แชร์

บทที่ 19

ผู้แต่ง: จูน
last update ปรับปรุงล่าสุด: 2024-10-29 19:42:56
เธอพยุงร่างกายที่ชาของเธอยังไปเตียงที่ อวี่ เหวินห่าวนอนอยู่เมื่อครู่ เธอนอนลง และเธอรู้สึกว่าร่างกายทั้งหมดของเธอสั่นเทา เมื่อเธอสงบลง เธอคิดถึงสิ่งที่เกิดขึ้นในช่วงสองสามวันที่ผ่านมา เธอได้ใช้เซลล์สมองของเธอไปจนหมด ไม่เคยคิดเลย

พัฒนาการสมองยังไม่ประสบผลสำเร็จ แต่กลับมุ่งไปทางความเชื่อในเรื่องสิ่งเหนือธรรมชาติ

มีคนเคยกล่าวว่าวิทยาศาสตร์และและไสยศาสตร์มีความต่างกัน แต่สุดท้ายแล้วก็มักจะมาบรรจบกัน

เมื่อสมองมีการพัฒนาไปถึงระดับหนึ่ง ในกรณีที่สมองสั่งจิตให้หยิบจับเคลื่อนย้ายวัตถุเหล่านั้นได้อย่างอิสระ สมองจะประมวลข้อมูลทุกอย่างเองโดยอัตโนมัติ เหมือนในปัจจุบันที่มนุษย์โลกทุกวันนี้ยังบูชากราบไหว้พระเจ้า

เธอค่อย ๆ ยกมืออันสั่นเทาขึ้น พยายามแตะกล่องยาในกระเป๋าเสื้อ เพื่อให้รู้สึกปลอดภัย แขนเสื้อเลื่อนลงมาเผยให้เห็นข้อมือขาว แต่มีรอยแดงบนข้อมือของเธอซึ่งเป็นแผล

เธอตกใจ ไม่รู้ว่าได้รับบาดเจ็บตอนไหน? อาจจะเป็นตอนที่กำลังทะเลาะกับ อวี่ เหวินห่าว

ไม่น่าจะใช่ เลือดที่ขอบปากแข็งตัวแล้ว และรอยเลือดที่แขนเสื้อก็แห้งแล้วด้วย แผลนี้ต้องเกิดขึ้นอย่างน้อยเมื่อครึ่งชั่วโมงที่แล้ว

ครึ่งชั่วโมงที่แล้วอย่างงั้นหรือ?

หยวน ชิงหลิง หรี่ตาครุ่นคิด และจำได้ว่าขณะรออยู่นอกห้องโถง เธอถูก อวี่ เหวินห่าวเหวี่ยงลงไปที่พื้น และ ฉู่ หมิงชุ่ยก็มาช่วยเธอเอาไว้

หรือว่า เธอไม่ได้ต้องการช่วย?

เธอจำได้ว่า เมื่อ ฉู่ หมิงชุ่ยถอยกลับไปหาอ๋องฉี สายตาของเธอก็แปลกไป อยู่ ๆ หัวใจของ หยวน ชิงหลิงก็เต้นรัวขึ้น

ฉู่ หมิงชุ่ย จงใจทำร้ายเธอ แต่ไม่รู้ว่าเธอไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวดเพราะยาจื่อจิน และถ้าหากเป็น หยวน ชิงหลิงคนก่อน เธอจะต้องทั้งโกรธและด่าทันที ในสถานการณ์เช่นนั้ัน ถ้าเธอไม่ถูกฆ่าให้ตาย ก็จะต้องถูกพาตัวไปไว้ในห้องขังและถูกทอดทิ้งอย่างแน่นอน

หยวน ชิงหลิงรู้สึกเย็นไปทั้งตัว เธอนึกไม่ถึงเลยว่าจิตใจของผู้คนจะชั่วร้ายได้ขนาดนี้

แต่ในตอนแรกเธอคิดว่า ฉู่ หมิงชุ่ยเป็นคนดี ทุกคนมองเธออย่างนั้น ทุกคนก็นับถือเธอ

แต่ภายใต้ใบหน้าที่สวยงามและอ่อนโยนของเธอ มันแฝงจิตใจอันชั่วร้ายไว้

เธอต้องการหาคำอธิบายที่สมเหตุสมผลสำหรับพฤติกรรมของ ฉู่ หมิงชุ่ย อย่างเช่น หยวน ชิงหลิงทำลายความสัมพันธ์ของเธอกับอ๋องฉู่ เป็นเหตุผลที่ทำให้เธอหันไปสู่อ้อมกอดของอ๋องฉี

แต่เธอไม่สามารถยอมรับกับคำอธิบายดังกล่าวได้

หากเธอขุ่นเคืองใจจนไม่สบอารมณ์ เธอก็ควรที่จะไปสะสางกับหยวน ชิงหลิง อย่างซึ่งๆหน้า ชี้หน้าด่าทอเธอต่อหน้า ผู้คน หรือไม่ก็ตบหน้าเธอสักฉาดเพื่อสะสางความแค้น แต่นี่ลอบทำร้ายคนในที่มืดอย่างนี้ เป็นอะไรที่อำมหิตเสียจริง

เธอปล่อยวางเรื่อง ฉู่ หมิงชุ่ยและจะไม่ได้คิดเรื่องนี้สักพัก แต่ทางด้านไท่ซ่างหวงจะราบรื่นหรือไม่? ไท่ซ่างหวงจะยอมเชื่อนางหรือไม่?

