หน้าหลัก / โรแมนติก / เสน่หา ซ่อนเร้น / ตอนที่ 4 ความลับหลังเลิกเรียน

แชร์

ตอนที่ 4 ความลับหลังเลิกเรียน

ผู้แต่ง: เซเรีย
last update ปรับปรุงล่าสุด: 2024-11-07 10:25:30

หลังจากบทเรียนที่ไม่ธรรมดาของวันก่อน ฉันได้สัมผัสครูพีทในแบบที่ไม่เคยคาดคิด ภาพของเขาและการจูบที่ลึกซึ้งนั้นก็ยังคงวนเวียนอยู่ในหัวของฉัน ฉันพยายามจะลืมมัน พยายามบอกตัวเองว่ามันไม่ควรเกิดขึ้น แต่ทุกครั้งที่ฉันหลับตา ภาพเหล่านั้นกลับชัดเจนยิ่งขึ้น ความรู้สึกผิดชอบชั่วดีที่คอยกระซิบบอกฉันว่าความสัมพันธ์แบบนี้เป็นสิ่งที่ผิด กลับถูกบดบังด้วยความปรารถนาอันแรงกล้าที่ฉันไม่สามารถควบคุมได้

เช้านี้ ฉันเดินเข้าสู่ห้องเรียนด้วยความรู้สึกสับสนในใจ ทันทีที่ฉันก้าวเข้าสู่ห้อง สายตาของฉันก็พบกับครูพีทที่ยืนอยู่หน้าชั้นเรียน เขามองฉันด้วยสายตาที่เข้มข้นและเต็มไปด้วยความหมาย เพียงเสี้ยววินาทีที่เขามองมาที่ฉัน หัวใจของฉันก็เต้นแรงขึ้นอย่างไม่ทันตั้งตัว ร่างกายของฉันรู้สึกราวกับถูกไฟส่องผ่านเมื่อเขามองมา สายตาของเขาช่างคมกริบและเต็มไปด้วยความปรารถนาที่ฉันรู้สึกได้ว่ามันไม่ใช่เพียงแค่ฉันที่รู้สึกเช่นนั้น ฉันรู้สึกถึงความร้อนที่เริ่มก่อตัวในท้องของฉัน มันเป็นความรู้สึกที่ยากจะอธิบาย

ตลอดชั่วโมงเรียน ฉันพยายามจะมีสมาธิกับบทเรียน แต่ความคิดของฉันกลับวกวนไปที่ครูพีท และสิ่งที่เกิดขึ้นระหว่างเราครั้งก่อน ความทรงจำเหล่านั้นทำให้ฉันรู้สึกสับสนและเต็มไปด้วยความรู้สึกที่ผสมปนเป ฉันรู้ดีว่าสิ่งที่เราทำนั้นไม่ถูกต้อง แต่ฉันกลับไม่สามารถหักห้ามความปรารถนาที่เกิดขึ้นในใจได้เลย

เมื่อเสียงกริ่งบ่งบอกถึงการสิ้นสุดของชั่วโมงเรียนดังขึ้น

“ลิลลี่” เขาเรียกชื่อฉันด้วยเสียงเบา แต่เต็มไปด้วยอำนาจที่ทำให้ฉันรู้สึกสั่นสะท้าน

“คะ...ครูพีท” ฉันตอบด้วยน้ำเสียงสั่นไหว

“หลังเลิกเรียนไปหาฉันที่ห้องพักครูด้วยนะ” ครูพีทยิ้มมุมปากเหมือนเคย ก่อนจะเดินออกจากห้องไป

“เธอไปทำอะไรมาอะ ครูพีทขาเฮี้ยบเสียด้วยสิ” ซาร่ามองฉันด้วยสีหน้ากังวล

“ไม่เป็นไรหรอก สงสัยการบ้านที่ส่งไปคงไม่ถูกใจครูน่ะ” ฉันหัวเราะเฝื่อนๆ

“ให้ฉันรอมั้ย?”

“อย่าเลย น่าจะดึกน่ะ” ฉันปฏิเสธ

“งั้นฉันกลับหอก่อนนะ โชคดีนะเพื่อน” ซาร่าปลอบฉันด้วยความเห็นใจ

นักเรียนคนอื่นๆ ทยอยออกจากห้องเรียนทีละคน ฉันนั่งนิ่งอยู่ที่โต๊ะของตัวเองครู่หนึ่ง ก่อนจะลุกขึ้นและเดินตรงไปยังห้องพักครู หัวใจเต้นแรงราวกับว่าจะหลุดออกจากอก ความตื่นเต้นที่แฝงไปด้วยความกลัวและความปรารถนาทำให้ฉันรู้สึกสับสน

“ขออนุญาตค่ะ” เมื่อฉันเปิดประตูเข้าไปในห้องพักครู

“ลิลลี่...” ครูพีทก็ตรงเข้ามากอดด้านหลังของฉัน

กริ๊ก!

เสียงล็อคประตูดังขึ้น

“เธอมาช้านะ”

ครูพีทหันตัวฉันมาด้านหน้า สายตาของเขาที่มองมามันเต็มไปด้วยความร้อนแรงและความต้องการที่ชัดเจน ริมฝีปากของเขาบิดเป็นรอยยิ้มเล็กๆ ที่ทำให้ฉันรู้สึกถึงแรงดึงดูดที่ทวีความรุนแรงขึ้น

“คะ...ครูพีท” ฉันพยายามพูดออกมา แต่เสียงของฉันกลับสั่นไหว สายตาของฉันจับจ้องที่ริมฝีปากของเขา รู้สึกถึงความกระหายที่เขาไม่สามารถปิดบังได้

มือของเขาค่อยๆ เอื้อมมาแตะที่แก้มของฉัน ความอบอุ่นจากมือของเขาทำให้ฉันรู้สึกหวั่นไหว สายตาของเขาที่มองมาที่ฉันนั้นเต็มไปด้วยความต้องการที่ชัดเจน ฉันมองเขาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความไม่แน่ใจ แต่ในขณะเดียวกัน ฉันก็รู้สึกถึงความปรารถนาที่ไม่สามารถปฏิเสธได้

เขาค่อยๆ เอื้อมมือไปสัมผัสที่ต้นคอของฉัน นิ้วของเขาเลื่อนลงมาอย่างช้าๆ มันเป็นการสัมผัสที่เต็มไปด้วยความเย้ายวนและทำให้ฉันรู้สึกเหมือนกำลังลุกเป็นไฟ ข้างในของฉันเต็มไปด้วยความรู้สึกที่ยากจะควบคุม การสัมผัสที่นุ่มนวลแต่หนักแน่นของเขาทำให้หัวใจของฉันเต้นรัวอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน

“ฉันไม่สามารถหยุดคิดถึงเธอได้เลย ลิลลี่” เขากระซิบด้วยเสียงที่เบาและลึกซึ้ง

“วันนี้มีอีกบทเรียนที่ฉันจะสอน..”

