หลังจากบทเรียนที่ไม่ธรรมดาของวันก่อน ฉันได้สัมผัสครูพีทในแบบที่ไม่เคยคาดคิด ภาพของเขาและการจูบที่ลึกซึ้งนั้นก็ยังคงวนเวียนอยู่ในหัวของฉัน ฉันพยายามจะลืมมัน พยายามบอกตัวเองว่ามันไม่ควรเกิดขึ้น แต่ทุกครั้งที่ฉันหลับตา ภาพเหล่านั้นกลับชัดเจนยิ่งขึ้น ความรู้สึกผิดชอบชั่วดีที่คอยกระซิบบอกฉันว่าความสัมพันธ์แบบนี้เป็นสิ่งที่ผิด กลับถูกบดบังด้วยความปรารถนาอันแรงกล้าที่ฉันไม่สามารถควบคุมได้
เช้านี้ ฉันเดินเข้าสู่ห้องเรียนด้วยความรู้สึกสับสนในใจ ทันทีที่ฉันก้าวเข้าสู่ห้อง สายตาของฉันก็พบกับครูพีทที่ยืนอยู่หน้าชั้นเรียน เขามองฉันด้วยสายตาที่เข้มข้นและเต็มไปด้วยความหมาย เพียงเสี้ยววินาทีที่เขามองมาที่ฉัน หัวใจของฉันก็เต้นแรงขึ้นอย่างไม่ทันตั้งตัว ร่างกายของฉันรู้สึกราวกับถูกไฟส่องผ่านเมื่อเขามองมา สายตาของเขาช่างคมกริบและเต็มไปด้วยความปรารถนาที่ฉันรู้สึกได้ว่ามันไม่ใช่เพียงแค่ฉันที่รู้สึกเช่นนั้น ฉันรู้สึกถึงความร้อนที่เริ่มก่อตัวในท้องของฉัน มันเป็นความรู้สึกที่ยากจะอธิบาย
ตลอดชั่วโมงเรียน ฉันพยายามจะมีสมาธิกับบทเรียน แต่ความคิดของฉันกลับวกวนไปที่ครูพีท และสิ่งที่เกิดขึ้นระหว่างเราครั้งก่อน ความทรงจำเหล่านั้นทำให้ฉันรู้สึกสับสนและเต็มไปด้วยความรู้สึกที่ผสมปนเป ฉันรู้ดีว่าสิ่งที่เราทำนั้นไม่ถูกต้อง แต่ฉันกลับไม่สามารถหักห้ามความปรารถนาที่เกิดขึ้นในใจได้เลย
เมื่อเสียงกริ่งบ่งบอกถึงการสิ้นสุดของชั่วโมงเรียนดังขึ้น
“ลิลลี่” เขาเรียกชื่อฉันด้วยเสียงเบา แต่เต็มไปด้วยอำนาจที่ทำให้ฉันรู้สึกสั่นสะท้าน
“คะ...ครูพีท” ฉันตอบด้วยน้ำเสียงสั่นไหว
“หลังเลิกเรียนไปหาฉันที่ห้องพักครูด้วยนะ” ครูพีทยิ้มมุมปากเหมือนเคย ก่อนจะเดินออกจากห้องไป
“เธอไปทำอะไรมาอะ ครูพีทขาเฮี้ยบเสียด้วยสิ” ซาร่ามองฉันด้วยสีหน้ากังวล
“ไม่เป็นไรหรอก สงสัยการบ้านที่ส่งไปคงไม่ถูกใจครูน่ะ” ฉันหัวเราะเฝื่อนๆ
“ให้ฉันรอมั้ย?”
“อย่าเลย น่าจะดึกน่ะ” ฉันปฏิเสธ
“งั้นฉันกลับหอก่อนนะ โชคดีนะเพื่อน” ซาร่าปลอบฉันด้วยความเห็นใจ
นักเรียนคนอื่นๆ ทยอยออกจากห้องเรียนทีละคน ฉันนั่งนิ่งอยู่ที่โต๊ะของตัวเองครู่หนึ่ง ก่อนจะลุกขึ้นและเดินตรงไปยังห้องพักครู หัวใจเต้นแรงราวกับว่าจะหลุดออกจากอก ความตื่นเต้นที่แฝงไปด้วยความกลัวและความปรารถนาทำให้ฉันรู้สึกสับสน
“ขออนุญาตค่ะ” เมื่อฉันเปิดประตูเข้าไปในห้องพักครู
“ลิลลี่...” ครูพีทก็ตรงเข้ามากอดด้านหลังของฉัน
กริ๊ก!
