บทที่ 11 ฮั่วกรุ๊ปถูกตัดสิทธิ

ในบ้านเดิม คนรับใช้รออยู่นานแล้ว หลังจากรับเสื้อคลุมของฮั่วจิ้นเฉิงมา ก็ตกตะลึงเล็กน้อยเมื่อเห็น เฉียวซีอวิ๋นอยู่ด้านหลังฮั่วจิ้นเฉิง

“คุณเฉียว ดิฉันเตรียมห้องของคุณไว้ให้แล้ว ขึ้นไปตามทางเดินนี้ได้เลยนะคะ”

เฉียวซีอวิ๋นที่ติดตามฮั่วจิ้นเฉิงและกำลังจะขึ้นบันไดของบ้านเดิม หยุดมองด้วยความเหลือเชื่อ “ฉันกับจิ้นเฉิงไม่ได้นอนด้วยกันเหรอ?”

เนื่องจากฮั่วจิ้นเฉิงตกลงให้เธอย้ายเข้าไปอยู่ในบ้านเดิม ก็น่าจะแปลว่าเขายอมรับว่าจะแต่งงานกับเธอในอนาคตสิ

การอยู่ด้วยกันก็เป็นเรื่องธรรมดา

เพราะคำพูดของเธอ ฮั่วจิ้นเฉิงจึงขมวดคิ้ว

“เอ่อ…” แม่บ้านเผยไม่กล้าพูดอะไรไปมากกว่านี้

เนื่องจากกลัวว่าหลีเกอจะทิ้งร่องรอยไว้ในบ้าน คุณผู้หญิงจึงสั่งให้เธอทำความสะอาดห้องรับรองเป็นพิเศษ

“ผมยังมีทำงานต้องทำ คุณไปนอนก่อนได้เลย”

ฮั่วจิ้นเฉิงเหลือบมองเฉียวซีอวิ๋นพลางพูดด้วยน้ำเสียงไม่แยแส และส่งสายตาเป็นสัญญาณ

“แต่ว่า…”

แต่เฉียวซีอวิ๋นก็พยายามรบเร้าเพราะไม่พอใจ หลังจากได้รับคำสั่งของฮั่วจิ้นเฉิงแม่บ้านเผยก็มาขวางเธอและพูดว่า “คุณเฉียว โปรดมากับดิฉันด้วยค่ะ”

ประตูลิฟต์ของบ้านเดิมปิดลงอย่างรวดเร็ว ใบหน้าที่เย็นชาอย่างยิ่งของฮั่วจิ้นเฉิงหายวับไป

เฉียวซีอวิ๋นระงับความไม่พอใจภายในใจของเธอ เธอรู้สึกเสมอว่าท่าทีของฮั่วจิ้นเฉิง ที่มีต่อเธอเปลี่ยนไปหลังจากที่เธอกลับมาประเทศจีนในครั้งนี้

เหมือนยิ่งใกล้ก็ยิ่งไกลออกไป ทำเอาเธอคิดไม่ตก

หลังจากกลับมาที่ห้องทำงาน ฮั่วจิ้นเฉิงก็อาบน้ำและเปลี่ยนเป็นเสื้อคลุมอาบน้ำ พลิกดูเอกสารในมือ แต่เขาก็อ่านได้ไม่กี่บรรทัด

ในอดีต เวลานี้หลีเกอจะนำชามซุปนกพิราบมาเสิร์ฟ แล้วกลับไปที่ห้องนอนเพื่อรอเขา

แม้ว่าบางครั้งเขาจะค้างคืนในห้องทำงาน และบางครั้งก็กลับไปที่ห้องนอนซึ่งคนหนึ่งจะนอนบนโซฟาและอีกคนหนึ่งอยู่บนเตียง แต่เธอก็ไม่เคยเปลี่ยนนิสัยการมานำซุปนกพิราบมาส่งเลยแม้แต่ครั้งเดียว

