาลัย ภาคิน ก็ขับรถตรงไปยังคณะของทิวา แล้วส่งทิวาที่หน้าตึก“ลงไปได้แล้ว เลิกเรียนก็รอกูอยู่นี่ เดี๋ยวกูมารับ” ภาคินบอกกับอีกฝ่ายที่นั่งอยู่ข้างๆทันทีที่เขาขับรถมาถึง “โอเค ขอบคุณที่มาส่ง งั้นวาไปก่อนนะ”พูดจบทิวาก็เดินลงจากรถ และตรงไปยังตึกเรียนของเขาทันที
วันนี้ที่คณะบริหาร มีกิจกรรมรับน้อง เพื่อสร้างความสัมพันธ์ระหว่างพี่กับน้อง น้องใหม่ปีหนึ่งทุกคนจึงถูกเรียกตัวให้ไปรวมตัวกัน ที่ห้องเชียร์หลังเลิกเรียนของวันนี้โดยพร้อมเพรียงกันทุกคนทิวาเดินเข้าไปในห้องเรียน พร้อมกับยืนมองเก้ ๆกังๆ ไม่รู้ว่าจะนั่งตรงไหน เพราะเขายังไม่มีเพื่อน จึงไม่รู้ว่าจะนั่งข้างใคร“มึงยังไม่มีที่นั่งหรอ งั้นมานั่งข้างกูก็ได้” เคนตะ น้องลูกครึ่งไทยญี่ปุ่น ที่เป็นนักศึกษาปี 1 เหมือนกัน บอกกับทิวา พร้อมกับยกกระเป๋าของเขาออกจากเก้าอี้ตรงนั้น
“ขอบคุณนะ” ทิวายิ้มตาหยี พร้อมกับกล่าวขอบคุณเพื่อนใหม่
“กูชื่อเคนตะนะ ส่วนไอ้นั่นชื่อโอโซน”เคนตะแนะนำตัวเอง พร้อมคำแนะนำเพื่อนอีกคนที่นั่งอยู่ข้างๆ “สวัสดีเราชื่อโอโซน”หนุ่มหน้าใสยิ้มสวย ที่นั่งอยู่ข้างๆเคนตะแนะนำตัวเอง พร้อมกับโบกมือทักทาย
“สวัสดีเคนตะสวัสดีโอโซน เราชื่อทิวานะ หรือเรียกวาเฉย ๆก็ได้” ทิวาก็แนะนำตัวเอง กับเพื่อนใหม่ของเขาเช่นกัน
“พวกเรารู้จักกันแล้ว งั้นต่อไป เราก็เป็นเพื่อนกันแล้วนะ”เคนตะบอกกับเพื่อนอีก 2 คนพร้อมกับยิ้มออกมาอย่างดีใจ
“โอเค เราเป็นเพื่อนกันแล้ว”ทิวาตอบกลับเคนตะแล้วส่งยิ้มหวานสดใสไปที่เพื่อนใหม่ของเขา
หลังจากที่ทั้งสามคนคุยกันได้อยู่สักพัก ก็ได้เวลาเริ่มคลาสเรียนทั้งหมดนั่งเรียนวิชาต่าง ๆด้วยกันจนถึงเวลาพักเที่ยง จึงออกไปทานอาหารด้วยกัน ที่โรงอาหารของคณะ“ไหน ๆก็เป็นเพื่อนกันแล้ว งั้นพวกเรามาเริ่มแนะนำตัวเอง อย่างเป็นทางการอีกครั้งนึงนะ” เคนตะเอ่ยขึ้นหลังจากที่พวกเขาทั้ง 3 คน ซื้ออาหารกลางวันแล้วมานั่ง ด้วยกันที่โต๊ะ
“เอาสิงั้นพวกเรามาผลัดกันเล่าประวัติส่วนตัวของแต่ละคน ให้ฟังกันนะ” ทิวาพูดเสริม
“ดีเหมือนกัน งั้นก็เริ่มที่มึงไอ้เคนตะ”โอโซน ที่กำลัง ตักอาหารเข้าปาก เอ่ยบอกเพื่อนที่เป็นคนต้นคิด
