Novel-novel oleh ต้าเหนิง

ทุกสิ่งเริ่มเปลี่ยนไปหลังจากการเปิดเผยความจริงนั้น ทุกคนในราชวงศ์ต่างจับตามองการดำเนินการของลู่เหรินเจ๋อและซูหนิงเหยียน เมื่อมีการเตรียมการทางการทหารและการเมืองเกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว เพื่อปกป้องอาณาจักรจากภัยคุกคามใหม่ที่เกิดขึ้น ลู่เหรินเจ๋อและซูหนิงเหยียนเตรียมพร้อมที่จะเผชิญหน้ากับศัตรูที่อาจจะเข้ามาโจมตีได้ทุกเมื่อ ทั้งสองมั่นใจว่าพวกเขาจะสามารถทำลายแผนการของศัตรูได้อย่างรวดเร็ว หากพวกเขาทำงานร่วมกันและสนับสนุนกันอย่างเต็มที่ ลู่เหรินเจ๋อ "ตอนนี้เราไม่สามารถถอยหลังได้แล้ว ทุกการเคลื่อนไหวของเราต้องเป็นการเคลื่อนไหวที่มุ่งมั่นเพื่อชัยชนะ" ซูหนิงเหยียน: "เราจะไม่ยอมให้ทุกสิ่งที่เรารักถูกทำลาย เราจะสร้างอนาคตที่ดีกว่าให้กับราชวงศ์นี้" ทั้งสองมองไปข้างหน้า ด้วยความมั่นใจและความรักที่ไม่มีวันเสื่อมคลายเวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว ความมุ่งมั่นที่ลู่เหรินเจ๋อและซูหนิงเหยียนได้พยายามกันมาเริ่มเห็นผล ความรักและการทำงานร่วมกันในครั้งนี้ได้สร้างความแข็งแกร่งให้กับทั้งสองฝ่าย ทำให้พวกเขาเผชิญหน้ากับอุปสรรคและอันตรายต่างๆ ได้อย่างมั่นคงทั้งสองได้ร่วมมือกันหาวิธีป้องกันและแก้ไขสถานการณ์ที่เกิดขึ้น จ

ในห้องที่เงียบสงบของตำหนักหลังใหญ่แห่งนี้ ทั้งพระเอกและซูหนิงเหยียนนั่งอยู่ข้างกัน ท่ามกลางบรรยากาศที่เต็มไปด้วยความตึงเครียดจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตลอดหลายวันมานี้ แม้ภายนอกจะดูสงบ แต่ทั้งสองคนรู้ดีว่าความจริงนั้นแฝงไปด้วยความซับซ้อนและอันตรายที่กำลังคืบคลานเข้ามา“ข้ารู้ดีว่าเรากำลังจะเผชิญกับอะไร...” องค์ชายเจ็ดกล่าวเสียงแหบต่ำ รู้สึกถึงน้ำหนักของคำพูดนั้นอย่างมาก ขณะที่สายตาของเขาจ้องไปยังนางเอกซูหญิงเหยียนมองกลับไปด้วยสายตาที่มุ่งมั่นและไม่หวั่นไหว “สิ่งที่เราเผชิญนั้นยากลำบากแน่นอน แต่เราก็ต้องยืนหยัดและเผชิญมันไปพร้อมกัน ข้าจะไม่ยอมให้สิ่งใดมาพรากสิ่งที่เรามีไป”คำพูดของซูหนิงเหยียนนั้นจริงจังและเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น มันเหมือนการบอกกับองค์ชายเจ็ดว่า นางพร้อมที่จะเผชิญหน้ากับอุปสรรคที่กำลังจะเกิดขึ้น แม้ว่าจะเป็นอันตรายแค่ไหน แต่เธอเชื่อมั่นว่า ถ้าทั้งสองคนร่วมมือกัน ก็ไม่มีอะไรที่พวกเขาจะเอาชนะไม่ได้องค์ชายเจ็ดพยักหน้าเล็กน้อยและยิ้มบางๆ “ข้าเองก็เช่นกัน ถ้าเราทำทุกอย่างไปด้วยกัน ไม่มีอะไรที่ต้องกลัว”ในขณะที่ทั้งสองพูดคุยกันอยู่นั้น เสียงฝีเท้าหนักๆ ก็ดังขึ้นที่หน้าประตูห้อ

ความมืดของค่ำคืนไม่สามารถหยุดยั้งความมุ่งมั่นของทั้งองค์ชายเจ็ดและซูหนิงเหยียนได้ ความจริงที่พวกเขาค้นพบในค่ายทหารทำให้พวกเขาตระหนักถึงความร้ายแรงที่กำลังจะเกิดขึ้นในราชสำนัก พวกเขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องลงมือแทรกซึมเข้าไปในกลุ่มขุนนางที่มีอำนาจและวางแผนลับเหล่านั้นระหว่างการเดินทางกลับที่ตำหนักหลวง องค์ชายเจ็ดหันไปมองซูหนิงเหยียนและกล่าวเสียงต่ำ “เราอาจต้องใช้วิธีที่ไม่เป็นทางการในการหาความจริง อาจจะต้องทำให้พวกขุนนางเหล่านั้นเชื่อว่าเราอยู่ฝ่ายเดียวกัน”ซูหนิงเหยียนนิ่งเงียบก่อนจะตอบกลับด้วยเสียงเรียบ “ข้ารู้ว่าจะต้องทำอย่างไร ข้าไม่อยากให้ใครตกเป็นเหยื่อของการสมคบคิดนี้อีก”เมื่อกลับถึงตำหนัก หลายสิ่งที่พวกเขาต้องทำยังคงรออยู่ การเตรียมการเพื่อเข้าร่วมในวงการขุนนางนั้นไม่ใช่เรื่องง่าย การได้รู้จักและชักชวนผู้อื่นให้ร่วมมือกับพวกเขาจะเป็นเรื่องที่ท้าทายมากองค์ชายเจ็ดจึงเริ่มพิจารณาแผนการที่จะต้องใช้ในการเข้าใกล้กลุ่มขุนนางเหล่านั้น ทันทีที่คิดได้ เขาก็ส่งสัญญาณให้ทหารผู้ไว้ใจและผู้ที่ทำงานในตำหนักมาร่วมช่วยกันสืบหาข้อมูลเกี่ยวกับความเคลื่อนไหวของกลุ่มขุนนางในราชสำนัก“เราไม่สา

