เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 159
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-10-29 19:42:56บทที่เกี่ยวข้อง
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 160
หยวนชิงหลิงรู้ว่าตัวเองเข้าตาเขาแล้วอย่างแน่นอนแผนการของเธอคือทำให้เขาสนใจตัวเธอ แต่ต้องเป็นที่ ๆ คนพลุ่กพล่านจนไม่สามารถลงมือได้ เธอจะจัดการให้เขาเริ่มมีโอกาสลงมือ ถึงตอนนั้น กังวลแค่ว่าจะสามารถจับเขาได้แบบคาหนังคาเขารึเปล่า?ดังนั้นเธอควรจะจบมันสักที เธอลุกขึ้นและเดินออกไปสวี่อีทำตามคำสั่งของถังหยาง โดยติดตามหยวนชิงหลิงแบบลับ ๆ มาตลอดสองวัน ตอนที่หยวนชิงหลิงเข้าไปในหอเริงรมณ์ชิงเฉิน เขาเองก็เข้าไปด้วย แต่ไม่ได้นั่งชม เขาเพียงยืนพิงที่ประดูแล้วมองดูด้วยเท่านั้นเขาเองก็เห็นฮุ่ยติ่งโฮ่ว แต่พระชายาก็ไม่ได้มีอะไรเกี่ยวข้องฮุ่ยติ่งโฮ่ว เมื่อเห็นว่าพระชายาไปแล้ว เขาก็ค่อย ๆ ออกจากทางประตูหลังไป เดินตามอยู่อย่างห่าง ๆหยวนชิงหลิงเดินออกไป ช่วงหลายวันมานี้ เธอเริ่มคุ้นเคยกับถนนเส้นนี้และโดยรอบ แต่ก็ไม่เหมือนวันนี้ที่ได้ตั้งใจดูบรรยากาศของถนนการค้าของยุคโบราณให้ดี ๆเมืองหลวงของเป่ยถังนี้ช่างเจริญรุ่งเรืองจริง ๆ มีร้านค้ามากมากละลานตระการตา ทั้งหมดล้วนคึกคักเฟื่องฟูเป็นอย่างมาก ทั้งร้านขายผ้าไหมแพรพรรณ ร้ายขายเครื่องประดับอัญมณีล้ำค่า ร้านค้าข้าวและธัญพืชอีกทั้งร้ายขายแป้งผัดหน้า ท
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 161
“ท่านต้องการทำอะไร ปล่อยข้าลงไป!” หยวนชิงหลิงพยุงตัวเองและพูดอย่างโกรธเคือง ฮุ่ยติ่งโฮ่วมองเธอด้วยสายตารุกราน ราวกับว่าเธอเป็นอาหารของอสูร ความปรารถนาในดวงตามองแล้วไม่มีการปกปิดแต่อย่างใด มือใหญ่ ๆ บีบคางของเธออย่างแรง หยวนชิงหลิงเจ็บจนน้ำตาแทบไหล เมื่อนึกถึงความรุนแรงของบุคคลนี้ ในใจก็กังวลอย่างมาก มือของเขาคลายออกทันที สัมผัสตามใบหน้าของเธอขึ้นไป และทันใดนั้นมือข้างหนึ่งก็ดึงผ้าผูกหัวของเธอออก และผมของเธอก็สยายลงมา “ที่แท้เป็นผู้หญิงตัวเล็ก ๆ นี่เอง” รอยยิ้มของเขาลึกขึ้น ริมฝีปากขยับเข้ามาใกล้ และน้ำเสียงของเขาพ่นไปบนใบหน้าของหยวนชิงหลิง ทำให้หยวนชิงหลิงแทบจะอาเจียน สมองของเธอพลิกผันอย่างรวดเร็ว คนมีความรุนแรง หากเผชิญกับการต่อต้าน มันจะปลุกเร้าปัจจัยรุนแรงในหัวใจของเขาให้มากขึ้น และเธอไม่อาจต้านทานได้ แต่จะทำอย่างไร? เธอไม่คิดว่าเขาจะกล้าทำกลางถนน เขาไร้ยางอายแค่ไหน?คิดแค่อยากจะบินไปบนฟ้า แต่กลัวไม่มีใครหาเจอ ถึงแม้จะเจอ ก็นึกว่ามีคนที่อยู่ข้างหน้า ใครจะไปคิดว่าคนที่อยู่ข้างในรถม้าจะเป็นการลักพาตัวผู้หญิง? เธอปรับการหายใจ และค่อย ๆ ใจเย็นลง ก้าวถอยหลังเล็กน้อย วางม
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 162
