แชร์
บทที่ 60
บทที่เกี่ยวข้อง
โซ่สวาทจอมมาร บทที่ 61
“ป้าวิไลบอกผม” ชายหนุ่มเลือกที่จะไม่พูดถึงความผิดพลาดที่แม่บ้านของณชนกได้กระทำลงไป เขาอยากให้เธอรับรู้เพียงสิ่งดี ๆ ที่คนชิดใกล้ที่สุดมอบให้และสิ่งที่เขากำลังจะทำมันนับจากนี้ ลมหายใจอุ่นระบายออกมาจากใบหน้าคร้ามเข้ม เฮ็คเตอร์ก้มลงไปหาดวงหน้าหวานจนปลายจมูกชนปลายจมูกโด่งเล็ก“เกือบห้าปีแล้วสินะ...นั่นเป็นอายุของคลีโอพอดี ทำไมผมไม่เคยนึกถึง ผมยังจำได้ที่คุณบอกผมครั้งแรกว่า...พ่อของเด็กตายไปแล้ว ผมเชื่ออย่างนั้นจริง ๆ เชื่อในสิ่งที่คุณหลอกผม เชื่อตัวเองว่าคุณเคยรังเกียจผู้ชายต่ำต้อยอย่างที่ผมเป็นเมื่อก่อนนี้”“ถึงตอนนี้คุณก็ยังเชื่ออย่างนั้น”“ตอนนี้ผมได้ค้นพบอะไรหลาย ๆ อย่างที่เชื่อมโยงระหว่างเรื่องของเรา ผมได้พบป้าวิไลและได้พบโคลวิซ”ณชนกไม่กล้าพูดว่าเธอพบผู้ชายที่เคยขอเธอหมั้นหมายที่นี่เมื่อวานนี้กระทั่งชายหนุ่มพูดขึ้น“คุณได้พบเขาแล้วใช่มั้ย ลีแอน”“คะ...เอ้อ...เอ้อ...”“ผมเป็นคนชวนเขามาที่นี่เอง ก่อนเดินทางมาบาหลีผมคุยกับเขาหลายเรื่อง เขาเป็นคนบอกผมเองว่าเขารักคุณเสมอ”“คุณไม่โกรธเขาหรอกหรือคะ”“ผมน่าจะโกรธถ้าไม่รู้ว่าเขาเป็นคนช่วยคุณวันนั้น วันที่แจนทำร้ายคุณ” พอได้ยินชื่อนั้นความเจ็
โซ่สวาทจอมมาร บทที่ 1
“คลีโอ...ลูกแต่งตัวเสร็จหรือยังคะ?” เสียงเรียกที่ดังขึ้นขณะบานประตูในห้องนอนถูกเปิดออกทำให้เด็กหญิงวัยสี่ขวบเศษในชุดกระโปรงบานฟูฟ่องและผมสีน้ำตาลทองถูกถักเป็นเปียเล็ก ๆ สองข้างดูราวกับเจ้าหญิงตัวน้อยหันขวับไปมอง รอยยิ้มอันแสนน่ารักน่าชังระบายเต็มใบหน้าที่แก้มยุ้ยออกมาจนน่าหยิก “เสร็จแล้วค่ะคุณแม่” หนูน้อยตอบด้วยเสียงเล็ก ๆ ขณะผละจากหญิงวัยกลางคนที่นั่งคุกเข่าอยู่บนพื้นห้องและมองเด็กหญิงตัวน้อยวิ่งเข้าไปกอดหญิงสาวร่างบอบบางในชุดฟอร์มเตรียมพร้อมออกไปทำงาน “คุณแนนจะไปทำงานแล้วหรือคะ...วันนี้แต่งตัวเสร็จเร็วจังเลยนะคะ” วิไลกล่าวกับณชนกที่กำลังกอดจูบลูกสาวตัวน้อยของเธออย่างรักใคร่ หญิงสาวหันมายิ้มก่อนกล่าว “ค่ะป้าไล...วันนี้แนนต้องไปที่ทำงานเร็วหน่อยเพราะมีงานใหญ่ที่โรงแรม เลยว่าจะพาคลีโอไปส่งที่เนอร์สเซอรี่ให้เร็วหน่อยน่ะค่ะ” “ช่วงนี้คุณแนนทำงานหนักนะคะ ป้าเห็นคุณแนนกลับดึก ๆ...พักผ่อนบ้างก็ได้ค่ะ” วิไลกล่าวอย่างเป็นห่วง ณชนกถอนหายใจขณะมองไปรอบ ๆ ห้องเช่าขนาดเล็กที่เธอเช่าอาศัยอยู่กับลูกสาวคนเด
โซ่สวาทจอมมาร บทที่ 2
