EP 8 ง้อ

เช้าวันถัดมา ทิวาก็อาบน้ำแต่งตัวเพื่อเตรียมตัวไปมหาวิทยาลัยเหมือนกับทุกวัน แต่วันนี้กับมีหน้าตาบูดบึ้ง ไม่มองหน้า ไม่สนใจ ไม่พูดไม่จา กับคนที่กำลังนั่งกินข้าวเช้าอยู่ฝั่งตรงข้ามเลยแม้แต่น้อย จนภาคินเองก็เริ่มจะอึดอัดทนไม่ไหวกับอาการของคนตรงหน้า

“กูขอโทษ” ภาคินพูดออกมาอย่างลอยๆ ในขณะที่เขากับทิวากำลังนั่งกินอาหารเช้าด้วยกันอยู่

“ขอโทษอะไร ขอโทษใคร”ทิวาถามภาคินออกไปด้วยน้ำเสียงประชดประชัน

“ก็ขอโทษมึงนั่นแหละ ขอโทษที่กูหงุดหงิดใส่มึงเมื่อวาน” ภาคินพูดขอโทษคนตรงหน้าด้วยความรู้สึกผิด

“แล้วพี่ไปหงุดหงิดอะไรมา แล้วทำไมต้องมาลงที่วาด้วย วายังไม่ได้ทำอะไรเลย วาไม่ใช่กระโถนนะ ที่พี่ไปหงุดหงิดกับคนอื่นมา แล้วมาลงที่วาแบบนี้” ทิวาถามคนตรงหน้าด้วยน้ำเสียงน้อยใจปนโมโห

“กูก็หงุดหงิดมึงนั่นแหละ”

“หงุดหงิดวาเหรอ หงุดหงิดวาเรื่องอะไร วาไปทำอะไรให้”

“ก็มึงเอาแต่สนใจคนอื่น ชมคนอื่นต่อหน้ากู กูก็ต้องหงุดหงิดไหมวะ”

“วาชมใคร เคนตะเหรอ ก็มันเป็นเพื่อนวา วาชมมันก็ไม่เห็นจะแปลก พี่คินนั่นแหละเป็นอะไร อยู่ดี ๆก็มาหงุดหงิดใส่วา แล้วยังจะมาโทษว่าเป็นความผิดของวาอีก”

“เออ..กูผิดเองกูขี้หงุดหงิด กูขอโทษ สายแล้วไปเรียนได้แล้ว” พูดจบภาคินก็ลุกออกจากโต๊ะอาหารเอาจานตัวเองไปเก็บที่อ่างล้างจานแล้วก็เดินออกจากห้องไป

“อะไรของเขาวะ นี่คือขอโทษแล้วเหรอ แล้วยังมาโทษว่าหงุดหงิดเพราะเราอีก อีพี่คินเอาแต่ใจ” ทิวาบ่นออกมาอย่างหัวเสีย ก่อนจะเดินเอาจานไปเก็บแล้วก็เดินออกจากห้องตามคนขี้หงุดหงิดที่เดินล่วงหน้าออกไปก่อนหน้านี้แล้วเพื่อไปเรียนด้วยกัน

หลังจากที่ภาคินขับรถมาส่งทิวาที่มหาวิทยาลัย ทิวาก็เปิดประตูรถและเดินออกไปด้วยใบหน้าที่บึ้งตึง โดยกล่าวลาหรือขอบคุณหรือแม้กระทั่งจะมองหน้าคนที่ขับรถมาส่งเขาแม้แต่น้อย ซึ่งหลังจากที่เห็นอาการของอีกฝ่ายอย่างนั้น ภาคินก็เริ่มมีอาการหงุดหงิดขึ้นมาอีกครั้ง ก่อนจะขับรถออกไปด้วยความหงุดหงิด

“มึงเป็นอะไรวะไอ้วา หน้าบูดเป็นตูดแต่เช้าเลย” โอโซนเอ่ยทักเพื่อนรักของเขาขึ้นทันทีที่เขาเดินมาถึงในห้องที่พวกเขาจะใช้เรียนในเช้านี้