ความมืดของคืนนี้ยังคงปกคลุมไปทั่วเมืองหลวง ขณะที่องค์ชายและนางเอกยืนอยู่ตรงหน้าฝ่าบาทที่ถูกลักพาตัวไป พวกเขาก็เริ่มรู้สึกถึงบางสิ่งที่ไม่ถูกต้อง ความลับที่ซ่อนอยู่ภายในตำหนักและความเคลื่อนไหวของขุนนางที่ไม่ชัดเจนทำให้สถานการณ์ยิ่งทวีความซับซ้อนมากขึ้นฝ่าบาทที่นั่งอยู่ตรงเก้าอี้ท่ามกลางความมืดพูดขึ้นอีกครั้งด้วยเสียงที่แผ่วเบาและจริงจัง“ทุกอย่างมันซับซ้อนมากกว่าที่เจ้าทั้งสองคิด ความขัดแย้งในราชวงศ์นี้ไม่ได้เกิดจากคนภายนอก แต่มันมาจากภายใน เหล่าขุนนางบางกลุ่มกำลังวางแผนที่จะทำให้การปกครองของข้าอ่อนแอลง”องค์ชายมองไปที่ฝ่าบาทด้วยความตระหนัก เขารู้ว่าแผนการของศัตรูในราชวงศ์นั้นซับซ้อนยิ่งกว่าแค่การลักพาตัวฝ่าบาทเพียงอย่างเดียว“หมายความว่า...การลักพาตัวครั้งนี้เป็นเพียงแค่การเริ่มต้น?” พระเอกถามเสียงต่ำ พร้อมจับตามองฝ่าบาทด้วยท่าทีที่จริงจังฝ่าบาทพยักหน้า “ใช่ การลักพาตัวของข้าเป็นแค่การทดสอบความพร้อมของฝ่ายขุนนางบางกลุ่ม พวกเขากำลังจับตาดูข้าและคอยหาจังหวะที่ข้าอ่อนแอเพื่อลงมือทำบางอย่างที่ยิ่งใหญ่”ซูหนิงเหยียนที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ฟังแล้วรู้สึกกังวลใจ เธอรู้ดีว่าการต่อสู้ทางการเมืองในรา

ลู่เหรินเจ๋อและซูหนิงเหยียนเดินมาถึงศาลาใต้ดินที่ตั้งอยู่ในส่วนลึกของตำหนัก ศาลานี้เป็นที่เก็บข้อมูลลับที่ได้รับการดูแลอย่างดีที่สุด โดยมีเพียงไม่กี่คนในราชวงศ์ที่รู้ว่ามันมีอยู่ ซูหนิงเหยียนหยิบคัมภีร์เก่าขึ้นมาเล่มหนึ่งที่พระเอกเพิ่งจัดการเปิดเผยข้อมูลเกี่ยวกับการเคลื่อนไหวของเงามืดในราชวงศ์“หากเราไม่หาข้อมูลจากที่นี่ เราจะไม่สามารถรู้ทันศัตรูได้” บู่เหรินเจ๋อพูดขึ้นขณะที่นางเอกกำลังอ่านข้อความในคัมภีร์“เรื่องนี้มันซับซ้อนเกินไป... ข้าไม่มั่นใจว่าพวกเขาจะหยุดแค่การโจมตีครั้งนี้” นางเอกกล่าวด้วยความกังวลในใจลู่เหรินเจ๋อหันมามองซูหนิงเหยียนแล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น “ข้ารู้ แต่ข้าคิดว่าเราควรตั้งรับและโจมตีพวกเขาก่อน พวกเขากำลังรวบรวมอำนาจในทุกๆ ด้าน หากเราช้าเกินไป เราจะถูกซ้อนเร้นและถูกทำลาย”ลู่เหรินเจ๋อมองไปยังแผนที่ที่วางอยู่บนโต๊ะ โดยมีสัญลักษณ์ของหน่วยต่างๆ ในราชวงศ์ที่พยายามวางแผนการคุมเมืองและเสริมอำนาจให้มากขึ้น“เราต้องกระชับทุกสิ่งในมือไว้ เราต้องรู้ความเคลื่อนไหวทั้งหมดของพวกเขา” ลู่เหรินเจ๋อกล่าวต่อขณะที่พระเอกพูดอยู่นั้น พวกเขาก็ได้ยินเสียงบางอย่างที่มาจากทางด้า

เสียงกรีดร้องจากด้านนอกทำให้นางเอกสะดุ้ง เธอไม่รอช้า รีบหยิบมีดครัวในมือเตรียมตัวรับสถานการณ์ที่กำลังจะเกิดขึ้น ทันทีที่เธอก้าวออกจากครัวไป ก็เห็นเงาร่างของคนหลายคนวิ่งข้ามประตูเข้ามาในตำหนักของตน“มีคนบุกเข้ามา!” นางตะโกนออกไปอย่างรวดเร็วลู่เหรินเจ๋อที่ยืนอยู่ข้างนางก้าวไปข้างหน้า ก่อนจะสั่งการให้บ่าวรับใช้จัดการกับการป้องกันรอบตำหนักอย่างเร่งด่วน "อย่าปล่อยให้ใครเข้ามาใกล้!"ทันทีที่คำสั่งถูกออกมา คนในตำหนักก็เริ่มกระจายไปยังจุดต่างๆ ของวังหลวงเพื่อปิดทางและป้องกันไม่ให้ศัตรูเข้าถึงตัวซูหนิงเหยียนขณะที่เสียงดังอึกทึกจากการต่อสู้ดังขึ้น เสียงของลู่เหรินเจ๋อก็ดังตามมา "ห้ามทำร้ายใคร!" ลู่เหรินเจ๋อก้าวเข้ามาด้วยท่าทางมั่นคงและดวงตาแสดงออกถึงความตั้งใจที่จะปกป้องซูหนิงเหยียนอย่างสุดความสามารถศัตรูที่บุกเข้ามาคือกลุ่มผู้คนที่ได้รับการว่าจ้างจากพระสนมเหมยฮวาเพื่อทำลายความเชื่อถือของซูหนิงเหยียนและสร้างความสับสนให้กับคนในวังหลวง แต่เมื่อเห็นลู่เหรินเจ๋อเข้ามา ทุกคนก็ลังเลและหยุดชะงัก"พระองค์จะทำอะไร?" หนึ่งในคนร้ายถามด้วยเสียงที่สั่นลู่เหรอนเจ๋อยิ้มเย็น "ไม่ต้องถามคำถามที่รู้คำตอบ" เข

