Share
บทที่ 224
Related chapter
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 225
โดยเฉพาะพระสนมหลู่เฟยรู้สึกประทับใจมาก เพราะอย่างนี้ เดิมทีหยวนชิงหลิงต้องถูกทำให้อับอาย แต่ในที่สุดก็ได้รับการให้อภัยจากทุกคนอย่างอธิบายไม่ได้ การให้อภัยนั้นสามารถทำให้เป็นคนใหม่ได้ ฉู่หมิงชุ่ยยืนอยู่ไม่ไกล ฟังคำเหล่านี้อย่างเงียบ ๆ บนใบหน้าของนางไม่แสดงอารมณ์อะไร แต่มีคลื่นขนาดใหญ่ในหัวใจของนาง หยวนชิงหลิงไม่ธรรมดาจริง ๆจากนี้ไปนางอยู่ในจวนอ๋องหวย เกรงว่าคงจะไม่มีใครไม่เหลียวแลนางอีก อวี่เหวินห่าวกลับไปที่ยาเมน หลังจากจูบกันครั้งนั้น ตลอดทางบนรถม้า เขานึกถึงการจูบ และทันทีที่เขานึกถึง ตัวก็จะอ่อนขึ้น แม้แต่กระดูกของเขาก็อ่อนเขารู้สึกว่าวันนี้เป็นวันที่อิ่มเอม และน่าพอใจเพียงแค่ได้ลิ้มรส อย่างไรก็ตาม วันนี้ที่ยาเมนยุ่งมาก หลังจากจัดการกับเรื่องต่าง ๆ มากมาย ยังต้องดูคดีอีกเป็นเวลานาน ตาก็เริ่มพร่ามัว หนังศรีษะชา เขาหลับตาลงและบีบขมับเพื่อพักสักหน่อย และจากนั้นภาพวันนี้ในจวนอ๋องหวยก็ปรากฏขึ้นอีกครั้ง จิตใจล่องลอย จิตใจไหวหวั่น ใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว “ท่านอ๋อง ท่านอ๋อง...” ทันใดนั้นเขาก็ลืมตาขึ้น ตบโต๊ะอย่างโกรธจัด และตะโกนใส่คนที่กำลังมาว่า “ท่านอะไร? ให้ข้
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 226
หลังจากที่อวี่เหวินห่าวถามถึงรายละเอียดของคดีแล้ว เขาก็รอปู่โถวกับหยายี่กลับมารายงาน ผลการชันสูตรพลิกศพยังไม่ออก แค่เสียเวลาตรงนี้ ฟ้าก็มืดแล้ว เมื่อเขาออกจากจวนจิงจ้าว เวลาพลบค่ำก็ผ่านไปแล้ว เขารีบไปที่จวนอ๋องหวยโดยไม่หยุดพัก หลังจากเข้าไปแล้ว เขาเห็นหยวนชิงหลิงคุยอยู่กับองค์หญิงหลัวผิง และทั้งสองดูเหมือนกำลังคุยกันอย่างมีความสุข เขาอดประหลาดใจไม่ได้ เพราะหลังจากเกิดเรื่องที่จวนองค์หญิง พี่สามก็เกลียดชัง หยวนชิงหลิงเข้ากระดูกดำ เขาเดินเข้าไปด้วยอารมณ์สงสัย องค์หญิงหลัวผิงยิ้มเมื่อเห็นเขา “เมื่อกี้ยังพูดถึงอยู่เลย เจ้าก็มา นี่ เจ้าห้า ทำไมสีหน้าเจ้าไม่ดี? ป่วยเหรอ?” อวี่เหวินห่าวเหลือบมองที่หยวนชิงหลิง หยวนชิงหลิงยกถ้วยน้ำชาดื่มน้ำในลักษณะแปลก ๆ และขยิบตาให้เขาอย่างลับ ๆ เขาอดหัวเราะไม่ได้และพูดว่า “พี่สาม มีเรื่องมากมายที่ยาเมน ข้าเหนื่อนล้านิดหน่อย” “เหนื่อยล้างั้นหรือ? เยี่ยงนั้นเจ้าก็รีบไปรับชิงหลิงแล้วกลับจวนเถอะ” องค์หญิงหลัวผิงกล่าว “ข้าจะไปดูอาการน้องหกก่อน” องค์หญิงหลัวผิงโบกมือ “ตอนนี้เจ้าอย่าเพิ่งไปเลย เขาเพิ่งจะหลับไป” นางถอนหายใจด้วยความโล่งอกและมองไปที
