Share
บทที่ 298 พ้นขีดอันตราย
Related chapter
เศรษฐีสาวขอเอาคืน บทที่ 299 การพบกันครั้งแรกสมัยวัยรุ่น
"คุณหลี ผมจะอยู่ที่นี่หรือไม่อยู่ ก็ไม่เกี่ยวอะไรกับคุณนี่?"ฮั่วจิ้นเฉิงแสดงจุดยืนของเขาหลีหานรู้ว่าพูดไปก็ไร้ประโยชน์ จึงเตือนเพียงประโยคเดียว "ประธานฮั่ว เวลาคนเราตกรถไฟก็ยังรู้จักปล่อยผ่านแล้วซื้อตั๋วขึ้นขบวนถัดไป เพราะคนฉลาดจะรู้ว่าถึงจะจมจ่อมอยู่กับขบวนที่ตัวเองพลาด รถไฟก็ไม่วิ่งย้อนกลับมา ประโยคนี้ประธานฮั่วคงจะเข้าใจ"พูดจบ หลีหานก็พาหลีหรานเดินจากไป"พี่ใหญ่ จะปล่อยให้เขาอยู่เฝ้าแบบนี้น่ะเหรอ?"หลีหรานยังไม่ค่อยเต็มใจนัก แต่หลีหานกลับพูดว่า "ถ้าเขาไม่ไปซะอย่าง เราจะทำอะไรได้""แต่น้องสี่ไม่อยากเจอหน้าเขานะ!""เราต้องเชื่อใจน้องสี่ เธอมีจิตสำนึกเพียงพอ ต้องรู้ว่าใครคือคนที่คู่ควรจะฝากชีวิตไว้"หลีหรานฟังคำพูดนี้แล้วก็ใจเย็นลงบ้าง "ขอให้เป็นอย่างนั้นเถอะ!"การนอนหลับครั้งนี้ หลีเกอรู้สึกเหมือนตัวเองหลับไปนานมาก เธอฝันย้อนไปยาวนานทีเดียวเธอฝันถึงเหตุการณ์เมื่อห้าปีก่อน ตอนที่เธอได้เจอกับฮั่วจิ้นเฉิงเป็นครั้งแรกตอนนั้นเธอยังเรียนปริญญาโทอยู่ที่คณะออกแบบในมหาวิทยาลัยโคลอมเบีย เธอห่างบ้านไปอยู่ต่างประเทศเป็นครั้งแรก ตระกูลหลีทั้งบ้านต่างก็เป็นห่วง"น้องสี่ พี่ซื้อบ้าน
เศรษฐีสาวขอเอาคืน บทที่ 300 เขาเป็นห่วงเธอ
กว่าจะได้เจอกันอีกครั้งก็ผ่านไปกว่าหนึ่งเดือนหลีเกอเรียนวิชาเอกเสร็จ ออกมาจากอาคารเรียน ก็ได้ยินเสียงคนกลุ่มหนึ่งหัวเราะเยาะกันระนาวจากนั้นก็มีเสียงพูดเป็นภาษาอังกฤษด้วยความหยาบคาย "พวกคนจีนนี่โง่จริง ๆ เหมือนหมาเร่ร่อนเลย""เมื่อก่อนพวกแกเป็นแค่คนกากของเอเชียตะวันออก ตอนนี้ก็ยังกากอยู่เหมือนเดิม""ผ่านมาหลายปี พวกคนจีนก็ยังถูกเราเหยียบย่ำอยู่ใต้เท้า""..."หลีเกอได้ยินดังนั้น คิ้วขมวดมุ่น เปลวไฟในอกลุกโชนสุดขีด คนต่างชาติพวกนี้เป็นบัดซบอะไรกันกล้าด่าพวกเราแบบนี้ได้ยังไง!เธอกำลังจะเดินไปโต้แย้งแต่ยังไม่ทันได้เดินถึงสองก้าว ก็ได้ยินเสียงต่อยกันและเสียงร้องโอดโอยของผู้ชายส่วนใหญ่ พร้อมกับเสียงตะโกนอย่างไม่ยอมแพ้"บ้าอะไรวะ กล้าดียังไงมาต่อยกู!" ยังพูดไม่ทันจบ ก็โดนชกเข้าที่ใบหน้าอีกครั้ง"สมน้ำหน้า! อยากปากหมาด่าพวกเราเอง วันนี้เดี๋ยวจะประเคนให้รู้จักว่ากังฟูจีนแท้ ๆ เป็นยังไง!"