ซูยี่ก้มหน้าเข้ามา ไม่กล้าสบตากับความโกรธในดวงตาของอวี่เหวินห่าว “ข้าน้อยติดตามพระชายามาสองวันแล้ว วันนี้นางแต่งตัวเป็นชายไปฟังบทเพลงที่หอเริงรมณ์ชิงเฉิน พบกับฮุ่ยติ่งโฮ่ว ขณะที่กำลังกลับ รถม้าของฮุ่ยติ่งโฮ่วจอดขวางนางไว้ และพูดอะไรบางอย่างแต่ข้าน้อยไม่ได้ยิน แต่พระชายาตอบสองสามคำแล้วก็จากไป ข้าน้อยเดินตามไปจนสุดทาง แต่คาดไม่ถึงรถม้าของฮุ่ยติ่งโฮ่วผ่านไปอย่างรวดเร็ว หลังจากนั้นไม่นาน พระชายาก็หายไปแล้ว ข้าน้อยสงสัยว่านางถูกฮุ่ยติ่งโฮ่วลักพาตัวไป” “แต่งตัวเป็นชาย? นางจะบินขึ้นไปบนฟ้าเหรอ?” อวี่เหวินห่าวโกรธจัด ตัวนางเองไม่รู้หรือว่าตัวเองถูกโจมตีจากทุกด้าน? ยังกล้าที่จะแต่งตัวเป็นชายออกไปข้างนอก คนประเภทนี้ เป็นอมตะแต่ก็ไร้ประโยชน์จริง ๆ “อย่าไปสนใจนางเลย ปล่อยให้นางตายไปซะ” อวี่เหวินห่าวพูดอย่างเย็นชา ถังหยางเตือนว่า “ท่านอ๋อง ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาโกรธ พระองค์ก็รู้ว่าฮุ่ยติ่งโฮ่วเป็นคนแบบไหน และเขาก็ไม่รู้ตัวตนของพระชายา ตอนนี้พระชายาอยู่ในกำมือของเขาแล้ว ตายก็คงยังไม่พอ”“นั่นเป็นเพราะนางรนหาที่ตายเอง ใครทำให้นางว่างจนต้องเที่ยวไปทั่ว” อวี่เหวินห่าวก็หรี่ตาลง “ไม่ใช่สิ ไม่ใช่ตัว
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 163
ระหว่างทาง เธอค่อย ๆ สงบลง เริ่มคุยกับฮุ่ยติ่งโฮ่ว “เจ้าพาข้าขึ้นรถมาแบบนี้ ไม่อยากรู้ว่าข้าเป็นใครหรอกหรือ?” ฮุ่ยติ่งโฮ่วมองดูเธออย่างชั่วร้าย “ในเมื่อมีใจ จำเป็นต้องถามที่มาด้วยเหรอ?” หยวนชิงหลิงกล่าวว่า “ท่านคือฮุ่ยติ่งโฮ่ว ใช่ไหม?” ฮุ่ยติ่งโฮ่วไม่แปลกใจเลยที่นางจะรู้ แค่โน้มตัวเข้าไปใกล้นาง “กลัวเหรอ?” หน้าของเขาถูกบังคับอยู่ที่หน้า ในตาเต็มไปด้วยเปลวไฟที่ลุกโชกโชน เขาคิดว่าเป็นเปลวไฟที่สนุกเป็นพิเศษ และมุมปากของเขายกขึ้นเล็กน้อย ดูไม่เหมือนหัวเราะเลย แต่กลับกลายเป็นเยาะเย้ย ดุร้ายและรุนแรง บุคคลนี้เต็มไปด้วยความรุนแรงทั่วร่างกายของเขาหยวนชิงหลิงไม่กลัวไม่เป็นความจริง แต่ริมฝีปากของเธอสั่นเล็กน้อย “กลัวสิ ท่านเข้าใกล้ขนาดนี้ ข้าก็ต้องกลัวอยู่แล้ว” เธอล้วงแขนเสื้อขึ้นโดยหวังว่าจะเปิดกล่องยาได้ แม้ว่าจะหยิบอะไรบางอย่างออกมาป้องกันตัวเองก็ตาม อย่างไรก็ตาม ฮุ่ยติ่งโฮ่วสังเกตเห็นแล้วว่ามือของเธอเกร็ง ๆ อย่างเย็นชา ยิ้มเยาะเย้ย คว้าข้อมือของเธอแล้วกระตุก หยวนชิงหลิงยกผ้าเช็ดหน้าขึ้นอย่างรวดเร็ว และส่ายหน้าให้เขาด้วยรอยยิ้ม ฮุ่ยติ่งโฮ่วบีบคางของเธอและบังคับให้เธอเงยหน้าข
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 164