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 227
หรือพูดอีกอย่างคือเป็นอารมณ์ทางเพศของผู้ชาย และนางเป็นสตรีที่บังเอิญอยู่ตรงนั้นด้วย? หรือ... หรือว่าเขาเริ่มรู้สึกดีกับนางขึ้นมาบ้างแล้ว? การเดาครั้งสุดท้ายนี้ ทำให้ใบหน้าของนางแดงขึ้นทันที จากหางตาของอวี่เหวินห่าว สามารถเห็นการเปลี่ยนแปลงในการแสดงออกทางสีหน้าของนาง และเห็นนางหน้าแดงในทันที หัวใจของเขาดูเหมือนจะโดนอะไรบางอย่างพุ่งเข้าชน เหมือนจะนุ่มนวลแต่ก็รู้สึกถึงความรุนแรง มือกำแน่นโดยไม่รู้ตัว ใช้พลังแข็งแกร่งเกินไป หยวนชิงหลิงทนไม่ได้ร้องออกมา เขารีบปล่อย “ขอโทษ ทำเจ้าเจ็บหรือเปล่า?” หยวนชิงหลิงเอามือวางไว้ที่หน้าตักเหมือนเดิม เผยอริมฝีปากขึ้นเล็กน้อยด้วยความเขินอาย แล้วพูดว่า “มีนิดหน่อย” “ยังเจ็บอยู่หรือเปล่า?” ดวงตาของเขาร้อนผ่าว หยวนชิงหลิงส่ายหัว “ไม่เจ็บแล้ว” “อ้อ!” เขาเหลือบมองมือของนางที่วางไว้บนหน้าตัก ก็รู้สึกลังเลที่จะจับมันอีกครั้ง เขาขยับมือหลายครั้ง จนในที่สุด เขาก็วางมันไว้ข้าง ๆ อย่างสงบ เขาขาดความกล้าหาญ และไม่กล้าที่จะจับมือนาง ทำไมวันนี้ซูยี่บังคับรถได้นุ่มอะไรอย่างนี้? ก่อนหน้านี้มันเคยเป็นหลุมเป็นบ่อ จนโยกไปโยกมา ไม่ได้ดั่งใจเอาเสียเลย
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 228
ซูยี่เข้าไปในจวนด้วยใบหน้าที่หมองเศร้า และไปที่ห้องบัญชีเพื่อรับพู่กัน, หมึก, กระดาษ และจานฝนหมึกผู้ดูแลห้องบัญชีเป็นลูกพี่ลูกน้องของเขา ได้ยินว่าขอกระดาษซวนจื่อหนึ่งพันแผ่นถึงกับไปต่อไม่ถูก “เยอะไปไหม? เจ้าต้องไปหยิบที่ห้องเก็บของแล้ว ลองไปถามใต้เท้าถังเพื่อเอากุญแจห้องเก็บของ แล้วเจ้าก็ไปหยิบเอาได้เลย” ซูยี่ต้องไปหาถังหยาง ถังหยางเพิ่งทำบัญชีเสร็จ ได้ยินว่าเขาต้องการกระดาษซวนจื่อพันแผ่น จึงถามว่า “เจ้าต้องการกระดาษมากมายไปทำอะไร?” ซูยี่ร้องไห้และพูดว่า “ใต้เท้าถัง ครั้งนี้เจ้าต้องช่วยข้า” “เกิดอะไรขึ้น?” ถังหยางถามแปลก ๆ ไม่เคยเห็นซูยี่อยากจะร้องไห้มาก่อนเลย “ท่านอ๋องลงโทษข้าให้คัดคำสี่คำ คือ หลี่ อี้ เหลียน ฉื่อ พันครั้ง ข้าเขียนหลี่อี้เป็นแล้ว เหลียนฉื่อต้องเขียนอย่างไร?”ถังหยางขมวดคิ้วขึ้น “แปลก เจ้าเขียนเหลียนฉื่อไม่ได้ก็แน่นอนอยู่แล้ว ในเมื่อเจ้าไม่มีความละอาย ทำไมเจ้าถึงเขียนหลี่อี้ได้ล่ะ? เจ้ามีมารยาทด้วยเหรอ?” ซูยี่กระทืบเท้า “เจ้ายังจะซ้ำเติมข้าอีกเหรอ? แค่นี้ข้าก็อนาถมากพอแล้ว ถ้าเจ้าไม่ช่วยข้า ต่อไปก็อย่าหวังว่าข้าจะช่วยเจ้า” ถังหยางยิ้ม “เจ้าเคยช่วยอะไรข
