บทที่ 24

ตกเย็น จักรพรรดิหมิงหยวนมาเข้าเฝ้า พบว่าอาการของไท่ซ่างหวงดีขึ้น พระองค์พูดคุยกับไท่ซ่างหวงอยู่ครู่หนึ่งก็ไป

หยวนชิงหลิงได้แต่ก้มหน้า การมีอยู่ของเธอจึงไม่ได้เป็นที่สนใจ จักรพรรดิหมิงหยวนเลยไม่ทันสังเกต ทุกอย่างเป็นไปอย่างปกติ

หลังจากที่จักรพรรดิหมิงหยวนกลับไป ฉางกงกงก็ทำเหมือนอย่างเคย คือเช็ดตัวให้ไท่ซ่างหวง หยวนชิงหลิงจึงเลี่ยงออกไปนอกวัง

ถือโอกาสตอนที่ยังมีเวลา ฉีดยาให้ตัวเธอเอง น่าเสียดายที่ไม่ได้เปลี่ยนผ้าพันแผลใหม่ ตอนนี้รู้สึกได้ว่าแผลเปียกชื้น เหมือนว่าจะมีเลือดซึมออกมา

หลังจากที่ฉีดยาแล้ว เธอก็ฟุบลงพักผ่อนอยู่สักพัก ก็ได้ยินเสียงฝีเท้าอยู่ข้างใน จึงรู้ว่าฉางกงกงเสร็จเรื่องแล้ว เธอเหยียดตัวขึ้นตรง การขยับตัวทันที ทำให้เลือดลมของหัวใจเธอรวนขึ้นมาชั่วขณะ และรู้สึกถึงกลิ่นคาวในช่องคอ ภายในปากปนไปด้วยเลือดเล็กน้อย

เธอเดินสั่น ๆ ออกไปด้านนอก บ้วนเลือดลงบนรากไม้

พิงต้นไม้เอาไว้ สักพักเธอก็ดีขึ้นจนเลือดลมคงที่

“พระชายาเป็นอะไรหรือเปล่าพ่ะย่ะค่ะ”

ข้างหลัง ตามมาด้วยเสียงของฉางกงกง

หยวนชิงหลิงหมุนตัวกลับไปโบกมือ “ไม่เป็นอะไร กินเยอะไปหน่อยน่ะ”

“อ้อ!” สีหน้าของฉางกงกงฉายแววประหลาดใจ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรก็เดินจากไป

หยวนชิงหลิงทนต่อความหวาดหวั่นในใจจากนั้นก็กลับเข้าไปภายในวัง ไท่ซ่างหวงนั่งพิงหลังอยู่บนเตียง ตัวทั้งตัวดูมีชีวิตชีวาขึ้นมามาก

หยวนชิงหลิงกล่าว “ไท่ซ่างหวงเพคะ ต้องเจาะสายน้ำเกลือแล้วเพคะ”

ไท่ซ่างหวงยื่นมือออกไป มองเธออย่างเฉยเมย “ข้าทิ้งของเก่าไปแล้ว เจ้าสนใจแค่แขวนอะไรของเจ้าก็พอแล้ว”

หยวนชิงหลิงฟังเสียงหัวใจเต้นและลมหายใจก่อน การหายใจยังไม่ค่อยไหลลื่น จึงให้โดพามีนไปหนึ่งโดส จากนั้นค่อยให้น้ำเกลือ

เธอนำยาอมใต้ลิ้นออกมาหนึ่งขวด ส่งให้ไท่ซ่างหวง “นี่คือยาที่ใช้ปฐมพยาบาล หากรู้สึกเจ็บหน้าอก หายใจไม่ออก ก็ให้เอาวางไว้ใต้ลิ้นนะเพคะ”

ฉลากยาอมใต้ลิ้น เมื่อสักครู่เธอได้ฉีกทิ้งตั้งแต่อยู่ด้านนอกแล้ว

แต่ว่าขวดยายังถือว่าเปราะบางอยู่ ไท่ซ่างหวงเอามาไว้ในมือ จากนั้นก็เก็บไป

ผ่านไปสักพัก ไท่ซ่างหวงเห็นหยวนชิงหลิงยกน้ำมา ในมือถือยาเม็ดไว้แต่ก็ไม่เหมือนสิ่งที่เรียกว่ายาเม็ด สีสันหลากสี พระองค์มีท่าทีร้อนรนเล็กน้อย “แล้วนี่อะไรอีก?”

