10. ต่างฝ่ายต่างมีทีเด็ด

คุณปู่เข้ามากระซิบกิ่งฟ้าและขยิบตาให้สาวน้อย ก่อนจะกล่าวคำอำลา...

“ไปเถอะ...หลับให้สบาย ปล่อยให้หนุ่มๆ เขาจัดการเถอะ เรื่องมันเลยเถิดแล้ว ก็เลยตามเลยนะหนู” เสียงขำเบาๆ ทำให้เธอรู้สึกใจชื้น เกรงว่าคุณปู่จะไม่เข้าใจแล้วเคืองเธอและดารณี

กิ่งฟ้าพยายามห้ามพันธ์พิสุทธิ์ไม่ให้นั่งรถตามไปส่งถึงบ้าน แต่จนแล้วจนรอดเขาก็ยังไม่ยอมอยู่นั่น หัวดื้อยิ่งกว่าเธอเสียอีก

“ผมนั่งไปเป็นเพื่อน เผื่อช่วยคิดวางแผนให้ไม่ดีกว่ารึ” เขาอมยิ้มนัยน์ตาวาวราวกับวางแผนแก้เผ็ดทั้งเธอและดารณี

“เฮ้ออออ...” เสียงถอนหายใจยาวของสาวน้อยที่นั่งข้าง ทำให้ชายหนุ่มนึกอยากแกล้งเธออีก

“พรุ่งนี้ เราเจอกันอีกครั้ง ผมมีนัดแสนภพให้มาเจอคุณอีกครั้ง ว่าไง” น้ำเสียงของเขาคะยั้นคะยอ แถมขึ้นเสียงตอนท้ายอย่างเป็นต่อ

“เอ่อ... ฉันไม่มีข้อมูลอะไรนำเสนอนะ คุณหมอ” เธอวิงวอนเบาเชิงขอร้อง

“ดีเลย... ไปตามเพื่อนคุณมา เจอกันหน่อยดีไหม” เขาคาดคั้น

“ไม่ได้... อาจทำให้คุณแสนภพโกรธพวกเรา” เสียงดุของเธอยิ่งทำให้เขารู้สึกอยากเล่นบทกวนประสาท

“โธ่...โถ ขนาดนี้แล้ว ยังจะปิดบัง!!! คุณปู่ขนาดต้องเล่นละครตีบทแตกให้พวกคุณ” เขารู้สึกสนุกในใจอยากยั่วยวนสาวน้อยนางนี้ให้อยู่หมัด

“เอ่อ...ออ” กิ่งฟ้านั่งเฉยหน้างุด ไม่รู้จะพูดยังไง นังเพื่อนตัวแสบทำเธอตกที่นั่งลำบาก

ทั้งคู่เงียบตลอดทางจนกระทั่งรถมาหยุดอยู่หน้าบ้านของเธอ กิ่งฟ้ารีบก้าวลงจากรถแม้จะเดินไม่ค่อยสะดวกนัก แต่ชายหนุ่มก็ไม่อยากให้คุณแม่ของเธอเริ่มเข้าใจผิด จึงชะโงกหน้ามากล่าวลาเบาๆ

“พรุ่งนี้จะให้รถมารอรับ 9 โมงครึ่งนะครับ” น้ำเสียงเรียบเฉย ฟังดูไม่ค่อยมีไมตรีเท่าไหร่

กิ่งฟ้าเดินกระย่องกระแย่งเข้าประตูรั้วบ้านไป แต่หันหลังกลับมายกมือทำท่าบายชายหนุ่ม อย่างน้อยไม่อยากให้เขาคิดไม่ดีกับเธอ 

แม่กรรณิการ์เลิกม่านจากห้องนอนชั้นบนมองลงมา จึงรู้ว่าชายหนุ่มคนนี้ยังนั่งรถตามมาส่งลูกสาว ในใจคิดแต่เพียงว่าอยากให้สาวน้อยคนนี้มีคนรักสักคน อย่างน้อยก็ทำให้เธอเลิกหมกมุ่นกับดารณี ทั้งคู่เป็นเพื่อนกันตั้งแต่มัธยมเหนียวแน่นจนป่านนี้ ทำให้หนุ่มๆ ที่เคยเข้ามาคบหากิ่งฟ้าหลายคนต้องถอยห่างเพราะทั้งคู่ติดกันจนเกินไป ดารณีเป็นเพื่อนที่ไม่ยินยอมให้หนุ่มคนไหนเข้าใกล้กิ่งฟ้าเลย หวงยิ่งกว่านางซึ่งเป็นแม่เสียอีก