เธอเคยอ่านหนังสือประวัติศาสตร์มามากมาย ทั้งในตำราและนอกตำราพงศาวดาร แต่ก็ไม่มีปรากฏหลักฐานใดระบุข้อมูลของแคว้นเป่ยถัง ดังนั้นประวัติศาสตร์ที่เธอเคยศึกษามา ล้วนไม่ได้ช่วยให้เธอเข้าใจอุปนิสัยของไท่ซ่างหวงได้เลย

จะเป็นหรือตายก็มิอาจคาดการณ์ได้ อนาคตจึงยากนักที่จะหยั่งรู้ได้ ทำให้หยวน ชิงหลิง นั้นรู้สึกไม่โล่งใจเลย

เธอรู้สึกอ่อนแรงถึงขีดสุด ชะโงกหัวไปดูอวี่ เหวินห่าวที่นอนอยู่บนพื้น เขาเหมือนสิงโตที่กำลังหลับใหล รอเมื่อเขาตื่นขึ้นมา เธอจะเป็นต้องทุกข์ใจอีกแน่ เว้นเสียแต่ว่าไท่ซ่างหวงจะมีรับสั่งให้เธอไปเข้าเฝ้า

เธอยิ้มอย่างขมขื่น แท้ที่จริงแล้วนั้นการที่เธอช่วยไท่ซ่างหวง เพราะเธอหวังเพียงแค่ผลประโยชน์ของตัวเอง

หากปราศจากคนคุ้มครอง เธอก็อยู่ในวังไม่ได้

ภายในตำหนักของไท่ซ่างหวง

ข้าราชบริพารทุกพระองค์ ต่างก็ได้เข้าไปถวายกราบบังคมเคารพจนครบทุกพระองค์แล้ว ณ เพลานี้ ทุกคนกำลังคุกเข่าอยู่นอกม่านกั้น รอเวลาที่ไท่ซ่างหวงจะสิ้นพระชนม์

บรรยากาศในพระตำหนักเต็มไปด้วยความโศกเศร้าอาลัย จนรับรู้ได้ว่าอากาศที่ล้อมรอบอยู่ภายใน ณ ที่นี้นั้นอัดแน่นไปด้วยน้ำตาแห่งความอาลัยอาวรณ์ ไทเฮาและนางสนมผู้สูงศักดิ์ต่างก็เศร้าโศกโทมนัสอย่างหาทที่สุดมิได้ จึงถูกพยุงออกไปพักผ่อนด้านนอก

จัจักรพรรดิหมิงหยวน ก็ประทับอยู่ข้างนอกเช่นกัน รอฉางกงกงที่อยู่ข้างในออกมาประกาศ พระองค์ก็พร้อมที่จะถวายบังคับเพื่อน้อมส่งเสด็จ

ทุกคนกำลังเตรียมตัวสำหรับช่วงเวลานั้น

ในที่สุด ม่านกั้นสีเขียวก็ถูกเปิด สีหน้าท่าทางของจักรพรรดิหมิงหยวนดูแย่ลง ดวงตาเต็มไปด้วยความเศร้าโศก ร่างกายของเขาก็อ่อนแรงลง แต่ไม่ได้คุกเข่าลง และฉางกงกงกล่าวด้วยความยินดี "ไท่ซ่างหวงมีรับสั่งจะเสวยข้าวต้ม"

ฮ่องเต้ทรงผงะไปครู่หนึ่ง แล้วจึงรีบสาวพระบาทเสด็จไปทอดพระเนตร ไท่ซ่างหวง กำลังเปิดพระเนตขึ้นแล้วลูบขนของฟูเป่า ท่าทางที่เกษมสำราญยิ่ง สีพระพักตร์ของเขาดีขึ้นกว่าเมื่อก่อนมาก

“เร็วเข้า รีบไปเตรียมข้าวต้มในครัวหลวง!” จักรพรรดิหมิงหยวนดีใจอย่างยิ่ง และเสียงของเขาก็ยังเปลี่ยนไป

บทที่เกี่ยวข้อง

  • ใต้หล้าสยบรัก   บทที่ 20

    แพทย์หลวงทุกคนต่างตกตะลึงเป็นไปได้อย่างไร? ไท่ซ่างหวงยังเสวยพระกระยาหารลงได้อย่างนั้นหรือ? ภาวะหัวใจล้มเหลวนี้รุนแรงมาก ถึงเวลาที่น้ำมันจะหมด ตะเกียงก็จะดับไป เกรงว่าแม้แต่จะดื่มน้ำสักอึกก็ยังดื่มไม่ได้ แพทย์หลวงรีบเข้าไปวินิจฉัยอาการของไท่ซ่างหวง ขณะตรวจชีพจรเขาร้องไห้ และกล่าวว่า "ขอพระเจ้าอวยพรแก่พระองค์ ขอพระเจ้าอวยพรแก่ไท่ซ่างหวง!"ชีพจรมีแนวโน้มที่ดีขึ้นจริง ๆ ผ้าม่านสีทองถูกม้วนขึ้นและม่านสีฟ้าค่อย ๆ เปิดออกอย่างช้า ๆ ไท่ซ่างหวงดูเหนื่อยล้า พระองค์กวาดสายตาทอดพระเนตรมองยังภายในโถงตำหนักครู่หนึ่ง ตรัสด้วยเสียงอันแหบพร่าว่า “จะคุกเข่ากันทำไม ลุกขึ้นเถอะ!”เสียงนั้นเบาเหมือนเสียงใบไม้ค่อย ๆ ร่วง แต่กลับเหมือนจะดังสนั่นในหูของทุกคนทุกคนมองด้วยความปิติยินดี และยืนขึ้นพร้อมโค้งคำนับไท่ซ่างหวงถอนหายใจเบา ๆ อย่างโล่งอก ริมฝีปาเขียวค่อย ๆ จางลง และหลังจากเหลือบมอง เขาก็พูดออกมาดัง ๆ "เจ้าห้าอยู่ที่ไหน?"ฉางกงกงรีบทูลกลับไปว่า "ท่านอ๋องฉู่ทรงเป็นกังวลในพระอาการของฝ่าบาท จึงเป็นลมหมดสติไป เพลานี้ถูกพาไปพักผ่อนยังตำหนักข้าง ๆ พ่ะย่ะค่ะ"“ไปพาเขามาที่นี่” ไท่ซ่างหวงลูบหัวฟูเป่า