ครูพีทค่อยๆ โน้มตัวเข้ามาใกล้ ริมฝีปากของเขาเข้ามาใกล้จนเกือบจะแตะที่ริมฝีปากของฉัน ฉันรู้สึกถึงลมหายใจของเขาที่แผ่วเบาบนผิวของฉัน ความร้อนแรงในร่างกายของฉันเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ จนฉันไม่สามารถทนได้อีกต่อไป

ในที่สุด ฉันก็ตัดสินใจตอบรับความปรารถนาของตัวเอง ฉันค่อยๆ โน้มตัวเข้าไปใกล้เขา ริมฝีปากของฉันสัมผัสกับริมฝีปากของเขาอย่างนุ่มนวล แต่เต็มไปด้วยความปรารถนาที่ไม่สามารถปิดบังได้

การจูบครั้งนี้ไม่เหมือนครั้งก่อน มันเต็มไปด้วยความร้อนแรงและความเร่าร้อน ราวกับว่าทั้งคู่ไม่สามารถหยุดตัวเองได้ มือของครูพีทเริ่มเลื่อนไปสัมผัสที่ต้นแขนของฉัน ก่อนจะค่อยๆ เลื่อนไปสัมผัสที่เอวของฉัน ฉันรู้สึกถึงความอบอุ่นที่แผ่ซ่านไปทั่วร่างกาย ความปรารถนาที่ถูกกดทับอยู่เริ่มระเบิดออกมา

“ลิลลี่...” เขากระซิบข้างหูของฉัน เสียงของเขาเต็มไปด้วยความรู้สึกที่ลึกซึ้งและแรงดึงดูดที่ยากจะปฏิเสธ

“เธอรู้ไหมว่าฉันต้องการเธอมากแค่ไหน?”

ฉันไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้ ฉันรู้เพียงแค่ว่าฉันถูกครูพีทดึงเข้าสู่ความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งและซับซ้อนกว่าที่ฉันเคยคิด ฉันรู้ว่ามันไม่ถูกต้อง แต่ในขณะเดียวกัน ฉันก็ไม่สามารถหักห้ามความรู้สึกที่เกิดขึ้นได้

ครูพีทค่อยๆ ดึงตัวฉันเข้ามาใกล้มากขึ้น ร่างกายของเราทั้งคู่แนบชิดกันจนฉันสามารถรู้สึกถึงความอบอุ่นจากตัวเขา การสัมผัสที่ลึกซึ้งนี้ทำให้ฉันรู้สึกเหมือนตกอยู่ในความฝันที่ฉันไม่อยากตื่นขึ้นมา

ครูพีทไม่หยุดเพียงแค่นั้น มือของเขาเลื่อนขึ้นมาสัมผัสที่ด้านหลังของฉัน ใกล้กับเส้นผมของฉัน ริมฝีปากของเขาเริ่มเคลื่อนไหวอย่างเชื่องช้าและลึกซึ้ง ฉันไม่สามารถต้านทานความรู้สึกที่พุ่งขึ้นมาได้อีกต่อไป ฉันปล่อยให้ตัวเองจมดิ่งสู่ความร้อนแรงที่ไม่อาจหวนกลับ

เขาเลื่อนมือไปยังผมของฉัน นิ้วของเขาสอดเข้าไปในเส้นผมหนานุ่มของฉัน แล้วดึงเบาๆ ทำให้ฉันเงยหน้าขึ้น ริมฝีปากของเขากระซิบที่ลำคอของฉัน ลมหายใจที่ร้อนแรงทำให้ฉันรู้สึกเหมือนหัวใจจะระเบิด ความปรารถนาที่เขาปล่อยออกมานั้นท่วมท้นจนฉันแทบจะทนไม่ได้

เขาดึงตัวฉันเข้ามาใกล้มากขึ้น ร่างกายของเราทั้งสองแนบชิดกัน ฉันรู้สึกถึงความแข็งแกร่งของครูพีท มือของเขาเริ่มเลื่อนลงมาที่สะโพกของฉัน สัมผัสที่ทำให้ร่างกายของฉันตอบสนองทันที ริมฝีปากของเขาเคลื่อนไปตามลำคอของฉัน จนถึงไหล่ เขาจูบลงบนผิวของฉันด้วยความอ่อนโยนแต่เต็มไปด้วยความต้องการ

“อ๊ะ..ครูคะ”

ฉันหน้าแดงเมื่อครูพีทปลดกระดุมเสื้อนักเรียนของฉัน ทำให้เห็นเนินอกขาวภายใต้บราเซียร์สีเนื้อ

“เธอน่ารักมากเลยนะ”

ครูพีทยิ้มมุมปากแล้วก้มหน้าลงไปจูบที่เนินอกของฉัน มือของเขาเคลื่อนที่ไปทั่วร่างกายของฉัน ริมฝีปากของเขาเม้มเบาๆ ที่เนินอกจนเป็นรอยแดง

“อื๊อ..” ฉันครางออกมาเบาๆ อย่างไม่รู้ตัว ฉันเพิ่งเคยมีความรู้สึกเสียวซ่านไปทั้งร่างกายแบบนี้เป็นครั้งแรก

ฉันรู้สึกเหมือนถูกดึงเข้าสู่โลกที่ไม่มีใครอื่นนอกจากเราสองคน ความปรารถนาที่ถูกสะสมมานานถูกปลดปล่อยออกมาในช่วงเวลานี้ มือของครูพีทเริ่มสัมผัสที่เอวของฉัน ก่อนจะเลื่อนลงไปสัมผัสที่ต้นขาของฉัน ความร้อนในร่างกายของฉันทวีความรุนแรงขึ้น ฉันรู้สึกเหมือนจะระเบิดออกมาจากความปรารถนาที่ไม่อาจต้านทานได้

“ลิลลี่...” ครูพีทกระซิบเบาๆ ข้างหูของฉัน เสียงของเขาเต็มไปด้วยความรู้สึกที่ลึกซึ้งและแรงดึงดูดที่ยากจะปฏิเสธ

“ฉันต้องการเธอ”

ฉันไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้ ฉันรู้เพียงแค่ว่าตัวเองถูกครูพีทดึงเข้าสู่ความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งและซับซ้อนกว่าที่ฉันเคยคิด

ครูพีทดึงตัวฉันเข้ามาใกล้มากขึ้น ร่างกายของเราทั้งสองแนบชิดกันจนฉันสามารถรู้สึกถึงความอบอุ่นจากตัวเขา การสัมผัสที่ลึกซึ้งนี้ทำให้ฉันรู้สึกเหมือนตกอยู่ในความฝันที่ฉันไม่อยากตื่นขึ้นมา