กิ่งฟ้ารีบโทรหาดารณีทันทีเมื่อก้าวเข้าห้องนอน ความคิดวุ่นวายใจกำลังวนเวียนอยู่หากไม่พูดคุยกันให้รู้เรื่องภายในคืนนี้

“เออ... เป็นไง ว่างแล้วรึแก โทรหาตั้งแต่เมื่อวาน ไม่รับสายฉันเลย ปล่อยให้ฉันผจญภัยคนเดียว แกรู้ไหมว่าเกิดอะไรขึ้นกับฉันบ้าง”

“เข้าใจว่ะ แต่งานที่นี่ยุ่งมาก ฉันเลยปล่อยให้เพื่อนหน้าสวยคนนี้รับหน้าไปก่อน ไว้จะกลับไปเคลียร์” น้ำเสียงปลายสายดูเคร่งขรึมจนเธอรู้สึกได้ทันที

“มันเกิดอะไรขึ้น ฟ้าจะถล่มแผ่นดินจะแยกรึไง หรือว่าแกถูกเจ้านายเฉดหัวออกจากงาน...ฮะ” กิ่งฟ้ายังจิกถามอยากรู้ความจริง

“คงประมาณนั้น ยอดขายตก สงสัยคงจะกลับไปอยู่บ้านให้แม่ส่งเสียเหมือนเดิม” เพื่อนรักตอบอย่างทดท้อ

“พวกเราดันมาทำหน้าที่ส่งเสริมการขาย มันมีเป้าบีบหัวใจทุกปี ลำบากล่ะ หาแฟนรวยๆ เลี้ยงสิ น่าจะเหมาะกับแก” กิ่งฟ้าแหย่และขำเบาๆ

“หน้าตายู่ยี่ แถมกระปุ๊กลุกแบบนี้ ใครมันจะมอง ไม่เหมือนอย่างแกหรอก กิ่ง!!!” น้ำเสียงน้อยใจต่อโชคชะตา ทำเอาเพื่อนรักหน้าสวยรู้สึกเห็นใจ

“นายคนที่ฉันไปเจอแทนแกไง หน้าตาลูกครึ่งเข้าท่ามากเลยนะ ลองดู... ฉันเชียร์ให้แกไปขอโทษเขาซะ แล้วทุกอย่างจะดีเองแหละ คุณป้าของเขาน่ารักมาก เป็นเพื่อนกับแม่แก ฉันว่าคงจะลุ้นเขากับแกอยู่น่ะ เชื่อสิ!!!”

“เชื่ออะไร... ของแก เขาเจอแกแทนฉัน ป่านนี้ไม่ฝันหวานปักใจกับแกไปแล้วรึ” ดารณีมีน้ำเสียงงอนทันใด

“พรุ่งนี้ฉันต้องไปเจอญาติของเขาคนนั้นที่เคยเล่าให้ฟัง กางเกงเป้าขาด”

“เฮ้ย... ทำไมโลกมันถึงกลมจังวะ” ดารณีขำเบาๆ

“เอ่อ... มีเรื่องอยากเล่าเยอะเลย ไว้เจอกัน จะกลับมาเมื่อไหร่” 

“จะบินกลับวันจันทร์ตอนบ่าย ขอไปส่องหนุ่มแถวชายหาดหน่อย เผื่อได้หิ้วมาฝาก” ดารณีชอบพูดล้อเล่นแบบนี้บ่อยๆ แต่ไม่เคยได้อย่างที่ว่าเลยสักคน

กิ่งฟ้ากำลังจะล้มตัวลงนอน ได้ยินเสียงแจ้งเตือนในมือถือ นายเป้าขาดผิวสีเข้มเขียนมา... กดดู ปัดโธ่ แค่ส่งอีโมจิก Good night …

“นึกว่าจะเขียนอะไรมา แอบดีใจอยู่นะ นายผิวสีแทน...นายน่าจะชื่อ ‘แทน’ มากกว่า ‘ดอน’ เฮ้อ!!! จริงๆ แสนภพหล่อกว่ามากมาย ยัยดา เอ้ย!... ฉันเริ่มอิจฉาแกแล้วล่ะ” กิ่งฟ้าหัวเราะเบาๆ อยากเย้ยเพื่อนสาวจริงๆ หากหลบหน้าแสนภพอีก เธอจะเอาแสนภพเป็นแฟนแทน ดูสิเพื่อนรักจะทำหน้ายังไง

... ... ... ... ... ...