เสียงล็อคประตูดังขึ้น
“เธอมาช้านะ”
ครูพีทหันตัวฉันมาด้านหน้า สายตาของเขาที่มองมามันเต็มไปด้วยความร้อนแรงและความต้องการที่ชัดเจน ริมฝีปากของเขาบิดเป็นรอยยิ้มเล็กๆ ที่ทำให้ฉันรู้สึกถึงแรงดึงดูดที่ทวีความรุนแรงขึ้น
“คะ...ครูพีท” ฉันพยายามพูดออกมา แต่เสียงของฉันกลับสั่นไหว สายตาของฉันจับจ้องที่ริมฝีปากของเขา รู้สึกถึงความกระหายที่เขาไม่สามารถปิดบังได้
มือของเขาค่อยๆ เอื้อมมาแตะที่แก้มของฉัน ความอบอุ่นจากมือของเขาทำให้ฉันรู้สึกหวั่นไหว สายตาของเขาที่มองมาที่ฉันนั้นเต็มไปด้วยความต้องการที่ชัดเจน ฉันมองเขาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความไม่แน่ใจ แต่ในขณะเดียวกัน ฉันก็รู้สึกถึงความปรารถนาที่ไม่สามารถปฏิเสธได้
เขาค่อยๆ เอื้อมมือไปสัมผัสที่ต้นคอของฉัน นิ้วของเขาเลื่อนลงมาอย่างช้าๆ มันเป็นการสัมผัสที่เต็มไปด้วยความเย้ายวนและทำให้ฉันรู้สึกเหมือนกำลังลุกเป็นไฟ ข้างในของฉันเต็มไปด้วยความรู้สึกที่ยากจะควบคุม การสัมผัสที่นุ่มนวลแต่หนักแน่นของเขาทำให้หัวใจของฉันเต้นรัวอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน
“ฉันไม่สามารถหยุดคิดถึงเธอได้เลย ลิลลี่” เขากระซิบด้วยเสียงที่เบาและลึกซึ้ง
“วันนี้มีอีกบทเรียนที่ฉันจะสอน..”
ครูพีทค่อยๆ โน้มตัวเข้ามาใกล้ ริมฝีปากของเขาเข้ามาใกล้จนเกือบจะแตะที่ริมฝีปากของฉัน ฉันรู้สึกถึงลมหายใจของเขาที่แผ่วเบาบนผิวของฉัน ความร้อนแรงในร่างกายของฉันเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ จนฉันไม่สามารถทนได้อีกต่อไป
ในที่สุด ฉันก็ตัดสินใจตอบรับความปรารถนาของตัวเอง ฉันค่อยๆ โน้มตัวเข้าไปใกล้เขา ริมฝีปากของฉันสัมผัสกับริมฝีปากของเขาอย่างนุ่มนวล แต่เต็มไปด้วยความปรารถนาที่ไม่สามารถปิดบังได้
การจูบครั้งนี้ไม่เหมือนครั้งก่อน มันเต็มไปด้วยความร้อนแรงและความเร่าร้อน ราวกับว่าทั้งคู่ไม่สามารถหยุดตัวเองได้ มือของครูพีทเริ่มเลื่อนไปสัมผัสที่ต้นแขนของฉัน ก่อนจะค่อยๆ เลื่อนไปสัมผัสที่เอวของฉัน ฉันรู้สึกถึงความอบอุ่นที่แผ่ซ่านไปทั่วร่างกาย ความปรารถนาที่ถูกกดทับอยู่เริ่มระเบิดออกมา
“ลิลลี่...” เขากระซิบข้างหูของฉัน เสียงของเขาเต็มไปด้วยความรู้สึกที่ลึกซึ้งและแรงดึงดูดที่ยากจะปฏิเสธ
“เธอรู้ไหมว่าฉันต้องการเธอมากแค่ไหน?”
ฉันไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้ ฉันรู้เพียงแค่ว่าฉันถูกครูพีทดึงเข้าสู่ความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งและซับซ้อนกว่าที่ฉันเคยคิด ฉันรู้ว่ามันไม่ถูกต้อง แต่ในขณะเดียวกัน ฉันก็ไม่สามารถหักห้ามความรู้สึกที่เกิดขึ้นได้
ครูพีทค่อยๆ ดึงตัวฉันเข้ามาใกล้มากขึ้น ร่างกายของเราทั้งคู่แนบชิดกันจนฉันสามารถรู้สึกถึงความอบอุ่นจากตัวเขา การสัมผัสที่ลึกซึ้งนี้ทำให้ฉันรู้สึกเหมือนตกอยู่ในความฝันที่ฉันไม่อยากตื่นขึ้นมา
ครูพีทไม่หยุดเพียงแค่นั้น มือของเขาเลื่อนขึ้นมาสัมผัสที่ด้านหลังของฉัน ใกล้กับเส้นผมของฉัน ริมฝีปากของเขาเริ่มเคลื่อนไหวอย่างเชื่องช้าและลึกซึ้ง ฉันไม่สามารถต้านทานความรู้สึกที่พุ่งขึ้นมาได้อีกต่อไป ฉันปล่อยให้ตัวเองจมดิ่งสู่ความร้อนแรงที่ไม่อาจหวนกลับ
เขาเลื่อนมือไปยังผมของฉัน นิ้วของเขาสอดเข้าไปในเส้นผมหนานุ่มของฉัน แล้วดึงเบาๆ ทำให้ฉันเงยหน้าขึ้น ริมฝีปากของเขากระซิบที่ลำคอของฉัน ลมหายใจที่ร้อนแรงทำให้ฉันรู้สึกเหมือนหัวใจจะระเบิด ความปรารถนาที่เขาปล่อยออกมานั้นท่วมท้นจนฉันแทบจะทนไม่ได้
เขาดึงตัวฉันเข้ามาใกล้มากขึ้น ร่างกายของเราทั้งสองแนบชิดกัน ฉันรู้สึกถึงความแข็งแกร่งของครูพีท มือของเขาเริ่มเลื่อนลงมาที่สะโพกของฉัน สัมผัสที่ทำให้ร่างกายของฉันตอบสนองทันที ริมฝีปากของเขาเคลื่อนไปตามลำคอของฉัน จนถึงไหล่ เขาจูบลงบนผิวของฉันด้วยความอ่อนโยนแต่เต็มไปด้วยความต้องการ
“อ๊ะ..ครูคะ”
ฉันหน้าแดงเมื่อครูพีทปลดกระดุมเสื้อนักเรียนของฉัน ทำให้เห็นเนินอกขาวภายใต้บราเซียร์สีเนื้อ
“เธอน่ารักมากเลยนะ”
ครูพีทยิ้มมุมปากแล้วก้มหน้าลงไปจูบที่เนินอกของฉัน มือของเขาเคลื่อนที่ไปทั่วร่างกายของฉัน ริมฝีปากของเขาเม้มเบาๆ ที่เนินอกจนเป็นรอยแดง
“อื๊อ..” ฉันครางออกมาเบาๆ อย่างไม่รู้ตัว ฉันเพิ่งเคยมีความรู้สึกเสียวซ่านไปทั้งร่างกายแบบนี้เป็นครั้งแรก
ฉันรู้สึกเหมือนถูกดึงเข้าสู่โลกที่ไม่มีใครอื่นนอกจากเราสองคน ความปรารถนาที่ถูกสะสมมานานถูกปลดปล่อยออกมาในช่วงเวลานี้ มือของครูพีทเริ่มสัมผัสที่เอวของฉัน ก่อนจะเลื่อนลงไปสัมผัสที่ต้นขาของฉัน ความร้อนในร่างกายของฉันทวีความรุนแรงขึ้น ฉันรู้สึกเหมือนจะระเบิดออกมาจากความปรารถนาที่ไม่อาจต้านทานได้
