ถั่วเขียวต้มน้ำตาล

ลวันแรกของร้านขนมถั่วเขียว รุ่งเช้า หมอกจาง ๆ ปกคลุมทั่วหมู่บ้าน ซูหนิงเหยียนตื่นขึ้นมาพร้อมกับแววตามุ่งมั่น เธอใช้เวลาตั้งแต่ฟ้ายังไม่สางในการต้มถั่วเขียวให้นุ่ม แล้วเติมน้ำตาลให้รสหวานกำลังดี กลิ่นหอมของถั่วเขียวต้มลอยอบอวลไปทั่วเรือน เด็กทั้งสามลุกขึ้นมาช่วยกันอย่างแข็งขัน เด็กชายคนโตช่วยหาบน้ำจากบ่อ ส่วนฝาแฝดหญิงช่วยเตรียมถ้วยและตะเกียบ เมื่อทุกอย่างพร้อม พวกเขาก็ช่วยกันหาบหม้อถั่วเขียวใบโตเดินไปยังตลาดเล็ก ๆ ในหมู่บ้าน ณ ตลาดเช้า ตลาดเช้าของหมู่บ้านแม้จะไม่ใหญ่มาก แต่ก็คึกคักตั้งแต่เช้ามืด ชาวบ้านทยอยกันออกมาซื้อของก่อนจะไปทำงานในไร่นา ซูหนิงเหยียนเลือกตั้งร้านตรงมุมที่มีคนเดินผ่านมากที่สุด เธอใช้ผ้าผืนเก่าปูเป็นโต๊ะ วางถ้วยไม้เล็ก ๆ ที่เตรียมมา และเปิดฝาหม้อให้ไอร้อนลอยออกมา กลิ่นหอมของถั่วเขียวต้มอบอวลไปทั่ว ไม่นานนัก ก็มีคนเดินผ่านมาและหยุดมองด้วยความสนใจ 

“หืม? กลิ่นอะไรน่ะ หอมจัง!” 

หญิงชราร่างท้วมที่ถือกระบุงผักยืนมองซูหนิงเหยียนด้วยความสงสัย ซูหนิงเหยียนยิ้มอ่อนโยน 

“นี่เป็นถั่วเขียวต้มน้ำตาลเจ้าค่ะ ท่านป้าอยากลองชิมสักถ้วยไหม?” 

หญิงชรามองหม้อถั่วเขียวต้มที่เดือดปุด ๆ ด้วยแววตาครุ่นคิด

 “เท่าไรล่ะ?” 

“หนึ่งถ้วยเล็ก หนึ่งอีแปะเจ้าค่ะ”

 หญิงชราเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย

 “ถูกกว่าขนมเจ้าอื่นเสียอีก ถ้างั้นข้าขอลองสักถ้วย” 

ซูหนิงเหยียนรีบตักถั่วเขียวต้มใส่ถ้วยไม้ ส่งให้หญิงชรา เด็กหญิงฝาแฝดมองแม่ของพวกตนด้วยแววตาเป็นประกาย ในขณะที่เด็กชายคนโตเผลอยิ้มบาง ๆ ออกมา หญิงชราตักถั่วเขียวขึ้นมาเป่าเบา ๆ ก่อนจะลองชิมหนึ่งคำ ตาของนางเบิกกว้าง 

“อื้ม! อร่อย! หวานกำลังดี ไม่เลี่ยนเกินไป แถมนุ่มมาก!” 

ซูหนิงเหยียนยิ้ม “หากท่านป้าชอบ คราวหน้ามาอุดหนุนอีกได้นะเจ้าคะ” หญิงชราพยักหน้าหงึก ๆ ก่อนจะหันไปทางกลุ่มหญิงสาวที่ยืนอยู่ไม่ไกล 

“พวกเจ้ามาลองนี่สิ! ถั่วเขียวต้มของนางอร่อยมาก!” 

เมื่อได้ยินดังนั้น หญิงสาวที่กำลังเดินตลาดอยู่ก็พากันหันมามอง ซูหนิงเหยียนรีบยิ้มต้อนรับ 

“น้องสาว นี่เจ้าขายอะไรหรือ?”