“งั้นเริ่มเลยนะ กูชื่อเคนตะ กูเป็นลูกครึ่งไทย-ญี่ปุ่น เป็นคนกรุงเทพฯ เป็นลูกชายคนที่สองของครอบครัว มีพี่ชาย 1 คน เรียนคณะวิศวะ อยู่ปี 4แต่กูกับพี่ชาย เป็นลูกคนละแม่ แม่ของพี่ชายกูเสียตอนเขาอายุได้ 2ขวบ ก่อนที่พ่อจะมาแต่งงานกับแม่กู”
“แล้วแบบนี้ ไม่มีปัญหา ระหว่างมึงกับพี่ชายมึงหรอวะ”โอโซนถามด้วยความสงสัย
“ก็ไม่นะ เพราะปกติแล้ว กูกับพี่ก็ไม่ค่อยได้อยู่ด้วยกัน กูอยู่บ้าน ส่วนพี่ชายกูเขาอยู่คอนโด นานๆเขาจะกลับเข้าบ้านที”
“อ๋อ..อย่างนี้นี่เอง ส่วนกู ชื่อโอโซน เป็นคนเชียงใหม่แต่กำเนิด พ่อแม่ตายหมดแล้ว เหลือแต่ป้าที่ก็ไม่ได้สนใจทำหน้าที่ป้าสักเท่าไหร่ ทุกวันนี้กูก็ ดูแลตัวเอง ทำงานแล้วก็หาเงินส่งตัวเองเรียน”
“โห!!เจ๋งโคตรหวะ”เคนตะเอ่ยชมเพื่อน ด้วยความชื่นชม พร้อมกับยก นิ้วโป้งทั้งสองข้าง ขึ้นมาโชว์ให้เพื่อนอีกด้วย
“ส่วนเราชื่อทิวา เป็นคนโคราช มีพี่ที่รู้จักอีกคนอยู่คณะวิศวะปี4 ตอนนี้ก็อยู่คอนโดกับพี่เขา”
“ดีจังว่ะ มีพี่ชายคอยดูแลด้วย ว่าแต่พี่มึง หล่อไหมวะ”โอโซนถามทิวาไปด้วยท่าทางทะเล้น
“ไม่รู้ว่าหล่อไหม เพราะกูเห็นมาตั้งแต่เด็ก ๆ แต่ที่แน่ๆ ปากหมามาก ๆ แล้วก็ชอบออกคำสั่ง ทำเสียงดุใส่กูด้วย”ทิวาบอกกับเพื่อนอีก 2 คน
“นี่พี่หรือพ่อวะที่มึงพูดมา อย่างกับพี่มึงเป็นพ่อมึงเลยหวะ” เคนตะพูดแซวเพื่อนพร้อมกับหัวเราะออกมา
“พ่อคนที่สอง” ทิวาตอบพร้อมกับหัวเราะออกมาอย่างอารมณ์ดี
ทั้งหมดคุยกันได้ไม่นาน ก็ได้เวลาที่จะต้องขึ้นเรียนในช่วงบ่าย บทสนทนาจึง จบลงเพียงแค่นั้น แล้วพวกเขาทั้ง 3 คน ก็จัดการเก็บจานชามที่โต๊ะกลับไปเรียนในช่วงบ่ายตามปกติ***********************************************************************************************************
ด้านของภาคินที่ตอนนี้ เขาคือนักศึกษาปี 4 ของคณะวิศวกรรมศาสตร์ อย่างเต็มตัว และนอกจากที่เขาจะเป็นนักศึกษาที่เรียนเก่ง หน้าตาดีรูปร่างดีแล้ว เขายังเป็นนักกีฬาบาสเกตบอลตัวแทนของมหาวิทยาลัยอีกด้วย นั่นยิ่งทำให้เขาเป็นหนุ่มฮอต ที่ใครต่อใคร ต่างก็หมายปองอยากจะได้เขาแทบจะครึ่งมหาวิทยาลัย “พรุ่งนี้น้องปีหนึ่งมันต้องเลือกชมรมใช่ไหมวะ แล้วน้องวาของกู จะมาเลือกชมรมบาสเหมือนพวกเราไหมวะ”พี่ระเอ่ยถาม เพื่อนของเขาที่ไหนอยู่ข้างๆ “ไอ้สัส!! กูบอกแล้วไง ว่าไม่ให้ยุ่งกับน้องกู” ภาคินบอกกับเพื่อนรักเขาเอาออกไปอย่างเบื่อหน่าย “ไอ้เหี้ยคิน ทำไมมึงต้องห่วงน้องขนาดนั้นวะ หรือว่ามึงจะหวงน้องไม่แดกเอง” นทีเอ่ยแซวเพื่อน “แดกเองพ่องมึงสิ กูแค่ไม่อยากให้น้องกู ต้องมาเจอกับพวกนรกอย่างมึงเนี่ย” “มึงว่าพวกกูเป็นนรก แต่น้องวาอาจจะบอกว่ากูเป็นสวรรค์ก็ได้นะเว้ย” พีระบอกกับเพื่อน พร้อมกับทำท่าทางมั่นอกมั่นใจจนน่าหมั่นไส้ “น้องกูก็ต้องอยู่ชมรมเดียวกันกับกูสิวะ แต่กูบอกไว้ก่อนเลยนะ ว่าห้ามพวกมึงจีบน้องกู ไม่อย่างนั้นพวกมึงโดนตีนกูแน่” ภาคินบอกกับเพื่อนทั้งสองคนของเขาเสียงเข้ม พร้อมกับยกเท้า 1 ข้างขึ้นมาโชว์เพื่
วันนี้หลังจากเลิกเรียน ทิวาและเพื่อน ๆก็เข้ามาร่วมกิจกรรมภายในชมรม เคนตะได้รับคัดเลือกให้เป็นนักกีฬาของทีม เนื่องจากเขามีพื้นฐานและเคยเป็นนักกีฬาเก่าจากโรงเรียนเดิมมาก่อน ส่วนทิวากับโอโซนได้อยู่แผนกสวัสดิการเนื่องจากพวกเขาทั้งคู่เล่นไม่เป็นและไม่มีพื้นฐานทางด้านนี้เลย “หน้าระรื่นเลยนะโอโซน ได้เข้ามาอยู่ในชมรมบาสอย่างที่หวัง”ทิวาเอ่ยแซวเพื่อนขึ้น เมื่อเห็นอาการกระดี๊กระด๊าระริกระรี้ออกหน้าออกตาอย่างเห็นได้ชัด “ของมันแน่อยู่แล้ว มึงดูสิวา มีแต่คนหล่อ ๆทั้งนั้น ชมรมบาสเป็นศูนย์รวมของคนหล่อเลยนะมึง ใคร ๆก็อยากจะเข้า ดีนะที่นี่เขามีกฎไม่รับชะนี ไม่งั้น คงวุ่นวายตายเลย” “เออนั่นสิ กูว่าจะถามพี่คินก็ลืมเลยว่าทำไมเขาถึงไม่รับผู้หญิงเข้าชมรม” “เอ้า!! นี่มึงไม่รู้เหรอวา เสียชื่อน้องชายประธานชมรมจริง ๆ มานี่กูจะเล่าให้ฟัง” หลังจากพูดแขวะเพื่อนจบโอโซนก็เริ่มเล่าเรื่องที่เป็นสาเหตุให้มีกฎห้ามรับผู้หญิงเข้าชมรมให้เพื่อนรักของเขาฟังทันที เพราะเมื่อก่อนที่ยังไม่มีกฎแบบนี้ ภายในชมรมก็มีทั้งผู้หญิงและผู้ชายสมัครเข้ามาภายในชมรม แล้วก็เกิดเรื่องชู้สาวหึงหวงทะเลาะตบตีกันภายในชมรมจนกลายเป็นเรื่องใหญ่
วันนี้ทั้ง ๆที่เป็นวันหยุดแท้ ๆแต่นทีกลับตื่นแต่เช้า พร้อมกับนั่งเหม่อลอยอยู่ที่โซฟาในห้องรับแขกภายในคอนโดของเขาเหมือนกำลังใช้ความคิดบางอย่างอยู่ ไรวินที่พึ่งจะตื่นแล้วเดินออกมาจากห้องนอนเห็นอาการแฟนหนุ่มของตัวเองจึงเอ่ยทักขึ้นด้วยความเป็นห่วง “ทีเป็นอะไรหรือเปล่า ทำไมดูเครียด ๆ ไม่สมกับเป็นทีเลยนะ”ไรวินเอ่ยถามแฟนหนุ่มของเขาก่อนจะเดินมานั่งลงข้าง ๆ พร้อมพิงซบที่อกแกร่งของอีกฝ่าย “ทีมีเรื่องที่บ้านให้คิดนิดหน่อย แล้วทำไมวันนี้วินตื่นเร็วจัง วันหยุดทั้งทีไม่นอนต่ออีกหน่อย” “ก็วินตื่นมาแล้วไม่เห็นที นึกว่าทีหายไปไหนก็เลยออกมาดู แล้วตกลงทีมีเรื่องเครียดอะไรเหรอ บอกวินได้ไหม เผื่อวินจะช่วยได้”ไรวินถามแฟนหนุ่มของเขาด้วยความเป็นห่วง นทีถอนหายใจยาวอย่างชั่งใจก่อนจะตัดสินใจเล่าเรื่องทางบ้านของตัวเองให้คนรักของเขาฟัง ว่าป๋าของเขาแต่งงานใหม่หลังจากที่แม่เขาเสียไปในตอนที่เขาอายุได้แค่2ขวบก่อนจะมีลูกชายอีกคนแต่เขาก็ไม่เคยคิดรังเกียจภรรยาใหม่และลูกใหม่ของป๋าเขาเลย เพราะแม่เลี้ยงของเขาเลี้ยงดูเขามาอย่างดี ไม่เคยลำเอียงหรือทำให้เขารู้สึกขาดความรัก มีแต่ป๋าของเขาที่มักจะพูดแต่เรื่องเดิม ๆ นั่นคือต
วันนี้ที่คณะบริหารธุรกิจมีการคัดเลือกน้องปี1เพื่อเข้าประกวดดาวเดือนของมหาวิทยาลัย ทิวาได้รับการเสนอชื่อให้เป็นตัวแทนของคณะเพื่อประกวดดาวเดือนของมหาวิทยาลัย แต่เขากลับปฏิเสธ และให้เหตุผลว่า ตัวเขาเองไม่เหมาะสม และเสนอเคนตะแทน และเมื่อทุกคนพิจารณากันดี ๆแล้ว จึงยอมรับข้อเสนอของทิวาเพราะเคนตะเอง ก็เป็นหนุ่มตี๋ ผิวขาวรูปร่างดีสูงโปร่ง ยิ้มเก่งอารมณ์ดี น่าจะเหมาะกับการประกวดครั้งนี้ ซึ่งเคนตะเองก็ได้แต่ชี้หน้าคาดโทษเพื่อนรักของเขา เพราะนอกจากที่ทิวาจะเสนอชื่อเขาแล้ว โอโซนยังเป็นฝ่ายสนับสนุน ให้รุ่นพี่ทั้งหมดพร้อมกับเพื่อน ๆ ลงมติเป็นเอกฉันท์ให้เขาประกวดอีกด้วย ส่วนทิวากับโอโซน ก็ได้แต่ยิ้มออกมาอย่างชอบใจ “พวกมึงสองคนเนี่ยนะ ผลักภาระให้กูอีกแล้ว โดยเฉพาะมึงไอ้วา เขาเสนอชื่อมึงแล้วแท้ ๆ เสือกโยนมาให้กูซะงั้น” เคนตะบ่นเพื่อนของเขาทันทีที่เดินเข้ามานั่งด้วยกัน ด้วยอาการเคืองนิดๆ “เอาน่าไอ้เคนตะ ไอ้วามันไม่มั่นใจ แล้วมันก็ไม่กล้า กูว่ามึงนั่นแหละเหมาะสมที่สุดแล้ว เชื่อกู” โอโซน บอกกับเพื่อนรักของเขา “มึงด้วย ไอ้โอโซน เห็นดีเห็นงาม กับไอ้วา พูดนั่นพูดนี่ จนรุ่นพี่เลือกกูจนได้ จริงๆกูน่าจะเส