ชายหนุ่มพูดจบก็ต่อยเข้าที่ใบหน้าของเขาอีกครั้งได้ยินเสียงร้องโอดโอยอย่างเจ็บปวดหลีเกอเดินเข้าไป เห็นเด็กหนุ่มผิวเหลืองคนหนึ่งกำลังจัดการกับชาวต่างชาติกลุ่มนั้น ท่าทางของเขาคล่องแคล่วเหมือนสาย
เศรษฐีสาวขอเอาคืน บทที่ 301 ยืนหยัดเพื่อความถูกต้อง
รูมเมทเห็นผู้ชายตามมาส่งเธอ จึงซุบซิบนินทาว่า "เมื่อกี้ผู้ชายคนนั้นใครเหรอ แฟนหรือเปล่า? หล่อจังเลย!""จริงด้วย กล้ามเนื้อเป็นมัด ๆ ดีจัง มาดแมนสุด ๆ ไปเลย!""เธอมีแฟนตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย ทำไมฉันไม่เห็นรู้เลย""..."เมื่อเผชิญกับคำถามมากมายของรูมเมท หลีเกอรีบอธิบาย "เขาไม่ใช่แฟนฉัน อย่าคิดไปเองสิ""ไงนะ? ไม่ใช่แฟนเธอ แล้วเขาชื่ออะไรล่ะ พอจะแนะนำให้ฉันรู้จักได้ไหม?"คำถามนี้ทำเอาหลีเกออึ้งไปเลย พวกเขาเจอกันมาสองครั้งแล้ว แต่เธอยังไม่รู้จักชื่อเขาเลย"เอ่อ ไว้ครั้งหน้าฉันจะถามเขาแล้วมาบอกพวกเธออีกทีนะ"รูมเมทดูผิดหวังเล็กน้อย ส่วนหลีเกอก็ขมวดคิ้วไม่คลายในใจคิดว่าครั้งต่อไปจะต้องถามให้รู้เรื่องแน่ ๆ ว่าเขาชื่ออะไร เรียนคณะอะไร... ข้อมูลส่วนตัวอื่น ๆ ก็ต้องถามให้หมดอย่างไรก็ตาม การพบกันครั้งต่อไปที่หลีเกอรอคอยมาถึงเร็วกว่าที่คิดวันรุ่งขึ้น หลีเกอก็ได้พบกับเขาอีกครั้ง"หลีเกอ นั่นไม่ใช่ผู้ชายที่พาเธอมาส่งเมื่อวานเหรอ? ทำไมเขาโดนเรียกไปที่ฝ่ายกิจการนักศึกษาล่ะ?"รูมเมทดึงเธอเข้ามาแล้วถามซักไซ้!หลีเกอแปลกใจรีบตามไปทันที เธอแอบอยู่ที่หน้าห้องฝ่ายกิจการนักศึกษา เห็นชาวต่างชาต
เศรษฐีสาวขอเอาคืน บทที่ 302 พบกันอีกครั้งแต่เหมือนไม่รู้จัก
หลีเกอยิ้มแย้ม "ไม่เป็นไรหรอก คุณเป็นผู้พิทักษ์ความยุติธรรม เมื่อวานพวกมันพูดจาเกินเลยขนาดนั้น ถ้าเป็นฉันเองก็คงจะซ้อมพวกเขาให้เจ็บแสบ"แต่ชายหนุ่มกลับพูดว่า "ผู้หญิงไม่ควรลงมือทำอะไรแบบนี้ เรื่องแบบนี้ปล่อยให้ผู้ชายทำดีกว่า!"จากนั้นชายหนุ่มก็หยุดเดินน้ำเสียงครึ่งหนึ่งเหมือนหยอกเล่น อีกครึ่งหนึ่งจริงจัง ถามว่า "ลืมถามคุณไปเลย คุณชื่ออะไรล่ะ?""