  • ใต้หล้าสยบรัก   บทที่ 21

    หยวนชิงหลิงลอบมองสีหน้าของไท่ซ่างหวง ผิวหนังที่เป็นสีเขียวค่อย ๆ เบาบางลงอย่างเห็นได้ชัด เสียงลมหายใจลื่นไหลขึ้นมาก เธอถอนลมหายใจออกเฮือกหนึ่ง ในที่สุดก็ช่วยพระองค์ไว้ได้ทันเวลาไท่ซ่างหวงมองมาที่อวี่เหวินห่าว พยายามดันตัวขึ้นมาช้า ๆ อวี่เหวินห่าวเห็นเข้าเลยนำเบาะไปวางไว้ที่หลังให้ลุกขึ้นนั่ง“เจ้าห้า ชายาของเจ้าคนนี้ ดูเหมือนว่าปู่จะไม่เคยเห็นมาก่อน” ไท่ซ่างหวงพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น แต่แตกต่างไปจากคนปกติ เห็นได้ชัดว่ายังไม่แข็งแรงดีนักอวี่เหวินห่าวรู้สึกไม่ค่อยพอใจ ที่ท่านปู่ฟื้นมาก็ถามถึงเรื่องของนางก่อนปีนี้ไท่ซ่างหวงนอนติดเตียงมาโดยตลอด หลังจากที่พวกเขาแต่งงาน และสุขภาพของไท่ซ่างหวงไม่ค่อยดี อวี่เหวินห่าวจึงไม่ได้พานางมาเข้าเฝ้าหยวนชิงหลิงก้มหน้าไม่พูดจา และก็ไม่ได้แสดงออกอะไรเช่นกันแต่นางรู้สึกว่าสายตาของไท่ซ่างหวงจับจ้องมาที่ใบหน้าของนาง จ้องมองอย่างพินิจพิจารณา ดวงตาคู่นี้คล้ายมีพลังอำนาจแรงกล้าอย่างถึงที่สุด อย่างกับจะมองให้ทะลุหยวนชิงหลิงไท่ซ่างหวงครองบันลังก์มาสามสิบแปดปี ในระยะเวลาที่ถือรวมอำนาจสูงสุด การมีอยู่อันเกรียงไกรของพระองค์นั้น ได้ผ่านการใช้เวล

  • ใต้หล้าสยบรัก   บทที่ 22

    ระหว่างที่อวี่เหวินห่าวกลับจวน ยิ่งคิดก็ยิ่งผิดปกติเขาเห็นนางใช้เข็มฉีดยาฉีดเสด็จปู่ ไม่รู้ว่ากรอกอะไรเข้าไปข้างใน เป็นพิษหรือเป็นอย่างอื่น ไม่อาจรู้ได้แม้ว่าอาการของเสด็จปู่จะค่อย ๆ ดีขึ้น แต่ว่าพิษนั่นสามารถทำให้พระองค์นั้นทรงเสียสติ และอาจมีผลข้างเคียงต่าง ๆ ตามมา ก่อให้เกิดผลกระทบต่อส่วนอื่น ยกตัวอย่างเช่นการสูญเสียการควบคุมเดิมทีหยวนชิงหลิงก็ไม่เข้าใจเรื่องพวกนี้ เว้นแต่ว่ามีใครคอยสอนนางอยู่เบื้องหลังหรืออาจจะเป็นบิดาของนาง หยวนปาหลง?เขาไม่มีความกล้ามากพอ หยวนปาหลงก็เป็นคนมักใหญ่ใฝ่สูงคนหนึ่งอวี่เหวินห่าวตระหนักได้ถึงผลลัพธ์ที่ร้ายแรง หยวนชิงหลิงเป็นชายาของเขา สิ่งที่นางทำให้ไท่ซ่างหวงทั้งหมด หากถูกเปิดเผย เขาต้องกลายเป็นคนยุยงที่อยู่เบื้องหลัง จะไม่มีใครเชื่อว่าเขาไม่เกี่ยวกับเรื่องนี้ยิ่งเขาคิดก็ยิ่งไม่สบายใจ จึงมีรับสั่งให้ถังหยางเรียกตัว ลวี่หยาและแม่นมฉีมานางสองคนเป็นคนดูแลใกล้ชิดหยวนชิงหลิง หากนางมีท่าทีไม่ชอบมาพากล คงจะปิดไม่พ้นแม่นมฉีลวี่หยาเป็นคนที่เข้าวังมากับนาง แต่เมื่อออกจากวัง หยวนชิงหลิงกลับบอกว่าจะอยู่ที่วังเฉียนคุนคอยรักษาอาการป่วย เมื่อกลับมาแจ

  • ใต้หล้าสยบรัก   บทที่ 23

    ภายในวังเฉียนคุนไท่ซ่างหวงสนทนากับจักรพรรดิหมิงหยวนและท่านอ๋องลุ่ยอยู่ครู่หนึ่ง ก็อ่อนเพลียแล้ว จึงให้พวกเขาออกไป แม้แต่แพทย์ประจำพระองค์ก็ต้องออกไปเช่นกัน เหลือเพียง หยวน ชิงหลิงอยู่ในวังเฉียนคุนเพียงลำพัง ก่อนที่จักรพรรดิหมิงหยวนจะออกไป ก็มอง หยวน ชิงหลิงด้วยสายตาที่มีความนัย แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรภายในวังเงียบสงัด ผ้าม่านมืดมิด แม้แต่ลมก็เล็ดลอดเข้ามาไม่ได้ หยวน ชิงหลิงยืนอยู่ข้างเตียง เพียงครู่หนึ่ง ก็ไม่รู้ว่าจะทำอะไรดีไท่ซ่างหวงเดิมทีที่กำลังพักสายตาอยู่ก็ลืมตาขึ้นมา กวาดสายตาอย่างเยือกเย็น พูดด้วยน้ำเสียงที่ดุดัน “คุกเข่า!”หยวน ชิงหลิงค่อย ๆ ย่อลงไปคุกเข่า ท่านั่งคุกเข่าของเธอ สำหรับเธอแล้ว ยังสบายกว่านั่งปกติ สรุปก็คือ ตอนนี้ยาต้มจื่อจินหมดฤทธิ์แล้ว รูขุมขนบนร่างกายกำลังทะลุคำว่าเจ็บออกมา“เจ้ามีความผิด?” ไท่ซ่างหวงถามด้วยน้ำเสียงเย็นชาหยวน ชิงหลิงรู้ว่าไท่ซ่างหวงไม่ลงโทษเธอจริง ๆ หรอก อย่างน้อยช่วงวิกฤตอย่างตอนนี้คงไม่ ขอเพียงแต่พระองค์ยังมีความโหยหาต่อโลกใบนี้ ตนก็จะเป็นกำลังเดียวของพระองค์ด้วยเหตุนี้ เธอจึงเงยหน้าขึ้น ตอบกลับไปอย่างจริงใจ “มีเพคะ”“ผิดมากจากไหน