เมื่อสองพ่อลูกเดินทางเข้ามาถึงหมู่บ้าน เห็นทุกคนช่วยกันทำอาหาร อย่างมีความสุข รอยยิ้มเล็กน้อยเหล่านี้ชั่งทำให้สุขใจ ยาย" พ่อหนุ่มมาชิมอาหารรสมือข้าสิ "เหมียวเหริ่นเฟิง"ไหน ยายทำอะไร หน้ากินจัง.เป็นภาพที่หน้าเอ็นดูและแสนอบอุ่นคนเป็นพ่อเห็นแล้ว ก็นึกถึงภรรยาที่รักของตนขึ่นมาทันที....หากนางยังอยู่ครอบครัวเราคงมีกันพร้อมหน้าพร้อมตา เหมียวเหรินเฟิ่งจะได้มีแม่อีกคน นั้นจึงจะสมบูรณ์แบบเหมียวเหรินเฟิ่ง" ท่านพ่อ ได้ยินข้าหรือไม่" "มีอะไร "เหมียวเหรินเฟิง" ข้ามาตาม่าน วันนี้มีสุราชั้นยอดมาด้วย มาเถอะ ท่านพ่อ""ได้ ไปกัน"เขตนอกเมืองทหารเฝ้ายามทำงานไม่ได้หลับได้นอนผลัดกันเปลี่ยนบ้าง ยื่นหลับบ้างเป็นเรื่องปกติ....แต่กลิ่นนั้นไม่สามารถดับได้หากได้สัมผัส ...."1" ผู้ใด ย่างอะไร "" 2"ข้าก็ไม่รู้""1"ได้กลิ่นแล้วข้าหิว""2"แต่แถวนี้ไม่มีหมู่บ้าน ผู้ใดจะมาย่างเนื้อ จมูกเจ้าพิการรึ"" 1"เจ้าจะบ้า เจ้าเองก็ได้กลิ่น"2" ข้าว่าลองเดินตามกลิ่นไป เจ้าคิดเช่นไร"

บุรุษ" แม่หญิง เจ้าทำแผลเก่งยิ่งนัก แถมยังจิตใจดี"" ท่านก็ชมเกินไป ข้าก็แค่หญิงธรรมดา เหมือนสตรีทั่วไป"การกระทำเช่นนี้ทำให้เหมียวเหรินเฟิ่งยืนแอบดูอยู่ไกลๆ ว่านางผู้นี้คือคนที่ตนช่วยไว้คืนนั้นเอง... จึงแต่งตัวโทรมๆ ใช้มีดกรีดแผลที่มือเพื่อเดินมาต่อคิวให้นางรักษา..ร้ายไม่เบาเลยนะ เหมียวเหรินเฟิ่ง! " แผลท่านลึกพอสมควร ท่านนั่งลงก่อน รอยแผลลึกนี้ต้องรักษาอย่างละเอียด"เหมียวเหรินเฟิงนั่งลงอย่างเชื่อฟัง "โอ๊ย"หลิวเชียหนิง" เจ็บมากรึ งันข้าจะทำเบาๆ" นิดหน่อย ทำต่อไปเถอะท่านหญิง ข้าทนได้"มือนุ่มๆของนางนั้นชั่งหน้าสัมผัส แค่ถูกเนื้อต้องตัวส่วนหนึ่งของสตรีก็เสียอาการจะแย่ ยิ่งเป็นครั้งแรกของเหมียวเหรินเฟิ่ง ทำให้อาการยิ่งฮึกเฮิบในวัยหนุ่ม!เหมียวเหรินเฟิ่ง" ท่านหญิง อาศัยอยู่ที่หมู่บ้านใดรึหลิวเชียหนิง" ข้าอาศัยอยู่หมู่บ้าน จั๋วมู่ลาง " เหมียวเหริ่นเฟิ่ง" ข้าได้ยินมาว่าที่นั้นการปลูกพืชผักชักได้ผล ดีนัก "หลิวเชียหนิง" ก็พอได้ขายทำให้ชาวบ้านไม่อดยาก "เหมียวเหริ่นเฟิ่ง" แล้วท่านปลูกพืชผลชนิดใดกันหลิวเชียหนิง" ข้าปลูกผักสวนครัวทั่วไป นอกนั้นข้าก็ต้องดูแล เรื่องภายในหมู่บ้านแทนท่านพ่อ"

