LOGINShare
3. นัดเจอกัน
Last Updated:
2024-12-29 22:38:10หลังจากเอากระเป๋าเดินทางกลับมาถึงบ้าน กิ่งฟ้าจึงรีบเปิดกระเป๋าค้นหาเงินดอลลาร์ที่ซุกซ่อนอยู่ หาเท่าไหร่ก็หาไม่เจอ
“มันยังไงล่ะเนี่ย...” เธอโทรไปคุยกับดารณีที่แช็ต “เขานัดให้ไปเจอ จะเอาเงินให้ ไป...ไป เหอะ” ดารณีรำคาญแม่เพื่อนสาวจอมหลงลืม “แล้วฉันเอาไปทำหล่นทำหาย... ไม่น่าใช่อีก โอย...หัวจะปวด” เธอร้องโวยวาย ใจกระวนกระวาย กลัวหน้าแตกหากเขาคิดว่าเธอจอมงก ในใจคิดแต่ว่าต้องหาเงินจำนวนนี้ให้เจอ ไม่อยากให้เขาดูถูก “นี่ นังกิ่ง ฉันขอบอกว่า แกควรไปเจอ... รู้ไหมเขาอยากนัดเดท” ดารณีเข้าใจความเป็นไป ชายหนุ่มน่าจะเริ่มสนใจนังเพื่อนรักคนนี้แล้ว “เฮ้อ... มันขัดๆ เขินๆ ยังไง ไม่รู้ว่ะ แก... ช่วยคิดหน่อยว่าฉันควรจะบอกขอโทษยังไง เกิดดันเจอเงินแล้ว” “ไม่ต้องเลย... แกตีเนียนไป แม้หาเจอ ฉันไม่ได้สอนให้โกหก แต่มันแค่ white lie เพื่อความสบายใจของแกเอง” ดารณีคิดแผนให้เสร็จสรรพ “โห... มันโกหกตัวใหญ่เลย” เธอทำเสียงจ๋อยๆ “อ้าววว ... ตกลงหาเจอแล้วหรือ” ดารณีขึ้นเสียง สับสนกับกิ่งฟ้า “ยังเลย... ว่าจะไม่หาแล้ว ไม่รู้ว่าไปลืมไว้ตรงไหน” เธอคิดเท่าไหร่ก็ยังนึกไม่ออกอยู่ดีดารณีกดวางสายไปสุดรำคาญ สำหรับกิ่งฟ้าเรื่องเงินเป็นเรื่องใหญ่มาก จะไม่ยอมให้หลุดมือแม้แต่สลึงเดียว ทั้งสองคนเป็นคู่หูมาตั้งแต่สมัยมัธยม รู้ไส้รู้พุงกันดี
เธอเปิดแช็ตที่แอดไลน์กันไว้ ไม่รู้จะเริ่มต้นทักทายยังไงดี แต่พอเปิดมาเห็นข้อความขึ้นเป็นรูปอิโมจิ
“ไม่เห็นเขียนอะไรเลย คงรอเราให้เขียนไปบอกเวลานัดล่ะมั้ง” เธอคิดเองเออเอง “แต่เขาบอกให้โทรไป... อย่าเลย ฝากข้อความเวลานัดไป ถ้าไม่ได้...ค่อยบอกเวลาไปใหม่” เธอพึมพำแล้วเริ่มพิมพ์ข้อความทิ้งไว้ให้เขาตอบกลับ ปรากฏว่านายคนนี้ตอบกลับทันที แสดงว่าเขาต้องคงเปิดมือถืออยู่กิ่งฟ้าตัดสินใจเขียนข้อความนัดหมาย วันอาทิตย์ ตอน 18.00 น. เธอจะไปตามนัดหมาย ชายหนุ่มตอบกลับทันที…
‘เจอกันที่ร้านอิ่มทิพย์ ตามแผนที่ที่ส่งมาให้’วันที่นัดกันกิ่งฟ้าเตรียมตัวดีมาก และพยายามไม่รื้อฟื้นเรื่องเดิมที่เจอกันที่สนามบิน ไม่อยากให้เขารู้สึกอับอาย เธอเรียกใช้บริการรถจากแอป ไม่อยากขับรถไปเองกลัวหาไม่เจอยิ่งเสียเวลา พอผลักประตูร้านเข้าไป เห็นเขานั่งรออยู่ที่โต๊ะมุมซ้ายติดกระจกใสมองเห็นสวนด้านข้างร้านที่ประดับประดาไฟตกแต่งตามกิ่งไม้ระยิบระยับ ร้านอาหารไม่ใหญ่มากและน่าจะเป็นร้านอาหารของพวกวัยรุ่นมากกว่า
วันนี้เขาสวมเสื้อยืดรัดรูป มองเห็นกล้ามตรงหัวไหล่เป็นหนอก หน้าอกเป็นมัดไล่ลงไปถึงหน้าท้องน่าจะเป็นซิกซ์แพ็ก กางเกงกีฬาขาสั้นฟิตตึงเปรี๊ยะ เธอท่องไว้ในใจว่าอย่าขาดแบบวันนั้นอีกนะ เป็นได้เรียกเสียงฮา...จากเธออีก
“เชิญครับ...” เขาลุกขึ้นยืนทักทายเชิญเธอนั่งเก้าอี้ฝั่งตรงข้าม “สวัสดีค่ะ... เอ่อ” เธอยังไม่รู้ว่าเขาชื่ออะไร มีบันทึกประจำวันที่เธอได้มา ดันลืมเปิดอ่านไม่รู้จริงๆ ว่าเขาชื่ออะไร “ผม...ดอนนะครับ” เขาแนะนำตนเองสั้นๆ “ค่ะ... ฉันกิ่ง...ค่ะ” เธอตอบกลับไปสั้นๆ เหมือนกัน “แล้วคุณหาเงินเจอไหมครับ” เขาอมยิ้มให้เธอที่มุมปาก “ไม่ค่ะ... ฉันคิดว่าคงไปทิ้งไว้ที่ไหนสักแห่ง คุณไม่จำเป็นต้องคืนก็ได้นะคะ” เขาได้ยินคำพูดของเธอ แววตาที่จ้องกลับมาดูระริกเยาะเย้ยในนั้น “คุณไม่อยากได้แล้วหรือ ผมมีดอลลาร์มาให้เป็นปึก คุณอยากได้เท่าไหร่บอกมาได้เลย” “คุณทำธุรกิจแลกเปลี่ยนเงินตราหรือคะ” เธอโพล่งออกไปแบบไม่คิด ลืมไปว่าครั้งก่อนตอนโทรไปหาเขาให้มาเจอกันที่สถานีตำรวจ เขารับสายเรียกตนเองว่า ‘หมอดอน’ “ผมแลกเงินไว้ใช้ไว้แจก” เขาเอ่ยตอบแบบกวนๆ “ฮะ... เหรอคะ งั้นคงรวยมากนะสิ” เธอขำกับคำพูดเปิ่นๆ ที่ถามไปแบบนั้นไม่ได้เฉลียวใจ “ครับ... คุณไม่ต้องกลัวว่าผมจะเอาเงินของคุณไป ตระกูลผมรวยล่ะกัน” คำพูดเหมือนอวดร่ำอวดรวยเสียเหลือเกิน จนกิ่งฟ้าทำหน้าแบบเอียน “ค่ะ... เห็นคุณแต่งตัว ฉันพอมองออกค่ะ ฉันก็ไม่ได้ตาต่ำลงไปถึงตาตุ่ม” เธอพูดสุดตลก นัดกันเพื่อเอาเงินมาให้ ไม่ต้องกินอะไรก็ได้ จะได้รีบกลับบ้าน “เข้าใจเปรียบเทียบ ผมคงไม่ต่ำเตี้ย จนคุณมองถึงขนาดนั้น” กิ่งฟ้านึกในใจช่างยอกย้อนดีจริง “คุณสั่งอาหารเลย วันนี้ผมเป็นเจ้าภาพดินเนอร์มื้อนี้ แถมเงินให้คุณอีก” เขาหัวเราะเบาๆ “ฉันบอกแล้วไม่เป็นไร... ไม่ต้องเอามาให้หรอกค่ะ” เธอทำหน้าเหมือนรู้สึกผิด “เอาไปเถอะ คุณจะได้สบายใจ อย่างน้อยผมก็ไม่รู้สึกผิดไงครับ” เขาดูสุภาพขึ้นมานิด “ขอบคุณมากค่ะ...” ทันทีที่เธอพูดจบเพล้ง...