  • ใต้หล้าสยบรัก   บทที่ 24

    ตกเย็น จักรพรรดิหมิงหยวนมาเข้าเฝ้า พบว่าอาการของไท่ซ่างหวงดีขึ้น พระองค์พูดคุยกับไท่ซ่างหวงอยู่ครู่หนึ่งก็ไปหยวนชิงหลิงได้แต่ก้มหน้า การมีอยู่ของเธอจึงไม่ได้เป็นที่สนใจ จักรพรรดิหมิงหยวนเลยไม่ทันสังเกต ทุกอย่างเป็นไปอย่างปกติหลังจากที่จักรพรรดิหมิงหยวนกลับไป ฉางกงกงก็ทำเหมือนอย่างเคย คือเช็ดตัวให้ไท่ซ่างหวง หยวนชิงหลิงจึงเลี่ยงออกไปนอกวังถือโอกาสตอนที่ยังมีเวลา ฉีดยาให้ตัวเธอเอง น่าเสียดายที่ไม่ได้เปลี่ยนผ้าพันแผลใหม่ ตอนนี้รู้สึกได้ว่าแผลเปียกชื้น เหมือนว่าจะมีเลือดซึมออกมาหลังจากที่ฉีดยาแล้ว เธอก็ฟุบลงพักผ่อนอยู่สักพัก ก็ได้ยินเสียงฝีเท้าอยู่ข้างใน จึงรู้ว่าฉางกงกงเสร็จเรื่องแล้ว เธอเหยียดตัวขึ้นตรง การขยับตัวทันที ทำให้เลือดลมของหัวใจเธอรวนขึ้นมาชั่วขณะ และรู้สึกถึงกลิ่นคาวในช่องคอ ภายในปากปนไปด้วยเลือดเล็กน้อยเธอเดินสั่น ๆ ออกไปด้านนอก บ้วนเลือดลงบนรากไม้พิงต้นไม้เอาไว้ สักพักเธอก็ดีขึ้นจนเลือดลมคงที่“พระชายาเป็นอะไรหรือเปล่าพ่ะย่ะค่ะ”ข้างหลัง ตามมาด้วยเสียงของฉางกงกงหยวนชิงหลิงหมุนตัวกลับไปโบกมือ “ไม่เป็นอะไร กินเยอะไปหน่อยน่ะ”“อ้อ!” สีหน้าของฉางกงกงฉายแววประหล

  • ใต้หล้าสยบรัก   บทที่ 25

    ผลที่ตามาคือฉู่หมิงชุ่ยเห็นว่าใบหน้าของไท่ซ่างหวงเริ่มหนักอึ้งฉู่หมิงชุ่ยวางใจแล้ว แม้ว่าไท่ซ่างหวงจะตามใจอ๋องฉู่ แต่ก็เพราะตามใจเช่นนี้จึงให้หยวนชิงหลิงอยู่ดูแลในวัง แต่น่าเสียดาย หยวนชิงหลิงเป็นคนโง่ที่คิดว่าตัวนางถูกเสมอ ช่างราคาคุยเสียจริงหมอหลวงเห็นว่าสีหน้าของไท่ซ่างหวงเริ่มไม่ดี จึงรีบนำยาออกไปแต่ไท่ซ่างหวงกลับพูดด้วยความโกรธว่า “ยังไม่รีบเอายามาอีก? ไม่ได้ยินที่พระชายาฉู่พูดว่าต้องกินยาหรือไง?”ทุกคนต่างตกใจ ค่อย ๆ มองมาที่หยวนชิงหลิงทีละคนสองคน โดยเฉพาะฉู่หมิงชุ่ยสีหน้าเปลี่ยนทันที แทบไม่อยากจะเชื่อหูของตนเอง หยวนชิงหลิงก้มหน้า เธอไม่ได้อยากจะเปิดปากพูดประโยคนั้นออกไปจริง ๆ แต่ว่า หากไท่ซ่างหวงไม่กินยา แต่กลับดีขึ้นนี่จะทำให้คนสงสัยจักรพรรดิหมิงหยวนมีสีหน้าดีใจ “ยังไม่รีบยกกลับมาอีก?”ตั้งแต่เมื่อคืนจนถึงตอนนี้ จนในที่สุดจักรพรรดิหมิงหยวนก็มองตรงมาที่หยวนชิงหลิง อีกทั้งยังตามมาด้วยสายตาที่ชื่นชมไท่ซ่างหวงกินยาจนหมดในทีเดียว แต่ดูพระองค์คงจะกลัวรสขมจริง ๆ หลังจากกินยาจนหมด ใบหน้าก็มากองอยู่รวมกัน ไทเฮารีบนำบ๊วยหวานส่งให้ สีหน้าจึงกลับมาดีขึ้นอวี่เหวินห่าวมองห

