บทที่ 18 ถ้าไม่พอจะเอาอีกแก้วไหม

ยามราตรี

ภายในรอยัลคลับชั้นสูงแห่งดูไบ

เจี่ยงอีอีจัดปาร์ตี้ครั้งยิ่งใหญ่เพื่อหลีเกอ

ภายในบรรยากาศมีชีวิตชีวา เสียงเพลงคึกคักดังสนั่น

เจี่ยงอีอีโอบแขนหลีเกอยืนบนเวทีพลางยกแก้วให้หนุ่มหล่อสาวสวยที่รวมตัวกันด้านล่าง “มา! ทุกคนหมดแก้ว! ฉลองที่หลีเกอเพื่อนฉันหลุดพ้นจากทะเลทุกข์! ได้ชีวิตใหม่คืนมา!”

“หมดแก้ว!”

“ยินดีด้วย!”

หลีเกอดื่มสุราดีกรีสูงในมือรวดเดียวเกลี้ยง จากนั้นก็ถูกเจี่ยงอีอีดึงไปกลางฝูงชนทันที

“ที่รัก นี่คือทายาทของเอชบีกรุ๊ป ซึ่งมีมูลค่านับแสนล้าน”

“นี่คือเจ้าของบริษัทอุตสาหกรรมเทียนเซิง หุ่นเขาดีสุดยอด”

หลีเกอยกแก้วสุราขึ้นทักทายพวกเขาทีละคน พอหันหน้าก็ไม่ระวัง ชนใครบางคนเข้าให้

“ไม่มีตาเหรอ? เธอเหยียบเท้าฉันแล้วนะ!” เสียงแหลมเล็กแสบแก้วหูลอยมาจากข้างหลัง

หลีเกอเลิกคิ้ว ส่งเสียงเหอะอย่างเย็นชา

เธอคุ้นเคยเสียงนี้ดี เป็นฮั่วซินน้องสามีผู้หยาบคายประจำตระกูลฮั่ว

ครั้นเห็นมีคนด่าหลีเกอ เจี่ยงอีอีจึงขวางหน้าเธอไว้ “อะไรของเธอ? หยาบคายอะไรแบบนี้?!”

ฮั่วซินยังเจ็บใจเพราะรองเท้าส้นสูงที่เพิ่งซื้อ เมื่อเธอเงยหน้ามองก็พบว่าหนึ่งในนั้นเป็นหลีเกอ อดีตพี่สะใภ้ของเธอ พลางพูดอย่างเสียดสี “แหม ที่แท้ก็เมียเก่าที่โดนพี่ใหญ่ฉันทิ้งนี่เอง!”

คราวนี้เธอตามเฉียวซีอวิ๋นมาดูไบ และต้องเสียพลังงานไปมากกว่าจะเกลี้ยกล่อมให้ผู้เป็นแม่วางใจได้

ครั้นเจี่ยงอีอีได้ยินจึงเดือดดาลเป็นฟืนเป็นไฟ เธอถกแขนเสื้อเตรียมก่อวิวาท แต่กลับถูกหลีเกอรั้งไว้

“ไม่เป็นไร ไม่ต้องไปสนใจคนแบบนี้หรอก”

เมื่อก่อนเพราะรักฮั่วจิ้นเฉิงเธอจึงยอมให้คนที่บ้านเขามาตลอด ด้วยฐานะสะใภ้จึงต้องทำดีต่อน้องสามีอย่างฮั่วซินเป็นธรรมดา

แต่ตอนนี้ ในสายตาเธอ ฮั่วซินไม่มีความหมายอะไรเลย

ให้ถกเถียงกับเธอ? ฮั่วซินไม่มีคุณสมบัติพอด้วยซ้ำ

แววตาเหยียดของหลีเกอฉายผ่านร่างฮั่วซินมาถึงร่างเฉียวซีอวิ๋น

อีกฝ่ายสวมชุดดิออร์สบาย ๆ รองเท้าส้นแบนไข่มุก และตั้งครรภ์อย่างเห็นได้ชัด

‘เฮ้อ!’

