บทที่ 4

ณชนกละล่ำละลักด้วยความตระหนกและทำถาดเล็กในมือตกลงพื้นไปเสียด้วย ทุกคนในที่นั้นมองมาที่หญิงสาว ทุกอย่างเงียบกริบจนพรเทพที่ยืนมองอยู่รีบเข้ามาดู

“ตายละ...ขอโทษด้วยครับคุณเฮ็คเตอร์...ต้องขอโทษด้วยที่พนักงานเสิร์ฟ...”

“ไม่เป็นไร”

เฮ็คเตอร์ตอบกลับไปสั้น ๆ ขณะนัยน์ตาคู่นั้นจ้องมองร่างของพนักงานเสิร์ฟสาวที่ยืนกุมมืออันสั่นเทาทั้งสองไว้ด้านหน้า ใบหน้าสวยใต้กรอบเรือนผมเป็นลอนอ่อนสีน้ำตาลประกายซึ่งถูกรวบไว้ด้านหลังซีดขาวลงถนัดตา ชายหนุ่มปัดรอยน้ำที่หกเลอะบนเสื้อสูทราคาแพงระยับเบา ๆ แม้ใบหน้าของเขาจะไม่สำแดงความโกรธเกรี้ยวทว่าณชนกก็เห็นประกายบางอย่างวาบขึ้นมาในดวงตาสีฟ้าอมเขียวคู่นั้น

 “ดิฉันขอโทษด้วยค่ะ...ท่านประธาน...ดิฉันขอโทษ”

ณชนกรีบยกมือไหว้ด้วยดวงตาแดงก่ำ พรเทพรีบพูดขึ้นว่า

“เดี๋ยวจะให้พนักงานมาเสิร์ฟน้ำแก้วใหม่ ให้นะครับคุณเฮ็คเตอร์”

“คงไม่ต้อง” เฮ็คเตอร์กล่าวกับพรเทพแต่ดวงตาคู่นั้นยังไม่ละไปจากพนักงานสาวเสิร์ฟที่ซุ่มซ่ามทำน้ำหกใส่เสื้อสูทราคาแพงของเขา

“ผมขอเป็นไวน์แดงแทนก็แล้วกัน แต่อยากจะบอกคุณว่า ช่วยอบรมเรื่องมารยาทการทำงานแบบเข้มให้กับพนักงานที่นี่หน่อย ผมไม่รู้ว่าพ่อของผมท่านบริหารงานที่นี่ยังไง แต่ถ้าผมเข้ามาอยู่ บีช เบย์ คลับ นี่เมื่อไหร่...ทุกอย่าง...จะไม่เหมือนเดิม”

น้ำเสียงหนัก ๆ ในตอนท้ายทำให้พรเทพถึงกับเสียววาบ แต่คนที่ตกอยู่ในสภาวะของความกดดันยิ่งกว่าผู้จัดการห้องอาหารคือณชนก หญิงสาวกลืนก้อนแข็งในคอกลับเข้าไป ตีบตันจนแทบจะลืมหายใจในวินาทีนั้น เธอกลั้นน้ำตาไว้แทบไม่ได้ แต่จะร้องไห้ต่อหน้าทุกคนก็คงไม่มีใครเห็นใจในความซุ่มซ่ามของพนักงานเสิร์ฟที่มีตำแหน่งเพียงต่ำต้อย หญิงสาวค่อย ๆ ถอยห่างออกมาและกลับออกไปจากห้องนั้นอย่างเงียบเชียบ ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของคนอื่นที่พรเทพเรียกให้เข้าไปช่วยแทนเธอ ณชนกนั่งทำใจและคิดวนไปเวียนมาเกี่ยวกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นนานนับชั่วโมง หญิงสาวน้ำตาซึมตลอดเวลาและคิดว่าการกระทำของเธอคงจะทำให้พรเทพถูกตำหนิอย่างมาก ผู้บริหารคนใหม่ท่าทางจะเอาจริงเอาจังจนน่าหวั่นกลัว เธอตัดสินใจในท้ายที่สุดว่าจะกลับเสียก่อนเพื่อที่พรุ่งนี้จะกลับมาโรงแรมและคงได้รับข่าวร้ายว่าต้องหางานทำที่ใหม่ หญิงสาวเดินกลับออกไปทางสวนดอกไม้หลังโรงแรมหากแต่ไม่ทันจะก้าวพ้นออกไปก็ต้องหยุดชะงักเมื่อได้ยินเสียงหนึ่งดังขึ้นด้านหลัง

“ลีแอน...”

ณชนกหันกลับไปเพื่อที่จะพบว่าใครยืนอยู่ที่นั่น

“เฮ็คเตอร์!”

            ร่างบอบบางซึ่งยังอยู่ในชุดพนักงานเสิร์ฟถึงกับนิ่งอึ้ง มือเรียวบางที่กุมสายสะพายกรเป๋าเย็นเยียบขึ้นมาอีกครั้ง แต่ร่างกายของณชนกไม่สั่นเหมือนตอนอยู่ต่อหน้าผู้บริหารสูงสุดของ บีช เบย์ คลับ

            “เฮ็คเตอร์...”