วันรุ่งขึ้นรถตู้ของบริษัทมารับกิ่งฟ้าตามเวลานัดหมาย ปรากฏว่าพันธ์พิสุทธิ์ไม่ได้นั่งรถมาด้วย เธอรู้สึกโล่งหายใจได้ทั่วท้องหน่อย แต่แล้วคนขับรถแจ้งกับเธอว่า...

“คุณหมอดอนให้ผมมารับคุณก่อน แล้วจึงไปแวะรับท่านที่บ้าน” ทันทีที่เธอได้ยินเท่านั้นในใจรู้สึกเซ็งเต็มประดา ทำไมเขาต้องเล่นแง่แทนที่จะรับเขามาก่อนก็สิ้นเรื่อง

คนขับรถได้ยินเสียงถอนหายใจของหญิงสาว จึงเอ่ยขึ้นเบาๆ...

“ท่านให้แจ้งคุณว่า เมื่อคืนท่านทำงานดึก เช้านี้จึงตื่นสายไปรับคุณมาก่อน ท่านบอกให้คุณลงไปทานอาหารเช้าที่ในบ้านกับคุณปู่...ครับ” กิ่งฟ้าใจเต้นอีกตามเคย ไม่ทราบว่าคุณปู่จะมีเรื่องอะไรทำให้เธอกังวลหรือไม่

กิ่งฟ้าก้มหน้าก้มตาเดินลงจากรถตู้ทันทีที่คนขับรถจอดสนิทตรงลานหน้าประตูใหญ่ของตึกหน้า หญิงสาวค่อยลากเท้าเดินเข้าไปอย่างช้าๆ ข้อเท้าซ้ายยังแพลงปวดร้าวลงไปถึงส้น จากเมื่อวานที่เธอแกล้งเดินชนขาโต๊ะในห้องประชุม เด็กรับใช้เดินออกมาเชิญเธอเข้าไปยังห้องอาหารด้านใน

“สวัสดีค่ะ คุณปู่สบายดีนะคะ” เธอยกมือไหว้กล่าวทักทายตามธรรมเนียม

“มา... หนูมานั่งใกล้ปู่ตรงเก้าอี้ตัวนี้” ปู่ประพันธ์ผู้ยิ่งใหญ่ของครอบครัวมองลอดแว่นมายังสาวน้อย ยิ้มให้อย่างเป็นกันเอง

“คุณปู่คะ... หนูเกรงใจจังค่ะ เลยต้องมาทานข้าวที่นี่มื้อที่สามแล้วนะคะ” เธอห่อตัวจนหลังค่อม คุณปู่หัวเราะชอบอกชอบใจ

“ไม่เป็นไร ปู่ไม่ค่อยมีใครร่วมโต๊ะมื้อเช้ามานานมากแล้ว แต่ละคนยุ่งกับหน้าที่การงานของตัวเอง ปู่ค่อนข้างเหงา...น่ะ หลานทุกคนสมัยยังเด็กก็มาแอบคอยเอาใจเพื่อขอค่าขนมไปโรงเรียนเพิ่ม ตอนนี้ต่างคนต่างโตเป็นหนุ่มเป็นสาว พวกเขาก็มีชีวิตส่วนตัวกัน ไม่ค่อยมาสนใจคนแก่อย่างปู่แล้ว” น้ำเสียงคุณปู่เหมือนปรับทุกข์ 

“คุณปู่ยังแข็งแรง ออกไปเที่ยวข้างนอกบ้างสิคะ ออกไปเดินตามสวนสาธารณะ แถวนี้น่าจะมีอยู่สองสามแห่งนะคะ รับอากาศช่วงเช้ากับตอนพระอาทิตย์ตกดิน หนูว่าคุณปู่จะสดใสทั้งวันเลยค่ะ”

“หนูมาเป็นเพื่อนปู่ได้ไหม เสาร์อาทิตย์นี้” กิ่งฟ้าอยากตบปากตัวเอง แนะนำไปเฉยๆ กลายเป็นเธอต้องเข้ามาอยู่ในโซนชีวิตส่วนตัวของครอบครัวนี้ไปเสียแล้ว

“โห... คุณปู่คะ หนูไม่ใช่หลานนะคะ” เธอเผลอโพล่งออกไปโดยไม่รู้ตัว ทำให้คุณปู่ประพันธ์เงียบลงไปพักหนึ่ง เหมือนท่านคงคิดได้ว่าสาวน้อยตรงหน้าไม่ใช่หลานแท้ๆ ของท่าน

