บทที่ 1

“คลีโอ...ลูกแต่งตัวเสร็จหรือยังคะ?”

            เสียงเรียกที่ดังขึ้นขณะบานประตูในห้องนอนถูกเปิดออกทำให้เด็กหญิงวัยสี่ขวบเศษในชุดกระโปรงบานฟูฟ่องและผมสีน้ำตาลทองถูกถักเป็นเปียเล็ก ๆ สองข้างดูราวกับเจ้าหญิงตัวน้อยหันขวับไปมอง รอยยิ้มอันแสนน่ารักน่าชังระบายเต็มใบหน้าที่แก้มยุ้ยออกมาจนน่าหยิก

            “เสร็จแล้วค่ะคุณแม่”

            หนูน้อยตอบด้วยเสียงเล็ก ๆ ขณะผละจากหญิงวัยกลางคนที่นั่งคุกเข่าอยู่บนพื้นห้องและมองเด็กหญิงตัวน้อยวิ่งเข้าไปกอดหญิงสาวร่างบอบบางในชุดฟอร์มเตรียมพร้อมออกไปทำงาน

            “คุณแนนจะไปทำงานแล้วหรือคะ...วันนี้แต่งตัวเสร็จเร็วจังเลยนะคะ”

            วิไลกล่าวกับณชนกที่กำลังกอดจูบลูกสาวตัวน้อยของเธออย่างรักใคร่ หญิงสาวหันมายิ้มก่อนกล่าว

            “ค่ะป้าไล...วันนี้แนนต้องไปที่ทำงานเร็วหน่อยเพราะมีงานใหญ่ที่โรงแรม เลยว่าจะพาคลีโอไปส่งที่เนอร์สเซอรี่ให้เร็วหน่อยน่ะค่ะ”

            “ช่วงนี้คุณแนนทำงานหนักนะคะ ป้าเห็นคุณแนนกลับดึก ๆ...พักผ่อนบ้างก็ได้ค่ะ”

            วิไลกล่าวอย่างเป็นห่วง ณชนกถอนหายใจขณะมองไปรอบ ๆ ห้องเช่าขนาดเล็กที่เธอเช่าอาศัยอยู่กับลูกสาวคนเดียวนั่นคือ คลีโอ และป้าวิไลที่ตามติดเธอมาและเป็นแม่นมคอยดูแลหนูน้อยแทบไม่ให้คลาดสายตาราวกับว่าเป็นแม่คนหนึ่งเลยทีเดียว

            “ช่วงนี้แนนต้องพยายามทำงานเก็บเงินให้มากค่ะ เพราะไหนจะค่าเช่าห้อง ค่าใช้จ่าย และคนที่สำคัญที่สุดสำหรับแนนคือ...คลีโอ”

            “คุณแนนคะ” วิไลลุกขึ้นและเดินมาหยุดที่หญิงสาว นางก้มลงมองหนูน้อยซึ่งกำลังดึงชายกระโปรงแม่เล่น “แต่คุณแนนก็ไม่เห็นต้องหักโหมงานมากขนาดนี้ คิดดูอีกทีวิไลก็เหมือนตัวถ่วงของคุณแนน ที่ติดตามมาอยู่ด้วยแต่กลับไม่ได้ช่วยอะไรคุณแนนเลย”

            “อย่าพูดอย่างนั้นซีคะป้า ถ้าไม่มีป้าไลก็คงไม่มีใครคอยดูแลคลีโอให้แนน ป้าทำทุกอย่างเพื่อแนน เลี้ยงดูคลีโอโดยที่ไม่หวังอะไรตอบแทน แค่นี้แนนก็ซาบซึ้งใจอย่างที่สุดแล้วค่ะ ที่สำคัญ ตอนนี้แนนก็ไม่มีใครอีกแล้ว มีแต่ป้าไล...และสุดที่รักของแนน...หนูคลีโอ”

            “คุณแม่ขา...คุณแม่ขา...คลีโออยากไปเนอร์สเซอรี่แล้วค่ะ”

            หนูคลีโอดึงชายกระโปรงมารดา ภาพนั้นทำเอาป้าวิไลน้ำตาซึม “โถ...แม่คุณของป้า...ไปส่งหนูคลีโอเถอะนะคะ เดี๋ยวจะไปทำงานสาย”

            ณชนกพาคลีโอไปส่งที่เนอร์สเซอรรี่ซึ่งอยู่ไม่ไกลจากห้องพักในอพาร์ตเมนท์ที่พักของเธอ และก็เหมือนอย่างทุกวันที่หนูน้อยจะรั้งมารดาไว้ด้วยการกอดและหอมแก้ม ออดอ้อนก่อนเข้าห้องซึ่งมีพี่เลี้ยงคอยรับอยู่ด้านหน้าประตูทางเข้า

            “คุณแม่ขา...คุณแม่ขา...วันหยุดนี้พาคลีโอไปเที่ยวทะเลนะคะคุณแม่”

            เด็กหญิงพูดด้วยน้ำเสียงที่ยังไม่ชัดถ้อย หญิงสาวมองลูกน้อยแล้วกอดร่างเล็กไว้ในอ้อมแขนอีกครั้ง

            “วันหยุดนี้คุณแม่จะพาคลีโอไปเที่ยวทะเลนะคะ พาป้าวิไลไปด้วย นั่งรถสองแถวไปเที่ยวกัน ดีไหมคะ คลีโออยากไปเที่ยวไหน คิดไว้นะคะ”

            “คลีโออยากไป...อยากไป...อยากไป...”