ท้องพระโรง หลังจากมีข่าวลือเรื่องชาวบ้านเด็กเล็กหนุ่มสาวหายไปอย่างไรร่องรอย เหยียนจีเรียกขุนนางทุกคนมาเข้าเฝ้า เพื่อช่วยกันหาสาเหตุที่เกิดขึ่น ให้กระจ่าง เสียงชุบชิบเบาๆถกเถียงกันเรื่องชาวบ้านหายตัวไป....เหยียนจี" ข้าอยากถามความเห็นของพวกเจ้า พวกเจ้ามีความคิดเห็นเช่นไรขุนนาง" เมื่อหลายวันก่อน ก่อนที่จะเกิดเรื่อง ทหารได้ฆ่าครอบครัว 1 เหตุเพราะลูกสาว มิยอมถวายตัวเข้าวังให้ฝ่าบาท จึงยอมฆ่าตัวตาย และครอบครัวนางเลยถูกฆ่าล้างยกครัว ขอรับ"ขุนนางก้มศรีษะ กลัวฝ่าบาทจะเขวี้ยงของใส่ ได้แต่ก้มหน้า แม้แต่เสียงลมหายใจยังเเผ่วเบาอย่างอึดอัดเหยียนจีได้ทราบสาเหตุจึงสั่งให้ขุนนางเลิกประชุม ไล่ขุนนางกลับออกจากท้องพระโรง...ทนไม่ไหวแล้วที่จะแสดงอารมณ์โกรธเกี้ยว " หึ บังอาจนัก หม่าสิงคง คิดว่าทำเช่นนี้มันดูฉลาดมากรึ ไม่ได้เรื่อง"หลังจากนั้นเหยียนจีได้เดินทางไปยังตำหนักหม่าสิงคง ด้วยความโทสะจึงใช้ไม้โบยที่หลังหม่าสิงคง 10 ครั้ง " ตั้งแต่มีเจ้าเข้ามา ก็เป็นตัวชวยแห่งราชวังฮั่น ทำอ่ะไรก็ไม่สำเร็จสักอย่างเหยียนจีตำหนิพร้อมใช้ไม้โบยด้วยอารมณ์โทสะแบบไม่มีเหตุผล...หม่าสิงคงทนไม่ไหวเลยคว้าไม้ตีขุนนางจนตาย

หมู่บ้านจั๋วมู่ลางหลิวเชียหนิง ( นางเอก) ความฝันอยากมีพื้นที่หลานไร้ปลูกสวนผลไม้ทุกคนได้ยินดังนั้นต่างพากัน...เริ่งเข็นถามหลิงเชียหนิง ว่าเพราะเหตุใด" เหตุใดเจ้าถึงกล่าวเช่นนี้ ช่วยอธิบายให้กระจ่างเสียที"หลิวเชียหยิง" เกิดเหตุร้ายเมื่อคืนกับท่านพ่อของข้า หลังจากที่กลับออกมาจากป่ากลางดึก ในทุกๆ วันข้าจะเคาะประตูเรียกท่านพ่อ แต่ครั้งนี้ท่านพ่อไม่เปิดให้ข้า ข้าต้องยืนรออยู่สักพัก ท่านถึงมาเปิด แต่สิ่งที่ข้าเห็นคือ รอยเลือดบนใบหน้า กับลิ้นที่ถูกตัดทิ้ง ทำให้อาการท่านพ่อข้า ต้องอยู่ระหว่างการดูแลอย่างใกล้ชิด...."ทุกคนได้ฟังเหตุผลก็ไม่รอช้ารีบเดินทางไปยังบ้านหลิวเชียหนิงทันที ...เมื่อทุกคนมาถึง พ่อของหลิวเชียหนิงก็เดินออกมา ด้วยอาการอิดโรย" ท่าน ตออนี้อาการคงสาหัส ท่านช่วยเขียนลงในกระดาษ ได้หรือไม่ ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่"พ่อหลิวเชียหนิง จดสิ่งที่เกิดขึ้นในกระดาษให้ทุกคนได้อ่าน ในนั้นเขียนเล่าว่า " คืนนั้นข้านอนหลับอยู่บนเตียงข้าได้ยินเสียงไขประตูจึงตื่นขึ่นมาดู นึกว่าลูกสาวกลับจากล่าสัตว์ จู่มีเงาดำๆ ใช้ไม้ทุบหลังจนหมดสติ ข้าฟื้นขึ่นก็เจ็บปวดที่ลิ้นอย่างมาก พร้อมตอนนั้นข้าเสียเลือด

ตอนที่1ตำหนักร่วมรักเสียงคอเคลียดัง ชอกๆ อึบ! อ๊า! "ฝ่าบาทเบาๆ สิเจ้าค่ะ..?พร้อมกับเสียงบนเตียงที่ดังกระหน่ำ..เหงื่อชุ่มไปทั่วตัว"ใกล้แล้ว..อ๊า!!!!! " "ฝ่าบาทมีความสุขไหมเพ่ค่ะ"... อ๊าๆๆๆๆๆ ..... "เจ้าอมให้ข้ามันดีมาก" " ฝ่าบาทอย่าจับศรีษะดันเข้ามาแรงสิเพ่ค่ะ""ก็มันเสี่ยว อ๊าๆ ใกล้แล้ว"ภาพอันแสนงดงามดังศิลปะติดตราตึงในดวงตาหลบซ้อนในที่ลับแอบเฝ้ามองอยู่เงียบๆ น้ำเหงื่อไหลย้อยผ่านริมฝีปาก..... "หม่าสิงคง เจ้าอยากร่วมด้วยหรือไม่""ท่านพ่อรู้ได้เช่นไรว่าข้าแอบดู""แต่ไหนแต่ไร เจ้ามันก็แค่เด็กไม่ได้เรื่อง แอบดูยังไงให้ข้าจับได้"ฟังแล้วรู้สึกเหมือนถูกมีดปักกลางอก ของหม่าคงสิงยิ่งนัก...ลูกที่พ่อไม่รักไม่เคยได้รับความชมเชยสักครั้ง..แล้วลูกคนไหนเล่าจะไม่อยากให้ท่านพ่อภูมิใจ..."ท่านพ่อ..ข้ามีเรื่องจะทูลให้ท่านทราบ"" เรื่องอะไรของเจ้า"" ลูกทำงานพลาด ข้อรับ"เหยียนจี...เคยชินกับคำพวกนี้..เขาสั่งทหารให้นำตัวลูกชายขังคุกใต้ดินเหมือนทุกคร่าที่ทำผิดพลาด..โดยไม่รู้สึกว่ามันคือการทารุณแม่แต่น้อย..กลับคิดว่าการทำเช่นนี้ เขาเห็นแล้วมันรู้สึกตื่นเต้น...(คุกใต้ดิน)หม่าสิงคงถูกทหารนำตัวเข้าห้องข

