บทที่ 57

“ผมให้คนของผมแกะรอยการเดินทางของคุณจากธุรกรรมธนาคาร...มันง่ายออกจะตายเพราะคุณยังเดินทางโดยไม่ได้หายไปไหน

“ฉันรู้นะคะว่าคุณตั้งใจมาที่นี่...คุณตั้งใจ” ณชนกกัดฟันเสียงดังกรอดขณะพูดเสียงลอดไรฟัน แววตาของเธอเต็มไปด้วยความหวาดหวั่นซึ่งบัดนี้มันเป็นเหมือนเข็มนับหมื่นเล่มทิ่มแทงลงบนหัวใจของชายหนุ่ม หากเป็นเมื่อก่อนเขาคงสะใจที่เห็นเธออยู่ในสภาพของคนสิ้นไร้หนทางและหลังชนฝา หากทว่าทุกอย่างได้เปลี่ยนไปเป็นตรงข้ามเมื่อเขาได้พบเธออีกครั้งในวันที่หัวใจของเขาหลุดจากข้อโซ่แห่งความพยาบาทที่พันธนาการไว้แน่นหนา เขาอยากดึงร่างเล็กเข้ามากอด จูบและร่วมรักกับเธอเสียเดี๋ยวนั้นหากชายหนุ่มไม่ต้องการเก็บความปรารถนาบางอย่างไว้ อย่างน้อยที่สุดเขาก็ได้พบเธอแล้ว อย่างน้อยที่สุดเขาก็ได้เห็นหน้าคลีโออีกครั้ง ชายหนุ่มก้มหน้าลงไปหา

“ใช่...ผมตั้งใจ...และคราวนี้ผมจะไม่ปล่อยคุณกับ...คลีโอ...ไปไหนอีกแล้ว” กล่าวจบก็เดินผ่านร่างเล็กออกไปด้านนอก ณชนกได้แต่ยืนนิ่งและประสานมือทั้งสองด้วยความรู้สึกตึงเครียดที่กำลังบีบคั้นเต็มที่ เธอจะทำอย่างไรดี...เธอคงต้องหาทางหนีเขาไปอีกครั้งและคราวนี้จะไปในที่ที่เขาไม่มีวันหาเจอ ณชนกต้องทำใจอ