เช้าวันถัดมา ทิวาก็อาบน้ำแต่งตัวเพื่อเตรียมตัวไปมหาวิทยาลัยเหมือนกับทุกวัน แต่วันนี้กับมีหน้าตาบูดบึ้ง ไม่มองหน้า ไม่สนใจ ไม่พูดไม่จา กับคนที่กำลังนั่งกินข้าวเช้าอยู่ฝั่งตรงข้ามเลยแม้แต่น้อย จนภาคินเองก็เริ่มจะอึดอัดทนไม่ไหวกับอาการของคนตรงหน้า “กูขอโทษ” ภาคินพูดออกมาอย่างลอยๆ ในขณะที่เขากับทิวากำลังนั่งกินอาหารเช้าด้วยกันอยู่ “ขอโทษอะไร ขอโทษใคร”ทิวาถามภาคินออกไปด้วยน้ำเสียงประชดประชัน “ก็ขอโทษมึงนั่นแหละ ขอโทษที่กูหงุดหงิดใส่มึงเมื่อวาน” ภาคินพูดขอโทษคนตรงหน้าด้วยความรู้สึกผิด “แล้วพี่ไปหงุดหงิดอะไรมา แล้วทำไมต้องมาลงที่วาด้วย วายังไม่ได้ทำอะไรเลย วาไม่ใช่กระโถนนะ ที่พี่ไปหงุดหงิดกับคนอื่นมา แล้วมาลงที่วาแบบนี้” ทิวาถามคนตรงหน้าด้วยน้ำเสียงน้อยใจปนโมโห “กูก็หงุดหงิดมึงนั่นแหละ” “หงุดหงิดวาเหรอ หงุดหงิดวาเรื่องอะไร วาไปทำอะไรให้” “ก็มึงเอาแต่สนใจคนอื่น ชมคนอื่นต่อหน้ากู กูก็ต้องหงุดหงิดไหมวะ” “วาชมใคร เคนตะเหรอ ก็มันเป็นเพื่อนวา วาชมมันก็ไม่เห็นจะแปลก พี่คินนั่นแหละเป็นอะไร อยู่ดี ๆก็มาหงุดหงิดใส่วา แล้วยังจะมาโทษว่าเป็นความผิดของวาอีก” “เออ..กูผิดเองกูขี้หงุดหงิด กูขอโทษ สา
วันนี้บรรยากาศที่ชมรมบาสเกตบอลแตกต่างจากทุกครั้งเพราะมีผู้คนมากมายคับคั่ง เต็มไปด้วยสาวน้อยสาวใหญ่สาวแท้สาวเทียม และหนุ่ม ๆมากหน้าหลายตา เข้ามาจับจองที่นั่งภายในชมรมจนเต็มอัฒจันทร์ไปหมด เพราะวันนี้ที่ชมรมบาสเกตบอล มีการแข่งขันกระชับมิตรระหว่างทีมของภาคินกับทีมของมหาวิทยาลัยอื่น ภาคิน พีระ และนที ก็ได้ลงสนามเป็นตัวจริงเหมือนเช่นเคย และครั้งนี้ เคนตะ ก็ได้รับโอกาส ในการลงสนามเป็นตัวจริงอีกด้วย และแน่นอนว่าทิวาและโอโซนที่อยู่หน่วยสวัสดิการ ก็ต้องมานั่งอยู่ข้างสนาม เพื่อคอยดูแลนักกีฬาด้วย อาจารย์โจ้หรือโค้ชโจ้ ที่เป็นอาจารย์ของมหาวิทยาลัยแห่งนี้ และเป็นโค้ชให้กับทีมของภาคิน ก็ได้เรียกสมาชิกทุกคนเข้ามาประชุม พร้อมกับสอน และวางแผนเกมก่อนการแข่งขัน และอีกหนึ่งคนที่นั่งอยู่ข้างสนามคือไรวิน ก็มานั่งเชียร์คนรักของเขาอยู่ข้างๆกับโอโซน และทิวาด้วยเช่นกัน เพราะเขาเองก็อยู่ชมรมนี้เช่นกัน แต่อยู่ในฝ่ายสวัสดิการ เหมือนกับทิวาและโอโซน “วันนี้คนเยอะจังเลยนะครับพี่วิน” ทิวาคุยกับไรวินด้วยน้ำเสียงและท่าทางที่ตื่นเต้น “มันก็ต้องเยอะหนะสิ ก็ทีมบาสลงแข่งทั้งที ใครๆก็ต้องอยากมาดู เพราะพวกเขาได้ขึ้นชื่อว่าเ