ริมฝีปากของเขาประทับลงบนริมฝีปากของฉันอีกครั้ง คราวนี้มันเต็มไปด้วยความเร่าร้อนและความต้องการที่แทบจะหยุดไม่ได้ นิ้วมือของเขาสอดเข้าไปใต้กระโปรง แต่คราวนี้ไม่ใช่เพียงแค่สัมผัสเบาๆ ความรู้สึกที่เข้มข้นนี้ทำให้ฉันรู้ว่าฉันกำลังจะถูกดึงเข้าสู่บางสิ่งที่ยิ่งใหญ่และซับซ้อนกว่าที่ฉันเคยคาดคิด

“อ๊า......” ฉันกัดไปที่ไหล่ของเขาเพื่อไม่ให้เสียงเล็ดรอดออกมา ร่างกายของฉันรู้สึกเกร็งจนควบคุมไม่อยู่ กอดเขาไว้แน่น

“....เด็กดี” ครูพีทยิ้มพึงพอใจ เมื่อเห็นฉันหอบหายใจเหนื่อย ใบหน้าแดงก่ำอยู่ในอ้อมกอดของเขา

“ลิลลี่..” ครูพีทลูบผมฉันเบาๆ ขณะที่ฉันนั่งหมดแรงอยู่บนตักของเขา

“เราต้องเก็บเรื่องนี้เป็นความลับ” ครูพีทพูดเบาๆ แต่ด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความจริงจัง

“.....”

ฉันพยักหน้าอย่างช้าๆ ฉันรู้ว่าสิ่งที่เราทำคือความเสี่ยง แต่ฉันไม่สามารถหยุดความรู้สึกที่มีต่อเขาได้

ในห้องพักครูที่เงียบสงัด เราทั้งคู่ต่างยอมให้ความปรารถนานำทางไปสู่ความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งและร้อนแรงขึ้นเรื่อยๆ ฉันรู้สึกถึงแรงดึงดูดที่ไม่สามารถต้านทานได้ และรู้ดีว่าชีวิตของฉันจะไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป

บทที่เกี่ยวข้อง

  • เสน่หา ซ่อนเร้น   ตอนที่ 5 การท้าทายกฎระเบียบ (NC+)

    ทุกครั้งที่ฉันนึกถึงครูพีท ใจฉันก็เต้นรัวจนแทบจะหลุดออกมา ความสัมพันธ์ระหว่างเรามันไม่ควรจะเกิดขึ้น แต่ทำไมฉันถึงหยุดคิดถึงเขาไม่ได้เลย ฉันรู้ดีว่าสิ่งที่เราทำคือการท้าทายกฎระเบียบที่โรงเรียนเคร่งครัดที่สุด แต่ยิ่งฉันคิดถึงมัน ฉันก็ยิ่งรู้สึกถึงความเร่าร้อนที่ซ่อนอยู่ในใจฉันเช้านี้ฉันตื่นขึ้นมาในหอพักเหมือนเช่นเคย แต่ความรู้สึกที่ติดค้างอยู่ในหัวใจทำให้ฉันไม่สามารถทำตัวเหมือนปกติได้ ฉันพยายามจะไม่คิดถึงเขา แต่ทุกครั้งที่ฉันปิดตา ภาพของครูพีทก็จะปรากฏขึ้นมาในหัว ความใกล้ชิดของเรามันผิด ฉันรู้ดี แต่ฉันก็ไม่สามารถหยุดความรู้สึกนี้ได้“เมื่อวานกลับดึกเหรอ” ซาร่าทักทายฉัน ขณะที่ฉันกำลังเดินไปยังห้องเรียน“เอ้อ...ก็นิดนึง” ฉันหน้าแดงเมื่อนึกถึงเหตุการณ์เมื่อวาน“ไม่สบายรึเปล่า?” ซาร่าจ้องมองฉัน ก่อนจะเอามือมาอังที่หน้าผาก“ปะ..เปล่า” ฉันรีบปฏิเสธทันที“ครูพีทใช้งานหนักเหรอ?” ซาร่าพึมพำด้วยน้ำเสียงไม่ค่อยพอใจ“ก็...ไม่นะ..”“วันนี้ต้องไปช่วยครูอีกมั้ยอะ?”“อะ..ไม่แน่ใจอะ” ฉันแบ่งรับแบ่งสู้“ฉันไปช่วยมั้ย?” ซาร่าเสนอตัวเอง“ไหวเหรอ มีแต่บทเรียนวรรณคดีทั้งนั้นเลยนะ” ฉันเอียงคอถามเพื่อน เพราะร

  • เสน่หา ซ่อนเร้น   ตอนที่ 6 ความใกล้ชิดที่เกินพอดี (NC+)

    ฉันนั่งอยู่บนเตียงในห้องพักที่เงียบสงบ สายตาของฉันจับจ้องไปที่กระดาษแผ่นหนึ่งในมือ มันคือกฎระเบียบของโรงเรียนเซนต์เอมิลี่ ซึ่งฉันได้รับมาเมื่อตอนเข้ามาใหม่ ฉันควรจะอ่านมันตั้งแต่วันแรก แต่ด้วยเรื่องราวมากมายที่เกิดขึ้น ฉันกลับลืมไปเสียสนิท กระดาษแผ่นนี้เหมือนเป็นเตือนความจำของสิ่งที่ควรและไม่ควรทำฉันค่อยๆ พลิกกระดาษไปเรื่อยๆ จนมาถึงหน้าสุดท้าย สายตาของฉันก็สะดุดกับกฎข้อที่ 10 ที่ถูกเขียนไว้ด้วยตัวหนังสือสีเข้มกว่าปกติ ฉันรู้สึกได้ถึงหัวใจที่เต้นแรงขึ้นทันทีเมื่ออ่านมันกฎข้อที่ 10: ห้ามมิให้มีความสัมพันธ์ส่วนตัวที่เกินขอบเขตของความเป็นครูและนักเรียน หากพบว่ามีการกระทำเช่นนี้ จะมีการสอบสวนและลงโทษอย่างเคร่งครัดทั้งครูและนักเรียนที่เกี่ยวข้องฉันอ่านประโยคนั้นซ้ำไปซ้ำมาหลายครั้ง ใจของฉันเริ่มเต้นแรงขึ้นเมื่อคิดถึงสิ่งที่เกิดขึ้นระหว่างฉันกับครูพีท ความสัมพันธ์ของเรานั้นข้ามเส้นที่ถูกเขียนไว้ในกฎระเบียบนี้อย่างชัดเจน และฉันก็รู้ดีว่าถ้ามีใครรู้เรื่องนี้ ผลที่ตามมาอาจจะไม่ดีเลยเสียงเปิดประตูดังขึ้น ฉันเงยหน้าขึ้นมองเห็นซาร่า เพื่อนร่วมห้องของฉันเดินเข้ามาพร้อมกับยิ้มกว้าง เธอเพิ่งกลับจา

  • เสน่หา ซ่อนเร้น   ตอนที่ 7 คำเชิญที่เสี่ยง...