“ก็ไอ้พี่คินหน่ะสิ ไม่รู้ไปหงุดหงิดอะไร พาลไปทั่ว พอกูถามก็บอกว่าเป็นเพราะกู ทั้ง ๆที่กูยังไม่ได้ทำอะไรเลยสักนิด” ทิวาเล่าให้เพื่อนฟังถึงเรื่องราวระหว่างเขากับภาคินด้วยอารมณ์ขุ่นเคือง

“แล้วเขาได้บอกมึงไหมวะ ว่าเขาหงุดหงิดใส่มึง เรื่องอะไร” เคนตะที่นั่งอยู่ข้าง ๆเอ่ยถามเพื่อน

“เขาบอกว่ากู เอาแต่สนใจมึงชมมึง ไม่สนใจเขา มึงว่ามันแปลกไหมวะ”

“กูว่าพี่คินหึงมึงเรื่องกู” เคนตะออกความเห็น

“หึงกูเรื่องมึงเนี่ยนะ มึงจะบ้าเหรอ เขาจะมาหึงกูกับมึงทำไม ก็มึงเป็นเพื่อนกู กูชมมึงก็ไม่แปลก แล้วเขาก็เป็นพี่กูไม่ได้เป็นแฟนกันสักหน่อยเขาจะมาหึงทำไมวะ”

เมื่อได้ยินคำว่าเพื่อนออกมาจากปากของทิวาอย่างชัดเจน สีหน้าเคนตะก็มีอาการผิดหวังออกมาอย่างเห็นได้ชัด แต่เขาก็พยายามปรับสีหน้าให้เป็นปกติที่สุด เพราะเขารู้ตัวดี ว่าทิวาคงไม่ได้คิดอะไรกับเขามากเกินคำว่าเพื่อนอย่างแน่นอน

“พี่ชายข้างบ้าน ก็ไม่ใช่พี่ชายแท้ ๆไหมหล่ะมึง ถ้าเขาจะชอบมึง หรือหึงมึง มันก็ไม่แปลก”

“มึงก็พูดไปเรื่อยไอ้โอโซน คนอย่างอีพี่คินเนี่ยนะจะมาชอบกู เดี๋ยวก็บ่น เดี๋ยวก็ด่า เดี๋ยวก็หงุดหงิดใส่กู แถมที่บ้านพวกเรายังพูดกรอกหูกูกับพี่คินตลอดว่าเป็นพี่น้องกันอีก มันเป็นไปไม่ได้หรอก”

ทิวาตอบเพื่อนเขาออกไปอย่างนั้นทั้งที่ในใจเขาเองก็กำลังตบตีกับความคิดของตัวเองอยู่ไม่น้อย ถึงแม้ว่าเขาจะเถียงโอโซนออกไปอย่างนั้นว่าภาคิน ไม่ได้หึงเขา และคงไม่มีวันจะชอบคนอย่างเขา เพราะพวกเขาทั้งคู่ถูกปลูกฝังให้เป็นพี่น้องกัน มาโดยตลอด และในใจลึก ๆของเขาเองก็แอบมีความรู้สึก ดีให้กับภาคินอยู่ไม่น้อย

“มึงเป็นอะไรวะไอ้คิน ทำหน้าอย่างกับคนไม่ได้ขี้มาเป็นอาทิตย์อย่างนั้นแหละ” พีระเอ่ยทักเพื่อนเขาขึ้นทันทีที่เขาเดินเข้ามาถึงในห้องเรียนแล้วเห็นอาการของเพื่อนรักของเขาที่กำลังนั่งหน้าเครียดอยู่

“ปากมึงเหรอนั่นหน่ะไอ้พี วอนตีนกูแต่เช้าเลยนะมึง” ภาคินตอบกลับเพื่อนของเขาด้วยความหงุดหงิด

“เอ้า!! ไอ้นี่กูก็แค่ถามมึงดี ๆ ตกลงมันเป็นอะไรวะได้ที”เมื่อเห็นว่าถามภาคินแล้วไม่ตอบพีระจึงหันไปถามนทีที่นั่งอยู่ข้าง ๆ นทีก็ทำได้เพียงแค่ยักไหล่ เป็นการบอกนัย ๆว่าตัวเขาเองก็ไม่รู้สาเหตุของอาการที่ภาคินเป็นอยู่เหมือนกัน