ตำหนักหลี่ซิ่น หมอหลวง" องค์หญิงสิ้นใจแล้วขอรับ "หลิวซินเนียน" ไม่จริง...ฮือๆ ลูกแม่เจ้าตื่นขึ่นมาเถิดหนา "ตนนั้นทำใจไม่ได้และกล่าวหาหมอหลวงว่าไม่มีความสามรถ...ร้องไห้คร่ำครวญกอดลูกสาวไม่ยอมปล่อย...หันมากล่าวโทษทุกคนที่ยืนดูอยู่หลิวซินเนียน" เป็นเพราะพวกเจ้า พวกเจ้าทำลายชีวิตของของข้า " ฉางอัน" เจ้าทำตัวเองทั้งนั้น จะโทษผู้อื่นเหตุใดไม่โทษตัวเอง " หลิวซินเนียน" ผู้ใดถามเจ้า ข้าชังน้ำหน้าเจ้านัก "ฉางอัน" พอเถิดเจ้าหมดหนทางแล้ว เตรียมตัวเข้าไปชดใช้กรรมในคุกเถิด" ได้ยินคำว่าคุก นางจึงยิบมีดออกมาข่มขู่ทุกคนก่อนจะตายนางได้เอ่ยทิ้งท้าย หลิวซินเนียน" จ้าไม่มีวันยอมเข้าคุก ข้ายอมตายเสียดีกว่า " หลังจากนั้นตนได้ใช้มีดแทงตัวเองจนสิ้นใจตามลูกสาวทิ้งตัวนอนลงข้างกายลูกของตน และหลังจากนั้นศพสองแม่ลูกนั้นได้ถูกเผาไม่มีการทำพิธีใดๆไปทั้งสิ้น เมื่อข่าวนี้แพร่งพรายออกไปทั่วเฉิ่งฮั่น ต่างคนต่างเชื่อในปาฏิหาริย์และรับรู้ว่าต่อจากนี้เมืองเฉิ่งฮั่นจะกลับมามีความสุขดังเฉกเช่นเมื่อก่อนในเมื่อทุกอย่างถูกคลี่คลายเฝิงเส้าเฟิงตอบตกลงทำการค้ากับแคว้นเฉิงฮั่นโดยไม่มีข้อแม้ใดๆ ส่วนซุนอี้ได้พบกับแม่ที่แท้

เจ็ดวันถัดมา เวลา 8.00ณ . ท้องพระโรงในที่สุดวันนี้ก็มาถึงได้เวลาเปิดโปงความจริงทุกอย่าง หลักฐานพร้อมพยานพร้อม ทุกคนในท้องพระโรงต่างรอพระมเหสีหลิวซินเนียนและองค์หญิงซุนอี้ บรรยากาศในท้องพระโรงเริ่มรี่เสียงลงอวยหน้าหันไปยังหน้าประตูบานใหญ่ที่กำลังเปิดออก พระมเหสีหลิวซินเนียนมาแล้ว แต่มาด้วยใบหน้าที่ใส่หน้ากากปิดบังรอยบาดแผลไว้ เหลือให้เห็นแค่ดวงตาทั้งสองข้าง ถานเจี้ยนซื่อ " ในเมื่อมากันครบแล้ว....เฝิงเส้าเฟิงเริ่มได้เลย " เฝิงเส้าเฟิง " เข้าเรื่องเลยก็แล้วกัน หัวหน้ากรมตุลาการ หูจวินได้ทำความผิด ข้อหาโยนความผิดให้ผู้บริสุทธิ์ปิดบังเรื่องการหายตัวของชาวบ้านตั้งยี่สิบกว่าปี นักโทษที่จับมานั้นล้วนเป็นคนดีทั้งหมดและเรื่องนี้มีผู้อยู่เบื้องหลังคอยหนุนหลังหูจวินมาตลอด "หลิวซินเนียนเริ่มออกอาการทำตัวไม่ถูกตนนั้นกลัวจะถูกเปิดโปง เลยขอตัวกลับตำหนักอ้างว่าตนนั้นไม่สบายหลิวซินเนียน" ฝ่าบาทข้าปวดหัวมาก ข้าขอกลับไปพักผ่อนที่ตำหนัก " เฝิงเส้าเฟิง" ท่านยังไปไหนไม่ได้ " หลิวซินเนียน " บังอาจกล้ามาก้าวร้าวใส่ข้า " เฝิงเส้าเฟิง " ฝ่าบาทขอรับผู้อยู่เบื้องหลังเรื่องนี้ก็คือ พระมเหสีหลิวซินเนียนข

ทรมารจากบาดแผลจนร้องไห้ออกมาผ่านบาดแผลที่แก้มทั้งแสบทั้งแค้นใจจนนางสลบลงไปในที่สุด สภาพนางตอนนี้ไม่ต่างจากหมาเร่ร่อนเลยสักนิด กลายเป็นผู้ที่มีหน้าตาอัปลักษณ์จนนางกำนัลไม่กล้าเข้าไปพยุง ในขณะหลี่ซิ่นได้ผ่านมาทางหน้าตำหนักโบตั๋นเห็นนางกำนัลยืนวงล้อมดูท่าวุ่นวายกันมาก ส่วนชงหยุน/หนิงเหอ ได้รีบกลับเข้าตำหนักไปเก็บข้าวของเตรียมหนีกลับแคว้นสิบและพาลี่ถังไปด้วยหนิงเหอ " เหตุใดถึงต้องหนี "ชงหยุน " องค์ชายเคยบอกข้าไว้ล่วงหน้า ว่าถ้าหากเกิดเหตุการณ์เช่นนี้ให้ข้ารีบกลับแคว้นสิบอย่าอยู่ที่นี่ "หนิงเหอ"แล้วองค์ชายละ จะเป็นเช่นไร องค์หญิงก็เช่นกัน "ชงหยุน " เรื่องนี้เจ้าอย่าได้ขวัญเสียไป องค์ชายข้าเก่งฉลาดกว่าที่เจ้าคิดเสียอีก รีบเก็บของแล้วไปตำหนักท่านลี่ถัง " หน้าตำหนักโบตั๋นเพลานี้เหล่าขุนนางต่างเรียกให้ทหารนำตัวนางไปรักษา ส่วนนางกำนัลโดนหลี่ซิ่นลงโทษ อย่างหนัก ที่ลานกลางเรือนหลี่ซิ่น แซ่ประจำตัวนางไม่ได้ใช้มานานเพลานี้สมควรนำมันออกมาใช้เสียที แค่เห็นแซ่ในมือนาง นางกำนัลคนเก่าๆที่อยู่มานานยังกลัวไม่ต่างจากนางกำนัลคนใหม่ หลี่ซิ่นจับมวยผมจนจำศีรษะลากนางกำนัลถูพื้นจนขาถลอก มือชั่วช้าได้จับผม