    ฉันลืมตาตื่นขึ้นมาในเช้าวันใหม่ รู้สึกเหมือนหัวของฉันหนักอึ้งและร่างกายของฉันอ่อนล้าอย่างประหลาด ฉันขยับตัวเล็กน้อยเพื่อพยายามระลึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืน แต่ในหัวกลับเต็มไปด้วยความงุนงงว่าฉันกลับมาถึงหอพักได้อย่างไรขณะที่ฉันกำลังพยายามเรียกสติกลับมา ประตูห้องพักก็เปิดออกอย่างเบามือ ฉันหันไปมองเห็นซาร่า เพื่อนร่วมห้องของฉันเดินเข้ามาด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความเป็นห่วง“ลิลลี่ เธอโอเคหรือเปล่า?” ซาร่าถามขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความกังวล“ฉันเห็นเธอดูไม่ค่อยดีเลยเมื่อคืนนี้ ตอนที่ครูพีทอุ้มเธอกลับมาที่หอพัก”ฉันชะงักไปทันทีเมื่อได้ยินคำพูดของซาร่า“ครูพีท... อุ้มฉันกลับมาที่หอพักงั้นเหรอ?”ฉันถามกลับด้วยเสียงที่ยังคงแหบพร่า หัวใจฉันเต้นแรงขึ้นทันทีเมื่อได้ยินคำว่า ‘ครูพีท’ ความทรงจำเกี่ยวกับเหตุการณ์เมื่อวานค่อยๆ ทยอยกลับมาในหัวของฉันทีละเล็กทีละน้อย“ใช่ เธอสลบไป ฉันตกใจมากเลยอะ” ซาร่าพูดพลางนั่งลงข้างเตียงของฉัน“ฉัน... ฉันไม่ค่อยแน่ใจ” ฉันตอบกลับเสียงแผ่ว รู้สึกถึงความร้อนที่แผ่ซ่านไปทั่วใบหน้าเมื่อนึกถึงเหตุการณ์เมื่อวาน“ฉันคงรู้สึกเหนื่อยมากน่ะ...”“เธอแน่ใจนะ เมื่อวานเธอ

  • เสน่หา ซ่อนเร้น   ตอนที่ 8 ราตรีที่ลืมไม่ลง (1)

    เช้าวันนี้ ฉันตื่นขึ้นมาพร้อมกับความรู้สึกตื่นเต้นอย่างบอกไม่ถูก แสงอาทิตย์ยามเช้าส่องลอดผ่านหน้าต่างหอพัก เข้ามาทักทายฉันด้วยความอ่อนโยน ฉันรู้ดีว่าวันนี้จะไม่ใช่วันธรรมดา ครูพีทจะมารับฉันตอน 10 โมงเช้าเพื่อไปดูงานนิทรรศการภาพถ่ายวรรณคดีในเมือง และมันทำให้หัวใจของฉันเต้นแรงทุกครั้งที่คิดถึงการได้ใช้เวลาทั้งวันกับเขาขณะที่ฉันกำลังนั่งคิดอะไรเรื่อยเปื่อย เสียงเคาะประตูดังขึ้นเบาๆ และซาร่า เพื่อนร่วมห้องของฉันก็เดินเข้ามาพร้อมกับใบหน้ายิ้มแย้มแจ่มใสเหมือนทุกครั้ง“ลิลลี่ ตื่นแล้วเหรอ? วันนี้ฉันต้องกลับบ้านนะ” ซาร่าพูดขึ้นพร้อมกับลากกระเป๋าเดินทางของเธอเข้ามา“ที่บ้านมีธุระที่ต้องจัดการ ฉันคงจะกลับมาเรียนอีกทีวันจันทร์เลย”“เอ๊ะ วันจันทร์เลยเหรอ?” ฉันเงยหน้ามองซาร่า ความรู้สึกหวาดหวั่นเกิดขึ้นเมื่อฉันต้องอยู่หอพักเพียงลำพังคนเดียว“ไม่เอาน่า อย่าทำหน้าเหงาแบบนั้นดิ วันจันทร์แค่แปปเดียวเอง” ซาร่ายื่นมือมาดึงแก้มฉัน“อื้อๆ รู้แล้ว” ฉันส่งยิ้มให้เธอหายกังวลใจ“ถ้ามีอะไรที่อยากคุย ก็โทรหาฉันนะ” ซาร่าย้ำ พร้อมกับลากกระเป๋าเดินทางขนาดเล็กไปหน้าประตูฉันพยักหน้าและส่งยิ้มให้เธอ ก่อนที่ซาร่าจะอ

  • เสน่หา ซ่อนเร้น   ตอนที่ 9 ราตรีที่ลืมไม่ลง (2) (NC+)

    ครูพีทขับรถพาฉันไปที่คอนโดของเขา ซึ่งอยู่ห่างจากสวนสาธารณะไม่ไกลนัก เมื่อเรามาถึง ฉันรู้สึกประทับใจกับความหรูหราและเรียบง่ายของสถานที่นี้ คอนโดของครูพีทอยู่ในอาคารสูงที่มองเห็นวิวเมืองกรุงเทพฯ จากที่สูง เขาพาฉันขึ้นลิฟต์ไปยังชั้นบนสุดของอาคาร ซึ่งเป็นที่พักของเขาเองเมื่อประตูคอนโดเปิดออก ฉันรู้สึกถึงบรรยากาศที่อบอุ่นและสะดวกสบายภายในห้อง พื้นที่ถูกตกแต่งด้วยสไตล์โมเดิร์นและเฟอร์นิเจอร์ที่มีรสนิยม ทุกอย่างดูสะอาดและเป็นระเบียบ แสงจากโคมไฟที่นุ่มนวลทำให้ฉันรู้สึกผ่อนคลายมากขึ้น“นี่คือห้องน้ำ และนี่คือเสื้อของฉัน เธอไปอาบน้ำแล้วเปลี่ยนชุดซะ”ครูพีทบอกขณะยื่นเสื้อเชิ้ตสีขาวของเขาให้ฉัน และชี้ไปที่ห้องน้ำที่อยู่ไม่ไกลฉันรับเสื้อคลุมจากเขา รู้สึกอุ่นใจและขอบคุณในความเอาใจใส่ของเขา“ขอบคุณค่ะ... หนูจะรีบเปลี่ยนเดี๋ยวนี้”ฉันเดินเข้าไปในห้องน้ำและปิดประตูเบาๆ มองตัวเองในกระจก เห็นสภาพที่เปียกชื้นและผมที่ชุ่มน้ำ ฉันถอดเสื้อผ้า รวมถึงชุดชั้นในที่เปียกออกและอาบน้ำเพื่อล้างตัวที่เปียกฝน ก่อนจะเช็ดตัวและเป่าผมอย่างรีบเร่งให้แห้งหมาด ก่อนจะสวมเสื้อเชิ้ตของครูพีท“หอมจัง...” ฉันพึมพำเบาๆ เมื่อได้

  • เสน่หา ซ่อนเร้น   ตอนที่ 10 ใต้ผ้าห่มแห่งราตรี (1)