“ยาเพคะ ต้องกินยาแล้ว”

“ไม่กิน!” ทุกอย่างที่ดูมีสีสันสว่างสดใส แน่นอนว่าไม่ใช่สิ่งที่ดี

“ต้องกินเพคะ!”ตอนนี้ หยวนชิงหลิงสามารถจับทางไท่ซ่างหวงได้แล้วว่าจะไม่ทำให้เธอลำบาก เพราะงั้นเวลาพูดอาจจะดูใจร้ายไปสักหน่อย “กินแล้วจะดีขึ้น ทั้งยังไม่ขมด้วยนะเพคะ”

“ยุ่งยาก!” ไท่ซ่างหวงมองอย่างไม่สนใจ แต่ก็ยังหยิบขึ้นมาใส่เข้าปากไป หยวนชิงหลิงส่งน้ำให้ แต่กลับเห็นว่าไท่ซ่างหวงได้เคี้ยวไปแล้ว ใบหน้าวัยชราคน บีบอัดกันป็นผักดอง

“รีบดื่มน้ำเพคะ!” หยวนชิงหลิงรีบเอาแก้วน้ำยื่นให้ ทำไมหยิบขึ้นมาเคี้ยว? ขนาดเด็กยังรู้เลยว่ากินยาต้องกลืนน้ำตาม ในวังไม่มียาเม็ดงั้นหรอ?

น้ำแก้วหนึ่งลงไป จึงจะพาความขมในปากลงไปด้วย ไท่ซ่างหวงพูดด้วยอารมณ์ขุ่นเคือง “รอข้าหายดีก่อนเถอะ ข้าจะผ่าสมองเจ้า”

“เพคะ เพคะ!” หยวนชิงหลิงคำรามอย่างขบขัน ในใจแทบอยากจะหัวเราะ นึกนับถือตนเอง สถานการณ์แบบนี้ยังจะหัวเราะได้อีก

ไท่ซ่างหวงก็บ่นพึมพำ ๆ ไปไม่กี่ประโยค ก็ค่อย ๆ หันหน้าไปอีกทางหยวนชิงหลิงรู้ว่าพระองค์จะพักแล้ว จึงเอาหมอนออก พยุงให้พระองค์เอนตัวลง

ขวดน้ำเกลือที่แขวนมาประมาณหนึ่งชั่วโมงหมดแล้ว หยวนชิงหลิงจัดการเก็บของอยู่สักพัก ฉางกงกงก็พาหมอหลวงมา

ฉางกงกงบอกกับหยวนชิงหลิงว่า “ไท่ซ่างหวงเคยรับสั่งไว้ ว่าให้พระชายากลับไปพัก พรุ่งนี้เมื่อตะวันขึ้น พระองค์ค่อยมาดูแล”

หยวนชิงหลิงเองก็เหนื่อยจะไม่ไหวแล้ว และรู้ว่าคืนนี้คงไม่มีปัญหาอะไร เธอจึงพยักหน้าแล้วออกไป

ทางห้องโถงด้านนอก เป็นที่ ๆ อวี่เหวินห่าวนอนวันนี้ หยวนชิงหลิงปิดประตูลง ฟุบลงบนที่นอน ราวกับโดนเตียงดูด แล้วธอก็หลับไป

กลางดึกตื่นขึ้นมา เธอลอบเข้าวังมาดูสักหน่อย ฉางกงกงนั่งสัปปะหงกอยู่บนพื้น ไท่ซ่างหวงก็หลับสบาย เธอจึงขยี้ตาแล้วออกมากินยา จากนั้นก็นอนต่อ