“ลิลลี่...” ครูพีทกระซิบเบาๆ ข้างหูของฉัน เสียงของเขาเต็มไปด้วยความรู้สึกที่ลึกซึ้งและแรงดึงดูดที่ยากจะปฏิเสธ
“ฉันต้องการเธอ”
ฉันไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้ ฉันรู้เพียงแค่ว่าตัวเองถูกครูพีทดึงเข้าสู่ความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งและซับซ้อนกว่าที่ฉันเคยคิด
ครูพีทดึงตัวฉันเข้ามาใกล้มากขึ้น ร่างกายของเราทั้งสองแนบชิดกันจนฉันสามารถรู้สึกถึงความอบอุ่นจากตัวเขา การสัมผัสที่ลึกซึ้งนี้ทำให้ฉันรู้สึกเหมือนตกอยู่ในความฝันที่ฉันไม่อยากตื่นขึ้นมา
ริมฝีปากของเขาประทับลงบนริมฝีปากของฉันอีกครั้ง คราวนี้มันเต็มไปด้วยความเร่าร้อนและความต้องการที่แทบจะหยุดไม่ได้ นิ้วมือของเขาสอดเข้าไปใต้กระโปรง แต่คราวนี้ไม่ใช่เพียงแค่สัมผัสเบาๆ ความรู้สึกที่เข้มข้นนี้ทำให้ฉันรู้ว่าฉันกำลังจะถูกดึงเข้าสู่บางสิ่งที่ยิ่งใหญ่และซับซ้อนกว่าที่ฉันเคยคาดคิด
“อ๊า......” ฉันกัดไปที่ไหล่ของเขาเพื่อไม่ให้เสียงเล็ดรอดออกมา ร่างกายของฉันรู้สึกเกร็งจนควบคุมไม่อยู่ กอดเขาไว้แน่น
“....เด็กดี” ครูพีทยิ้มพึงพอใจ เมื่อเห็นฉันหอบหายใจเหนื่อย ใบหน้าแดงก่ำอยู่ในอ้อมกอดของเขา
“ลิลลี่..” ครูพีทลูบผมฉันเบาๆ ขณะที่ฉันนั่งหมดแรงอยู่บนตักของเขา
“เราต้องเก็บเรื่องนี้เป็นความลับ” ครูพีทพูดเบาๆ แต่ด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความจริงจัง
“.....”
ฉันพยักหน้าอย่างช้าๆ ฉันรู้ว่าสิ่งที่เราทำคือความเสี่ยง แต่ฉันไม่สามารถหยุดความรู้สึกที่มีต่อเขาได้
ในห้องพักครูที่เงียบสงัด เราทั้งคู่ต่างยอมให้ความปรารถนานำทางไปสู่ความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งและร้อนแรงขึ้นเรื่อยๆ ฉันรู้สึกถึงแรงดึงดูดที่ไม่สามารถต้านทานได้ และรู้ดีว่าชีวิตของฉันจะไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป
ทุกครั้งที่ฉันนึกถึงครูพีท ใจฉันก็เต้นรัวจนแทบจะหลุดออกมา ความสัมพันธ์ระหว่างเรามันไม่ควรจะเกิดขึ้น แต่ทำไมฉันถึงหยุดคิดถึงเขาไม่ได้เลย ฉันรู้ดีว่าสิ่งที่เราทำคือการท้าทายกฎระเบียบที่โรงเรียนเคร่งครัดที่สุด แต่ยิ่งฉันคิดถึงมัน ฉันก็ยิ่งรู้สึกถึงความเร่าร้อนที่ซ่อนอยู่ในใจฉันเช้านี้ฉันตื่นขึ้นมาในหอพักเหมือนเช่นเคย แต่ความรู้สึกที่ติดค้างอยู่ในหัวใจทำให้ฉันไม่สามารถทำตัวเหมือนปกติได้ ฉันพยายามจะไม่คิดถึงเขา แต่ทุกครั้งที่ฉันปิดตา ภาพของครูพีทก็จะปรากฏขึ้นมาในหัว ความใกล้ชิดของเรามันผิด ฉันรู้ดี แต่ฉันก็ไม่สามารถหยุดความรู้สึกนี้ได้“เมื่อวานกลับดึกเหรอ” ซาร่าทักทายฉัน ขณะที่ฉันกำลังเดินไปยังห้องเรียน“เอ้อ...