เสียงมือถือของเขาร่วงลงพื้นแตกกระจาย เหมือนเขาคงจะใส่เอาไว้ในกระเป๋ากางเกงที่ดูทรงแล้วคงเก็บไม่ดี “ขอโทษนะครับ มือถือผมแตก” เขาก้มลงไปหยิบขึ้นมา ได้ยินเสียงผรุสวาทเบาๆ... shit เป็นภาษาอังกฤษ คงเผลอด่ามัน... ไอ้เวร หรือไม่อาจนึกด่าเธอก็เป็นได้ “ตายจริง... ฉันทำให้คุณเสียหายมากไหมนั่น” เธอขมวดคิ้ว “ไม่ครับ ... แต่ผมแปลกใจ วันนั้นที่สนามบิน กางเกงผมเป้าขาด วันนี้มือถือพัง ผมไม่มีเครื่องสำรองด้วย” เขาทำหน้าสุดตลกกับเหตุการณ์ที่เจอกันตั้งแต่วันแรก มาวันนี้อีกกิ่งฟ้าขำไม่ออก ได้เพียงแต่แสดงอาการเห็นใจ “งั้นคุณเก็บดอลลาร์ไว้เถอะ ฉันไม่ได้อยากรับมันไว้ค่ะ ฉันสังหรณ์ว่ามันอาจจะไม่ดีแล้วค่ะ” กิ่งฟ้าเป็นคนเชื่อถือโชคลาง “รับมันไปเถอะ ผมยินดีนะครับ” เขาไม่มีทีท่ากังวลอะไรกับมือถือแค่นี้ จิ๊บจ๊อยสำหรับเขาหลังจากนั้นบริกรหนุ่มของร้านเข้ามาสอบถามเรื่องออเดอร์อาหาร เขาสั่งอาหารจานเดียว แค่พาสต้าคาโบนารากับแฮมโรยด้วยพาร์เมซันชีส ส่วนของเธอสั่งแค่ผักขมอบชีสเท่านั้น ทำให้เขามองอย่างสงสัย
“ไม่สั่งอะไรมาทานอีกหรือ น้อยไปหรือเปล่า จะไม่อิ่มนะครับ” เขารู้สึกมองอย่างเป็นห่วงเป็นใย “คงแค่นี้ค่ะ นี่ก็เกือบ 400 แคล แล้วค่ะ” เธอไม่เน้นมือเย็น “เหมือนผมเลย ไม่เน้นมื้อเย็น แต่หนักมื้อดื่ม” เขาขำเบาๆ “คุณดื่มหรือคะ... ฉันว่าคราวต่อไป เราไปหาที่ดื่มไวน์กันดีกว่า” เธอจ้องหน้าเขาที่มองเธออย่างท้าทาย “คุณซีเรียสกับการดื่มไหม ผมกำลังหาเพื่อนร่วมดื่มกันอยู่พอดี” เขาคงเริ่มอยากคุ้นเคยกับเธอ ชายหนุ่มเพิ่งกลับมาได้ไม่นาน ยังไม่ค่อยมีเพื่อนเท่าไหร่ ไปเรียนอยู่เมืองนอกหลายปี “นิดหน่อยค่ะ... ดื่มแค่ให้นอนหลับง่ายเท่านั้น” เธอเอ่ยถึงพฤติกรรมส่วนตัว “คุณหลับยากหรือครับ... ปรึกษาผมได้” จากอาชีพแพทย์เลยกลายเป็นนิสัยประจำตัวต้องได้พูดคำนี้ทุกครั้ง “ฉันนอนไม่เต็มอิ่ม มาหลายปีแล้วตั้งแต่สมัยเรียนอยู่” เธอตอบกลับไป “เอานามบัตรผมไป คุณโทรมานัดผมที่คลินิกสุขภาพและความงามได้ ผมประจำอยู่ที่นี่” เขาเชิญชวนให้เธอไปใช้บริการ “คุณเป็นจิตแพทย์...หรือคะ ดีเลย กำลังอยากนำผลิตภัณฑ์ของบริษัทไปนำเสนอได้ไหมคะ” เธอทำธุรกิจนี้โดยหุ้นส่วนใหญ่เป็นเพื่อนจบจากมหาวิทยาลัยเดียวกัน แต่ไม่เคยเข้ามาดูแล ปล่อยให้กิ่งฟ้าบริหารคนเดียว เธอกลายเป็นคนทำงานหนักให้หุ้นส่วนได้ผลกำไรไปเต็มๆ “ได้ครับ... ไว้คุณโทรมานัดผู้อำนวยการฝ่ายการตลาดของบริษัท เผื่อมีสินค้าอะไรที่ทางเราต้องการ” เขายิ้มให้เธออย่างอบอุ่น “ธุรกิจของฉันเป็นสินค้าอาหารเสริมเพื่อสุขภาพและชะลอวัยค่ะ” เธอดันลืมเอาแผ่นพับสินค้าติดมา “ดีเลยครับ... คุณโทรตามเบอร์ของคลินิก แล้วติดต่อกับคุณแสนภพ ได้เลยครับ” ทันทีที่เขาแจ้งเธอ เสียงเรียกเข้าจากมือถือของกิ่งฟ้าดังขึ้น... กิ่งฟ้าขอโทษเขาเพื่อรับสายจากคุณแม่ของเธอที่ถามเรื่องเวลากลับบ้าน“คุณแม่โทรตามแล้วหรือครับ” เขาเดาจากคำพูดโต้ตอบ
“ค่ะ... พอดีลืมบอกท่านไว้ คงกลับมาไม่เจอฉัน” เธอเล่าคร่าวๆ “คุณอยู่กับคุณแม่สองคน?!” เป็นคำพูดเชิงคำถาม ซึ่งเธอมองว่าเขาคงถามไปอย่างนั้น “ค่ะ... คุณพ่อท่านไปมีครอบครัวใหม่” เธอตอบอย่างเปิดเผยดูเป็นธรรมชาติไม่สะทกสะท้าน “คุณมีปัญหาลึกๆ เรื่องนี้หรือเปล่า” เขาเริ่มทำหน้าที่แพทย์นอกเวลางานอีกแล้ว “มีบ้างตั้งแต่เด็กแล้วค่ะ ฉันเลยกลายเป็นคนเหมือนหลงลืมง่าย” “งั้นต้องมาพบผมที่คลินิก คุณนอนไม่หลับเพราะเรื่องนี้ด้วยใช่ไหม” เขาเริ่มซักไซ้ไล่เรียง “ค่ะ... น่าจะรบกวนอาการนอนของฉันค่ะ” เธอมีปมเรื่องนี้มาตั้งแต่มัธยม พ่อต้องการแยกทางกับแม่เพื่อไปอยู่กับผู้หญิงคนใหม่เขาพูดติดตลกดูมีเหตุผลบางอย่างซ่อนอยู่ในนั้น เมื่อเอ่ยประโยคนี้ขึ้นมา