หยวนชิงหลิงถูกพาเข้าประตูหลังของจวนฮุ่ยติ่งโฮ่ว ผู้หญิงที่สวมเสื้อผ้าของผู้ชายแต่ผมสยายลงมา ผู้คนในจวนฮุ่ยติ่งโฮ่วไม่ได้รู้สึกแปลกเลยแม้แต่น้อย คิดว่าคงจะเคยชินกันแล้ว ใครจะไม่รู้ว่านี้เป็นงานอดิเรกนี้ของท่านโฮ่วกัน? “ข้าจะไปทำอะไรสักอย่าง พวกเจ้าคอยจับตาดูนางไว้!” ฮุ่ยติ่งโฮ่วลากเธอเข้าไปในห้อง และสั่งสาวใช้ที่อยู่รอบข้าง “เพคะ!” สาวใช้ทั้งสองโค้งคำนับ หยวนชิงหลิงเห็นว่าผู้หญิงสองคนนี้สูงใหญ่และแข็งแรง และดูเหมือนว่าเป็นผู้ที่ฝึกศิลปะการต่อสู้ เธอต้องการหนีจากมือของคนสองคนนี้ แต่ถึงจะใช้กำลังก็คงจะไม่ได้ผลแน่นอน แต่... หยวนชิงรวบ ๆ กล่องยาที่แขนเสื้อของเธอ และมีแสงเย็นวาบอยู่สะท้อนเข้าตา “ท่านหญิง ข้าอยากถ่ายหนัก ขอถามหน่อยว่ากระท่อมอยู่ที่ไหน” หยวนชิงหลิงถาม สาวใช้ทั้งสองเมื่อเห็นเธอไม่ได้มีสีหน้าความตื่นตระหนกเลย แต่งตัวเป็นชายแต่รูปลักษณ์เป็นหญิง มองดูลีลาที่มีเสน่ห์ของเธอ คิด ๆ ดูเป็นป้าของฉินโหลวหรือในเรือดอกไม้ มาโดยสมัครใจ แต่ ท่านโฮ่วบอกว่ามองห้ามคาดสายตา กล่าวว่า “เจ้าไปที่หลังม่าน จะมีถังถ่ายอยู่” “ไม่มีกระท่อมหรือ?” หยวนชิงหลิงขมวดคิ้ว “มันไกลเกินไป ท่าน
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 165
ฮุ่ยติ่งโฮ่วยิ้มอย่างเคร่งขรึม “เมื่อกลายเป็นคนของข้า ข้าก็จะบดกระดูกของนางให้เป็นเถ้าธุลี และจะไม่ทิ้งร่องรอยให้คนหาเจอแม้แต่นิดเดียว” คนสนิทเข้าใจ “ขอรับ งั้นรอท่านโฮ่วส่งพระชายาฉู่เข้าไปในอุโมงค์ลับก่อน แล้วค่อยปล่อยให้อ๋องฉู่เข้ามา”ฮุ่ยติ่งโฮ่วหยิบมีดพกขึ้นมาจากโต๊ะ เล่นกับมันสักหน่อย แล้วปักมีดพกลงบนโต๊ะทันที มีดพกไม่ได้แทงทะลุจนถึงด้ามมีด เขาพูดอย่างเย็นชาและลับ ๆ ว่า “เจ้าเด็กอวี่เหวินห่าวนั่น ข้าไม่ถูกชะตากับมันมานานแล้ว ไม่รู้ว่าฝ่าบาทคิดยังไง ถึงปล่อยให้มันรับตำแหน่งกษัตริย์แห่งจวนจิงจ้าว แต่ไม่เป็นไร ไม่ต้องกังวล มันมีปัญญาขึ้นไปได้ แต่ไม่มีปัญญาในการรักษาตำแหน่งไว้ได้ คราวนี้ส่งผู้หญิงโง่เขลาคนนี้มาถึงที่หน้าประตูเอง ข้าจะใช้นางทำให้อวี่เหวินห่าวตกไปในขุมนรก หวนกลับไม่ได้ตลอดกาล” คนสนิทยิ้มเยาะเย้ย “ขอรับ ท่านโฮ่วก็จะสามารถลบล้างความอัปยศได้แล้ว” ฮุ่ยติ่งโฮ่วคิดถึงความอัปยศของวันนั้น และยังคงเกลียดอย่างเต็มอก “ในวันนั้นเขาเป็นเพียงผู้นำกองทัพที่อยู่ภายใต้บังคับบัญชาของข้า สถานะองค์ชายค้ำคอ ยังกล้าที่จะทุบตีข้าต่อหน้าบรรดาเหล่าทหาร ทำให้ข้าอับอายขายหน้าไปทั่วหล้า กระ
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 166
