กลิ่นหอมข้าวผัดไข่

มื้ออาหารแห่งความสุข

หลังจากเดินซื้อของในตลาดเสร็จ ซูหนิงเหยียนก็พาลูก ๆ กลับมาถึงเรือน เด็กทั้งสามคนวิ่งเข้าบ้านด้วยความตื่นเต้น ขณะที่ซูหนิงเหยียนถือถุงของกินมากมายตามเข้าไป

"วันนี้ท่านแม่จะทำอะไรให้พวกเรากินหรือเจ้าคะ?" เด็กหญิงฝาแฝดเดินตามมาอย่างตื่นเต้น

เด็กชายคนโตช่วยแม่ถือของไปวางที่ห้องครัว ก่อนจะหันมามองด้วยสายตาอยากรู้อยากเห็น

 "ข้าก็อยากรู้เช่นกัน ท่านแม่ซื้อของมาตั้งเยอะ!"

ซูหนิงเหยียนยิ้มบาง ๆ พลางลูบศีรษะลูก ๆ "วันนี้… ท่านแม่จะทำอาหารที่พวกเจ้าไม่เคยกินมาก่อนให้ลองชิมกัน"

"จริงหรือ!?"

เด็ก ๆ ตาโตเป็นประกายด้วยความดีใจ พวกเขาไม่เคยเห็นแม่ทำอาหารด้วยท่าทางตั้งใจเช่นนี้มาก่อน

ซูหนิงเหยียนเริ่มลงมือทำอาหาร นางใช้วัตถุดิบที่มีอยู่ในเรือน รวมกับของที่ซื้อมาจากตลาด แล้วค่อย ๆ ปรุงแต่งรสชาติให้คล้ายกับอาหารจากยุคอนาคตให้มากที่สุด

เมนูที่เธอเลือกทำคือ "ข้าวผัดไข่"

เธอจุดเตา ใส่น้ำมันหมูลงไปในกระทะ พอเริ่มร้อนก็ใส่ไข่ไก่ลงไปตีจนฟู ตามด้วยข้าวสวยหุงใหม่ที่เธอเตรียมไว้ นางใช้ตะหลิวไม้ค่อย ๆ คลุกข้าวกับไข่ให้เข้ากันดี

จากนั้นก็ใส่หมูสามชั้นหั่นเต๋า เพิ่มผักซอยเล็กน้อย ปรุงรสด้วยเกลือและซอสถั่วเหลืองที่เธอเจอในห้องครัว เสียงข้าวผัดกระทบกับกระทะร้อน ๆ ดัง ฉ่า ๆ ส่งกลิ่นหอมฟุ้งไปทั่วเรือน

เด็ก ๆ ที่ยืนดูอยู่ถึงกับกลืนน้ำลาย

"กลิ่นหอมจังเลย!"

"ท่านแม่เคยทำอาหารแบบนี้มาก่อนหรือ?"

ซูหนิงเหยียนหัวเราะเบา ๆ "ท่านแม่เคยทำมาหลายครั้งแล้ว แต่นี่เป็นครั้งแรกที่ทำให้พวกเจ้ากิน"

หลังจากข้าวผัดเสร็จ นางก็ตักใส่จานไม้ให้ลูก ๆ พร้อมกับยื่นตะเกียบให้

"ลองชิมดูสิ ว่าอร่อยหรือไม่?"

เด็ก ๆ รีบหยิบตะเกียบขึ้นมาคีบข้าวเข้าปากทันที

"อร่อยมาก!"

"ข้าไม่เคยกินข้าวแบบนี้มาก่อนเลย!"

เด็กหญิงฝาแฝดเคี้ยวข้าวตุ้ย ๆ ตาเป็นประกายด้วยความชอบใจ ส่วนเด็กชายคนโตแม้จะไม่พูดมาก แต่ก็กินข้าวคำแล้วคำเล่าไม่หยุด

ซูหนิงเหยียนมองลูก ๆ ด้วยความอบอุ่น

"ถ้าพวกเจ้าชอบ วันหลังท่านแม่จะทำให้กินอีก"

เด็ก ๆ ยิ้มกว้าง ก่อนจะตั้งหน้าตั้งตากินต่อ

วันนี้เป็นวันแรก… ที่เด็ก ๆ ได้กินอาหารอร่อย ๆ จนอิ่มจนพุงกาง และเป็นวันแรก… ที่พวกเขารู้สึกถึงความรักจากแม่ของตนเองอย่างแท้จริง

กลิ่นหอมที่ลอยไปถึงเรือนข้าง ๆ

ซูหนิงเหยียนมองลูก ๆ ที่กำลังตักข้าวผัดไข่เข้าปากคำแล้วคำเล่าอย่างเอร็ดอร่อย นางอดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมาอย่างภาคภูมิใจ

แต่ในขณะที่พวกเขากำลังกินกันอย่างมีความสุข กลิ่นหอมของข้าวผัดไข่ ก็ลอยตามลมออกไปจากเรือน จนไปถึง…

เรือนของแม่หม้ายข้างบ้าน

"หืม… กลิ่นอะไรหอมนัก?"

หวังซื่อ แม่หม้ายวัยกลางคนที่อาศัยอยู่เรือนติดกัน หรี่ตาแล้วสูดกลิ่นหอมเข้าไปเต็มจมูก เธอวางตะเกียบลง เพราะทันทีที่ได้กลิ่นนั้น อาหารจืด ๆ บนโต๊ะของตัวเองก็ดูไม่น่ากินขึ้นมาทันที

"แม่! ข้าหิว!"