ฟ้ายังไม่สว่างเธอก็ตื่นแล้ว ไม่ได้ฝันอะไรทั้งคืน แต่ว่าตื่นขึ้นมาก็บ้วนเลือดทิ้งอีก อวัยวะภายในทั้งห้าอวัยวะกลวงทั้งหกปวดอยู่สักพัก เธอรีบกลืนยาแก้อักเสบลงไป รอจนความเจ็บทุเลาลง แล้วค่อยเข้าวังไปดูแลไท่ซ่างหวง

ฉางกงกงตื่นแล้ว จึงสั่งให้ข้าหลวงเอาน้ำอุ่นมาและยังเอามาเผื่อ หยวน ชิงหลิงอีกกะละมัง

หยวน ชิงหลิงล้างหน้าเสร็จ รู้สึกตื่นแบบเต็มตัวขึ้นมาก

ไท่ซ่างหวงเองก็ตื่นแล้ว มีฉางกงกงคอยดูแล

ท้องฟ้าสว่างแล้ว ได้ยินว่าไทเฮาจะเสด็จ

หยวนชิงหลิง ตบ ๆ หน้า ให้ตนเองตื่น

ไทเฮาเข้ามาแล้ววันนี้พระองค์สวมชุดลายผ้าไหมซาตินอายุยืนสีเขียวอมฟ้า ขับให้ผิวหน้าดูเกลี้ยงเกลามากขึ้น

พระชายาฉี ฉู่หมิงชุ่ยที่ยืนอยู่ข้างกายไทเฮา ขณะที่หยวนชิงหลิงกำลังโค้งคำนับฉู่หมิงชุ่ย ก็เดินมาจับมือไว้ พูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวน “ลำบากพระชายาฉู่แย่เลย”

หยวนชิงหลิงก้มหน้ามองมาที่มือของเธอ เผยให้เห็นมือสีขาวสะอาดคู่หนึ่งภายใต้เสื้อแขนกว้างสีแดง ประดับด้วยปลอกเล็บลายดอกไม้ บนนิ้วสวมแหวนงดงามหลายวง

ไม่พบเข็ม หรือจำพวกใบมีด

แต่ว่า ที่ปลายปลอกเล็บมือขวา กลับมีสิ่งผิดปกติ ปรากฎให้เห็นแสงที่เย็นเฉียบ

ขณะที่หยวนชิงหลิงชักมือกลับ ก็จงใจลูบไปโดนทั้งเย็นและแข็ง ปลายนิ้วสัมผัสโดนเเเทงไปจนรู้สึกเจ็บ มันคือขอบใบมีดบาง ๆ

เป็นนางนี่เอง!

นางข้าหลวงจากด้านนอกเข้ามาก็ถวายคำนับต่อไท่ซ่างหวง “ไท่ซ่างหวงเพคะ ท่านอ๋องฉู่มาแล้ว อยู่ที่ห้องโถงด้านนอกเพคะ!”

“ให้เข้ามา!” ไท่ซ่างหวงดึงมือของฉางกงกงออก “ฟูเป่าล่ะ? เรียกฟูเป่ามา”

ไทเฮายิ้มแล้วก้าวเท้ามาข้างหน้า “นี่พระอาการเพิ่งจะดีขึ้น เป็นห่วงเจ้าสัตว์นั่นอีกแล้ว”

ไท่ซ่างหวงไม่อยากที่จะฟังแล้ว ชักสีหน้าใส่ “สัตว์อะไรกัน? มันไม่มีชื่อหรือไง?”

ไทเฮานั่งข้างเตียง หยิบผ้าขนหนูขึ้นมาเช็ดระหว่างคิ้วให้ไท่ซ่างหวงอย่างระมัดระวัง ภายในดวงตาเริ่มแดง “เพคะ ชื่อฟูเป่า แปลว่าโชคดี แต่คงจะไม่โชคดีสมชื่อหรอกเพคะ?”