    แสงแดดยามบ่ายคล้อยสาดส่องเข้ามาผ่านม่านบางเบาในห้องของครูพีท ฉันค่อยๆ ลืมตาขึ้น สัมผัสแรกที่รับรู้คือความอ่อนเพลียที่แผ่ซ่านไปทั่วร่างกาย กล้ามเนื้อของฉันรู้สึกเหมือนถูกใช้งานจนหมดแรงทุกส่วน ความรู้สึกนี้ทำให้ฉันนอนนิ่งอยู่บนเตียงนุ่มๆ โดยไม่มีแรงแม้แต่จะขยับตัวฉันหันหน้าไปมองรอบห้อง ทุกอย่างเงียบสงบ มีเพียงเสียงนาฬิกาแขวนบนผนังที่บอกเวลาว่าเป็นเวลาบ่ายสี่โมงเย็นแล้ว มันเป็นช่วงเวลาที่ฉันน่าจะมีพลังสดชื่น แต่ในวันนี้กลับต่างออกไปหัวของฉันหมุนเล็กน้อยขณะที่ฉันพยายามจะลุกขึ้น แต่ร่างกายกลับไม่ยอมตามใจ รู้สึกเหนื่อยล้าและหนักอึ้งอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ความรู้สึกอบอุ่นจากผ้าห่มที่คลุมร่างกายอยู่ทำให้ฉันอยากจะหลับต่อไปอีกหน่อย แต่ภาพความทรงจำจากเมื่อก่อนหน้านี้ก็ไหลเวียนกลับเข้ามาในหัวอย่างรวดเร็วครูพีท... เขากลั่นแกล้งฉันอย่างไร้ความปราณี ความรู้สึกของความสุขและความสุขสมที่เขาทำให้ฉันรู้สึกเหมือนอยู่บนสวรรค์และตกอยู่ในห้วงแห่งความสุขไม่รู้กี่รอบ ร่างกายของฉันยังคงรู้สึกถึงสัมผัสที่อ่อนโยนแต่ทรงพลังนั้น ความทรงจำเหล่านั้นทำให้ฉันรู้สึกถึงความร้อนที่แผ่ซ่านอยู่ภายใน แต่ในขณะเดียวกันก็ท

  • เสน่หา ซ่อนเร้น   ตอนที่ 11 ใต้ผ้าห่มแห่งราตรี (2) NC+

    หลังจากที่ฉันทานอาหารเสร็จ ความรู้สึกอบอุ่นและพึงพอใจจากอาหารที่ครูพีททำให้ยังคงอยู่ในใจ ฉันวางช้อนลงอย่างเบามือ ครูพีทยิ้มอย่างพอใจเมื่อเห็นฉันทานจนหมดชาม“ขอบคุณค่ะ พี่พีท อาหารอร่อยมากเลยค่ะ” ฉันพูดพร้อมกับยิ้มให้เขาก่อนที่ครูพีทจะตอบอะไร เสียงกริ่งหน้าประตูก็ดังขึ้น ทำให้ฉันหันไปมองตามเสียง ครูพีทยืนขึ้นจากเก้าอี้และหันมาพูดกับฉันด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน“น่าจะเป็นแม่บ้านน่ะ”ขณะที่ครูพีทเดินไปที่ประตูเพื่อรับชุดเดรส ฉันก็ลุกขึ้น เริ่มเก็บจานและชามไปที่ห้องครัว ฉันยกถาดอาหารและเดินไปที่ห้องครัว เบาๆ วางถาดบนเคาน์เตอร์ และเริ่มล้างจานในอ่างน้ำอุ่นที่ไหลผ่านมือทำให้ฉันรู้สึกผ่อนคลาย ล้างจานอย่างใจเย็น ความคิดของฉันยังคงวนเวียนถึงช่วงเวลาที่ได้ใช้ร่วมกับครูพีท ฉันไม่เคยคิดว่าตัวเองจะมีโอกาสได้สัมผัสกับความใกล้ชิดและความอบอุ่นแบบนี้จากเขา มันเป็นความรู้สึกที่ทั้งหวานและเต็มไปด้วยแรงปรารถนาเสียงประตูเปิดและปิดเบาๆ ฉันหันไปมองก็เห็นเขายืนอยู่ที่ประตูห้องครัว ในมือของเขามีชุดเดรสที่ถูกพับอย่างเรียบร้อยอยู่บนแขนของเขา“ลิลลี่ ไม่ต้องล้างจานหรอก เดี๋ยวฉันจัดการเอง” ครูพีทพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงนุ

  • เสน่หา ซ่อนเร้น   ตอนที่ 12 วันหยุดที่ไม่คาดคิด

    เช้าวันนี้ ฉันตื่นขึ้นมาพร้อมกับความรู้สึกที่ผสมผสานกันระหว่างความเหนื่อยล้าและความอบอุ่นจากคืนที่ผ่านไป แสงแดดอ่อนๆ ส่องผ่านม่านหน้าต่างเข้ามาในห้องนอน ทำให้ห้องดูอบอุ่นและเงียบสงบ ฉันนอนนิ่งอยู่บนเตียง รู้สึกถึงความอ่อนล้าที่แผ่ซ่านไปทั่วร่างกายฉันลุกขึ้นนั่งอย่างช้าๆ สายตาหยุดอยู่ที่ห้องนอนซึ่งไม่ใช่ห้องของฉันเอง นี่คือห้องนอนของครูพีท ความจริงที่ว่าฉันตื่นขึ้นมาในห้องของเขาทำให้หัวใจของฉันเต้นแรงขึ้น ภาพความทรงจำของเมื่อคืนยังคงชัดเจนอยู่ในความคิด ทั้งความใกล้ชิด ความอ่อนโยน และความรู้สึกที่เรามีต่อกัน มันทำให้ฉันรู้สึกอบอุ่น แต่ก็แฝงไปด้วยความเขินอายหลังจากที่ฉันตั้งสติและพาตัวเองออกจากเตียง ฉันเดินไปที่ห้องน้ำเพื่อเตรียมตัวสำหรับวันใหม่ แต่เมื่อเปิดประตูห้องน้ำออกมา ฉันพบว่าครูพีทกำลังยืนอยู่ในครัว พร้อมกับชุดลำลองที่ดูสบายๆ เขายิ้มให้ฉันและยื่นแก้วกาแฟอุ่นๆ มาให้“ตื่นแล้วเหรอ” ครูพีทถาม“ขอบคุณค่ะ” ฉันรับแก้วกาแฟมาและยิ้มตอบ รู้สึกถึงความอบอุ่นที่แผ่ซ่านไปทั่วร่างกาย กลิ่นหอมของกาแฟสดทำให้ฉันรู้สึกสดชื่นขึ้นทันที ฉันนั่งลงที่โต๊ะอาหารขณะที่ครูพีทยังคงยืนมองฉันด้วยสายตาที่เต

บทล่าสุด

  • เสน่หา ซ่อนเร้น   ตอนที่ 48 หนึ่งสัปดาห์สุดท้ายในความทรงจำ (1)