“ชีวิตคนเรา ... มันอาจดูแย่ เมื่อเกิดปมปัญหาขึ้นมา หากเราให้อภัยกันไปมันก็จบ แต่ในความเป็นจริง จิตใจมันเก็บไว้ลึกมาก... คุณว่าจริงไหม เหมือนคุณกับผม...” เขาทำให้เธอขมวดคิ้วจนเห็นหน้าผากย่น “คุณอย่าทำหน้าแบบนี้บ่อยๆ” เขาพูดทำนองแซวเธอ “ทำไมหรือคะ” เธอยังไม่เข้าใจประโยคนี้อยู่ดี “คุณขายสินค้าชะลอวัย คุณต้องใช้ครีมทาบริเวณหว่างคิ้วกับหน้าผากมากหน่อย” “เอ่อ... ออ ฉันคงจะแก่แดดแก่ลมไปใช่ไหม” เธอคะยั้นคะยอกับคำถามบังคับตอบ “ไม่ใช่... คุณจะแก่เร็วมากกว่า” เขาทำให้เธอนึกคำด่าอยู่ในใจ ‘อีตาบ้า…!!!’
Related chapters
เล่ห์อลวน คู่อลเวง 4. ลางสังหรณ์
พันธ์พิสุทธิ์รู้สึกใจคอไม่ดีเพราะในใจเหมือนมีลางอะไรบางอย่างบอกเหตุว่า เวลาเจอผู้หญิงคนนี้ทั้งสองครั้งทำให้ต้องเกิดเรื่องราว เขาจึงอยากรีบกลับถึงบ้าน “ผมขอ say bye เลยนะครับ” เขายกข้อมือดูนาฬิกา เวลาเกือบสามทุ่ม เขามีเรื่องต้องโทรหาน้องสาวซึ่งกำลังเรียนอยู่ที่ซิดนีย์ เธอขอให้เขาโทรหาไม่รู้มีเรื่องอะไร“ค่ะ... งั้นลาตรงนี้นะคะ” เธอยกมือไหว้ชายหนุ่ม เขาโบกมือลาขณะกำลังก้าวเดินออกจากโต๊ะ เขารีบเดินกลับไปที่รถ ขณะนี้ไม่มีโทรศัพท์มือถือรู้สึกเหมือนขาดอะไรไปบางอย่าง และรู้ตัวว่าต้องรีบกลับ ขณะใจกำลังวกวนเรื่องเธอคนนี้ เขาเลี้ยวรถตรงหน้าร้านจะออกไป เธอกำลังรับโทรศัพท์เดินลงมาตรงหัวมุมหน้าร้าน... “Oh…shit…ตายล่ะ... เวรจริงๆ” เขาผรุสวาท และรีบกดกระจกลงตะโกนถาม “เป็นอะไรไหมนั่น... ผมจะพาไปคลินิก” เขาเห็นเธอล้มลง เขาน่าจะชนเธอตรงสะโพกพอดี เขารีบลงรถไปอุ้มเธอขึ้นมาแล้วเปิดประตูหลังเอาเธอวางลงบนเบาะหลัง ขณะพันธ์พิสุทธิ์ออกรถไป เขาถามเธอด้วยใจกระวนกระวาย“คุณเจ็บตรงไหนบ้าง” เขามองกระจกส่องหลัง เห็นเธอเอามือไปลูบหลังข้อศอกและขาข้างซ้ายน่าจะเป็นแผลกิ่งฟ้ากำลังล้วงเอาทิชชูเปียกในกระเป๋าออกมาซับเ
Last Updated : 2025-01-10เล่ห์อลวน คู่อลเวง 5. ดวงตาปีศาจ
กิ่งฟ้าหลับไปในความฝัน เธอเห็นดวงตาปีศาจปรากฏอยู่ท่ามกลางสวนดอกไม้ ขณะกำลังเดินเล่นเพลินๆ อยู่นั้นเอง“เฮ้ย... ดา แกทำอะไรน่ะ” เธอถามดารณีขณะสาวตาหยีโผล่พรวดมาจากหลังพุ่มไม้แล้วเดินเข้ามาหา“ฉันเอาหนอนมาให้...” ดารณีรู้ว่าเพื่อนรักเกลียดตัวหนอนเป็นที่สุด“หูย...หยี เอาไปให้พ้น” เธอหลับตาแต่ยังแอบหรี่ตาข้างซ้ายมองว่า เพื่อนสาวเอาออกไปหรือยัง“ไม่... มันคือผีเสื้อ” จากนั้นดารณีโยนเจ้าหนอนสีเขียวขึ้นไป กลับกลายเป็นผีเสื้อปีกสีเขียวขยับบินร่อนอยู่ตรงหน้าเธอ“โห... สวยจังเลย” ดารณียิ้มเมื่อได้ยินเพื่อนสาวเบื้องหน้าเอ่ยปากชื่นชมไม่นานดารณีหายวับไป ในขณะที่กิ่งฟ้ากำลังวิ่งไล่ตามผีเสื้อที่บินวนเวียนหยอกเย้าเธอ“อ้าววว... ดา แกมาเงียบๆ แล้วก็หายไปเงียบๆ” เธอขำเบาๆ จากนั้นจึงวิ่งหมุนวนอยู่กลางสวนสวย และแล้วจู่ๆ หน้าของชายหนุ่มแปลกประหลาดนายหนึ่งโผล่ขึ้นมาตรงกลางหน้าของสาวน้อย“คุณชอบผีเสื้อหรือ...ผมมีอะไรมาให้ดู” เขายื่นหินกลมๆ สีฟ้าตรงกลางเป็นสีขาวกลม และวงกลมในสุดเป็นสีฟ้าสวยงามมากในความรู้สึก เธอไม่เคยเห็นหินชนิดนี้มาก่อน“หินอะไรคะ” เธอถามขณะเห็นหน้าชายหนุ่มแปลกหน้า เขามองจ้องตาเธอ แววตาเห
Last Updated : 2025-01-21เล่ห์อลวน คู่อลเวง 6. ตัวแทน (stand-in)