  • ใต้หล้าสยบรัก   บทที่ 26

    ก้นบึ้งหัวใจอวี่เหวินห่าวนั้นสั่นวะท้านไปทั้งใจ เมื่อนางบอกว่า ถึงตายนางก็จะไม่ยอมเป็นพระชายาของอ๋องฉู่?น่าขันยิ่งนัก ตำแหน่งพระชายาอ๋องฉู่นี่ ไม่ใช่นางเองหรอกหรือที่แสวงหาทุกวิถีทางเพื่อที่จะได้มา?“เจ้าตื่นเดี๋ยวนี้ พูดให้รู้เรื่อง!” ความโกรธที่ไม่อาจอธิบายได้ปะทุขึ้นมาอวี่ เหวินห่าวจับใบหน้าของนาง แล้วตบนางแม่นมสี่โกรธจัด ลุกขึ้นและขวางอยู่ตรงหน้า หยวน ชิงหลิง "จิตใจพระองค์ทรงทำด้วยอะไรเพคะ? เหตุใดท่าจึงโหดเหี้ยมได้เช่นนี้ หากไม่ถือเป็นความรักแบบฉันท์สามีภรรยา อย่างน้อย ๆ ต่อให้ถือเป็นคนแปลกหน้าก็ไม่น่าจะทำกันถึงเพียงนี้ ท่านทำลงไปได้เยี่ยงไร?”อวี่เหวินห่าวเหลือบมองหยวนชิงหลิงที่มีสีหน้าซีดเผือดจนน่ากลัว ในดวงตาของนางเต็มเปี่ยมไปด้วยน้ำตา ทว่ากลับฝืนทนให้ไหว จึงดูดื้อรั้นและแข็งทะนงเขาไม่สามารถมองไปยังความดื้อรั้นนั้นได้ เขาจึงหันหลังและเดินออกไปยืนอยู่นอกตำหนักด้านข้าง มองดูใบไม้สีเหลืองที่พัดผ่านตรงหน้า ในใจนั้นราวกับถูกพายุพัดกระหน่ำอยู่ภายในใจ ช่างเป็นความรู้สึกที่ยากเกินจะบรรยาย“อ๋องฉู่ เพคะ!” ด้านหลังเขา มีเสียงของพระชายาฉี ฉู่หมิงชุ่ยดังขึ้นอวี่ เหวินห่าวเก็บอ

  • ใต้หล้าสยบรัก   บทที่ 27

    เท้าเรียวของ อวี่ เหวินห่าวกดลงที่ขอบเตียง แล้วเขาก็เอนหลังเล็กน้อย ความเย็นบนใบหน้าของเขายังไม่หาย ทั้งร่างกายและจิตใจของเขาปฏิเสธ หยวน ชิงหลิง แต่คำพูดของ หยวน ชิงหลิงได้ลดความเกลียดชังของเขาลงอย่างไม่ต้องสงสัย“เจ้าให้ยาอะไรแก่ท่านปู่?”"ยาปฐมพยาบาล สามารถใช้สำหรับกล้ามเนื้อหัวใจตาย หัวใจล้มเหลว และหายใจลำบาก" หยวน ชิงหลิงกล่าว“ใครให้ยาเจ้ามา?”“ไม่มีใครให้มันเป็นของข้าเอง”ดวงตาของ อวี่ เหวินห่าวเย็นชา "เห็นได้ชัดว่าเจ้าไม่ยอมบอกความจริง"“ท่านไม่เชื่อข้าต่างหาก ถึงทำให้ท่านคิดว่าข้าไม่ได้พูดความจริง”อวี่ เหวินห่าวไม่เชื่อ นางจะมียาเหล่านี้ได้อย่างไร? แต่ทว่าเขาก็เข้าใจว่าหากผู้เชี่ยวชาญมอบยาอายุวัฒนะเหล่านี้ให้กับนาง ก็เป็นเรื่องปกติที่นางจะเก็บความลับไว้เขาถามอีกครั้ง: "เจ้าใช้ยาพิษชนิดใดกับข้า ทำไมเจ้าทำให้ข้าหมดสติได้ ร่างกายขยับไม่ได้?"“ไม่ใช่ยาพิษ หากแต่เป็นเป็นยาชาและใช้สำหรับการผ่าตัด มันมีผลเช่นเดียวกับยาจื่อจิน”อวี่ เหวินห่าว กล่าวอย่างเย็นชา: "ยาจื่อจินเป็นยาพิษ"หยวน ชิงหลิงมองที่เขา "ฉะนั้น สิ่งที่ท่านให้ข้าดื่มคือยาพิษ?" อวี่ เหวินห่าว ไม่ได้กล่าวอ

บทล่าสุด

  • ใต้หล้าสยบรัก   บทที่ 1015

    ซูยี่อยู่ในห้องของสุนัขป่าเช่นกัน เมื่อเห็นอวี่เหวินห่าวและหยวนชิงหลิงเข้ามา เขาพูดอย่างกังวล "องค์รัชทายาท พระชายา นายน้อยสุนัขป่าไม่กินอะไรเลย หาหมอหลวงดีไหมพ่ะย่ะค่ะ?"อวี่เหวินห่าวหัวเราะ "เขารักษาอาการป่วยของสุนัขป่าไม่ได้ จะพาเขาไปทำไม?"เขาดูสุนัขป่าน้อยสามตัวนอนอยู่บนเตียงเล็ก ร่างเล็ก ๆ ของพวกมันเบียดเสียดกัน ดูเซื่องซึม บางทีอาจเป็นเพราะพวกมันไม่ได้กินอะไรจึงดูอ่อนแอและซูบผอมเป็นพิเศษ อวี่เหวินห่าวพูดด้วยความประหลาดใจว่า "ผอมลงมากขนาดนี้เลยรึ? สุนัขป่าคงหิวมากแน่ ๆ""สุนัขป่าที่โตเต็มวัย เวลาหิวนั้นกินอาหารหนึ่งมื้อสามารถอยู่ได้นานถึงครึ่งเดือน ตอนนี้พวกมันยังเด็กและต้องกินเนื้อ" ซูยี่เลี้ยงสุนัขป่า และได้ศึกษาการเลี้ยงมามากมายอวี่เหวินห่าวหยิบหนึ่งในนั้นขึ้นมา เห็นสุนัขป่าหิมะตัวน้อยนอนนิ่งอยู่ในมือของเขาเหมือนก้อนสำลีเบาหวิวไม่มีน้ำหนัก "ตัวนี้ของใครกัน?""ของเสี่ยวลั่วหมี่" หยวนชิงหลิงกล่าว "ตัวเล็กที่สุดคือของเสี่ยวลั่วหมี่ ท่านดูสิแยกออกได้เลยเห็นไหม ของ เปาจื่อปากจะแหลมมาก ของทังหยวนก็หน้ากลมกว่า มันแปลกที่จะบอกว่าสุนัขป่าพวกนี้ ทั้งลักษณะนิสัยหรือรูปร่างหน้าตา พว