    ฉันยืนอยู่หน้าประตูห้องนอนของตัวเอง มองกระเป๋าเดินทางที่ยังไม่ได้เริ่มเก็บอะไรเลย ในอีกสองสัปดาห์ข้างหน้า ฉันจะต้องออกเดินทางไปอังกฤษตามคำสั่งของแม่ ทุกอย่างถูกจัดเตรียมไว้หมดแล้ว ไม่ว่าจะเป็นโรงเรียนใหม่ ที่พัก หรือแม้กระทั่งกำหนดการเดินทาง ฉันไม่เคยรู้สึกถูกกำหนดชีวิตแบบนี้มาก่อน และมันทำให้ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะหลุดจากทุกสิ่งที่ฉันรักแต่ก่อนที่จะจากไป ฉันมีสิ่งหนึ่งที่อยากทำ ฉันอยากใช้เวลาครั้งสุดท้ายกับเขา คนที่ฉันรักมากที่สุด คนที่ฉันไม่รู้ว่าจะได้พบอีกเมื่อไหร่“ซาร่า...” ฉันพูดขึ้นระหว่างที่เรานั่งคุยกันในมุมเงียบ ๆ ของห้องสมุดโรงเรียน“ช่วยฉันหน่อยได้มั้ย?”“อะไรอะ?” ซาร่าถามขณะยกคิ้วขึ้นอย่างสงสัย“ฉันอยากไปอยู่กับพี่พีทหนึ่งสัปดาห์ก่อนเดินทาง” ฉันพูดเสียงเบา แต่หนักแน่นซาร่ามองฉันนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะถอนหายใจเบา ๆ“แม่เธอจะยอมเหรอ?”“ฉันจะบอกแม่ว่า จะไปค้างบ้านเธอช่วงที่ตรงกับวันหยุดของเทศกาลเซนต์เอมิลี่แห่งมิตรภาพ”“แม่คงไม่ว่าอะไรถ้าเธอช่วยพูดให้”ซาร่านิ่งไปอีกครั้ง ก่อนจะยิ้มให้ฉัน“ได้สิ ฉันจะช่วยเธอเอง”“ขอบใจนะ ถ้าไม่มีเธอ ฉันคงไม่รู้จะทำยังไงแน่เลย” ฉันจับมื

  • เสน่หา ซ่อนเร้น   ตอนที่ 47 คำสั่งที่ไม่อาจปฏิเสธ

    บรรยากาศในรถระหว่างทางกลับบ้านนั้นเงียบจนแทบจะได้ยินเสียงหัวใจของตัวเองเต้น บรรยากาศในรถอึดอัดจนฉันแทบหายใจไม่ออก แม่ของฉันนั่งอยู่ข้าง ๆ โดยไม่พูดอะไรเลยตลอดทาง ใบหน้าของเธอสงบนิ่ง แต่ฉันรับรู้ได้ถึงความโกรธที่เธอพยายามกดไว้ใต้เปลือกนอกที่ดูเหมือนไม่แสดงอารมณ์ใด ๆฉันหันไปมองนอกหน้าต่าง พยายามดึงความสนใจตัวเอง แต่ก็ไม่สามารถหนีจากความคิดที่วนเวียนอยู่ในหัวได้ หัวใจของฉันเต้นแรง รู้สึกถึงพายุแห่งความกลัวและความไม่แน่นอนที่กำลังก่อตัวขึ้นในใจเมื่อรถเลี้ยวเข้าประตูบ้าน ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังถูกพาเข้าไปในสนามรบ แม่เปิดประตูรถแล้วก้าวลงด้วยท่าทางที่เคร่งขรึม ฉันเดินตามหลังเธอไปยังห้องรับแขก เสียงรองเท้าของเรากระทบพื้นหินอ่อนก้องสะท้อนในความเงียบงันของบ้านหลังใหญ่“นั่งลง” เสียงของแม่เยือกเย็น ฉันนั่งลงบนโซฟาในห้องรับแขก เธอนั่งลงตรงข้ามกับฉัน สายตาที่มองมานั้นเต็มไปด้วยความผิดหวังและความโกรธที่เธอไม่ปิดบัง“อลิสา วัฒนชัย” แม่เรียกชื่อเต็มของฉันด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึม ฉันรู้ดีว่าการที่แม่เรียกฉันด้วยชื่อเต็มแบบนี้ไม่ใช่เรื่องปกติ มันหมายความว่าเธอกำลังโมโห และฉันต้องเตรียมรับมือกับสิ

  • เสน่หา ซ่อนเร้น   ตอนที่ 46 ความลับในเงามืด

    หลังจากลิลลี่กลับไปแล้ว บ้านพักเล็ก ๆ ของผมกลับสู่ความเงียบสงบอีกครั้ง แสงอาทิตย์ยามบ่ายสาดส่องผ่านหน้าต่างเข้ามาในห้องทำงาน ผมนั่งอยู่ที่โต๊ะทำงาน ก้มมองเอกสารปึกใหญ่ที่นักสืบจากอังกฤษส่งมาให้เมื่อเช้านี้มันเป็นข้อมูลที่ทำให้ผมรู้สึกถึงความจริงบางอย่างที่ผมไม่เคยคาดคิด และมันกำลังเปิดเผยภาพรวมของเกมที่ซับซ้อนที่กำลังดำเนินอยู่รอบตัวผม ข้อมูลเหล่านี้ไม่ได้เพียงแค่เกี่ยวกับตัวผม แต่ยังเกี่ยวพันกับครอบครัวของผมในระดับที่ลึกซึ้งและน่ากลัวเอกสารหน้าแรกเป็นรายละเอียดเกี่ยวกับอลิซเบธ อดีตคนรักของผม นักสืบที่ผมจ้างบอกว่าเธอกลับมาเมืองไทยหลังจากได้รับการว่าจ้างจากคู่แข่งทางธุรกิจของพ่อผม พวกเขาใช้ลิซเป็นเครื่องมือเพื่อพยายามดึงตัวผมเข้าไปอยู่ในความขัดแย้งระหว่างธุรกิจ“ลิซ...” ผมพึมพำชื่อของเธอในความเงียบ รู้สึกเหมือนเธอที่ผมเคยรู้จักเป็นเพียงภาพมายาเท่านั้น ผู้หญิงที่เคยเดินเคียงข้างผมในช่วงเวลาที่เราใช้ชีวิตในอังกฤษ กลายเป็นคนที่พยายามใช้ความสัมพันธ์ในอดีตเพื่อเข้ามาทำลายทุกอย่างที่ผมสร้างขึ้นในเอกสารยังระบุว่า ลิซไม่ได้มาหาผมเพียงเพราะความรู้สึกในอดีต แต่เธอได้รับคำสั่งให้สร้างเรื่องราว

  • เสน่หา ซ่อนเร้น   ตอนที่ 45 วันหยุดของเรา (2)