ชายหนุ่มระเบิดเสียงหัวเราะ จ้องสายตาของหญิงสาวที่นั่งอยู่เบื้องหน้านิ่ง แววตาของเขาท้าทายในความรู้สึกของเธอยิ่งนัก“เฮ้อ... ผมคงเจอนักลวงโลก the world scammer!!!” เขาเปรียบเปรยเห็นภาพลอยอยู่ตรงหน้าเธออย่างชัดแจ้ง“นี่... พูดให้ดีๆ นะ ฉันฟ้องคุณได้” กิ่งฟ้าเหลืออด ถลึงตาใส่ชายหนุ่ม“ได้เลย... ผมยินดี ถ้าไม่จริง บอกมา คุณชื่ออะไร” เขายังบังคับกลายๆ จะไม่ยอมเปลี่ยนเรื่อง“เอ่อ... กิ่งฟ้า” เธอจำยอมในที่สุด ก้มหน้าลงกับพื้นโต๊ะ “อ้าววว... แสนภพเพิ่งบอกผมว่า คุณชื่อ ดารณี หรือว่าผมฟังผิด” เขาเอากำปั้นทุบโต๊ะ ทำเอากิ่งฟ้าสะดุ้งพรวดเงยหน้าขึ้นมองหน้าเขา“นี่คุณ... ทำอย่างกับฉันเป็นผู้ต้องหา ฉันมาเสนอขายสินค้า” เธอมองสบตาชายหนุ่มนิ่งขณะกล่าวตอบ“เหรอครับ... แล้วสินค้านี้หลอกผมด้วยไหมเนี่ย” เขาหัวเราะเยาะเย้ยเธอ“โอเค... ถ้าคุณยังพูดอะไรแบบนี้ ต้องขออนุญาตลากลับนะคะ” เธอเอ่ยเบาๆ จำยอมไม่อยากตอบโต้ใดๆ ขณะจ้องแววตาของเขาที่ระริกหยอกล้ออยู่ในดวงตาคมคู่นั้น“อาการคุณเป็นยังไงบ้างล่ะ... ขอผมดูหน่อยได้ไหม” เขาลุกขึ้นก้าวมายืนค้ำหัวเธอ ผายมือขอร้องอย่างสุภาพ“ดีขึ้นนิดหน่อย ข้อเท้าแพลงคงอาจหลายวันค่ะ
Last Updated : 2025-01-23เล่ห์อลวน คู่อลเวง 7. เล่ห์กามเทพ
พันธ์พิสุทธิ์ไม่ได้ตอบคำถามใดใด สายตาของเขาเต็มไปด้วยแววเล่ห์เพทุบาย ต้องการแก้เผ็ดหญิงสาว“ผมจะพาคุณไปหาหมอ เผื่อเป็นอะไรมากกว่านี้” เขาทำหน้าตารู้สึกผิดเล็กน้อย ในความรู้สึกของกิ่งฟ้า มาดคุณหมอไม่มีเลยตั้งแต่พบกันครั้งแรกจนมาถึงครั้งนี้ หากไม่บอกถึงอาชีพการงาน เธอคิดว่าเขาน่าจะเป็นนักธุรกิจมากกว่า“ค่ะ... ยังเจ็บเอวอยู่เลย” สีหน้าของสาวน้อยเบื้องหน้าแสดงความเจ็บปวดออกมาให้เห็น ชายหนุ่มรู้ดีว่าน้ำหนักตัวของเขาคงกระแทกเธออย่างจังตอนลงไปถึงพื้นบันได ใจของเขากระตุกทันทีเมื่อหวนนึกถึงความรู้สึกที่วาบหวิว ร่างกายของเขาและเธอทาบทับกันนิ่งขณะนั้น ทำให้เขารู้สึกถึงประจุไฟปรารถนากำลังปะทุขึ้นจนอณูของเซลส์เกิดแรงสั่นสะเทือนกิ่งฟ้าถูกชายหนุ่มพยุงร่างบอบบางไปถึงยังลานจอดรถ เขาตัดสินใจอุ้มเธอเดินก้าวไปยังที่รถยนต์ซึ่งจอดห่างออกไปเกือบสองล็อก ลมหายใจของเขารดยังต้นคอของเธอจนรู้สึกสยิวไปทั่วร่าง“อืม... จริงๆ ฉันก็เดินได้อยู่น่ะ” เธอกล่าวปฏิเสธไป แต่ในใจรู้สึกยินดีเหลือล้น เขาดูเป็นสุภาพบุรุษมากกว่าทุกครั้ง อาจเป็นเพราะท่าทีดูนุ่มนวลขึ้นกว่าครั้งก่อน“กอดผมแน่นๆ ไม่งั้นคุณอาจหล่นได้ ผมไม่เคยอุ้มใค
Last Updated : 2025-01-26เล่ห์อลวน คู่อลเวง 8. อย่าล้อเล่น
ทันทีที่ชายหนุ่มที่นั่งอยู่ฝั่งตรงกันข้ามลุกขึ้น ก้าวเข้ามาและยิ้มยั่วเธออย่างไม่สนใจกับท่าทีของอีกฝ่ายว่า กำลังจะเตรียมปกป้องตนเอง“นี่...หยุดเลย เรากำลังออกนอกลู่นอกทาง” กิ่งฟ้าเสียงแหวดุชายหนุ่มที่กำลังจะก้มลงมาทำอะไรเธอ ขณะที่เธอเองลุกขึ้นยืนจังก้ากำหมัดอยู่“อยากพิสูจน์... ไม่ใช่หรือ” เขาก้าวเข้ามารวบเอวเธอทันทีที่พูดจบ แล้วก้มหน้าลงมากดริมฝีปากของสาวน้อยในอ้อมกอดชายหนุ่มผงะหน้าหงาย เมื่อกิ่งฟ้าตั้งสติได้จึงกัดริมฝีปากเขาโดยอัตโนมัติ แล้วเอาฝ่ามือดันหน้าของเขาออกไปอย่างแรง“โอย... ทำร้ายผม” เขาร้องเสียงหลง เลือดกบปาก ทำเธอตกใจรีบหยิบทิชชูจากในกระเป๋าออกมากดห้ามเลือดตรงเนื้อบางๆ ด้านในริมฝีปากที่ถูกเธอฝังเขี้ยวไว้ค่อนข้างแรงทีเดียวมือไม้ของเธอสั่นเทาขณะควักเอาห่อทิชชูในกระเป๋าออกมา ดึงกระดาษออกมาปั้นเป็นกำแล้วกดลงไปไม่ให้เลือดไหล เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ไม่รู้เลยระหว่างเธอกำลังช่วยห้ามเลือด แต่พันธ์พิสุทธิ์นึกกระหยิ่มในใจ... อยากอยู่ต่อหน้าเธอคนนี้ให้นานเท่าที่หัวใจกรุ่นละมุนของเขาต้องการเท่านั้น เธอเป็นคนแรกที่เขาเคยพบสาวๆ มาทั้งคนไทยและต่างชาติในต่างประเทศ ไม่มีคนไหนที่กล้าปฏิเสธ
Last Updated : 2025-02-05เล่ห์อลวน คู่อลเวง 9. สลับคู่ (สลับรัก)