  • ใต้หล้าสยบรัก   บทที่ 1014

    อวี่เหวินห่าวไม่ได้อธิบายอะไรแทนจิ้งถิง เขาแค่พูดว่า "เขาจะอยู่ในจวนสักพัก ดังนั้นเจ้าควรเปิดตาของเจ้าดูสิว่าเขาจริงใจหรือเสเเสร้ง เจ้าฉลาดมากขนาดนี้ ย่อมต้องดูออกอยู่แล้ว”หยวนชิงหลิงได้ยินถึงความไม่พอใจในน้ำเสียงของเขา ดูเหมือนว่าเขาใส่ใจมิตรภาพนี้จริง ๆหยวนชิงหลิงลองคิดดูแล้ว หลังจากใช้เวลาร่วมกับจวิ้นจู่มาสองสามวัน จวิ้นจู่ก็เป็นคนตรงไปตรงมาและเปิดเผย ดังนั้นนางคงไม่หาสามีที่มีจิตใจล้ำลึกซับซ้อนหรอกนางจึงขอโทษเขา "ข้าคิดมากไป ในอนาคตข้าจะไม่พูดอะไรแบบนี้อีก"อวี่เหวินห่าวเอื้อมมือไปเชยคางนาง และมองหน้านาง "เหล่าหยวน ข้าเองก็เห็นว่านิสัยของเจ้าช่างเถรตรงจริง ๆ แม้ว่าบางครั้งเจ้าจะดุร้าย เผด็จการ และไม่มีเหตุผล แต่ถ้าเจ้าทำอะไรผิด เจ้าจะต้องขอโทษอย่างแน่นอน เกรงว่าแม้จะเป็นคนรับใช้ก็ยังกล่าวคำขอโทษได้ เจ้านี่นิสัยดี ใช้ได้จริง ๆ"“ข้าเป็นคนไร้เหตุผลตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?” หยวนชิงหลิงหัวเราะ “ท่านจะชมข้าก็ชมสิ ทำไมต้องดุกันก่อน”อวี่เหวินห่าวหัวเราะ "รางวัลและบทลงโทษต้องแยกให้ออกจากกันอย่างชัดเจน หากเจ้าทำสิ่งที่ถูกต้อง เจ้าควรได้รับคำชมเชย หากเจ้าทำอะไรผิด ก็ต้องบอกกล่าวตักเตือ

  • ใต้หล้าสยบรัก   บทที่ 1013

    เขากลับมาที่จวนอย่างไม่สบอารมณ์ หยวนชิงหลิงเห็นว่าเขาขมวดคิ้ว นางรู้ว่าเป็นเพราะเรื่องลงนามพันธมิตรอีกเป็นแน่ ดังนั้นนางจึงปลอบเขาอวี่เหวินห่าวพูดด้วยความโกรธ "เสด็จพ่อจงใจทำให้ข้าลำบาก จูกั๋วกงเห็นด้วยหรือไม่นั้นเป็นเรื่องสำคัญขนาดนั้นเลยรึอย่างไร?"หยวนชิงหลิงหัวเราะ "ท่านอยู่ในเกมและกังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้มากเกินไป จึงไม่เข้าใจความหมายของเสด็จพ่อ เสด็จพ่อต้องการให้ท่านเอาแรงสนับสนุนจากจูกั๋วกงมาให้ได้ ไม่ใช่แค่แรงสนับสนุนเรื่องนี้เท่านั้น แต่มันจะเป็นแรงสนับสนุนงานในอนาคตทั้งหมดของท่าน เพราะตอนนี้เขาเป็นคนที่สามารถปราบปรามตี้เว่ยหมิงอย่างออกหน้าได้ นั้นก็คือตัวเขาที่เป็นพ่อตา”อวี่เหวินห่าวตกตะลึงไปครู่หนึ่ง "เจ้าหมายความว่า เสด็จพ่อก็มองตี้เว่ยหมิงออกด้วยหรือ?"หยวนชิงหลิงยืนพิงเขา "เสด็จพ่อย่อมต้องรู้มากกว่าท่านอยู่แล้ว เหมือนที่ท่านเคยพูดไว้ก่อนหน้านี้ว่าพระองค์ลำเอียงเข้าข้างพี่ใหญ่เสมอ จริง ๆ แล้วพระองค์ทรงรู้อยู่แก่ใจ พระองค์แค่ให้โอกาสพี่ใหญ่เสมอ แต่เมื่อเจอโอกาสที่เหมาะสม ก็ควรจัดการไม่ใช่หรอกหรือ? ความคิดของพระองค์ชัดเจนอยู่แล้ว ดังนั้นจงทำตามที่พระองค์ต้องการเถอะ จัดก

  • ใต้หล้าสยบรัก   บทที่ 1012

    พระชายาจี้พูดจบก็กลับไปนั่งลงบนเก้าอี้เก้าอี้ที่นางนั่งนั้นใหญ่มาก แต่นางผอมมากเนื่องจากป่วยมาเป็นเวลานาน เก้าอี้นั้นยังมีพื้นที่เหลืออีกมาก ผู้หญิงตัวเล็ก ๆ คนนั้นนั่งบนเก้าอี้กว้างตัวใหญ่ประจัญหน้ากับพวกขุนนางกว่าสิบคนที่อยู่ตรงนั้นแม่ทัพซุยไม่กล้าพูดอะไรอีกต่อไป ความโกรธบนใบหน้าของเขาก็ค่อย ๆ แปรเปลี่ยนเป็นความหวาดกลัวคนที่เหลือก็เงียบและก้มหน้าเช่นกันพระชายาจี้รออยู่สักพัก ก่อนที่จะกล่าวอย่างใจเย็นว่า "องค์รัชทายาทคือผู้กำหนดชะตา ถ้าเจ้าปฏิบัติตามให้ดี เจ้าจะมีชีวิตอยู่อย่างมั่งคั่งและมั่งคั่งในภายภาคหน้า วันนี้ข้าพูดได้เพียงเท่านี้ ทุกคนไปเถอะ รักษาตัวด้วย"หลังจากพูดจบ นางก็ยืนขึ้น และเดินออกไปโดยเอามือไพล่หลัง แผ่นหลังบาง ๆ ของนางตั้งตรงดูยิ่งใหญ่ราวกับว่าสามารถแบกท้องฟ้าได้ครึ่งหนึ่งแรงสนับสนุนของอวี่เหวินห่าวสูงขึ้นเรื่อย ๆอย่างไรก็ตาม มีคน ๆ ​​หนึ่งที่มีความคิดเห็นเป็นปฏิปักษ์อยู่เสมอ ถึงกับตำหนิเขาตรง ๆ ต่อหน้าท้องพระโรงทำให้บรรยากาศของวันนั้นแย่เป็นอย่างยิ่ง แม้แต่จักรพรรดิหมิงหยวนก็ยังกริ้วจนหน้าดำจูกั๋วกงคนนี้คือ จูหรูเพ่ย เป็นพ่อตาของตี้เว่ยหมิงเมื่อก่อน