            เสียงอุทานเบาหวิวหลุดลอดออกมาจากริมฝีปากอิ่มสวยที่ตอนนี้ซีดลง ใบหน้าสวยหวานจับใจของหญิงสาวชาวไทยเหมือนกระดาษขาวบางขณะร่างสูงใหญ่ของหนุ่มเชื้อชาติอเมริกันก้าวเข้ามา ทว่าเขาก็หยุดยืนห่างจากร่างแน่งน้อยหลายก้าว เป็นระยะห่างเหมือนความรู้สึกของณชนกในตอนนี้ เธอเหมือนตกอยู่ในหลุมมืดที่ก้นเหวและมองเห็นเขาอยู่ในที่อันไกลแสนไกล รอยปากหยักบนใบหน้าคร้ามคมเหยียดออก

“ลีแอน...ไม่นึกเลยว่า เรา จะมาเจอกันที่นี่”

เขากล่าวเสียงเย็น ณชนกทำสีหน้าแทบไม่ถูก ตอนนี้ในส่วนลึกมีทั้งความรู้สึกดีใจอย่างที่สุดและหวั่นกลัวอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนปนเปอยู่ด้วยกันจนยากจะแยกแยะ บุรุษร่างสูงสง่าในชุดสูทหรูระยับตรงหน้าหาได้มีสิ่งใดแตกต่างไปจากที่เธอเคยเห็นเขาเมื่อห้าปีที่แล้ว ทั้งใบหน้าคมคาย นัยน์ตาสีฟ้าเป็นประกายมรกตคู่นั้น จมูกโด่งยาวและริมฝีปากหนารูป ผิวสีแทนทอง ผิดกันก็เพียงสถานะระหว่างเธอและเขาตอนนี้ที่มันเปลี่ยนไปราวพลิกฝ่ามือ

“ค่ะ...ฉันก็ไม่นึกว่า...จะได้...เจอคุณ”

“เป็นไง...สบายดีมั้ย?” ถามสั้น ๆ แต่น้ำเสียงนั้นยังเยือกเย็นจับหัวใจ

“ค่ะ...ฉันสบายดีค่ะ”

“หึ...คุณก็ต้องสบายดี...อยู่แล้ว”

เฮ็คเตอร์กล่าวเสียงเยือกขณะเดินเฉียดไหล่บางไปหยุดที่ด้านหลังของหญิงสาวก่อนที่เขาจะหันกลับมา นัยน์ตาสีฟ้าอมเขียวเป็นประกายจับจ้องอยู่ที่แผ่นหลังของร่างเล็ก ณชนกตัวเล็กมากเมื่อเทียบสัดส่วนความสูงกับเขา แต่ผู้หญิงคนนี้กลับมีอิทธิพลอย่างใหญ่หลวงต่อความรู้สึกของชายหนุ่มที่กำลังกระเพื่อมไหวด้วยแรงอารมณ์

“คุณยังสบายดีอยู่เสมอ ผมรู้...ลูกสาวเจ้าของโรงแรมใหญ่แล้วทำไมตอนนี้ตกต่ำจนต้องบากหน้ามาเป็นแค่พนักงานเสิร์ฟอยู่ที่นี่ล่ะ”

ร่างบางหันกลับมาเผชิญหน้ากับร่างสูงที่ยืนอยู่เกือบชิด ณชนกกลั้นน้ำรื้นที่มันกำลังจะไหลร่นลงมาจากเบ้าตา

“เฮ็คเตอร์...ตอนนี้พ่อกับแม่ของฉันไม่อยู่แล้วนะคะ ท่านเสียชีวิตไปเมื่อเกือบห้าปีที่แล้ว และตอนนี้ฉันก็ไม่ได้เป็นเจ้าของโรงแรมที่เคยเป็นของพวกท่านด้วย”

ทันทีที่คำพูดนั้นจบลงณชนกก็ต้องตระหนกต่อเสียงหัวเราะของเฮ็คเตอร์ที่ดังขึ้นราวกับว่าเขามีความสุขอย่างล้นเหลือต่อความทุกข์ที่กำลังทับถมตัวตนของเธออยู่ตอนนี้ ร่างเล็กยืนตัวแข็ง เหมือนมีบางอย่างกระแทกหัวใจดวงนั้นจนรวดร้าว ความรู้สึกของหญิงสาวกำลังดิ่งลงก่อนที่มันจะถูกกระชากกลับมาด้วยมือหนาหนักที่ดึงข้อมือบางไปกุมไว้จนเจ็บ

“เฮ็คเตอร์...”

“คุณไม่ใช่ผู้หญิงที่มีความสุขที่สุดในโลกอย่างนั้นหรือ...เกิดอะไรขึ้นเมื่อห้าปีที่แล้ว ก่อนนี้ผมยังเห็นว่าคุณเป็นผู้หญิงที่เพียบพร้อม ซึ่งมันเทียบไม่ได้เลยกับคนที่ต่ำต้อยอย่างผม”

“เฮ็คเตอร์...ทำไมคุณพูดอย่างนี้ล่ะคะ”