ระหว่างเดินทางกลับบ้านของหญิงสาว พันธ์พิสุทธิ์แวะไปทำแผลด้านในตรงกลางริมฝีปากที่คลินิกซึ่งคือที่ทำงานของเขานั่นเอง “ขอคุณลงไปเป็นเพื่อนผมหน่อย” เขาพยักหน้าแววตาคะยั้นคะยอ ทำให้สาวน้อยนั่งข้างๆ ใจอ่อนอีกตามเคย “ยังไง พรุ่งนี้คุณต้องมาพบผมที่นี่อยู่ดี” เขายังกำชับเพื่อให้เธอตัดสินใจเขาก้าวไปยืนอยู่หน้าคลินิกหันกลับมามองว่า สาวน้อยลงจากรถตู้หรือไม่ ปรากฏว่ากิ่งฟ้ากำลังก้มลงมองพื้นเพื่อก้าวตามลงไป‘ต้องบังคับให้ไปฮ่องกงให้ได้ คอยดูว่านางจะว่ายังไง’ เขาคิดวางแผนอยู่ในใจ ขณะจ้องมองเธออย่างกระหยิ่มประหนึ่งผู้มีชัย“ค่ะ... นำฉันเข้าไปสิคะ” กิ่งฟ้ามองจ้องเขากลับ ขณะหยุดอยู่ตรงหน้าชายหนุ่ม“ครับบ... เชิญคุณกิ่งฟ้า อ้อ... ดารณี” เขาเริ่มกวนประสาทเธออีกครั้ง แต่สาวน้อยไม่ตอบโต้ เกรงว่าจะเกิดเรื่องอะไรอีกขณะก้าวตามชายหนุ่มไป เธอเหลือบไปเห็นแสนภพ ชายหนุ่มคนเมื่อวานที่พบกันในโรงแรมแห่งนั้นกำลังเดินสวนมาพอดี“อ้าว คุณดารณี มาถึงที่นี่เลย” เขายิ้มทักทายเธอทันที“เอ่อ...ค่ะ” กิ่งฟ้าไม่รู้จะตอบอย่างไรดี ในใจคิดแต่เพียงอยากหลบหน้าชายหนุ่มทั้งคู่“คุณหมอ... ฉันขอไปนั่งรอที่รถดีกว่านะคะ” เธอเดินตามเข้า
Last Updated : 2025-02-05เล่ห์อลวน คู่อลเวง 10. ต่างฝ่ายต่างมีทีเด็ด
คุณปู่เข้ามากระซิบกิ่งฟ้าและขยิบตาให้สาวน้อย ก่อนจะกล่าวคำอำลา...“ไปเถอะ...หลับให้สบาย ปล่อยให้หนุ่มๆ เขาจัดการเถอะ เรื่องมันเลยเถิดแล้ว ก็เลยตามเลยนะหนู” เสียงขำเบาๆ ทำให้เธอรู้สึกใจชื้น เกรงว่าคุณปู่จะไม่เข้าใจแล้วเคืองเธอและดารณีกิ่งฟ้าพยายามห้ามพันธ์พิสุทธิ์ไม่ให้นั่งรถตามไปส่งถึงบ้าน แต่จนแล้วจนรอดเขาก็ยังไม่ยอมอยู่นั่น หัวดื้อยิ่งกว่าเธอเสียอีก“ผมนั่งไปเป็นเพื่อน เผื่อช่วยคิดวางแผนให้ไม่ดีกว่ารึ” เขาอมยิ้มนัยน์ตาวาวราวกับวางแผนแก้เผ็ดทั้งเธอและดารณี“เฮ้ออออ...” เสียงถอนหายใจยาวของสาวน้อยที่นั่งข้าง ทำให้ชายหนุ่มนึกอยากแกล้งเธออีก“พรุ่งนี้ เราเจอกันอีกครั้ง ผมมีนัดแสนภพให้มาเจอคุณอีกครั้ง ว่าไง” น้ำเสียงของเขาคะยั้นคะยอ แถมขึ้นเสียงตอนท้ายอย่างเป็นต่อ“เอ่อ... ฉันไม่มีข้อมูลอะไรนำเสนอนะ คุณหมอ” เธอวิงวอนเบาเชิงขอร้อง“ดีเลย... ไปตามเพื่อนคุณมา เจอกันหน่อยดีไหม” เขาคาดคั้น“ไม่ได้... อาจทำให้คุณแสนภพโกรธพวกเรา” เสียงดุของเธอยิ่งทำให้เขารู้สึกอยากเล่นบทกวนประสาท“โธ่...โถ ขนาดนี้แล้ว ยังจะปิดบัง!!! คุณปู่ขนาดต้องเล่นละครตีบทแตกให้พวกคุณ” เขารู้สึกสนุกในใจอยากยั่วยวนสาวน้อยนางน
Last Updated : 2025-02-07เล่ห์อลวน คู่อลเวง 11. แผนมัดใจ
พันธ์พิสุทธิ์ไม่รอช้า เขาเร่งพาเธอไปขึ้นรถตู้เพื่อไปส่งที่คลินิก ซึ่งเมื่อวานได้แวะไปทำแผลมาแล้ว เขาเอ่ยถามเบาๆ ขณะนั่งอยู่ข้างกันตรงเบาะกลางด้านหลังคนขับ“วันนี้ แสนภพจะมาประชุมแทนผม เขาอยากรู้สินค้าที่ดารณีนำมาเสนอ ผมยังไม่ได้คุย ช่วยนำเสนอให้ด้วย” เขาแอบอมยิ้มกระหยิ่มยิ้มอยู่ในใจ นึกอยู่ในใจว่า สาวน้อยนางนี้จะแก้ไขปัญหานี้ยังไง“ช่วยบอกเขาว่า รอก่อนได้ไหม วันอังคารจะมีคนรู้เรื่องสินค้าที่เขาต้องการมานำเสนอ จะดีกว่านะ...นะ” น้ำเสียงถอนหายใจยาวของเธอ ทำเอาชายหนุ่มนึกอยากแกล้งต่อ ดูสิพวกเธอจะงัดอะไรมาแก้ลำ“พวกคุณเล่นเกมอะไรกัน ผมไม่เข้าใจ แต่อย่าลืมว่าคุณปู่กลายเป็นตัวละครที่ไม่ควรถูกดึงมาเล่นให้ท่านพลอยเสียคนไปด้วย” เขาทำขึ้นเสียงเพื่อข่มขู่สาวน้อยหน้าสวยที่นั่งอยู่ด้านข้าง“ฉันจะไปรู้หรือว่า นายจะแกล้งพาฉันมาเจอท่าน นี่ทำฉันกลัวจนแย่แล้วนะ งานนี้ฉันอาจจะถูกเจ้านายไล่ออกเลย...” น้ำเสียงหงอยๆ ของเธอ ไม่ได้ทำให้เขาใจอ่อน“ไม่เป็นไร มาทำงานกับคุณปู่ ท่านมีเงินเดือนพอจ้างอยู่หรอก” “ฮะ... จริงนะ... จะให้ฉันทำอะไร กระซิบก่อนได้ไหม” เธอแกล้งเอาข้อศอกไปถองเอวเขาโดยไม่รู้ตัว อารมณ์เล่นแผลง
Last Updated : 2025-02-16
Latest chapter
เล่ห์อลวน คู่อลเวง 22. สองสาว (ต่าง) พบเล่ห์อลวน (1)