หลีเกอ หลีรุ่งอรุณ เกอบทเพลง"ชายหนุ่มร้องอืมเสียงหนึ่ง "จะจำไว้"หลีเกอรีบถาม "แล้วคุณล่ะชื่ออะไร ฉันจะได้ไม่ต้องเรียกคุณว่า เฮ้ ในครั้งหน้า"ชายหนุ่มหัวเราะ ดวงตาที่อยากรู้อยากเห็นของเขามองเธอเขม็ง จากนั้นก็พูดว่า "อยากรู้ชื่อผมเหรอ งั้นบ่ายสามโมงครึ่งวันมะรืน เจอกันที่ประตูฝั่งตะวันตกของมหาวิทยาลัย อย่าลืมนะ แล้วผมจะบอกชื่อ"หลีเกอโมโห "อะไรกันเนี่ย!"แต่ชายหนุ่มโบกมือให้เธอ "บ่ายสามโมงครึ่งวันมะรืน อย่าลืมล่ะ ไว้เจอกัน!"หลีเกอเม้มริมฝีปาก ไม่ค่อยเต็มใจเท่าไหร่ แต่ในใจก็อดคาดหวังไม่ได้เวลาผ่านไปช้ามาก ช้ากว่าการเคลื่อนที่ของหอยทากเสียอีก หลีเกอรอคอยอย่างใจจดใจจ่อ ในที่สุดก็ถึงวันมะรืนเธอแต่งตัวและแต่งหน้าตั้งแต่เช้า เลือกชุดที
เศรษฐีสาวขอเอาคืน บทที่ 303 ความฝันยาวนานห้าปี
เธอได้ยินชื่อของเขาจากปากคนอื่น นั่นคือ ‘ฮั่วจิ้นเฉิง’ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา ชื่อนี้ก็เหมือนกับมนตร์สะกดที่ฝังลึกอยู่ในใจของเธอ และกลายเป็นฝันร้ายที่ตามหลอกหลอนเรื่องราวหลังจากนั้นราวกับมีอะไรกำหนดไว้ล่วงหน้าเธอได้ช่วยคุณย่าของฮั่วจิ้นเฉิงไว้โดยบังเอิญเมื่อรู้ว่าคุณย่าฮั่วกำลังมองหาคู่ชีวิตให้ฮั่วจิ้นเฉิง เธอก็ไม่ลังเลที่จะเสนอตัว จนกลายมาเป็นคุณผู้หญิงฮั่วชีวิตแต่งงานสามปีราวกับภาพยนตร์ที่ฉายอยู่ในหัวของเธอทีละฉาก ชีวิตอันยุ่งเหยิงคอยย้ำเตือนให้เธอระลึกถึงการตัดสินใจที่ผิดพลาดครั้งนั้นอยู่เสมอแต่เธอใช้เวลาสามปี ก็ยังไม่เข้าใจว่าทำไมฮั่วจิ้นเฉิงถึงจำเธอไม่ได้บนเตียงในโรงพยาบาล ขนตาของหลีเกอสั่นไหวเล็กน้อย จากนั้นก็ค่อย ๆ ลืมตาขึ้นจมูกของเธอเต็มไปด้วยกลิ่นน้ำยาฆ่าเชื้อ สมองค่อย ๆ กลับมาทำงาน เหมือนเพิ่งตื่นจากความฝัน"คุณหนูหลี ตื่นแล้วเหรอ?"เสียงที่เต็มไปด้วยความประหลาดใจดังขึ้นข้างหู หลีเกอกลับมาเป็นตัวของตัวเองอีกครั้ง หันไปมองฟู่ซิวเป่ยแล้วยิ้มออก "พี่ซิวเป่ย ฉันหลับไปนานไหมคะ?""คุณหมดสติไปสามวันเลย พวกเราร้อนใจกันหมด โชคดีจริง ๆ ที่เธอฟื้นแล้ว"หลีเกอนึกถึงตอนที
เศรษฐีสาวขอเอาคืน บทที่ 304 ปฏิเสธอย่างเด็ดขาด