 หญิงสาวสองคนเดินเข้ามาถามพลางจ้องหม้อถั่วเขียวต้มด้วยความสนใจ “เป็นถั่วเขียวต้มน้ำตาลเจ้าค่ะ อุ่น ๆ หอมหวาน ดื่มแล้วสดชื่นแน่นอน” หญิงสาวคนหนึ่งพยักหน้า

 “ถ้างั้นข้าขอสามถ้วย”

 ซูหนิงเหยียนรีบตักถั่วเขียวต้มให้ หญิงสาวทั้งสองรับไปแล้วลองชิม พลันใบหน้าของพวกนางก็เต็มไปด้วยความพึงพอใจ 

“อื้ม! อร่อยจริงด้วย น้องสาว เจ้านี่ฝีมือดีจริง ๆ!” 

“ข้าขอเพิ่มอีกถ้วยเถอะ สามีข้าต้องชอบแน่ ๆ” 

ไม่ทันไร แผงขายเล็ก ๆ ของซูหนิงเหยียนก็เริ่มมีคนมารุมล้อมมากขึ้นเรื่อย ๆ เด็กชายคนโตเห็นดังนั้นก็รีบช่วยแม่เก็บเงิน ส่วนฝาแฝดหญิงช่วยส่งถ้วยให้ลูกค้า เด็กหญิงฝาแฝดหัวเราะเบา ๆ พลางกระซิบกัน 

“ท่านแม่เก่งมากเลย!”

 เด็กชายคนโตแม้จะไม่พูดอะไร แต่ในดวงตาของเขาก็มีแววภาคภูมิใจอย่างปิดไม่มิด  ผ่านไปหนึ่งชั่วยาม หม้อถั่วเขียวต้มใบใหญ่ที่หาบมา หมดเกลี้ยง! ซูหนิงเหยียนมองถุงเงินที่เต็มไปด้วยเหรียญอีแปะแล้วรู้สึกดีใจ นี่เป็นครั้งแรกที่เธอหาเงินได้ด้วยลำแข้งของตัวเองในยุคนี้ เด็ก ๆ มองแม่ของพวกตนด้วยความตื่นเต้น

 “ท่านแม่! พวกเราขายหมดแล้ว!”

 ซูหนิงเหยียนหัวเราะ พลางลูบศีรษะพวกเขาอย่างเอ็นดู

 “ใช่! พวกเราเก่งมาก!” 

เด็กชายคนโตพยักหน้า

 “พรุ่งนี้เรามาขายอีกดีไหม?”

 เด็กหญิงฝาแฝดรีบเสริม

 “ข้าจะช่วยท่านแม่ต้มถั่วเขียวเอง!” ซูหนิงเหยียนมองลูก ๆ ของเธอที่เต็มไปด้วยพลังและรอยยิ้ม พวกเขาไม่ใช่เด็กที่หวาดกลัวและหิวโหยอีกต่อไป แต่เป็นเด็ก ๆ ที่มีความหวังและพร้อมจะสู้ไปกับเธอ เธอกำหมัดแน่น อีกสองวัน… ข้าจะต้องหาเงินครบสิบห้าตำลึงให้ได้!

ปลดหนี้ภายในสามวัน

แสงอาทิตย์ยามเช้าสาดส่องลงมายังหมู่บ้านเล็ก ๆ ซูหนิงเหยียนตื่นขึ้นมาแต่เช้าตรู่ เตรียมวัตถุดิบสำหรับต้มถั่วเขียวขายเป็นวันที่สาม เด็กทั้งสามก็ยังคงช่วยแม่อย่างแข็งขันเหมือนทุกวัน

เมื่อคืนนี้เธอนับเงินแล้วพบว่าขาดเพียงสองตำลึงเท่านั้นจึงจะครบจำนวนหนี้สินที่ติดไว้ วันนี้เธอต้องขายให้หมดและหาให้ครบให้ได้!

ณ ตลาดเช้า

หลังจากตั้งร้านไม่นาน ชาวบ้านที่เคยซื้อไปเมื่อวานก็กลับมาอีกครั้ง บ้างพาลูกหลานมาด้วย บ้างซื้อไปฝากสามีหรือภรรยา

“น้องสาว วันนี้มีขายอีกหรือไม่? ข้าตั้งตารอถั่วเขียวต้มของเจ้ามากเลยนะ!”

“ข้าด้วย! เมื่อวานซื้อมาสองถ้วย สามีข้ากินหมดโดยไม่แบ่งข้าเลย วันนี้ข้าจะซื้อเพิ่มอีกเป็นสี่ถ้วย!”

ซูหนิงเหยียนหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะตักถั่วเขียวต้มร้อน ๆ ใส่ถ้วย ส่งให้ลูกค้าอย่างคล่องแคล่ว เด็กชายคนโตช่วยเก็บเงิน ส่วนฝาแฝดหญิงช่วยยื่นถ้วยให้ลูกค้า

“ข้ารู้สึกว่าแม่ค้าหนุ่มน้อยคนนี้เก็บเงินเก่งขึ้นนะ” หญิงวัยกลางคนเอ่ยชม

เด็กชายคนโตยืดตัวขึ้นเล็กน้อย พลางตอบอย่างมั่นใจ “ข้าเรียนรู้จากท่านแม่เจ้าค่ะ!”

ซูหนิงเหยียนลูบหัวลูกชายอย่างภูมิใจ ก่อนจะหันกลับมาสนใจลูกค้า

ผ่านไปเพียงครึ่งชั่วยาม หม้อถั่วเขียวต้มก็หมดเกลี้ยง!

เธอหยิบถุงเงินขึ้นมานับ ทันทีที่เห็นตัวเลขในมือ รอยยิ้มของเธอก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้า

สิบห้าตำลึง… ครบแล้ว!

ณ เรือนของเจ้าหนี้

หลังจากเก็บร้านเสร็จ ซูหนิงเหยียนพาลูก ๆ เดินตรงไปยังบ้านของเจ้าหนี้ เพื่อนบ้านที่เคยมาทวงหนี้เมื่อสามวันก่อน หญิงวัยกลางคนเปิดประตูออกมาพร้อมกับสีหน้าตกใจเมื่อเห็นซูหนิงเหยียนยืนอยู่หน้าบ้าน

“เจ้ามาทำไม?”

ซูหนิงเหยียนหยิบถุงเงินออกมาแล้วยื่นให้ “ข้ามาคืนหนี้เจ้าค่ะ สิบห้าตำลึงครบตามที่ติดไว้”

หญิงเจ้าหนี้เบิกตากว้าง “อะไรนะ? นี่เจ้าหาเงินครบในสามวันจริงหรือ!?”

“เจ้าค่ะ”

หญิงเจ้าหนี้รีบรับถุงเงินมาเปิดดู เมื่อเห็นว่าเงินครบจริง ๆ นางถึงกับอ้าปากค้าง

“เจ้า… ทำได้ยังไง?”

ซูหนิงเหยียนยิ้มบาง ๆ

 “ข้าขายถั่วเขียวต้มน้ำตาลในตลาดเจ้าค่ะ”

หญิงเจ้าหนี้มองซูหนิงเหยียนด้วยความประหลาดใจ พลางเหลือบมองเด็ก ๆ ที่ยืนอยู่ข้าง ๆ พวกเขาดูสะอาดสะอ้านกว่าแต่ก่อน แววตาก็สดใสขึ้นอย่างเห็นได้ชัด

หญิงเจ้าหนี้ถอนหายใจเบา ๆ 

“ข้าไม่คิดว่าเจ้าจะเปลี่ยนไปถึงเพียงนี้ เมื่อก่อนเจ้าทำตัวไม่ดีนัก แต่ตอนนี้… ดูเหมือนเจ้าจะเป็นแม่ที่ดีแล้วจริง ๆ”

ซูหนิงเหยียนยิ้ม “ข้าตั้งใจจะเป็นแม่ที่ดีให้กับลูก ๆ ของข้าเจ้าค่ะ”

หญิงเจ้าหนี้พยักหน้าช้า ๆ “ถ้าอย่างนั้น ข้าก็หวังว่าเจ้าจะรักษาเส้นทางนี้ต่อไป”

ซูหนิงเหยียนโค้งศีรษะให้เป็นเชิงขอบคุณ ก่อนจะจูงมือลูก ๆ เดินกลับบ้าน

เด็กหญิงฝาแฝดหันมายิ้มให้แม่ “ท่านแม่! เราหมดหนี้แล้วใช่ไหม?”

ซูหนิงเหยียนพยักหน้า 

“ใช่ พวกเราหมดหนี้แล้ว!”

เด็กชายคนโตที่มักเงียบขรึมก็ยิ้มออกมาเป็นครั้งแรก “ท่านแม่เก่งที่สุดเลย!”

ซูหนิงเหยียนก้มลงกอดลูก ๆ ทั้งสามด้วยความอบอุ่น เธอรู้สึกภูมิใจ ไม่ใช่เพียงเพราะสามารถหาเงินใช้หนี้ได้ แต่เพราะเธอได้สร้างชีวิตใหม่ให้กับตัวเองและลูก ๆ แล้วจริง ๆ

จากนี้ไป เธอจะพาพวกเขาไปสู่อนาคตที่ดีกว่าเดิมให้ได้!