  • ใต้หล้าสยบรัก   บทที่ 1011

    มีแม่ทัพแซ่ซุยอยู่ที่นี่ ซึ่งเคยอยู่กับตี้เว่ยหมิงมาก่อน และตี้เว่ยหมิงได้ติดต่อเขาแล้ว เมื่อได้ยินสิ่งที่พระชายาจี้พูด เขาพูดอย่างเฉยเมยว่า "ข้อเสนอขององค์รัชทายาทที่จะจัดตั้งพันธมิตรกับต้าโจว ไม่ต่างอะไรไปกว่าการกระทำของคนขี้ขลาด คิดว่าด้วยการสนับสนุนของต้าโจว เป่ยถังของเราจะสามารถดำรงอยู่ได้อย่างสงบสุขรึ และเช่นกันด้วยวิธีนี้ เป่ยถังของเราจะต้องมองสีหน้าท่าทีของต้าโจวในทุก ๆ เรื่องงั้นหรือ? นี่คิดว่ามันคงไม่เหมาะกระมั่ง”พระชายาจี้มองเขา น้ำเสียงของนางเย็นชาเล็กน้อย “แม่ทัพซุย แม้ว่าข้าจะเป็นผู้หญิง แต่ข้าก็รู้ด้วยว่าสิ่งที่องค์รัชทายาทเสนอเป็นพันธมิตร มิใช่การยอมจำนน ทำไมเจ้าต้องสังเกตสีหน้าท่าทางต้าโจวทุกอย่างด้วย?”แม่ทัพซุยพูดอย่างแข็งกร้าว "พระชายาคงไม่เข้าใจสินะ? เมื่อพันธมิตรถูกจัดตั้งขึ้น ก็จะมีข้อจำกัดซึ่งกันและกัน ข้อจำกัดทางทหารไม่ใช่เรื่องที่ดี"พระชายาจี้ถึงกับขำ แววตาของนางดูเย็นชาขึ้นมา "จริงหรือ? แล้วทำไมข้าถึงได้ยินว่าสนธิสัญญานี้หมายถึงการไม่รุกรานกัน? หรือว่าแม่ทัพซุยมีความคิดที่จะรุกรานแคว้นอื่น"แม่ทัพซุยตกตะลึง "นี่...ข้าย่อมไม่มีอยู่แล้ว"“ในเมื่อไม่มี เจ

  • ใต้หล้าสยบรัก   บทที่ 1010

    หยวนชิงหลิงไม่สบายใจ อย่างไรก็ตาม เสี่ยวลั่วหมี่ยังมีไข้อยู่นางยิ้มและพูดว่า "เสด็จย่า พวกเขาอาจจะงอแง เกรงว่าจะทำให้พระองค์ทรงเหนื่อยได้เพคะ"ไทเฮาทรงมีสีพระพักตร์นิ่งเฉย และตรัสอย่างไม่พอใจว่า “เกรงว่าคนแก่อย่างข้าจะอ่อนล้า หรือไม่วางใจให้ข้าดูแลพวกเขากัน? กลัวว่าพวกเขาอยู่กับข้าแล้วจะดูแลไม่ดี ไม่มีนมให้กินอย่างนั้นรึ” หยวนชิงหลิงยิ้มและพูดว่า "ดูพระองค์พูดสิเพคะ พระองค์จะปฏิบัติต่อพวกเขาอย่างเลวร้ายได้อย่างไร? พระองค์ออกจะรักเหมือนเป็นหัวแก้วหัวแหวน... "“บุ้ย ๆ ๆ หัวแก้วหัวแหวนอะไรกัน ไม่ใช่ลูกสาวสักหน่อย แต่เป็นทองคำต่างหาก ทองคำของข้า” ไทเฮาทรงตรัสแปลก ๆ ขณะอุ้มเสี่ยวลั่วหมี่ไว้นางเงยหน้าขึ้นและมองไปที่หยวนชิงหลิงและพูดอย่างเย็นชาว่า "อย่าพูดไร้สาระ แค่อยู่ในวังสักสองสามวัน ไว้หายดีแล้วค่อยให้เจ้ามารับไป หากยังกังวลใจ ให้ไปหาไท่ซ่างหวงให้รับรองให้เจ้าเถอะ”หยวนชิงหลิงได้ยินว่านางถึงกับยกไท่ซ่างหวงออกมาแบบนี้ นางจะกล้าปฏิเสธได้อย่างไร นางจึงจำใจต้องส่งลูกที่เพิ่งครบเดือนให้ห่างอกนางเท่านั้นอย่างไรก็ตาม เมื่อนึกถึงเรื่องการจัดตั้งโรงเรียนแพทย์ ทุกวันนี้นางก็แทบไม่มีเวลา