เช้าวันใหม่ 6.00 สองสามีภรรยาตื่นเช้าเตรียมตัวออกตามหานักสืบที่อยู่ในรายชื่อทั้งหมด ที่แรกที่ต้องไปคือหมู่บ้านเล็กๆในแถบนอกเมือง ที่นั้นมีนักสืบซ่อนตัวอยู่เพื่อหลบซ่อนผู้หวังจะทำร้าย เมื่อทั้งสองได้เดินทางมายังหมู่บ้าน ก้าวแรกที่เข้ามาก็เป็นที่หมายตาของชาวบ้านเสียแล้ว ชาวบ้าน " พวกเจ้าทั้งสองมาทำอะไร "เฝิงเส้าเฟิง " ข้ามาตามหาชายที่ชื่อว่า ห่าวซวน " ชายแก่เดินวนรอบ ๆ กายทั้งสอง ใช้ไม้เท้าเคาะตามตัวเพื่อหาสิ่งของ ว่าแอบนำอะไรเข้ามา มองตั้งแต่หัวจรดเท้าไม่เว้นแม้กระทั่งม้าที่ตนขี่มา วนมองดูหนึ่งรอบไม่พอยังมีรอบที่สอง " ใส่ชุดคลุมหนาเช่นนี้ตอนถอด คงให้ภรรยาซ่วยละสิ ละดูรองเท้าเจ้าสิหนาอย่างกับกากมะพร้าว รอยแผลตามตัวมีแต่แผลเก่าเต็มไปหมด หน้าตาก็ดี รูปร่างใช้ได้ ดูมีฐานะแต่เหตุใดต้องใส่เสื้อผ้าโสโครกเช่นนี้ ผมเผ้ารกรุงรังไปหมด ไปตัดออกบ้าง ไม่เหนื่อยรึปลอมตัวมาเช่นนี้ " เฝิงเส้าเฟิง " ท่านรู้ได้เช่นไร " " ดูภรรยาเจ้าสิผิวพรรณนวลผ่องดังน้ำนมข้าว รูปร่างหน้าตาไม่เป็นสองรองใคร สงบเสงี่ยมเหมือนคนโดนเชือกมัดปากไว้ไม่ยอมพูดจา เนื้อตัวมีกลิ่นเครื่องหอมพุ่งเข้ามาเตะจมูกข้า สาวชาวบ้านธรรมดา

ในระหว่างเดินทางกลับ นางชำเลืองมองไปเห็นชายร่างกายสูงใหญ่หน้าตาหน้ากลัวกำลังอารมณ์เสียเหมือนผิดหวังอะไรมาสักอย่าง แววตารังสีอำมหิตร้อนแรงแผ่ออกกระจายมาทั่วร่างกาย นางสูดหายใจเข้าลึกๆ เบิกตากว้างมองชายผู้นั้นอย่างตื่นตะลึ่ง แต่เมื่อวิ่งรถม้าผ่านชายผู้นั้นไปนางจึงนึกได้ว่าจะหาใครมาทำงานให้นาง จึงสั่งทหารให้เลี้ยวรถม้ากลับทันที "." เงินก็ไม่มีไปเล่นการพนันยังถูกโกง หึ สงสัยข้าต้องขายวัวทิ้งจะได้กลับไปแก้แค้นให้ได้เงินกลับมาเป็นหลายเท่า "{ ตนเดินบ่นไม่พอใจหงุดหงิดใจมองไปทางไหนก็ไม่สบอารมณ์ จนได้ยินเสียงรถม้าวิ่งมาจอดดักหน้าตน สิ่งแรกที่สังเกตเห็นได้คือทหารผู้นี้มาจากในวังและตนยังได้กลิ่นเครื่องหอมของสตรีพุ่งออกมา ตนชะเง้อมองผ้าม่านสีเทาที่กำลังเลื่อนออกอย่างช้าๆ } หลิวซินเนียน " เจ้าอยากมีงานทำหรือไม่ " " ท่านเป็นใคร " หิวซินเนียน" ข้าคือพระมเหสีหลิวซินเนียน " [เมื่อตนรู้ความจริงถึงกับยืนอ้าปากค้างตัวแข็งเหมือนหุ่น }หลิวซินเนียน " ไม่ต้องกลัว สนใจทำงานให้ข้าหรือไม่ ข้าตอบแทนของเจ้าจะทำให้เจ้าสบายไปทั้งชาติ " " งานอะไร ขอรับถึงได้เงินมากมายถึงเพียงนี้ " หลิวซินเนียน " ลักพาตัว

ระเบิดหลายลูกกำลังเตรียมการเล็งเป้าหมายมาที่หมู่บ้าน ชายทั้งห้าจะไปหยุดพวกมันทันหรือไม่ เมื่อเห็นว่าทางเฉิ่งฮั่นไม่มีการตอบโต้ยิ่งทำให้ได้ใจหลงระเริงคิดว่าฝั่งตนนั้นเหนือกว่าทุกอย่าง ในที่หลบบนเนินเขาไม่แปลกใจที่หาพวกมันไม่เจอหนำซ้ำฝั่งเฉิ่งฮั่นเสียเปรีบยอยู่ไม่น้อย บัดนี้เจ้าหมาป่าได้เดินดมกลิ่นไปเรื่อยๆ จนมันเริ่มเหาเบาๆเพื่อบอกชายทั้งห้าเดินทางขึ่นไปยังหุบเขาโดยใช้ทางเดินที่ทุกคนต่างก็รู้ว่ามันเป็นทางตัน" เจ้าหมาป่า ทางนั้นมันเป็นทางตัน " เจ้าหมาป่าไม่สนใจวิ่งนำหน้าชายทั้งห้าเข้าไปอย่างรวดเร็ว " ตามเจ้าหมาป่าไป " เมื่อเดินทางมาถึงยังที่หมายกลับเป็นทางตันจริงๆ " เจ้าหมาป่าข้าบอกเจ้าแล้วว่ามันเป็นทางตัน " { ตนย้ำด้วยเสียงที่มั่นใจและไม่หลบสายตา} เจ้าหมาป่าไม่เชื่อเพราะกลิ่นจมูกของมันไม่มีทางคาดการผิดพลาด มันจึงดมกลิ่นรอบๆจนเจอกับโพรงหญ้าที่มีหลุมใต้ดินเป็นทางลัดเดินลงไป โฮ่งๆ...... มันคาบชายกระโปรงเพื่อให้ทุกคนเข้ามาดูในที่มันเจอ " ใจเย็น ข้าจะไปดู " เมื่อชายทั้งห้าเปิดโพรงหญ้าที่หนาทึบและมีหนามคมเต็มไปหมด " ห๊ะ ทางลัดใต้ดิน พวกมันขุดเตรียมการไว้ลวงหน้าก่อนจะเปิดสงคราม " {

