EP 7 โมโหหึง

วันนี้ที่คณะบริหารธุรกิจมีการคัดเลือกน้องปี1เพื่อเข้าประกวดดาวเดือนของมหาวิทยาลัย ทิวาได้รับการเสนอชื่อให้เป็นตัวแทนของคณะเพื่อประกวดดาวเดือนของมหาวิทยาลัย แต่เขากลับปฏิเสธ และให้เหตุผลว่า ตัวเขาเองไม่เหมาะสม และเสนอเคนตะแทน และเมื่อทุกคนพิจารณากันดี ๆแล้ว จึงยอมรับข้อเสนอของทิวาเพราะเคนตะเอง ก็เป็นหนุ่มตี๋ ผิวขาวรูปร่างดีสูงโปร่ง ยิ้มเก่งอารมณ์ดี น่าจะเหมาะกับการประกวดครั้งนี้ ซึ่งเคนตะเองก็ได้แต่ชี้หน้าคาดโทษเพื่อนรักของเขา เพราะนอกจากที่ทิวาจะเสนอชื่อเขาแล้ว โอโซนยังเป็นฝ่ายสนับสนุน ให้รุ่นพี่ทั้งหมดพร้อมกับเพื่อน ๆ ลงมติเป็นเอกฉันท์ให้เขาประกวดอีกด้วย ส่วนทิวากับโอโซน ก็ได้แต่ยิ้มออกมาอย่างชอบใจ

“พวกมึงสองคนเนี่ยนะ ผลักภาระให้กูอีกแล้ว โดยเฉพาะมึงไอ้วา เขาเสนอชื่อมึงแล้วแท้ ๆ เสือกโยนมาให้กูซะงั้น” เคนตะบ่นเพื่อนของเขาทันทีที่เดินเข้ามานั่งด้วยกัน ด้วยอาการเคืองนิดๆ

“เอาน่าไอ้เคนตะ ไอ้วามันไม่มั่นใจ แล้วมันก็ไม่กล้า กูว่ามึงนั่นแหละเหมาะสมที่สุดแล้ว เชื่อกู” โอโซน บอกกับเพื่อนรักของเขา

“มึงด้วย ไอ้โอโซน เห็นดีเห็นงาม กับไอ้วา พูดนั่นพูดนี่ จนรุ่นพี่เลือกกูจนได้ จริงๆกูน่าจะเสนอมึงนะ ไม่น่ายอมตกลงง่าย ๆเลย”เคนตะตอบกลับโอโซนพร้อมกับชี้หน้าคาดโทษ

“เฮ้ย!!!ไม่ดีหรอกไอ้เคนตะ มึงนะเหมาะที่สุดแล้ว กูไม่หล่อเท่ามึงหรอก เชื่อกู มึงทั้งหล่อทั้งหุ่นดี สาว ๆ เห็นก็ต้องกรี๊ด ยังไงเดือนมหาลัยปีนี้ก็ต้องเป็นของมึงอย่างแน่นอน”

“จริงอย่างที่ไอ้โอโซนมันพูดนะไอ้เคนตะ ยังไงกูก็คิดว่ามึงเหมาะสมกว่ากูเยอะ

ขืนให้กูไป อายคนอื่นเขาเปล่าๆ” ทิวารีบพูดเสริม

“มึงเนี่ยนะจะอายคนอื่นไอ้วา มึงออกจากหน้าตาน่ารักขนาดนี้ ไม่อย่างนั้นรุ่นพี่เขาไม่เลือกมึงหรอก”เคนตะยังคงเถียงกับทิวาต่ออย่างไม่ลดละ

“พอ ๆเลิกเถียงกันได้แล้ว เรื่องนี้จบแล้ว เขาตกลงเลือกมึงไอ้เคนตะมึงไม่มีสิทธิ์เปลี่ยนแล้วตกลงตามนี้

ตอนนี้กูหิวแล้ว ไปหาข้าวแดกกันดีกว่า” โอโซนรีบพูดตัดบทบท ก่อนที่เคนตะ จะเริ่มโวยวายงอแงเพื่อนไปมากกว่านี้

“ไอ้อ้วน!!เห็นแก่กินนะมึง ว่างไม่ได้หาของแดกตลอด เออ ๆ จบก็จบ ไปหาอะไรแดกกัน แต่พวกมึงต้องเลี้ยงกูนะ โทษฐานที่รวมหัวกันวันนี้”