    แสงแดดอ่อน ๆ ที่ส่องผ่านหน้าต่างเข้ามาทำให้ฉันค่อยๆ ลืมตาตื่นขึ้น ภายในห้องนอนของครูพีทเงียบสงบ ฉันมองไปรอบๆ แต่ไม่เห็นเขาอยู่บนเตียงแล้ว พอลองขยับตัวก็รู้สึกปวดเมื่อยตามเนื้อตัวไปหมด เป็นผลจากค่ำคืนที่เขาไม่ยอมให้ฉันได้นอนพักเลย ฉันแทบจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าหลับไปตอนไหน“เฮ้อ...” ฉันถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะค่อยๆ ยันตัวขึ้นนั่ง ผ้าห่มเลื่อนลงจากร่างกายเผยให้เห็นรอยจ้ำแดงเป็นคิสมาร์กที่กระจายอยู่เต็มเนินอกของฉัน“หือ...เป็นรอยเยอะขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย” ฉันพึมพำเบาๆ มองรอยแดงที่กระจายอยู่เต็มเนินอก ผลจากความเร่าร้อนของเขาเมื่อคืนที่ทำให้ฉันแทบจะหมดแรงฉันตัดสินใจก้าวลงจากเตียง เดินตรงไปยังห้องน้ำแล้วรีบอาบน้ำอย่างรวดเร็ว พออาบเสร็จฉันก็ไปหยิบเสื้อเชิ้ตตัวใหญ่ของเขามาสวม มันโอเวอร์ไซส์จนคลุมมาถึงต้นขาของฉันหลังจากนั้นฉันเดินออกจากห้องนอน เพื่อจะตามหาเขา ไม่นานฉันก็เห็นครูพีทอยู่ที่ห้องนั่งเล่น เขากำลังจัดโต๊ะอาหารเช้าอย่างตั้งใจ เสียงเบาๆ จากครัวและกลิ่นหอมของอาหารที่เขากำลังเตรียมอยู่ทำให้ฉันรู้สึกอบอุ่นและดีใจที่ได้มาเจอเขาในเช้านี้เมื่อเขาหันกลับมา ฉันก็เห็นว่าเขาถือถาดอาหารที่มีขนมปังปิ้ง แพนเ

  • เสน่หา ซ่อนเร้น   ตอนที่ 44 วันหยุดของเรา (1) NC+

    เมื่อประตูบ้านปิดลง ครูพีทไม่รอช้า เขาดึงเอวฉันเข้ามาหา ใบหน้าของเขาโน้มลงมาประกบริมฝีปากอย่างแนบแน่น จูบของเขาลึกซึ้งและเร่าร้อน สอดแทรกลิ้นเข้ามาในโพรงปากของฉัน ตักตวงความหวานราวกับไม่มีที่สิ้นสุด มือใหญ่ดันท้ายทอยของฉันให้เข้าไปใกล้ จูบของเขารุนแรงจนฉันแทบลืมหายใจ ทั้งหมดที่ฉันทำได้คือปล่อยตัวเองให้จมอยู่ในอ้อมกอดของเขา“อื๊อ...พี่พีทคะ...” ฉันหอบครางเสียงสั่น ครูพีทผละริมฝีปากออกเล็กน้อย เมื่อเห็นว่าฉันเริ่มหายใจไม่ทัน“คิดถึง" ครูพีทกระซิบเบา ๆ ก่อนจะบดริมฝีปากลงมาอีกครั้ง เขาจูบฉันอย่างต่อเนื่อง ราวกับไม่ต้องการให้ฉันมีช่วงเวลาพักหายใจ พลันเขาอุ้มฉันขึ้นจนตัวลอย มือใหญ่รองใต้สะโพกฉันไว้ ฉันโอบแขนรอบคอเขาแน่น ขาทั้งสองเกี่ยวรัดเอวเขาไว้ไม่ให้ล่วงลงพื้นครูพีทก้าวเท้ายาว ๆ ตรงไปยังห้องนอน โดยที่ยังคงจูบฉันอย่างลึกซึ้ง ลิ้นของเราเกี่ยวกระหวัดกันไม่มีใครยอมใครตุบ!เขาวางฉันลงบนที่นอนอย่างนุ่มนวล ฉันเงยหน้าขึ้นสบตาเขา เห็นแววตาที่เต็มไปด้วยความรักและความปรารถนาอันลึกซึ้งลุกโชนอยู่ในนั้น“ไม่เจอกันนาน ต้องชดเชยหน่อยนะ” ครูพีทพูดพลางยิ้มเจ้าเล่ห์ ก่อนจะก้มตัวลงมาจูบฉันอีกครั้ง เขาสอดล

  • เสน่หา ซ่อนเร้น   ตอนที่ 43 สัญญาณจากจดหมาย

    เช้าวันนั้นฉันนั่งเงียบอยู่ที่โต๊ะเรียน ขณะที่รอบตัวเต็มไปด้วยเสียงพูดคุยและเสียงหัวเราะของเพื่อนร่วมชั้น แม้จะพยายามทำตัวให้ดูเป็นปกติเหมือนทุกวัน แต่ในใจฉันกลับเต็มไปด้วยความกังวลและความว่างเปล่าที่อธิบายไม่ถูกตั้งแต่ครูพีทถูกพักงานไป ทุกอย่างก็ดูเหมือนจะขาดหาย ฉันไม่รู้ว่าจะรับมือกับเรื่องนี้อย่างไร ความคิดต่าง ๆ วนเวียนอยู่ในหัวฉันตลอดเวลาทันใดนั้น ฉันรู้สึกถึงแรงสะกิดเบา ๆ ที่ไหล่ หันไปมองก็พบกับรอยยิ้มของซาร่า เธอยื่นซองจดหมายสีขาวให้ฉัน ดวงตาของเธอเป็นประกายระยิบระยับราวกับจะบอกว่านี่ไม่ใช่จดหมายธรรมดา“นี่ของเธอ” ซาร่ากระซิบพลางยิ้มให้ ฉันมองเธออย่างสงสัยก่อนจะเปิดซองจดหมายออกอย่างช้า ๆในซองจดหมายนั้นมีจดหมายที่เขียนด้วยลายมือที่ฉันคุ้นเคยดี หัวใจฉันเต้นแรงขึ้นในทันที ฉันแทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง ครูพีท เขาฝากจดหมายมาให้ฉัน!มือของฉันสั่นเล็กน้อยขณะที่เปิดจดหมายออกมาอ่านข้อความข้างในลิลลี่ฉันรู้ดีว่าเรื่องที่เกิดขึ้นมันทำให้เธอรู้สึกไม่สบายใจ ฉันเองก็คิดถึงและเป็นห่วงเธอมากเช่นกัน ช่วงนี้ฉันไม่ได้พักที่คอนโด ฉันกลับมาอยู่บ้าน แต่ฉันก็คิดถึงเธอจนทนไม่ไหวถ้าเธอสะดวก ฉันอยากให