“กลัว?” ฮุ่ยติ่งโฮ่วยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ “ข้ากลับนับถือเจ้านะ เพื่อช่วยอวี่เหวินห่าวล้มข้า เจ้าไม่ได้สนใจชีวิตของเจ้าเลยจริง ๆ” เพราะความโกรธ หยวนชิงหลิงจึงสงบลง เธอมองไปที่ฮุ่ยติ่งโฮ่ว และเดินไปช้า ๆ “ท่านโฮ่วพูดผิดแล้ว ข้าไม่ได้ทำเพื่อเขา” “งั้นเหรอ? แล้วเจ้าทำเพื่อใคร” ฮุ่ยติ่งโฮ่วยิ้มแบบเย็นชา แต่ดวงตาของเขาจ้องไปที่หยวนชิงหลิงอย่างชั่วร้าย ดวงตากระหายเลือดและป่าเถื่อน หยวนชิงหลิงยิ้มเล็กน้อย ซ่อนมือสองข้างไว้ในแขนเสื้อ และจับหลอดยาสลบไว้ “ผู้หญิงทุกคนต่างก็ชอบนายทหารผู้ยิ่งใหญ่” หยวนชิงหลิงจ้องมองเขาอย่างไม่ละสายตา และเดินเข้ามาใกล้อีก ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความเศร้าโศก “น่าเสียดายที่ข้ามองอวี่เหวินห่าวผิดไป เขาไม่ชอบข้าก็ช่าง แต่ถึงยังไงเขาก็ยังเป็นคนกระดูกอ่อน” “จริงเหรอ?” ฮุ่ยติ่งโฮ่วขว้างเทียนไขทิ้ง เอาแขนโอบเอวของเธอ แล้วกดเธอลงต่อหน้าเขา แล้วเอนหัวลงมาพูดด้วยรอยยิ้มที่ยิ้มแย้ม “หากรู้เสียใจตอนนี้ ก็อาจจะยังไม่สายเกินไป อวี่เหวินห่าวเป็นคนกระดูกอ่อน จะทำอะไรได้?” มือของหยวนชิงหลิงพาดขึ้นไปบนหลังของเขา ยังคงจ้องมองมาที่เขา “ใช่สิ ข้าเกลียดเขาจริง ๆ…”เล็บของเธอติดอ
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 167
เธอเดินตามสาวใช้ออกไป พอออกจากลานบ้าน ก็ได้ยินเสียงสาวใช้อีกคนที่อยู่ข้างหลังเขา “นางทำร้ายท่านอ๋อง ไปจับตัวนางมาให้ได้” หยวนชิงหลิงได้ยินเสียงตะโกนของนางเพิ่งจะดังขึ้น ก็รู้ว่าเรื่องนี้ถูกเปิดเผยแล้ว และก่อนที่สาวใช้จะเคลื่อนไหว เธอรีบหยิบกรรไกรออกมาแล้วแทงหูของสาวใช้เธอแทงพลาดคนที่อยู่ข้างหลัง และนางสามารถต่อสู้กลับได้ในเวลาอันสั้น แต่การแทงหู และแทงเข้าที่แก้วหูของนางโดยตรง จะทำให้เกิดความเจ็บปวดอย่างรุนแรง ซึ่งจะทำให้นางอุดหูโดยอัตโนมัติ โดยไม่ทันคำนึงถึงการต่อสู้ สาวใช้ร้องอย่างทรมาน หยวนชิงหลิงก็วิ่งหนีไป เสียงร้องของสาวใช้ทำให้องครักษ์ได้ยิน และเสียงฝีเท้าก็ดังขึ้นอย่างรวดเร็ว เธอตื่นตระหนกไม่รู้จะไปทางไหนจึงเข้าไปในบ้านข้าง ๆ เมื่อเข้าไปดูใกล้ ๆ เธอตกใจจนขาแข้งอ่อนไปหมด สุนัขดุร้ายไม่น้อยกว่า 20 ตัว เห่าอย่างดุเดือด สุนัขเหล่านี้หิวมาก ตาแดง มองดูก็รู้ว่าว่าเป็นสัตว์กินเนื้อ สุนัขที่กินเนื้อจะดุและมีความเชื่อฟังสูง ถ้าเจ้าของออกคำสั่งก็จะกัดศัตรูโดยตรง หยวนชิงหลิงพิงกำแพงและถอยกลับเบา ๆ พวกทหารวิ่งไล่ตามเธอจนเจอ “ทำร้ายท่านโฮ่ว แล้วคิดจะหนีงั้นเหรอ?” ชายในวัยสาม
บทล่าสุด
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 1015
ซูยี่อยู่ในห้องของสุนัขป่าเช่นกัน เมื่อเห็นอวี่เหวินห่าวและหยวนชิงหลิงเข้ามา เขาพูดอย่างกังวล "องค์รัชทายาท พระชายา นายน้อยสุนัขป่าไม่กินอะไรเลย หาหมอหลวงดีไหมพ่ะย่ะค่ะ?"อวี่เหวินห่าวหัวเราะ "เขารักษาอาการป่วยของสุนัขป่าไม่ได้ จะพาเขาไปทำไม?"