‘มาทำอะไรที่นี่ ไม่กลัวแท้งงั้นเหรอ?’

คราวนี้เฉียวซีอวิ๋นเห็นเจตนาร้ายของหลีเกอได้ชัดเจน เธอตั้งใจตามมาที่ดูไบ เพราะอยากคุยกับฮั่วจิ้นเฉิงเรื่องหลีเกอ คิดไม่ถึงว่าตัวจริงจะมาปรากฏตรงหน้า

วันนี้พบหลีเกอเป็นครั้งที่สอง อีกฝ่ายดูเยือกเย็นทั้งยังสูงส่ง ทำให้เธอรับรู้ได้ถึงวิกฤตที่รุนแรงขึ้นเรื่อย ๆ

หลีเกอไม่สนใจจะมองคนน่ารำคาญทั้งสองอีก ก่อนดึงเจี่ยงอีอีไปทางอื่นอย่างทันควัน

ฮั่วซินไม่เคยถูกคนเมินเช่นนี้ ยังไม่รวมว่าคน ๆ นั้นยังเป็นหลีเกออีกด้วย

เมื่อความโกรธพลุ่งพล่าน เธอก็ไม่สนเรื่องกาลเทศะใด ๆ พลันด่าขึ้น

“ไสหัวไปซะ ทำไมต้องนำภัยพิบัติมาให้ตระกูลฮั่วด้วย!”

“ถ้าเรื่องนิทรรศการครั้งนี้แก้ไขไม่ได้ ฉันจะให้พี่ฟ้องเธอ! ให้เธอชดใช้จนสิ้นเนื้อประดาตัว!”

หลีเกอดึงเจี่ยงอีอีให้เดินต่อไป

“เธอมันก็แค่แม่ไก่ออกไข่ไม่ได้! เมื่อก่อนก็เกาะพี่ฉันไม่ปล่อย ตอนนี้ไม่รู้ว่าหาคนใหม่ได้รึยัง อยากไปไหนก็ไปเลย!”

“พูดแล้วก็ขายหน้าชาวบ้าน!”

หลีเกอทนได้ แต่เจี่ยงอีอีไม่ได้นิสัยดีขนาดนั้น

ถ้าใครระรานเพื่อนรักของเธอ เธอจะจัดการคน ๆ นั้น ไม่ว่าหน้าไหนก็ไม่กลัว

เมื่อเธอดิ้นหลุดจากมือของหลีเกอ ก็จ้ำอ้าวไปอยู่ตรงหน้าฮั่วซิน ก่อนคว้าแชมเปญจากถาดที่บริกรถือ ออกแรงสาดมันลงบนหน้าของฮั่วซิน

“ปาร์ตี้คืนนี้ฉันเป็นคนจัด! คนไม่มีหัวนอนปลายเท่าอย่างเธอ กล้ามาเอะอะกับเพื่อนฉันเหรอ?!”

“ถ้าไม่พอ จะเอาอีกแก้วไหม?!”

หลังเจี่ยงอีอีพูดจบก็หัวเราะเย้ยหยัน แม้แต่หนุ่มหล่อสาวสวยรอบตัวก็ต่างร่วมหัวเราะเยาะไปด้วย

ฮั่วซินไม่เคยถูกกลุ่มสังคมหัวเราะเยาะอย่างนี้มาก่อน กอปรกับเครื่องสำอางบนใบหน้าถูกแชมเปญสาดจนดูไม่ได้ ยิ่งคิดยิ่งขายหน้า เธอส่งสายตาขอความช่วยเหลือให้เฉียวซีอวิ๋นที่อยู่ข้าง ๆ

“พี่สะใภ้เฉียว ช่วยฉันด้วย”