ก็นิดนึง” ฉันหน้าแดงเมื่อนึกถึงเหตุการณ์เมื่อวาน“ไม่สบายรึเปล่า?” ซาร่าจ้องมองฉัน ก่อนจะเอามือมาอังที่หน้าผาก“ปะ..เปล่า” ฉันรีบปฏิเสธทันที“ครูพีทใช้งานหนักเหรอ?” ซาร่าพึมพำด้วยน้ำเสียงไม่ค่อยพอใจ“ก็...ไม่นะ..”“วันนี้ต้องไปช่วยครูอีกมั้ยอะ?”“อะ..ไม่แน่ใจอะ” ฉันแบ่งรับแบ่งสู้“ฉันไปช่วยมั้ย?” ซาร่าเสนอตัวเอง“ไหวเหรอ มีแต่บทเรียนวรรณคดีทั้งนั้นเลยนะ” ฉันเอียงคอถามเพื่อน เพราะร
ฉันนั่งอยู่บนเตียงในห้องพักที่เงียบสงบ สายตาของฉันจับจ้องไปที่กระดาษแผ่นหนึ่งในมือ มันคือกฎระเบียบของโรงเรียนเซนต์เอมิลี่ ซึ่งฉันได้รับมาเมื่อตอนเข้ามาใหม่ ฉันควรจะอ่านมันตั้งแต่วันแรก แต่ด้วยเรื่องราวมากมายที่เกิดขึ้น ฉันกลับลืมไปเสียสนิท กระดาษแผ่นนี้เหมือนเป็นเตือนความจำของสิ่งที่ควรและไม่ควรทำฉันค่อยๆ พลิกกระดาษไปเรื่อยๆ จนมาถึงหน้าสุดท้าย สายตาของฉันก็สะดุดกับกฎข้อที่ 10 ที่ถูกเขียนไว้ด้วยตัวหนังสือสีเข้มกว่าปกติ ฉันรู้สึกได้ถึงหัวใจที่เต้นแรงขึ้นทันทีเมื่ออ่านมันกฎข้อที่ 10: ห้ามมิให้มีความสัมพันธ์ส่วนตัวที่เกินขอบเขตของความเป็นครูและนักเรียน หากพบว่ามีการกระทำเช่นนี้ จะมีการสอบสวนและลงโทษอย่างเคร่งครัดทั้งครูและนักเรียนที่เกี่ยวข้องฉันอ่านประโยคนั้นซ้ำไปซ้ำมาหลายครั้ง ใจของฉันเริ่มเต้นแรงขึ้นเมื่อคิดถึงสิ่งที่เกิดขึ้นระหว่างฉันกับครูพีท ความสัมพันธ์ของเรานั้นข้ามเส้นที่ถูกเขียนไว้ในกฎระเบียบนี้อย่างชัดเจน และฉันก็รู้ดีว่าถ้ามีใครรู้เรื่องนี้ ผลที่ตามมาอาจจะไม่ดีเลยเสียงเปิดประตูดังขึ้น ฉันเงยหน้าขึ้นมองเห็นซาร่า เพื่อนร่วมห้องของฉันเดินเข้ามาพร้อมกับยิ้มกว้าง เธอเพิ่งกลับจา
ฉันลืมตาตื่นขึ้นมาในเช้าวันใหม่ รู้สึกเหมือนหัวของฉันหนักอึ้งและร่างกายของฉันอ่อนล้าอย่างประหลาด ฉันขยับตัวเล็กน้อยเพื่อพยายามระลึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืน แต่ในหัวกลับเต็มไปด้วยความงุนงงว่าฉันกลับมาถึงหอพักได้อย่างไรขณะที่ฉันกำลังพยายามเรียกสติกลับมา ประตูห้องพักก็เปิดออกอย่างเบามือ ฉันหันไปมองเห็นซาร่า