“พวกมึงว่ากูควรจะทำยังไงดีวะ” หลังจากที่พีระและนทีไม่ได้สนใจกับอาการของภาคินแล้ว แต่อยู่ ดี ๆภาคินก็พูดขึ้นอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย

“อะไรของมึงวะไอ้คิน ตอนพวกกูถามก็ไม่ตอบ แต่พอพวกกูไม่สนใจก็อยากจะปรึกษาซะงั้น ตกลงมึงจะเอายังไงกันแน่วะ” นทีบ่นเพื่อนรักของเขา

“ถ้ามึงอยากให้กูกับไอ้ทีช่วย มึงก็ต้องเล่าเรื่องทั้งหมดให้พวกกูฟังก่อน ว่าพวกมึงอยากให้พวกกูช่วยอะไร”

หลังจากได้ยินเพื่อนทั้งสองคนพูดแบบนั้น ภาคินก็มีอาการลังเลครุ่นคิดอยู่สักครู่ก่อนจะตัดสินใจเล่าเรื่องทั้งหมดระหว่างเขากับทิวาให้เพื่อนอีกสองคนฟังอย่างละเอียด

“งั้นมึงต้องถามตัวมึงเองก่อน ว่ามึงหงุดหงิดน้องมันเพราะอะไร” นทีบอกกับภาคิน

“ก็กูไม่ชอบ ที่มันพูดถึงคนอื่น แล้วก็ชมคนอื่น จนออกหน้าออกตา ต่อหน้ากู”

“งั้นแสดงว่ามึงหึงน้องมัน” พีระกล่าวเสริม

“จะเป็นไปได้ยังไงวะ กูกับไอ้วาเป็นพี่น้องกัน กูจะไปหึงมันได้ยังไง”

“แต่ไม่ใช่น้องชายแท้ ๆไหมมึง น้องวาเป็นแค่น้องชายข้างบ้าน ที่พ่อกับแม่ของน้องเขากับพ่อแม่มึง ฝากให้มึงดูแล แล้วก็เอาความคิดพี่ชายน้องชายใส่หัวมึงกับน้องมาตั้งแต่เด็ก ๆ”

“จริงอย่างที่ไอ้ทีมันพูดนะเว้ยไอ้คิน มึงลองกลับไปคิดดูดี ๆ ว่ามึงรู้สึกยังไงกับน้องมันกันแน่ แล้วมึงก็จะได้คำตอบมึงเชื่อกู” พีระบอกกับภาคิน พร้อมกับตบไหล่เพื่อนเบา ๆ เป็นการเตือนสติ

หลังจากที่ได้ฟังคำตอบของเพื่อนของเขา ภาคินก็เอาแต่คิดเรื่องระหว่างเขากับทิวาตลอดวัน จนตกเย็นเขาก็ยังทำหน้าที่เดิมนั่นคือไปรับทิวากลับคอนโดพร้อมกัน ทั้ง ๆ ที่วันนี้ ช่วงบ่ายเขาไม่มีเรียน แต่ก็ยังรอรับอีกฝ่ายกลับพร้อมกันเหมือนเช่นทุก ๆวัน

ทิวาเองก็เช่นกัน เขาเองก็เอาแต่คิดทบทวนเรื่องระหว่างเขาและภาคินตลอดทั้งวัน ตั้งแต่ที่เขาเอาเรื่องนี้ไปปรึกษาเคนตะและโอโซน แล้วคำพูดของโอโซนกับเคนตะก็ผุดขึ้นมาในหัว ตอกย้ำเขาว่า ภาคินรู้สึกดีกับเขา และหึงเขาที่ชื่นชมคนอื่นว่าดีอย่างนั้นอย่างนี้ต่อหน้าเขา ทิวามัวคิดเรื่องนี้จนเดินมาถึงที่หน้าตึก ก็เห็นภาคิน ยืนรอที่รถที่จอดอยู่ที่เดิมอยู่เหมือนทุก ๆ วัน เขาจึงพยายามสลัดความคิดในหัวออกก่อนจะปรับสีหน้าเป็นปกติ แล้วก็เดินขึ้นรถออกไปกับภาคินเพื่อกลับคอนโด

************************************************************************************************************