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 229
เมื่อมาถึงตำหนักเสี่ยวเยว่ มีสาวใช้มากถึงสามหรือสี่คนอยู่ในตำหนักเสี่ยวเยว่ ทุกคนแต่งกายด้วยชุดสีฟ้า อายุน่าจะอยู่ระหว่างสิบห้าสิบหกถึงสิบแปดสิบเก้าปี รูปร่างหน้าตาน่ารัก กิริยาท่าทางนิ่งและสงบ มีคุณสมบัติเหมือนสาวใช้ของครอบครัวที่มีตระกูลใหญ่ พวกนางบางคนเคารพหยวนชิงหลิงเป็นอย่างมาก และก็พิถีพิถันมากในการรับใช้ตอนรับประทานอาหารหยวนชิงหลิงสังเกตท่าทางของพวกนางที่มีต่ออวี่เหวินห่าว โดยเฉพาะความสนิทสนมหรือการให้ความอบอุ่นบ้างไหม มีเพียงความเกรงกลัวต่อเจ้านายเท่านั้น นางแอบถอนหายใจด้วยความโล่งอก ไม่ว่าจะเป็นนางบำเรอหรือนางสนม นางไม่สามารถแบ่งปันผู้ชายให้กับสตรีนางอื่นได้จริง ๆ ยังไงก็ไม่สามารถทำได้ อวี่เหวินห่าวเห็นนางเดินเข้าประตูมา ก็จ้องไปที่สตรีภายในห้อง สายตาแปลก ๆ และในที่สุดก็ได้ยินนางผ่อนลมหายใจเบา ๆ อวี่เหวินห่าวอดยิ้มไม่ได้ หยวนชิงหลิงหันกลับมามองเขาอย่างตะลึง “หัวเราะอะไร?” อวี่เหวินห่าวมองไปที่ใบหน้าที่ขาวสะอาดงดงามของนาง บนหน้าผากยังมีรอยแผลเล็ก ๆ สีชมพูอยู่ ดวงตามีสีใส ขนตางอนขึ้นเล็กน้อย ริมฝีปากสีแดง รอยยิ้มเหมือนดอกกุหลาบที่กำลังบานสะพรั่ง หัวใจเขาสั่นระร
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 230
หยวนชิงหลิงตื่นเต้นไปทั้งตัว ดวงตาสั่นไหว อยากมองเขาแต่ก็ไม่กล้า เหลือบมองด้วยความรวดเร็วและหลบสายตา ราวกับนกที่ตกใจตื่นกลัว รอยปากเขาขยับเข้ามา พร้อมกับลมหายใจอุ่น ๆ นางก็อ่อนไปทั้งตัว หลับตาลง “คืนนี้อยู่ที่ตำหนักเสี่ยวเยว่ ได้ไหม?” เขากระซิบที่ข้างหู หยวนชิงหลิงตกใจ หัวใจก็ชะงักฉับพลัน ลืมตาขึ้นและผลักเขาออกไป ยืนขึ้นอย่างตื่นเต้น และพูดอย่างรีบร้อนว่า “ข้า...ข้าอยากกลับไปคิดให้ดีเสียก่อน ตอนนี้ในหัวของข้ารู้สึกสับสนยิ่งนัก”พูดจบ นางก็ไม่กล้าแม้แต่จะมอง และหันหลังหนีไป เพียงอึดใจเดียว ก็วิ่งออกไปไกลมาก นางวิ่งจนหอบเหนื่อย ก้มหน้าลง มือทั้งสองข้างจับเข่า สูดหายใจลึก แต่หัวใจของนางกลับเต้นไม่เป็นจังหวะมากขึ้นไปอีก เกิดอะไรขึ้น? เดิมทีพวกเขาจะเถียงกันตลอดเวลาเจอกัน ทำไมตอนนี้กลายเป็นแบบนี้ไปได้?เขารู้สึกชอบนาง? เป็นไปไม่ได้ เมื่อสองวันก่อนเขายังกัดเขี้ยวกัดฟัน อยากจะฆ่านางให้ได้อยู่เลยจะชอบนางได้อย่างไร? มันไม่สมเหตุสมผลและไม่มีตรรกะโดยสิ้นเชิงเขาต้องมีแผนการอะไรอยู่แน่ ๆ! แต่ทว่านางมีอะไรที่จะทำให้เขาต้องคิดบัญชีคืนได้บ้าง? เงิน ไม่มี! สถานะเขาสูงกว่านาง! อำนาจ โดย