  • เสน่หา ซ่อนเร้น   ตอนที่ 42 คำประกาศที่ทำให้โลกพังทลาย

    ฉันยืนมองกระดานประกาศของโรงเรียนด้วยสายตาเรียบเฉย แต่ในใจกลับร้อนรุ่มเหมือนเปลวไฟที่กำลังลุกโชน ไม่ว่าจะอ่านซ้ำอีกกี่ครั้ง คำประกาศตรงหน้าก็ยังคงเหมือนเดิม ตัวอักษรแต่ละตัวชัดเจนราวกับตั้งใจตอกย้ำให้ความหวังในใจฉันสลายไปจนหมดสิ้น‘ประกาศพักงาน มิสเตอร์พีทริก วิลเลียมส์ ไม่มีกำหนด เพื่อพิจารณาและสอบสวนข้อเท็จจริงเกี่ยวกับข้อร้องเรียนเรื่องความไม่เหมาะสมในการปฏิบัติงาน’ข้อความนั้นเหมือนดาบที่กรีดลึกลงกลางใจ จนทุกสิ่งรอบตัวฉันพังทลายไปในพริบตา ฉันพยายามสูดหายใจเข้าลึก กลั้นความรู้สึกที่ถาโถมในอก และบอกตัวเองให้เข้มแข็ง แต่หัวใจกลับเต้นรัวและสั่นไหว มือทั้งสองข้างกำหมัดแน่น พยายามควบคุมตัวเองไม่ให้ปล่อยน้ำตาที่เอ่อล้นออกมาคำพูดของเขายังวนเวียนอยู่ในหัวไม่หยุด เสียงของเขาทุ้มอ่อนโยนและปลอบโยนอย่างที่เคย“ฉันอาจจะต้องหายไปสักพัก แต่ขอให้เธอเข้มแข็งไว้นะ เชื่อใจฉันนะ” เขาก้มลงจูบที่หน้าผากฉันเบา ๆ สัมผัสที่อบอุ่นและอ่อนโยนจนฉันไม่อาจห้ามความรู้สึกปั่นป่วนในใจได้“ค่ะ หนูเชื่อพี่ค่ะ” ฉันตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ พยายามเก็บความเจ็บปวดไว้ข้างใน และทำตัวให้เข้มแข็งอย่างที่เขาบอก“เด็กดีขอ

  • เสน่หา ซ่อนเร้น   ตอนที่ 41 พันธสัญญาแห่งการปกป้อง (NC+)

    ทุกอย่างที่เกิดขึ้นในช่วงนี้ทำให้ฉันรู้สึกเหมือนมีแรงกดดันถาโถมเข้ามาจากทุกทิศทาง ไม่ว่าจะเป็นการกลั่นแกล้งของมินนี่ หรือการร้องเรียนของครูลิซที่อาจทำให้ความลับระหว่างฉันกับครูพีทถูกเปิดเผย ฉันรู้สึกเหมือนทุกอย่างพร้อมจะพังลงในพริบตา และทุกครั้งที่คิดถึงมัน หัวใจของฉันก็เจ็บปวดอย่างบอกไม่ถูกแต่ฉันยังคงมีคนที่พร้อมจะอยู่เคียงข้างเสมอ คนที่พยายามทำทุกอย่างเพื่อปกป้องฉัน โดยไม่คิดถึงอันตรายที่อาจเกิดขึ้นกับตัวเขาเลย นั่นคือครูพีทฉันรู้ว่าครูพีทเองก็รู้สึกกดดันไม่แพ้กัน แต่เขาไม่เคยแสดงความกลัวออกมาเลย เขายืนหยัดอยู่ตรงนั้น พร้อมเผชิญหน้ากับปัญหาทุกอย่างที่เข้ามา โดยเฉพาะเรื่องการร้องเรียนจากครูลิซ ฉันรู้ว่าเขาพยายามจะจัดการทุกอย่างให้ดีที่สุด เพื่อไม่ให้กระทบกับฉันฉันพยายามเตือนเขาว่าไม่ควรเสี่ยงมากเกินไป แต่เขากลับยิ้มให้ฉันเสมอ รอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความมั่นใจและความตั้งใจ “ลิลลี่ ฉันบอกแล้วไงว่าจะปกป้องเธอ” เขาพูดทุกครั้งที่ฉันแสดงความกังวลแต่ลึก ๆ แล้ว ฉันเองก็รู้สึกผิด ฉันไม่อยากให้เขาต้องแบกรับภาระเพียงคนเดียว ฉันไม่อยากให้เขาต้องเผชิญกับปัญหาทั้งหมดเพียงลำพังในวันหนึ่ง ฉันสังเก

  • เสน่หา ซ่อนเร้น   ตอนที่ 40 เงามืดในชั้นเรียน

    ในห้องเรียนที่แสนเงียบสงบ ฉันนั่งทำงานที่โต๊ะของตัวเอง ก้มหน้าลงมองสมุดบันทึก ขีดเขียนคำต่าง ๆ ลงไปอย่างตั้งใจ เสียงกระซิบและเสียงหัวเราะเบา ๆ รอบห้องทำให้บรรยากาศดูเหมือนวันธรรมดาที่ไม่มีอะไรพิเศษ แต่ในใจลึก ๆ ของฉันรู้สึกถึงบางอย่างที่แปลกไปทันใดนั้น ฉันได้ยินเสียงหัวเราะเย้ยหยันและเสียงก้าวเท้าที่ดังขึ้นไม่ไกลจากโต๊ะของฉัน หันไปมองทางต้นเสียง และภาพที่เห็นทำให้ฉันใจหายวูบลงไปในทันทีมินนี่...เธอยืนพิงโต๊ะด้วยท่าทางที่อวดดี ข้างหน้าเธอคือเด็กผู้หญิงที่ฉันจำได้ว่าเธอเป็นนักเรียนที่ค่อนข้างเงียบและชอบอยู่คนเดียว ฉันไม่ค่อยรู้จักชื่อของเธอ แต่คิดว่าเธอชื่อ ฟ้า สายตาของฟ้าจ้องมองต่ำ สั่นเล็กน้อยเหมือนกลัวที่จะเผชิญหน้ากับมินนี่ฉันเห็นมินนี่หัวเราะขณะที่จ้องมองฟ้าด้วยสายตาเย้ยหยัน ท่าทางของเธอดูชัดเจนว่าเธอกำลังหาเรื่องและเล่นสนุกจากความกลัวของคนอื่น“นี่เธอ จะเงียบไปถึงไหน?หรือว่า...ไม่มีปาก?”มินนี่พูดขึ้นเสียงดัง พลางหัวเราะออกมาเหมือนสนุกสนานกับสิ่งที่เธอกำลังทำฟ้าขยับถอยหลังเล็กน้อย เหมือนพยายามจะหลบมินนี่ แต่ไม่มีทางให้หนี เธอเพียงแค่ก้มหน้าลงต่ำมากขึ้น ราวกับต้องการให้ตัวเองหาย

DMCA.com Protection Status