เพื่อนร่วมห้องของฉันเดินเข้ามาด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความเป็นห่วง“ลิลลี่ เธอโอเคหรือเปล่า?” ซาร่าถามขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความกังวล“ฉันเห็นเธอดูไม่ค่อยดีเลยเมื่อคืนนี้ ตอนที่ครูพีทอุ้มเธอกลับมาที่หอพัก”ฉันชะงักไปทันทีเมื่อได้ยินคำพูดของซาร่า“ครูพีท... อุ้มฉันกลับมาที่หอพักงั้นเหรอ?”ฉันถามกลับด้วยเสียงที่ยังคงแหบพร่า หัวใจฉันเต้นแรงขึ้นทันทีเมื่อได้ยินคำว่า ‘ครูพีท’ ความทรงจำเกี่ยวกับเหตุการณ์เมื่อวานค่อยๆ ทยอยกลับมาในหัวของฉันทีละเล็กทีละน้อย“ใช่ เธอสลบไป ฉันตกใจมากเลยอะ” ซาร่าพูดพลางนั่งลงข้างเตียงของฉัน“ฉัน... ฉันไม่ค่อยแน่ใจ” ฉันตอบกลับเสียงแผ่ว รู้สึกถึงความร้อนที่แผ่ซ่านไปทั่วใบหน้าเมื่อนึกถึงเหตุการณ์เมื่อวาน“ฉันคงรู้สึกเหนื่อยมากน่ะ...”“เธอแน่ใจนะ เมื่อวานเธอ
เช้าวันนี้ ฉันตื่นขึ้นมาพร้อมกับความรู้สึกตื่นเต้นอย่างบอกไม่ถูก แสงอาทิตย์ยามเช้าส่องลอดผ่านหน้าต่างหอพัก เข้ามาทักทายฉันด้วยความอ่อนโยน ฉันรู้ดีว่าวันนี้จะไม่ใช่วันธรรมดา ครูพีทจะมารับฉันตอน 10 โมงเช้าเพื่อไปดูงานนิทรรศการภาพถ่ายวรรณคดีในเมือง และมันทำให้หัวใจของฉันเต้นแรงทุกครั้งที่คิดถึงการได้ใช้เวลาทั้งวันกับเขาขณะที่ฉันกำลังนั่งคิดอะไรเรื่อยเปื่อย เสียงเคาะประตูดังขึ้นเบาๆ และซาร่า เพื่อนร่วมห้องของฉันก็เดินเข้ามาพร้อมกับใบหน้ายิ้มแย้มแจ่มใสเหมือนทุกครั้ง“ลิลลี่ ตื่นแล้วเหรอ? วันนี้ฉันต้องกลับบ้านนะ” ซาร่าพูดขึ้นพร้อมกับลากกระเป๋าเดินทางของเธอเข้ามา“ที่บ้านมีธุระที่ต้องจัดการ ฉันคงจะกลับมาเรียนอีกทีวันจันทร์เลย”“เอ๊ะ วันจันทร์เลยเหรอ?” ฉันเงยหน้ามองซาร่า ความรู้สึกหวาดหวั่นเกิดขึ้นเมื่อฉันต้องอยู่หอพักเพียงลำพังคนเดียว“ไม่เอาน่า อย่าทำหน้าเหงาแบบนั้นดิ วันจันทร์แค่แปปเดียวเอง” ซาร่ายื่นมือมาดึงแก้มฉัน“อื้อๆ รู้แล้ว” ฉันส่งยิ้มให้เธอหายกังวลใจ“ถ้ามีอะไรที่อยากคุย ก็โทรหาฉันนะ” ซาร่าย้ำ พร้อมกับลากกระเป๋าเดินทางขนาดเล็กไปหน้าประตูฉันพยักหน้าและส่งยิ้มให้เธอ ก่อนที่ซาร่าจะอ