เขาดูสุนัขป่าน้อยสามตัวนอนอยู่บนเตียงเล็ก ร่างเล็ก ๆ ของพวกมันเบียดเสียดกัน ดูเซื่องซึม บางทีอาจเป็นเพราะพวกมันไม่ได้กินอะไรจึงดูอ่อนแอและซูบผอมเป็นพิเศษ อวี่เหวินห่าวพูดด้วยความประหลาดใจว่า "ผอมลงมากขนาดนี้เลยรึ? สุนัขป่าคงหิวมากแน่ ๆ""สุนัขป่าที่โตเต็มวัย เวลาหิวนั้นกินอาหารหนึ่งมื้อสามารถอยู่ได้นานถึงครึ่งเดือน ตอนนี้พวกมันยังเด็กและต้องกินเนื้อ" ซูยี่เลี้ยงสุนัขป่า และได้ศึกษาการเลี้ยงมามากมายอวี่เหวินห่าวหยิบหนึ่งในนั้นขึ้นมา เห็นสุนัขป่าหิมะตัวน้อยนอนนิ่งอยู่ในมือของเขาเหมือนก้อนสำลีเบาหวิวไม่มีน้ำหนัก "ตัวนี้ของใครกัน?""ของเสี่ยวลั่วหมี่" หยวนชิงหลิงกล่าว "ตัวเล็กที่สุดคือของเสี่ยวลั่วหมี่ ท่านดูสิแยกออกได้เลยเห็นไหม ของ เปาจื่อปากจะแหลมมาก ของทังหยวนก็หน้ากลมกว่า มันแปลกที่จะบอกว่าสุนัขป่าพวกนี้ ทั้งลักษณะนิสัยหรือรูปร่างหน้าตา พว
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 1014
อวี่เหวินห่าวไม่ได้อธิบายอะไรแทนจิ้งถิง เขาแค่พูดว่า "เขาจะอยู่ในจวนสักพัก ดังนั้นเจ้าควรเปิดตาของเจ้าดูสิว่าเขาจริงใจหรือเสเเสร้ง เจ้าฉลาดมากขนาดนี้ ย่อมต้องดูออกอยู่แล้ว”หยวนชิงหลิงได้ยินถึงความไม่พอใจในน้ำเสียงของเขา ดูเหมือนว่าเขาใส่ใจมิตรภาพนี้จริง ๆหยวนชิงหลิงลองคิดดูแล้ว หลังจากใช้เวลาร่วมกับจวิ้นจู่มาสองสามวัน จวิ้นจู่ก็เป็นคนตรงไปตรงมาและเปิดเผย ดังนั้นนางคงไม่หาสามีที่มีจิตใจล้ำลึกซับซ้อนหรอกนางจึงขอโทษเขา "ข้าคิดมากไป ในอนาคตข้าจะไม่พูดอะไรแบบนี้อีก"อวี่เหวินห่าวเอื้อมมือไปเชยคางนาง และมองหน้านาง "เหล่าหยวน ข้าเองก็เห็นว่านิสัยของเจ้าช่างเถรตรงจริง ๆ แม้ว่าบางครั้งเจ้าจะดุร้าย เผด็จการ และไม่มีเหตุผล แต่ถ้าเจ้าทำอะไรผิด เจ้าจะต้องขอโทษอย่างแน่นอน เกรงว่าแม้จะเป็นคนรับใช้ก็ยังกล่าวคำขอโทษได้ เจ้านี่นิสัยดี ใช้ได้จริง ๆ"“ข้าเป็นคนไร้เหตุผลตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?” หยวนชิงหลิงหัวเราะ “ท่านจะชมข้าก็ชมสิ ทำไมต้องดุกันก่อน”อวี่เหวินห่าวหัวเราะ "รางวัลและบทลงโทษต้องแยกให้ออกจากกันอย่างชัดเจน หากเจ้าทำสิ่งที่ถูกต้อง เจ้าควรได้รับคำชมเชย หากเจ้าทำอะไรผิด ก็ต้องบอกกล่าวตักเตือ
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 1013
เขากลับมาที่จวนอย่างไม่สบอารมณ์ หยวนชิงหลิงเห็นว่าเขาขมวดคิ้ว นางรู้ว่าเป็นเพราะเรื่องลงนามพันธมิตรอีกเป็นแน่ ดังนั้นนางจึงปลอบเขาอวี่เหวินห่าวพูดด้วยความโกรธ "เสด็จพ่อจงใจทำให้ข้าลำบาก จูกั๋วกงเห็นด้วยหรือไม่นั้นเป็นเรื่องสำคัญขนาดนั้นเลยรึอย่างไร?"หยวนชิงหลิงหัวเราะ "ท่านอยู่ในเกมและกังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้มากเกินไป จึงไม่เข้าใจความหมายของเสด็จพ่อ เสด็จพ่อต้องการให้ท่านเอาแรงสนับสนุนจากจูกั๋วกงมาให้ได้ ไม่ใช่แค่แรงสนับสนุนเรื่องนี้เท่านั้น แต่มันจะเป็นแรงสนับสนุนงานในอนาคตทั้งหมดของท่าน เพราะตอนนี้เขาเป็นคนที่สามารถปราบปรามตี้เว่ยหมิงอย่างออกหน้าได้ นั้นก็คือตัวเขาที่เป็นพ่อตา”อวี่เหวินห่าวตกตะลึงไปครู่หนึ่ง "เจ้าหมายความว่า เสด็จพ่อก็มองตี้เว่ยหมิงออกด้วยหรือ?"