อวี่เหวินห่าวก้าวยาว ๆ เข้ามา คนมาถึงในห้องโถงแล้ว จัดการปิดผ้าม่านสนิท แสดงให้เห็นว่ารีบร้อนแค่ไหน

เมื่อก่อนเพียงแค่ที่ ๆ มี ฉู่หมิงชุ่ยอยู่ สายตาของเขามักจะมองมาที่นางก่อนเสมอ แต่ว่าวันนี้ เขาเข้ามาภายในห้องโถงก็หาเงาของหยวนชิงหลิงเลย สายตาประกาย จ้องมาที่ใบหน้าของหยวน ชิงหลิงสักพักหนึ่ง จึงเดินเข้าไปทักทาย

ฉู่หมิงชุ่ยถอยไปอยู่อีกฝั่ง เงยหน้าขึ้น ความโกรธได้ยับยั้งความขุ่นเคืองที่ทำไปเมื่อสักครู่

แม้แต่หน้านางเขาก็ไม่ได้มองเลยสักนิด?

“วันนี้ไม่ใช่วันประชุมทำไมถึงได้เข้าวังมาเช้านัก” องค์จักรพรรดิยังคงดึงหน้า แต่ว่ากับอ๋องฉู่เห็นได้ชัดว่าน้ำเสียงดูผ่อนคลายลงมาก

“หลานเป็นห่วงท่านปู่ เลยรีบมาพะยะค่ะ” อวี่เหวินห่าวไม่ได้หลับทั้งคืน มีสีของรอยลึกใต้ดวงตา

“ข้าไม่ป่วย!” ไท่ซ่างหวงปลอบใจหลานชาย

ผ่านไปไม่นาน จักรพรรดิหมิงหยวนและฮองเฮาก็เข้ามา อ๋องลุ่ยที่เมื่อคืนไม่ได้ออกจากวัง ก็เข้ามาเช่นกัน

หยวนชิงหลิงถอยหลังไปอยู่อีกด้าน ดูครอบครัวพูดคุยกัน

ฉู่ หมิงชุ่ยไปยืนอยู่ข้าง ๆ เธอ เธอมองหยวนชิงหลิงใบหน้าอ่อนโยนและรอยยิ้มที่เป็นมิตร “เมื่อคืนเหนื่อยแย่เลยสิ?”

“ก็ดี!” หยวนชิงหลิงไม่ค่อยอยากสนใจนาง ได้แต่ตอบกลับไปอย่างเรียบเฉย

หมอหลวงเอายาต้มมาถวาย แต่ไท่ซ่างหวงกลับไม่ยอมเสวย พูดใส่อารมณ์ “เอาออกไป เอาออกไป ข้าไม่กิน!”

ไม่ว่าทุกคนจะพยายามเกลี้ยกล่อมยังไงก็ไม่ฟัง จักรพรรดิหมิงหยวนและไทเฮาพยายามเข้ามาเกลี้ยกล่อม

แต่พระองค์ก็ไม่เสวย จนทำให้ไทเฮาต้องเสียน้ำตาด้วยความกังวลและเป็นห่วง

จักรพรรดิหมิงหยวนเข้าใจอารมณ์ของท่านดี หากพระองค์โกรธขึ้นมาแล้วจะว่ายากที่สุด กำลังจะสั่งให้คนนำออกไป แต่กลับได้ยินเสียงของหยวนชิงหลิงจากมุมห้องด้านในลอยมา “เสด็จปู่เพคะ ยายังต้องเสวยเพคะ”

ตอนนั้นเองผู้คนภายในห้องโถงราวกับว่าเพิ่งสังเกตเห็นเธอ จึงกวาดตามองเธออย่างเรียบเฉย นัยน์ตาของจักรพรรดิหมิงหยวนฉายแววโมโหเล็กน้อย เกรงว่าเพราะประโยคที่เธอพูดจะทำให้ไท่ซ่างหวงโมโห

ฉู่ หมิงชุ่ยที่ยืนอยู่ข้างเธออดไม่ได้ที่จะยกยิ้มมุมปากขึ้นมา โง่จนเกินจะรักษา ครั้งนี้หากไท่ซ่างหวงโมโหขึ้นมา ไทเฮาและฮ่องเต้คงเอาไม่อยู่ ไท่ซ่างหวงจะฟังคำพูดของนางงั้นหรือ? นี่จะไม่เป็นการจงใจทำให้ไท่ซ่างหวงขุ่นเคืองหรือ?