ครูพีทขับรถพาฉันไปที่คอนโดของเขา ซึ่งอยู่ห่างจากสวนสาธารณะไม่ไกลนัก เมื่อเรามาถึง ฉันรู้สึกประทับใจกับความหรูหราและเรียบง่ายของสถานที่นี้ คอนโดของครูพีทอยู่ในอาคารสูงที่มองเห็นวิวเมืองกรุงเทพฯ จากที่สูง เขาพาฉันขึ้นลิฟต์ไปยังชั้นบนสุดของอาคาร ซึ่งเป็นที่พักของเขาเองเมื่อประตูคอนโดเปิดออก ฉันรู้สึกถึงบรรยากาศที่อบอุ่นและสะดวกสบายภายในห้อง พื้นที่ถูกตกแต่งด้วยสไตล์โมเดิร์นและเฟอร์นิเจอร์ที่มีรสนิยม ทุกอย่างดูสะอาดและเป็นระเบียบ แสงจากโคมไฟที่นุ่มนวลทำให้ฉันรู้สึกผ่อนคลายมากขึ้น“นี่คือห้องน้ำ และนี่คือเสื้อของฉัน เธอไปอาบน้ำแล้วเปลี่ยนชุดซะ”ครูพีทบอกขณะยื่นเสื้อเชิ้ตสีขาวของเขาให้ฉัน และชี้ไปที่ห้องน้ำที่อยู่ไม่ไกลฉันรับเสื้อคลุมจากเขา รู้สึกอุ่นใจและขอบคุณในความเอาใจใส่ของเขา“ขอบคุณค่ะ... หนูจะรีบเปลี่ยนเดี๋ยวนี้”ฉันเดินเข้าไปในห้องน้ำและปิดประตูเบาๆ มองตัวเองในกระจก เห็นสภาพที่เปียกชื้นและผมที่ชุ่มน้ำ ฉันถอดเสื้อผ้า รวมถึงชุดชั้นในที่เปียกออกและอาบน้ำเพื่อล้างตัวที่เปียกฝน ก่อนจะเช็ดตัวและเป่าผมอย่างรีบเร่งให้แห้งหมาด ก่อนจะสวมเสื้อเชิ้ตของครูพีท“หอมจัง...” ฉันพึมพำเบาๆ เมื่อได้
แสงแดดยามบ่ายคล้อยสาดส่องเข้ามาผ่านม่านบางเบาในห้องของครูพีท ฉันค่อยๆ ลืมตาขึ้น สัมผัสแรกที่รับรู้คือความอ่อนเพลียที่แผ่ซ่านไปทั่วร่างกาย กล้ามเนื้อของฉันรู้สึกเหมือนถูกใช้งานจนหมดแรงทุกส่วน ความรู้สึกนี้ทำให้ฉันนอนนิ่งอยู่บนเตียงนุ่มๆ โดยไม่มีแรงแม้แต่จะขยับตัวฉันหันหน้าไปมองรอบห้อง ทุกอย่างเงียบสงบ มีเพียงเสียงนาฬิกาแขวนบนผนังที่บอกเวลาว่าเป็นเวลาบ่ายสี่โมงเย็นแล้ว มันเป็นช่วงเวลาที่ฉันน่าจะมีพลังสดชื่น แต่ในวันนี้กลับต่างออกไปหัวของฉันหมุนเล็กน้อยขณะที่ฉันพยายามจะลุกขึ้น แต่ร่างกายกลับไม่ยอมตามใจ รู้สึกเหนื่อยล้าและหนักอึ้งอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ความรู้สึกอบอุ่นจากผ้าห่มที่คลุมร่างกายอยู่ทำให้ฉันอยากจะหลับต่อไปอีกหน่อย แต่ภาพความทรงจำจากเมื่อก่อนหน้านี้ก็ไหลเวียนกลับเข้ามาในหัวอย่างรวดเร็วครูพีท... เขากลั่นแกล้งฉันอย่างไร้ความปราณี ความรู้สึกของความสุขและความสุขสมที่เขาทำให้ฉันรู้สึกเหมือนอยู่บนสวรรค์และตกอยู่ในห้วงแห่งความสุขไม่รู้กี่รอบ ร่างกายของฉันยังคงรู้สึกถึงสัมผัสที่อ่อนโยนแต่ทรงพลังนั้น ความทรงจำเหล่านั้นทำให้ฉันรู้สึกถึงความร้อนที่แผ่ซ่านอยู่ภายใน แต่ในขณะเดียวกันก็ท