“เอ่อ... หนูขอโทษค่ะ แต่ถ้าคุณปู่เหงาไม่มีเพื่อน หนูอาจไปเป็นเพื่อนได้บางครั้งนะคะ” กิ่งฟ้าพยายามหาคำพูดประนีประนอม

กิ่งฟ้านั่งทานมื้อเช้าเป็นเพื่อนคุยกับคุณปู่เจ้าของคฤหาสน์อันสวยงามโอ่อ่า เวลาผ่านไปเกือบสิบโมงเศษแล้ว ยังไม่เห็นว่าพันธ์พิสุทธิ์จะลงมาทานมื้อเช้านี้กับท่าน

“หนูช่วยกดกริ่งเรียกเด็กๆ ที จะให้ไปตามดอนลงมา” ท่านกระแอมเบาๆ ก่อนเงยหน้าขึ้นจ้องเรียวหน้าบางของสาวน้อยตรงหน้า

กิ่งฟ้ากุลีกุจอลุกไปกดกริ่งตรงข้างประตู สักครู่เด็กผู้หญิงรับใช้คนเดิมที่เชิญเธอมาที่ห้องอาหารผลักประตูแง้มโผล่หน้าถาม ทันใดนั้นประตูก็ถูกชายหนุ่มดึงออกเบาๆ 

เขาสวมเสื้อยืดคอกลมลำลองสีขาวด้านในและสวมแจ็กเก็ตยีนส์สีซีดแบบวัยรุ่นด้านนอก ใบหน้ายังไม่ค่อยกระปรี้กระเปร่าสักเท่าไหร่

“ขอโทษครับ... ผมตื่นสายเลย คุณปู่มีเพื่อนแล้ว เป็นไงบ้างครับ” เขาฉีกยิ้มมองหน้าผู้สูงวัยแล้วเลยมาจ้องที่ใบหน้าของสาวน้อย

“ปู่ได้เพื่อนไปเดินออกกำลังกายแล้ว เสาร์อาทิตย์นี้ หนูนี่...เอ่อ ชื่ออะไรดีล่ะ” ท่านหัวเราะหึ...หึ เหมือนอยากเล่นละครไปด้วยเลย

“กิ่งค่ะ... ดารณีต้องมาแก้ไขเรื่องทั้งหมด หนูจะจับมาให้คุณปู่ลงโทษ” เสียงดุของเธอทำคุณปู่มองหน้าอย่างขำๆ

“เล่นอะไรกัน ฮ่า ฮ่า ฮ่า... หลอกคนแก่นี่บาปกรรมนะ หลอกเจ้าพวกหนุ่มๆ นั่นไม่เป็นไรหรอก มันมีทีเด็ดเยอะ ปู่เห็นจะตามด้วยไม่ทันล่ะ” ท่านหัวเราะเสียงดังเหมือนเด็กๆ แต่แล้วกลับหันไปดุหลานชายทันใด

“ดอน ... ควรไปโยนหัวก้อยกันเอาเองกับ เจ้าภพ...มันล่ะกัน จะคนไหนดี” ท่านหันมาขยิบตาให้กิ่งฟ้า

“ไม่ต้องหรอกครับ kiss คนไหน!!! ได้คนนั้นก็รู้เอง” เขาทำ eyewink กับคุณปู่ กิ่งฟ้าแอบเห็นและคิดในใจ 

‘คุณปู่น่าจะไม่เบาแล้วล่ะ ถึงกับให้เธอมาเดินออกกำลังกายเป็นเพื่อนน่าจะมีแผนทีเด็ด คอยดูยัยกิ่งบ้างว่าจะเล่นเอาให้หน้าหงายเลย โดนกัดไปแล้ว...ยังไม่เข็ด’

“ขออนุญาตพาสาวคนนี้ไปทำงานก่อนครับ ผมมีเรื่องจะกลับมาปรึกษาเย็นนี้” เขารีบขอตัวพาเธอออกไปจากห้องอาหาร เธอเห็นสายตาของคุณปู่จ้องหน้าของหลานรักอย่างมีความสุข

“ได้...ปู่อยากได้หลานสะใภ้เร็วๆ นี้ พวกแกต้องรีบหน่อย” คุณปู่ตอบกลับอย่างอารมณ์ดีไล่หลังคนทั้งคู่