            หนูน้อยทำท่าคิดอย่างน่ารักน่าชังโดยไม่มีคำตอบก่อนจูบบนแก้มนวลของมารดาแล้วหันไปสวัสดีพี่เลี้ยงที่เข้ามารับกระเป๋าจากณชนกก่อนพาแม่หนูเข้าไปในบ้านหลังใหญ่ซึ่งเป็นสถานเลี้ยงเด็กที่ได้ยินเสียงเจื้อยแจ้วของเด็กตัวเล็ก ๆ วิ่งเล่นกันอยู่ในนั้น หญิงสาวมองตามหลังจนหนูคลีโอเดินหายเข้าไป เธอแทบกลั้นน้ำตาไว้ไม่ได้ซึ่งเหตุการณ์นี้มักเกิดขึ้นซ้ำ ๆ ทุกวัน

            เธอต้องพาลูกสาวหน้าตาน่ารักน่าชังตัวเล็กที่ไม่เหมือนเด็ก ๆ ชาวไทยทั่วไปมาฝากเลี้ยงที่เนอร์สเซอรี่ คลีโอเหมือนลูกครึ่งทั่ว ๆ ไป ด้วยเรือนผมสีน้ำตาลประกายทอง ดวงตาสีฟ้าอมเขียวและผิวขาวอมชมพู เด็กน้อยมีเลือดครึ่งหนึ่งของอีกเชื้อชาติ แต่คลีโอไม่เคยรู้จักเจ้าของสายเลือดอีกครึ่งหนึ่งที่มีในตัวหนูน้อย ลูกสาวของณชนกไม่เคยเห็นหน้าผู้ให้กำเนิด มีแต่เธอเท่านั้นที่ไม่เคยลืมเลือนภาพแห่งความทรงจำของ ใครคนนั้น เมื่อครั้งอดีตได้

            เวลาผ่านไปนานเกือบห้าปี แต่สำหรับหญิงสาวที่ต้องอยู่ท่ามกลางความโดดเดี่ยวและความหวังที่เธอรู้ดีว่าไม่มีวันมาถึงนั้นช่างยาวนานเหมือนไม่มีที่สิ้นสุด ทุกวันที่ผ่านเลยเธอยังคงคิดถึง เขา เรื่อยมา เจ้าของนัยน์ตาสีฟ้าอมเขียวและใบหน้าคมเข้มอย่างหนุ่มอเมริกัน ทุกครั้งที่หลับตาณชนกยังคงรู้สึกถึงอ้อมกอดอันอบอุ่นของลำแขนใหญ่หนาหนักซึ่งเมื่อลืมตาตื่นเธอกลับพบแขนเล็ก ๆ ที่ก่ายกอดเธอไว้ แม้เป็นแขนขาของร่างเล็ก ๆ แต่ก็ทำให้หัวใจของเธออบอุ่นได้เสมอ

            ณชนกก้าวเดินไปเรื่อย ๆ บนทางฟุตบาทที่ทอดตัวไปยังจุดรอรถรับส่งของโรงแรมซึ่งเธอต้องขึ้นรถไปทำงานในตำแหน่งพนักงานเสิร์ฟที่ได้เงินเดือนและเซอร์วิสพอได้เงินประทังค่าเลี้ยงชีพสำหรับตัวเธอเอง ลูกสาวตัวน้อยและป้าวิไลที่ติดตามมาอยู่กับเธอในห้องเช่าเล็ก ๆ ของอพาร์ทเม้นท์ในตัวเมืองภูเก็ตเมื่อห้าปีที่แล้ว หลังจากบิดามารดาซึ่งเป็นเจ้าของโรงแรมใหญ่ในจังหวัดเชียงใหม่ประสบอุบัติเหตุเครื่องบินตกเสียชีวิตและเธอพึ่งรู้ภายหลังว่ากิจการของบิดามารดากำลังจะพังพาบเพราะหนี้ก้อนใหญ่ที่ทำยังไงเธอก็ไม่อาจยื้อกิจการใหญ่โตนั่นไว้ได้นอกจากปล่อยให้ตกเป็นของเจ้าหนี้อย่างไม่อาจหลีกเลี่ยง