หลังจากที่ฉันทานอาหารเสร็จ ความรู้สึกอบอุ่นและพึงพอใจจากอาหารที่ครูพีททำให้ยังคงอยู่ในใจ ฉันวางช้อนลงอย่างเบามือ ครูพีทยิ้มอย่างพอใจเมื่อเห็นฉันทานจนหมดชาม“ขอบคุณค่ะ พี่พีท อาหารอร่อยมากเลยค่ะ” ฉันพูดพร้อมกับยิ้มให้เขาก่อนที่ครูพีทจะตอบอะไร เสียงกริ่งหน้าประตูก็ดังขึ้น ทำให้ฉันหันไปมองตามเสียง ครูพีทยืนขึ้นจากเก้าอี้และหันมาพูดกับฉันด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน“น่าจะเป็นแม่บ้านน่ะ”ขณะที่ครูพีทเดินไปที่ประตูเพื่อรับชุดเดรส ฉันก็ลุกขึ้น เริ่มเก็บจานและชามไปที่ห้องครัว ฉันยกถาดอาหารและเดินไปที่ห้องครัว เบาๆ วางถาดบนเคาน์เตอร์ และเริ่มล้างจานในอ่างน้ำอุ่นที่ไหลผ่านมือทำให้ฉันรู้สึกผ่อนคลาย ล้างจานอย่างใจเย็น ความคิดของฉันยังคงวนเวียนถึงช่วงเวลาที่ได้ใช้ร่วมกับครูพีท ฉันไม่เคยคิดว่าตัวเองจะมีโอกาสได้สัมผัสกับความใกล้ชิดและความอบอุ่นแบบนี้จากเขา มันเป็นความรู้สึกที่ทั้งหวานและเต็มไปด้วยแรงปรารถนาเสียงประตูเปิดและปิดเบาๆ ฉันหันไปมองก็เห็นเขายืนอยู่ที่ประตูห้องครัว ในมือของเขามีชุดเดรสที่ถูกพับอย่างเรียบร้อยอยู่บนแขนของเขา“ลิลลี่ ไม่ต้องล้างจานหรอก เดี๋ยวฉันจัดการเอง” ครูพีทพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงนุ
ฉันชื่อ ลิลลี่ อายุ 18 ปี วันนี้เป็นวันที่ฉันรู้สึกเหมือนโลกทั้งใบพังทลายลงมา เมื่อฉันต้องย้ายเข้ามาเรียนในโรงเรียนประจำที่ไม่เคยคิดฝันว่าจะต้องมาอยู่ที่นี่ โรงเรียนแห่งนี้ชื่อว่า "เซนต์เอมิลี่" โรงเรียนที่มีชื่อเสียงด้านความเข้มงวดและกฎระเบียบที่เคร่งครัดที่สุดในประเทศฉันยืนอยู่หน้าประตูโรงเรียนพร้อมกับกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ หัวใจของฉันเต้นแรงจนรู้สึกถึงมันชัดเจน ทุกสิ่งทุกอย่างที่ฉันเคยรู้จัก ทุกคนที่ฉันเคยสนิท ตอนนี้มันถูกทิ้งไว้เบื้องหลัง"ลิลลี่ เธอต้องเข้มแข็ง" ฉันพยายามปลอบใจตัวเองก่อนที่จะก้าวเข้าไปในโรงเรียนแห่งนี้ฉันเดินผ่านประตูใหญ่ที่ทำจากเหล็กสีดำสนิท เสาสูงที่ตั้งอยู่สองข้างประตูให้ความรู้สึกเหมือนกำลังเข้าสู่โลกที่ไม่คุ้นเคย เส้นทางที่ฉันเดินผ่านปูด้วยหินก้อนเล็กๆ เรียงตัวเป็นระเบียบ ข้างทางเต็มไปด้วยต้นไม้ใหญ่ที่ให้ความร่มรื่น แต่กลับรู้สึกเย็นยะเยือกและว่างเปล่าทันทีที่ก้าวเข้าสู่ห้องโถงใหญ่ ฉันก็ถูกทักทายโดยหญิงสูงวัยในชุดสูทสีเข้ม หน้าตาของเธอดูเคร่งขรึมและเข้มงวด เธอคือ มาร์ธา หัวหน้าอาจารย์ใหญ่ของโรงเรียนนี้"ยินดีต้อนรับสู่เซนต์เอมิลี่" มาร์ธาเอ่ยทักทายด้วยน้ำเส