วันนี้รอมานานแล้ว แต่ที่ประตูกลับไร้การเคลื่อนไหว

การขาดสิ่งนี้ไปทำให้เขาหงุดหงิดจนพูดไม่ออก

โทรศัพท์ดังขึ้น และเมื่อเขาหยิบมันขึ้นมาก็เห็นว่ารายชื่อผู้โทรที่ขึ้นจอคือ 'ผู้ช่วยหลาน' คิ้วของเขาก็ยับย่นจนแทบจะมองไม่เห็น และเขาไม่รู้ว่าอารมณ์นั้นคืออะไร

“ประธานฮั่วครับ ผู้รับผิดชอบงานนิทรรศการทางการแพทย์ดูไบ เพิ่งโทรมาบอกว่าฮั่วกรุ๊ปถูกตัดสิทธิในการเข้าร่วมนิทรรศการ เนื่องจากมีส่วนแบ่งเงินทุนไม่เพียงพอครับ”

ท่าทางของฮั่วจิ้นเฉิงขรึมลงอย่างรวดเร็วราวกับหยดหมึก เดิมทีหลีเกอเป็นผู้รับผิดชอบงานนี้ แต่ตอนนี้ เมื่อเธอลาออก งานก็ไปตกอยู่กับหลานหนีโดยปริยาย

“ส่วนแบ่ง? นิทรรศการทางการแพทย์กำหนดรายชื่อตามจำนวนเงินที่แต่ละกลุ่มลงทุนในสภากาชาด ปีที่แล้วฮั่วกรุ๊ประดมเงินทุนได้ถึงสามร้อยล้าน แต่เขากลับบอกว่าส่วนแบ่งยังไม่เพียงพอเนี่ยนะ?”

หลานหนีรู้สึกได้ชัดเจนว่าชายหนุ่มอารมณ์ไม่ดี จึงเหงื่อตก “ผมก็สับสนเหมือนกันครับ ผมโทรหาเลขาหลีเพื่อถามเรื่องนี้แต่เบอร์ของเธอก็ถูกยกเลิกไปแล้ว...”

“...”

หลานหนีไม่กล้าพูดถึงเรื่องที่เหลือต่อ

ห้องทำงานตกอยู่ในความเงียบงัน ฮั่วจิ้นเฉิง ขมวดคิ้วและจำได้ว่าวันนี้เธอถอดเครื่องแบบของเธอในห้องทำงานประธานโดยไม่ลังเลใจและจากไปอย่างเด็ดเดี่ยวแม้ว่าเธอจะอับอายก็ตาม อารมณ์ที่อธิบายไม่ได้เกลือกกลิ้งอยู่ในอกของเขา

ถ้าเขาจำไม่ผิด หลีเกอบอกว่าเธอเกิดในพื้นที่ชนบท และในที่สุดก็เข้ามหาวิทยาลัยและมาอาศัยอยู่ในเมืองใหญ่

เธออาศัยความอุตสาหะของตัวเองในการเปิดร้านขายเสื้อผ้า แต่หลังจากแต่งงานกับเขาแล้วร้านนี้ก็ปิดตัวลง

ในช่วงหลายปีที่ผ่านมา นอกเหนือจากเงินค่าขนมที่ตระกูลฮั่วมอบให้ โดยพื้นฐานแล้วเธอก็ไม่มีรายได้เพิ่มเติมเลย

ผู้หญิงไม่มีเงินจะไปที่ไหนได้?

“ก่อนอื่น คุณต้องไปที่ชนบท” เขายังคงจำที่อยู่ของ 'บ้านเกิดในชนบท' ที่หลีเกอมอบให้เขาได้ และเขาไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเขาหาผู้หญิงคนนี้ไม่เจอ

“อย่างที่สอง ติดต่อผู้จัดงานนิทรรศการ ผมต้องการพบกับผู้จัดการทั่วไปที่รับผิดชอบเรื่องนี้”

หลังจากวางสาย ฮั่วจิ้นเฉิงก็โยนโทรศัพท์ลงบนโต๊ะ และสีหน้าของเขาก็เคร่งขรึมมากยิ่งขึ้น