“ได้อยู่แล้วไม่มีปัญหา คุณเคนตะอยากกินอะไรบอกกูมาได้เลย เดี๋ยวกูกับไอ้โอโซนเลี้ยงเองครับ ไอ้คุณว่าที่เดือนมหาลัย”ทิวาบอกกับเคนตะพร้อมกับยิ้มออกมาอย่างอารมณ์ดี

หลังจากที่พวกเขาหมดตกลงกันได้ จึงจบบทสนทนากันเพียงแค่นั้น พร้อมกับรีบเดินออกไปจากตึก ที่พวกเขาประชุมอยู่กับรุ่นพี่ เพื่อตรงไปยังโรงอาหารของคณะ แล้วหาอะไรกินกันตามที่โอโซนพูด

และแล้ววันประกวดดาวเดือนของมหาวิทยาลัยก็ถูกจัดขึ้น ซึ่งแต่ละคณะก็ส่งดาวเดือนเฟรชชี่ปี 1 ของแต่ละคณะตัวเองมาเป็นตัวแทนในการประกวดอย่างมากมาย การประกวดเริ่มจากการแนะนำตัวเอง แสดงความสามารถของแต่ละคน และดูเหมือนว่าเคนตะจะดูโดดเด่นที่สุด ทั้งด้านรูปร่างหน้าตา การแสดงความสามารถ จนในที่สุด เขาก็สามารถคว้าตำแหน่ง เดือนมหาวิทยาลัยมาครองได้สำเร็จตามที่ทุกคนคาดเอาไว้

“เห็นไหมกูบอกแล้ว ว่ายังไงมึงก็ต้องได้”โอโซนเอ่ยชมเพื่อนของเขา พร้อมกับยิ้มออกมาอย่างชื่นชม

“ใช่!! เคนตะของพวกเรา หล่อที่สุดแล้วก็เก่งที่สุดเลย” ทิวาเอ่ยชมพร้อมกับชูนิ้วโป้งขึ้น

2 นิ้ว เป็นการชื่นชม

การพูดคุยของพวกเขาทั้งสามดูจะออกรสออกชาติโดดเด่น โดยที่ไม่รู้ตัวเลยว่ากำลังตกเป็นเป้าสายตาของใครหลาย ๆคน และหนึ่งในนั้น คือ ไทม์อดีตเดือนมหาวิทยาลัยที่ตอนนี้เขาเรียนอยู่ปี 3

ปีแล้วเพราะเขาเอาแต่จ้องไปที่ทิวาอย่างไม่วางตา เหมือนคนกำลังเจอของเล่นใหม่

“ไอ้อาร์ม เด็กคนนั้นใครวะ มึงรู้จักไหม”ไทม์เอ่ยถามเพื่อนของเขาที่น่าอยู่ข้างๆ

“คนไหนวะ” อาร์มถามไทม์ออกมาด้วยความสงสัย

“ก็คนตัวเล็ก ๆ ขาว ๆ หน้าตาน่ารักๆ ยิ้มสวย ๆ ที่ยืนคู่กันกับไอ้เคนตะ เดือนมหาลัยปีนี้ไง”ไทม์บอกกับเพื่อนทั้งที่สายตายังจับจ้องอยู่ที่เป้าหมายของเขาอยู่ตาไม่กะพริบ

“กูก็ไม่รู้เหมือนกันหวะ แต่น่าจะเป็นเพื่อนของไอ้เคนตะนั่นแหละ ถ้ามึงอยากรู้ มึงก็ถามไอ้เคนตะเอาก็ได้นี่ ทำไมวะ มึงสนใจเหรอวะ”

“เออ น่ารักดีว่ะ” พูดจบไทม์ก็หันไปมองกลุ่มของทิวาอีกครั้งและมองทิวาด้วยสายตาที่หลงใหล

หลังจากการประกวดจบลงเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ทิวาก็เดินยิ้มออกมา กับเคนตะแล้วก็ โอโซน อย่างอารมณ์ดี ภาคินที่ก็ส่งข้อความมาบอกว่าเขาจอดรอนานแล้ว ให้รีบกลับคอนโดได้แล้ว ทิวาจึงร่ำลาเพื่อน ๆ ก่อนจะรีบเดินตรงดิ่งไปหาเจ้าของข้อความที่ส่งมาให้เขา ด้วยความเร่งรีบ