หยวนชิงหลิงยืนพิงเขา "เสด็จพ่อย่อมต้องรู้มากกว่าท่านอยู่แล้ว เหมือนที่ท่านเคยพูดไว้ก่อนหน้านี้ว่าพระองค์ลำเอียงเข้าข้างพี่ใหญ่เสมอ จริง ๆ แล้วพระองค์ทรงรู้อยู่แก่ใจ พระองค์แค่ให้โอกาสพี่ใหญ่เสมอ แต่เมื่อเจอโอกาสที่เหมาะสม ก็ควรจัดการไม่ใช่หรอกหรือ? ความคิดของพระองค์ชัดเจนอยู่แล้ว ดังนั้นจงทำตามที่พระองค์ต้องการเถอะ จัดก
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 1012
พระชายาจี้พูดจบก็กลับไปนั่งลงบนเก้าอี้เก้าอี้ที่นางนั่งนั้นใหญ่มาก แต่นางผอมมากเนื่องจากป่วยมาเป็นเวลานาน เก้าอี้นั้นยังมีพื้นที่เหลืออีกมาก ผู้หญิงตัวเล็ก ๆ คนนั้นนั่งบนเก้าอี้กว้างตัวใหญ่ประจัญหน้ากับพวกขุนนางกว่าสิบคนที่อยู่ตรงนั้นแม่ทัพซุยไม่กล้าพูดอะไรอีกต่อไป ความโกรธบนใบหน้าของเขาก็ค่อย ๆ แปรเปลี่ยนเป็นความหวาดกลัวคนที่เหลือก็เงียบและก้มหน้าเช่นกันพระชายาจี้รออยู่สักพัก ก่อนที่จะกล่าวอย่างใจเย็นว่า "องค์รัชทายาทคือผู้กำหนดชะตา ถ้าเจ้าปฏิบัติตามให้ดี เจ้าจะมีชีวิตอยู่อย่างมั่งคั่งและมั่งคั่งในภายภาคหน้า วันนี้ข้าพูดได้เพียงเท่านี้ ทุกคนไปเถอะ รักษาตัวด้วย"หลังจากพูดจบ นางก็ยืนขึ้น และเดินออกไปโดยเอามือไพล่หลัง แผ่นหลังบาง ๆ ของนางตั้งตรงดูยิ่งใหญ่ราวกับว่าสามารถแบกท้องฟ้าได้ครึ่งหนึ่งแรงสนับสนุนของอวี่เหวินห่าวสูงขึ้นเรื่อย ๆอย่างไรก็ตาม มีคน ๆ หนึ่งที่มีความคิดเห็นเป็นปฏิปักษ์อยู่เสมอ ถึงกับตำหนิเขาตรง ๆ ต่อหน้าท้องพระโรงทำให้บรรยากาศของวันนั้นแย่เป็นอย่างยิ่ง แม้แต่จักรพรรดิหมิงหยวนก็ยังกริ้วจนหน้าดำจูกั๋วกงคนนี้คือ จูหรูเพ่ย เป็นพ่อตาของตี้เว่ยหมิงเมื่อก่อน
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 1011
มีแม่ทัพแซ่ซุยอยู่ที่นี่ ซึ่งเคยอยู่กับตี้เว่ยหมิงมาก่อน และตี้เว่ยหมิงได้ติดต่อเขาแล้ว เมื่อได้ยินสิ่งที่พระชายาจี้พูด เขาพูดอย่างเฉยเมยว่า "ข้อเสนอขององค์รัชทายาทที่จะจัดตั้งพันธมิตรกับต้าโจว ไม่ต่างอะไรไปกว่าการกระทำของคนขี้ขลาด คิดว่าด้วยการสนับสนุนของต้าโจว เป่ยถังของเราจะสามารถดำรงอยู่ได้อย่างสงบสุขรึ และเช่นกันด้วยวิธีนี้ เป่ยถังของเราจะต้องมองสีหน้าท่าทีของต้าโจวในทุก ๆ เรื่องงั้นหรือ? นี่คิดว่ามันคงไม่เหมาะกระมั่ง”พระชายาจี้มองเขา น้ำเสียงของนางเย็นชาเล็กน้อย “แม่ทัพซุย แม้ว่าข้าจะเป็นผู้หญิง แต่ข้าก็รู้ด้วยว่าสิ่งที่องค์รัชทายาทเสนอเป็นพันธมิตร มิใช่การยอมจำนน ทำไมเจ้าต้องสังเกตสีหน้าท่าทางต้าโจวทุกอย่างด้วย?”แม่ทัพซุยพูดอย่างแข็งกร้าว "พระชายาคงไม่เข้าใจสินะ? เมื่อพันธมิตรถูกจัดตั้งขึ้น ก็จะมีข้อจำกัดซึ่งกันและกัน ข้อจำกัดทางทหารไม่ใช่เรื่องที่ดี"พระชายาจี้ถึงกับขำ แววตาของนางดูเย็นชาขึ้นมา "จริงหรือ? แล้วทำไมข้าถึงได้ยินว่าสนธิสัญญานี้หมายถึงการไม่รุกรานกัน? หรือว่าแม่ทัพซุยมีความคิดที่จะรุกรานแคว้นอื่น"แม่ทัพซุยตกตะลึง "นี่...ข้าย่อมไม่มีอยู่แล้ว"“ในเมื่อไม่มี เจ