หนิงหลง “ คำนับองค์ชาย “อี้เฉิน “ เจ้ายังกล้าเสนอหน้ามาที่นี่อีกรึ “หนิงหลง “ องค์ชายขอข้าเข้าไปดูอาการฮองเฮาได้หรือไม่ “ อี้เฉินกระดกน้ำลายลงคอแล้วชายตามองหนิงหลงด้วยสายตาที่เย็นชาจู่ ๆ อี้เฉินก็ดึงกระชากแขนนางเข้าไปในตำหนัก จากนั้นอี้เฉินก็เหวี่ยงหนิงหลงล้มหัวฟาดขอบเตียงหนิงหลง “ โอ๊ย? เลือด “ อันอันสะดุ้งตกใจรีบวิ่งเข้ามาพยุงหนิงหลงลุกขึ้นยืนทันทีอี้เฉิน “ แค่นี่มันยังน้อยไป “ หนิงหลงยังทรงตัวได้ไม่ทันไร อี้เฉินก็ผลักนางล้มฟาดขอบเตียงอีกครั้ง จนอันอันต้องคุกเข่าขอร้องให้อี้เฉินหยุดทำร้ายพระชายา เจ็บตัวครั้งนี่ทำให้หนิงหลงเริ่มชังน้ำหน้าอี้เฉิน แม้แต่เห็นแค่เงานางก็ยังไม่อยากจะหันมามองหนิงหลง “ องค์ชาย ช่วยตามหมอหลวงมาให้ข้าที “อี้เฉิน “ หึ หมอที่ไหนก็รักษาไม่ได้ อย่าโอ้อวดไปหน่อยเลย “หนิงหลง “ แล้วถ้าหากข้ารักษาได้ ท่านจะหย่ากับข้าหรือไม่ “ อี้เฉินฉุนคำพูดของหนิงหลงอย่างมาก ตนจึงยื่นมือมาบีบค้างน้อย ๆ ที่กำลังรอคำตอบอีกฝ่ายอย่างจริงจังอี้เฉิน “ ได้ หากเจ้ามีปัญญา แต่ถ้าหากเจ้าทำไม่

จวนเฟยจู เฟยจู “เพลานี่บ่าวของข้าคงจัดการนาง เสร็จแล้ว ดูสิว่านางยังจะกล้าแข็งข้อกับข้าอีกหรือไม่ “ ก๊อก ๆ .... เสียงเคาะประตูจากบ่าวทั้งสอง เฟยจู “ พวกเจ้ากลับมาแล้วรึ ไหนเล่าให้ข้าฟังที่ว่าสีหน้าของนางนั้นเป็นเช่นไร “ เฟยจูยืนหันหลังให้บ่าวทั้งสองโดยไม่รู้ว่าทั้งสองนั้นสภาพยับเยินไปหมดแล้ว เฟยจูเห็นว่าพวกนางนั่งเงียบไม่ยอมตอบเสียที ในขณะนั้นนางจึงหันมาพร้อมถอนหายใจเฮือกใหญ่ แต่แล้วนางต้องเบิกตาโพรงมองดูบ่าวทั้งสองที่เต็มไปด้วยเลือด เฟยจู “ เหตุใดพวกเจ้าถึงบาดเจ็บสาหัสเช่นนี่ “ เฟยจูใจหายทันทีเมื่อเห็นบ่าวรับใช้เจ็บหนักเช่นนี่ บ่าวรับใช้ “ เป็นฝีมือของพระชายาเพคะ “ เฟยจู “นางรึ นางจะกล้าทำกับพวกเจ้าถึงเพียงนี่เชียวรึ “ เฟยจูไม่อยากจะเชื่อว่าหนิงหลงจะกล้าลงไม้ลงมือกับบ่าวไพร่อย่างโหดเหี้ยม เพราะเมื่อก่อนหนิงหลงเป็นคนไม่สู้คน เฟยจู “ พวกเจ้ากลับไปรักษาตัวก่อน ส่วนข้าจะออกไปจวนพี่สาว “ เฟยจูได้นำทหารสองนายไปจวนหนิงหลงเพื่อจะจัดการนาง เฟยจู “ พวกเจ้าเข้าไปลากตัวพี่สาวที่แสนดีของข้าออกมา “ ตอนนี่นางเดินทางมาถึงหน้าจวนแล้ว เฟยจูรีบสั่งทหารอย่างร้อนใจ ทหาร “ พระชายาขอเชิญท่านออกจา