หลังจากเกมส์การแข่งขันจบทุกคนต่างก็พากันเก็บของเก็บอุปกรณ์ แต่จู่ๆ ไทม์ก็เดินลงมากับเพื่อนแล้วตรงดิ่งมาหาทิวาที่กำลังเก็บสัมภาระอยู่ “สวัสดีครับน้องทิวา” ทิวาที่กำลังเก็บของอยู่เงยขึ้นมองหน้าผู้ชายที่เขามาทักเขาด้วยความสงสัย ว่าเขาเป็นใคร แล้วผู้ชายคนนี้รู้จักเขาได้ยังไง และเท่าที่จำได้เขาน่าจะไม่เคยรู้จักผู้ชายตรงหน้ามาก่อน “สวัสดีครับ พี่เป็นใครครับ แล้วรู้จักผมได้ยังไง” “พี่ชื่อไทม์ครับ เรียนอยู่ปี 3 แล้ว พี่อยู่คณะวิทยาศาสตร์”ไทม์แนะนำตัวเองพร้อมกับยิ้มหวานเยิ้มส่งไปที่ทิวา “อ๋อครับ” ทิวาตอบเพียงสั้น ๆ แล้วก็ก้มลงเก็บ สัมภาระตัวเองต่อ “พี่ชอบน้องวานคะรับ พี่จีบน้องวาได้ไหมครับ” ในขณะที่ทิวากำลังก้มหน้าก้มตาเก็บของอยู่ อยู่ดี ๆไทม์ก็โพล่งคำพูดออกมา ทำให้ทิวาถึงกับสะดุ้งตกใจ “พี่ว่าอะไรนะครับ” ทิวาถามไทม์ออกไปด้วยความตกใจอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง “พี่บอกว่า พี่ชอบน้องทิวา พี่จะขอจีบน้องทิวาได้ไหมครับ” ไทม์ยิ้มออกมา พร้อมก็บอกอีกฝ่ายออกไป “ไม่ได้!! ห้ามจีบ!!”ยังไม่ทันที่ทิวจะได้ตอบอะไร อยู่ ๆภาคินก็เดินหน้าตึงออกมา พร้อมกับกอดคอทิวาเอาไว้ แล้วก็พูดสวนกลับไปที่ไทม์เสียงเข้มท
เช้าวันต่อมา ทิวาก็ยังคงเดินวนไปวนมาอยู่ภายในห้องนอนของตัวเองไม่กล้าออกจากห้อง เพราะกำลังสับสน และมีอาการเขินอายเมื่อคิดถึงเหตุการณ์เมื่อคืน ที่อยู่ดี ๆภาคินก็มาสารภาพว่าชอบเขา มีหนามซ้ำยังจูบเขาอีกด้วย ก๊อกๆๆ เสียงเคาะประตูจากด้านนอกดังขึ้น ทำให้ทิวาที่กำลังครุ่นคิดอยู่หลุดออกจากภวังค์มีอาการสะดุ้งเล็กน้อย “มึงเป็นอะไรไอ้วา ตื่นหรือยัง ออกมากินข้าวได้แล้ว” ภาคินเคาะประตูเรียกคนที่เขาเพิ่งจะสารภาพรักไปเมื่อคืน และคงจะมีอาการกระวนกระวายอยู่ภายในห้องอยู่ตอนนี้ “เออๆๆ เสร็จแล้ว ๆกำลังออกไป เร่งจังเลย” ทิวาบ่นอุบก่อนจะเปิดประตูห้อง และเดินมานั่ง ที่โต๊ะอาหารฝั่งตรงข้ามกับภาคิน คนที่เพิ่งจะสารภาพรักและจูบเขาไปเมื่อคืน “กูทำแซนด์วิชไปให้มึงอ่ะ แดกซะเดี๋ยวกูพาออกไปข้างนอก” ภาคินบอกกับทิวาพร้อมกับเลื่อนจานแซนด์วิชที่เขาเพิ่งจะทำเสร็จใหม่ๆ ให้กับคนตรงหน้า “อะไรของเขาวะ เมื่อคืนเพิ่งจะสารภาพรัก บอกว่าชอบเรา ตอนนี้กับมีอาการหน้าตึง แถมพูดจากระโชกโฮกฮากใส่เราเหมือนเดิมอีก” ทิวาคิดในใจพร้อมกับจ้องหน้าอีกฝ่าย ด้วยความสงสัย “มึงจ้องหน้ากูทำไม สงสัยอะไรก็ถามกูสิ” ภาคินถามคนตรงหน้าเสียงดุ