วันออกจากโรงพยาบาล ฟู่ซิวเป่ยถือช่อดอกไม้ช่อใหญ่มาให้เธอ "คุณหนูหลี ขอให้คุณสุขภาพแข็งแรง และมีความสุขในทุกวันนับจากนี้นะครับ"หลีเกอรับช่อดอกไม้มาแล้วส่งยิ้มหวาน "ขอบคุณค่ะ พี่ซิวเป่ย…"หลีหรานก็เดินเข้ามาด้วยรอยยิ้ม ใบหน้าของเขาสลับมองไปมาระหว่างทั้งสอง"พี่จะบอกให้นะยัยน้อง คราวนี้พวกเราตกใจกันแทบตาย""เธอไม่รู้หรอกว่าวันนั้นสถานการณ์มันวิกฤตแค่ไหน โชคดีที่ซิวเป่ยไปตามตัวหมอไป๋มา ถึงช่วยยื้อเธอกลับมาจากความตายได้ พวกเราต้องขอบคุณเขาให้มากเลยล่ะ"เมื่อพูดถึงไป๋สี่เจี้ยนหลีหรานถึงได้สังเกตว่าตั้งแต่วันที่เขาทำการผ่าตัดให้หลีเกอ ไป๋สี่เจี้ยนก็หายไปจึงอดไม่ได้ที่จะถามว่า "หมอไป๋ล่ะ ทำไมไม่เห็นหน้าค่าตาเขาเลย"ฟู่ซิวเป่ยอธิบาย "กลับไปพักผ่อนแล้วล่ะ เขาเป็นคนแบบนี้ตลอด เดี๋ยวมาเดี๋ยวหาย ไม่ต้องสนใจหรอก""ไม่ว่ายังไง เขาก็คือคนที่ช่วยชีวิตฉันไว้ ถ้ามีโอกาสต้องขอบคุณเขาต่อหน้า" หลีเกอพูดอย่างจริงจังฟู่ซิวเป่ยพยักหน้า "ไว้ว่าง ๆ ค่อยนัดเขามาเจอแล้วกัน"ทุกคนเดินออกจากห้องผู้ป่วย เดินตามทางออกไป แต่จู่ ๆ ทุกคนก็หยุดเดินพร้อมกันเห็นฮั่วจิ้นเฉิงยืนอยู่ไม่ไกลนัก สายตาจ้องมาที่หลี
เศรษฐีสาวขอเอาคืน บทที่ 305 รับได้ ปล่อยวางได้
เมื่อเห็นว่าเธอมาแล้ว ทั้งสองคนก็ไม่ได้ถามอะไรเลย พูดเพียงว่า "ขึ้นรถเถอะ!"หลีเกอขึ้นรถไปนั่งเงียบ ๆ จากนั้นรถก็สตาร์ทแล้วค่อย ๆ ขับออกไปสายตาของหลีเกอเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างรถ ในใจรู้สึกเศร้าโศกอย่างบอกไม่ถูก จะไม่ให้เศร้าได้ยังไงนั่นคือชีวิตวัยเยาว์ของเธอ เขาคือคนที่เธอเฝ้าคิดถึงมาตลอดห้าปีเต็ม!ชีวิตคนเราจะมีช่วงเวลารุ่งโรจน์ในห้าปีสักกี่รอบกันเพียงแต่ว่าหลีเกอรับได้ ปล่อยวางได้ เคยทุ่มเทสุดหัวใจจนไม่กลัวตาย ตอนนี้แม้จะจบลงอย่างน่าเสียดาย ก็แค่รู้สึกเสียดายนิดหน่อยเท่านั้นเองหยุดคิดไปสักพัก หลีเกอก็ละสายตาแล้วถามว่า "คนที่วางยาฉันอยู่ไหนคะ?"