“พี่คินไม่ได้ไปดูประกวดดาวเดือนเหรอ เคนตะหล่อมากเลยนะ แล้วก็เด่นมาก ๆด้วย สุดท้ายมันก็ได้เป็นเดือนมหาลัยจริงๆ เพื่อนวานี่สุดยอดเลยใช่ไหม”

ทิวาเล่าเรื่องของเคนตะ เพื่อนรักของเขาพร้อมกับพูดชมออกมาด้วยความภาคภูมิใจในตัวเพื่อนของเขาเอามากๆ จนคนที่นั่งข้างๆ เริ่มมีอาการหงุดหงิด ที่อีกฝ่าย เอาแต่ชมคนอื่นต่อหน้าเขา

“กูดูแล้ว แล้วก็เห็นว่ามันได้รางวัลแล้ว กูก็เลยออกมาไง ใครจะไปให้ร่ำไรเหมือนมึง ประกวดจบตั้งนานแล้ว ยังโอ้เอ้ร่ำไรอยู่ได้”ภาคินบอกกับทิวาด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยปนหงุดหงิดนิด ๆ

“ก็วาแสดงความยินดีกับเพื่อนวาอยู่ เพื่อนวาได้เป็นเดือนมหาวิทยาลัยทั้งที วาก็ต้องยินดีด้วยไหมล่ะ แต่เคนตะมันหล่อจริงๆนะ ขึ้นกล้องมาก ๆด้วย วายังถ่ายรูปกันมาเลย พี่คินดูสิ” ทิวายังเอ่ยชมเพื่อนไม่ขาดปาก พร้อมกับยื่นโทรศัพท์มือถือของตัวเอง ที่ถ่ายรูปของเคนตะ ให้กับภาคินดู ภาคินเองก็เริ่มหงุดหงิดมากขึ้นกว่าเดิม จึงปัดโทรศัพท์ ที่ทิวายื่นให้เขาออก แต่ด้วยความที่เขาไม่ทันระวัง ทำให้โทรศัพท์ ของทิวาหล่นตกพื้น ทิวาถึงกับหน้าเสีย เพราะคิดว่าเขาน่าจะโมโห เอามากๆ

“พี่คินโมโหอะไรวาขนาดนั้นเหรอ ทำไมต้องปัดมือถือของวาด้วย ไม่ชอบอะไรก็บอกสิ บอกกันดี ๆก็ได้ ไอ้พี่ขี้โมโห” ทิวาก้มเก็บโทรศัพท์มือถือของตัวเอง ที่ตกอยู่ที่พื้นรถพร้อมกับบอกอีกฝ่ายด้วยความน้อยใจ ปนโมโห

ภาคินเอง ก็ไม่รู้ว่าจะขอโทษน้องยังไงเขาก็ได้แต่มองแต่พูดอะไรไม่ออก และการสนทนาก็จบเพียงแค่นั้น และไม่มีใครพูดอะไรอีกเลย ตลอดเส้นทาง ที่เขาขับรถกลับคอนโด เมื่อมาถึงคอนโดทิวาก็เดินปึงปังด้วยความโมโห เข้าห้องตัวเองปิดประตูเงียบ แม้แต่ข้าวเย็นก็ไม่ยอมออกมากิน ภาคินเองก็ได้แต่เดินวนไปวนมา ที่หน้าห้องนอนของอีกฝ่าย เพื่อจะเข้าไปขอโทษ แต่ไม่รู้จะเริ่มยังไง เพราะเขาคิดว่าครั้งนี้เขาเองก็ผิด ที่ไปหงุดหงิดใส่ทิวาแบบนั้น ทั้ง ๆที่น้องไม่ได้ทำผิดอะไรเลย ครั้งนี้น้องก็คงจะโกรธเขาจริง ๆ ก็คงต้องให้น้องอารมณ์เย็นกว่านี้ แล้วเขาค่อยขอโทษน้อง เพื่อให้น้องหายโกรธ เพราะวันนี้น้องคงไม่มีอารมณ์จะคุยกับเขาแน่ ๆ เมื่อคิดได้อย่างนั้นภาคินก็ได้แต่ถอนหายใจยาวเหยียดด้วยความเครียด ก่อนจะเดินเข้าห้องนอนของตัวเองไป

**************************************************************************************************************