จากหญิงสาวที่มีทุกอย่างเพียบพร้อม ทั้งหน้าตาอันสะสวยอ่อนหวานเหมือนนางในวรรณคดี ทรัพย์สินเงินทองและชีวิตที่เคยสบายมาก่อนเก่า ณชนกกลับกลายเป็นคนที่แทบไม่เหลืออะไรเลย เพราะหนี้สินก้อนโตที่บิดามารดาทิ้งไว้ให้ทำให้หญิงสาวต้องขายทุกอย่างที่เคยเป็นสมบัติของตระกูล ทั้งที่ดิน บ้าน และทรัพย์สินที่มีจนเกือบหมดเพื่อนำไปหักลบกลบหนี้กับธนาคารและเจ้าหนี้ที่เข้ามากลืนกิจการโรงแรมของครอบครัวจนสิ้น ตอนนี้เธอไม่มีหนี้ใด ๆ อีกต่อไป หากแต่หญิงสาวกลับไม่รู้สึกเสียดายต่อการสูญเสียทรัพย์สินและหน้าตาในวงสังคมแม้จะถูกนินทาจากคนรอบข้างถึงความตกต่ำอย่างที่สุดในชีวิต แต่เธอก็ยังคงหลงเหลือสมบัติอีกอย่างหนึ่ง เป็นสิ่งที่มีค่ายิ่งกว่าทรัพย์สินเงินทองใด ๆ นั่นคือหัวใจดวงน้อยที่เธอเฝ้าถนอมฟูมฟักมาโดยที่แม้แต่บิดามารดาก็ไม่ระแคะระคายถึงเรื่องนี้ก่อนจะเสียชีวิต เธอตั้งครรภ์หนูน้อยคลีโอได้สามเดือนก่อนบุพการีทั้งสองจะประสบอุบัติเหตุ และเมื่อสะสางหนี้จนหมดหญิงสาวจึงตัดสินใจเดินทางลงใต้เพื่อมาพำนักที่จังหวัดภูเก็ต ไข่มุกแห่งอันดามันที่เธอเคยใฝ่ฝันอยากมาอยู่ที่นี่ ณชนกใช้เงินเหลือเก็บที่มี
โซ่สวาทจอมมาร บทที่ 3
ณชนกเคยรู้ว่า บีช เบย์ คลับ มีเจ้าของเป็นชาวต่างชาติสายเลือดอเมริกัน ยูเครน นั่นคือ แพทริก แม็คเคนน่า ซึ่งอายุอานามใกล้เลขหก เขาอาจต้องการเกษียณตัวเองเพื่อส่งต่อกิจการโรงแรมและรีสอร์ทในเครือที่มีอยู่ทั่วโลกให้คนหนุ่มบริหารต่อไปจวบจนกระทั่งถึงเวลาเกือบสองทุ่มหลังจากที่ณชนกทำงานของเธอเสร็จเรียบร้อยแล้วและต้องอยู่คอยช่วยพรเทพในการจัดเตรียมต้อนรับคณะผู้บริหารที่กำลังเดินทางจากสนามบินด้วยเครื่องบินส่วนตัวที่บินตรงจากสหรัฐมาที่นี่ หญิงสาวแทบไม่ได้สนใจหันไปมองเมื่อได้ยินเสียงเหล่าพนักงานต่างเซ็งแซ่ถึงการมาของคณะผู้บริหารซึ่งหนึ่งในนั้นคือลูกชายบุญธรรมของเจ้าของโรงแรมคนเก่าที่ทำให้ทั้งพรเทพและใครหลาย ๆ คนต่างตื่นเต้นไปตาม ๆ กัน เธอแค่รอเวลาที่พรเทพจะเข้ามาสั่งงานแล้วก็ได้ยินเสียงของเขาในที่สุด“แนนนี่...ผู้บริหารคนใหม่มาถึงแล้วนะจ๊ะ ตอนนี้เขาอยู่ที่ล็อบบี้ของโรงแรม เดี๋ยวเธอเข้าไปคอยต้อนรับในห้องอาหารพิเศษของโรงแรมก็แล้วกัน”“ค่ะ..พอลลี่”ณชนกรับปากพรเทพ แต่ในใจของเธอไม่ได้ตื่นเต้นกับการเตรียมการต้อนรับผู้บริหารโรงแรมคนใหม่แม้แต่น้อย ตอนนี้เธอกำลังพะวงถึงแม่หนูน้อยคลีโอ ลูกสาวตัวน้อยจะงอแง
โซ่สวาทจอมมาร บทที่ 4