ช่วงเย็นของวันงานปาร์ตี้ที่จัดขึ้นภายในบ้านสวนของภาคินและทิวาก็เริ่มต้นขึ้น บรรยากาศเป็นไปอย่างกันเองน่ารักและอบอุ่น อาหารทั้งคาวหวาน ผลไม้และเครื่องดื่มมากมากมายถูกจัดเตรียมเอาไว้รองรับสำหรับทุกคน แต่ละแต่งกายกันมาในชุดสบาย ๆ เข้ามาร่วมในงาน ต่างพากันดื่มกินร้องรำทำเพลงกันอย่างสนุกสนาน ภาคินก็ยังคอยบริการหยิบนั่นตักนี่ให้ทิวาไม่ขาดตกบกพร่อง จนเพื่อน ๆต่างพากันเอ่ยปากแซวว่าเป็นคนคลั่งรัก และกลัเมีย แต่ภาคินก็ไม่ได้ใส่ใจ เพราะเขาเองก็รู้สึกว่าตัวเองก็เป็นคลั่งรักอย่างที่เพื่อนเขาแซวจริง ๆ หลังจากที่ปาร์ตี้ผ่านไปได้สักพักก็เริ่มจะดึกแล้ว ผู้ใหญ่ทั้งสี่ท่านจึงขอตัวเข้าไปพักผ่อนส่วนวัยรุ่นที่เหลือก็ยังคงปาร์ตี้กันต่อ และวันนี้พวกเขาทั้งหมดก็ตกลงกันว่าจะกางเต็นท์นอนข้างนอกด้วยกันทั้งหมด เพื่อเก็บเกี่ยวบรรยากาศและรับอากาศที่บริสุทธิ์ด้วยกัน บรรยากาศท้องทุ่งและต้นไม้ที่เขียวขจีพร้อมกับกลิ่นหอมอ่อนๆของดอกไม้ในยามราตรี สร้างความสงบภายในจิตใจพร้อมด้วยกลิ่นอายของความสดชื่นจากธรรมชาติ ยิ่งทำให้พวกเขาที่เหนื่อยจากงานปาร์ตี้แล้วพากันมานั่งพักที่มุม ๆหนึ่งของสวนถึงกับพากันหายใจสูดเอากลิ่นอ
ช่วงนี้อยู่ในช่วงปิดเทอมทุกคนต่างก็แยกย้ายกลับบ้านของตัวเองเพื่อกลับไปอยู่กับครอบครัวตัวเอง รวมถึงภาคินและทิวาด้วย เพราะตอนนี้พวกเขาทั้งคู่ก็เดินทางกลับมาถึงบ้านของพวกเขาเองเรียบร้อยแล้ว ทั้ง2ครอบครัวกำลังช่วยกันจัดสถานที่และเตรียมอาหารและเครื่องดื่มไว้สำหรับเลี้ยงฉลองสำหรับคืนนี้ เพราะงานเลี้ยงวันนี้บรรดาเพื่อน ๆของทิวาและภาคินจะเดินทางมาร่วมในงานครั้งนี้ด้วย “อ้าว!!!น้องวาตื่นแล้วเหรอลูก เดินทางมาเหนื่อย ๆ กว่าจะมาถึงก็ดึก ทำไมไม่นอนต่ออีกสักหน่อยหล่ะลูก” แม่จูนแม่ของทิวาเอ่ยท้วงลูกชายเพียงคนเดียวของเธอขึ้นเมื่อเธอหันไปเจอทิวาที่อาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อยและเดินลงมาจากข้างบนบ้านมาหาเธอ “มันชินครับแม่ อีพี่คินปลุกวาตื่นแต่เช้าไปเรียนทุกวัน จนร่างกายเริ่มปรับตัวเป็นแบบนั้นไปแล้ว แล้วอีกอย่างวาก็อยากตื่นมาอยู่กับพ่อกับแม่ด้วยไงครับ” ทิวาบอกกับแม่ของเขา พร้อมกับเดินเข้าไปกอดด้วยท่าทีออดอ้อน “ขี้อ้อนตลอดเลยนะเราเนี่ย หิวไหมลูก แม่ทำของโปรดของน้องวาไว้ให้อยู่ในครัว ไปกินสิลูก” แม่จูนบอกกับลูกชายสุดที่รักเพียงคนเดียวของเธอด้วยน้ำเสียงและท่าทีที่อ่อนโยน “คุณแม่ใจดีแล้วก็น่ารักกับวาตลอดเลย