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 1010
หยวนชิงหลิงไม่สบายใจ อย่างไรก็ตาม เสี่ยวลั่วหมี่ยังมีไข้อยู่นางยิ้มและพูดว่า "เสด็จย่า พวกเขาอาจจะงอแง เกรงว่าจะทำให้พระองค์ทรงเหนื่อยได้เพคะ"ไทเฮาทรงมีสีพระพักตร์นิ่งเฉย และตรัสอย่างไม่พอใจว่า “เกรงว่าคนแก่อย่างข้าจะอ่อนล้า หรือไม่วางใจให้ข้าดูแลพวกเขากัน? กลัวว่าพวกเขาอยู่กับข้าแล้วจะดูแลไม่ดี ไม่มีนมให้กินอย่างนั้นรึ” หยวนชิงหลิงยิ้มและพูดว่า "ดูพระองค์พูดสิเพคะ พระองค์จะปฏิบัติต่อพวกเขาอย่างเลวร้ายได้อย่างไร? พระองค์ออกจะรักเหมือนเป็นหัวแก้วหัวแหวน... "“บุ้ย ๆ ๆ หัวแก้วหัวแหวนอะไรกัน ไม่ใช่ลูกสาวสักหน่อย แต่เป็นทองคำต่างหาก ทองคำของข้า” ไทเฮาทรงตรัสแปลก ๆ ขณะอุ้มเสี่ยวลั่วหมี่ไว้นางเงยหน้าขึ้นและมองไปที่หยวนชิงหลิงและพูดอย่างเย็นชาว่า "อย่าพูดไร้สาระ แค่อยู่ในวังสักสองสามวัน ไว้หายดีแล้วค่อยให้เจ้ามารับไป หากยังกังวลใจ ให้ไปหาไท่ซ่างหวงให้รับรองให้เจ้าเถอะ”หยวนชิงหลิงได้ยินว่านางถึงกับยกไท่ซ่างหวงออกมาแบบนี้ นางจะกล้าปฏิเสธได้อย่างไร นางจึงจำใจต้องส่งลูกที่เพิ่งครบเดือนให้ห่างอกนางเท่านั้นอย่างไรก็ตาม เมื่อนึกถึงเรื่องการจัดตั้งโรงเรียนแพทย์ ทุกวันนี้นางก็แทบไม่มีเวลา
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 1009
ในเมื่อเสด็จพ่อเห็นด้วย จะให้เขามาหารือกับเหล่าขุนนางเพื่อเรียกแรงสนับสนุน แล้วทำไมเขาต้องไปหาเสียงเห็นชอบด้วยจักรพรรดิหมิงหยวนมองเขาอย่างแฝงความนัย เขายังเด็กเกินไปจริง ๆ "ไปซะ"อวี่เหวินห่าวออกไปคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ และทันใดนั้นก็ตระหนักได้ว่า มันยังเป็นความเคลื่อนไหวอันเฉียบแหลมของเสด็จพ่อ ที่ไม่ได้แสดงจุดยืนของพระองค์ออกมา และเฝ้าดูความเคลื่อนไหวของเหล่าขุนนางอย่างเงียบ ๆ หากพระองค์แสดงจุดยืนออกมา หลายคนจะเอียนเอียงคล้อยตามพระองค์ทันที ถ้าพระองค์ไม่พูดอะไร พระองค์ก็จะรู้ความคิดทุกคนจริง ๆ ว่าใครอยู่ข้างตี้เว่ยหมิงอย่างไรก็ตาม หลังจากที่เขาจากไป จักรพรรดิหมิงหยวนก็คิดว่าเรื่องนี้มีข้อดีมากมาย แต่ก็มีข้อเสียเล็ก ๆ น้อย ๆ ด้วยเช่นกัน เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้นักประวัติศาสตร์ในอนาคตเขียนส่งเดชให้เขาเป็นแพะรับบาป การแสร้งทำเป็นบีบบังคับให้ทำในสิ่งที่ไม่น่าทำได้น่าจะเป็นการดีกว่าเขากำลังกินหมานโถ่วและกังวลใจเกี่ยวกับเสี่ยวลั่วหมี่วันนี้เสี่ยวลั่วหมี่มีไข้ อันที่จริงไม่ใช่แค่เสี่ยวลั่วหมี่ แต่เด็กทั้งสามคนมีอาการไอเล็กน้อยเพียงแต่ร่างกายของเสี่ยวลั่วหมี่นั้นไม่ค่อยแข็งแรง เขาจึงมี