  • ใต้หล้าสยบรัก   บทที่ 1009

    ในเมื่อเสด็จพ่อเห็นด้วย จะให้เขามาหารือกับเหล่าขุนนางเพื่อเรียกแรงสนับสนุน แล้วทำไมเขาต้องไปหาเสียงเห็นชอบด้วยจักรพรรดิหมิงหยวนมองเขาอย่างแฝงความนัย เขายังเด็กเกินไปจริง ๆ "ไปซะ"อวี่เหวินห่าวออกไปคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ และทันใดนั้นก็ตระหนักได้ว่า มันยังเป็นความเคลื่อนไหวอันเฉียบแหลมของเสด็จพ่อ ที่ไม่ได้แสดงจุดยืนของพระองค์ออกมา และเฝ้าดูความเคลื่อนไหวของเหล่าขุนนางอย่างเงียบ ๆ หากพระองค์แสดงจุดยืนออกมา หลายคนจะเอียนเอียงคล้อยตามพระองค์ทันที ถ้าพระองค์ไม่พูดอะไร พระองค์ก็จะรู้ความคิดทุกคนจริง ๆ ว่าใครอยู่ข้างตี้เว่ยหมิงอย่างไรก็ตาม หลังจากที่เขาจากไป จักรพรรดิหมิงหยวนก็คิดว่าเรื่องนี้มีข้อดีมากมาย แต่ก็มีข้อเสียเล็ก ๆ น้อย ๆ ด้วยเช่นกัน เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้นักประวัติศาสตร์ในอนาคตเขียนส่งเดชให้เขาเป็นแพะรับบาป การแสร้งทำเป็นบีบบังคับให้ทำในสิ่งที่ไม่น่าทำได้น่าจะเป็นการดีกว่าเขากำลังกินหมานโถ่วและกังวลใจเกี่ยวกับเสี่ยวลั่วหมี่วันนี้เสี่ยวลั่วหมี่มีไข้ อันที่จริงไม่ใช่แค่เสี่ยวลั่วหมี่ แต่เด็กทั้งสามคนมีอาการไอเล็กน้อยเพียงแต่ร่างกายของเสี่ยวลั่วหมี่นั้นไม่ค่อยแข็งแรง เขาจึงมี

  • ใต้หล้าสยบรัก   บทที่ 1008

    หลังจากเลิกว่าราชกิจแล้ว อวี่เหวินห่าวก็ไม่ย่อมไม่พอใจ ดังนั้นเขาจึงไปหอตำราหลวงหาจักรพรรดิหมิงหยวนจักรพรรดิหมิงหยวนมักจะกินอาหารเช้าหลังจากเลิกว่าราชกิจในยามเช้า มีโจ๊กและหมานโถ่วอยู่ในห้องทำงานของจักรพรรดิ หลังจากกินโจ๊กชามหนึ่ง ก็พูดอย่างเรียบเฉยว่า"เป็นเพราะความสัมพันธ์ระหว่าเจ้ากับแม่ทัพเฉินแห่งต้าโจว? ถึงเป็นเหตุผลให้เจ้าวิ่งเต้นขนาดนี้?”อวี่เหวินห่าวไม่ได้กินอาหารเช้าเช่นกัน และตอนนี้เขาหิวมาก เมื่อเห็นว่าเขาหยุดกินโจ๊กแล้ว เขาคิดว่าเขาไม่เอาหมานโถ่วแล้ว จึงเอื้อมมือไปหยิบหมานโถ่ว “ไม่ใช่พ่ะย่ะค่ะ กระหม่อม..."จักรพรรดิหมิงหยวนหยิบตะเกียบขึ้นมาและชี้ไปที่เขา "วางลงซะ!"อวี่เหวินห่าวถึงกับอ้าปากค้าง เมื่อเห็นสายตาพ่อตัวเองเป็นประกายเช่นนั้น เขาแอบบ่นว่าขี้งกและวางหมานโถ่วกลับที่เดิมจักรพรรดิหมิงหยวนหยิบหมานโถ่วขึ้นมาเช็ด จากนั้นค่อย ๆ ปอกลอกเปลือกนอกออกและกินมัน โดยทิ้งอวี่เหวินห่าวที่อยู่ข้าง ๆอวี่เหวินห่าวพูดอย่างเศร้าใจ "กระหม่อมก็หิวเหมือนกัน เมื่อเช้านี้ตื่นมา แม่นมบอกว่าเสี่ยวลั่วหมี่ตัวร้อนเล็กน้อย กระหม่อมจึงรีบไปดูก่อน ไม่ได้สนใจที่จะกินอาหารเช้า"เมื่อได้ยินว

  • ใต้หล้าสยบรัก   บทที่ 1007

    เขาพูดเสียงดังในท้องพระโรง "เป่ยโม่และเสียนเป่ยเป็นดั่งหมาป่าทะเยอทะยาน พวกเขาจับตามองเป่ยถังมานานแล้ว แต่เป็นเพราะทหารม้าที่แข็งแกร่งของเป่ยถั งและเหล่ายอดนักรบจึงขับไล่พวกเขากลับไปได้เป็นการชั่วคราว แต่ไม่มีอะไรมารับประกันได้ว่าพวกเขาจะไม่กลับมารุกรานอีกตอนนี้ต้าโจวได้พัฒนาอาวุธและรถออกศึกได้ หากทั้งสองแคว้นเป็นพันธมิตรกัน ต้าโจวสามารถช่วยเป่ยถังปรับปรุงอาวุธและยุทโทปกรณ์ ซึ่งสามารถเสริมสร้างการป้องกันทางทหารของเป่ยถังได้ และร่วมกับการพัฒนาเศรษฐกิจ นี่เป็นประโยชน์ระยะยาวสำหรับเป่ยถัง รัชทายาททรงมีพระวินิจฉัยที่ลึกซึ้ง นั่นเป็นผลดีต่อราษฏร และเขายังคิดถึงระยะยาวสำหรับเป่ยถัง ส่วนแม่ทัพตี้เว่ยหมิงที่เจตนาพูดจาให้คนอื่นตกใจนั้นก็มีส่วนต้องรับผิดชอบด้วย ว่าไปแล้วเป่ยถังไม่ได้ไปรุกรานโม่เป่ยกับเสียนเป่ย หากพวกเขาไปรุกรานต้าโจว มีหรือจะปล่อยเป่ยถังไว้? หรือถึงตอนนั้นต้องยกแคว้นให้เพื่อสงบศึกกัน? "ในตอนนั้นเป่ยถังพ่ายแพ้ให้กับเป่ยโม่ ถูกทหารสามหมื่นนายล้อมไว้ ในท้ายที่สุด แม่ทัพตี้เว่ยหมิงถูกส่งไปเจรจาสงบศึก ยกเมืองที่เป่ยโม่ต้องการถึงจะยอมถอยทัพนี่เป็นความอัปยศอดสูของเป่ยถังเสมอ และม

DMCA.com Protection Status