เสียงลูกชายวัยห้าขวบของนางดังขึ้นข้าง ๆ

หวังซื่อขมวดคิ้วก่อนจะหันไปมองลูกชาย นางมองดูข้าวต้มจืดชืดในถ้วย แล้วเปรียบเทียบกับกลิ่นหอมที่ลอยมาจากเรือนข้าง ๆ

มันต่างกันราวฟ้ากับเหว!

"เจ้ารอก่อน!" นางเอ่ยเสียงแข็ง ก่อนจะลุกขึ้น เดินไปที่ประตูรั้วเรือนของตนเอง แล้วแอบชะเง้อมองเข้าไปในเรือนของซูหนิงเหยียน

และนั่น… ทำให้นางต้องตาโตด้วยความตกตะลึง!

เด็กทั้งสามคนนั่งกินข้าวกันอย่างมีความสุข!

"เป็นไปได้อย่างไร!?"

หวังซื่ออดไม่ได้ที่จะพึมพำกับตัวเอง ก็เมื่อก่อน… หญิงซูหนิงเหยียนคนนั้นขี้เกียจและใจร้ายกับลูกของตนเองมิใช่หรือ? นางจำได้ว่าเด็ก ๆ มักจะอดอยาก และแทบไม่ได้กินอาหารดี ๆ เลย

แต่ตอนนี้… พวกเขากำลังกินข้าวผัดไข่หอมกรุ่น แถมหน้าตาของเด็ก ๆ ยังดูสดใสขึ้นกว่าเดิมมาก!

หวังซื่อยิ่งสงสัย นางลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ แล้วตัดสินใจเดินเข้าไปหา

เคาะ! เคาะ! เคาะ!

เสียงเคาะประตูดังขึ้น ทำให้ซูหนิงเหยียนเงยหน้าขึ้นมอง เด็ก ๆ ก็หันไปมองเช่นกัน

"ท่านแม่ มีคนมา" เด็กชายคนโตกระซิบเบา ๆ

ซูหนิงเหยียนวางตะเกียบลงก่อนจะลุกขึ้นไปเปิดประตู พอเห็นว่าเป็น หวังซื่อ นางก็เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย

"แม่นางหวัง มีอะไรหรือ?"

หวังซื่อพยายามยิ้มให้อ่อนโยนที่สุด "ข้าแค่เดินผ่านมาพอดี แล้วก็ได้กลิ่นหอมของอาหาร เลยอยากมาถามว่า… เจ้าทำอะไรกินหรือ?"

ซูหนิงเหยียนมองอีกฝ่ายแวบหนึ่ง ก่อนจะยิ้มบาง ๆ "ข้าทำข้าวผัดไข่ ให้ลูก ๆ กิน"

หวังซื่อตาเป็นประกาย "ข้าวผัดไข่หรือ? ทำไมถึงหอมเช่นนี้?"

"ข้าเพียงใช้วัตถุดิบธรรมดา แต่ใส่ใจในการปรุงรส" ซูหนิงเหยียนตอบเสียงเรียบ

หวังซื่อกลืนน้ำลาย จริงสิ! นางเองก็อยากลองกินดูบ้าง!

"เอ่อ… แม่นางซู" หวังซื่อยิ้มแหย ๆ "ไม่ทราบว่าข้าจะลองชิมได้หรือไม่?"

ซูหนิงเหยียนมองหญิงตรงหน้าก่อนจะยิ้มเล็กน้อย นางเดินไปตักข้าวผัดไข่ใส่ถ้วยใบเล็กแล้วยื่นให้ "เชิญชิมได้"

หวังซื่อรีบรับมาแล้วตักเข้าปากทันที

ดวงตาของนางเบิกกว้าง!

"อร่อยมาก!"

นางตกใจจนเผลออุทานออกมา ข้าวผัดไข่ของซูหนิงเหยียนอร่อยกว่าที่คิดไว้มาก! ไข่นุ่ม หอมกลิ่นกระทะ ข้าวเม็ดเรียงตัวสวยและเคลือบซอสอย่างลงตัว รสชาติเค็มนิด ๆ หวานหน่อย ๆ มันแตกต่างจากอาหารจืดชืดที่นางกินทุกวันโดยสิ้นเชิง!

หวังซื่อเงยหน้าขึ้นมองซูหนิงเหยียนด้วยความตกใจ 

"เจ้าทำอาหารเก่งเช่นนี้ตั้งแต่เมื่อใด?"

ซูหนิงเหยียนหัวเราะเบา ๆ

 "ไม่นานมานี้เอง"

หวังซื่อพยักหน้า ถ้านางสามารถทำอาหารอร่อยขนาดนี้ได้ ก็น่าจะหาเงินจากการขายอาหารได้ไม่น้อย!

หวังซื่อคิดอะไรบางอย่างก่อนจะยิ้มออกมา "แม่นางซู ข้ามีเรื่องอยากคุยด้วย เจ้าสนใจจะร่วมมือกับข้าไหม?"

ซูหนิงเหยียนขมวดคิ้ว "ร่วมมือ?"

"ใช่!" หวังซื่อยิ้มกว้าง "ข้ามีคนรู้จักที่เปิดร้านอาหารในตลาด หากเจ้าสนใจ ข้าสามารถช่วยเจ้าไปฝากขายอาหารที่ร้านนั้นได้!"

ซูหนิงเหยียนนิ่งคิด

โอกาสในการหาเงินมาถึงแล้ว!