ณชนกละล่ำละลักด้วยความตระหนกและทำถาดเล็กในมือตกลงพื้นไปเสียด้วย ทุกคนในที่นั้นมองมาที่หญิงสาว ทุกอย่างเงียบกริบจนพรเทพที่ยืนมองอยู่รีบเข้ามาดู“ตายละ...ขอโทษด้วยครับคุณเฮ็คเตอร์...ต้องขอโทษด้วยที่พนักงานเสิร์ฟ...”“ไม่เป็นไร”เฮ็คเตอร์ตอบกลับไปสั้น ๆ ขณะนัยน์ตาคู่นั้นจ้องมองร่างของพนักงานเสิร์ฟสาวที่ยืนกุมมืออันสั่นเทาทั้งสองไว้ด้านหน้า ใบหน้าสวยใต้กรอบเรือนผมเป็นลอนอ่อนสีน้ำตาลประกายซึ่งถูกรวบไว้ด้านหลังซีดขาวลงถนัดตา ชายหนุ่มปัดรอยน้ำที่หกเลอะบนเสื้อสูทราคาแพงระยับเบา ๆ แม้ใบหน้าของเขาจะไม่สำแดงความโกรธเกรี้ยวทว่าณชนกก็เห็นประกายบางอย่างวาบขึ้นมาในดวงตาสีฟ้าอมเขียวคู่นั้น “ดิฉันขอโทษด้วยค่ะ...ท่านประธาน...ดิฉันขอโทษ”ณชนกรีบยกมือไหว้ด้วยดวงตาแดงก่ำ พรเทพรีบพูดขึ้นว่า“เดี๋ยวจะให้พนักงานมาเสิร์ฟน้ำแก้วใหม่ ให้นะครับคุณเฮ็คเตอร์”“คงไม่ต้อง” เฮ็คเตอร์กล่าวกับพรเทพแต่ดวงตาคู่นั้นยังไม่ละไปจากพนักงานสาวเสิร์ฟที่ซุ่มซ่ามทำน้ำหกใส่เสื้อสูทราคาแพงของเขา“ผมขอเป็นไวน์แดงแทนก็แล้วกัน แต่อยากจะบอกคุณว่า ช่วยอบรมเรื่องมารยาทการทำงานแบบเข้มให้กับพนักงานที่นี่หน่อย ผมไม่รู้ว่าพ่อของผมท่านบริหาร
โซ่สวาทจอมมาร บทที่ 5
“หรือว่าไม่จริง!...คุณมีพร้อมทุกสิ่ง ผมเห็น...เห็นว่าคุณเป็นผู้หญิงที่สวยมาก เพียบพร้อมทั้งรูปลักษณ์และทรัพย์สมบัติ แต่สิ่งที่ผมมองไม่เห็น คือสันดานโสเภณีของคุณ...ลีแอน!”เสียงคำรามเสียดแทงเข้าไปในหัวใจปวดร้าวของณชนก ดวงตาคู่งามเบิกกว้างด้วยไม่คิดว่าจะได้ยินคำบริภาษร้ายแรงจาก เฮ็คเตอร์ ...ผู้ชายที่เธอเคยรักมากที่สุดและเขาคือบุรุษผู้ยังอยู่ในความทรงจำของเธอเสมอมาโดยที่ไม่มีใครสามารถเข้ามาแทนที่ได้ หญิงสาวพยายามบิดข้อมือจากมือหนาใหญ่ที่กุมมือเรียวบางเอาไว้ขณะนัยนย์ตาสีฟ้าอมมรกตคมปลาบสาดประกายความเกลียดชังเสมือนเหล็กแหลมนับพันเล่มทิ่มทะลุเข้าไปในร่างกายของเธอ“เฮ็คเตอร์...ปล่อยค่ะ...ฉันจะกลับ”“ผมยังไม่อนุญาตให้คุณกลับ! ไม่รู้รึยังไงว่าตอนนี้ใครมีอำนาจสั่งการได้ที่นี่”“ถ้าอย่างนั้นกรุณาไล่ฉันออก!”ณชนกพยายามสะบัดข้อมือข้างที่ถูกกุมไว้แน่นแต่ไม่เป็นผลซ้ำข้อมืออีกข้างยังถูกฉวยเอาไว้ได้ เฮ็คเตอร์ดึงร่างเล็กเข้าไปชิดตัวเขาแล้วโน้มใบหน้าคมคายที่ในดวงตาทั้งคู่มีแต่ประกายความเคียดแค้นลงมาหาหญิงสาว“ผมจะไม่ไล่คุณออกหรอกนะลีแอน...มองหน้าผมสิ! เราไม่ได้เจอกันตั้งหลายปีแล้วนี่ คุณไม่คิดถึงผมเลยอย่
โซ่สวาทจอมมาร บทที่ 6