หลีหรานกระแอมไอเบา ๆ แล้วพูดว่า "ถามทำไม เรื่องนี้พี่ ๆ จัดการกันเอง ไม่ต้องให้ถึงมือเธอหรอก"แต่หลีเกอกลับพูดว่า "ฉันอยากเจอพวกมัน"หลีหรานกับฟู่ซิวเป่ยสบตากัน ฟู่ซิวเป่ยพูดว่า "ตอนนี้พวกเขาถูกคนของพี่ใหญ่คุณควบคุมตัวอยู่ ถ้าอยากเจอก็ต้องถามความเห็นของหลีหานก่อน"หลีเกอจึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากำลังจะกดโทร แต่หลีหรานห้ามไว้ "น้องสี่ เธอนี่มันหัวรั้นจริง ๆ เอาควายเก้าตัวมาฉุดก็ยังรั้งไว้ไม่อยู่ เอาเถอะ ฉันจะบอกให้คนขับพาไป"คนขับรถไ
เศรษฐีสาวขอเอาคืน บทที่ 306 สิ่งที่ไร้ค่าก็คือขยะ
บนกระดาษถูกเขียนไว้ว่า “อย่าหวังจะล้วงข้อมูลจากปากฉันซะให้ยาก พวกต่ำ พวกไร้ค่า”หลีเกอฉีกกระดาษนั้นทิ้งทันทีแล้วหัวเราะอย่างเยือกเย็น “ปากแข็งดีนี่ คิดว่าฉันจะสืบไม่ได้อย่างนั้นเหรอ”ชายทั้งหลายต่างไม่สะทกสะท้านแม้แต่น้อยหลีเกอพูดขึ้นว่า “เมืองปินเฉิง เฮียเปียว”คำสี่คำสั้น ๆ แต่กลับทำให้ชายทั้งหลายพากันตกใจจนสีหน้าเปลี่ยนไป หลีเกอจ้องตาเขม็ง “ดูเหมือนว่าฉันพูดถูกสินะ”“ไม่จริง ไม่เกี่ยวอะไรกับเฮียเปียว พวกเราแค่หมั่นไส้คุณ เลยแค่อยากปิดปากคุณก็เท่านั้น”หลีเกอไม่หลงเชื่อคำโกหกของพวกเขาง่าย ๆ“มาพูดเอาป่านนี้ก็สายไปแล้ว” หลีเกอพูดพลางลุกขึ้นยืนและหันหลังให้พวกเขา น้ำเสียงเย็นชาไร้ความรู้สึกยิ่งขึ้น “สิ่งไร้ค่าก็คือขยะ ก็จัดการตามวิธีจัดการขยะไปซะ”“รับทราบครับคุณหนู”หลีเกอพูดจบก็เดินจากไปโดยไม่หันกลับมามอง ชายทั้งหลายเห็นว่าหลีเกอเอาจริงก็ตกใจกลัว ต่างรีบร้องขอความเมตตาทันที“คุณหลีปล่อยเราไปเถอะ”“พวกเราผิดไปแล้ว”“พวกเราจะไม่ทำอีกแล้ว”“ขอร้องเถอะ ให้โอกาสพวกเราที”...แต่หลีเกอไม่สนใจ เดินออกไปอย่างใจเย็น“พวกนี้มันต่ำช้ากันจริง ๆ ให้โอกาสไปแล้วไม่เอา ทีตอนนี้เพิ่ง
Latest chapter
เศรษฐีสาวขอเอาคืน บทที่ 340 กุหลาบมีหนาม
เศรษฐีสาวขอเอาคืน บทที่ 339 เอาชีวิตมาทิ้งหรือไง
เศรษฐีสาวขอเอาคืน บทที่ 338 ธุรกิจมืด
เศรษฐีสาวขอเอาคืน บทที่ 337 ค้นพบห้องลับ
เศรษฐีสาวขอเอาคืน บทที่ 336 คนที่ทำให้ขายหน้า
เศรษฐีสาวขอเอาคืน บทที่ 335 ฉายแสงเจิดจ้า
เศรษฐีสาวขอเอาคืน บทที่ 334 ได้รับเชิญให้ขึ้นเวที
เศรษฐีสาวขอเอาคืน บทที่ 333 ตีงูต้องตีที่หัว
เศรษฐีสาวขอเอาคืน บทที่ 332 ต้องการอะไร