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 1008
หลังจากเลิกว่าราชกิจแล้ว อวี่เหวินห่าวก็ไม่ย่อมไม่พอใจ ดังนั้นเขาจึงไปหอตำราหลวงหาจักรพรรดิหมิงหยวนจักรพรรดิหมิงหยวนมักจะกินอาหารเช้าหลังจากเลิกว่าราชกิจในยามเช้า มีโจ๊กและหมานโถ่วอยู่ในห้องทำงานของจักรพรรดิ หลังจากกินโจ๊กชามหนึ่ง ก็พูดอย่างเรียบเฉยว่า"เป็นเพราะความสัมพันธ์ระหว่าเจ้ากับแม่ทัพเฉินแห่งต้าโจว? ถึงเป็นเหตุผลให้เจ้าวิ่งเต้นขนาดนี้?”อวี่เหวินห่าวไม่ได้กินอาหารเช้าเช่นกัน และตอนนี้เขาหิวมาก เมื่อเห็นว่าเขาหยุดกินโจ๊กแล้ว เขาคิดว่าเขาไม่เอาหมานโถ่วแล้ว จึงเอื้อมมือไปหยิบหมานโถ่ว “ไม่ใช่พ่ะย่ะค่ะ กระหม่อม..."จักรพรรดิหมิงหยวนหยิบตะเกียบขึ้นมาและชี้ไปที่เขา "วางลงซะ!"อวี่เหวินห่าวถึงกับอ้าปากค้าง เมื่อเห็นสายตาพ่อตัวเองเป็นประกายเช่นนั้น เขาแอบบ่นว่าขี้งกและวางหมานโถ่วกลับที่เดิมจักรพรรดิหมิงหยวนหยิบหมานโถ่วขึ้นมาเช็ด จากนั้นค่อย ๆ ปอกลอกเปลือกนอกออกและกินมัน โดยทิ้งอวี่เหวินห่าวที่อยู่ข้าง ๆอวี่เหวินห่าวพูดอย่างเศร้าใจ "กระหม่อมก็หิวเหมือนกัน เมื่อเช้านี้ตื่นมา แม่นมบอกว่าเสี่ยวลั่วหมี่ตัวร้อนเล็กน้อย กระหม่อมจึงรีบไปดูก่อน ไม่ได้สนใจที่จะกินอาหารเช้า"เมื่อได้ยินว
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 1007
เขาพูดเสียงดังในท้องพระโรง "เป่ยโม่และเสียนเป่ยเป็นดั่งหมาป่าทะเยอทะยาน พวกเขาจับตามองเป่ยถังมานานแล้ว แต่เป็นเพราะทหารม้าที่แข็งแกร่งของเป่ยถั งและเหล่ายอดนักรบจึงขับไล่พวกเขากลับไปได้เป็นการชั่วคราว แต่ไม่มีอะไรมารับประกันได้ว่าพวกเขาจะไม่กลับมารุกรานอีกตอนนี้ต้าโจวได้พัฒนาอาวุธและรถออกศึกได้ หากทั้งสองแคว้นเป็นพันธมิตรกัน ต้าโจวสามารถช่วยเป่ยถังปรับปรุงอาวุธและยุทโทปกรณ์ ซึ่งสามารถเสริมสร้างการป้องกันทางทหารของเป่ยถังได้ และร่วมกับการพัฒนาเศรษฐกิจ นี่เป็นประโยชน์ระยะยาวสำหรับเป่ยถัง รัชทายาททรงมีพระวินิจฉัยที่ลึกซึ้ง นั่นเป็นผลดีต่อราษฏร และเขายังคิดถึงระยะยาวสำหรับเป่ยถัง ส่วนแม่ทัพตี้เว่ยหมิงที่เจตนาพูดจาให้คนอื่นตกใจนั้นก็มีส่วนต้องรับผิดชอบด้วย ว่าไปแล้วเป่ยถังไม่ได้ไปรุกรานโม่เป่ยกับเสียนเป่ย หากพวกเขาไปรุกรานต้าโจว มีหรือจะปล่อยเป่ยถังไว้? หรือถึงตอนนั้นต้องยกแคว้นให้เพื่อสงบศึกกัน? "ในตอนนั้นเป่ยถังพ่ายแพ้ให้กับเป่ยโม่ ถูกทหารสามหมื่นนายล้อมไว้ ในท้ายที่สุด แม่ทัพตี้เว่ยหมิงถูกส่งไปเจรจาสงบศึก ยกเมืองที่เป่ยโม่ต้องการถึงจะยอมถอยทัพนี่เป็นความอัปยศอดสูของเป่ยถังเสมอ และม