กิ่งฟ้านัดให้ดารณีไปเจอกันที่คฤหาสน์ของคุณปู่ตอนเย็น ทำเอาดารณีไม่พอใจหลังจากเห็นข้อความในไลน์ขณะออกจากห้องประชุมช่วงพักมื้อกลางวัน“นี่แก จะยัดเยียดให้ฉันไปคนเดียวนี่นะ” เสียงโทรเข้าไลน์ของกิ่งฟ้า สร้างความไม่พอใจให้คนที่รับสายเช่นกัน“เออ... ฉันไม่รู้จะทำยังไงเหมือนกัน”“ให้ฉันไปรับแกที่ทำงาน แล้วไปด้วยกันไม่ได้รึ”“ไม่ได้!!!” กิ่งฟ้าขึ้นเสียง“เฮ้ย... อะไรของแกวะ” ดารณีโมโหเสียงดังขณะนั่งกินข้าวที่ห้องอาหาร เพื่อนร่วมงานมองไปที่ต้นเสียง ทำเอาสาวหน้าตุ๊กตาญี่ปุ่นรู้สึกตัวก้มหน้าเงียบ เธอกดจบการสนทนาทันทีและเงยหน้าขึ้นกินข้าวต่อไปเงียบๆ และแล้วเสียงเตือนในไลน์ดังขึ้น... เธอเปิดอ่านข้อความใหม่ที่เข้ามาเป็นของชายหนุ่มนามว่า แสนภพ‘บ่ายสามโมง ผมจะไปประชุมกับหัวหน้าคุณ เจอกันครับ’ ข้อความสั้นๆ เหมือนสั่งงานเธอไปโดยปริยายดารณีรู้สึกเซ็งกับเรื่องราวของครอบครัวนี้ ตั้งแต่ชายหนุ่มลูกครึ่งไปจนถึงคุณปู่ของเขาที่เจ้ากี้เจ้าการไม่วางมือ ทำเหมือนเธอและกิ่งฟ้าเป็นลูกไล่... สั่งโน่นนี่นั่นไปเรื่อย“เฮ้อ... เหมือนเล่ห์กลอะไรไม่รู้ ทำฉันหัวหมุนเป็นลูกข่างแล้วเนี่ย” ดารณีบ่นพึมพำบ่ายสามโมงตามเวลาน
เล่ห์อลวน คู่อลเวง 21. กรรม (ดล) บันดาล
พันธ์พิสุทธิ์ขับรถไปส่งกิ่งฟ้าถึงหน้าประตูรั้วบ้าน เขาฝากกราบลาแม่กรรณิการ์กับหญิงสาวก่อนจะเลี้ยวกลับรถตรงมุมในสุดของซอย เขายังเปิดกระจกรถยกมือบายให้เธอก่อนจะบึ่งรถออกไป ในใจของเขารู้สึกเห็นใจความทุกข์ของเธอ เป็นอารมณ์ที่ไม่เคยเกิดขึ้นเลยแม้จะมีคนไข้ปรึกษาเรื่องเหล่านี้มาก่อน อาจเป็นความสัมพันธ์ที่ค่อยคืบคลานเข้าสู่หัวใจดวงน้อยของเขา ซึ่งเรียกว่า ความผูกพัน...เสียงถอนหายใจดังเป็นระยะจนกระทั่งเขาขับรถถึงบ้าน ตัวตึกด้านหน้ายังเปิดไฟอยู่แสดงว่าคุณปู่ยังอยู่ในห้องหนังสือ เขาก้าวเข้าประตูใหญ่เพื่อเข้าไปทักทายท่านและไม่รู้ทำไมอยากปรึกษาอะไรบางอย่างกับท่านด้วยชายหนุ่มค่อยย่องเข้าไปส่องดูหน้าประตูห้องหนังสือ ซึ่งเป็นประตูกระจกแต่มีม่านลูกไม้กางกั้นอยู่ตรงกลางบาน เขามองเข้าไปเห็นชายสูงวัยผู้ทรงอิทธิพลที่สุดของตระกูลกำลังเปิดอ่านข้อมูลอะไรบางอย่างในแฟ้มเขาเคาะประตูเบาๆ สามครั้งก่อนแง้มประตูเมื่อเห็นคุณปู่เงยหน้าขึ้นและพยักหน้าให้เขาเปิดประตูเข้าไป“สวัสดีครับ... ผมเข้ามารบกวนไหมครับ” น้ำเสียงของหลานชายดูเกรงใจ“เอ่อ... หลานมีอะไรกับปู่ไหม” “ผมอยากปรึกษาว่า วันเสาร์นี้หลังจากเดินออกกำลังแล้
เล่ห์อลวน คู่อลเวง 20. ชั้นเชิงคำว่า ‘บารมี’
ชายหนุ่มไม่อยากเปิดเผยความเป็นตัวตนที่เป็นมุมมืดของเขา ด้วยอาชีพหนึ่งและคุณธรรมในใจที่ถูกปลูกฝังจากแม่ของเขาหนึ่ง จึงไม่อยากเอ่ยถึงมันเลยหากไม่มีใครสะกิดใจขึ้นมา“ผมมีมุมเล็กๆ ที่อาจเรียกว่ามุมลึกลับก็ได้ หากมันโผล่ขึ้นมาวันใด ก็อาจทำร้ายคนรอบข้างได้เหมือนกัน” เขาพูดประหนึ่งความลับในชีวิตของเขาอาจกำลังถูกไขออกมาให้คนที่รับฟังเห็นเป็นรูปธรรม“เฮ้อ... ขอบคุณนะคะสำหรับความช่วยเหลือ ฉันอาจขอรับคำปรึกษาจากคุณหมอไม่วันใดก็วันหนึ่ง” เธอยิ้มให้เขาขณะยกแก้วชาสีแดงกุหลาบแสนหอมนี้ชูขึ้นเพื่อแสดงความขอบคุณ“ด้วยความยินดีและเป็นเกียรติ ถ้าคุณจะให้ผมช่วย” เขาฉีกยิ้มกว้าง แต่ในใจยังรู้สึกอยากแกล้งเอาคืน เพราะหัวเข่าของเขายังเจ็บระบมอยู่ในขณะนี้“เอ่อ... วันเสาร์นี้ คุณและแสนภพ จะไปออกกำลังกายด้วยไหม” เธอยังอยากถามเรื่องนี้ด้วยรู้สึกกังวลกับคุณปู่“ทำไม... คุณปู่ใจดีมาก ไม่เคยชวนใครไปทำกิจกรรมกับท่านเลยนะครับ” แววตาของเขาดูมีความลับอะไรซ่อนอยู่“อย่าลืมนะครับ ท่านไม่ชอบคนตื่นสาย และผิดนัดด้วย” “ตายล่ะ เผื่อฉันตื่นสายล่ะก็ แย่เลย” เธอรู้สึกถึงพฤติกรรมของคนรุ่นโบราณเช่นท่าน คงไม่สบอารมณ์แน่ๆ ถ้าพวกเธอ
เล่ห์อลวน คู่อลเวง 19. แค้นต้องชำระ