“ทำไมคุณอยากจะให้ทุกอย่างระหว่างเราจบลงง่าย ๆ ล่ะ ในเมื่อนี่มันแค่เริ่มต้น!”“คุณพูดเรื่องอะไร...เฮ็คเตอร์...ปล่อยนะคะ” เรียวปากอิ่มที่ยังเป็นรอยบวมเจ่อสั่นระริก ความกลัวอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อนแทรกซึมขึ้นมาและแผ่ไปทั่วร่างจนทำให้ณชนกเหมือนถูกยาชาจากมือแกร่งที่กำลังบีบแขนเธอไว้แน่น ลมหายใจร้อนผ่าวของเขาราดรดลงบนแก้มซีดขาว“ผมกำลังพูดเรื่องระหว่างเรา...ฟังไว้นะลีแอน เรื่องระหว่างผมกับคุณมันจะไม่มีวันจบลงง่าย ๆ ผมมันเจ็บจำแล้วฝังใจ แต่ก็รอได้เสมอสำหรับการเอาคืน!”“เฮ็คเตอร์...ฉันเจ็บนะคะ...”“พรุ่งนี้คุณต้องกลับมา!” เขาผลักเธอออกห่างอีกครั้ง ดวงตาคู่นั้นจ้องมองหญิงสาวที่ยืนตัวสั่นขณะเอามือลูบที่แขนและนิ่วหน้าด้วยความเจ็บ รอยปากหยักบนใบหน้าคร้ามเข้มเหยียดออก แววตาคู่นั้นหยามเยาะอย่างไม่คิดสงสารคนตรงหน้าเลยแม้แต่น้อย“ห้ามลาออกจากบีช เบย์ คลับ...ถ้าคุณคิดจะทำ บอกได้เลยว่าคุณลำบากแน่!”“เฮ็คเตอร์...ฉันไม่เข้าใจคุณเลย...มีอะไรตั้งหลายอย่างที่ฉันอยากจะถามคุณ คุณหายไปไหนเมื่อห้าปีก่อน...คุณหายไปไหน”“ถ้าอยากรู้...พรุ่งนี้...คุณต้องกลับมา” ชายหนุ่มเอามือทั้งสองล้วงกระเป๋า แต่ท่าทีของเขาไม่ได้ลด
โซ่สวาทจอมมาร บทที่ 7
“พรุ่งนี้แนนจะไปหาเขาน่ะค่ะป้า...แนนรู้ตัวดีว่าตอนนี้ตัวเองอยู่ในฐานะที่ต่ำต้อย เทียบกันไม่ได้เลยกับเขา แต่แนนก็แค่อยากรู้ว่า...เมื่อห้าปีที่แล้วเขาไปไหน”ณชนกแทบไม่ได้สังเกตเลยว่ามือของวิไลที่จับมือของเธอไว้แน่นคลายลงในทันทีที่ได้ยินเช่นนั้น ใบหน้าของแม่บ้านวัยกลางคนก็เปลี่ยนไป เหมือนมีอะไรบางอย่างอยู่ในใจที่นางไม่สามารถพูดออกมาได้วิไลแค่นยิ้มกลบความรู้สึกบางอย่างที่กำลังแล่นปรี่ขึ้นมา“คุณแนนไปพักผ่อนเถอะนะคะ ดึกแล้ว...พรุ่งนี้คุณแนนต้องไปทำงานแต่เช้านี่ไม่ใช่เหรอคะ”“ค่ะ...ป้าคะ...แนนอยากรู้เหลือเกินว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ เกิดอะไรขึ้นกับเฮ็คเตอร์ เขาคงจะไม่โกหกแนนหรอกนะคะ ว่าเขาไปไหนมา”วิไลยิ้มกับร่างบางที่ลุกขึ้นและเดินกลับเข้าห้อง นางมองเห็นความสับสนและหวั่นกลัวฉายออกมาจากแววตาคู่นั้นซึ่งมันทำให้ตัวนางเองก็รู้สึกสะท้อนสะเทือนใจเช่นเดียวกัน วิไลเผลอหลั่งน้ำตาและรำพึงกับตัวเองเบา ๆ“คุณแนน...ป้าขอโทษนะคะ...ป้าขอโทษ”เช้าวันใหม่ณชนกพาหนูน้อยคลีโอไปฝากไว้ที่เนอร์สเซอรรี่เป็นปกติ แต่วันนี้หญิงสาวสังเกตเห็นแม่หนูน้อยมีสีหน้าเหมือนกำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่าง ก่อนถึงสถานเลี้ยงเด็กเธอจึงหยุ
บทล่าสุด