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 231
ชีหลัวก้าวไปข้างหน้า และโค้งคำนับ “ท่านอ๋อง บ่าวอยู่นี่” อวี่เหวินห่าวมองไปที่ใบหน้าของนาง และค่อย ๆ ยื่นมือออกไปแล้วบีบเล็กน้อย ชีหลัวตกใจ “ท่านอ๋อง!”อวี่เหวินห่าวยกมือขึ้น “ไปเถอะ” ทำไมหน้าขาวใสเต่งตึงเหมือนกัน แต่ความรู้สึกตอนบีบมันต่างกัน? ชีหลัวหันกลับมาอย่างสงสัย “ถ้าท่านอ๋องนอนหลับไม่สนิท บ่าวจะจุดเครื่องหอมให้หลับได้” “จุดเลย!” คิดแบบนี้ต่อไปไม่ได้แล้ว รู้สึกเหมือนกำลังจะเป็นบ้ากลิ่นหอมค่อย ๆ ลอยมา อวี่เหวินห่าวสูดหายใจเข้าช่องท้องอย่างสงบ แล้วก็รู้สึกง่วงช่วงเวลาอันมืดมน กลับเห็นหยวนชิงหลิงย่องเข้ามานั่งอยู่ข้างเตียงเขามองนาง เกร็งไปทั้งตัว ไม่หนีแล้วเหรอ?“ข้านอนไม่หลับ ท่านไปเดินเล่นเป็นเพื่อนข้าหน่อย!” หยวนชิงหลิงพูดเบา ๆอวี่เหวินห่าวลุกขึ้นช้า ๆ และมองดูนางราวกับกวางน้อย ทั้งยังมีสายตาที่ย้อนแย้งกับสมอง ในหัวใจทั้งอ่อนทั้งเจ็บปวดเขาลุกขึ้นจับมือนางแล้วเดินออกไป เงียบสงัด นอกจากเสียงร้องของแมลงและกบก็ไม่มีเสียงอื่นแล้วในตอนกลางคืนที่สวนมีเพียงโคมไฟลายเขากวางที่แขวนอยู่ไกลออกไป แสงไฟสลัว ๆ และบริเวณโดยรอบก็มืดไปหมด ทั้งสองนั่งอยู่ใต้ร่มเงาของต้นห
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 232
อวี่เหวินห่าวพลิกตัวกลับมา สีหน้าที่ไม่เป็นมิตร “เจ้า...เครื่องนอนของข้าเอาไปซัก” ซูยี่ปิดตาข้างหนึ่งและมองไปด้วยความตกใจ อีกหมัดถูกยื่นออกมา และตาอีกข้างก็มืดมิดทันที อวี่เหวินห่าวดื่มน้ำเย็นแก้วใหญ่ ถึงจะดับไฟในใจไปได้เล็กน้อย ซูยี่หอบเครื่องนอนออกไปด้วยใบหน้าเศร้า นี่ยังไม่สว่างเลยนะ ชีหลัวเข้ามาจัดที่นอน และมองดูอวี่เหวินห่าวอย่างระมัดระวัง เพียงเห็นเขานั่งอยู่บนโซฟาไม้ด้วยใบหน้าที่โกรธเกรี้ยว ดวงตาของเขาจ้องมาที่นางอย่างเฉียบคม จ้องมองขึ้นและลง จ้องจนทำให้นางขนลุก วันนี้ท่านอ๋องเป็นอะไร?ชีหลัวตกใจกลัว จัดที่นอนเสร็จก็รีบออกไปอวี่เหวินห่าวเข้านอนอีกครั้งแต่ก็ไม่สามารถหลับลงได้ไม่เคยถูกทรมานเช่นนี้มาก่อนซูยี่กำลังทุบผ้าอยู่ข้างบ่อน้ำ ร้องไห้ฮือ ๆ และถังหยางก็เข้ามาพร้อมโคมไฟในมือ “เกิดอะไรขึ้น? ไม่คัดหลี่อี้เหลียนฉื่อแล้วเหรอ จึงเปลี่ยนมาซักเครื่องนอนแทน” ซูยี่ทำตาเศร้า ๆ เหมือนสตรีตัวน้อย “ทำไมใต้เท้าถังยังไม่นอนอีก?” “หลับแล้ว ก็นี่ไง เจ้าทำให้ข้าตื่นไม่ใช่เหรอ?” ถังหยางนั่งอยู่ข้างเขา “เจ้าเป็นอะไร? ทำไมถึงทำให้ท่านอ๋องไม่พอใจอยู่ตลอดเลยล่ะ?”ซูยี่ก็รู้สึก
Latest chapter