พันธ์พิสุทธิ์พากิ่งฟ้าไปกินข้าวมื้อเย็นที่โรงแรมเดิม แต่เปลี่ยนเป็นห้องอาหารที่มีบาร์นั่งดื่มและฟังเพลงหลังจากมื้อค่ำแล้ว“คืนนี้กลับดึกหน่อยได้ไหม ผมอยากนั่งดื่ม chillin’ at my place สบายอารมณ์หน่อยในที่ของผม ไม่ต้องห่วง...ผมจะโทรไปบอกคุณแม่เอง ท่านจะได้สบายใจลูกสาวไม่ได้หายไปกับใคร” เขาอมยิ้มขณะกำลังเลี้ยวเข้าลานจอดรถ“เอาเลย... อยากทำอะไร เชิญ” น้ำเสียงของเธอตอนนี้สุดรำคาญ ชายหนุ่มเริ่มก้าวเข้ามาวุ่นวายกับชีวิตของเธอไปแล้ว“อ้าวว... ผมแค่ทำให้ถูกต้อง” เขาขมวดคิ้วสงสัยขณะจอดรถหันหน้ามามองเธอ แต่กิ่งฟ้ายังไม่ยอมหันไปมองเขา ยังหน้าหงิกไม่ค่อยสบายใจเท่าไหร่ เพราะคืนนี้อยากกลับบ้านเร็วหน่อยเพื่ออยากระบายอะไรบางอย่างกับดารณี“หรือไม่อยากนั่งดื่มต่อก็ได้ ผมจะไปส่งคุณเลยดีไหม” น้ำเสียงของเขาเริ่มกังวลกับความรู้สึกของสาวน้อยที่นั่งอยู่ข้างๆ“เฮ้อออ...” กิ่งฟ้าถอนหายใจยาวมาก“ไม่สบายใจที่ผมมารับ... ใช่ไหม” เขาเริ่มมีน้ำเสียงกังวล“ใช่... ฉันอยากกลับบ้านน่ะ” คำตอบสั้นๆ เพียงเท่านี้ทำให้เขาเริ่มรู้สึก“ได้... งั้นทานข้าวเสร็จ ผมไปส่งคุณที่บ้าน” บรรยากาศระหว่างนี้ทำให้เขารู้สึกไม่ค่อยดี เธอคงกั
เล่ห์อลวน คู่อลเวง 18. เอาคืน (ให้สาสม)
ระหว่างการนำเสนอผลิตภัณฑ์ของบริษัทต่อหน้าฝ่ายการตลาดของบริษัทสหพันธ์กรุ๊ป ซึ่งมีเจ้าหน้าที่ระดับผู้บริหารทั้งหมด 5 คน หนึ่งในนั้นคือ วิชพันธ์ ลุงของแสนภพ ซึ่งขอถือโอกาสเข้ามาสังเกตการณ์ตามคำเชิญของหลานชาย ดารณีตื่นเต้นจนระหว่างการบรรยายและฉายภาพสไลด์บนจอเกิดอาการสะดุด เธอขาดสมาธิใจเต้นไม่เป็นส่ำ เพราะชายหนุ่มที่พูดจากวนประสาทเธอตลอด แกล้งถามคำถามที่ไม่สมควรกลางที่ประชุม“ผมรู้สึกว่าการนำเสนอไม่ professional คุณดารณีต้องไปฝึกมาใหม่ดีกว่า” เขาพูดจาดูถูกเธอกลางที่ประชุมฝ่ายบริหาร “ค่ะ... ขอบคุณมากที่ประเมินดิฉันโดยปริยาย” น้ำเสียงเธอสะอื้นเล็กๆ แต่ในใจกลับอยากกระชากนายคนนี้ออกไปจากที่ประชุม แล้วชกปากสักสามหมัดวิชพันธ์ส่ายหน้าห้ามแสนภพไม่ให้เข้าไปต่อว่าดารณีอีกครั้งหลังจากจบการประชุม“อย่าไปตอแย... Don’t make her angry...” ลุงของเขาเตือน แต่ชายหนุ่มกำลังคิดอยากเอาคืนทั้งหมด ที่สาวน้อยคนนี้สร้างเรื่องให้เขารู้สึกเสียหน้าและยังเจ็บตัวอีกเมื่อวานแสนภพถูกวิชพันธ์ย้ำด้วยคำพูดเตือนสติ...“หากแกอยากเอาคืน แบบนี้ยิ่งทำให้เธอแค้นอยากตอบโต้ ผู้ชายยังไงก็เสียเปรียบ”“คุณลุงครับ... นางทั้งโกหกทั
เล่ห์อลวน คู่อลเวง 17. เรื่องจริง (ไม่ได้) อยากหลอก
รุ่งขึ้นดารณีต้องเข้าไปบริษัทเพื่อรายงานการเข้าร่วมประชุมกับธุรกิจแฟรนชายส์ เธอไปถึงที่ทำงานแต่เช้า ขณะผลักประตูก้าวเข้าห้องประชุม เธอตกใจชะงักทันใดชายหนุ่มคนหนึ่งกำลังคุยอยู่กับหัวหน้าของเธอ“เออ... นี่คุณดารณี” ภูผาแนะนำเธอ ทั้งคู่จ้องหน้ากันเงียบ เธอตะลึงตัวชาเงียบไป“สวัสดีครับบบ... คุณดารณี” เธอหลบสายตาทันทีขณะที่ชายหนุ่มจ้องกลับ“เอ่อ... อ่ะ สวัสดีค่ะ” สาวหน้าตุ๊กตาญี่ปุ่นพึมพำตะกุกตะกัก“คุณดารณี เพิ่งมาทำงานที่นี่ได้ครึ่งปี แต่เธอสามารถสร้างเครือข่ายได้ทะลุเป้าหมาย คุณจะได้คำแนะนำที่ดีจากเธอ” ภูผาแนะนำสรรพคุณของเธอเป็นการเป็นงาน“ครับ... ไว้ขอผมนัดมาคุยที่บริษัทอีกครั้ง”“เอ้า... วันนั้นคุณดารณีไม่ได้ไปพบหรือครับ”“เอ่อ... ครับ ครับ แต่ผมต้องการ detail เพิ่มเติม” แสนภพหันไปจ้องหน้าเธออีกครั้ง แต่สาวน้อยเบือนหน้าไปจ้องหัวหน้า รู้สึกอึดอัดจึงเอ่ยขึ้นเพื่อให้บรรยากาศผ่อนคลาย เธอรู้สึกหน้าตึงจนฟันขบกัน“ต้องขอโทษหัวหน้านะคะ คือขอดาเคลียร์เรื่องนี้กับคุณแสนภพอีกครั้งนะคะ แล้วจะนำเรื่องเข้าที่ประชุมสัปดาห์หน้า”“แต่คุณแสนภพมาปรึกษาผม ขอให้คุณไปนำเสนอสินค้าของเราที่ฮ่องกงสัปดาห์หน้า
เล่ห์อลวน คู่อลเวง 16. พบตัวจริง (2)