อี้เฉิน “ เจ้าไม่ใช่คนผิด อย่าได้โทษตัวเองเลย “ คุณหนูเฟยจู บุตรสาวคนเดียวของขุนนางชั้นสูง นางไม่ใช่สตรีที่อ่อนหวานอย่างที่ทุกคนข้าใจ แต่นางคือนางมารร้าย ที่พร้อมจะทำลายหนิงหลงให้จมดิน เฟยจู “ แล้วพี่สาวข้าไม่ออกมาหาท่านพี่รึ “ อี้เฉิน “ เจ้าลองเข้าไปหาก็ได้ มีข้าอยุ่ทั้งคนนางคงไม่กล้าทำอะไรเจ้า “ ทันใดนั้นอี้เฉินก็พาเฟยจูเดินเข้าไปในจวน ส่วนหนิงหลงนั้นกำลังนั่งพับผ้าอยู่เงียบ ๆ แม้ว่านางก็รู้ว่าทั้งสองคนเข้ามาแล้ว แต่นางก็ยังไม่สนใจ เฟยจู “พี่สาว ข้าทำอาหารอร่อย ๆ มาให้ท่าน พี่สาวยังโกรธข้อยู่รึ “ เฟยจูแสดงสีหน้าเศร้าใจต่อหน้าอี้เฉินทันทีเมื่อหนิงหลงไม่คุยด้วย อี้เฉิน “ เหตุใดถึงไม่ยอมพูด หากเจ้าไม่ได้พ่อกับแม่นางรับเจ้าเป็นพี่สาวบุญธรรมเจ้าคิดรึว่าเจ้านั้นอยู่ที่นี่ได้ “ หนิงหลงได้ฟังเช่นนั้นก็หยุดพับผ้าทันที หนิงหลง “ ที่น้องสาวพูดก็มีส่วนที่ถูก แต่เจ้าอย่าลืมนะว่าข้ามาอยู่ที่นี่แล้วกลายเป็นนักโทษทั้ง ๆ ที่ข้าไม่ได้ทำอะไรผิด เหตุใดพ่อแม่ของนางต้องมีบุญคุณกับข้า “ คำพูดของหนิงหลง อี้เฉินฟังแล้วรู้สึกไม่เข้าหูสักเท่าไร อี้เฉินเลยยื่นมือเข้ามาบีบคอหนิงหลง แล้วพูดจาดูถูกสารพัด

หนิงหลง “ ขอบใจท่านผู้คุมที่หวังดีกล่าวตักเตือนข้า งั้นข้าลา “ ผู้คุมได้ยินเช่นนั้นก็โมโหจนหน้าสั่นและได้ระบายอารมณ์ใส่นักโทษด้วยการเฆี่ยนตี หนิงหลง “แล้วข้าจะเดินทางกลับยังไงกว่าที่ถึงเมืองหลวงคงเป็นลมก่อน “ ในขณะที่หนิงหลงกำลังจะหมดแรงในการเดินทาง จู่ ๆ ก็มีเสียงม้าขององค์รักมือขวาขององค์ชายได้มุ่งหน้ามาหาหนิงหลงอย่างรวดเร็ว องค์รักษ์ “ วันนี้คือวันพ้นโทษของท่าน องค์ชายให้ข้ามารับท่านกลับเข้าวัง “ หนิงหลง “ต้องใช่แน่ ๆ ชายผู้นี่คือสามีเจ้าของร่างเดิม เอาเถิดอย่างไรเสียให้กลับถึงวังได้เสียก่อน ส่วนเรื่องที่ต้องรับมือต่อจากนี่ค่อยคิดหาวิธีทีหลัง (คิดในใจ ) “ หนิงหลงได้ยืนนิ่งเงียบอยู่สักพักเพื่อทบทวนให้รอบคอบก่อนที่จะขึ้นรถม้ากลับวังหลวง การกลับมาของหนิงหลงครั้งนี้ทำให้องค์รักษ์รู้สึกได้ถึงความเด็ดเดี่ยวและเยือกเย็น บางครั้งแววตาของนางก็เต็มไปด้วยความมุ่งมั่น จนองค์รักษ์เดาใจไม่ถูกเพราะนางไม่เหมือนเมื่อก่อน องค์รักษ์เลยคิดว่านางนั้นเหมือนไม่ใช่คนคนเดียวกันที่ตนนั้นเคยรู้จัก ในขณะนั้นหนิงหลงก็ตัดสินใจขึ้นไปในรถม้าทันที หนิงหลง “ ออกเดินทางได้ “ น้ำเสียงนิ่งและแข็งแกร่งกำลังสั่งอ

นักออกแบบสาววัย20ปี เธอมีชื่อว่า ต้าหนิง วันนี่เป็นวันขึ้นรับรางวัลนักออกแบบเครื่องเพชรอันดับหนึ่งของจีน ด้วยความสามารถที่เหลือล้นทำผู้คนในเมืองจีนไม่มีใครไม่รู้จักเธอเลย ทั้งนักแสดงผู้มีอำนาจทางการเมือง ต่าง ๆ ต่างพากันมาร่วมแสดงความยินดีในความสำเร็จของเธอ และตอนนี่ก็ได้เวลาแล้วที่เธอจะออกมายังหน้าเวทีพร้อมถ่ายทอดสดให้ทุกคนได้ชมไปพร้อม ๆ กัน พิธีกร “ และตอนนี่ก็ได้เวลาพบกับ นักออกแบบที่ทุกคนเฝ้ารอ..ขอเชิญคุณต้าหนิงออกมายังเวที” เสียงตบมือลุกขึ้นฮือดังสนั่นอย่างล้นหลาม ออร่าแห่งนักออกแบบเบอร์หนึ่งได้สะกดสายตาทุกคนไว้จนไม่กระพริบตา การสวมใส่ชุดเดรสสีแดงสดกับรองเท้าส้นสูงที่มีเพชรราคาหลายล้านข้างขอบส้นสูงและกวาดสายตามองไปยังหน้ากล้องที่กำลังถ่ายทอดสดอยู่ในขณะนี่ แต่ทว่าเธอนั้นกำลังจะเดินไปจับไมค์เพื่อจะกล่าวทักทายเป็นครั้งแรก จู่ ๆ ก็ได้มีโคมไฟดวงใหญ่หลายดวงตกลงมาพร้อมกันทำให้เธอนั้นไม่ทันได้มีโอกาสหนีออกมา เธอจึงโดนโคมไฟตกใส่ศีรษะจนอาการสาหัส ทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์ต่างพากันตื่นตระหนกจนตากล้องต้องปิดการไลฟ์สดกะทันหัน ข่าวนี่ได้ดังไปทั่วประเทศจีนและประเทศอื่น ๆ ที่กำลังเฝ้าดูอยู่ แต่