ตอนนี้เคนตะเอาแต่เดินวนไปวนมาอยู่ภายในคอนโดของดีนคนรักของเขา เพราะเขากำลังเครียดและคิดไม่ตก เนื่องจากเรื่องที่เขากำลังแอบคบหาดูใจกันกับดีน ถูกมือดีถ่ายภาพเอาไว้ได้ จนตอนนี้กลายเป็นข้าวใหญ่โต ทำให้ดีนเองต้องถูกวิพากษ์วิจารณ์อย่างหนักเป็นวงกว้าง “
หลังจากที่นทีและไรวินขับรถออกไปแล้ว ทิวาก็เอาของที่เขาถือมาไปเก็บที่ท้ายรถ ก่อนจะเดินอ้อมมาเพื่อตั้งท่าจะขึ้นรถของภาคินด้านคนขับ เพื่อสตาร์ทรถเปิดแอร์รอภาคินที่กำลังคุยธุระกับโค้ชโจ้อยู่ แต่ยังไม่ทันที่ทิวาจะได้ขึ้นไปนั่งบนรถไทม์ก็เดินตรงดิ่งมาหาทิวาพร้อมกับดึงที่ข้อมือของทิวาเอาไว้ จนทิวาเองเซถลาจนเกือบจะล้ม
ตอนนี้ภาคิน ได้ขึ้นเป็นนักศึกษาปี4 และทิวาก็ขยับมาเป็นนักศึกษาปี 2
นับตั้งแต่วันที่ภาคินได้ตัดสินใจบอกเรื่องความสัมพันธ์ของเขากับทิวาให้ผู้ใหญ่ได้รับรู้และพวกท่านก็อนุญาตให้พวกเขาคบกัน ภาคินก็ย้ายตัวเองไปนอนห้องเดียวกับทิวาทุกคืน และแน่นอนว่าในบางคืนพวกเขา
หลังจากที่นั่งชั่งใจอยู่พักใหญ่ภาคินก็ตัดสินใจที่จะบอกความจริงเรื่องความสัมพันธ์ระหว่างเขากับทิวา ให้กับผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายได้รับรู้ เพราะเขาเองก็รู้สึกผิดที่ทรยศ ความไว้ใจของ พ่อกับแม่ของเขาเอง หรือแม้กระทั่งพ่อกับแม่ของทิวา ในเมื่อเขาทำผิดเขาก็ควรจะยอมรับผิด ดีกว่าปล่อยให้ผู้ใหญ่รู้ภายหลัง แล้วรู้สึกผิดหวัง
เช้าวันต่อมาภาคินกับทิวายังคงนอนกอดกันกลมอยู่ภายใต้ผ้าห่มผืนหนาผืนเดียวกัน และก็ยังคงหลับไหลด้วยความอ่อนเพลีย เนื่องจากพวกเขาใช
มสงสัย ว่าทำไมดึกดื่นป่านนี้ ภาคินยังไม่อะไรต้องคุยกับเขาอีกหรือ เขาจึงรีบเดินไปเปิดประตูโดยที่ลืมไปว่าตัวเองยังไม่ได้ใส่เสื้อผ้า มีเพียงผ้าขนหนูผืนเดียวนุ่งพันเอวเอาไว้อยู่ เพียงแค่นั้น เมื่อภาคินเห็นภาพตรงหน้าถึงกับกลืนน้ำลายเหนียว ๆลงคออย่างยากลำบาก และพยายามข่มอารมณ์ที่มีอยู่ภายในของตัวเองเอาไว้อย่างยากลำบาก “มีอะไรอีกเหรอพี่คิน ดึกแล้วนะ ทำไมยังไม่นอนอีก”