“ยัยดา... ฉันว่าไม่ต้องขับรถฉันไป เราเรียกแกร็บไปเถอะ” เธอคิดไว้นี้ เพราะไม่อยากให้นางขับรถ กลางคืนนางขับรถหลงทิศบ่อยๆ“เออ... ใช่ฉันรู้...แกกลัวฉันพากลับผิดทาง เผลอๆ คืนนี้ได้เข้าโรงแรม” เธอหัวเราะเยาะเย้ยตนเอง“เออ... คงถูกล่ะ ตระกูลนี้เพิ่งไป take over โรงแรมหนึ่ง”“ฮ่า... รวยนะเนี่ย”“เสียดาย แกคิดผิดให้ฉันไปแทน ฉันชอบแสนภพคนนี้ว่ะ หล่อโคตร ลูกครึ่งนะแก” กิ่งฟ้ายั่วนาง“เหรอ งั้นจะได้เจอไหมเนี่ย...”“ไม่รู้เลย... ฉันกลัวว่าคุณปู่จะ...” กิ่งฟ้ามีอะไรในใจ แต่ไม่อยากพูด“ยังไง บอกมานังกิ่ง” ดารณีขึ้นเสียง“จับผิดคู่...ล่ะสิ” เพื่อนอย่างกิ่งฟ้า อยากแก้เผ็ด“เฮอะ... งั้นฉันไม่ไปดีกว่า”“เฮ้ย... ไม่ได้ แกจะทำฉันอดได้งานสำคัญชิ้นนี้ ดีไม่ดีแกด้วยนะ ชวดหมดทั้งคู่” “นี่ ฉันหายไปไม่กี่วัน แกมีคนมาจีบแล้วสิ” ดารณีขึ้นเสียง“โห... จะเป็นนางเสือปืนไวขนาดไหนกันเชียว” กิ่งฟ้ารำคาญกับยัยเพื่อนตัวแสบ จะทำให้เธอมีปัญหา ดารณีเหมือนจะเป็นสาวไม่ยึดติดกับเพศนักหนาเมื่อทั้งคู่เดินทางไปถึง กิ่งฟ้าก้าวเข้าประตูหน้าของตัวตึกใหญ่ สาวรับใช้คนเดิมเดินออกมาต้อนรับให้เข้าไปนั่งรอที่ห้องรับแขก เธอบอกว่าพันธ์พิ
เล่ห์อลวน คู่อลเวง 15. พบตัวจริง (1)
กิ่งฟ้ากลับมาถึงบ้านด้วยความรู้สึกหนักใจ นึกถามในใจว่าวันรุ่งขึ้นจะหอบร่างกายกระย่องกระแย่งแบบนี้ไปทำงานไหวไหม เธอก้าวเข้ามานั่งที่โซฟารับแขกเงียบๆ แต่แม่กรรณิการ์แอบสังเกตลูกสาวตั้งแต่ลงจากรถตู้ กระทั่งเดินลากเท้าเข้ามาถึงภายในตัวบ้าน “แม่ขา... มีของฝากค่ะ” เธอยกกล่องที่อยู่ในถุงผ้าจากแม่ครัวบ้านคุณปู่ ยื่นส่งให้แม่ แล้วกระแอมเบาๆ“นี่ไปทำงานหรือว่าไปอ่อย...ฮะ ถึงได้กับข้าวกับปลากลับมา” แม่มองเธอด้วยหางตา“เห็นหนูเป็นคนอย่างว่า หรือไงคะ หนูไปทำงานไม่ใช่ไปจับผู้ชายนะ” น้ำเสียงเธอรำคาญแม่ แต่ก็ปากคันอยากตอบโต้“เอ่อ... แล้วนี่จะให้แม่ช่วยอะไรไหม เดินแทบจะไม่ไหวแล้วเนี่ย” แม่กรรรณิการ์ก้มลงมองข้อเท้าซ้ายบวมแดงคล้ำ“หนูพอเดินได้ค่ะ หนูอยากนอนแล้ว รู้สึกไม่ค่อยสบาย” เธอลุกขึ้นก้าวอย่างช้ากำลังจะขึ้นกระได แม่เอากล่องอาหารไปเก็บในครัวแล้วออกมาเห็น จึงช่วยพยุงเธอขึ้นไปชั้นบนแม่ส่ายหัวอย่างหนักใจ หลังจากได้ยินลูกสาวสั่งให้นางโทรไปลางานให้แต่เช้า นางเอ่ยขึ้นด้วยความเป็นห่วง“หยุดงานแบบนี้ จะไม่ถูกไล่ออกหรือ ยัยกิ่ง” นางจ้องดวงหน้าแดงระเรื่อทั่วใบหน้า ของเธอ น่าจะไข้ขึ้นจากอาการระบม“กินยาแก้
เล่ห์อลวน คู่อลเวง 14. คำปรึกษาแสนอบอุ่น (2)
กิ่งฟ้าออกจากห้องน้ำแล้วเดินเข้าไปในครัว เห็นป้าแจ่มกำลังง่วนกับการเตรียมผลไม้และของหวานไว้เสิร์ฟ เธอจึงเดินตรงเข้าไปขอน้ำมะนาวเพื่อมาแก้อาการสำลักให้ชื่นใจ“ป้าคะ พอมีน้ำมะนาวไหม หนูสำลักอาหารค่ะ” เธอมองหน้าป้าแม่ครัวด้วยแววตาวิงวอน“ต้องทำ... รอสักครู่ค่ะ” เธอเห็นป้าสั่งพี่แววสาวรับใช้วัยเดียวกับเธอ“คุณรอแป๊บนะ เดี๋ยวแววทำให้ค่ะ” สาวน้อยนั่งรออยู่ตรงโต๊ะเล็กๆ ในครัว กวาดสายตามองผลไม้ที่กำลังจัดอยู่ในจาน ส่วนของหวานนั้นเป็นกระท้อนลอยแก้ว หน้าตาดูดีมากหลังจากกิ่งฟ้าดื่มน้ำมะนาวอุ่นมีเกลือหยอดลงไปนิดหน่อย ทำให้เธอรู้สึกดีขึ้นมาก จึงเดินกลับเข้าไปที่ห้องอาหารอีกครั้ง สายตาของผู้สูงวัยที่นั่งรับประทานอาหารอยู่ตรงหัวโต๊ะ มองมายังเธอแสนอบอุ่นอย่างน่าประหลาด เธอค่อยก้าวเข้าไปยังเก้าอี้ตัวเดิมที่นั่งถัดจากชายหนุ่ม“เป็นยังไง ดีขึ้นแล้วใช่ไหม มา...มาทานข้าวกันต่อ ปู่เห็นว่าหนูผอมไปหน่อยนะ” ท่านพูดขึ้นแบบนี้ทำเอาสาวน้อยสะดุ้ง“ไม่ค่ะ... น้ำหนักเพิ่มตั้งแต่ไปเมืองนอก!!!” เธอโพล่งออกไป“หนูไปไหนมาหรือ... เล่าให้ปู่ฟังหน่อย อยากรู้ว่าเมืองนั้นเป็นยังไง” ท่านยิ้มแล้วหันไปมองหน้าหลานชาย“ซิดนีย์ค
